Briefing om 7.00u aan het ontbijt... Vertrek was gepland om 8.00u... 650 km af te leggen om weer in Algeciras te geraken... en met de bedoeling om de boot van 18.00u te halen in Tanger...
Eerst nog even afscheid nemen van onze chef Peter... Hij blijft nog een extra weekje... een beetje tijd voor zichzelf...! Wat een rust... !!! ;-) Geniet ervan chef... je hebt het verdiend... ! Wij zeggen je allen in koor... DANKJEWEL VOOR DE LEUKE TIJD EN DE SPECTACULAIRE VAKANTIE !!! nu is het aan jou... !!!
Na een dikke 200 km klonk er een telefoontje van brompa Raf... " Wouter, er scheelt iets met mijn koppeling..." " Geen probleem, geef even de coördinaten en we komen eraan... " Simpeler kan het niet zijn... Uiteindelijk had het probleem zich al opgelost... brompa Raf ontdekte dat de nippel van de onderste ontkoppeling nog openstond... even aanspannen en weeral gefixed... ! ROULEZ... !!!
In een treintje achter elkaar.. af en toe een vrolijke noot door de CB... en opeens... woooowww wat nu... REGEN... !!! en nog geen klein beetje... vreselijk veel liters waters... Jeetje... niet normaal... we wisten zelfs niet meer hoe dat dat eruit zag... BRRRR...
In Tanger aangekomen plakten we bumper aan bumper... absoluut GEEN voorrang verlenen, de enige die voorrang hebben, zijn WIJ... !! woow, jaja alles negeren...! Ja, ook de rode lichten... ! rijden en aansluiten... ! Luc en Alain schrokken zich toch wel even de pleuris toen aan het rode licht de achterdeur van hun wagen vanzelf openging... Kabouters... ??? Nee hoor, gewoon kleine Marrokaantjes... Vier kids die het op een spurt zetten toen de deur van Luc openging... Tja, wie zou er niet gaan lopen... ? Een knalgele regencape schrikt toch iedereen af... ! Toch een goede reactie Luc, voor hetzelfde geld is de helft van de koffer leeg... Wel minder gewicht, maar toch... Onze ogen moesten duidelijk in alle richtingen draaien, jeetje... wat een toestand... ! kris kras alles door elkaar, naast onder en boven...
Maar dan keken we opeens toch weer tegen de douanepost aan... Paspoorten, roze kaarten, groen/wit papiertje en stempelen maar.... uiteraard moesten er enkele door de scanner, niet allemaal, maar vooral de meest gevreesde... ;-)
In een dubbele lijn stonden we uiteindelijk te wachten tot de boot arriveerde... 17.00u inschepen, bwa...ongeveer dan toch... Tegen 17.45u tsjoekelden we in de gietende regen één voor één op de laadklep en parkeerden we de Land Rovers op de aangewezen plaatsen...
Riet vertelde ons bij het wachten dat onze vrienden Véronique en Roland ook nog een extra dagje in Marrakesh zijn gebleven... Jammer dat we geen afscheid konden nemen, maar dat zullen we nog wel rechtzetten... Geniet er ten volle van... !
Bon... een uurtje varen... wiebelend gingen we over en weer... de klok nog een uurtje vooruit draaien... en zo komen we stilaan weer in de welgekende oude gewoontes van over enkele weken... pfffff... wat een koude douche...!
Van de boot gekomen moesten we nog een half uurtje rijden om zo weer te aan te komen in ons allereerste hotel waar we 4 weken geleden voor het eerst samenkwamen... Daar zullen we jammer genoeg afscheid moeten nemen... Pppfffffff, je kan wel zeggen dat dit de zwaarste opdracht van de ganse reis was... !!
BEDANKT ALLEMAAL... !! HET WAS SPECTACULAIR... !! JULLIE WAREN EEN ONGELOOFLIJKE FANTASTISCHE GEZELLIGE GRAPPIGE LIEVE BENDE BIJ ELKAAR... !! HET WAS HEEL FIJN OM JULLIE SENSATIE TE KUNNEN NEERPENNEN... !!!
