Ik ben Gwenny, kom uit België en woon sinds een jaar samen met mijn man op Zanderij, waar we een Bed & Breakfast uitbaten. Ik heb mij als vrijwilliger geëngageerd in de school. Ik zit mee in de zorggroep en probeer samen met mijn man te kijken of we kleinere klusjes kunnen opknappen. Daarnaast proberen we wat geld in te zamelen om materialen voor de school aan te kopen. Dit om 250 kinderen te helpen hun kansen in de maatschappij te vergroten en hun dromen waar te maken.
De bedoeling van de blog is om de werkzaamheden in de Afobaka lagere school toe te lichten. Mensen, die nauwer betrokken zijn bij de school, op de hoogte te houden van aankopen, veranderingen, het wel en wee. Ik zal trachten hierin zo transparant mogelijk te zijn. Mocht ik hier op één of andere manier niet in slagen, laat het dan even weten. Het kan ook zijn dat ik af en toe een vraag lanceer en om feedback vraag.
Het gaat niet enkel om geld inzamelen, maar ook in welke volgorde zaken dienen te worden aangepakt om een blijvend resultaat te bewerkstelligen. Geld geven is meestal geen lange termijn oplossing, maar kan wel een aanzet tot verbetering zijn. Een nieuwe start. Wij zijn tot op heden geen stichting, wel wensen we met andere stichtingen of vzw's samen te werken.
De situatie in Suriname is niet schitterend, maar het is geenszins de bedoeling om de politieke kaart te trekken. Als mensen die noodzaak voelen, staat het hun vrij een eigen blog op te starten. Met beschuldigende vinger wijzen lost het probleem niet op en bemoeilijkt de samenwerking. We willen het zo hoopvol mogelijk bekijken.
In het volgende bericht tracht ik jullie eerst even te schetsen waar de school zich situeert. Stel ik jullie graag de leerkrachten voor, als ook de kinderen.
Wil je de school steunen met een bijdrage éénmalig of maandelijks? Stuur een mailtje naar gwenny.vankogelenberg@hotmail.com
Het is weeral even geleden, maar graag hou ik jullie op de hoogte van dit heugelijke nieuws.
Water is our World is er in geslaagd, om niet tegenstaande corona, een gevulde container tot bij de school te krijgen.
Een container gevuld met schoolmeubeltjes en speeltuinmateriaal voor de allerkleinsten.
Het leven in Suriname is er niet op vooruitgegaan na de verkiezingen van vorig jaar. Ook de pandemie bemoeilijkt de economie op vele fronten.
Sinds dit schooljaar is er ook een nieuw directrice gestart. Mevrouw Molijn neemt de taken van Lea over, die in december met pensioen is gegaan.
Ook zij zet zich geëngageerd in voor de school en tracht met de middelen die ze heeft de school draaiende te houden.
Ook Suriname werd getroffen door Covid 19. Vooral na de verkiezingen van 25 mei.
De Scholen werden gesloten en er is nog steeds een lockdown vanaf 20u. Jammer genoeg moesten we vaststellen dat het zonnepaneel werd verwijderd. Na lange leegstand van de school en weinig omstaanders, was dit enigszins te verwachten. Het is een jammere zaak. We kunnen enkel hopen dat de volgende regering meer in onderwijs wil investeren.
Gezien Jos en ik momenteel in België zijn, kunnen we verder weinig ondernemen. Lea doet haar laatste jaar als directrice en gaf aan dat ze het nieuwe schooljaar wenst af te wachten om te bekijken of al die extra hulp van het buitenland zinvol is, met de huidige stand van zaken.
De nieuwe leiding zal hierin bepalend zijn. Ik hoop dat er naar creatieve oplossingen wordt gezocht om de kinderen van de Afobakawegschool kansen te geven. Maar ik ben er ook van overtuigd dat deze hulp in de eerste plaats van Suriname moet komen. Om iets op lange termijn te veranderen is het noodzakelijk dat de ouders en leerkrachten samenwerken.
Het is niet het beste nieuws, maar ik hou jullie graag op de hoogte.
