Na 2 weekjes Polen met de scouts, ben ik veilig en wel terug in België! Een beetje met spijt in het hart, maar erg rouwen doe ik er niet om. 2 weken is eigenlijk wel verdomd lang. Polen was echt interessanter dan ik dacht moet ik toegeven. We doorkruisten dan ook heel Polen! Geland in Warschau reisden we 2 dagen later door naar Krakau, waar we 4 dagen bleven. Daarna namen we de nachttrein naar Gdansk. Toen trokken we door naar £eba, om dan weer door te reizen naar Tórun! Het vliegtuig richting Charleroi namen we weer in Warschau. We hebben de zoutmijn van Wielickzka bezocht, de concentratiekampen van Auschwitz, het koninklijk paleis Lazienki in Warschau, de "Stalin-toren" in Warschau, kerken, kerken, kerken.... en natuurlijk ook de befaamde kelderclubs! "Absinthe" in Tórun was de allerleukste, maar dan ook diegene waar ik me het minst van herinner Alhoewel we wel maar met 8 waren(en na 4 dagen maar met 7 meer: iemand had de voet verzwikt en moest naar huis gerepatrieed worden!) zat de "groeps"sfeer er toch goed in! Het eten was de-li-cious. Hoe kan het eigenlijk ook anders: de prijzen waar érg Pools (vrij laag dus) en ons budget was groot. Gevolg: 2 maal per dag op "restaurant", met minstens 2 gangen!! Dit kamp was écht de max en ik zou er uuuuuuuuren over kunnen vertellen (net zoals de paasreis naar Marokko!). Zijn er trouwens mensen die al naar Polen (of Marokko) geweest zijn? Je mag je ervaringen hier altijd meedelen! Nu mijn woorden nog niet koud zijn over Polen en mijn kleren nog niet eens allemaal gewassen zijn (ik ben maar van gisterenavond thuis, you see), moet ik alweer beginnen aan mijn volgende valies! Dinsdag vertrek ik namelijk voor een maandje naar Frankrijk! Ik geloof dat ik gewoon ál mijn kleren die in m'n kast liggen, rechtstreeks in mijn valies ga steken!
Aangezien mijn verjaardag te midden mijn maand verblijf in Frankrijk valt (20 augustus, don't forget! )en ik binnen een week naar Polen vertrek, zal mijn "verjaardagsfeestje" met de familie vanmiddag doorgaan. Het is te zeggen: ons familie is zo klein dat ze op een go-cart kan... Mijn ouders zijn allebei enig kind, en ik heb dus geen neven of nichten, nonkels of tantes. Wel jammer moet ik toegeven. Een echt groot familiefeest op zondagmiddag, ken ik dus niet. Toen we in het lager over 'de familiestamboom' leerden, kon ik ook nooit mee. Raar maar waar! Ons mama heeft 'voor de gezelligheid' dan ook maar wat van haar tantes en nonkels uitgenodigd. We zien die mensen eigenlijk toch maar 2 keer per jaar (nieuwjaar en mijn verjaardag). "Het oud ijzer" worden ze ironisch genoemd. De gemiddelde leeftijd zal vanmiddag toch rond de 70 liggen geloof ik! Ach ja, ik maal er niet om: de aanwezigheid van een lekkere taart en kaasschotel maken veel goed!