BEDANKT VOOR ALLE GOEDE ZORGEN EN HOPELIJK TOT DE VOLGENDE KEER... !!!
Deze blog kwam tot stand dank zij de technische ondersteuning van Wouter, Luc en Garry (gebruik van hun iridium-telefoon). De teksten werden geschreven door Sigi, Dirk, Wouter en Thomas.
DE REIS KAN HEEL DUIDELIJK IN 1 NOOT SAMENGEVAT WORDEN :
Briefing 8.00u Een trip van 540 km van Tan Tan naar Marrakesh... Een vering omhoog blazen, een paar mazoutfiltertjes vervangen... met al die brandstofbrol hier... was dit duidelijk geen slecht idee... ! Eén voor één verlieten de Land Rovers de vertrekplaats... Dan toch nog even de eigen mazoutfilters onder handen nemen, een paar bouten terug bijschroeven,... nog gauw een geroosterde stukje brood met confituur tussen de kiezen, een kopje koffie en een fruitsap en... voilà roulez....!!
Bergje op, bergje af... kolletje op, kolletje af... bochtje links, bochtje rechts... Zigzaggend tussen de auto's en de vreselijk roekeloze vrachtwagens, baanden de Land Rovers zich een weg richting Marrakesh... De ene al sneller dan de andere... de ene al verantwoordelijker dan de andere...!
Roland reed een band lek op de rand van het asfalt en ging maar liefst 3u op zoek naar nieuwe banden en dit helaas zonder resultaat... Morgen zal de chef hem geruststellend begeleiden en hem voorzien van enkele nieuwe...
Uiteindelijk arriveerde iedereen veilig in het hotel, het buffet werd geopend... buikjes vol, nog een doorspoelertje en morgen staat er weer een nieuwe dag te lachen... !!
Briefing om 7.30u Een waanzinnig lange dag stond ons op te wachten... Een trip van 900 km tot in Tan Tan...
De dag begon al veelbelovend...! Wouter had zelfs niet de tijd om een boterham in zijn mond te steken... Het luchtdarmprobleem van Gilbert ( en ook van zijn auto ;-)) liet weer even van zich horen... De auto stond weer helemaal beneden... Bon, even bijblazen en voorlopig weer terug opgelost... Luc en Thomas wilden toch even naar de batterij kijken want er smeulde gisteren toch een bizar geurtje... Knots, boem, bam... even de stoel eruit en... oei oei oei... de batterij stond geheel gebold... Dat moest er dus dringend uit... Geen probleem, smijt uit, nieuwe erin... en klaar is kees... ! Bon... hoog tijd om te vertrekken... Voet op de rechtse plank en gaaazzzzzeee... !! Wat verder moesten we dan toch weer even stoppen, de mazoutfilter van de chef moest er onderuit... Voor die discovery is een put misschien toch wel handig... Tja dan maar even een garage onteigenen.. Wouter dook de put in en in een mum van tijd waren we toch weer weg... Er wordt getoverd met die auto-onderdelen... !!! Brompa Raf had onderweg ook nog even te maken met een lekke band, maar kon die met de hulp van Alain en Luc snel vervangen worden...
De zon dook weer heel snel achter de scheidingslijn... het begon te schemeren en floep... ineens was alles weer donker... We hadden toch nog ettelijke kilometers af te leggen vooraleer we de eindbestemming bereikten... Op het laatste stukje moest de chef toch nog heel duidelijk de duimen leggen tegen de twee superwaanzinnigervaren chauffeurs, Wouter en Garry... ! Tja chef, dat is niet gemakkelijk, een derde plaats is niet slecht... MAAR ... Natuurlijk is het eerste of tweede schavot vééééél beter.... Proficiat Wouter...! Proficiat Garry... ! Sorry Chef...! ;-)
Aangekomen werden we verwelkomd door een plaatselijk muziek"groepje"... Het avondmaal werd ons geserveerd, er werden nog enkele woordjes nagepraat, alle electriciteit ging uit en de kaarsjes moesten aangestoken worden om te weg naar de slaapplaatsen te vinden...
