 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 08-02-2011 |
 Daglelies, narcissen, krokussen... |
De wind is gaan liggen, de hemel is strakblauw, kortom: het lijkt wel lente. De neiging steekt zijn lelijke hoofd op om vrolijk te zijn, maar dat kan ik goed tackelen. In mijn tuintje vechten de bollen elkaar de tent uit. De sneeuwklokjes bloeien en in de starblokken staan: de daglelies, narcissen, krokussen, blauwe druifjes, hyacinten en tulpen. Vergeet ik nog iets? Wanneer bloeit de helleborus, het stinkend nieskruid? In de winter en het vroege voorjaar, dacht ik. Die twee van mij hebben een behoorlijke tik gehad met al die sneeuw. Zo zien ze er momenteel ongeveer uit. Ze gaan het wel redden.
Er zitten twee Eurosporten in mijn digitale Ziggo-pakket. Dat wist ik niet, maar al zappend kwam ik daar zondagochtend achter. Eurosport2 heet de andere. En die zendt de Ronde van Qatar live uit, wat een mazzel. Zo kon het dus zijn dat ik op de zondagmiddag Lars Boom de proloog van twee kilometer zag winnen. Terwijl ik zat te kijken, kreeg ik het gevoel: er is iets raars aan de hand. Maar wat? En ineens viel het muntje. Het parkoers leidde over betegelde straten en was afgezet met pylonen. Aan gene zijde van de pylonen: geen mens!
Wielrennen, de rondes, kijk ik niet alleen vanwege de sport, maar vooral ook vanwege het landschap. De renners hebben daar geen tijd voor, maar ik geniet van de omgeving. Dat valt soms knap tegen, zoals dat het geval kan zijn bij de Vuelta, de Ronde van Spanje. Daar gaan sommige etappes over ellenlange rechte autowegen, met aan weerszijden troosteloze vlaktes. Nou, de Ronde van Qatar hoef je ook niet te kijken vanwege het landschap. Eindeloze zandvlaktes, met hier en daar een betonnen nederzetting. En dus nauwelijks publiek. Bij de eerste etappe in lijn, maandag, ontwaarde ik bij een rotonde op 3,5 km van de meet wel twee toeschouwers. Vijfhonderd meter verderop, weer bij een rotonde, toch zeker tien mensen. Aan de finish stonden geen duizenden, geen honderden, maar enkele tientallen. Nee, de onrust zal van Egypte niet overslaan naar dit staatje aan de Perzische Golf: de mensen komen van huis uit hun huis al niet uit, laat staan voor een revolutie.
De etappe van gisteren ging met een flinke wind in de rug. De renners zoefden met een vaartje van ruim 70 km/u over een driebaans autoweg. Een kopgroep van achttien renners, waarvan minstens acht sprinters. Lars Boom, na zondag drager van de gouden trui, ontbrak in de voorste linies: hij had spijsverteringsproblemen. De Australiër Graeme Brown was de enige Boerenleenbankrenner in die kopgroep. Uiteindelijk zagen die tientallen mensen aan de meet Tom Boonen met enkele lengtes voorsprong winnen. De eerste drie:1. Tom Boonen dus, van Quickstep-Innergetic. In dezelfde tijd: 2. Heinrich Haussler van Team Garmin-Cervélo en 3. Mark Renshaw van HTC-High Road. Het algemeen klassement:1. Tom Boonen van Quickstep-Innergetic, 2. Mark Renshaw van HTC-High Road op 0:04 en 3. Fabian Cancellara van Team Leopard-Trek op 0:08. Lars Boom is nog steeds beste Nederlander: plaats 19 op 5.:03.
|
|
|
|
|
| 06-02-2011 |
| Schrijvers houden van katten, en vice versa |
Het is alweer een tijd geleden dat ik op deze plek enkele regels heb gewijd aan Bohumil Hrabal, volgens Milan Kundera de koning van de Praagse letteren. Al lang loop ik met het plan een stukje te citeren uit zijn roman Kaalslag (Proluky, 1995). Zijn laatste roman en wel hierom. Uit de flaptekst: Bohumil Hrabal liet vorig jaar het leven door - per ongeluk of opzettelijk - uit het raam van het ziekenhuis te vallen waarin hij was opgenomen. Een einde zo bizar, zo grotesk, dat hij het zelf verzonnen zou kunnen hebben. Ongeluk of zelfmoord, het is nooit duidelijk geworden.
In Kaalslag lezen wij over de periode waarin Hrabals ster rijzende is. Hij wordt een Grote Schrijver en verwerft internationaal aanzien. Pipsi, zijn vrouw, die het verhaal vertelt, ziet echter alleen zijn zwaktes, zijn angsten. Ze heeft geen begrip voor zijn schrijverij en verafschuwt zijn angsten. Dat is een van de sterke kanten van het boek. Weliswaar door Hrabal geschreven, maar hij laat het verhaal vertellen door zijn vrouw Pipsi (echte naam Elika) en neemt daarbij geen blad voor de mond. Hij spaart zichzelf niet.
Goed, een citaat uit het boek. Als Pipsi bij Hrabals moeder langsgaat om vijf kilo vroege peren op te halen, geeft deze haar een jong katje mee voor haar man. ...wanneer een poesje, een katertje, bij mijn man niet baatte, dat dan niets meer baatte, want al die jaren, die tientallen jaren, had hij thuis van niemand zo veel gehouden als juist van poezen, van jonge katjes.
Sinds ik dat jonge katje mee naar huis had genomen, was mijn man veranderd, ging hij niet zo vaak meer naar de kroeg, hij deed zijn best om nog voor het donker thuis te zijn, en stak beide kachels aan en boog zich over het jonge katje, voor wie mijn man zo ongeveer zijn kattenmamma probeerde te vervangen, en zo kwam het dat mijn kleinood opeens niet alleen elke avond zijn tanden zorgvuldig poetste, maar ook enkel maar bier tot het begin van de avond dronk, zodat er geen bierlucht meer om hem heen hing.
Telkens wanneer ik wakker werd en naar hen keek, dan sabbelde dat katje aldoor aan mijn mans knokkel en lagen ze samen te slapen, en zo sliepen ze ook nu het katje in een echte kater was veranderd, en die kater viel nooit eerder in slaap dan nadat hij op mijn man was gekropen en op zijn knokkel was gaan sabbelen. En Etan, zoals we de kater hadden genoemd, was zo verliefd op mijn man dat hij zich al op de avond verheugde wanneer ik met de bedden aan de gang ging, en als ik dan het laken omhoog hield, glipte Etan er gauw onder en speelde daar nog wat in het donker, ook ik werd op die kater verliefd, ook ik hield van hem, alsof hij ons kindje was, ook ik had plezier in die kater, die zich overdag graag op het afdakje in de zon lag te warmen, op de plek waar mijn man op zijn schrijfmachine bezig was, zelfs schreef hij nu ook als ik thuis was, maar dan wel omdat de kater naast hem zat, deze keek dan heel wijs naar de toetsen, keek liefdevol naar mijn man, ging bij mij op schoot zitten om vervolgens weer op te staan en naar mijn schrijvende man te gaan, als een soort muze van mijn man was dat beestje.
Mooi hè, op een verloren zondagmiddag in februari. De vertaling is van Kees Mercks. Dan heb ik nog een vraag. Vragen op deze plaats heeft weinig zin, ik weet het, ik ontbeer nog steeds een versterker en een printer, terwijl er op zeker wel iemand van mijn lezers zon ding overbodig in een hoek heeft staan, edoch respons ho maar, doch in het kader van het participerend lezen toch een vraag. In 2000 maakte John Albert Jansen over Hrabal de televisiedocumentaire Het leven is overal. Over leven en dood van de Tsjechische schrijver Bohumil Hrabal. Deze ontbreekt in mijn Hrabal verzameling. Is er iemand die de docu voor mij op dvd kan zetten?
Wielerhoekje. Vancansoleil doet het goed in dit nog zo prille seizoen. Dat belooft. Helaas is Johnny Hoogerland gisteren zijn eerste plaats in de Ster van Bessèges kwijt geraakt. Nipt. Anthony Ravard neemt de leiding in het algemeen klassement weer over van Hoogerland. De 27-jarige Fransman van AG2R-La Mondiale wist in de laatste tussensprint een bonificatieseconde mee te pikken waardoor hij weer op gelijke hoogte kwam met Johnny Hoogerland (Vacansoleil-DCM). Hoogerland's ploeggenoot Marco Marcato staat in het algemeen klassement op de derde plaats op twee seconden achter Ravard. Vandaag de laatste etappe.
|
|
|
|
|
| 05-02-2011 |
| Pure horror |
Eens per jaar, zo ongeveer, vermei ik mij in pure horror. Het Martyrium (Die Blendung, 1935) van Elias Canetti. Het begint zo goed. Daarna liep hij een paar maal op en neer door de vier in elkaars verlengde liggende hoge ruime vertrekken die zijn bibliotheek vormden. Alle wanden waren tot aan het plafond toe gestoffeerd met boeken. Langzaam gleed zijn blik daarlangs naar boven. In de zoldering waren ramen aangebracht. Hij was trots op zijn bovenlicht. De zijramen waren jaren terug na hevige strijd met de huiseigenaar dichtgemetseld. Op die manier had hij er in elk vertrek een vierde muur bij gekregen plaats voor meer boeken. Enzovoorts.
Het is een merkwaardige, maar gelukkige man: de sinoloog professor Peter Kien. Boeken zijn voor hem belangrijker dan wat ook ter wereld. Zijn verzameling omvat 25.000 boeken. Goed, dat haalt het niet bij de collectie van de ooit beroemde bibliotheek van Alexandrië, die op het hoogtepunt in de 1e eeuw v.Chr. tussen de 400.000 en 700.000 boekrollen bevatte. Maar het is beduidend meer dan ik in mijn bescheiden huisje herberg. Ik heb dan ook maar twee niet zo grote en niet zo hoge kamers, met beiden aan één zijde glas: ik moet naar buiten kunnen kijken, anders krijg ik claustrofobische klachten.