Naar jaarlijkse gewoonte worden rond deze tijd onze hagen geschoren. Altijd een groots werk en een drukte van jewelste. Normaliter is het ons opa die de heggeschaar ter hand neemt (en kleindochters en oma ruimen het snoeisel op). Dit jaar echter, was het anders. U moet weten, opa wordt ook al een dagje ouder. Gras afrijden? Oké. Maar meters hoge hagen scheren, dat wordt gewoonweg te vermoeiend. Ons papa huurde daarom voor de eerste keer de speciale scheer-tuinmannen in. Dinsdag drie juli zou een hectische dag worden. Ik leg het even uit: 8:00 (normaal gezien, eigenlijk altijd te laat): de poetsvrouw stuikt binnen 8:15 ik sukkel uit mijn bed 8:30 opa stormt binnen 8:45 de 2 tuinmannen arriveren 9:00 mama vertrekt naar de kapper en gaat daarna om boodschappen 9:15 de postbode komt brieven afgeven 9:40 een vriendin van mama springt vlug even binnen 10:00 naar oma bellen om te melden dat opa bij ons blijf eten 10:20 mama komt terug ( het kapsel checken) 10:30 ik bel naar een vriend, blijkt nog in bed te liggen. Beslis later terug te bellen 10:40 de patron komt even het werk keuren van zijn 2 knapen 11:10 de telefoon rinkelt: een vriendin van ons zus 10:30 krijg sms van de nog eerder slapende vriend. Ik bel terug. 12:10 MIDDAGMAAL! Ik sterf van de honger Opa rekent ondertussen op ons hulp om het snoeisel om te ruimen. We moeten ons gelukkig niet echt afjagen, de snoeiers werken wel door, maar een sneltrein kunnen we ze ook niet noemen.
Het is weer zover! Na weer een dik half jaar elkaar niet te hebben gezien, wordt nu de plaats van ontmoeting Brussel! Na Knokke, Antwerpen, Brugge, Leuven.... zullen we nu de winkelstraat van Brussel onveilig maken! We leerden elkaar (laat me even denken) in de zomer van 2003 kennen, op taalkamp(Beauvais). Iedereen dacht dat we tweelingszussen waren, en wij speelden het spelletje braafjes mee. We hadden elkaar nog nooit eerder gezien, maar het klikte meteen. We spraken dan ook nog af doorheen het jaar. Omwille van omstandigheden gingen we de volgende zomer elk op een ander taalkamp, maar het jaar nadien planden we allebei ons taalkamp in de Ardèche. Nu, vier jaar na onze eerste kennismaking, is deze vakantievriendschap nog altijd niet beëindigd. Het is zelfs meer geworden dan een gewone vakantievriendschap! Onze 'dates' zijn schaars (zo'n 3 à 4 keer per jaar), maar altijd even leuk en gezellig. Gewoonlijk staat 'shoppen' op het programma, net zoals vandaag. Onze dag was misschien ietwat ongelukkig gekozen, lees: soldendrukte en zéér wisselvallig weer (het is zelfs zover gekomen dat we op het terras onder onze eigen paraplu moesten schuilen!). Alhoewel, het leverde wel een paar nieuwe ballerina's, een t-shirt en een pyjama op! Ik kijk al uit naar de volgende keer!!!
Na een 'open' nacht, zijn de wallen onder mijn ogen wéér wat aangegroeid. De zoveelste avond van huis weg, gaan feesten uiteraard. Ik kan niet ontkennen dat ik het einde van mijn middelbare carrière uitvoerig heb gevierd. De openluchtfuif gisteren was een groot succes. Ondanks het twijfelachtige weder waren het ideale temperaturen om een danspasje te zetten. Ik vind trouwens altijd wel een goed excuus om de dansvloer te veroveren! Je gewoon laten meevoeren door het ritme van de muziek en zien waar je voeten uitkomen (al dan niet op iemand anders zijn tenen, waarvoor mijn oprechte excuses aan zij die al mochten meegenieten van mijn ongebreidelde danskunsten). En hoewel onze dessert picknick, gevolgd door onze pizzeria-verovering ons nogal zwaar bevallen waren, weerhield dit er ons niet van N**********, gewapend met onze lipgloss, aan te vallen. Tijdens de busrit was de uitdrukking als sardienen in een blik meer dan van toepassing, maar toen we door de tassencontrole waren ( we hadden toch zeker geen ontvlambare deodorant mee zeker??) lag de wereld (of beter: de weide) voor ons open. Een licht Werchter-gevoel kwam bij me op. Toen we voorzien waren van bonnetjes, drank ed. installeerden we ons uiteindelijk op een naar ons believen strategisch plekje: op het met zand bezaaide stuk terrein, tussen de palmbomen en dicht bij een drankkraampje! Alles wat we nodig hadden om ten volle van het échte Hawaï-gevoel te kunnen genieten. Vrij als een vogel waren we. De wereld lag aan ons voeten, geen zorgen, gewoon amuseren. Gewoon. Niets in de weg, doen wat je wil. Weer ben ik er eventjes niet goed van dat ons zorgeloos middelbaar leventje voorbij is. Misschien moet ik gewoon wat minder nadenken. Gewoon zijn, gewoon leven.Gewoon. Om twee uur was het feestje afgelopen voor ons. We namen de speciaal ingelaste feestbus terug naar huis. De (weliswaar korte) nacht was voor sommigen lichtjes martelend. Dit door bepaalde individuen die draaien en keren, en daarbij het deken helemaal aan zichzelf toe eigenen. De volgende ochtend: wekker om 09h. Solden, weet je wel. Ik pas. Na een helse ochtendsprint om die ene trein nog te halen, kom ik moe maar voldaan thuis.