Slaap lekker kabouter pinnemuts, blaas het kaarsje maar snel uit ZZZzzzzzzzzzzz...
Briefing 9.00u Vandaag stonden er ons een aantal vervelende taken te wachten... We moesten de grens terug over... Een ander lastig element was dat we onze toffe sympathieke gids Ablay moesten achterlaten... Een pijnlijk moment voor ons allen, want hij heeft ongelooflijk veel betekend voor onze hechte groep.. Van de eerste minuut pastte hij zich aan, leefde zich compleet in in onze groepsfeer, nam onze geweldige uitdrukkingen onmiddellijk mee over en zorgde telkens dat al onze wensen werden vervuld... EEN HELE DIKKE WARME DANKJEWEL AAN ABLAY !!! MERCI MERCI MERCI !!! (Kerel, wees gerust, ooit halen je nog naar België !!) Aan de grens gingen er toch weer gemakkelijk 5u over vooraleer alles geregeld was... Nondedjol wat een toestand... Een stempeltje hier, een papiertje daar, een scannetje van de auto, ... enfin het was weer een gedoe van jewelste... Maar vooral... NIET druk maken, l'Afrique c'est l'Afrique !!! C'est normal ! De meest gouden raad, is het vandaag niet, dan is het morgen wel... Pas de problème... ! Uiteindelijk reden al onze Land Rovers toch hun banden over de grenslijn, en mochten we onze trip weer verderzetten... Joepie nog maar 390km... ! Het zijn geen Belgische banen, dus je kan al wel raden dat ons uur van arriveren niet voor het ondergaan van de zon zou gebeuren... Verder nog een politiepostje hier, ééntje daar, ze staan op de onmogelijkste plaatsen... Het was alweer pikdonker vooraleer we ons eindpunt bereikten... Iedereen was stil van vermoeidheid... Snel even wat eten, niets bijzonders, maar toch noodzakelijk om terug enkele krachten op te doen voor morgen... Dat zal weer een zware kloeffer worden... 900km staan er ons te wachten... pfff... dus laatste gouden raad voor vandaag... "OOGJES DICHT EN SNAVELTJES TOE en SLAAP LEKKER ... !!
Briefing om 8.00u De beslissing was gevallen om toch langs het strand te gaan... Nog even wachten tot het water wat meer was weggetrokken want de zee loert overal... Hopla... met volle moed doken we over de duinen het strandzand in... Na 20km hield onze chef halt... we moesten terugkeren... het was voor sommige onder ons iets te schrikwekkend...!!!
Een alternatieve route was er helaas niet aangezien de verharde baan niet parallel liep met de zee... We moesten dus een gans andere weg nemen alsook het verzinnen van een andere lokatie voor onze bivak... Geen simpele opdracht...
Bon... daar gingen we weer met volle moed voor een tweede maal... Onze 270km werden er opeens wel 490km, maar daar was helaas niets aan te doen... In een treintje reden we achter elkaar... tjoeke tjoeke tjoek... even een kleine hap langs de kant, en weer verder... het asfalt lag er zeer goed bij, putten waren eigenlijk niet te vinden... Wat een luxe !!! Dank je chef... !!! ;-) en zo reden we richting Nouadihbou...
De vele politiecontroles waren alweer van de partij... Maar onze chef schudde handjes, gooide glimlachjes en vertelde elke keer weer hoe braaf we zijn, hoe goed we gehoorzaamden...
Buiten het aanslepende probleem aan de luchtdarm van Gilbert en een lekke band van Roland hebben er zich vandaag niet echt veel problemen voorgedaan... Enfin door een beetje puzzelen en het toepassen van Magyver-technieken kon Wouter Gilbert toch weer verder helpen...