De mensenschuwe Peter Kien huwt zijn huishoudster. Domme zet. Het mens begint er mee de helft van zijn kamers te claimen. Het loopt van kwaad tot erger, hij heeft op een gegeven moment nauwelijks nog toegang tot zijn boeken. Om ten slotte, ach, het is pure horror, met rechtop staande nekharen. Maar dat komt nog, nog ruim 500 bladzijden te gaan.
Wielerhoekje. In de tussentijd is de Ster van Bessèges gewoon doorgegaan. In de etappe van gisteren, van Saint-Victor-la-Coste naar Laudun over 152,5 km., eindigde Johnny Hoogerland van Vacansoleil-DCM op een tweede plaats, in dezelfde tijd als winnaar Samuel Dumoulin van Cofidis èn de nummer drie ploeggenoot Marco Marcato. Daarmee is Hoogerland aanvoerder van het algemeen klassement geworden, 2. Anthony Ravard van Ag2R-La Mondiale op 0.01 en 3. Marco Marcato van Vacansoleil-DCM op 0:08. Resten nog twee etappes: vandaag en morgen.
|
|
|
|
|
| 02-02-2011 |
| Laat mij Heer Adriaan zijn |
Wat te worden als ik later groot ben? De vraag blijft me bezighouden. Niet dat ik er wakker van lig. Ik lig wel wakker, maar dan peins ik slechts over beuzelarijen; het bed is niet de plek om de zaken groots aan te pakken. Wat te worden? Crimineel lijkt me wel iets en dan meteen topcrimineel. We hebben al een Heer Olivier, laat mij Heer Adriaan zijn. Ook wel: de bekende Haagse topcrimineel Adriaan B. Dat ik de kwaliteiten heb voor het vak, blijkt uit mijn hopeloze administratie. En wel hierom.
Het adresje dat ik gisteren doorgaf voor dope en viagra is dat van de DMO, de Defensie Materieel Organisatie. Die lui in de Frederikkazerne hier in de stad der steden handelen niet alleen in die middelen, maar ook in sigaretten, onderdelen, kortom alles dat los en vast zit. Dat mag niet, dat weet mijn kleine broertje ook - dat is Mark, die is nu 52. Er is een klokkenluider geweest, maar die is de weg van alle klokkenluiders gegaan: weggebonjourd. Neemt niet weg dat het Openbaar Ministerie een onderzoek naar de handel en wandel van DMO-medewerkers is gestart. Op verzoek.
Defensie had het OM in Arnhem gevraagd te onderzoeken of en hoe aangifte moet worden gedaan van strafbare feiten op het gebied van diefstal en verkopen van defensiematerieel. Edoch: De Defensie Materieel Organisatie (DMO) was in 2009 zo slecht georganiseerd dat het Openbaar Ministerie onmogelijk kon beoordelen of er strafbare feiten werden gepleegd. Zo moet het dus: je zorgt ervoor dat je administratie een zooitje is binnen een organisatiestructuur van likmevestje en je zwemt vrolijk door de mazen van de wet.
Verantwoordelijk minister Hillen: Het OM kwam niet aan vervolging toe omdat de regels onduidelijk waren. Er bestond geen regel die het onderhands verkopen van defensiematerieel verbood. Er bestonden geen regels die defensiepersoneel verbood in diensttijd drugs te verhandelen. SP-Kamerlid Jasper van Dijk: Hillen wuift alles weg, terwijl dit een serieuze zaak is. Het lijkt erop dat er een doofpotcultuur heerst bij defensie. En, beste Jasper, verbaast je dat?
Als ik dan toch tegen de lamp loop en word veroordeeld is er nog geen man overboord. Dan word ik gescheiden van mijn katten, dat zou iets zijn dat me tegenhoudt. Maar verder kom ik in het paradijs. Er bestaat zoiets als het Bonjo Contactbureau. Daarbij kunnen gedetineerden een contactadvertentie plaatsen. Het loopt storm met de reacties! Dan zal je zien dat ik in de bak eindelijk sjans heb. Alleen al daarom is het criminele pad de moeite waard.
Dus je weet het: maandag tot en met donderdag iedere avond The Daily Show Nederlandse editie op Comedy Central. Uitzending gemist? De volgende avond om kwart voor zeven wordt het herhaald. Dan vrijdagavonds een compilatie van de Amerikaanse Daily Show en op zaterdag een compilatie van de Nederlandse. Maar je kan ook gewoon naar Paul de Leeuw kijken.
Wielerhoekje. Vandaag gaat dan de Ster van Bessèges op weg. Zeven Nederlanders aan de start: Johnny Hoogerland en Lieuwe Westra starten namens Vacansoleil-DCM, Roy Curvers namens Skil-Shimano, Bram Schmitz en Stefan van Dijk rijden voor Veranda's Willems-Accent en Dirk Bellemakers en Bobbie Traksel staan in de selectie van Landbouwkrediet. Jean-Paul van Poppel was in 1994 de laatste Nederlander die de Etoile de Bessèges op zijn naam wist te schrijven. In de zestien edities daarna behaalde geen enkele Nederlander het eindpodium. Het lijkt erop dat de Boerenleenbank niet meedoet.
|
|
|
|
|
| 01-02-2011 |
| De ghb, speed en viagra? |
The Daily Show met Jon Stewart, die in Amerika iedere dag op Comedy Central wordt uitgezonden, zie ik slechts af en toe: op vrijdagavond als de Nederlandse Comedy Central een compilatie van die week uitzendt. Wat mij betreft zenden ze het iedere dag uit: het is actuele satire zoals satire moet zijn. Maar we hebben nu eventjes een dagelijkse Daily Show in een Nederlandse versie, voorlopig voor drie weken. Met anchorman Jan Jaap van der Wal. Gisteravond was de eerste uitzending. Nieuwsgierig maar met een vleugje angst heb ik gekeken: ik heb Jan Jaap van der Wal dan wel hoog in het vaandel staan, maar Nederlandse satire? Ik weet het niet, met Koot en Bie en Draadstaal als gunstige uitzonderingen.
BNN heeft het even geprobeerd met De Nieuwste Show. De eerste aflevering heb ik toen het voordeel van de twijfel gegund, maar na de tweede ben ik afgehaakt. Terwijl ik echt gevoel voor humor heb, maar misschien is dat het probleem. Met een slag om de arm heb ik dus gisteravond de eerste aflevering gezien. Ik moet zeggen: het viel me alles mee. De helft van het programma bestond uit een interview: Van der Wal was afgereisd naar New York om een babbeltje te houden met Jon Stewart himself aan diens eigen bureau. Het was een prettig interview. De Nederlandse versie is gelieerd aan de Amerikaanse. Jon Stewart: je had het ook gewoon kunnen jatten.
Het viel me dus mee. Als er een flauwe grap langskomt, wordt er ook gezegd dat men zich realiseert dat de grap flauw is. Jolanda Sap die in de discussie rond de missie dan weer de ene kant uitdraaide, dan weer de andere: een heuse Sap-centrifuge. Ach. Als ze het maar niet te vaak doen. Ik ga vanavond in elk geval weer kijken.
De Daily Show trok gisteren 136.000 kijkers. De Madiwodovrijdagshow 431.000. Een kwestie van smaak.
De laatste dagen kijk ik na de noodzakelijke handelingen, katten voederen en koffie zetten, s morgens eerst even naar Al Jazeera English: hoe staan de zaken in Egypte? Is Mubarak al met zijn miljoenen naar het buitenland gevlucht? Of heeft het volk hem geCeauşescud? (Weet je nog, die eerste kerstdag 1989?) Vooralsnog zit die plaag er nog, maar vandaag zal het volk massaal de straat op gaan. Op naar het Tahrirplein.
Alles beter dan Mubarak? Ik heb het gelukkig nog niet gehoord. Want zeiden we niet hetzelfde over Iran, dat toen nog Persië heette: alles beter dan de sjah. En toen kwam Khomeiny, klaar ben je. In Egypte waart de machtige Moslim Broederschap rond. Zullen zij straks het roer overnemen als de rookwolken zijn opgetrokken? Er is tenslotte een aantal aanslagen op gristelijke kerken geweest de laatste tijd. Zullen de religieuze fanaten, de sharia-idioten, de touwtjes in handen nemen? Dan kunnen we straks op missie in Egypte.
De ghb, speed en viagra? Die betrek ik van de Frederikkazerne hier in de stad der steden. Daarna distribueer ik het in de buurt. Of ik deal, zoals anderen zeggen. Voor belangstellenden: de hoofdingang van de Frederikkazerne zit aan het eind van het Van der Burchlaantje, dat is een zijstraat van de Waalsdorperweg. Vlakbij de Scheveningse gevangenis, o ironie. Bel voor de zekerheid even voordat je langsgaat: tel. (070) 316 91 11.
Het vorige boek? Dat was Hondsgras (Le Chiendent, 1933) van Raymond Queneau. Prachtig. Het verhaal? Klik hier. Nu ga ik door in De Man zonder Eigenschappen van Robert Musil. Laat dat een voornemen zijn: de eerste dagen van een nieuwe maand lees ik Musil, te lang achtereen hijs ik niet. Tussendoor, in bed, voor het slapen gaan, lees ik momenteel de Petersburgse Vertellingen (1835-42) van Nikolaj Gogol. Het is geloof ik al de vijfde maal dat ik de bundel lees. Daarin verzameld de verhalen: De Njefski Prospekt, Het Portret, Uit het Dagboek van een Krankzinnige (ook bekend als: Dagboek van een Gek, Henk van Ulsen!) en De Mantel.
|
|
|
|
|
| 31-01-2011 |
| De gebruiksaanwijzing van wc-papier |
Heb je nou echt geen versterker over staan? In het rommelhok of op een achteraf plank, waar hij zijn dagen in eenzaamheid slijt? Dat staat maar in de weg: breng hem bij mij en ik zal er voor je op passen. En draaiende houden. Ik heb extra trek gekregen naar aanleiding van een artikeltje in het NRC, het cultureel supplement (enkele keren klikken, in de linkerhoek): Als paddestoelen schieten ze uit de grond in Groot-Brittannië: platenclubs waar in huiskamersfeer klassieke vinyl popplaten op de platenspeler worden gelegd voor een handvol liefhebbers. Dat wil ik ook, maar dan zonder het clubgedoe. Kortom: ik ontbeer nog steeds een versterker. En een printer.
