Hier ben ik weer, ik heb je enorm gemist. Het schrijven aan jou. Het praten met je.
Het is zo lang geleden... dat voelt wel onwennig... om na zo'n lange tijd opnieuw te starten met mijn briefwisseling aan je.
Ik weet niet waar je bent. En of het je goed gaat. Als ik naar een foto van je kijk dan doet dat pijn. Dan schreeuwt een stemmetje in mij dat het niet kan. Het kan niet dat jij er niet meer bent. Soms vervolgt dat stemmetje dat het niet mag en dat ik het niet wil.
Wat het stemmetje ook schreeuwt, het zal niets veranderen aan dat ene... jouw dood, jouw plotse dood.
Ik praat nog met je maar in het ijle. Ik ga je lach niet meer zien of die aandachtig luisterende blik, je hoofd een beetje schuin. Op straat zie ik je soms lopen... maar jij bent het niet... het is iemand met jouw kapsel of jouw manier van gaan.
Wanneer ik ergens moet wachten gebruik ik die tijd soms om berichten te wissen op mijn mobieltje zodat het niet overvol zal geraken en ik jouw berichten verlies zoals die keer toen ik overladen werd door berichten van een familielid. Wat deed het pijn, wat een wanhoop toen ik ontdekte dat ik daardoor verschillende van jouw berichtjes verloor.
Soms wordt er per ongeluk een geopend... en voelt het of mijn hart scheurt. Je bent er niet meer. Je ging dood. En ik dacht dat jij nooit dood zou gaan. Nooit. Zo onrealistisch hé... als ik het je op een van die gezellige onderonsjes zou gezegd hebben weet ik wat je geantwoord zou hebben en hoe je dat zou gedaan hebben. Jouw lieve wijsheid stelde me zo vaak gerust. En die wijsheid, dat natuurlijke werd meestal vergezeld van een lach of die speciale verwondering. Ik zie het voor me maar kan het nooit zo vertellen als het was.
Weet je... natuurlijk weet je dat... dat er slechts één andere vriendin, was die ik zo voelde te vertrouwen als ik dat met jou voelde... simpelweg omdat jij en zij als geen ander te vertrouwen waren (want ook zij werd uit het leven gehaald). Ik voelde me gewoon zo goed en nooit bang, en was er wantrouwen vanuit mijn zijde dan kon ik dat uitspreken zonder de angst om een veroordeling. Integendeel. Die geruststellende natuurlijkheid, het oprechte in je zijn, dat spreken recht vanuit je hart.
Hier moet ik het bij laten lieve vriendin. Voor het weer donker wordt... .
Ben blij dat ik het schrijven naar jou hernam. Misschien dat dan het vage, het onwezenlijke kan plaatsmaken voor het aanvaarden... .
Meer mensen die me zo nauw aan het hart lagen, die me zo lief waren en zijn... verloor ik... pijn en rouw, verlies verwerken... maar nooit eerder was er zo'n schok en niet kunnen rouwen... of jawel... bij de eerste confrontatie met de dood van een engeltje...van de eerste lichtstraal in mijn leven toen.
'k wou dat je me kon lezen... 'k wou dat je me een teken kon geven... X
08-01-2017 om 12:27
geschreven door Eline
|
