Januari loopt op het einde, maar helaas heb ik na zeven weken mijn dossier nog steeds niet ontvangen. Een goede evaluatie van de revalidatie is derhalve nog niet mogelijk. Toch wilde ik wel iets van mij laten horen. Inmiddels ben ik al weer zeven weken 'thuis' aan het trainen. Eenmaal thuis heb ik eerst gemaild om een trainingsprogramma toegestuurd te krijgen. Dat heeft nog een paar dagen op zich laten wachten; ik was al begonnen op 'mijn eigen' wijze. In december heb ik steeds vier maal per week getraind; per keer 1,5 tot 2 uur. Steeds een intervaltraining om te beginnen, dan 10 oefeningen uit het repertoire van de UAE (de unsupported arm exercises), vervolgens krachttraining en tot slot een rustige cooling down op de fiets of de loopband. De krachttraining beperk ik meestal tot 2 of 3 stations; anders wordt het te zwaar.

Sinds januari is Willeke bezig met een programma om af te vallen: Kilo Killers. Hiervoor moet zij op maandag, woensdag en vrijdagochtend op de sportschool zijn. Op woensdag en vrijdag ga ik dan mee, terwijl ikzelf al op maandag, dinsdag en donderdagmiddag ga trainen omdat Willeke dan toch gaat tennissen. Zodoende ben ik alle werkdagen van de week dus in de trainingszaal te vinden. Inmiddels heb ik ook drie paar dumbbells aangeschaft zodat ik de UAE nu thuis kan doen.

Overigens heb ik het al weer een paar weken rustig aan moeten doen omdat ik richting Kerst een pracht van een verkoudheid heb opgelopen. Maar allez, ondanks alles heb ik met de krachttrainingen wel wat gewonnen. De oefeningen die ik doe, gaan mij intussen heel wat gemakkelijker af dan in Horn. Was ik daar na een serie op een of ander toestel echt buiten adem, dan valt dat nu reuze mee. Ook met lopen gaat het het aardig, zowel met interval- als duurtraining. Gisteren heb ik het gepresteerd om drie keer een minuut 5,3 km/u te lopen en voor een duurtraining met een snelheid van 3 km/u draai ik mijn hand niet om. Met intervaltraining op de fiets gaat het ook wel, maar de duurtrainingen vallen nog steeds echt zwaar. Ik heb nog steeds moeite om langer dan een paar minuten 25 watt rond te trappen. Nu doe ik het steeds aan het einde van een training. Ik denk dat ik een van de volgende dagen maar eens begin met een duurtraining op de fiets; kijken of dat dan beter voelt.

Het einde in Horn

De twee dagen eindassessment van de longrevalidatie in Horn zitten er inmiddels op. Al met al is het niet tegengevallen. Op alle krachtstations heb ik een betere prestatie geleverd dan bij het beginassessment, m.u.v. de leg press waar ik gelijk ben gebleven. De fietstest heb ik een verbetering bereikt van 13%,maar de looptest viel, zoals te verwachten duidelijk tegen. Toch heb ik in 6 minuten nog 400 meter weten af te leggen (gemiddeld 4km/u). De saturatie was gedaald tot 73%, dus er heeft echt niet meer ingezeten.

Ik moet nu alles eens rustig evalueren. Ik heb ook veel meegemaakt waarover ik niet heb geschreven. Ik ga alles rustig op een rijtje zetten en kom dan nog een keer in de lucht met een epiloog. De publicatie hiervan zal waarschijnlijk begin 2014 zijn. In ieder geval moet ik dan ook de beschikking hebben over mijn complete dossier van de longrevalidatie, zodat ik over de juiste gegevens kan 'vertellen'. Dat dossier kan nog een paar weken op zich laten wachten.