Maandag 2 december was het zo ver. De tentoonstelling van de tekeningen van de kinderen van de school. De onderwerpen, jezelf tekenen, bomen, portret of een dier. Al leek niet iedereen de opdracht duidelijk begrepen te hebben, toch maakten bijna alle kinderen een tekening. Deze werden gebundeld in een een presentatie en getoond aan de kinderen. Elke klas kreeg de gelegenheid om langs te komen rond te kijken, te luisteren naar een verhaal van juf Lea en een boek uit te kiezen, dat ze mochten houden.
Een fijne dag in combinatie met de lessen. Ik heb er in ieder geval van genoten.
Oh wat zal ik het missen, die lachende gezichtjes, de commotie om kleine akkefietjes. Het heeft toch wel wat. Een ervaring om nooit te vergeten, maar...
We zijn er nog niet. Ik ga door tot het allerlaatste moment. Waar het hart is, volgen de benen ;-). Vrijdag vierde we in de school Srefidensi (onafhankelijkheid) en was het ook de laatste dag dat de kinderen hun tekeningen van de laatste creatieve opdracht konden inleveren. En wat hebben ze er weer veel werk ingestopt.
Er worden ook nog steeds boeken uitgeleend. En af en toe komt er een gil om aandacht, door het vragen van bijlessen. Met een beetje zelfvertrouwen kom je al een heel eind merkte ik. Kinderen hebben schrik om fouten te maken, daarom maken ze zich extra klein (dit zie je vooral in tekeningen) en stil (fluisteren). Of ze gaan extreem de andere richting uit als een soort van afleidingsmanoeuvre.
Er stonden nog wat werken op de planning zoals het vervangen van enkele wanden. Jaren deden ze dienst als appartement voor menig ongedierte, gaande van houtluis tot ratten. Die laatste ben ik nooit echt tegengekomen, maar door alle papiertjes, draadjes, kortom gezellige nestjes, kan ik me niet onmiddellijk een ander dier voorstellen dat zo ver zou gaan om de woning te verfraaien.
Het laatste lokaal van het gebouw, waar de kleuters huisvesten, was op één na de minst aantrekkelijke ruimte om te werken. De twee afgesloten, zeg maar verzegelde achteruitgangen, waar ooit een deur had gestaan, stonden enkel nog houten overblijfselen van opgegeten latjes, goed dicht gespijkerd om ongedierte buiten te houden. Alleen zat het ongedierte niet achter de deur, maar er in. Bij het aantikken, kreeg je een ritselend geluid als antwoord. Houtluis, kakkerlakken? ... Uiteindelijk bleken het een twintigtal vleermuizen. Het felle zonlicht maakte dat ze even de verkeerde richting uitvlogen toen we de deur er uit klopte. Dat ze terugkomen is vrijwel zeker, alleen werd het gat met een cementboard plaat dicht gemaakt, waardoor ze elders een plekje moeten zoeken.
De eerste aanzet is gegeven. Vorig weekend vervingen we een eerste muur in de 5de klas. Zaterdag werden de oude platen langs 1 kant verwijderd, het houten raam opgeschuurd en de planken werden ingesmeerd met carboline tegen houtluis en termieten. Op zondag heeft Jos de cementboard geplaatst.
Buiten houtluis kwamen we gelukkig enkel papiertjes van de kinderen tegen, die deze wand duidelijk als extra opslagruimte zagen.
Zondag, kregen we bezoek van enkele nieuwsgierige kinderen, die werden gelokt door het geluid van de generator. Het werkmateriaal had ook een magnetische werking. Op eigen initiatief hadden ze vragen over rekenen en taal, maar ik denk dat het enigszins was om wat tijd te rekken, om zo langer de werkzaamheden te observeren. Andere muren zullen volgen in september.
Voor de foto moet je even meedraaien. Het werkt wel iets makkelijker .
Nog een koppeling naar meerdere foto's (even knippen en plakken):
In Europa zijn de scholen gesloten, maar in Suriname loopt het nog even door.