Nog even bijtanken, een koffietje drinken en daar gingen we voor de laatste spurt van onze trip...
Op een gegeven moment kwam vanuit het niets een spiksplinternieuwe sneeuwwitte Toyota Landcruiser te voorschijn... Wat een verdachte toestand, en ja hoor het duurde niet zo lang vooraleer de pick-up van de gendarmerie hem insloot en verplichtte halt te houden... Onze ogen gingen even bang omhoog, maar het bleek uiteindelijk niet zo maffiosie te zijn dan het leek...
Tegen een uur of 7 arriveerden we op onze geïmproviseerde bivak naast de honderden verroeste scheepswrakken op het strand... Het was uiterst idyllisch om hiertussen te overnachten... Een sterke zeewind blies ons toch even in een truitje en een paar sokken...
Garry en Thomas waren even nergens te zien... OEPS... Daar kwam onze depannage Defender aangereden met een halve boom aan de winch... tja... klein kampvuurtje maken hé... ! De inwoners van Nouadihbou brak het zweet uit... De Fransen waren toch niet terug om hun vuurbakens van 1890 te doen oplichten... ? ;-)
Onze gids Ablay ging samen met onze visboer Luc, Chef en Wouter enkele inkopen doen om een lekker avondmaal te toveren... Ze kwamen terug met een verse schapebil en uiteraard levende langoustines, zooooo groot, dat hebben wij nog nooit gezien... Onze keukenchefs stroopten de mouwen heel hoog op en de zever liep hen uit de mond om aan die opdracht te beginnen...
Wat een festijn voor onze laatste bivak... ! Verdere details laat ik over aan elk van ons persoonlijk om dit in levende lijve te vertellen... Er resten ons morgen maar 70km tot aan de grens... maar dan toch nog even 360km tot in Dakhla...
Tijd om af te sluiten, want te laat komen op een feestje is nooit verstandig ... !!!!
Briefing om 7.30u Een trip van 275km om van Saint Louis naar Nouakchott te geraken... Practisch de ganse route ging over de piste... Asfalt zagen we niet zo veel, hooguit enkele kilometers... Wouter, Luc en Garry gingen nog snel even tanken... Tegen de tijd dat de groep passeerde, pikten ze weer rustig mee aan... Na een 40-tal kilometers kwamen we weer aan de grens met Mauritanië... Het oversteken nam toch weer wat show en tijd in beslag... Paspoort hier, rijbewijs daar, nog een autopapiertje ginder en dan nog wat treuzelen met het invullen van enkele blaadjes... Jeetje wat een gedoe toch... Niet normaal, maar misschien zouden ze toch beter een beetje meer van dit bij ons in België moeten doen... Bij het binnenkomen reden we regelrecht het nationale natuurpark in... Een mottig everzwijn verwelkomde ons zonder op te kijken... rustig verder knabbelen was zijn leuze, het zijn toch maar weer een bende toeristen... Wat verder kregen we een massa flamingo's te zien die relax op het water zaten te genieten van de Afrikaanse rust... Alle fototoestellen in de hand, want mister Garry claxon liet ze even allen opvliegen... De toeter loeide door het park... alle flamingo's vlogen sierlijk op en klik klik klik een fotootje hier, een filmpje daar en tja... misschien ook voor even geen eieren meer door het schrikken..;
Onze chef hield even verder halt... ! Daar stonden onze legervrienden ons weer op te wachten... Onze veiligheid boven alles uiteraard... Wouter mocht al onmiddellijk uitstappen... één van de legervoertuigen stond scheef op een platte band... Dat begon al vlotjes...