Donderdag heb ik het moeilijk gehad; waarschijnlijk de slechtste dag sinds ik in Horn ben. Ik was blij dat om 16:15 uur de laatste activiteit aanbrak: de ontspanningsoefeningen. Deze keer was ik al omgekleed, zodat ik direct naar huis kon gaan. Het is onbegrijpelijk voor mij dat na de weg omhoog gevonden te hebben de volgende dag weer flut is. Zou het toch met het weer te maken hebben?

In ieder geval is het lange weekend 'mager' geweest. Totaal geen fut en op zaterdag en zondag met pijn en moeite slechts een rondje van een kilometer kunnen wandelen. Bij terugkomst zondagavond in Horn bleken nogal wat medepatiënten soortgelijke problemen te hebben. Ook vandaag maandag 2-12-2013, de laatste trainingsdag van mijn revalidatie, ben ik futloos geweest. Veel hoesten en sputum opgeven, waarmee dat kleine beetje energie dat ik heb nog opgaat aan de verkeerde dingen.

Na vandaag nog twee dagen van het eindassessment en dan zit het erop.

De trainingen voor vandaag zitten er weer op.

Vanmorgen leek het er niet op dat het iets zou worden vandaag. In het 'werkoverleg' met mijn kamergenoot hebben wij overwogen om te gaan staken. Helaas hebben wij de borden met het opschrift 'Ik staak” niet kunnen vinden. Om eerlijk te zijn: wij hebben allebei de wekker wel om 6:30 uur horen aflopen, maar ….......hebben ons omgedraaid en zijn weer in slaap gevallen. Om 7:40 uur heb ik voorzichtig de ogen opnieuw opengedaan en ben toen met de binnenkomst van een verpleegkundige met de neus op de feiten gedrukt. Allebei hebben wij last van opstartproblemen. Mijn kamergenoot zit met meer ernstige problemen dan ik; bij mij zijn het echt opstartproblemen en heb na het verlate ontbijt toch aardig kunnen werken. Mijn kamergenoot heeft enkele onderdelen van het dagprogramma moeten schrappen. Voor hem is het helemaal vervelend; het is al de vierde keer dat hij -in de tijd dat hij hier is- een longaanval heeft. Met twee keer kom ik er dan nog goed vanaf. Wij hebben wel een suggestie geformuleerd voor het management van CIRO: sluit die kamer als wij vertrokken zijn en zorg ervoor dat de werking van de wet van Murphy wordt doorbroken door de kamer grondig te ontsmetten van alles dat op virussen of bacteriën lijkt.

De eerste training op de fiets brengt mij weer naar Halfweg. Op hetzelfde terrasje drink ik mijn gebruikelijke watertje. Ik moet iets beter mijn best doen dan gisteren; ik heb zowel heen- als terugweg wind tegen met een kracht van 25 watt. Door de steunende reacties van de laatste dagen heb weten vol te houden. Wat mij verder heeft gesteund is de wetenschap dat ik daarna een dikke drie kwartier rust zou hebben. De rust is opgevrolijkt met vlaai; een traktatie van de directie van het academisch slaapcentrum, zo gezegd onze buren. Zij hebben met een tevredenheidsonderzoek vijf sterren gescoord en willen dit vieren, dus Limburgse vlaai bij de koffie.

Gesterkt met deze calorieën ga ik om 10:30 uur aan de slag met krachttraining gericht op het bovenlichaam. De eerste twee station werk ik af zoals de bedoeling is zonder beperkingen: een warming up en dan drie series van acht herhalingen. Nu heb ik toch weer dat exacerbatieprotocol dus moet ik toch enige voorzichtigheid inbouwen. De laatste twee station beperk ik het aantal kilo's en doe maar vijf herhalingen. Dan volgt nog het trainen van de schoudergordel (UAE), waarna het al weer tijd is voor de lunch.