Het 6de jaar deed mee met de Brokopondo-scholenwedstrijd, maar waar ze vorig jaar als winnaar naar huis kwamen, vielen ze dit jaar niet in de prijzen. Juf en kinderen waren teleurgesteld. Ze kregen een peptalk van directrice Lea en juf Dionne en werken nu weer hard om te slagen voor de toetsen.
Cito-toetsen stonden op het programma voor de 6de jaars. Hier gaat een voorbereidingsweek aan vooraf, waar er intens met de kinderen wordt geoefend. Ook de andere jaren maken eindtoetsen, die zullen bepalen of ze een jaartje hoger op mogen.
De bibliotheek, wat hier geldt voor de verzameling boeken en niet voor een apart lokaal, gaven we een boost, door de kinderen uit te nodigen boeken te komen lenen tijdens de pauzes. De boeken vliegen de deur uit en er komen nog steeds heel wat kinderen uit de 2de-3de en 4de klas. Gisteren waren er zelfs twee kleuters die aandrongen op een boek. En fier dat ze waren met hun groot boek onder de arm. Het doel was deze keer niet lees je boek en kom je nadien onderwerpen aan een kruisverhoor, maar kom een boek kiezen dat je leuk vindt en ontdek het plezier van het lezen. De meesten willen boeken met plaatjes en niet te veel doorlopende tekst, maar er zijn er ook die stevig doorlezen en echt de verhalen komen zoeken. Ze leren wachten, registreren en kiezen. Dat laatste is voor 2 dames in het bijzonder een moeilijke klus. Eén jongen wou vast beraden een boek over een tijger, maar bij gebrek daaraan settelde hij voor een boek over wilde dieren. Prinsessen, heksen, piraten en ridders lijken het nog steeds goed te doen. Alsook Geronimo, de speelse opbouw van de boeken lijkt de kinderen aan te trekken en dit maakt ook dat ze geen angst meer hebben voor dikke boeken. Volgend jaar kunnen we dan een stapje verder gaan.
Voorlopig zijn er op 5 weken tijd een 100-tal boeken uitgeleend aan 70-tal kinderen. En de boeken komen in goede staat terug. Hier en daar sneuvelt er al eens ééntje of dienen we er achteraan te gaan, maar de zorg voor het boek is groter dan verwacht.
Wat werken en andere ditjes en datjes betreft, daar kom ik in de nieuwsbrief op terug. We starten dit weekend met de voorbereiding.
"Ketikoti (ook wel geschreven als Keti-koti of Keti Koti) is een jaarlijks terugkerende Surinaamse feestdag ter viering van de afschaffing van de slavernij. De naam stamt uit het Sranantongo en betekent Ketenen Gebroken.
Er kwamen ruim 45.000 oorspronkelijk Afrikaanse slaven vrij, van wie 34.441 slaven in Suriname. Sindsdien wordt het einde van de slavernij elk jaar op deze dag gevierd, ook al werden slavenhouders voor elke slaaf met 300 gulden schadeloos gesteld, terwijl de vrijgemaakte slaven zelf niets kregen en hun werk nog tien jaar verplicht op contractbasis moesten blijven doen.
In Suriname heet deze dag officieel Dag der Vrijheden, maar de feestdag wordt ook wel informeel Kettingsnijden genoemd. Het is een feest voor alle inwoners en niet alleen voor de nazaten van de slaven."' (Wikipedia)
De kinderen van de school danste, zongen en speelde toneel. Ook waren er lekkere hapjes en drankjes te verkrijgen.
Het is de periode te zijn van de medische controles. Vorige week werden de kinderen gecontroleerd op ijzer, de toestand van hun gebit en algemene gezondheidstoestand. Voor sommige leerlingen niet de prettigste periode van het jaar. Op het bloedprikken werd door sommigen gereageerd met dikke tranen, een kranige houding en zelfs een enkeling die begon te giechelen, het is maar hoe je het bekijkt, denk ik dan.
