En zo, vrienden, Kwam ik in Cusco terecht. Cusco is een ongelofelijk interessante stad, zowel overdag als 's nachts, maar ook de duurste en meest toeristische van alle steden die ik tot dusver in Peru bezocht. Net als in andere steden wordt je er voordurend aangesproken. Wel opvallend zijn devele masseuses; die gewone- of Inka massages aanbieden.Waarschijnlijk doelen die vooral op mensen die net terugkomen van één van de vele trektochten in de regio zoals bijvoorbeeld het Inka-trail van 4 dagen.
Dat ik toevallig ook de trektocht die ik daar gedaan heb.Een dag na aankomst vertrok samen met 2 Indische Amerikanen,een Schot, een Engelse en een Duitser (het klinkt al bijna weer als een slechte mop) om voor 4 dagen een historische Inka-pad te volgen. We hadden ook een gids mee, 6 dragers (die droegen elk 25 kilo) en een kok. Het pad bracht ons door dalen, over bergen (4200 meter hoog) en langs talrijke ruïnes. We kampeerden in te kleine tenten (tot ik ontdekte meer plaats te hebben als we horizontaal lagen) door nachten met vrieskoude temperaturen (en dat met een slaapzak die onder de 8°C als risico benoemt). Het eten was echter heerlijk, maar dat mag ook wel voor de prijs die we betaalden (ik ontdekte dat de Duitser zon 40 dollar minder had betaald).
Het feit dat mijn lichaam volledig aangepast was aan de hoogte bracht mij grote voordelen. Hoewel ik (tegenover anderen) geen wandelstokken had, zelf mijn totaal onaangepaste rugzak (lees: boekentas) droeg en platte stadsschoenen droeg, was ik toch vaak de snelste van allen. Één dag vertrokken we voor de zwaarste wandeling en was het de bedoeling om 14 uur aan te komen. Ik wou mezelf wat uittesten en stelde me als doel om 13u aan te komen. Om 11u15 kwam ik op de eindbestemming aan! De rest van de dag dan maar in mijn boek gelezen. (de laatste kwamen om 15u30). Na deze 3 dagen wandelen hadden we een camping met bar en vierden we met jongeren van allerlei andere groepen de laatste avond. We praatten met allerlei nationaliteiten en speelden een kaartspel genaamd shithead. We konden het echter niet te lang rekken, omdat we de dag erna al om 3u30 moesten opstaan. De volgende ochtend kwam een laatste trek en liepen we een berg op. Aangekomen op de zonnepoort lag het daar eindelijk, helemaal in de verte, Macchu Picchu!
De gids gaf ons een interessante rondleiding door één van de beroemdste hopen steen van de wereld! Neen, tis echt wel een aanrader, net als het Inka Trail. We aten hierna nog in de voor toeristen gebouwde, en dus dure, stad aguas calientes. Ik voerde een discussie uit naam van mijn duitse vriend, omdat e hem 10procent extra aanrekenden, en dit niet op de kaart aangeduid stond, zoals bij andere restaurants. We verloren, maar de bazin was wel even goed op haar plaats gezet. Op de trein terug naar Cusco kwam ik ook Eva tegen, een afs-vrijwilligster uit Zwitserland. Altijd aangenaam haar te zien. Ze ging over van Iquitos naar Cusco.
Dan nog enkele dagen Cusco bezocht; uitgegaan met vrienden van Californië die ik ook ontmoette op de trein en ook kerken bezochten. De kerken en kathedraal van Cusco zijn zeer intressant: ze bestaan uit een mix van de Spaanse- en Andescultuur. De Spanjaarden pasten duidelijk de symbolen aan om het begrijpbaar voor de lokale bevolking, maar deden daarbij dingen die in Europa als ketterijen zouden worden verworpen en vervolgt door de SPAANSE inquisitie (Nobody expects the spanish inquisition!) . Zo wordt de heilige Drievuldigheid afgebeeld als drie keer dezelfde Jesus, of aten de apostelen hamster tijdens het laatste avondmaal,
Moe van mijn vele reizen en licht in de portefeuille kocht ik mij uiteindelijk een busticket terug richting Puno. Ik kwam op het station ook nog eens mijn Duitse vriend tegen. Die ging ook richting Puno, maar had een duurder ticket voor minder goede zetels! HAHAHA (duivelse lach). Nog acht uur op de bus door de bergen en door de nacht, en ik was weer terug van mijn avonturen. Wat een geweldige plaats is de wereld toch!
Hola amigos, Het is een tijdje geleden dat ik nog eens iets van me laten horen heb hier op mijn blog. Dit komt echter helemaal niet omdat er niets speciaals gebeurt is, integendeel: ik was te druk bezig om aan mijn blog toe te geraken.
Ik zal dus maar direct beginnen met vertellen, voor er weer iets gebeurt en ik weg moet,...
December was de maand waarop ik ging reizen. Op 6 december nam ik de bus Puno-Cusco om 4uur 's ochtends. Cusco was ooit de hoofdstad van het Inka-rijk en is nu enorm toeristisch dankzij zijn nabijheid bij macchu picchu. Ook zijn coloniale geschiedenis en religieuze gebouwen vol heidense Inka symboliek zijn ware attracties. Hier kom ik echter later op terug om dat eerst maar 1 dag in Cusco bleef. Na 8 uur op de bus verkende ik de straten vande stad wat en ging s avonds gaan slapen in hostal Recoleta. De volgende ochtend moest ik trouwens vroeg opstaan voor mijn vlucht naar Lima.
