Enkele gedichten die ik schreef nog voor ik de diagnose ADHD had gekregen, maar waarvan ik vind dat ze mooi verwoorden hoe "het" voelt...
Grensgeval
ik spring in plassen
waar het past
om stil te zijn
want
ik ben een kind
in mijn gedachten
het spel
is immers
nooit voorbij
ik toef in diepe dalen
en hou zo bergen uit elkaar
ik bouw hemelsbrede bruggen
die ik onaf achterlaat
ze noemen mij onbetrouwbaar
iemand die neemt
en nooit eens geeft
en toch
heeft een kameleon
geen kleuren
of heeft hij er
nu net te veel?
een melodie te kunnen zijn
een zijdezachte partituur
niet dit springen hoog en laag
dit schokken dat een leven duurt
daarom
wees voor mij de reden
waarom ik
me uit lauwe lakens pel
vul mij in
met jouw gedachten
ik ben te moe
voor die van mezelf
Ahasverus
Mijn blijven is nooit lang
Want ik verraad wie mij bemint
Ik word als heiden wakker en
haat de woorden in de wind
Gedoemd om voort te zwerven
tot de einder in mezelf
Ik blijf maar tot de middag
voor de schaduw lengt
En jij, jij ligt te slapen
in de schaduw van een droom
Je handen vouwen vogels
maar ik, ik moet gewoon
De weg is mij een herder
die mijn stappen plooit
Hij maakt me tot een zwerver
tot een wandelende jood
04-06-2008, 17:37
Geschreven door Dosto 
|
Ik vertrouw mezelf niet meer. Als ik kijk naar alle projecten, relaties, vriendschappen etc.waar ik me ooit vol oprecht enthousiasme voor heb ingezet en die ik plots - om de één of andere reden - heb afgebroken, dan kan ik niets anders dan mezelf met een gezonde dosis wantrouwen te bekijken. Ik geloof niet meer in mezelf - hoe kan ik dan in godsnaam verwachten dat anderen nog in mij geloven? Ik de bezige ADHD-bij die van mens tot mens jobhopt tot hij hen beu is en dan weer verder gaat. Ben ik dan zo oppervlakkig? Zo snel verveeld? Of - en dat stemmetje is er ook in mijn hoofd - zijn mensen echt zo vervelend? Gewapend met mijn schamele Rilatines ga ik de wereld tegemoet. Benieuwd wat dat oplevert. 
De diagnose 'ADHD' heeft grote gevolgen voor mijn zelfbeeld. Dit klinkt misschien vergezocht, maar toch is het zo. ADHD is meer dan alleen fysiek hyperkinetisch zijn - het ergste, het meest verlammende is de geestelijke onrust die ermee gepaard gaat. Nooit kan je mentaal even in de sofa duiken, altijd schieten die gedachten heen en weer, nooit ben je tevreden - elk moment moet renderen in die race naar... Ja, naar wat eigenlijk? Zo is het voor mij bijzonder moeilijk om me "gewoon" te amuseren. Mijn moeder heeft net hetzelfde aan de hand: ze is nog maar begonnen aan het voorgerecht of ze piekert zich al suf over het dessert. Als kind kon ik me daar dood aan ergeren, maar nu pas besef ik dat die onrust er ook bij mij ingebakken zit. Het is om - letterlijk - zot van te komen. 