Qua leesvoer ben ik omnivoor. Alles neem ik tot me, van kranten en boeken tot en met de gebruiksaanwijzing van wc-papier. Ook de wetenschapsbijlage van de Krant spel ik. Als tijdverdrijf, want de meeste weetjes gaan het ene oog in en het andere oog uit. Zo viel dat oog zaterdag op de kop: Rattengeheugen verbetert na toediening hormoon. Een bericht uit het blad Nature. Bestaat dat blad echt? Gewone stervelingen als jij en ik kennen Nature alleen van krantenberichten. Maar goed. Amerikaanse onderzoekers melden: De toediening van een bepaald eiwithormoon, IGF-II, verbetert het geheugen van ratten. Enzovoorts. Waarom? Daarover heb ik mij het afgelopen weekend de hersenen gepijnigd. Mijn mooie hoofdje gebroken. Waarom? Waarom wil iemand het geheugen van ratten verbeteren? Ik voorzie in de toekomst grote problemen bij het bestrijden van die plagen.
Bij de keuring voor de militaire dienst, toen, lang geleden, vroeg zon meditair me naar mijn geaardheid. Ik kwam van een dorp, ik wist niet wat het was. Geaardheid? Dat is toch met stroom, met plus en min? De meditair kon het me niet uitleggen. Hij mompelde iets over bommetjes en krijtjes, maar ik kon er geen chocola van maken. Er was in elk geval niets mis met mijn geaardheid, want ik werd afgekeurd. Ik hoefde geen man te worden. De officiële reden van de afwijzing was dat ik niet helemaal spoorde. Terugkijkend hadden ze gelijk: ik ben een beetje typisch. Ik ben toch zon malle meid.
Alli heet ze, uitgesproken op zijn Engels. Om voor de hand liggende redenen wordt zij Alliboob genoemd. Ik geef het alleen maar door.
Wielerhoekje. Dan mag België toonaangevend zijn in de cyclocross, afgelopen weekend haalde het land bij de wereldkampioenschappen slechts twee van de twaalf medailles: zilver (Sven Nys) en brons (Kevin Pauwels) bij de elite mannen. Nederland sleepte er drie in de wacht, waaronder twee gouden (Marianne Vos bij de vrouwen en Lars van der Laar bij de beloften) en een zilveren (Mike Teunissen bij de beloften.) Bij de elite mannen was Zdenek Stybar niet te stuiten. Na een eerste explosie kon alleen Sven Nys volgen, maar deze moest na een tweede explosie, vier ronden voor het eind, ook de duimen leggen. Niels Albert reed helaas in de tweede ronde al lek en hij kon alleen zijn klak afdoen, aldus Michel Wuyts.
Het wegpeloton is neergestreken op het Europese vasteland. Zondag werd de Grand Prix D'ouverture La Marseillaise gereden in, jawel, Marseille. De top-drie:1. Jérémy Roy van FDJ, 2. Sylvain Georges van Big Mat-Auber en 3. Romain Feillu van Vacansoleil-DCM Procycling Team. Nederlanders in de top-twintig: 14. Lieuwe Westra en 19. Johnny Hoogerland, beiden van Vacansoleil-DCM Procycling Team.
Aanstande woensdag gaat de 41ste Etoile de Bessèges van start met een rit over 153,1 km. van Beaucaire naar Bellegarde. De Ster van Bessèges duurt tot en met zondag.
|
|
|
|
|
| 30-01-2011 |
| Belyj kastrirovannyj kot c glazami krasavitsy |
Vroeger keken de mensen mij bevreemd aan. Soms wees er iemand naar zijn voorhoofd. Maar tegenwoordig gaan voorbijgangers er automatisch vanuit dat ik handsfree loop te bellen. Vooruitgang noemen we dat.
Het is zo vermoeiend, ik neem beslissingen zo traag. Voors en tegens dringen zich op, die even makkelijk weer van plaats wisselen. En terug. Zo ben ik er al in mijn vroegste jeugd over gaan nadenken wat ik later zou willen worden. Als ik groot was. Moeilijk. De keus is te groot en eigenlijk ook weer zo klein. En waarom druk maken? De kans zit er dik in dat je net als ieder ander iets gaat doen, iets wordt, dat slecht aansluit bij je verwachtingen voor dit leven, namelijk, dat je de tijd prettig doorbrengt en daarmee niet wacht tot het pensioen. Steeds als ik iets gevonden dacht te hebben, zag ik al snel torenhoge tegens opdoemen.
Na mijn schooltijd heb ik in een vlaag van moedeloosheid toch maar de baan die me voor de voeten kwam genomen. Diep in mijn hart zou ik hem nog geen week willen vervullen. Sommen maken bij een verzekeringsmaatschappij. Eén jaar heb ik het volgehouden, daarna ben ik statistieken gaan maken, ook sommetjes. Negen maanden. Vervolgens een half jaar de voorraadadministratie van een bedrijf in onderdelen. Tot slot het magnum opus: zes jaar op een computercentrum. In de steentijd, in de tijd dat één machine nog een hele zaal besloeg.
Toen was het welletjes. Ruim acht jaar op kantoor gaat een mens niet in de koude kleren zitten. Grotere geesten zijn er aan onderdoor gegaan. Ik heb een sabbatical genomen met een open einde. Het voornemen was rustig na te denken over mijn toekomst, zonder de hete adem van een baas in mijn nek. Weet je, ik ben er nog steeds niet uit. Over zes jaar krijg ik mijn AOW.
Bruggetje. Russisch is niet mijn sterkste taal: ik ken maar twee zinnen. Die heb ik geleerd van mijn goede vader, die in de oorlog als dwangarbeider in Duitsland tussen de Russen zat. De eerste is: ik heb geen zin om te werken. Dat zou ik alleen fonetisch kunnen opschrijven, dus laat maar. De tweede is: Ik spreek geen Russisch. Een zinloze zin. Heb je weleens in Frankrijk tegen Franslui gezegd: Je ne parle pas français? Dat moet je niet doen, want dan denken ze: hé, hij spreekt Frans en ze zullen je bedelven onder een razendsnelle monoloog in dat olalataaltje. Met Russen zal dat niet anders zijn.
Balzac zat weer naast me op de bank en ik had een verrassing voor haar. Ik ga nu, zei ik haar, een verhaaltje lezen dat is geschreven op 8 april 1987 door Viktor Jerofejev. Over die zuiplap, zul je zeggen. Neen. Dat is de roman Moskou op Sterk Water (1969) en die is van Venedikt Jerofejev. Dit is Viktor. Het verhaaltje is geschreven in de tijd dat de Russen nog zuchtten onder een communistische dictatuur. Nu leven die arme mensen onder de knoet van de maffia: van de regen in de drup. Het verhaaltje heeft de prachtige titel: De witte gecastreerde kater met de ogen van een mooie vrouw. Spannend hè? De Russische titel is: Belyj kastrirovannyj kot c glazami krasavitsy.
Wat er toen gebeurde! Balzacs ogen draaiden weg en ze ging wulps op haar ruggetje liggen. Jamie Lee Curtis, dacht ik meteen. In haar rol van Wanda Gershwitz in A Fish Called Wanda (1988). Ken je de scene waarin ze helemaal heet loopt als John Cleese haar in het Russisch toespreekt? Zo reageerde Balzac ook. Ik heb net gedaan of ik het niet zag; seks met dieren vind ik onkies. Ook als ze er zelf om vragen.
Het is afgelopen met een sisser. Ik had me voorgenomen Balzac na lezing uitgebreid te vertellen over de witte kater, maar het beest komt slechts in één zin voor: Uit de deur van zijn werkkamer komt met een hoge rug een witte gecastreerde kater met de ogen van een mooie vrouw te voorschijn. De rest moeten we er zelf bij verzinnen.
|
|
|
|
|
| 29-01-2011 |
| De woorden van De Proleet |
- Je loopt in jezelf te praten.
- Dat weet ik, ik ben niet gek.
- Je doet anders wel alsof je twee personen bent en dat is gek.
- Twee?
- Ja twee, vraag en antwoord, daar zijn twee personen voor nodig. Ongeacht de kunne.
- Dat kan je ook in je eentje af.
- Het is een afwijking, er zijn pillen voor. Therapieën.
- Zal ik je een duidelijk voorbeeld geven? Luister. Je kent me een beetje.
- Door en door.
- Dan weet je dat ik god, hemel, hiernamaals, leven na de dood, kortom alle zweef naar de land der fabelen verwijs.
- Daar heb je uit en te na over geschreven.
- Het voorbeeld dan. Boven mijn bureau hangt een foto van mijn vader. De goede man is ruim eenentwintig jaar dood.
- Gecondoleerd.
- Stil nou even. Vrij regelmatig praat ik met hem. Een babbeltje over hoe het gaat. Een weerslag van mijn weemoed. Vragen als: wat zou jij doen? Wat raad je me aan? Dan komt er meestal een antwoord.
- Je vertoeft dus toch in het land der fabelen.
- Nee. Het antwoord komt niet van gene zijde. Ik verplaats me in hem, in de man die ik zevenendertig jaar heb gekend. Concentreer me op: hoe dacht hij?
- Hoe dacht hij?
- Het was lieve man, een empathische man. Hij had altijd het goede voor met de mens en: blijf weg van het schuim. Dan vormt zich langzaam het antwoord. Begrijp je?
- Nou goed. Die begrijp ik. Maar dat is iets anders dan met jezelf praten.
- Nee hoor, dat is precies hetzelfde. Verplaats ik me bij een vraag aan mijn vader in hem, als ik alleen ergens mee bezig ben, corrigeer ik mezelf, vul ik mezelf aan. Dat is één persoon. Anderen doen dat geluidloos en noemen het denken.
- Dat zal ik even laten bezinken. Nog één ding. Als je met je vader praat, oké, ik bedoel, als je je in hem verplaatst, gaat het dan altijd over jou? Gaat het nooit over hem?
- Ik vraag hem weleens: ben je gelukkig geweest? Dan blijft een antwoord uit.