Na de lunch gaan wij buiten wandelen. Ik denk de grote ronde te gaan doen, maar zie daarvan af als de route over het bospad wordt genomen; ik heb niet de goede schoenen aan. Normaal lopen wij altijd over een geasfalteerd voetpad. Dan is er nog één activiteit om 15:15 uur: uithoudingstraining. Nu kies ik voor de loopband omdat ik de grote ronde heb verwisseld voor de kleine. Ik begin mijn wandeling op de loopband met 2,2 km/u en omdat er toch geen begeleiders zijn die mij in het oog houden, verhoog ik geleidelijk de snelheid naar de gebruikelijke 3,0 km/u voor een duurtraining. De warming up heeft wel een minuut of tien geduurd (oeps, niet verder vertellen a.u.b. want dat mag maar gedurende twee minuten), maar ik voel er mij goed bij.

Morgen de laatste trainingsdag van deze week in Horn en dan is het voor mij alweer weekend!

Na een nacht van veel wakker liggen en hoesten ben ik om 9:00 uur begonnen met een hersteltraining van 23 minuten, waarbij ik met een beentempo van 65 omwentelingen per minuut 10 watt heb rondgedraaid.

Voor mijn idee ben ik op en neer naar Halfweg geweest, waar ik een terrasje heb gepikt om een watertje te drinken). Ook al draaide ik maar 10 watt rond (zowel op de heen- als de terugweg), mijn trainer vond het SUPER. Zojuist heb ik weer een hersteltraining afgerond, maar nu zonder pauze, draaide 15 watt rond met een beentempo van 70 tot 75 omwentelingen per minuut.

Om de vergelijking met gisteren te maken met de buitenwandeling: ik liep vandaag gewoon de kleine ronde van 650 meter. Ik ben in de kopgroep begonnen, maar na een gebruikelijke stop werd mij de pas afgesneden zodat ik in de 'buik van het peloton' bent beland.

Gelukkig kan ik melden: ik heb de weg naar boven weer terug!!

Na een rustig weekend thuis ben ik nu aan dag 40 van de longrevalidatie bezig. Wij zijn vanmorgen gestart met een uithoudingstraining in de sportzaal. Vanwege mijn blessure kies ik voor een duurtraining op de fiets. Ik wil het rustig opbouwen en besteed 6 minuten aan een warming up, waarbij ik per twee minuten 5 watt toevoeg aan de weerstand. Ik begin met het minimum van 10 watt, zodat ik na zes minuten op 25 watt ben aangeland; dat is de voor mij gebruikelijke weerstand voor een duurtraining op de fiets. Gedurende 20 minuten draai ik rustig die 25 watt rond en sluit af met een cooling down van 4 minuten, waardoor ik totaal 30 minuten op de fiets heb gezeten.

Nu was er al een medewerker langs geweest met de opmerking dat dit niet de bedoeling is. Ik zou mij moeten houden aan de standaard van 2 minuten warming up en 1 minuut cooling down; met de 20 minuten draaien van die 25 watt moest ik dus na 23 minuten klaar zijn. Bij mij komt boven borrelen wat dan de betekenis is van 'luisteren naar je lichaam' en zelfmanagement; begrippen waar je met enige regelmaat mee om de oren wordt geslagen.

Na de training kuier ik richting afdeling fysiotherapie om te overleggen met mijn fysiotherapeute wat ik allemaal (wel of niet) mag. Ik meld ook wat ik al heb gedaan. Zij had de medewerker, die mij had gezegd dat het niet de bedoeling is dat ik een half uur op de fiets bezig bleef, al gesproken. Ik kreeg van haar dan ook te horen dat ik stout was geweest. Ik leg uit dat ik voorzichtig wil zijn in verband met mijn knieblessure en daarom een rustigere warming up wil doen (zelfmanagement), dan de 20 minuten training en afsluit met een wat langere cooling down.

Ik mag niet vergeten dat zij werken met een wetenschappelijk verantwoord programma en als iedereen zo maar gaat doen wat hij zelf wil, …... nee dat kan toch echt niet. Het is overbodig om af te wijken van het uitgekiende programma dat zij voor mij heeft opgesteld. Ik voel boosheid opkomen en besluit maar niet te reageren. Voor deze week heb ik niet eens een programma gekregen en heb zelf besloten om in plaats van een intensieve intervaltraining op de loopband, een duurtraining op de fiets te doen. Ik denk dat de belasting voor mijn knie op de fiets met een rustige duurtraining eerder past bij de blessure die ik heb dan de looptraining (5,5 km/u) die ik zou moeten doen.