Ik dwaalde enkele uren rond in de luchthaven van Lima, mij verbazend over wat alles kost op zo een internationale plaats, en stapt uiteindelijk op een vliegtuig richting Iquitos. Het was al donker toen we begonnen te landen, dus ik kon nog niet veel zien van de plaats waar ik terechtgekomen was. Vanaf het moment dat ik van het vliegtuig stapte begon alles echter duidelijk te worden. Iquitos is een stad in het noorden van Peru, in het midden van het amazonewoud. Deze stad ligt zeer afgelegen en kan enkel bereikt wordt per boot of per vliegtuig, omdat het niet met autowegen met de rest van de wereld verbonden is. Het is er heet en het zwermt er van de muggen. Er is een bruisend nachtleven maar als blanke gringo moet je er opletten. Het is als het ware het Amsterdam van de jungle. Het is trouwens ook de homohoofdstad van Peru. Toen in de 20ste eeuw rebellen groepen aanslagen pleegden, waren homos daar vaak het slachtoffer van. Daarom vluchtten velen onder hen naar het afgelegen Iquitos, waar ze vrij en veilig waren.
Mijn eerste dag in Iquitos vulde ik met rondwandelen. Het romantische plaza de armas heeft een sprookjesachtige kerk, een ijzeren huis ontworpen door Gustav Eiffel himself en een gigantisch vervallen hotel uit de jaren tachtig. Je wordt er ook voordurend aangesproken door mannen die je een tour door de jungle aanbieden; ofwel om dieren te gaan zien, ofwel om andere dingen te gaan zien. Met andere dingen bedoel ik hallucinaties. Iquitos is een wereldstad op niveau van hallucinogene drugs. Ze hebben er Ayahuasca (lees: ajwaska), een reinigende drank die je 4 uur doet overgeven en diarree geeft en waarvan je de zotste hallucinaties krijgt. Een tour met Ayahuasca duurt meestal zon 4 dagen waarbij je begeleiding krijgt door een sjamaan. Ik was echter niet in Iquitos om mijn lichaam te reinigen, dus heb ik de Ayahusaca-dromen maar aan anderen overgelaten.
Goed, terug naar mijn wandeling. Even verder van het hoofdplein vindt je de boulevard. Hier vindt het nachtleven plaats, maar dit is ook de grens van de stad. Je hebt er een prachtig zicht over de amazonerivier en het woud (dat enkele meters na de boulevard al begint). Er zijn veel prachtige art-nouveau huizen vanuit de glorieperiode van de stad. Na deze eerste wandeling ging ik eten in the yellow rose of Texas. Daar begon ik met een Peruaan te praten en hij vertelde mij over zijn tourbedrijf. Ik ging met hem mee naar het kantoor en na veel praten boekte ik een tour. De volgende ochtend ging ik gaan voor 5 dagen gaan kamperen in de jungle!
We reden s ochtends in de vroegte uit naar een dorp aan de rivier. Daar namen we een boot die ons naar het beginpunt van de amazonerivier bracht (waar 2 andere rivieren samenkomen tot één). We vaarden verder naar de lodge van mijn tourbedrijf. Daar lunchten en trokken er op uit om te gaan kamperen. Wat volgde waren 5 dagen vol avontuur, verschrikkelijk veel muggen, grappige momenten met medereizigers (waarvan één uit Oostende kwam), veel geluk bij het dieren spotten (hier komt de lijst : duizenden insecten, gigantische mierennesten, meterslange slangen, alligators, groepen apen, een luiaard met pasgeboren baby,enz ), slapen in hangmatten met muggennetten, noem maar op. Ik zou jullie hier nu allerlei verhalen kunnen vertellen, maar ik wil ook nog wat te vertellen hebben eens ik terug kom naar België.
Na de jungle tour bleef ik nog 1 dag in Iquitos was ik een Manati-rescuecenter en een zoo bezocht (Manati zijn zeehond-achtige-met-uitsterven-bedrijgde-rivier-beesten). Daarna zat mijn Jungle avontuur er echt op: ik nam s avond het vliegtuig terug naar Lima. Daar moest ik de nacht doorbrengen op de luchthaven. Ik kocht een boek:Love in the time of cholera: Nobelprijswinnend en een echte aanrader (er bestaat ook een film van voor de minder leesgierigen onder ons). Ik bestelde ook wat eten en begon te lezen. De nacht bleek een echte uitdaging te worden, maar als je alleen bent slaap je toch beter niet als je je bagage niet kwijt wilt. 3 uur te laat vetrok ik uiteindelijk opnieuw richting Cusco. Maar dat avontuur vertel ik jullie de volgende keer!
Deze keer zal ik delen van de mails die ik naar mijn ouders sturen plakken, zodat ik niet alles 2 keer moet typen.
eerste mail: 25/11
Hey, Ik ben goed aangekomen in Lima, na 5 uur bus en 1u vliegtuig, en het
begon hier al meteen goed. Ik werd verteld dat ik samenmet Qjeren
(N-Zeeland) moest Puneese dans doen voor AFS. Ik dus maar samen met hem dat
dansje oefenen en die traditionele kledij in orde maken en dan op de bus. Ik
dacht naar het kantoor van AFS. De plaats waar we terechtkwamen leek echter
niet echt op het AFS hoofdkwartier. Ik zag foto's van zendmasten en een
groot symbool 'San Juan TV'. Ik zef 'Qjeren, ik denk dat we in een tvstudio
zijn' Nog wat oefenen en maquillage later stond ik dus effectief Punese
folklore te dansen voor de religieuse amateurzender van Lima. We hebben het ook
gefilmd, dus je krijgt het nog te zien (het dansje)
We zitten in Lima
wer in hetzelfde hostal als de vorige keer, en ik kom heel wat mensen tegen die
ik al ken van in Augustus. De sfeer zit goed, allemaal jongeren met hetzelfde
lot, en grotendeels dezelfde ervaringen enz...