Gisteren kwam ik toe en waren de tandartsen aanwezig. De kinderen kunnen dan gratis hun tanden laten trekken onder verdoving. Gratis is het enige fijne aan dat bezoek. En misschien ook wel het piepen door het gordijntje om te kijken hoe andere kinderen het er vanaf brengen.
Volgende week komen de dames van het bloedonderzoek terug met eventueel medicijn. Iets wat ze in Suriname drinken, ook als het pillen zijn.
Een gaste van de B&B Banabeki donneerde wat geld om schoenen te kopen voor de kinderen, zodat de zandvlooien minder kans krijgen. Het toeval wil dat het deze week solden waren bij Steps en ik 8-paar kon inkopen.
Nu vrijdag wordt er op de school Keti Koti gevierd, het einde van de slavernij. De kinderen brengen vrijdag: een toneelopvoering, odi's, zang en dans. Ik ben reuze benieuwd en hoop jullie weldra verslag te mogen uitbrengen. Natuurlijk zullen de hapjes ook niet ontbreken.
Net terug uit België, dus tijd voor een kleine update.
Op 30 mei dansten en zongen de kinderen van de Afoboakawegschool rond het thema bewegen. Filmpjes zijn terug te vinden op de facebookpagina https://www.facebook.com/groups/2168979650033663/?ref=bookmarks Meld je aan en we voegen je met plezier toe aan deze besloten groep.
Volgend jaar viert de school haar 15-jarig bestaan. Er wordt reeds volop door de school gebrainstormd over de activiteiten.
In deze periode wordt er volop ingezet om er voor te zorgen dat er zoveel mogelijk kinderen overgaan.
Een goed gevulde doos vertrok uit België met heel wat leuke spullen. Dankjewel Woudlucht school en Heidi in het bijzonder.
De snoepverkoop door team Diana uit Antwerpen bracht ook wat geld in het laadje.
Er komen ook enkele poppenkastpoppen bij. Enigszins met typisch Europese look.
De watertonnen zijn nog steeds in goede werking. Ondertussen in 4 klassen een kraantje.
De filter in de kleuterklas doet het nog steeds prima en onderging twee weken geleden haar eerste onderhoudsbeurt. De leerkrachten volgen dit schitterend op.
Het lek boven de directrice haar hoofd werd gedicht door de kerk. Zeker een stap in de goede richting en een positieve tegemoetkoming.
Grotere werken worden uitgesteld tot in de grote vakantie, die loopt van half augustus tot 1 oktober.
Ik hoop jullie in volgende berichten dus meer te kunnen vertellen over de activiteiten in de klas.
Hier is dan de uitslag van de creatieve wedstrijd. Ik mocht 100 tekeningen en 5 teksten ontvangen. In bijlage een gedetailleerd document met de tekeningen en de tekenaars. Alsook een link naar het fotoboek met alle tekeningen.
Ergens voor de Paasvakantie waren we de cijfers van de kinderen aan het bekijken voor dit kwartaal en hoe de klasschikking er voor volgend jaar zou gaan uitzien, toen er een auto op het schoolerf kwam gereden. Even dachten we... de districtscommissaris? Dat zou goed nieuws kunnen zijn, maar neen. Het bleken leden van de BOG of Bond voor Onderwijs en Gezondheid of zoiets. Ik vermoed dan altijd dat ze in de klassen een kijkje nemen en naar de kinderen kijken, want daar gaat het toch om, of niet?
Kleine nota: de regentonnen staan er nu enkele weken, de kranen een dikke week. Voordien... geen water in de klas en alle tonnen in staat van ontbinding. En al meerdere jaren weinig inmenging van buitenaf. Soit.