Even later stonden we met onze banden op het strandzand... JOEHOE...!! GAAAAAZZZZzzz... !!! Vliegend door het water... Uitleven maar...!!! Het water vloog langs alle kanten omhoog, tot zelfs binnen... ! Heel leuk !!! Even ééntje uit het mulle zand trekken, dan een luchtfiltertje van Luc en Thomas vervangen... Dan klonk opeens een paniekerige stem van Véronique door de CB dat de auto verbrand rook... Onmiddellijk stoppen klonk het antwoord van Wouter... Het was de olie van de automatische koppeling die oververhit was... dan klonk er weer dat er een auto te dicht bij de zee vastgereden was... even winchen en weer verder... De ene oproep na de andere echoode door de CB... Roland had de afslag om het strand te verlaten gemist... en was een eind verder door gereden... en plots, OEPS... te dicht bij het water en vast... De zee was helaas al terug aan haar opkomst begonnen... Een beetje paniek, maar Wouter en Garry gingen hem achterna, trokken hem uit het zand en brachten hem in veiligheid van het opkomende water... Het zoute zeewater kroop overal door, je rook, je voelde en proefde het zelfs... 120 zware kilometers werden afgelegd langs het prachtige strand...
Van het strand gekomen stond Gilbert stil... Er floot lucht... Maar van waar en van wat... ? Eerst werd er gedacht dat er een gaatje in de band zat, maar Wouter dook onder de auto en ontdekte een gaatje in de luchtdarm... Een overbruggingetje plaatsen... even het oor er terug tegen leggen, nogmaals even aanduwen, en voilà Gilbert, u kan weer verder...
Nog een stuk over de baan, nog even voltanken en de roadbook volgen... Zo arriveerden we op ons eindpunt...
Om 20.30u werden we aan tafel verwacht... Een koud voorgerechtje en een vis met rijst werd ons geserveerd... Roland vertelde ons nog een leuke anekdote... hij reed dicht wij de zee, soms zelfs in de zee... De ruitenwissers stonden op, en plots hapte er een vis op de vooruit naar lucht... Wat een visvangst... ! Super Roland, die maken we morgenavond op de bivak klaar om op te verorberen... !
Na het eten onstond er een kleine onenigheid over het roadbook van morgen... de planning was om 240km over het strand te gaan, maar aangezien het voor velen vandaag super zwaar is geweest, zouden enkelen de weg willen nemen en enkelen het strand... Peter, Wouter en Ludo trokken zich even apart van de groep en overlegden wat we morgen zouden doen...
Onze chef nam na veel vijven en zessen het woord en gaf de volgende verklaringen : * op tijd vertrekken en rekening houdend met eb en vloed. * banden moeten op de juiste spanning gezet worden... * de militairen moeten voor onze veiligheid kunnen zorgen en deze zullen enkel langs het strand gaan...
Enfin er werd nog even nagepraat... Ieder zegt nog even beleefd zijn mening en de beslissing viel om de route over het strand dan toch te doen ...
Morgen wordt waarschijnlijk dus weer een zware dag.
De dag begon als een typische doordeweekse februaridag in België... We stonden op met stralende zon, genoten van een uitgebreid ontbijtbuffet en trokken daarna 't stad in. Langs de typische vismarkt (met bijhorende felle geur) bracht de taxi ons naar het oudste en bekendste hotel/café/restaurant van Saint Louis, het "Hotel de la Poste". Dit is volledig opgetrokken in oud koloniale stijl met in de bar een prachtige schilderij van de ontmoeting tussen Dr. Livingstone en Stanley. De geschiedenis van de franse luchtvaart wordt in het hotel prachtig weergegeven. Daar genoten we,op het terras met prachtig zicht op de stad, rond 11 uur van het aperitief (aangeboden door de chef, de wonderen zijn de wereld nog niet uit ... ) en besloten daarna terug te gaan naar ons hotel om te bekomen van de drukke voormiddag. Het was inmiddels 13u30 en de lichte zeebries zorgde ervoor dat de ruim 35°C aangenaam aanvoelde. We lieten niet na een duik te nemen in het zwembad alvorens ons tegoed te doen aan geflambeerde gamba's met frietjes. Na het aperitief genoot de rest van de groep van het middagmaal in restaurant 'flamingo'. Ook zij vonden het heel lekker. Enkel Piet had blijkbaar een verkeerde keuze genomen en liet zijn krab onaangeroerd. 's namiddags een beetje zwemmen, een beetje rusten, ... Ondertussen werd de lekke band van Garry en van Roland hersteld door Wouter. We kregen van Raf en Riet het heugelijke nieuws dat hun wagen hersteld was en dat ze ons zondag zullen opwachten aan het hotel in Nouakchott. We kijken er allen al naar uit ...