Vandaag en morgen
evalueren we in Lima en vrijdagnacht gaan we met de bus naar de Jungle. (8u)
(wordt in het terugkeren dus: 8u bus,1u vliegtuig, en opnieuw 5u bus) Maud,Benjamin en Wouter komen vandaag aan, ik wacht mijn mede-vlamingen met open armen
op...
Mail 2: 30/11
Hallo allemaal, Het is bij mij nu 6u20 's ochtends. Ik ben terug in hotel
Malka na net 8u op de bus. Mails van thuis lezen is een emotionele bezigheid als
je vermoeid bent.
Ik ben echter wel terug van een heerlijke
reis. Even een antwoord op de vraag of ik het programma zag toen ik op tv
kwam; neen, want het was een live uitzending. Daar was ik wel blij om, omdat ik
dan wist dat ik het geen 2 keer ging moeten doen. De volgende ochtend gingen
we naar een busterminal (met de taxi). Daar kwamen nog andere AFSers toe die
niet in het hostal hadden overnacht, maar rechtstreeks met de bus kwamen van hun
stad. Het was leuk de andere belgen nog eens te zien. We moesten direct een
andere bus op en reden richten (wat zei noemden) het bos. Het bleek echter
'Country club 'el bosque'' te zijn. Een chic vakantie park en bungalows, tuinen
en zwembaden. Fun in the sun verzekerd! Er moest natuurlijk ook geevalueerd
worden, maar dat was op een creatieve en leuke manier. Dezelfde avond namen we
ook nog even een busje naar de supermarkt Plazavea en kochten ons een voorraad
rum, bier en chips. Het bungalowterrasfeestje duurde voor sommigen onder ons tot
4u30 in de ochtend. (5 belgen en een nieuw-zeelander). Een pijnlijk opstaan
verzekerd!
De volgende dag werd er nog wat meer geevalueerd en gechilt.
Pool spelen, door de plantentuinen wandelen of gewoon nog wat slapen, er was
voor elk wat liefs. 'S avonds om 22u werden we dus opnieuw opgestoken. De
gordijnen waren gesloten, dus ik zag niets van het landschap rond mij. In de
ochtend rond 4u was het gordijn toch wat opgeschoven en werd het klaar; ik zag
dat ik en de Selva was ( lees 'selba'; de peruaanse jungle). We kwamen aan in
Pichanaki en legden ons gerief in een lelijk hostal. Daarna kregen we tot de
middag om de stad te verkennen. De stad zelf was een beetje saai en niet veel
anders dan alle Peruaanse steden. Maar als je met vrienden bent, dan maak je dat
leuk é. Na het middageten trokken we dan maar de jungle in,...
We werden in de laadbakken van 2 pick-up trucks geladen en reden de Selva in. Er
volgde een uur van hevig bonken, takken ontwijken en filmen. Daarna arriveerden
we in een klein dorpje. (Het zal niet meer dan een paar families geteld hebben)
Het hotel was een houten toren zonder bedden. (ze hadden ons een boomhut
beloofd, maar dit was ook wel tof). We aten, bezochten het dorp en keken toe hoe
alle kinderen samen voetbal en volleybal speelden. 'S avonds was er een
kampvuur. Wij keken en zaten rond het vuur, de dorpsbewoners zaten wat verder en
keken naar ons. Vooral als we rond het kampvuur begonnen te dansen. Ook
moppentappen ontbrak niet. Niet gemakkelijk, met al die verschillende talen...
De volgend ochtend gingen we opnieuw de pick-up truck op en werden we nog wat
dieper de Selva ingevoerd. Daar begon een wandeling door het oerwoud van
anderhalf uur naar de waterval (Belgen voorop natuurlijk). Het was een leuke en
avontuurlijke tocht waar mijn hand gesneden werd door een plant en vallen van de
afgrond een reëele kans leek te hebben. Prachtige zichten van oerwoud zo ver je
kon kijken,... onvergetelijk. In de namiddag waren we terug van de wandeling
(zelfde weg terug, was wel jammer), aten we en keerden we terug naar het stad.
Die avond zochten we naar een disco. We hadden al wat reclame gezien, maar
die hadden geen adres op hun reclamekaartje gezet. We vonden die disco echter
wel. Het was een middelgrote disco met bier, luide muziek en een zwembad. We
keerden om onze zwembroek te gaan halen en begonnen te feesten. Fiesta
verzekerd. De disco was speciaal voor ons open, want het was zondagavond.
Totdiep in de nacht stonden zo'n 20 mensen op de dansvloer, maar de maakte een
goede sfeer. Saskia werd die nacht 20, dus ook dat werd goed gevierd; met
balonnen en verjaardagsdansen.
De volgende ochtend stonden we te laat op, maar dit was geen probleem. De
mensen die ons naar een school moesten begeleiden waren blijkbaar ook te laat.
Ikk on dus een uur en een half langer slapen en was toch nog op tijd. De anderen
waren jaloers. (only in Peru hoor zoiets). We gingen dan dus naar een school en
moesten blijkbaar ons land voorstellen aan 15-16 jarigen. Ons belgen was echter
weer niets verteld. Gelukkig in Benjamin schoolmeester, dus die bedacht wel wat.
