Een boezemvriend zien wenen is hartverscheurend.Als hij dan nog treurt om zijn overleden broer tevens vriend van mij,dan wordt het helemaal dramatisch.Dit is wat mij overkomen is een paar dagen geleden.Nu de eerste grote golf van emotie achter de rug is en de sporen van herinneringen aan Herman wat vager zijn geworden,herneemt het leven een mildere loop.Maar je wordt je wel, geconfronteerd met eenieders onvermijdelijke einde,bewust van onze kwetsbaarheid .Van de eerste levenskreet tot onze laatste zucht is het eigenlijk elke dag wat sterven.
Straks verjaardagscadeau afgeven aan mijn petekindje.Ja,het wordt een Barbiepop,eentje met blond haar en roze jurkje.Zes jaar wordt ze.Ik was 6 in 1969,een Flowerpowerkind.Later ben ik me bewust of onbewust navenant gaan kleden.Tot op de dag van vandaag draag ik meestal kleurrijke kleren,dit in tegenstelling tot de overgrote meerderheid.Deze gaat meestal nogal sober en conform de deur uit.Ook ben ik gefascineerd door India,een aantrekkingspool voor vele hippies in de late jaren zestig.Een land dat als geen ander spiritualiteit weet te integreren in het dagelijks leven.Toevallig ben ik een Waterman,opgegroeid in het Aquarius-Tijdperk, een New-Age van universele liefde.Voilà,nu moet ik de deur uitgaan.Er wacht mij een klein meisje,bruisend van jong leven.Ik zie de lichtjes al in haar ogen.