MASTERPLAN
Aken en Keulen
En
Montfoort en Jisp
Zijn niet
Op één dag
Verrezen
De doorsnee Vinexwijk
Daarentegen
De Proleet cest moi. En wel hierom. Hel & verdoemenis prekende tv-dominees, bebaarde goeroes, Jomandas met of zonder blauwe jurken, langs alle kanten wordt goud geld verdiend aan de goedgelovigheid van de goegemeente. Als het massaal gebeurt, is het geen fraude. Wie ben ik dan om daar niet in mee te gaan. Niet als goedgelovige, want goed van geloof ben ik niet. Ik zal mij manifesteren als baardloze goeroe, zzp-er, met De Proleet als bedrijfsnaam. Leeftijd en uiterlijk heb ik mee. Met een mix van Bijbel, Nietzsche, Henry David Thoreau en de versjes van Toon Hermans ga ik een beweging op poten zetten die Lou de Palingboer en Benedictus XVI definitief naar het land der dilettanten verbant. Marketingstrategieën zullen tot op de komma worden uitgewerkt om te komen tot een sfeer waarin het hopeloos uit is niet in De Proleet te zijn. Oefen voor de spiegel: in den beginnen was het Woord en het Woord was De Proleet. Nadere informatie en rekeningnummers volgen.
|
|
|
|
|
| 28-01-2011 |
| Tweede Gedichtendag |
Armando. Ik heb hem natuurlijk gezien in Herenleed, op televisie en in het theater. Ik heb hem viool horen en zien spelen, horen voordragen. Ik ben naar het Armandomuseum in Amersfoort gegaan vóór het afbrandde. Hij trekt me mee in zijn verhalen, sleurt me mee in zijn gedichten. Ik ben nooit in Berlijn geweest. Armando heeft de poëzieprijs gewonnen. Dat is gisteren gevierd. Dat is te weinig. Daarom vandaag Tweede Gedichtendag. Die we vanaf nu ieder jaar gaan vieren. Het worden vrije dagen, daarvoor leveren we graag Pinksteren in.
Laten we ook onze jubel richten tot de geblesseerde, maar vooral geëerde en gelauwerde Remco Campert. Eén van de groten. Al jaren.
LETS TWIST
Dickens vroeg stumpers
bij hem voor de deur
te kleumen
des te behaaglijker
was het binnen
Ik vraag mijn katten
te dollen met elkaar
zodat ik weg kan drijven
op weemoed
|
|
|
|
|
| 27-01-2011 |
| Opwippende hockeyrokjes |
Precies op tijd, 14.00h., zette ik de tv aan. Politiek24, hét debat over dé missie. Voorzitter Nebahat Albayrak: Als eerste geef ik het woord aan de heer Nicolaï. Een VVD-er, dus partijgenoot van Rutte1. Voorzitter. Dit debat is belangrijk voor Afghanistan, belangrijk voor de wereld én belangrijk voor Nederland. Mijn god, dacht ik, laat ik maar iets anders gaan doen. Ik trok mijn broek weer op en zo gedaan.
Doet dit kabinet nog iets goeds? Jawel, het werkt aan gratis openbaar vervoer. Voornamelijk door niets te doen. Als trouw Journaalkijker volg ik dagelijks de soap die OV-chipkaart heet. Een van de eerste afleveringen die ik me herinner is al van bijna drie jaar geleden, april 2008. Studenten van de Radboud Universiteit te Nijmegen lukte het toen de chip van de kaart te kraken. Na enkele afleveringen werd het stil. In mijn argeloosheid veronderstelde ik dat de overheid in die tijd bezig was het euvel te verhelpen. Maar de draad is sinds kort weer opgepakt en wat blijkt: er is van overheidswege geen ene fuck gedaan. Dan is er maar één conclusie mogelijk: men wenst het zo.
Dat het al die tijd stil is geweest, is niet helemaal waar. Met behulp van dezelfde studenten hebben verslaggevers van RTV Rijnmond in januari 2009 enkele dagen met een gekraakte ov-chipkaart in de Rotterdamse metro gereisd. Enzovoorts. Van hackerszijde is al die tijd de vinger aan de pols gehouden, maar de overheid pulkte met een Zwitsers zakmes de nagels schoon. En dan is het manipuleren van een OV-chipkaart uiteindelijk voor iedereen mogelijk geworden. Zelfs je oude opa zou het kunnen. De mijne niet, geen van beiden, want die zijn dood..
Het kraken van de ov-chipkaart is net zo simpel als het kopiëren en plakken van een paar regels tekst. Het enige wat je nodig hebt om de klus te klaren is een computer, een NFC-reader (30 euro) om de chip te lezen en beschrijven, een blanco kaart als je de ov-chip wilt klonen (1 euro) en de gratis software Crapto1.
Met de opensourcesoftware (gui-versie) van maker Bla, die hij schreef met de publicatie van de Radboud Universiteit in zn handen, kan iedereen de CRYPTO1 versleuteling van de Mifare Classic-chip met een muisklik kraken. Tenslotte kan de data naar de kaart worden geschreven met het gratis programma Libnfc.
Is dit fraude, zo vraag je je misschien af buurvrouw. Neen, driewerf. Als iets massaal gebeurt, kun je het geen fraude noemen. Dan is het blijkbaar de wil van het volk en loopt de wetgever een beetje achter met zijn regelgeving. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat de overheid zich bewust onbetuigd laat. Misschien wel vanuit de sociale gedachte: wij een dienstauto, jullie gratis openbaar vervoer. Degene die daar direct verantwoordelijk voor is en die we dus in de bloemetjes moeten zetten is Melanie Schultz van Haegen, minister van infrastructuur (zeg maar verkeer) en milieu. Waarbij verkeer luid dient te worden uitgesproken met milieu er zachtjes achteraan.
Ach, Melanie, het gezette hockeymeisje van het kabinet. Een dikke kus van Oom Adriaan. Oom Adriaan valt op hockeymeisjes, vooral na een dag vasten. Voor de goede orde: Melanie heet voluit: Melanie Henriëtte Schultz van Haegen-Maas Geesteranus. Ben je dan een hockeymeisje of ben je dan een hockeymeisje? Of ik echt onder haar rokje wil kijken??
Tot slot. Een kindermisbruiker weet zijn computerfiles voor experts ontoegankelijk te maken, kan dan een overheid dan niet... Maar dat heeft er misschien niets mee te maken. Dat weet ik niet, ik ben geen expert. Ik ben zon figuur die van veel weinig weet. Handig bij Triviant©.
Een briefschrijver in de Krant van vandaag: Stel, we waarderen massaal een (anonieme) OV-chipkaart op met 1 cent. Translink (de OV-chipkaart waakhond - A.B.) komt dan handen te kort om alle aangiften bij het OM te doen. Rot op zeg! Als je dan toch bezig bent: allemaal honderd euri erbij. Mocht het kraken in de toekomst toch moeilijker worden, zie ik gespecialiseerde bedrijfjes ontstaan van nerds die het wel kunnen. Dat je tegen betaling van een tientje je kaart met tweehonderd euri kan opwaarderen.
Grote consternatie: de standaardkilo, de wereldwijde standaard voor de kilo, is een ietsiepietsie lichter geworden. Dat kan niet: het is de stándaardkilo! Ten opzichte van wat is hij dan lichter geworden?
Wielerhoekje. Voor Piet en alle andere liefhebbers: Wout van den Berg werd geboren op 26 januari 1934 in Wateringen. Is Nederlands en ook Europa's oudste beroepsrenner en zal dit waarschijnlijk van de hele wereld zijn. In 1955 begon de loopbaan van Wout, hij reed dat jaar en het jaar daarna als nieuweling. Meer dan 10 jaar was hij amateur, elk jaar wat prijsjes en af en toe een uitschieter, zoals bijvoorbeeld in 1964 een zevende plaats in de Ronde van Zuid Holland. Is beroepsrenner sinds 8 juli 1967. Van alle nog actieve beroepsrenners in Nederland (anno 1980) de man met de langste staat van dienst.
Toen hij overstapte werd er gemompeld dat hij zo'n haast had om beroepsrenner te worden om dan zeker eerder op deze lijst te staan dan zijn toenmalige ploeggenoot Leo Duyndam. Tot het seizoen 1980 heeft Van den Berg steeds als individueel gereden. Jaarlijks een redelijke portie wedstrijden en soms een prijs. Toch werd hij in de Sluitingsprijs van Putte in 1972 tiende en reed hij in 1971, 1973 en 74 het Nederlands Kampioenschap uit. Rijdt altijd in een zwart tenue. In 1980 rijdt hij voor Agrarisch Aanneem- en Renovatiebedrijf Toussaint. Aldus Ad Vingerhoets in Wielersport.
In Wielerexpress 1983 van Jan Zomer werd in een artikel over Theo Smit Wout van den Berg nog eens genoemd. Theo (Smit) is slim, weet wanneer hij zijn mond moet houden en als wij hem vragen hoe hij denkt over het voornemen alleen maar succesvolle amateurs te laten overstappen naar de beroepsrenners, zegt hij: Ik denk dat menig beroepsrenner soms blij is, dat zij op een slechte dag niet als allerlaatste aan de staart van de groep rijden, omdat daar altijd wel de renners met een besproken plaats zitten, zoals Wout van den Berg of Aldert Jongkind.
Uiteindelijk zou Wout tot en met 1985 een beroepslicentie hebben. Hij was toen 51 jaar.
|
|
|
|
|
| 26-01-2011 |
| De Nachtegaal van Tessenderlo |
Noodgedwongen ben ik momenteel heel toegeeflijk, want als ik met mijn hoofd schud, word ik duizelig. Het zal een griepvirus zijn; ik heb proefondervindelijk medicijnen gestudeerd. Maak daar ajb geen misbruik van. Vraag mij dus niet: moet er een trainingsmissie naar Kunduz, maar: vind je ook niet dat we niets in Afghanistan te zoeken hebben? En dan niet zaniken over het woordje niet in de laatste vraag: zo zeg je dat.
Zou ik dan toch ongelijk krijgen? Dat is niet onmogelijk, ik heb vaker ongelijk en ben niet te beroerd dat toe te geven. Er lijkt nu een meerderheid tegen de gewraakte missie te komen. Groen Slinks en de GristenUnie beginnen hun twijfels te krijgen vertelden Jolanda Sap en 'Joyeux' Noël Voordewind. Vandaag debatteert de Kamer met het kabinet, morgen valt de beslissing. Toch hou ik even een slag om de arm. Mocht de Kamer tegen stemmen is de kans groot dat het kabinet met een kleine aanpassing komt, waardoor er alsnog een lading wapendragers naar Afghanistan gaat. Ze zijn zo link als een looien deur die Politiker. Laten die Kamerleden hun poot stijf houden (ze kunnen er wel een van mij lenen) en vraag meteen of de Amerikanen hun kernwapens van Volkel halen.