De jongeren bleven ook vragen stellen omdat ze wisten dat ze weer les gingen
krijgen als we weg waren. In de namiddag bezochten we een indianen gemeenschap.
Die leven opzettelijk als indianen, want hun gemeenschap is maar een paar km van
de stad. Somiggen hadden cadeautjes mee voor de kinderen, maar tegen hen zeiden
ze 'ah, leg het daar maar bij de hoop'. Een beetje teleurstellend voor hen dus.
We schoten ook met pijl en boos en benji bleek een echte expert te zijn.
'S avonds moesten we opnieuw de bus in voor 8u. De rit was heel wat minder
comfortabel, ging van warm naar steeds kouder en had onvoldoende beenruimte. Ik
overleefde het echter en we stapten uit nabij Hostal Malka. Hier en dan ging ik
aan de computer zitten...
Een ontspannende, avontuurlijke, maar ook vermoeiende halftijdse
AFS-bijeenkomst dus,...
Veel liefs,
Vital.
Dit waren dus mijn avonturen van de laatste dagen. Afs is like a box of chocolates: you never know what your going to get...
ola, Tijd om nog eens mijn blog aan te vullen, dacht ik zo op zaterdagmiddag.
Het eerste waar ik jullie over wil vertellen is toch wel redelijk spectaculair. Het gebeurde allemaal vorige week donderdag. Ik was weer eens hard aan het werk: we waren namelijk al heel de week bezig de waterzonnepanelen en thermogasinstallatie aan het instaleren, zodat de groep uit de universiteit van Madrid (die in november op bezoek komt) warm water zou hebben. Toen we uiteindelijk alle leidingen (waterdicht) hadden gelegd besloten we te proberen het gas in gang te steken (iets dat ons de dag ervoor niet gelukt was), met alle gevolgen van dien,...
Ik draai het gas open (een beetje te veel blijkbaar) en duw volgens instructies op knop A. Deze laat het gas de installatie inlopen. Ik pulseer knop B, die de ontsteking hoort te doen werken. Ik kijk in het kijkgat of er al een vlam is. Neen. Ik pulseer de ontsteking nog enkele keren, maar deze werkt niet. Tot ik de laatste keer pulseer. De ontsteking werkt ten slotte, en geeft vuur aan het zich opgestapelde gas. In een flits van een seconde zie ik een vuurbol vanuit het hart van de instalatie naar mijn gezicht toekomen. Even later is mijn hoofd omgeven door voor. Heel even voel ik de enorme hitte en een reflex spring ik schreeuwend achteruit. Ik had zelf geen tijd om mijn leven te zien voorbijflitsen.
Het vuur is verdwenen, maar ik ben nog aan het roepen. Mijn collega Eliseo lacht zich dood, omdat hij denkt dat ik een grapje maak. (Ik richt mij wel vaker tot slapstick omdat taalhumor hier moeilijk is). Hij stopt echter als hij merkt dat ik niet lach. Mij gezicht doet nog geen pijn door de adrenaline stoot, en ik begin ook te lachen als ik merk dat de thermogas instalatie nu eindelijk werkt. Ik ga naar de keuken voor koud water en we beslissen naar een ziekenhuis te gaan voor de zekerheid. AFS betaalt toch alles terug... De pijn is draagelijk, ik ben 1ste graads verband. Ik krijg zalf en een verband, en pijnstillers die ik maar 1 dag neem. Mijn linkerwenkbrauw en -wimper zijn verschoepert, alsook een deel van mijn haar. De dag erna ga ik dus maar naar de kapper, die mijn haar knipt voor 2sol.
In het weekend heb ik de zaterdag in Lotte haar huis rondgehangen. We pastten kleren omdat we de dag erna in traditionele kledij zouden deelnemen aan een danscompitie. Ik wist echter maar 5 minuten voor de show welke beweging ik moest doen. Gelukkig was het poepsimpel. Ik moest gewoon een dansende fluitspeler imiteren. De drie gringo's (Lotte, Ann-sophie en ik) in traditionele kledij waren een groot succes bij het peruaanse publiek en we werden gegilmd en gefotografeerd. In de dans zelf waren we totaal anders gekleed dan de rest van de groep en wisten we niet echt wat te doen. Ik lachte me dood.
De zaterdagavond kwam ik in de hoofdstraat Quieren tegen, de gast van Nieuw-zeeland. Hij was in kostuum. Blijkbaar was er een galafeest voor een meisje die 15 werd. (Als een meisje hier 15 wordt is dat blijkbaar erg belangrijk). Hoewel ik niet uitgenodigd was, en geen kostuum aan had, besloot ik toch te gaan. Ik kreeg een ticket te pakken dankzij een vriend en kreeg zelf een valse naam die op de gastenlijst stond, van iemand die niet kwam. Als iemand het vroeg was ik Ismael Barchen. Ik deed zelf de kostuumvest aan van een klasgenoot van Quieren. De buitensmijter liet mij echter toch niet binnen. Hij had uitdrukkelijke orders niemand in jeans binnen te laten. Even later sloeg het geluk echter toe. Een vrouw had medelijden met mij en overtuigde de buitensmijter mij binnen te laten. Binnen begon net de rituele ceremonie, die veel op een trouw leek en door de groep klasgenoten van Quieren leutig bespot werd. Daarna was er champagne en een tafel met aarbeien en chocolade fontein, worstenbroodjes, vanalles en nog wat. Ik at en dronk wat, en zag dat de moeder van de jarige mij voordurend kwaad aanstaarde. Ik heb dat weekend eigenlijk redelijk wat gegeten; zondag was er nog de verjaardag van de gastmoeder en zus van Lotte, met veel te veel taart. Eigenlijk was ik dus op 3 verjaardagen van mensen die ik voor het weekend nog niet eens kende,...