Wij spreken af dat ik vanmiddag en morgenvroeg nog een keer een duurtraining doe op de fiets en morgenmiddag een gewone intervaltraining op de fiets. Woensdag begin ik dan weer met looptraining. Sport en spel wordt even geschrapt en bij lichaamsbewustzijn moet ik even kijken wat er gaat gebeuren; als ik denk het aan te kunnen, mag ik meedoen. UAE en krachttraining mag ik blijven doen, maar als het om de benen gaat moet het voorzichtig en oefening 1 (het martelwerktuig) is geschrapt; het bovenlichaam zou geen probleem mogen zijn.

Over zwemmen hebben wij het niet gehad; overigens heb ik de dag wel afgesloten met een bezoek aan het zwembad.

Wij beginnen vandaag met duurtraining; ik dus op de fiets. Een van de medewerkers doet na een minuut of tien een rondje met de saturatiemeter. Bij mij wordt dan snel op de pauzeknop gedrukt. Ik krijg het advies om maar even te dimmen en het wattage terug te brengen. Ik trapte 25 watt rond en heb dit terug gebracht naar 10 watt, zodat de begeleiding ook tevreden is.

De krachttraining is vandaag gericht op het bovenlichaam en heeft geen problemen opgeleverd.

Na de lunch de kleine ronde weer gedaan en daarna rust tot 15:15 uur; dan mag ik in de gymzaal aantreden voor lichaamsbewustwording. Vervolgens staat nog een intervaltraining op de fiets geagendeerd.

Na de training mijn begeleider toch even opgezocht om te melden dat alles goed was gegaan en graag wil weten waarmee ik woensdagmorgen kan beginnen. Wij hebben afgesproken dat ik een intervaltraining op de loopband ga doen en probeer 3,5 km/u te lopen als mijn knie dat verdraagt.

Dag 42 – 44

In de loop van de middag beginnen de inspanning door te wegen en ik twijfel of ik nog wel naar het zwembad moet gaan. Wij doen het rustig aan in het water omdat wij in eerste instantie geen bal krijgen om een beetje over te gooien. Misschien wel hierdoor begin ik het koud te krijgen. Zwemmen gaat niet echt, omdat ik de beenslag niet goed kan maken. Het lijkt wel of het water kouder aanvoelt. Na het zwemmen sta ik misschien wel een half uur onder de douche om weer een beetje warmte worden.

De volgende morgen voel ik mij niet goed. Een verpleegkundige doet wat controles en constateert een lage saturatie en een voor mijn doen te hoge hartslag; ook de bloeddruk is aan de hoge kant. Ik hoest wat meer, geef meer slijm op en ik ben sneller kortademig. Overleg met de dokter is aangewezen. Die komt later op bezoek en vindt het nodig een stootkuur met prednison te starten en hoop daarmee erger te voorkomen. Rustig aan met de inspanningen!! Weer terug naar af?

Vrijdag ziet de dokter mij op de gang en vraagt hoe het gaat. In alle eerlijkheid zeg ik, dat het de slechtste dag is van mijn revalidatie. Stiekem hoop ik dat ik niet zo'n slechte indruk maak, dat zij op het idee komt mij het weekend binnen te houden. Ik zou mijn antwoord al weten: Dat kan niet, want mijn chauffeur is al onderweg. Ik kan mijn lief toch niet voor niets hier naartoe laten rijden!