In de novelle Het Maggischip van Chantal van Dam is op een gegeven moment de zwarte kater met de witte bef Otto verdwenen. De ik hangt briefjes op in het dorp. Je kent het soort briefjes wel: een foto, een beschrijving en de kreet vermist. Nooit: opsporing verzocht, terwijl dat toch de bedoeling is. Bij bakkerij Rodenburg ontketent mijn verzoek ach en wees onder de klanten. Erg hè? Ja, heel erg. Je gaat aan ze hechten hè? Nou mevrouw, wat u zegt. Zo is dat met katten, ik kan het beamen. Zelf heb ik geen kinderen, maar ik vraag me af: heb je dat met kinderen ook, dat je aan ze gaat hechten? Het lijkt me niet handig. Je weet immers dat ze na verloop van tijd het huis uit gaan, op zichzelf gaan wonen. Bij katten komt dat nauwelijks voor.
Bij De Slegte scoorde ik onlangs voor slechts twee euri De Sirene (The Mermaids Singing, 1995) van Schotse schrijfster Val McDermid. Het is haar eerste over de profielschetser Tony Hill, waarop de tv-serie Wire in the Blood is gebaseerd. Dat er wordt vermeld gebaseerd op is me na lezing wel duidelijk: van een letterlijke verfilming maak je geen gezellig zaterdagavond programma. Het boek is gruwelijk, ik heb een aantal malen hevig gehuiverd. The Mermaids Singing gaat over een seriemoordenaar die de slachtoffers vóór hen om te brengen eerst vreselijk martelt. Met eigen martelwerktuigen, vervaardigd naar voorbeeld van het tuig dat de Spaanse inquisitie destijds gebruikte. Bijvoorbeeld een Judas Stoel en een strappado (wipstoel). Man!, vrouw ook, die katholieken zijn tekeergegaan in de tijden van Spaans Europa. Heus, daar zijn de taliban lieve padvindertjes bij. Alleen het nazi-vernietigingsapparaat heeft hen overtroffen. Laat die Duitse Herder daar ook eens excuses over maken. Ga er maar op googlen. Of lees Val McDermid.
Dan doe ik het toch met vrouwen van mijn eigen leeftijd. Chantal van Dam is van 1951, Val McDermid van 1955.
De winnaar van het VTM-programma The Voice of Belgium heeft meteen al een bijnaam: De Nachtegaal van Tessenderlo. Ken je Tessenderlo? Dan weet je: in een dorp van kraaien is éénstemband koning. Heeft die zwaar bekraste Nederlandse winnaar al een bijnaam? De Griezel? Oké.
|
|
|
|
|
| 25-01-2011 |
| Vreemd dat kattekop geen compliment is |
Ja: kattekop, niet kattenkop. Want het is niet zo dat meerdere katten met één kop doen. En een paard is een beest dus heeft-ie poten. Maar dat is een ander verhaal. Hoe het verder is gegaan met Balzac? - zie de log van gisteren. Goed. Ze zoekt me op als ik op de bank zit, maar het lijkt of ze zelf niet begrijpt wat er met haar gebeurt. Ze houdt moedig vol. Misschien trekt het haar moeder en zus over de streep. Dat die ook eens door hun blikopener willen worden aangehaald. En dan is het nog niet eens lente.
Weet je. Google, Wikipedia, on-line kranten en magazines, ze zijn allemaal wel handig, maar minder avontuurlijk dan papieren kranten, tijdschriften, naslagwerken. Als ik iets specifieks wil weten, kan ik googlen en heb razendsnel een antwoord. Maar pak ik een deel van mijn encyclopedie ben uren zoet. Zonder het tevoren gepland te hebben, neem ik zo allerlei trivialiteiten tot me, zeer tot mijn genoegen. Een krant of een tijdschrift: idem dito. Dus na de introductie van de verschillende on-line zoekmachines heb ik toch al mijn naslagwerken bewaard en heb ik nog steeds een abonnement op een papieren krant. De Volkskrant, in de woorden van Jaap Fischer/Joop Visser: een kutkrant.
Zo viel mijn oog gisteren op een artikeltje met de kop: Hoe kom je aan een onbekende soldaat? Het is van de hand van Ariejan Korteweg, correspondent in Parijs, en gaat over de onbekende soldaat die onder de eeuwige vlam bij de Arc de Triomphe ligt. Hoe men ooit die onbekende had uitgekozen heb ik me nooit afgevraagd. Maar ik heb het gelezen, het was interessant. Tipje van de sluier? Op 8 november 1920 kregen de acht commandanten van de noordelijke en oostelijke fronten de opdracht met een onbekend lijk op de proppen te komen. Op de 10de mocht de soldaat Auguste Thin een kist aanwijzen. Op de 28ste werd de onbekende op de gekende plek begraven. Pas twee jaar later werd de eeuwige vlam toegevoegd, die dankzij lollige toeristen niet echt eeuwig is.
Ander voorbeeld. Op een plank boven mijn bureau staat: The giant new 1973 edition! van het Guiness Book of World Records. Niet dat ik echt ben geïnteresseerd in records, maar soms, voor de gein... Ik ben eens op katten gaan zoeken en vond zoals daar is: Heaviest. The heaviest domestic cat (Felis catus) reliably recorded was Gigi, which died in Cumberland, England, in 1972, and weighed 42 lbs. (pak m beet 19,05 kg) in July, 1970. A U.S. report of a 48-lb (ongeveer 22,77 kg) cat is unconfirmed. Daar kan die dikke van mij, Kim, nog een punt aan zuigen, hij komt niet in de búúrt.
Mijn oudste kat ooit was Sophie, die ruim 19 is geworden. Oldest: The oldest cat ever recorded was the tabby Puss, owned by Mrs. T. Holway of Clayhidon, North Devon, England. He was 36 on November 28, 1939. A more recent and better documented case was that of the female tabby Ma, owned by Mrs. Alice St. George Moore, of Drewsteighton, Devon, England. She was put to sleep on November 5, 1957, aged 34. Ook Wausje heeft dus nog ruim twintig jaar te gaan, deo Felis catus volente. Een geruststelling.
Worden er ook records vastgelegd op het gebied van werpen? Dan heb ik het wel over ukkies, maar niet over dwergen, wat me overigens zeer vermakelijk lijkt. Most prolific: a cat named Dusty, aged 17, living in Bonham, Texas, gave birth to her 420th kitten on June 12, 1952. Daarom ben ik zelf nooit aan kinderen begonnen, want als je eenmaal bezig bent... Het verhaal vertelt niet of de beesten onder kennissen zijn verdeeld of dat de Bonhams ze allemaal zelf hebben gehouden. Ik moet er zelf eigenlijk niet aan denken. Eigenlijk. Ik vind het s morgens al zon gekrioel in de keuken. De vloeroppervlakte van mijn afwasplek is dan ook maar 5 vierkante meter (zon 54 square feet, dacht ik.)
Eufemisme. De War on Terror en de War on Drugs willen niet echt lukken. Kabouter Plop daarentegen is een doorslaand succes.
Kunduz. De komende week zal de Nederlandse regering een besluit nemen over een nieuwe Nederlandse missie naar Afghanistan. Omdat de PVV en de SP naast de PvdA een nieuwe missie afwijzen zal het standpunt van Groenlinks, D66 en ChristenUnie daarbij doorslaggevend zijn. Daarom vraag ik Uw steun namens een brede initiatiefgroep om te voorkomen dat Nederland opnieuw bij deze oorlog betrokken wordt door een (korte) mail te sturen naar de onderstaande politici: Geen nieuwe missie naar Afghanistan. Enzovoorts. Aldus Sietse Bosgra, ooit voorman in de strijd tegen apartheid, in een artikel in Konfrontatie. Met daarbij de emailadressen van Jolanda Sap, Alexander Pechtold en André Rouvoet. Lees je de Konfrontatie nog regelmatig? Een vaste link hier links bij de links.
Wie beslist?
Wie beslist wie beslist?
Wie beslist wie beslist wie beslist?
|
|
|
|
|
| 24-01-2011 |
| Het wast niet in alle hoven |
Als je van katten houdt, en wie houdt er niet van katten (nou, je zal ze de kost moeten geven) is de novelle Het Maggischip (1991) van Chantal van Dam aardig om te lezen. Misschien ken je haar van het radioprogramma Vroege Vogels. Chantal houdt zeer van katten, dat mag duidelijk zijn, maar hé: ze is op dezelfde dag jarig als ik. In Het Maggischip gaat de ik en haar vriend op bezoek bij de familie Debets in Maastricht:
We zitten nauwelijks in de huiskamer of een van de kinderen komt stralend vertellen dat ze jonge katten hebben. Ze worden voor ons achter een radiator vandaan getild, vier hoogpotige miniaturen in verschillende kleurstellingen, die prompt hun rug opzetten en beginnen te blazen. Hun moeder hebben de Debetsen tijdens een vakantie in Portugal van de zelfkant geplukt. Een eerder gered Turks zwerfkatje, dat net haar eigen jongen heeft grootgebracht, heeft de moederrol van de Portugese overgenomen. Niemand weet hoe dat precies in zijn werk is gegaan. Ik houd het erop dat de Portugese tot de adel behoort - een aan lager wal geraakte tak - en de Turkse als vanzelfsprekend als gouvernante heeft aangesteld. De vader moet een zwartwitte autochtoon van een blok verderop zijn.
Van mijn zes katten is er slechts één van adel: Balzac. Die, zoals je misschien weet, volledig Henriëtte de Balzac de Bourbon Parma zum Hohenzollern heet. Noch bij haar moeder, mijn kat die Kat heet, noch bij haar zus, kortweg Hanks, stroomt blauw bloed door daderen. Dat maakt ook niet uit: wij doen hier niet aan die onzin. Al mijn katten zijn gelijk en geen is gelijker dan de anderen.