Dit was zowat het belangrijkste van de laatste tijd. Ik wil nog even iedereen die mij steunt bedanken, mede de mensen die schreven in mijn gasterboek of reageren op mijn blogberichten. Jullie steun is erg hulpzaam, want hoewel ik veel avonturen meemaak, mis ik toch wel vaak eens het geliefde thuisfront en tel ik af tot de dag dat ik jullie weerzie! (12 november zit ik in de helft!)
Ola todo el mundo, Tis vrijdagnamiddag en ik ben weer in Puno, dus ik dacht, ik zal maar weer eens vertellen wat er is gebeurt in de laatste weken.
Vorige week donderdag vertrok ik een dagje vroeger dan normaal naar Puno, dat kwam om dat ik dat weekend scoutskamp was en mocht omdat vrijdag toch een feestdag was... Ik kwam echter toe in Puno voor een gesloten deur. Iedereen was nog weg naar zijn of haar werk, of was aan het rondhangen... Ik ben dan maar wat gaan rondwandelen. Omdat ik dringend naar het toilet moest zocht ik naar de publieke bano (lees banjo) in de supermarcedo central. Vuilste wc ooit! En ik moest 30 centiem betalen waarvoor ik 6 wc-papiertjes kreeg. Ik moest er al één opgeven om de bril te kuisen, dus ik moest erg spaarzaam zijn. Dat het toilet ook niet doorspoelde, was hun probleem. Even later liep ik een boekenwinkel binnen. Na even twijfelen kocht ik 'El léon, la bruja y el armario' van de kronieken van Narnia voor 8 sol. Ik las mijn eerste spaanse boek uit in een weekend en ben nu al bezig met mijn tweede (het neefje van de tovenaar). Ik kocht onderstussen ook al 'het paard en de jongen' (ook van Narnia). Ik zeg niet dat ik elk woord versta, maar het is genoeg om het verhaal te volgen...
Goed, genoeg gestoeft, nu over het scoutskamp. Het begon vrijdagmorgen een uur en een half te laat. Je probeert dan op tijd de zijn, en als je toekomt op de plaats van afspraak is zelfs de leiding er nog niet. We laadden de busjes vol en trokken naar een kampplaats in een dorp dat zelfs google maps niet kent. De groep scouters op kamp bestond uit verschillende Punese scoutsgroepen, maar onze Puno 5, de oudste scouts van Peru, was de grootste. Wij, caminantes en rovers clan, zetten onze tenten op, bouwden een keuken (stenenkring voor vuur en een afdak), en bakenden ons terrein af. Dat laatste was ze belangrijk, want de jongere kinderen moesten steeds 'permissi' vragen als ze ons terrein in wilden. Naar alle opzettingen asseesteerden we een jongere groep kinderen die zo snel mogelijk een hoogteparcour moesten afleggen, en we hielpen ook nog met een soort 'blikken-smokkel-spel'. Algauw was het tijd om te gaan slapen.
SLAPEN? ging wel, maar was de hel, allé, eerder 'hell that froze over'. Midden in de nacht werd ik wakker met een ijspegel aan mijn neus. OK, dat is misschien wel wat overdreven, maar aangenaam was wel anders. Om 5u30 werd ik wakker geroepen door de meisjes. Ik had hun trouwens beloofd omelet du fromage te maken als ontbijt. Ik was trouwens de enige die deftig vuur maakte (Lotte van België had het ook wel gekunt, maar had er geen zin in) en omdat het vuur op de grond was en ik veel moest blazen, kun je je inbeelden hoe ik eruit zag na 3 dagen kamp... Terwijl ik eten klaarmaakte, gingen de andere lopen. Hah, geef mij dan maar koken. In de voormiddag hebben we nog wat activiteiten gedaan, en er was een veroverdreven inspectie van de tenten en het materiaal. 's middags maakt ik vuur uit de as van die ochtend, zonder 1 lucifer te gebruiken. Telkens het vuur wat moeilijk ging, wouden de Peruanen er brandalcohol op smijten, maar 'zo doen we dat niet in België, antwoordde ik steeds. Telkens ik een tijdje vrij had, trok ik het bos in, volgde de prachtige rivier en zocht een plaatsje om te lezen of te mediteren. De laatste avond was er een kampvuur met marshmellows en worsten. We speelden sketches en eindigden met een 'circulo d'amor' om afschieid te nemen, terwijl we zongen: 'het is maar een 'tot ziens'' (op de tonen van 'ik zeg u geen vaarwel mijn vriend')...
Dit klinkt allemaal heel aangenaam, maar er waren ook moeilijkere punten. Zo was er vaak niet veel eten of drinken. We moesten ver achter water. De wc was geen wc te noemen, dus trokken sommigen onder ons liever het bos is... (maarja, het is ook een ervaring hé). De bus die ons moest terugbrengen kwam te laat en terwijl we terug naar Puno reden was er een vreselijke bliksemstorm. Ik zag de bliksem zelfs ergens inslaan, met een explosie en twee opvliegende vuurbollen tot gevolg. Ik denk dat het regenseizoen begonnen is...
Hier is deel 2 (ik heb blijkbaar veel te vertellen deze keer!)
