Achter een lach schuilt er veel meer dan een lach...
This is my story.. my life..
25-01-2014
13 - 22
Grote periode... Weer heel wat te gebeuren... Herstellen van mijn hersentumor en tegen dat ik goed en wel hersteld was, klaar om er nog eens tegenaan te moeten gaan... In 2005 werd bomma dan ziek... Plots kreeg zij kanker, wij, de heilige drievuldigheid... Bompa, bomma en ik kankerpatiënten... Bomma werd steeds erger, begin 2006 verliet ze ons dan :( Op m'n 15 mee een begrafenis regelen... Niet veel later in 2006, sterft mijn beste maatje, mijn Lotteprotje... Niet weten wat ik nu moest beginnen... Het leventje ging verder en in 2007 leek ik de man van mijn dromen te vinden.. Hij liet mij even alle zorgen vergeten... In 2008 pleegde Tompoesje zelfmoord :( hij verliet ons plots, ik wist niet wat te doen:( Maar in 2011 kreeg het dan plots een wending :( plots voelde ik iets voor een meisje... ik was verliefd... ik wist gewoon niet wat er gebeurde... Ik voelde me beter bij een vrouw en besloot voor haar te gaan... Het ging echt wel beter, ik voelde me veiliger en alles was beter... Begin 2012 liet mijn bompa'tje het leven.. De heilige drievuldigheid, verdeeld We gingen samen trouwen en het maakte mij echt gelukkig... Maar het liep mis :( ook mis :( Maar ik leefde een topmeisje kennen via mijn vorige blog! Ze is niet de gemakkelijkste, verre van... Ik ben niet de gemakkelijkste, maar samen met haar gaat het wel, niet? We hebben ups en downs, maar de liefde is echt. Op m'n 22 te weten gekomen dat ik autisme heb, PTSS... wat moet ik toch doen? is het echt allemaal gedoempt om fout te gaan en echt pijn te hebben?
Lagere schooltijd... gelukkigste tijd? Hmm, ik heb het toch net dat ietsje anders beleefd. Eerst dat stomme stiefgezin, mijn stiefmoeder haatte me. Haar zoon, ja die vond mij een leuk speeltje. Op mijn 7 kwam hij op mij zitten en vroeg hij:' Mag ik nog is op je rijen, dan krijg ik een stijve?' De stiefzus die alles zag gebeuren, redde me... tot op het gerecht. Toen had ze niets gezien. Papa die geloofde me niet, het was een verzinsel. Fantasie noemde hij het... Hoe kan hij zo denken?! Ik was er kapot van ... Jaren later gaf hij toe dat hij mij had moeten geloven. Dat was deel één van de miserie. De aanhoudende pesterijen waren ook gestart.. Beste vriendin of rotvriendin? Als het haar uitkwam dan haatte ze mij, kleineren voor de hele klas... de hele klas haatte mij dan. Ik ging er kapot aan, een speelbal tussen haar handen. Niet weten wat te doen, niet weten wat te voelen.. Dan mijn 10de verjaardag... niet veel later en hup het derde begon... mijn peter vond het nodig om zijn daden met mij uit te proberen.. jarenlang misbruik ging van start.. Binnenin ging ik steeds kapot, elke keer opnieuw.. Alsof dat niet erg genoeg was stierf ook mijn schatje, mijn prinsje, mijn beste liefste vriendje. Hij stikte :( Hij kon zichzelf niet redden, niemand kon dat, door een menselijke fout is hij dood! Nog steeds kan ik het niet geloven... Nog steeds doet het zo'n pijn, na al de jaren. Ook bompa werd plots ziek, Kanker. Mijn trots kreeg kanker :'( Ik wist niet wat te doen... Rond mijn 12de levensjaar kreeg ik de grootste klap.. Samen naar de oogarts na wekenlange hoofdpijn, om dan te horen te krijgen: je hebt kanker, je hebt een HERSENTUMOR. Ik wist niet wat te doen... Geopereerd worden en wat dan? Plots geen breedtezicht meer... Mijn wereld leek een grote puinhoop... Vol ellende en pijn en geen lichtpuntje.
Geboren te Antwerpen op 30 augustus '91, in een typisch Vlaams gezin. Vlaamse papa, Vlaamse mama... super gelukkig gezin... hechte familie en iedereen gelukkig... 3de kleuterklas en daar begon het... Onweer in ons prachtige gezinnetje! Papa weg, papa terug, mama weg, mama terug... Papa en mama gaan uiteen, ik het kleine breekbare meisje verscheurd tussen beide gedropt in een stiefgezin bij papa.. Stiefbroer, stiefzus en stiefmoeder... Huilend bij mama een week op voorhand... Missend bij papa ... Ongelukkig en verscheurd, niet weten wat nog komen zou.
Ik ben een jonge vrouw van 22 jaar. Momenteel heb ik al enorm veel in mijn leven meegemaakt. Ik denk dat er geen moment is geweest dat ik het echt eenvoudig had, of toch niet zorgeloos. Om alles eens van me af te schrijven ben ik een blog begonnen, anoniem. Eerder had ik er al eentje, tot iemand die heeft weggedaan en mijn leven heeft afgenomen. Ik ga proberen alles er terug op te zetten, al zullen bepaalde zaken al wat anders zijn omdat ik nu al een jaar ouder ben en nog wel wat heb meegemaakt. Elke fase zal in een apart bericht komen, met de bijhorende emoties en gevoelens, de bijhorende gedachten. Nadien komt er gewoon wie ik nu ben :)