Dus ze komen kijken hoe het de school vergaat. En laat ons er van uitgaan met de bedoeling om beterschap aan te brengen in het schoolklimaat. Eerst inspectie van van de EHBO kist, hier bleken wat medicatie vervallen, als ook pleisters, dus... die werden in de vuilbak gekieperd. Op de vraag of de school ook ander pleisters kreeg, kwam het antwoord: '"dat is niet onze verantwoordelijkheid." Conclusie; Je gaat van enkele pleisters, naar geen pleisters en bent nog genoodzaakt om zelf te gaan investeren in nieuwe pleisters, zonder budget. Dat je die pleisters voor knutselen of andere activiteiten kan gebruiken, daar wordt niet naar gekeken. Nu ik ben geen dokter, maar het lijkt me dat je in sommige gevallen beter af bent met een een steriel verpakte windel of pleister die over datum is, dan met niets, als het een noodgeval betreft. Het is niet dat er een apotheker om de hoek is.
Vervolgens werd de opmerking gegeven dat de zwarte tonnen in de zon staan en dit algen zou geven. Dus dat er boven elke ton een afdak moet. Nu je mag hier komen rondrijden, dan kan je zo 90% van de tonnen van Suriname afkeuren. Trouwens de leidingen lopen naar binnen en de helft van de ton staat reeds onder een afdak. En hoe zou de school dit dan moeten financieren? Met snoepverkoop? Misschien wordt het stilaan tijd dat de Surinamers elkaar gaan helpen ipv met de vingerwijzen. En dat er voor elke afwijzing ook een oplossing wordt aangeboden die realiseerbaar is in een economisch fragiel klimaat. Na de grote vakantie komen ze terug voor een inspectieronde. Ik begrijp, ze doen gewoon hun werk.
Wat mij enigszins verontrust is dat er kinderen rondlopen met sika`s in hun voeten, waardoor er van sommige teentjes nog maar weinig overschiet, er vloeren zijn waar je je voeten in kan omzwikken, houten balken die elk moment kunnen lossen boven een hoop kinderhoofdjes, kinderen met een vreselijk slecht gebit, weinig verkoeling tijdens de speeltijd waar de kinderen in de blakende zon spelen, ratten en vleermuizen die huizen in de school, enz... Maar, daar wordt niets over gezegd. Inspecteurs geraken niet to bij de school omdat het te ver is. Dit in een woongebied, waar niemand zich enigszins bekommert om het welzijn van de kinderen, maar .... wanneer bepaalde instanties of misschien individuen zich kunnen laten gelden door pleisters de vuilbak in te kieperen en ze hiermee denken het probleem te hebben opgelost, dan verwondert het mij geenszins dat het niet goed gaat in dit land en dan heb ik daar terecht of onterecht heel wat vragen bij. Ze kunnen de school ook nog afkeuren en dan zitten er 230 kinderen thuis zonder onderwijs, maar dat is dan ook niet hun verantwoordelijkheid.
Op de mooie dingen en initiatieven die in dit land gebeuren wordt maar weinig gefocust. Het lijkt mij hier helemaal niet te gaan over kinderen, maar puur over eigen belang, aanzien en macht en ik vraag me dan ook af hoe je 's avonds nog eervol in de spiegel kan kijken. Wat voor zin heeft een opleiding tot zorgkundige, leerkracht, politieker e.a. als het enkele en alleen over jezelf gaat. Zou je dit je eigen kinderen aandoen? Wanneer je hier rond uit ''ja'' op kan antwoorden, dan zijn we goed bezig. Anders wordt het tijd om wakker te worden en wat positiever naar elkaar te kijken, misschien daar te adviseren en te helpen i.p.v van te bekritiseren en beschuldigend met een vingertje te wijzen zonder zelf tot actie over te gaan. De beste stuurlui staan aan wal. En ik heb de indruk dat de wal vol staat.
Voor alle duidelijkheid ik ben mij bewust dat er heel veel Surinamers zijn met mooie initiatieven, prachtige ideeën, toekomst visies, liefde voor hun land, hun landgenoten en omgeving en dat zij weten dat niet andere, maar zijzelf een betere klimaat moeten realiseren. Het wordt tijd dat deze mensen de handen in elkaar slagen en opkomen voor hun prachtig land, de kinderen, de natuur, de cultuur en al dat pracht. Niet door te bekritiseren, maar door hun mooie plannen uit te voeren en elkaar te helpen. Positiviteit is even sterk als negativisme. Maar durven we daar nog in geloven?
