Na lang wikken en wegen is het dan zo ver..Dan toch een blog begonnen..Een blog omdat ik het kan..en blog die ik niet ga promoten, een blog waarmee ik mijn gevoelens kan ventileren..een blog waarvan ik hoop dat het mij zichtbaarder gaat doen voelen, in alle anonimiteit wel te verstaan. Ook al leest geen kat mijn blog, het feit van mijn gedachten 'out in the open' online te zwieren geven mijn hersenspinsels toch meer 'serieux'..

Mijn identiteit is niet kenbaar gemaakt,maar dat maakt mijn gevoelens en gedachten er niet minder oprecht door..

Uiteraard heb ik alle redenen om gelukkig te zijn, bien-sûr.!.Ik heb financieel geen zorgen (ook al maak ik me zorgen..). Ik heb een dak boven mijn hoofd, een baan, een appartement waarvan akte werd genomen, een kleerkast en kelder die uitpuilen van de spullen, gezond verstand, een gezondheid die best ok is, een relatie met een zeer fijne man, een lief katje als huisdier dat nu ongeveer 9 jaar geleden kwam aanwaaien moederziel alleen op straat, bezorgde en liefhebbende ouders..

Tja, uiteraard heb ik elke reden om gelukkig te zijn. Geen echte catastrofen in mijn leven, ook geen ware successen...Misschien is dat laatste wel dat mij de das omdoet.

Vooral de manier dat ik hiermee omga dan toch..Ik weet heus wel dat ik dankbaar moet zijn..Ik ben immers veel rijker dan drie kwart van de mensen op deze wereldbol. En toch mis ik iets..ik voel me meestal vaak nutteloos..Ergens hekel ik het feit dat ik mijn Eigen gevoelens en wensen vaak onderschikt vind tov anderen,maar als ik dat dan niet doe, voel ik me alweer schuldig .Waardoor ik er dan uiteindelijk voor kies om toch te handelen zoals ik denk dat er van mij verwacht werd.

Volslagen ingewikkeld en tegenstrijdig natuurlijk..IN Godsnaam, waar ben ik mee bezig?

In het verleden bleek maar al te vaak dat ik me tekort gedaan voelde omdat mensen 'mijn zogezegd inspanningen' niet naar waarde konden schatten.

Alsof zij dit van mij verwachten..natuurlijk niet. En uiteindelijk meestal gewoon ten koste van mezelf en vooral mijn eigenwaarde.

Ik heb teveel 'mijn broek afgetrokken'..

Blijkbaar heb ik in al die jaren geleerd om een bepaald scenario te herhalen. Het bracht mij meestal dichter bij hetgeen ik verlangde van mensen in het algemeen. Het scenario van het lieve meisje dat goedkeuring van anderen zo belangrijk vindt,maar vooral op deze manier liefde en waardering ontvangt.. In al die jaren kleeft dat scenario zoals een velcro aan mijn persoonlijkheid..Loslaten kan, maar is lastig en moeilijk. Ook al houd ik persoonlijk wel van het geluid van velcro.

Het instemmend knikken, vragen stellen, interesse tonen...dat gebeurt eigenlijk op zulk een natuurlijke wijze dat dit scenario een stuk van mezelf is geworden..Een stuk waarvan ik eerlijk gezegd ook een beetje walg.

Als ik jonger was, kon het mij veel minder schelen wat mensen van mij vonden, niet dat ik opzettelijk dingen zou zeggen om mensen te kwetsen, in de meeste gevallen dacht ik zo ver zelfs niet na..Ik zei gewoon wat ik oprecht dacht.

Iets is er in de loop van de jaren veranderd..wat precies, is voor mij ook onduidelijk. Uiteraard heb ik 'klopjes' gekregen..iedereen toch?

Niets van die aard dat die transformatie 'in platte schup' rechtvaardigt..Alsof ik mijn mojo ergens onderweg ben verloren..Vroeger kon ik zo lekker opgaan in een discussie..tegenwoordig wind ik me nog weinig op over 'onderwerpen' in het algemeen. Mijn hart lijkt op retraite en ook al vergemakkelijkt dit het leven in het algemeen, het brengt mij niet meer geluk. Kleuren zijn afgeschenen, mijn ambities getemperd, mijn tevredenheid met de dood bedreigd en mijn vuur ...tja, welk vuur?

Als actrice in een film zou ik graag een rasechte bitch willen zijn..bloodmooi ook, eentje die zich nergens om bekommert en enkel haar zin doet..Waarom zou ik dan bloedmooi willen zijn? Omdat dit de enige reden is om zo iemand te tolereren..Het oog wil ten slotte ook wat.

Een kreng dat nergens mee rekening houdt en enkel haar zin doet..Dat lijkt me wel wat.

Geen idee of ik me minder eenzaam zou voelen..waarschijnlijk niet. Maar ik zou me wel rot amuseren en nergens last van hebben, al zeker niet van schuldgevoelens.

Ik loop dus niet altijd warm...Het voelt allemaal lauw, een beetje smakeloos en zacht gekruid met 'is dit wel wat ik wil'..Zou ik het anders kunnen aanpakken? Mijn leven is eigenlijk toch om zeep want ik heb de foute keuzes gemaakt en de klok terugdraaien kan eenvoudigweg niet..Of 'je hebt nog de helft van je leven voor je', denk aan alle dingen die je nog kan doen.

Misschien is dat het net wel..Ik kan nog vanalles doen,maar ik voel geen zin. Door het raam springen vind ik dan weer te radicaal (daar hebben mijn familie en vrienden ook niet naar gevraagd) en zo ongelukkig ben ik dan ook weeral niet. Mijn ongeluk vertaalt zich in het verlies van passie en enthousiasme en dat vertaalt zich naar elk facet in mijn leven. Al zo vaak veranderde ik van job,lief,...niks nieuw onder de zon..

Het probleem ligt wel degelijk bij mezelf

Het is hier pokkewarm ondanks het zachte briesje..in de stad hangt er weinig lucht...Het meest van al zijn het mijn gedachten die verstikkend werken...de gedachte dat ik een looser ben en dat ik totaal geen zin heb om iets nuttigs te doen