Deze avond krijgen we nog dans en djembe voorgeschoteld in ons hotel vooraleer we alweer onze voeten onder tafel kunnen schuiven. De duizenden libellen die boven onze hoofden rondcirkelen zullen meegenieten van het spektakel.
Daarna op tijd in bed, want morgen vertrekken we vroeg.
Vertrek was gepland om 7.00u maar de chef geraakte duidelijk niet zo gemakkelijk uit zijn tentje... Waar heb je nog gezeten chef... ? Nog een stapje gezet... ? ;-) Hierdoor werd de briefing pas op het uur van vertrek gestart... !!! Foei chef... ! En dan nog 3 keer rond een baobab rijden... het noorden kwijt... ?? ;-)
Bon, uiteindelijk waren we na veel vijven en zessen toch in het stadje geraakt om nog brood, water, etc... te kopen... En dan .... yep jalhah jalhah... we waren weg.. . 615km af te leggen tot in St Louis de Senegal... Onze chef verwittigde ons voor een zeer gevaarlijke baan met heel veel putten, en diepe gaten... veel strenge controles... waanzinnig druk verkeer... !!! Bleek dan uiteindelijk dat de gevaarlijke baan helemaal niet veel putten en weinig diepe gaten bevatte... de strenge controles niet te vinden waren ( we hebben er echt naar gezocht ! ) en het waanzinnige druk verkeer bleken zondagsrijders te zijn... Af en toe een tegenligger, een koe, ezel of schaap... Garry zette dan even zijn claxon op en zowel tegenligger, koe, ezel en schaap schoten letterlijk van de baan...
Opeens hield de auto van Wouter halt... Waarom ??? Er werd een verdachte vieze geur waargenomen in de auto... Zelfs de vraag of het Dirk zijn voeten waren kwam ten berde.. Toch maar even de koffers openmaken... OEPS !!!! het waren geen voeten, maar een karton zure melk die ontploft was... Toch maar eerst proper maken...!!!
's Middags werd er even halt gehouden om te eten... Een plekje uit de zon en we waren weeral aan het smikkelen...
Voila en weg waren we weer... Opeens klonk de angstige stem van de dokter door de CB : "opgepast kinderen gooien met stenen... " Alle aandacht op vliegende stenen... !!! Gelukkig viel het al bij al nog mee en reed iedereen schadevrij verder...
Verder ontweken we nog lokale gammele taxibusjes met 20 mensen aan de binnenkant en nog 10 langs buiten... zelfs aan de achterdeur bengelden er... ! Ramen en spiegels waren niet te vinden... maar wel het opschrift : "Pas de problèmes, il y a encore de la place..."
Wouter, Garry en Luc werden toch nog even opgehouden door de plaatselijke politie... ze staken voorbij over de witte lijn.. bwa... even mee in het "politiekantoortje" een babbeltje hier, een babbeltje daar (daar hebben onze heren niet echt een probleem mee) en ze kwamen er vanaf met elk 10 euro, niet zo slecht voor zulke grote overtredingen...
