Volgende week is het zover! Dan komen we met ons adoptiekindje aan in de luchthaven van Zaventem!
We zijn superblij en weten bijna zeker dat jullie dit ook voor ons zijn! Maar, ons nieuwe kindje heeft al veel meegemaakt in zijn korte leventje en zal dus ook moeten wennen aan de situatie en door een lange hechtingsfase gaan. We willen jullie dan ook vragen om haar niet op te pakken of cadeautjes te geven. Het kind kent enkel mama en papa en alle andere mensen zijn vreemden.
Ons kind moet eerst een band creëren met ons, want deze nieuwe veranderingen zijn erg verwarrend voor ons kindje. We vragen jullie ook om jullie bezoekjes bij ons thuis naar een latere datum te verplaatsen en de verzorgende taken enkel over te laten aan ons.
Tijdens het werken rond adoptie, het opzoeken van informatie en het bekijken van ons kindrapport, kwam er een vraag bij ons boven. Deze vraag is : Wat kan de aanleiding zijn dat het kind nog geen toren kan bouwen en nog niet kan kruipen of stappen op de leeftijd van 13 maanden?. Wij stelden ons deze vraag omdat we het raar vonden als we deze ontwikkeling vergeleken met de algemene ontwikkeling.
De ontwikkeling van ons kindje staat achter ten opzichte van de algemene ontwikkeling van peuters. Rond de leeftijd van 13 maanden kunnen sommige peuters al stappen, maar ons kindje kan nog niet eens kruipen. Ook kunnen alle peuters al met blokjes een toren maken en ook dit kan ons kindje nog niet.
Een mogelijkheid voor deze ontwikkelingsachterstand kan zijn dat ons kindje niet genoeg liefde en aandacht kreeg van haar verzorgers in Kazachstan. Hierdoor werd ze waarschijnlijk niet genoeg gestimuleerd om te kruipen of om te leren blokjes op te stapelen.
Een andere mogelijkheid is dat ze niet met leeftijdsgenootjes heeft gespeeld tijdens haar tijd in het weeshuis. Peuters leren namelijk door de personen rond haar na te doen en als ze niet heeft gespeeld met leeftijdsgenootjes kan ze nooit hebben gezien dat en hoe ze moet kruipen of blokjes moet opstapelen.
Mogelijke oplossingen hiervoor zijn heel veel liefde en aandacht geven, het kindje stimuleren om te kruipen of te stappen door haar bijvoorbeeld recht te houden of recht te zetten. Ook kan ze, als ze gehecht is geraakt aan haar nieuwe verzorgers, leren omgaan met leeftijdsgenoten, zodat ze van hen kan leren door ze na te doen.
Wanneer ouders van het adoptiekindje in de periode na de thuiskomst al hun aandacht en liefde aan haar geven, haar veel stimuleren en veel geduld hebben zal het allemaal wel goed komen!
Voor iedereen is een adoptiekindje een hele aanpassing. Maar niet te vergeten: voor het kindje ook! Het kindje moet wennen aan de nieuwe omgeving, de nieuwe ouders, het nieuwe huis, de nieuwe familie, Het kindje moet zich opnieuw hechten aan iedereen rond zich. Het kindje weet niet wat hem of haar allemaal overkomt en snapt er niets meer van! Heel zijn/haar leven staat op zn kop. Het moet een heel moeizaam proces door om zich opnieuw te kunnen hechten. In deze periode mag het kind dus ook niet door anderen worden opgepakt, verzorgd of worden overladen met cadeaus. Het is belangrijk dat enkel de adoptieouders het kind verzorgen, knuffelen en verwennen. Er moet een hechte band groeien, want de adoptieouders missen natuurlijk enkele maanden intens contact met het kind.
Reactie op het verhaal 'Over de oceaan van de kindertijd'
Over de oceaan van de kindertijd
Wij hebben het verhaaltje Over de Oceaan van de Kindertijd gelezen. Dit verhaaltje gaat over een zieltje dat wordt meegenomen door een boot (= familie) met kapiteins (= verzorgers). Het zieltje wordt meerdere malen achtergelaten op het moment dat het zich begint te hechten aan de kapiteins. Hierdoor heeft het heel veel moeite om zich aan te passen en de nieuwe kapiteins (= adoptieouders) te vertrouwen, ondanks dat zij het zieltje willen tonen hoe formidabel en mooi het universum wel is en ze willen het zieltje liefhebben en zekerheid geven.
Nadat we de tekst gelezen hadden, kwamen er allerlei gevoelens bij ons boven. Eerst en vooral vinden we het een heel mooi verhaal en heel duidelijk geschreven. Ook heeft dit verhaaltje ons diep ontroerd omdat we dankzij dit verhaaltje ons beter kunne inleven in de gedachten van een kind dat wordt achtergelaten/afgestaan. We willen niet dat dit ooit gebeurd met onze kinderen en we zijn heel blij dat wij dit niet hebben meegemaakt. Ook begrijpen we de reactie van het kindje om niemand meer te vertrouwen erg goed. Persoonlijk denken we dat wij op eenzelfde zouden reageren.
Hier ziet u waar Kazachstan is gesitueerd op de wereldbol, onderaan vindt u een weerberichtje van Kazachstan, een paar munten van Kazachstan en een boek uit Kazachstan