Er zijn nu elf katten in huis en dat vinden zelfs de Debetsen wat veel. Als we willen mogen we een jong hebben (...) We zeggen ja en mogen kiezen. Eensgezind wijzen we de montere zwarte met de witte bef aan, die ons aan een kelner doet denken. Een katertje, stelt Koen vast.
En zo kom ik terug op Balzac. Weliswaar een dame, maar ook zwart met een witte bef. Bovendien heeft ze vier witte voetjes: die hoeft ze dus niet meer te halen. Het is een schatje, maar dat zijn ze allemaal. Echter. Eerder schreef ik het al: er is iets vreemds aan de hand met de jongste drie, moeder Kat en haar dochters. Ze zijn heel schichtig. Erg vriendelijk in de omgang, vol belangstelling als ik een verhaal tegen ze ophang, maar zodra ik een hand uitsteek om te aaien duiken ze weg. Geduld is een goede zaak, maar het wast niet in alle hoven. Wel in dit hofje, met name in Huize Bontebal. Ik forceer niets en dat doe ik al lang: Kat is nu drie en haar dochters ruim twintig maanden.
De afgelopen dagen heeft Balzac als ik op de bank zat te lezen steeds naast me gelegen. Aanvankelijk op een kleine afstand, maar uiteindelijk tegen me aan. Gisteravond kroop ze zelfs op me om Wausje, die aan mijn andere kant lag, te neuzen. Ik nam mijn kans waar en krauwde haar voorzichtig op haar koppie. Even keek ze verstoord, maar ze accepteerde het! Om een lang verhaal kort te houden: we hebben de rest van de avond steeds tussendoor even gevreeën. Geduld met vlijt, of hoe gaat dat gezegde? Vanmorgen was ze weer terughoudend. No sweat: ik ga straks weer lezen. Wordt vervolgd.
De handicap komt met gebreken, het is bekend. Krabbel ik op uit de lappenmand, heb ik ineens weer een rot plek op mijn stomp. Net op een plaats waar de stomp op de rand van de prothese rust. Dat is pijnlijk, buurvrouw, vooral bij het lopen. Het rauwe open wondje zit op een litteken. Veertien jaar geleden zat daar een hardnekkige ontsteking, die er uiteindelijk is uitgesneden. Zat ik ineens weer een paar weken in een rolstoel. Dat is balen, buurvrouw. Momenteel is het plekje vooral balen, omdat ik morgen mijn in aanbouw zijnde prothese moet gaan passen. We zien wel of het schip strandt of met vlag en wimpel de haven uit vaart.
Uitgerekend nu komt er een verzoek uit Antwerpen van Vitalski: Hoog geëerde adriaan, te woensdag geef ik een verjaardagsfeestje in den buster (ik word dan namelijk veertig); philip geubels, thomas smith, bert gabriels, guido belcanto ea komen daar dan optreden; nuchter uitgerekend gaat daar echter 200 man op af komen, terwijl er in den buster maar 100 man binnen kan. daarom ben ik nu op de valreep bezig tevens een karaoke-festival te organiseren, namelijk in de karaoke-bar daar vlak naast, "park avenue" (op de grote markt, antwerpen) zou jij het toevallig lollig vinden om hieraan mee te doen? dwz. zou jij het zien zitten om daar te woensdag, ergens tussen 21 en 24u, een karaoke-lied of twee ten beste te brengen?
Dit is de week van de nieuwe missie naar Afghanistan, de trainingsmissie naar de provincie Kunduz. Of die missie zin heeft? Nou en of. Nieuwsuur meldde: Canadese politieagenten boeken flinke vooruitgang! Sommige Afghaanse politieagenten kunnen nu zelfs al een kentekenplaat lezen! Want zo is dat: de meeste aspirant politieagenten daar zijn analfabeet. Die slechts een stoomcursus van zes weken zullen krijgen. Een proces verbaal schrijven zal niet in het takenpakket zitten.
In het digitale Ziggo-pakket dat ik sinds kort heb zit ook Politiek24. Daarop is het Kamergedoe live te volgen. Vandaag zijn er hoorzittingen rond de missie, woensdag een Kamerdebat. Ik zal het (deels) volgen, want ik vind het zo lekker me te ergeren. Zal Rutte1 sneuvelen? Wat denk je zelf, met al die draaikonten?
Wielerhoekje. Sanne van Paassen, de Wageningse studente, heeft gisteren in Hoogerheide de wereldbeker veldrijden veroverd. Het was de laatste wedstrijd in een reeks. De rechtstreekse uitzending niet gezien bij de NOS? Klopt. Veldrijden is geen schaatsen. Niels Albert won met overtuiging bij de mannen de dubbelslag: én de wedstrijd én de wereldbeker. Volgende zondag het wereldkampioenschap in Sankt Wendel.
|
|
|
|
|
| 23-01-2011 |
| You hit me with a flower |
De lappenmand heeft me enkele dagen van mijn blog afgehouden. Niets ernstigs: ik ben er niet aan dood gegaan en ben dus nog niet getransformeerd tot ghostwriter. Wel geestig schrijver, tussen de regels door, maar dat was ik al, hoewel de meningen daarover verschillen. Laat ik langzaam weer op stoom komen. Niet te lang vandaag om de zondagsrust enigszins te eerbiedigen. Natuurlijk ben ik niet geheel werkloos geweest, dat is meer iets voor een werknemer. De dagen heb ik voornamelijk lezend doorgebracht. Ik kan altijd lezen, als het maar een beetje stil is om me heen. En er was ook zo nu en dan nog tv.
Toch is het wel jammer dat ik niets met talentenjachten heb, want dan had ik twee avonden achtereen van een spetterende finale kunnen genieten. Op vrijdag The Voice of Holland en op zaterdag Popstars, die overigens wonderlijk genoeg door twee broers gewonnen zijn. Hoe ik dat weet? Het late Journaal op Nederland 1 maakte er melding van. Nu ik er eens goed over nadenk: de laatste (finale van een) talentenjacht die ik heb gezien is de keer geweest dat André van Duin winnaar werd. Dat was, uit mijn hoofd, op 24 juni 1964 in het programma Nieuwe Oogst. We keken in gezinsverband, mede vanwege de ouderlijke avondklok. Van Duin deed gek bij een zelf in elkaar geflanste tape, die toen nog band heette.
André van Duin won de wedstrijd, maar is ook een echt talent gebleken. Dat is sinds Mario Borsario de Soundmixshow won niet meer voorgekomen en dat is alweer meer dan twintig jaar geleden! Nu hou ik niet van het Borsario-genre, maar zelfs ik heb wel in de gaten dat die man iets kan. Er is toch niemand meer de laatste jaren via zon RTL- of SBS-talentenjacht echt doorgebroken? Of zitten mijn oren dicht?
Nee, dan Nederland 3 gisteravond. Een prachtige documentaire over het album Transformer (1972) van Lou Reed. De meester zelf, maar ook de muzikanten van destijds kwamen aan het woord. David Bowie en Mick Ronson produceerden de lp, die nog steeds staat als een huis. Anderhalf jaar later, in mei 1974, zag ik Reed met zijn band in het Congresgebouw in De Haag, de stad der steden. Zijn live-albums waren net uit. Ik woonde toen vlakbij de zaal en heb bij het kaartjes kopen in de voorste gelederen gestaan. Mijn uiteindelijke plek? Tweede rij, middenvoor. Misschien wel het beste concert dat ik ooit heb gezien (zeg ik nu.) Dat is het hè: de echt groten komen zelden voort uit talentenjachten. En al helemaal niet als Henk Jan Smit in de jury zit.
En niet te vergeten: Emilia Fox mocht gisteravond weer anderhalf uur lang wat menselijk botten identificeren. Ik heb een aardig idee voor een plot voor Silent Witness. Dat er de resten van een rechterbeen van een ongeveer 23-jarige man zijn gevonden en dat na anderhalf uur blijkt dat hij niet is vermoord, nee, dat hij zelfs nog leeft. Als ruim 58-jarige.
Wielerhoekje. Vanmiddag de wereldbekerveldrit in Hoogerheide, live op den Bels. Enne: de Tour Down Under is vandaag afgesloten. Winnaar: Cameron Meyer uit Australië van Team Garmin-Cervélo. Laurens ten Dam is vijfde geworden.
|
|
|
|
|
| 19-01-2011 |
| Pater familias |
Want hij zapt
& hij ziekt
& hij zuipt
PS Emilia Fox (Silent Witness) has a passion for gardening. 'When I go into the garden, I forget everything,' she says. 'It's uncomplicated in my world of gardening. It's trial and error really. If something doesn't work, it comes out, and you start all over again.' Thats my girl!
|
|
|
|
|
| 18-01-2011 |
| Udtalen er meget svær at lære |
- Kan De dansk?
- Ja, lidt.
- Kan De også tale dansk?
- Ikke så godt endnu. Jeg gør mange fejl, men jeg håber, at det bliver bedre med tiden. Udtalen er meget svær at lære; jeg kan ikke sætte tungen rigtigt ved visse lyde, og grammatikken er heller ikke så let, men jeg kan forstå det meste, når jeg læser dansk.
Maar met vertaalprogrammas op het web kom je ook een heel eind.
Als je dagelijks mijn weblog leest, wil je niet geloven dat ik het af en toe niet kan. Eens in de zoveel tijd schrijf ik een column voor een digitaal tijdschrift, dan sta ik ingepland, en dan moet ik. Maar dat kan ik niet. Als het moet klap ik dicht. Geef mij een schrijfopdracht, zeg erbij dat ik in de geest van mijn dagelijkse blog mag schrijven, en ik kan het niet. Heb ik meer zwakheden? Heb geduld en lees.
Ik werd maandagochtend wakker met de gedachte: wat moet ik met deze dag? Die gedachte heb ik vaker s ochtends. Je leest het niet af aan mijn weblog, maar ik worstel al tijden met een depressie. Waarom lees je het niet af aan mijn weblog? Als ik heel in mezelf ben gekeerd, kan ik me beter concentreren. Ik schrijf mijn grappigste opmerkingen als ik volkomen down ben. Dan zie ik dat het een grappige opmerking is, maar ik kan er niet om lachen. Het valt soms niet mee om mij te zijn. En dan, op de maandagochtend, lees ik in de Krant: Het is weer zover: het is wetenschappelijk gezien de meest deprimerende dag van het jaar. De goede voornemens zijn mislukt, het miezert, de vakanties zijn ver weg en dan is het ook nog eens maandag - welkom op de derde maandag in januari. En dan kreeg ik ook nog zeikerts aan de deur.