Mocht ik ergens op een teentje getrapt hebben, mijn excuses, maar ik moet mijn frustraties, af en toe, ook eens kwijt. En als het vandaag niet kan, op welke dag dan wel?
Net voor de Paasvakantie kregen we bezoek van een groep uit Nederland. Een hoop lieve vrijwilligers met het hart op de juiste plaats, die zich inzetten om er voor te zorgen dat er in de meest afgelegen gebieden ook toegang is tot water. En dan spreek ik niet enkel over Suriname, maar ook plekken ver daar buiten. Ze vinden dit allemaal heel normaal en blijven liefst zoveel mogelijk op het achterplan. Alleen willen we dit moment niet zonder de gepaste dankbaarheid laten voorbijgaan. De groep bezocht de school in het weekend om de dagelijkse werking niet in het gedrang te brengen.
Directrice Lea mocht heel wat materiaal in ontvangst nemen. Elke klas een degelijke slijper en nog veel meer. Je hebt geen idee, wat daar de voordelen van zijn.
Een klok werd symbolisch overhandigd. Hier in Suriname hebben ze de tijd, maar nu dus ook een klok ;-). Je zou ook kunnen stellen dat: Tijd de dingen verandert en bij voldoende geduld ook de tijden waarin we leven. Niets blijft wat het was en zo ook hier op de school willen we de aanzet geven tot meer verandering. Samen kunnen we richting geven en de situatie keren. Stapje voor stapje. En bij voorkeur gedragen door de leden van de school en de omgeving. Zolang leerkrachten blijven geloven dat het anders kan, zal het ook anders worden.
Zelfs een generator wordt ten diensten gesteld van de school, maar onder supervisie van Jos. Onderhoud is onontbeerlijk om alles draaiende te houden. Deze bron van elektriciteit schept gigantisch veel mogelijkheden. Werkzaamheden worden makkelijker, ook kan er misschien iets uitbundiger gevierd worden of lessen gegeven worden met een projector. Mensen die voordrachten willen komen geven in de school kunnen we nu ook voorzien van wat stroom voor hun presentaties. Toekomst dromen, maar ze zijn wel bereikbaar nu.
Nu kunnen we met z'n alle genieten van een deugddoende vakantie en vanaf 6 mei staan we weer paraat.
Ik heb het genoegen om me te mogen verdiepen in een hoop prachtige kindertekeningen, hopelijk lukt het me om een kleine jury samen te stellen, om zo objectief mogelijk per leeftijd en categorie winnaars aan te duiden.
De eerste kraantjes zijn geplaatst. Nu is er in enkele klassen water. Wat een luxe. Voorlopig nog op te vangen met een emmer, maar de bedoeling is dat er een opvangbak wordt gemetst met een afvoersysteem.
Er zijn wat banden ingegraven om op te springen of zitten. Een kleine kosteloze ingreep, die heel wat plezier oplevert.
Weer een inkijkje in de wondere wereld van de Afobakawegschool. Deze week 20/3 zijn de meubeltjes geleverd. De onbruikbare meubels zijn met Unu Pikin meegegeven en hopelijk slagen ze er daar in om de meubels nieuw leven in te blazen.
Eén klasje is volledig in het nieuw gezet. Met als resultaat een hoop trotse kinderen en een fiere juf. Zij krijgt als enige een gloednieuw bureau. Ik denk dat menig leerkracht met plezier les komt geven in deze klas. We hebben voor het 2de leerjaar gekozen omdat hier alle weesmeubeltjes bij elkaar stonden, in verschillende maten en vormen. Ook de andere klassen werden ontdaan van slechte stoelen en tafels. Er zijn wat onderlinge wissels gebeurd en nieuwe stoelen en bankjes bijgeplaatst. Zo ook kreeg de kleuterklas nog 2 mooie gele groepstafels. Een hele begankenis, maar alles is vlot verlopen. Iedereen hielp mee om meubeltjes te behoeden voor de regenbuien. Hopelijk voelen deze trotse kinderen zich iets meer aangesproken om wat meer zorg te dragen voor hun bankje en zullen ze een lijdensweg van krassen bespaard blijven. Ook nog een leuke foto van de poetsvrouwen van dienst. Ze wilden beslist met de bezem op de foto.