Welkom aan mezelf! Welkom in de wereld van het bloggen, zou ik zo zeggen.
Nood hebbende aan iets om mijn herinneringen te bewaren, om de vele gebeurtenissen nog te kunnen navertellen en te plaatsen: zie hier mijn blog! Wat is een blog eigenlijk? Volgens ons werkboek zou het een "internetdagboek" zijn, "algemener en verzorgder dan een klassiek dagboek". Surplus zou het ook nog eens "een "standpunt geven tegenover de gebeurtenissen"! Tot zover onze leerstof... Onze leerstof die nu tot het verleden behoort, maar door de examens en het vele leren ons in het heden én toekomst tegelijk zal blijven achtervolgen. Zes jaar middelbaar onderwijs is nu achter de rug. Zes jaar van onbezorgd leren en leven, zes jaar van onbezorgd heen-en weergefiets naar school met m'n vaste fiets-buddy. Het besef dat dit nooit meer terugkomt en dus ook definitief tot het verleden is geklasseerd, drong gisteren bij de eindproclammatie pas door. Vrij hard kwam dit aan: weten dat de omgeving waar je tot nu toe 1/3 van je leven hebt gespendeerd, niet meer je vaste, dagelijkse stek is. Oké, ik geef toe: meermaals heb ik de vele trappen, de muffe geur en het o zo vriendelijke secretariaatspersoneel vervloekt, meermaals heb ik op ons Belgisch weder gesakkerd, maar finallement zal ik "de volwassen mensen" toch nog moeten gaan geloven: ik zal het missen! Vergeten wil ik niet, vandaar deze blog. Het laatste jaar humaniora liep over van de belevenissen: Den Avond van de Zesdes, de paasreizen, het eindejaarsbal... Natuurlijk heb ik ook nog een leven buiten school. Het jinjaar bij de scouts was wederom on-ver-ge-te-lijk. Onze fuif en andere financiele acties ten voordele van ons tweeweeks kamp naar Polen dat nu gevaarlijk dichtbij komt, zijn nog maar het topje van de grote berg die ons splitst van het stijve, serieuze en saaie leven dat nu voor de spreekwoordelijke deur staat. Een deur die binnen drie maanden voor ons zal geopend worden. Ik hoop alleen dat mijn deur nooit zal sluiten, dit zou immers betekenen dat m'n herinneringen van mezelf zouden worden gescheidden. In de strijd de deur zo open mogelijk te houden, schrijf ik deze blog. Een blog vol herinneringen, dagelijkse gebeurtenissen en hoe het leven is. Een leven zoals (g)een ander.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
)en ik binnen een week naar Polen vertrek, zal mijn "verjaardagsfeestje" met de familie vanmiddag doorgaan. Het is te zeggen: ons familie is zo klein dat ze op een go-cart kan... Mijn ouders zijn allebei enig kind, en ik heb dus geen neven of nichten, nonkels of tantes. Wel jammer moet ik toegeven. Een echt groot familiefeest op zondagmiddag, ken ik dus niet. Toen we in het lager over 'de familiestamboom' leerden, kon ik ook nooit mee. Raar maar waar!