Tussen haakjes: het heeft feitelijk niets met mij te maken: ik maak geen goede voornemens, miezeren maakt me boos, ook een emotie, want met die kleine druppeltjes op je bril zie je geen ene moer, en op vakantie ga ik niet. Alle dagen van de week zijn me hetzelfde. Ik kijk wel uit naar de tijd dat ik weer in het zonnetje voor de deur kan zitten. Depressief, maar met een boek op schoot. Ik kan altijd lezen, dat is mijn geluk. Maar goed, of fout, de maandagochtend.
Daar ga je met je goede gedrag: ik ben op de vingers getikt door de dierenbescherming. Niet omdat ik mijn katten sla of anderszins onheus bejegen. In tegendeel mag ik wel zeggen. Volgens de kenners schrijf ik te positief over katten. U wilt toch niet beweren dat u alleen maar plezier aan uw katten beleeft? Dat wil ik wel. Ze hebben stuk voor stuk een prettig karakter, er schuilt geen greintje kwaad in; wat dat betreft lijken ze sprekend op hun blikopener, ik dus. Maar die kreet die u zo nu en dan slaakt: is er een leven mogelijk zonder katten, nee! Dat brengt mensen op het idee om ook een of meer katten in huis te nemen. Weet u wel hoeveel katten er al zijn in ons land? 49% van de huishoudens heeft een kat. Het gemiddeld aantal katten per gezin is 1,9. Dus rekent u maar uit. Dat moeten dan, uit mijn hoofd, 3,3 miljoen katten zijn. Precies. Krabt u zich niet op het hoofd bij zon aantal? Meneer, mevrouw ook, ze waren met zijn tweeën, mannetje, vrouwtje, heeft u enig idee hoeveel autos er in ons land zijn? Om iets absoluut onaaibaars te noemen. Nou, die had ik mooi met de mond vol tanden gezet. Op 31 december 2010 stond de teller op 8.002.579 exemplaren. Krabt u zich daarbij niet op het hoofd? Weet u wel hoeveel dieren er per jaar door autos worden aangereden, doodgereden? Dat waren er vorig jaar... Toen klapte ik dicht. Voor het eerst sinds Sven Kramer zijn afslag miste schoot ik vol. Tranen met tuiten. Ga maar weg, heb ik gezegd. Laat me maar even. Wausje, Kat, Hanks, Balzac, Skitty en Kim hebben me getroost. Schatten zijn het.
Zakgeld kregen we niet. Niet uit onwil of hardvochtigheid van mijn ouders, het geld was er domweg niet. Dus al op jonge leeftijd had ik allerhande baantjes en in de zomervakantie werkte ik altijd in de tuin. Een paar jaar heb ik Het Parool bezorgd op het oude dorp. Als mijn wijk erop zat ging ik thuis met schaar en lijmpot aan de gang. Ik knipte iedere dag Peter van Straaten, S. Carmiggelt en Fritz Behrend uit en de stukjes en tekeningen plakte ik in schriftjes. Die schriftjes heb ik nog steeds en eens in de zo veel tijd blader ik ze door. Als vaste lezer van deze blog ken je mijn onstuitbare hang naar citeren. Een aflevering van Vader & Zoon wil ik je niet onthouden.
Vader: Die laatste maanden van het jaar... tjonge, wat word ik daar somber van. Ik voel me overbodig, nutteloos, waardeloos en misplaatst. Daar heb jij geen last van, wel, dat je je overbodig, nutteloos, waardeloos en misplaatst voelt? Zoon: Lást van? Nee hoor, een hoop gemák van.
|
|
|
|
|
| 17-01-2011 |
| Van het houtje |
Het klinkt misschien vreemd, maar ooit had ik een zwak voor Gerd Leers. Waarop dat precies gebaseerd was, staat me niet meer bij. Iets met coffeeshops. Hij was voor het legaliseren van wiet of zoiets, maar als gezegd: het staat me niet meer bij. Daar in het verre Maastricht, wat toch een beetje buitenland is, burgemeesterde hij en werd door het volk op handen gedragen. Totdat hij een scheve schaats gereden bleek te hebben bij een onroerend goedtransactie in Bulgarije aan de Zwarte Zee. Het Bureau Integriteit van de Nederlandse Gemeenten heeft onderzoek naar de handel en wandel van Leers gepleegd en kwam tot de conclusie: hij heeft in de kwestie van zijn Bulgaarse vakantiewoning geen wettelijke voorschriften overtreden maar wel de schijn van belangenverstrengeling gewekt. Ook concludeerden zij dat hij diverse keren onhandig en onverstandig heeft gehandeld. Eind goed, al goed: Leers stapte op, nadat hij overigens zelf nog even in een debat met de gemeenteraad zijn wachtgeld had geregeld.
Wat moet je dan nog met zon man? Je maakt hem minister. Gerd mag nu asielzoekers het leven zuur maken. Let wel: Gerd is van het houtje, katholiek, zoals dat een verstokte Limbo betaamd. (De uitdrukking van het houtje zijn, ken je niet? Om hun heer te gedenken hebben katholieken vaak een houten kruis aan de muur hangen. Zou hij door verhanging om het leven zijn gekomen, werd iedere katholieke woning met een strop gesierd.) De moderne geschiedenis van christenen begint bij de geboorte van hun heer, of eigenlijk zijn zoon maar het voert te ver het hier en nu uitleggen. Als het al uit te leggen is. Zijn ouders, die op pad waren om zich te laten volkstellen, konden nergens onderdak krijgen. Een hoogzwangere vrouw, het is godgeklaagd. Tenslotte vonden zij een plek in een stal. Sindsdien hebben christenen de hulp aan naasten hoog in het vaandel staan. Als het zo uitkomt.
Gerd wil gezinnen die weliswaar uitgeprocedeerd zijn, maar al vele jaren in ons land verblijven, toch uitzetten. Maar er zijn Europese wetten die het sollen met kinderen in de weg staan. Dat is balen voor Gerd. De Raad van Europa heeft bepaald dat alle kinderen, legaal of illegaal, recht hebben op onderdak. De engerd Hirsch Ballin bedacht toen om de kinderen in een pleeggezin te stoppen en de ouders alsnog op straat te zetten. Ze zijn zo slim in het treiteren, die christen politici. Onmenselijk is het woord dat opkomt. Het hof in De Haag, de stad der steden, heeft nu bepaald dat gezinnen niet uit elkaar gehaald mogen worden. Gerd Leers overweegt tegen deze uitspraak in beroep te gaan. Zou je zon man niet? Wat? Weet ik veel.
Nog even dit. Mensen die hun uitzetting jarenlang weten te ontlopen en tenslotte alsnog een verblijfsvergunning krijgen worden voor hun gedrag beloond. Zo is dat: mensen met een rechte rug die niet vies zijn van een lange strijd moeten we belonen. En vooral hier houden: mensen van stavast, die heeft ons land nodig.
Wielerhoekje. Morgen begint de Ronde van Australië of te wel: de Tour Down Under. Met een rit van Mawson Lakes naar Angaston over 138 km. Ik heb in mijn digitale Ziggo-pakket geen zender kunnen ontdekken die een live verslag zal doen. Dat zijn wij wielerliefhebbers onderhand wel gewend. Voor de Nederlandse ploegen verschijnen vooralsnog aan de start:
De Boerenleenbank: Graeme Brown, Tom Leezer, Michael Matthews, Laurens ten Dam, Jos van Emden, Coen Vermeltfoort en Pieter Weening. Vancansoleil: Rob Ruijgh, Thomas De Gendt, Romain Feillu, Sergei Lagoetin, Alberto Ongarato, Mirko Selvaggi en Joost van Leijen
Het zal het laatste optreden van Lance Armstrong buiten de VS zijn. Zijn we eindelijk van hem af.
Dan moet ik nog even uit een column van Hugo Camps citeren: 'Met de ploegenvoorstelling van het peloton verlaat ik de stille paniek van de
winter. In het vooruitzicht van de Tour Down Under, de Ruta del Sol, de Ronde
van de Middellandse Zee zweef ik nu al op tubes van geluk. Veldrijden was
troostend, als interregnum, maar slijkduivels zijn vaak onherkenbaar. Blubber
neemt de schoonheid van onthaarde benen, holle ogen, een grijns van uitputting
mee naar een leven dat achter langs de huizen gaat. Wel een fantastische sport
wisten ze dat maar bij Studio Sport.' De volledige column was overigens ter nagedachtenis aan Peter Post.
|
|
|
|
|
| 16-01-2011 |
| Struikgewas |
Wat ruist daar in het...
...struikgewas
Het is ongetwijfeld in kringen bon ton geweest om niet van Toon Hermans te houden. Flauwekul, burgerlijk, er zullen argumenten aangevoerd zijn. Ik heb hem zelf altijd geniaal gevonden. Na een show van Toon kon je me wegdragen. Dat had ik ook met Wim Kan. Wim Sonneveld was een hoofdstuk apart. Daar kwam ook wel de gulle lach, maar meestal zat ik in stille bewondering. Het was vooral heel mooi wat de man deed. Maar ik ben ook van het Franse chanson. Nou, dan weet je het wel. Voor de goede orde: ik heb niets met de versjes van Toon. Grient en dan heb je een vriend. Het doet me niets.
In mijn boekenkast heb ik een plank ingeruimd voor curiosa, merkwaardige uitgaven. Er staan wat boekjes van mijn hand, een stuk of tien, twaalf. Will Self met A song for Europe heeft er een plek gevonden. Pal naast een bundeltje telefoonbriefjes van Lodewijk van Deyssel, pseudoniem van Karel Joan Lodewijk Alberdingk Thijm. Hij meende zich een heer en een heer laat zich niet in met zoiets ordinairs als een telefoon. Hij liet voor zich bellen en de in te spreken mededeling schreef hij op een briefje. Een vreemde man die Van Deyssel, dan val ik zelf nog alles mee.