Dit alles viel ook samen met de viering van Holi Pagwa bij de kleuters. Ook de oudere leerlingen moesten aan de kleuterdruk geloven, vandaar ook kleurrijke gezichten bij enkele bengels, die zich met graagte lieten fotograferen.
Samen met de directrice werd geëvalueerd en bekeken waar op dit moment het meeste nood aan is. De toetsen brengen vooral kopieerkosten met zich mee. Dus lijkt het me een goed idee om even een tandje bij te steken, zodat de school wat ademruimte krijgt tot het einde van het schooljaar. Hiervoor dank ik alle mensen in België voor hun bijdrage.
De creatieve wedstrijd is in elke klas voorgesteld, behalve bij de kleuters. Dit heeft vooral met het onderwerp te maken. "Teken iets dat jij belangrijk vindt." Mits wat voorbeelden om ze in de richting te zetten, is er heel wat ruimte voor creativiteit. Ik ben reuze benieuwd wat er uit de bus komt. Veel verschillende en kleurrijke tekeningen, zou mooi zijn, maar dat hangt een beetje af van wat voor handen is.Veel kinderen waren enthousiast, dus binnen enkele dagen hopelijk ook de eerste tekeningen in de wedstrijddoos. Aan de leerlingen van leerjaar 6 werd gevraagd om ook een tekst te schrijven of een gedicht.
Vorige week zijn de werken gestart om nieuwe dakgoten te plaatsen, als ook het metsen van de muurtjes voor de regentonnen. Weer een heel fijn team dat in de weer is! Op de foto naast Jos zie je Kenneth en Harvey de aannemers van dienst. Ondertussen hebben de kleuters ook een boerendeur en kunnen de kleuters nu sneller naar het toilet.
Juf Molijn wacht met de leerlingen uit de 6 de klas op de oogst. Iedereen van de klas heeft nu zijn eigen plantje om te verzorgen.
De juffen van de kleuterklas moest hier en daar wat spijkeren en creatief denken omdat er na de uren jongeren of buurtbewoners in de klas waren geweest. Af en toe kom je wat winti-rituelen tegen, die niet altijd fijn te noemen zijn. De leerkrachten bekijken alles met argusogen, maar hopelijk kunnen ze weldra weer op beide oren slapen.
Met als doel het lezen en schrijven te bevorderen zijn we gestart om aan sommige kinderen van de 1ste klas (groep 3 voor de mensen uit Nederland) wat extra ondersteuning aan te bieden. En hoe fijn is dat! Die kinderen zijn zo enthousiast om te leren. Het gaat ook makkelijker met 3 dan met 26. Het blijft wel moeilijk. Hoe schrijf je een b,d,p of q. Voor deze kinderen lijkt het 1 letter. En is het u of n? Hangt er maar vanaf hoe je je blad draait. Of toch niet?
Een lange klank of en korte klank, een tweeklank ...pfff. Omdat voor deze kinderen Nederlands op de derde plaats komt, kunnen ze soms de woorden lezen, maar hebben ze geen idee waar het over gaat. Een andere is dan weer meester in het memoriseren. Geef je hem een ander blad met dezelfde woorden kan hij ze niet terugvinden. Er wordt wat op los gegokt. Wat we wel ontdekt hebben is dat de kinderen mooi kunnen tekenen. Wanneer ze schrijven, tekenen ze eigenlijk de letters, alleen kom je hopeloos in de problemen wanneer je niet snapt dat er ook een systeem in dat schrijven zit. Hoe je de letter vormt bepaalt of je ook vlot een woordje kan schrijven.
Juf Lea heeft een fijne methode om de kinderen spelenderwijs inzicht te geven over hoe de letters gevormd worden en wat woorden betekenen. Zo fier zijn deze jongens over hun kleine opdracht.