Na het scoutskamp ben ik noch een extra nacht in Puno gebleven, omdat er geen bus naar Juli meer was. Het comfort deed me deugt, de lasagna smaakte heerlijk en de douche deed wonderen. Maandagmorgen in de vroegte naar het werk vertokken. José (mijn huisgenoot) was blijkbaar ook teruggekeerd! Hij had zijn vrouw en dochter meegebracht uit Canete. Marie-José, mijn nieuwe zusje, is nu vier maanden oud. Ze heeft me graag, want ze lacht als ze naar me kijkt.(Bewees 'brainiac' niet ooit dat baby's houden van mooie mensen?). Dat laatste ter zijde, foto's van MJ zijn te zien op facebook. We zijn nu dus met 4 ipv 2 bewonders in het casa del sol. Gelukkig weent de baby bijna nooit en als ze om 5uur's ochtends haar ouders wakker maakt, slaap ik daar door...
Dinsdag ben ik meegeweest met een groep mensen uit cusco die het forelkwekerijk gingen bezoeken. Ze waren namelijk op 'trucha-festival'. Hoewel het bezoek zeer intressant was, begon het al gauw te lijken op een 'Vitalfestival'; ze stelden mij allemaal vragen, praten over 'el gringo' achter mijn rug en ik moest op de foto met hun kinderen.
De rest van de week vooral kantoorwerk gedaan, geholpen met de boekhouding.Rekeningen knippen en plakken, ik voelde mij bijna een kleuter. Gelukkig kwam vrijdag snel, want ik krijg steeds meer zin om eens goed uit te gaan...
ola, Ik ben nu aleen paar keer uitgeweest in Puno en ik dacht: 'laat ik eens een artikel schrijven over het uitgaansleven hier' Jongeren verzamel zich hier in het weekend om 8 uur in de hoofdstraat: Jr. Lima. Omdat ik onderstussen al bij verschillende gezinnen heb gezeten, ken ik ook verschillende groepjes vrienden. Ik schud dus heel wat handen als ik 's avonds door die straat loop... Begroetingen zijn het zelfde als in België: aan jongens geef je een hand, aan meisjes een kus.
Groot voordeel hier: alles is goedkoop. Voor de mensen die roken: je koopt hier al een pakje sigaretten voor 2 sol (66eurocent). Hou je die 2 sol echter in je zak, als je enige geld, en je komt vrienden tegen, dan kom je dronken thuis. Als de bar of disco niet meevalt is er trouwens wel altijd een vriends huis ter beschikking, of toch tenminste zijn dak.
Hoewel er alles is van bier naar cocktails naar sterke drank drinken alle jongeren hier Cuba Libre. Ze drinken hier zo vaak Cuba Libre dat het lijkt alsof ze op eigen houdje Cuba willen bevrijden. Geen vriend die zijn dak ter beschikking stelt heeft geen vooraad Rum en een fles Kola Real liggen. Ook in bars wordt dat in groep besteld.
Dat is nog zoiets over Puno: drinken gebeurt altijd in groep. Bier zo goed als cocktail: het is een zeer sociaal gebeuren. Zo doe je het volgens de regels, in 10 stappen: 1. je gaat in de kring zitten, of staan. 2. Je krijft de fles of kan in je handen. 3. Even later krijg je ook het glas toegestoken. 4. Je vult je glas. 5. Je hijst het glas terwijl je de fles doorgeeft. 6. Je zegt 'Salute' en drink het glas leeg. 7. Je kapt het overig schuim op de grond. 8. Je heeft het glas door. 9. Je wacht op je volgende beurt 10. Have fun!
Dit weekend was er echter ook iets heel anders aan de gang in de nachtelijke straten van Puno, of heel Peru eigenlijk. Het zijn namelijk vandaag verkiezingen. Wat wil zeggen dat de 4 daagse 'ley sec' ingeschakeld is. Deze 'droge wet' is een tijdelijke drooglegging, een 'prohibition'. Peruanen mogen niet drinken, bars mogen enkel frisdrank serveren (en zijn meestal gesloten) en winkels mogen hun alcohol niet verkopen. Dit alles heeft echter net hetzelfde effect als het had in het Amerika van de jaren '20. Mensen drinken thuis hun voorraden op en bars lijken gesloten maar zijn eigenlijk open. Zo hoorde ik van yannick bijvoorbeeld dat hij zich moest stilhouden toen de politie aan zijn disco passeerde, die zich voordeed gesloten te zijn. Wij maakten gisterenavond ook zoiets mee. We zaten in een bar die toch alcohol serveerde, aan zowel gringo's als locals. We zaten op een soort eerste verdieping een vino caliente te drinken, toen opeens iemand naar boven kwam gestormd 'hide your drinks, the police is here!' Onmiddelijk stopte heel de verdieping zijn drank weg. Achter de kaders die op de grond stonden, of gewoon zoals on tussen onze benen, met een vest erop. Niet dat de politie ons iets kon doen, wij gringo's mogen drinken, maar we wilden niet dat de baruitbaters in de problemen kwamen. Tegen het moment dat de politie boven kwam, waren alle tafels van het café leeg. Subtiel kekene we op de kaart alsof we nog moesten bestellen. Het viel natuurlijk verschikkelijk op. De groep Peruanen naast ons werd weggestuurd, na een passpoortcontrole. Wij werden met rust gelaten. Mijn Peruaanse broer was gelukkig net weg om zijn vriendinnetje te ontmoeten. Na 15 minuten ging de politie weg en vroeg de barman ons alles snel leef te drinken, want ze zouden wel een kunnen terugkeren,... Al bij al een grappige anekdote dus.