Kantoorboekhandel Anton Bosse (30.11.1938)
Dr. Alberdingk Thijm heeft nu dadelijk noodig een pijp rood lak van de eerste qualiteit (dus zonder zwart er in) en vijf meter rood paklint. Heeft U niet een fietser om dit nu dadelijk te bezorgen, dan hiervoor een taxi nemen en den taxiprijs op de nota te schrijven.
Hij wist dat. Hij was dan ook schrijver, zonder spellingcontrole op zijn vulpen. Hij wist dat noodig met twee os is en dadelijk met één a. Eerste les voor de aankomend schrijver: begin geen zin met een persoonlijk voornaamwoord.
Mevrouw Pieper (geen datum).
De heer Alberdingk Thijm vraagt of U reeds weet, dat uw zwager, de hr. Jhr. van Suchtelen, ontslag neemt als Gouverneur van Sumatras Oostkust. De heer Alberdingk Thijm las dit gisteren in een telegram in de courant.
Aan een Haarlems hotelier (geen datum)
Morgen, donderdag, heeft Dr. Alberdingk Thijm noodig, om 6u.30, bij het dîner dus, het vleesch van drie gebraden eendjes (dat dus vooraf van het gebeente is ontdaan) met kastanjepurée. Dr. Alberdingk Thijm verzoekt u goéd te bedenken dat het jonge eendjes, van middelsoort grootte, moeten zijn. De aardappelen die U onlangs leverde bij de gelardeerde ossenhaas, waren niet genoegzaam hard donker bruin gebakken.
Dat je het houdt met zon man. Dat hij s avonds bij je in bed kruipt, het is weer de dag van de maand, want eens per maand is ook een goed huwelijk (hoe vaak per maand doen jullie het?) en dat-ie vraagt: is het gepermitteerd dat ik U penetreer?
Als Ziggo nou een kanaal in de aanbieding had met alleen maar wielrennen, zou ik me direct abonneren. Maar voor sport moet je een heel sportpakket aanschaffen. Eredivisie1, Eredivisie2, Eredivisie3, Eredivisie4, allemaal voetbal.
|
|
|
|
|
| 15-01-2011 |
| Mutter - Mutter - Muttergesellschaft |
Dat je s morgens achter je machine kruipt met de prangende vraag: wat zal ik vandaag eens schrijven. Ken je dat? Ik niet. Er gaat zo veel in mijn hoofd om, buurvrouw. Boeken kan ik er over vol schrijven, komt wel, als ik gepensioneerd ben. Het probleem waarmee ik over het algemeen s morgens worstel is: wat zal ik vandaag eens schrappen om de log niet te lang te maken? Laatst zei iemand mij: je zou een bundeltje moeten maken van al die rare, korte opmerkingen. Waarom? Het staat toch allemaal al op het web. En hoezo: rare opmerkingen?
Het echtpaar Miriam en Daniel Green hebben een zoontje van tweeënhalf: Humpy. Het kind kan al praten, maar wat er uit zijn mondje komt is niet bepaald de Queens English. Wir-wir. Wir müssen expandieren! zegt hij plechtig, terwijl hij met de spaghetti op zijn bordje speelt. Masse, Masse. Massefertigung. Gibberish noemt Miriam het. Als Daniel thuiskomt van zijn werk wordt hij begroet met: Darlehen, hartes Darlehen. Pappa, mamma? Mutter - Mutter - Muttergesellschaft. Om aan het begin van de avond in slaap te vallen met de woorden: Wende-Wende-Wende! Dat doe ik soms ook, maar dan denk ik aan W. Snijders.
Weer een tussendoortje in mijn overvolle leesagenda: A story for Europe (1996) van Will Self. Een handzaam boekje: A5-formaat en slechts vijftig bladzijden. Ik kocht het afgelopen donderdag op de boekenmarkt op het plein dat Plein heet. Voor één piek, zoals ik de één euromunt hardnekkig noem. Heb ik meer boeken gekocht? Nog drie. Voor twee euri per stuk: Het Rashomon complex (1992) van Jef Geeraerts en A son of the circus (1994) van John Irving. Voor 5 euri: Hondsgras (Le Chiendent, 1933) van Raymond Queneau in een vertaling van Jan Pieter van der Sterre.
Ik ben genoemd! Sinds 2000 mag het gros van de zeshonderd landelijk publicerende dichters zich jaarlijks een etmaal door slagregens, rukwinden en hagelbuien heen vechten om een moordend aantal optredens af te werken. Op 27 januari is het weer zo ver. Adriaan Bontebal, mijn literaire godfather uit Den Haag, dichtte al lang geleden: Zolang ik tegen de elementen vecht / vecht ik niet tegen mezelf. Dat is even mooi als waar. Vriend Ingmar Heytze over de Gedichtendag in een artikeltje met de titel Wij stoppen niet voordat de hele stad vol poëzie staat in het AD/UN van vrijdag, waarbij UN voor Utrechts Nieuwsblad staat. Waaruit je mag afleiden dat Ingmar mijn literaire pleegkind is. Zo is dat. Ingmar zal een jaar of vijftien zijn geweest toen ik hem voor het eerst ontmoette. Vanaf het begin heb ik hem gepusht zich verder te bekwamen in het dichten. En zie toch eens waar hem dat heeft gebracht.
Het thema van de komende Gedichtendag is professionalisme. Zoals kappers ooit zonder succes actie voerden tegen het fenomeen thuiskapper, zo bestrijden wij, professionele dichters, de onnozelaars die ieder jaar rond sinterklaas menen zelf wel een rijmpje in elkaar te kunnen flansen, daarmee de professional het brood uit de mond stotend. Stop de taalverloedering, stop de thuisdichter! Hoewel ik de actie van harte steun, zal ik ook dit jaar niet mijn opwachting maken op de Gedichtendag. Weltschmerz, agorafobie, dédain, om wat redenen aan te voeren. Wellicht verzamel ik mijn katten om me heen voor een korte voorleessessie.
Het is sowieso goed voor de ontwikkeling van een kat het dier regelmatig een gedicht voor te lezen. Al mijn katten mogen graag een gedicht horen, maar Balzac en Hanks zijn echte diehards. Poetry buffs. Balzac is nogal van Remco Campert en Hanks meer van Bernlef. Dat komt mooi uit: ik ben van allebei. Wijlen mijn kater Gerrit bracht ik vaak in extase met de vertolking van werk van Tristan God danst Dada Tzara en Paul van Ostaijen. BOEM! PAUKENSLAG! En dan zag je hem wegsmelten.
Ang, anger, angst. Vergelijk: vang, vanger, vangst.
Zelfs op Twitter kom ik langs, terwijl ik zelf helemaal niet twitter, ik zou niet weten hoe. Ik wil niet weten hoe. Bloggen is mij voldoende, het twitteren avant la lettre, met een onbeperkt aantal tekens. Of was die beperking alleen bij sms-en?
Morgen ben ik de bruid. Zong zij dat bij haar eerste huwelijk?
I would rather go blind, je zal het mij niet horen zingen. Niet meer zien is niet meer lezen. Als ik niet meer kan lezen, hoeft het niet meer. Of we kunnen er een mouw aan passen. Dat jullie dan om de beurt komen voorlezen. Dat je leest uit wat ik graag wil horen, of wat jij graag wil laten horen.
Kruimeltje heette-ie. De naam zegt het al: het was een kruimeldief. Steeds weer moest hij iets jatten. Niet uit kleptomanie, maar uit pure verdorvenheid. Daarom heeft Rooie Sien het uitgemaakt. De hoer spelen, alla, maar al dat roven en stelen. Maar een rover was het niet. Een gewone, alledaagse dief, zoals jij en ik in mindere mate. Als het niet vastzat, bleef het aan Kruimels vingers plakken. Een draaideurcrimineel noemen we dat tegenwoordig.
Hoe noem je een crimineel die op grote schaal draaideuren steelt?
|
|
|
|
|
| 14-01-2011 |
| Dagboek van een gek |
Ik ben van het harmoniemodel, dat zat er al vroeg in. Toen ik nog jong was en aanzet knap, kwam de harmonie kwam regelmatig door de straat. Op het oude dorp was dat. Altijd voorafgegaan door de drumband, Sint Cecilia genaamd. Hoe de harmonie heette, weet ik niet. Dat zou je Abilard moeten vragen. Die heeft daar nog in gespeeld. Net als zijn vader. Het harmoniemodel: je hebt de muziek voor je neus, spelen, en verder niet zeiken.
Meningen zijn goed, meningen moeten er zijn. We verschillen van mening, maar ik respecteer uw mening. Wie schutterde dat ooit? Sommige mensen hebben een in mijn ogen volkomen verwerpelijke mening. Die weiger ik te respecteren. Een mening? Oké. Maar er moet over nagedacht zijn. Niet van: mijn gevoel zegt me nu... Niet doen. Als je een mening wilt hebben, moet je hem kunnen gronden. Geen gezwatel in de ruimte. De uiterste consequentie: als politiek je niet interesseert, hou je er dan verre van. Vooral bij verkiezingen. Zet Idols aan en sms je mening naar Henk Jan Smit, maar blijf weg uit het stemhokje.
Dat is mijn vrees: een volk krijgt de parlementaire vertegenwoordiging die het wil. En dan nemen de Cliniclowns plaats op het pluche. Binnen twee maanden zijn er weer verkiezingen. Voor de Provinciale Staten, en de gekozenen kiezen dan de leden van de Eerste Kamer. Alle clowns uit de provincie zullen clowns voor het parlement kiezen. Clowns geven mij altijd een ongemakkelijk gevoel. Bassie en Jan Nagel.
Teng, tenger, tengst. Vergelijk: maag, mager, maagst.
Er zijn spelletjes op tv waarbij intelligentie vereist is. Ja duh. Dom hè? Dat gaat volkomen voorbij aan de intentie van het medium. En dan nog. Laatst, bij Twee voor Twaalf, werd er gevraagd naar de schrijver van Oblomov. Gontsjarov, schreeuwde ik, maar ze hoorden het niet. Toen het tweede team naar de schrijver van de Petersburgse Vertellingen werd gevraagd, heb ik voor de vorm nog zachtjes Gogol gemompeld.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
