Nog een keer Antwerpen. Het lijkt erop dat ze toch het centrum van de wereld worden. Hoewel om het toch even te temperen, gisteren stond over de Lange Wapper zo goed als niets in de Waalse kranten. Dus zo lang is die Wapper nu ook niet. En toe ik er tijdens een meeting met Fransen en Walen een grapje over maakte, dacht ik dat ik het per ongeluk in het Nederlands gedaan had. Ik heb er nog een kwartier nodig gehad om uit te leggen waarover het ging. Och, une pont, c'est que ça, glimlachte een France collega. Vanmorgen las ik in verschillende kranten een berichtje over de loopbaanplannig van Filip De Winter. Hoewel het niet goed gaat in de bouw, blijkt hij ambitie te hebben om met zijn vriendjes te gaan metselen. Anderzijds trekt de economie aan en ge kunt maar nooit weten. Hij zou in Antwerpen een deur hebben toegemetseld, kan iemand mij vertellen aan welke kant van de deur hij stond toe hij de laatste steen in het gat stak, ik hoop de goede. Dan stuur ik een aannemer om die gemetselde muur te verstevigen met een vrachtje stortbeton. Krijgt hij van mij een pre-mortem mausoleum.
Nederland in rep en roer ? Hier en daar toch geknor, maar is dat geen lepe truk van de Nederlandse overheid ? Ik vermoed hierachter een poging om pasmunt achter de hand te houden tegen de volgende arbeidsvoorwaarden-onderhandelingen met de vakorganisaties. Een pensioenleeftijdsverhoging met ingang over dik tien jaar lijkt me zo'n absurde maatregel dat het eerder op een stok achter de deur lijkt dan een maatregel die effect kan hebben op de gang van zaken en de financiering van de verzorgingsstaat, zoals Woutertje Bos het liet uitschijnen. Met het invoeren van deze maatregel heeft de Nederlandse overheid voor zichzelf wel wat pasmunt gecreëerd, die bovengehaald kan worden bij een of ander heikel punt op een bijeenkomst met de vakbond. Ondertussen weten we wel dat onderhandelen vooral gaat over verkoopstechnieken. Hoe krijg ik mijn akkoord verkocht aan de "achterban"?, is vaak het laatste agendapunt op een dergelijke onderhandelingstafel en daar zou die verhoogde pensioenleeftijd wel eens kunnen sneuvelen als ultiem verworven voordeel. Nu is een groot deel van Nederland een beetje boos, behalve die mevrouw die in het Nieuws verklaarde dat ze het niet zo erg vond, want... ze was al met pensioen, en bij een volgend nieuw te onderhandelen item tussen regering en vakbond, kan de maatregel teruggeschroefd worden, waardoor de vakbond alvast niet met lege handen van de onderhandelingstafel dient naar de "achterban" te gaan. Goed gezien van Hollanders
Het referendum in Antwerpen is voorbij, leve het referendum. Ik ga het niet hebben over de uitslag, wat er is er geen. Als is van gisteravond tot deze morgen de nieuwsberichten hoor, bekijk en nalees, dan varieren de reacties en de interpretaties in die mate dat ik enkel kan vaststellen dat er dus geen uitslag is. Nu, had iemand iets anders verwacht ? Nee toch. Was het wel de bedoeling van een uitslag te hebben? Bah, neen... Het was, als ik het allemaal bekijk, enkel en alleen de bedoeling om wat tijd te winnen. Tijd winnen omdat niemand een beslissing durft te nemen. Of in het beste geval kan nemen. Gebonden aan handen en voeten met aan de ene kant het electoraat en aan de andere kant de industielobby. En een heel klein beetje de druk van de ecologisch geïnspireerde groepen. Hoe dan ook welke beslissing er genomen zou worden, zal voor de beslisser een tsunami van kritiek en afwijzing betekenen dus niemand durft.
Wat we wel in vraag kunnen stellen na het gebeuren in Antwerpen en eerder rond de ondergrondse parking in Gent, is de zin van het referendum. Door de aard van de zaak, we hebben ervoor gekozen om enkel ja of nee te laten antwoorden, moeten er in die mate simplistische vragen gesteld worden dat het ja of het nee nooit echt een richting kan aangegeven worden. Interpretatie is dus legio. Is het wel zinvol om politici te ontslaan van hun verantwoordelijkheid door het organiseren van referenda, lijkt me toch wel een voor de hand liggende vraag. Waarom moet dat allemaal, en het kost stukken van mensen en tijd om het klaar te krijgen, als we binnen ons parlementaire democratie regels afgesproken hebben om op geregelde tijdstippen vertegenwoordigers en bestuurders te gaan kiezen. In dit kader duiden wij bovendien met zijn allen gemeenteraden (soms ook districtsraden), provincieraden, een vlaams en federaal parlement en een senaat aan om voor ons de goede beslissingen te nemen. Iedere keer opnieuw beloven de gegadigden voor een dergelijk mandaat ons dat ze het goed gaan doen in het belang van de burger/inwoner. Er zijn zelfs "val"-procedures afgesproken voor het geval ze in pad stelling komen en hun regering moeten laten neerploffen. Is een referendum dan nog zinvol. Wij hebben met zijn allen een beleid gekozen, althans degene die ervoor moeten instaan, en dat ze het dan maar een doen. Verantwoordelijkheid is een verschrikkelijk ding maar dat is de keuze die we als democratie gemaakt hebben, we laten ons als inwoner vertegenwoordigen door mensen die gekozen hebben voor het nemen van die verantwoordelijkheid. Allemaal om dat we tot de vaststelling gekomen zijn dat bij iedere belangrijke beslissing die moet genomen worden, het hele land samenroepen niet werkt. Zelfs in het kleinste dorp zou het samenroepen van de bevolking niet werken omdat het hogere belang niet gaat boven het persoonlijke "niet voor mijn deur"-denken. Vertegenwoordiging dus. Laat ons dat onding van een referendum afvoeren omdat de grootste gemene deler van "overal maar niet voor mijn deur" eigenlijk niet echt werkt. Via bomma, pataten en sosissen, straks (over twintig jaar) zullen een prachtige bouwwerk boven de Antwerpse buitenwijken aanschouwen. Niet de Oosterweel van BAM, maar een lichtelijk gewijzigd tracé dat de door de sinjoren Brabo-brug zal genoemd worden en waar met een glunderende fierheid zullen naar wijzen nadat ze de fotografeerdende japanner de boekentoren en de OnzeLieveVrouwentoren hebben getoond. "Look there the most beautifull bridge of Europe... even off the worid, Brabo-bridgd" en de japanner zal digitaal klikkend "vely nice blidge" knikken en als hij thuiskomt de op zijn harde schijf opslaan om nooit meer te bekijken. Dit alles terwijl een Poolse chauffeur met een Nederlandse trekker met Russische vodka over de brug dendert richting het zuiden.
