Voor deze kleine stap in het veranderingstraject is een samenwerking tussen ons, de leerkrachten van het kleuteronderwijs en Unu Pikin.
Na wat praten en nadenken kon Unu Pikin ons een zitjes-set (zie foto en bijlagen)
verkopen voor 40 SRD ipv 170 SRD voor een volledig afgewerkte stoel. De afwerking moesten we zelf doen.
We besloten de slechtste stoelen met afgebroken zitting en rugjes te vervangen en met het materiaal dat nog kon dienen een nieuwe te knutselen, zeg maar upcycling.
De school had nog wat middelen van de diverse acties en een beetje overschot van het vorige jaar en betaalde zo voor 8 setjes.
Ik ging aan het schilderen en Jos aan het boren en schroeven. Dit alles tussen vrijdagnamiddag en maandagochtend, want de stoelen moesten terug. Het onmiddellijke doel: 9 stoeltjes maken met iets meer kleuterklasgehalte. Het grotere doel is om stelselmatig alle stoeltjes aan te pakken. Eerst de noodgevallen! Ik wil voor dit werk mijn man extra bedanken, voor zijn geduld en doorzettingsvermogen, want het liep moeilijker dan verwacht.
Ook klaarde Jos op maandag reeds enkele klusjes op de school. Zoals het herplaatsen van de bel. Iets kleins met groot gevolg, want nu hoort iedereen wanneer de les begint en eindigt. Zijn grote gereedschapskist wekte veel interesse op. Nieuwsgierig bleven ze hem in de gaten houden en stonden te trappelen om te mogen helpen. Ook het bureau van de directrice werd gedraaid zodat ze, op een meer professionele manier, ouders kan ontvangen.
Op maandag was er een kledingverkoop voor de leerlingen en ouders. Tweedehandskledij werd voor 1 tot 3 SRD verkocht, net niet gratis.
Doel: (1)Het betaalbaar houden van kopijen en (2) de betrokkenheid van de ouders verhogen, door ze naar de school te halen.
Waarom worden er nog kopijen genomen? Degelijke werkboeken zijn voorhanden, maar gezien ze niet elk jaar worden aangeleverd wordt er gewerkt met een kopij. Of worden de boekjes ingevuld met potlood. Niet ideaal om uit te leren, maar beter dan niets. Zo kost een geschiedenisles snel 40 SRD per kind, wetende dat veel ouders de vaste bijdrage aan de school van 35 SRD al moeilijk bij elkaar krijgen, hoef ik dit verder niet uit te leggen.
Er werd veel verkocht, het eindtotaal bleef door de kleine vraagprijsjes steken op een 400 SRD, wat op zich in verhouding niet slecht is. De leerkrachten hebben zich in al die drukte ontpopt als rasechte verkoopsters.
Misschien vraag je je af of het niet beter is om les te geven i.p.v. een kledingverkoop te doen? De realiteit is jammer genoeg dat het zonder die verkoop niet lukt. In een ideale wereld krijgen ook de leerkrachten ondersteuning en training om deze prachtige kinderen nog beter te begeleiden en hadden alle kinderen een goed studieboek en degelijke klaslokalen, een stoel om op te gaan zitten, eten zoals in de meeste scholen en mooi didactisch materiaal. In de realiteit pakt het net iets anders uit. Toch blijven we koppig werken aan een ommekeer.