Weekend

Dag 45

Maandagochtend moet ik op 'rapport', eerst bij een verpleegkundige en later bij de dokter. Het oordeel luidt: opnieuw een exacerbatie en ik krijg naast de prednison nu ook een antibioticum, omdat de kleur van het sputum nu geel/groen is. Kan nauwelijks de ene voet voor de andere krijgen. Ik heb wel een wat meer rustige nacht gehad dan in het weekend. Ik heb vannacht in ieder geval niet hoeven vernevelen.
Voorlopig zit ik hier voor Piet Snot; het eerste dat ik mag proberen is straks om 13:00 uur een klein stukje buiten wandelen (dat is gelukt voor een afstand van 200 meter) . Om 16:15 uur mag ik ook proberen mee te doen met UAE (ook gelukt, maar zonder gewichtjes). Watertherapie is er niet bij vanavond; de temperatuurwisselingen zijn nu uit den boze.

Wij moeten het van dag tot dag, nee van uur tot uur bekijken. Iedereen vindt dat ik er de moed moet inhouden. Daarom doe ik dat ook, maar het aftellen is wel begonnen: nog vier trainingsdagen te gaan.

Dan nog twee dagen eindassessment en 4 december 2013 rond 15:00 uur mag ik weer mijn leventje oppakken.

Een dag om snel te vergeten. De dag start om 8:00 uur met UAE. Daarna wil ik gaan fietsen, maar ik sta zo te stuntelen om op de hometrainer te klimmen dat de trainer mij wegstuurt. Hij vindt het veel te gevaarlijk. Om 9:30 uur kan ik terecht bij de fysiotherapeute. Na een pijnlijk onderzoek luidt het verdict: kwetsuur aan de rechter binnenknieband; waarschijnlijk door overbelasting. Na een nog pijnlijker losmaken van het weefsel rondom de knie moet er tape worden aangebracht. De fysiotherapeute gaat de spullen halen, maar komt terug met de mededeling dat zij niet genoeg materiaal heeft om mijn knie te tapen!! Ik wil mijn beklag gaan doen bij de manager van het CIRO, maar dan komt de fysiotherapeute toch met voldoende tape om mijn knie te doen.

Ik mag daarna voorzichtig de krachttraining voor het bovenlichaam gaan doen; om 15:15 uur is er voor mij dan nog een duurtraining op de fiets, die ik zonder probleem met 20 watt afwerk.

Ruimschoots op tijd is Willeke gearriveerd, die mij voor een ontspannend weekend meeneemt naar huis.

Goed nieuws, slecht nieuws

In de loop van de nacht ben ik wakker en wil naar het toilet. Op het moment dat ik uit bed wil stappen, voel ik pijn onder mijn knie. Ik strompel naar het de badkamer. Terug in bed vraag mij af wat er nu weer aan de hand is. Ik vermoed dat er een aanhechting opspeelt. Iedere keer als ik mijn been verleg voel ik op de zelfde plaats pijn.

Als ik om 6:45 uur opsta, is dat nog steeds het geval. Na het ontbijt ben ik wel naar de trainingszaal gegaan en heb een rustige duurtraining op de fiets afgewerkt; 25 watt zonder extra zuurstof. Tot op zekere hoogte een opsteker.

Op weg naar mijn kamer loopt Miriam, mijn verpleegkundig coach, mij achterop en vraagt wat er aan de hand is. Ik vertel het een en ander; zij komt met het idee om te koelen en brengt direct een cool pack naar mijn kamer. Later komt de internist op bezoek, voelt aan mijn knie en zegt, “dat zou wel eens een aanhechting kunnen zijn”. Zij brengt wel goed nieuws. Uit het bloedonderzoek blijkt dat mijn nierfunctie met de aanpassing van de medicatie erop is vooruit gegaan. Dat is een zorg minder.

Het slechte nieuws is dat ik nauwelijks nog iets kan doen. Krachttraining met de benen is op dit moment onmogelijk, idem voor lichaamsbewustwording, intervaltraining en sport en spel. Wat blijft over? Voorlopig alleen duurtraining op de fiets (lopen doe je hier in huis toch genoeg), ontspanningsoefeningen, krachttraining voor het bovenlichaam en UAE. Daarmee moet ik het voorlopig even doen.