Oh wat zal ik het missen, die lachende gezichtjes, de commotie om kleine akkefietjes. Het heeft toch wel wat. Een ervaring om nooit te vergeten, maar...
We zijn er nog niet. Ik ga door tot het allerlaatste moment. Waar het hart is, volgen de benen ;-). Vrijdag vierde we in de school Srefidensi (onafhankelijkheid) en was het ook de laatste dag dat de kinderen hun tekeningen van de laatste creatieve opdracht konden inleveren. En wat hebben ze er weer veel werk ingestopt.
Er worden ook nog steeds boeken uitgeleend. En af en toe komt er een gil om aandacht, door het vragen van bijlessen. Met een beetje zelfvertrouwen kom je al een heel eind merkte ik. Kinderen hebben schrik om fouten te maken, daarom maken ze zich extra klein (dit zie je vooral in tekeningen) en stil (fluisteren). Of ze gaan extreem de andere richting uit als een soort van afleidingsmanoeuvre.