Dit was zo'n beetje het belangrijkste over het uitgaansleven, en hoewel ik mij hier goed amuseer, mis ik ook wel een beetje het uitgaansleven in België,... Maschi's, hang on, I'm coming back!
hallo iedereen, Een tijdje sinds mijn laatste bericht, ik weet het. Gelukkig zijn de lezers trouwer dan de schrijven, blijkbaar had ik al meer dan 500 bezoekjes,...
So what's up? Momenteel ben ik een appartement in het hartje van Puno. Familie nr. 4 dus! Iedereen spreekt hier engels, er is draadloos internet van 54,0 mbps, (wat zo'n 54 keer meer is dan ik ondertussen gewend ben), ik heb 2 broers warvaan 1 ook 18 en een zus van 16. Voorlopig een goede score dus.
Ik zeg familie 4, want vorig weekend verbleef ik bij familie 3, de familie van Juana. Zij leven samen met 21, waarvan zo'n 10 kinderen. Hoewel ze lid zijn van de 'rotary club' en de 'lions club' is hun huis erg rommelig en doet vuil aan. Hun douche is een zonnedouche. Dat moedig ik aan, maar het nadeel is dat dat 's ochtends niet werkt... En soms heb je wel een douche nodig als je na de disco maar 6uur sliep en gewekt wordt door een kleine pagadder.(Die dan nog een tirade afsteekt in het spaans.)
Ik moest zondagochtend na de disco vroeg opstaan, omdat er een scoutsactiviteit was. Ik wist helemaal niet wat het was. Ik hoorde dingen over archeologische plekken, glazen die muziek maakten en meditatie. Ik kon dus niet wachten om de taxi naar de scouts te nemen. Ik gaf het adres door aan de chauffeur, hij reed 100 meter en zei: hier is het, drie sol AUB. Het was inderdaad daar, Juana had dat mij beter verteld, dan had ik 3 sol uitgespaart. Daarna gingen we met de hele scouts de bus in. Ik heb trouwens twee Belgische meisjes onmoet, die hier studeren met AFS. Ik heb hen ook naar de scouts uitgenodigt, en ze kwamen ook mee op activiteit. (aantal gerekruteerde scouters: 4+ mezelf, scouts Puno is blij met mij,....
De bus reed indedaad, vol zingende scouters, naar een archeologisch plaats. Twee oeroude Incatorens op een berg (zelf te beklimmen). Daar zaten zo'n 50 new agers te mediteren, zingen, en muziek te maken met kristallen kommen die ze aansloegen en lieten trillen. Per 10 maakten ze telkens een kring, waar de scoutertjes rondzaten, aanbaden de twee bladeren in hun handen en hingen daarna de stenen toren in. Na meer dan 1,5 uur van dat was het onze beurt. Ook wij aanbaden de bladen, mediteerden en gingen naar binnen. Daar zaten Peruanen te bidden en te zingen (kleine, ronde, donkere ruimte.) De gebedsbegeleidster vroeg ons de aarde te voelen, de lucht naar binnen te zuigen, het straaltje licht te grijpen en de kracht van water te erkennen. Vreemd, maar krachtgevend en speciaal. Daarna gingen we terug naar huis, al evenveel zingend. Het werd allicht irritant! Maar toen zij 'Glore Glore Baden Powell' zongen, leerde ik hen 'Ooh lief klein konijntje' (op dezelfde tonen). De woorden verstonden ze niet, maar de gebaren gingen wel.
Deze week wel veel alleen gezeten, Adrian is in Canete, en José vertrok woensdag daarnatoe. Omdat hij echter wel zijn werk wou af hebben werkte hij laat. Heel laat... Dinsdag kroop ik om 22u in bed met een verkoudheid, maar moest om 3uur (3 UUR!!!) opstaan om de deur te gaan opendoen. Had hij zo lang gewerkt, of had hij een affaire? Ik voelde mij een huisvrouw. Dat werd woensdag en donderdag avond nog sterker,omdat ik ook zelf moest koken. Woensdag: Puree met Kip en gebakken schijfjes appel.(Puree smaakte naar niets) Donderdag: de rest van de puree (nog steeds naar niets smakend), tonijn en gebakken ajuin. + Ik maakte popcorn...
Ok, dat was zo'n beetje het belangrijkste, Ik mis jullie alemaal (bijna allemaal) Hasta Luega, Vital
Heel wat gedaan deze week! Heel wat gewerkt, maar ook weer avonturen meegemaakt. Vorige week donderdag ben ik samen met José verder op verkenning geweest op de boerderij. Hij toonde mij hun cavia kwekerij Ze hebben er honderden, echt machtig om te zien. En om alvast honger van te krijgen... We hebben ook wat varkens en een paar koeien. Die namiddag helpen metselen aan een platvorm om zonnewaterwarmers op te zetten. Dus ook betonmolentje mogen spelen. Turivio, de oude bouwer, doet veel te zwaar werk voor zijn leeftijd. Geen steen is hem te zwaar. Bij dat alles komt nog dat het zich volledig afspeelde op een steile helling, en een misse stap kon wel eens verkeerd aflopen...
