Ik werd 30 jaar geleden geboren in een, aanvankelijk gelukkig en stabiel gezin.
Mijn ouders hadden jaren geprobeerd zwanger te geraken en plots, alsnog onverwacht kwam ik, een klein mensje van +- 45 cm, 6 weken te vroeg, schreeuwend ter wereld.
Mijn eerste jeugdjaren waren gelukkige en zonnige jaren. Mijn vader en moeder hadden allebei een goede job, we leefden in een mooi huis en gingen 2 maal per jaar
Op reis. Na een 6-tal jaar kwam er een tweede kindje ter wereld en was ons gezin compleet.
Ik moet 12-13 zijn geweest toen de problemen naar boven kwamen. Mijn vader was zijn werk kwijtgeraakt en mijn moeder was gestopt met werken, toen mijn broer ter wereld kwam.
Een aantal verkeerde beslissingen, leidde ertoe dat mijn ouders in zware financiële problemen terecht kwamen.
Het drankprobleempje waar mijn ouders, naderhand bekeken, al van hun 20-er jaren mee kampten, werd een allesoverheersend en vooral destructief feit.
Ze dronken aanvankelijk één fles wijn per avond, maar dat werd al gauw een tweede, derde fles en evolueerde tot 2 flessen sterke drank per dag.
Toen mijn vader op een dag de griep kreeg en dus geen alcohol meer binnen kreeg, ontstond er bij hem voor het eerst een Delirium Tremens.
Hij werd een eerste keer opgenomen in het ziekenhuis, balanceerde daar voor het eerst tussen leven en dood door ondervoeding en een zwaar tekort aan Vitamine B.
Een situatie die zich in de loop der jaren zo een 5-6 keer heeft voorgedaan.
Telkens kregen we van de dokters te horen dat hij hierbij hersenschade had opgelopen en dit niet zonder gevolg kon blijven.
Hij werd een aantal keer naar een ontwenningscentrum gestuurd, kwam als herboren weer naar huis, terwijl mijn moeder telkens tegelijkertijd ontwende onder begeleiding van de huisarts.
Iedereen weer gelukkig...al dat duurde dat liedje nooit lang.
Na een paar maanden begonnen mijn ouders eerst stiekem, dan weer als vanouds te drinken.
Nadat ik besloot thuis weg te gaan, werd mijn vader permanent in een inrichting opgenomen, waar voor het eerst het woord Korsakov te spraken kwam.
Op één of andere manier begon hij alsnog weer te drinken op de dagen dat hij naar huis mocht en zo werd de Korsakov...alcoholdementie, een onomkeerbare en na verloop van jaren dodelijke aandoening.
Vorige zomer is mijn vader, na een zwaar ziekbed van 6 maanden, overleden.
Ik dacht dat ik vanaf dat moment misschien de dingen kon beginnen verwerken, maar dat blijkt veel moeilijker dan gedacht.
Er gaat geen dag voorbij waarbij ik niet terugdenk aan mijn vader, aan mijn jeugd, waarbij ik niet vol frustraties zit over de dingen die gebeurd zijn en de manier waarop mijn moeder, vandaag nog steeds, in het leven staat.
Ik voel mij verantwoordelijk voor haar en kan het zorgen niet loslaten, wat mij regelmatig boos, teleurgesteld of heel triest maakt.
Via deze weg probeer ik, vooral voor mezelf een weg te vinden om om te gaan met het verleden. Alles een plaats te geven, om zo innerlijk wat rust te kunnen vinden.