Na ettelijke uren kwamen we via de ijzeren brug (stukken ontbraken, ijzeren bouten staken uit...) in de "voorstad" van St Louis terecht... Pffff wat een geurtje... deze leidde ons door een vreselijk luguber steegje en bracht ons bij de plek waar de vreselijke stank vandaan kwam... "Verse vis ruik je niet ...???" puuuh !! De plaatselijke vismarkt... Dat baantje moesten we toch blijven volgen, en uiteindelijk kwamen we op onze eindbestemming uit... Een prachtig hotel aparte bungalowtjes, zicht op zee en een frisse duik in het prachtig olympisch bad bracht ons onmiddellijk in een gezellige vakantiestemming... Dank u chef voor de goede organisatie !!!
Tegen 20.00u werd ons het avondeten geserveerd, je kan het al wel raden zeker... Spaghetti met VIS... !
Nog wat napraten, koffietje drinken, pousse-cafétje, en dan ieder naar zijn hutje, het zal snel weer dag zijn...
Briefing om 9.00u Een rit van 180km van de watervallen van Gouina naar Kidira... Niet zo zeer veel kilometers maar we moeten wel de grens met Senegal passeren en dat kan wel ongelooflijk veel tijd in beslag nemen...
Een vreselijk stoffige piste was onze ochtendverwelkoming... Pffffffff een kuchje hier en hoestje daar, het stof kroop door alle hoekjes en kantjes door... Al blazend wroetten we ons door die mottige stofgordijn... Een lekke band van Roland zette Wouter en Garry weer even aan het werk, maar het is niet erg, ze flikken dit in minder dan een paar minuten tijd... en voilà Roland, avec plaisir... !
Even later kregen enkel kinderen er plezier in om stenen te gooien naar de auto van Wouter... De fun duurde niet echt lang, ze hadden Garry niet zien achterkomen, deze draaide onmiddellijk aan zijn stuur, zette de waanzinnig loeiende toeter op en alle kids stoven van de schrik uit elkaar... Schoenen, boeken,... vlogen in het rond, ze doken letterlijk de struiken in... Ze zullen nu wel eerst nadenken vooraleer ze nog een steen smijten... het zal hen leren...!!
Van de piste gekomen was onze volgende opdracht tanken... Belangrijk dat dit toch nog in Mali zou gebeuren want dat scheelt toch wat in de kost...
Aan de grens aangekomen moesten we 4 posten passeren : - politiecontrole om Mali te verlaten - douanecontrole om Mali te verlaten - douanecontrole om Senegal binnen te komen - politiecontrole om de stempel te plaatsen
Bon... Eens de grens gepasseerd, moesten we nog een klein pistje doen, en kwamen we voor de eerste keer veel te vroeg op onze bivak aan... Wat nu gedaan... ??? Een raar gevoel was het... op de bivak komen bij klaarlichte dag... ! uniek... !!!
We zochten dan maar enkele baobabtakken, maakten al een mooie toren om bij het slapengaan van de zon de vlam eronder te steken... een kampvuurtje... net als vroeger bij de scouts... ;-)
Een plaatselijke kookploeg zal ons voorzien van onze krachtvoer, in afwachting gingen we dan maar al aan de apéritief...
We stonden op met stralende zon, genoten van een uitgebreid ontbijtbuffet en trokken daarna 't stad in. Langs de typische vismarkt (met bijhorende felle geur) bracht de taxi ons naar het oudste en bekendste hotel/café/restaurant van Saint Louis, het "Hotel de la Poste". Dit is volledig opgetrokken in oud koloniale stijl met in de bar een prachtige schilderij van de ontmoeting tussen Dr. Livingstone en Stanley. De geschiedenis van de franse luchtvaart wordt in het hotel prachtig weergegeven. Daar genoten we,op het terras met prachtig zicht op de stad, rond 11 uur van het aperitief (aangeboden door de chef, de wonderen zijn de wereld nog niet uit ...
) en besloten daarna terug te gaan naar ons hotel om te bekomen van de drukke voormiddag. Het was inmiddels 13u30 en de lichte zeebries zorgde ervoor dat de ruim 35°C aangenaam aanvoelde. We lieten niet na een duik te nemen in het zwembad alvorens ons tegoed te doen aan geflambeerde gamba's met frietjes.