Vrijdag opnieuw yohurt gemaakt, wat toch wel redelijk arbeidsintesief is! 's middags ben ik beginnen rondbellen om het weekend in Puno te kunnen doorbrengen. Edgar en Norka waren niet thuis, maar de kinderen wel. Ik mocht dus gerust afkomen. De bus Juli-Puno is redelijk krap voor mijn lange benen... Die avond dus maar een beetje Star Wars en verstoppertje gespeeld met de kinderen en hun vrienden. Ik ben blij te kunnen meedelen waarlijk verstoppertje-kampioen te zijn! met 4 naar mij op zoek, en mij nog niet vinden...
Zaterdag gewekt om 8u voor dringend ontbijd.(Volgens de jonge Marcello). Daarna weer in bed gekropen en geslapen tot 11u. Na de lunch belde Juana. Ze nodigde me uit een bezoekje te brengen aan de lokale scouts. Dat moest ze me natuurlijk geen 2 keer vragen! Scous 'Puno cinco' ontvangde me vriendelijk en ik mocht meteen aan het werk. Ze waren in een park de ruiten van het apenkot (zo een met apen erin) aan het kuisen. Een grote jongen als ik konden ze daarbij natuurlijk goed gebruiken! Daarna hebben we wat spelletjes gespeeld, zoals een variatie op dassenroof, en de tijaja gezongen, wat bij hen de sjijija is. Deze scouts bid ook voor en na de vergadering. Na de activiteit naar het centrum geweest voor samenkomst met andere groep. Volgende week maken we vliegers, en in de lente gaan we samen kamperen!
Zondag opnieuw geslapen tot 11u. Toen gaan ontbijden in het centrum. Daarna kwam Edgar thuis, en we zijn met hem naar de lokale voetbal gaan kijken. Met een pintje en een ijsje erbij erg gezellig. Toen kreeg Edgar een idee. Als we nu eens die rotsen daar gingen beklimmen, zodat we goed honger hebben voor de lunch? Wij dus maar me het hele gezin (behalven Norka en de baby, die niet thuis waren) de berg gaan beklimmen. Niet de lange weg rond de berg, maar pal naar boven langs de rotsen. Erg spannend! Bovendien prachtig uitzicht over Puno en het titicacameer. Na het eten teruggekeerd naar Juli. Daar de mis bijgewoond en daarna gaan eten in het klooster, bij de bisschop. De paters keken naar een film 'ghostrider', vol met religieuse symbolen. Grappig.
Maandag, dinsdag en woensdag behalve yohurt maken en verkopen ook zonnendouche gebouwd. Hout schaven, timmeren, boren (met handboor),... het gaat niet rap vooruit als je het met de hand moet doen. Hij is nu bijna klaar, en als hij af is stuur ik wel een foto...
Er is weer heel wat gebeurd sinds de laatste keer!
Maandag werd ik opeens opgeschrikt door een telefoontje. Daarin werd mij verteld dat ze mij kwamen halen binnen het half uur! Een dag te vroeg! Ik in zotte paniek mijn valies maken en afscheid nemen van mijn Punese familie. Een uurtje later kwam Jesus (lees gésus) mij oppikken, en bracht mij naar het IER. Jesus is de directeur van het IER. Hij toonde mij mijn nieuwe huis, casa del sol, en zijn voorlopig ene bewoner: José. José heeft ook nog pasbevallen vrouw en pasgeboren kind , maar die zijn nog een maandje in Lima. Het casa del sol is een gezellig huisje dat doet denken aan een vakantiewoning. Ze gaven me een IER bodywarmer, we keken tv en aten zelfgekweekte vis. Ik was tevreden, eindelijk had ik mijn bestemming bereikt!
Dinsdag vertrokken we om 8u30 naar het gemeenschappelijk ontbijt in de refter, gebouwd dankzij broederlijk delen. Ontbijt hier bestaat uit aardappelen in de schil, plastiekachtige omelet en warme groenten. Een geen klein beetje ! Daarna begon ik met werken. Eerste werkje was helpen met het vermalen van hooi (met machine aangedreven door tracktor) en in zakken doen. Lijkt simpel, maar is hard labeur. Blijkbaar wouden ze toch niet dat ik mijn overdeed, wat regelmatig zei één van de werkers tegen mij: sienta té (zet je neer). s Middags weer zware maaltijd met soep en veel vlees. Daarna helpen planten met de drie studenten in de serre. Wortels, salade, Binnen drie maanden zou het moeten volgroeit zijn. Toen naar het dorp geweest om inkopen te doen. Het begon te regenen. De eerste regen daar sinds april, en mijn wast hing buiten! s Avonds croque monsieurs gegeten en tv gekeken. We kijken elke avond naar een Peruaanse soap Alla Familie. Het plot is zo duidelijk dat ik de taal niet hoef te verstaan om het einde te voorspellen
Vandaag (woensdag) na ontbijt geholpen met yoghurt maken. Erg lekkere trouwens. Daarna naar het dorp om te verkopen. Met twee op een motor, een volgeladen rugzak op mijn rug en een kartonnen door vol kaas in mijn handen. Je krijgt voor minden kramp! Op het marktplein van het dorp hadden we geen kraampje, maar mijn medewerker liep rond om te verkopen. Ik bewaakte de rugzak, maar begon daar ook al snel goed te verkopen, als moest ik hem snel even roepen om de prijs te weten. Ik denk dat de mensen gewoon nieuwsgierig waren naar de blanke verkoper van het IER. s Namiddags groenten geplant in serre naast huis en patatten in zakken gedaan. Mijn collega verteld interessante dingen die ik niet versta en waar ik Si, Si,.. op antwoord Om 5 uur gedaan met werken en contact met internet proberen maken. Het lukte uiteindelijk, zoals je wel kunt merken.