Zo is er ook een kleine rap-versie met gebaren om enkele woordjes als man, huis, mier, mes, doek, oog, teen, ... aan te leren.
Reeds enkele jaren komt er een schoolgroep bij B&B Banabeki logeren voor ze een kleine week het binnenland intrekken om vervolgens een schoolproject aan de Suriname rivier uit te werken. Zo ook dit jaar. Alleen kreeg ik plots de melding dat ze wat boeken voor de Afobakawegschool hadden opgestuurd. En die waren dus al onderweg. Menig boekenstroom hadden we wat afgeblokt omdat we eenvoudigweg met plaatsgebrek zitten zolang het half verlaten klaslokaal niet in orde geraakt. Toen bleken het ook nog 50 dozen te zijn. Ik was heel blij met het nieuws en de boeken, maar vroeg me toch wel af waar we met die massa naar toe moesten. Ook voelde ik me een beetje schuldig ten opzichte van die andere bereidwillige mensen, waarvan we de boeken on-hold gezet hebben. Op de school kon en kan het nog steeds niet in 1 keer verwerkt worden. Te weinig ruimte in de lokalen, slechte vloer en hier en daar nog een lek in het plafond en nog steeds die vervelende houtluizen. (Ja, ik weet, ik val in herhaling).
Maar... gelukkig hebben we ook enthousiaste lezende kinderen en leerkrachten die met de boeken aan de slag willen gaan. De dozen waren gelukkig geen verhuisdozen, maar kleinere boekendoosjes, waardoor het volume te behappen viel. De boeken stonden in de stad gestokkeerd bij de busschauffeur van de groep en zijn lieftallige vrouw die ook leerkracht bleek te zijn. Zij kwamen door de levering in opslagnood, dus het verzoek om de boeken zo snel mogelijk af te halen bleef niet lang uit.
Alles ging net in ons busje, dat plots ook een stukje was gezakt. Een 15-tal dozen kon naar de school en de rest staat voorlopig in onze garage gestockeerd. Ook de kinderen uit de buurt krijgen even de kans om wat boeken te lenen. Zo heeft iedereen er wat aan. In de school werden een groot deel boeken uitgedeeld met de melding, dat wanneer het boek terugkomt ze een nieuw boek mogen kiezen. Bibliothecaris van dienst: Juf Kenter. Het enthousiasme bij sommige kinderen is groot. Ik zie er af en toe ééntje staan lezen onder de boom, andere komen hun boeken inwisselen want willen meer. Zo ook konden we met enkele boeken de kinderen afleiden tijdens het verwijderen van sikas. Geloof me, de waarde van een boek is niet te onderschatten.
Bedankt iedereen van de '' Expeditie Noordik, team Suriname'' voor jullie bijdragen! Benieuwd naar dit schoolproject uit Nederland? Neem een kijke op:Expeditie-Suriname-Noordik.
.
In Europa zijn de scholen gesloten, maar in Suriname loopt het nog even door.
Het is de periode te zijn van de medische controles. Vorige week werden de kinderen gecontroleerd op ijzer, de toestand van hun gebit en algemene gezondheidstoestand. Voor sommige leerlingen niet de prettigste periode van het jaar. Op het bloedprikken werd door sommigen gereageerd met dikke tranen, een kranige houding en zelfs een enkeling die begon te giechelen, het is maar hoe je het bekijkt, denk ik dan.
De creatieve wedstrijd is in elke klas voorgesteld, behalve bij de kleuters. Dit heeft vooral met het onderwerp te maken. "Teken iets dat jij belangrijk vindt." Mits wat voorbeelden om ze in de richting te zetten, is er heel wat ruimte voor creativiteit. Ik ben reuze benieuwd wat er uit de bus komt. Veel verschillende en kleurrijke tekeningen, zou mooi zijn, maar dat hangt een beetje af van wat voor handen is.Veel kinderen waren enthousiast, dus binnen enkele dagen hopelijk ook de eerste tekeningen in de wedstrijddoos. Aan de leerlingen van leerjaar 6 werd gevraagd om ook een tekst te schrijven of een gedicht.
