Het is al weer een tijd geleden dat we nog eens aan het schrijven gingen, het is nochtans niet omdat er onvoldoende materie is om over te schrijven, eerder het tegendeel ge zou er als rondkijkend schrijver de moet bij verliezen. Ik geef toe dat ik een overbeterlijke luiaard ben en dat ik het liever regel om het uit te stellen dan er mee aan de slag te gaan, maar toch door al het gezever de laatste tijd weet ge niet waar eerst over geschreven en dan schrijft ge beter niet. Maar dat is geen oplossing voor een would-be schrijver dus de enige uitweg is schrijven.
We gaan het niet ver zoeken, enkel een paar dagen terugkeren in het verleden. Studio Brussel in het glazen huis op zoek naar centen voor de negertjes te plezieren. Of ga ik te kort door de bocht ?
Ja, ik ga te kort door de bocht. Het was om ons geweten te plezieren in deze donkere dagen rond kerstmis. Het feest van de vrede enzovoort. In deze tijd willen wij ons graag identificeren met die drie koningen die naar de stal kwamen met hun kadotjes voor de arme boorling. Als koningen in de tijd van het jaar naar de stal gaan, dan kunnen wij toch wel eens naar het glazen huis gaan zeker, en vooral kunnen wij een duit in het zakje doen.
De fondsenwervingsmarketing had zijn uiterste best gedaan. Een klein lief blinkend negertje met van die donkere treurig kijkende oogjes achter een gordijn uit groetmoeders stoffenresten op een veel te donkerbruine achtergrond en de zaak kan niet meer misgaan. Dan nog groep oprichten op een of andere site, facebook of netlog, rond het thema de tetten van de presentatrice bloot als we een miljoen halen en de glazenhuisbewoners hebben stof genoeg om een paar dagen op sapjes te gaan overleven en stinken in een aquarium op het zuid in Gent. Ze gaan bezoeken ? Zijt ge helemaal op uw kop gevallen, ik kijk elke keer dat ik naar mijn dochter thuis ga, naar de aquarium en zie dat het goed gaat met de vissen en zij zien dat het redelijk gaat met mij. Voor mij is die confrontatie met achter glas zittende wezen voldoende. Bovendien hebben die vissen en ikzelf een goede reden om elk aan onze kant van het glas te blijven. De vissen houden aan mijn kant van het glas niet zo lang uit en ikzelf, stel dat ik al in die bak van mijn dochter kon, zou het daar ook niet zo lang uitzingen wegens te hoge vochtigheidsgraad.
Dus mensen moeten zichzelf niet opsluiten in glazen bakken en zeker niet voor een zogezegd goed doel.
Dat we zo nu en dan een ons collectief schuldgevoel moeten kunnen luchten, lijkt me psychologisch verantwoord. Maar is zou bij deze willen afspreken dat we dat in de toekomst ietsanders zouden gaan aanpakken. Netten kopen met het geld dat we ophalen en het dan die netten naar Afrika brengen, lijkt me niet echt de manier te zijn om aan ontwikkelingssamenwerking te doen. Als ge dan toch iets spectaculairs in aantallen wilt doen, zou ik opteren op in plaats van netten, die 5 euro per stuk kosten, vliegenmeppers te kopen, die kosten in de wibra of bij ons in de plaatselijke brolbazaar maar hoogstens 50 cent. Dus ge kunt er 10 maal meer kopen en het is volgens mij even effectief.
Wat we ook kunnen doen is zilverpapier sparen en in grote dozen doen en naar de negertjes opsturen, dat deden mijn ouders vroeger. Wat die negertjes ermee deden dat weet ik niet maar als ze maar gelukkig door werden.
De actie die nu op gang gezet is, heeft volgens mij, toch wel veel weg van de negertje op de toonbank bij de slager, de bakken en de kruidenier in de jaren 50 en op in bepaalde boerengaten als dat waar ik ben opgegroeid tot laat in de jaren 60, dat zitten op de schoot van de maagd Maria met zijn zwartblinkend plaasteren kopje knikte elke keer je een muntje in het gleufje ter hoogte van zijn borst of knieën liet vallen. Of het zin had weet niemand maar uw geweten was ook weer gesust en de maand Maria had gezien hoe goedje wel was.
Nu gaat het niet meer over de maagd Maria die toekijkt maar de televisiecamera heeft alles gezien en daarmee een groot deel van de goegemeente. Dus het zal wel goed zijn.
En neeeeeeen, het is niet goed. Het is namaak en blijft namaak. Met dergelijke acties doen we niets anders dan kraaltjes en spiegeltjes verdelen aan de negertjes en we vertellen het dat ze daar gelukkig mee kunnen worden.
Die netten, die de muskieten kunnen tegenhouden, kunnen ze ook in Afrika maken en het zou hen nog wat op weg helpen om minsten een kleine economische activiteit op poten te zetten. Als ze er, zij het dan mits wat steun, er in slagen om goed te worden in het maken van muskietennetten kunnen ze misschien een uitvoer op poten zetten en er uiteindelijk allemaal wat beter van worden. Maar wij weten beter, we voeren de netten in uit Denemarken en sturen ze door naar Afrika. Daar krijgen ze hun netten niet meer verkocht wat wie koopt er nu een net als ge der gratis een kunt krijgen, ook al hangt er een sticker van stubru op.
Ik noem dat economievervalsing en ongeoorloofde subsidiëring van economische activiteiten en nog veel meer maar ik kan er nu niet onmiddellijk opkomen wat allemaal, maar het is veel en de moeite.
Met deze actie ontvangt de producent van deze netten een behoorlijk staatsteun en ik vraag me af of dat wel door de beugel kan voor Europa. Het zal wel zeker wat het ziet er goed uit, negertjes helpen, en het blijft onder Europeanen (Denen en Belgen). Maar het is en blijft gesubsidieerde export. Hoe noem je anders een product dat aangekocht wordt met ongeveer 1/3de staatgeld. Voor mij is dat subsidie.
Tot hier voor vandaag, misschien morgen meer als er ondertussen niets belangrijks is tussengekomen,
Nog een keer Antwerpen. Het lijkt erop dat ze toch het centrum van de wereld worden. Hoewel om het toch even te temperen, gisteren stond over de Lange Wapper zo goed als niets in de Waalse kranten. Dus zo lang is die Wapper nu ook niet. En toe ik er tijdens een meeting met Fransen en Walen een grapje over maakte, dacht ik dat ik het per ongeluk in het Nederlands gedaan had. Ik heb er nog een kwartier nodig gehad om uit te leggen waarover het ging. Och, une pont, c'est que ça, glimlachte een France collega. Vanmorgen las ik in verschillende kranten een berichtje over de loopbaanplannig van Filip De Winter. Hoewel het niet goed gaat in de bouw, blijkt hij ambitie te hebben om met zijn vriendjes te gaan metselen. Anderzijds trekt de economie aan en ge kunt maar nooit weten. Hij zou in Antwerpen een deur hebben toegemetseld, kan iemand mij vertellen aan welke kant van de deur hij stond toe hij de laatste steen in het gat stak, ik hoop de goede. Dan stuur ik een aannemer om die gemetselde muur te verstevigen met een vrachtje stortbeton. Krijgt hij van mij een pre-mortem mausoleum.
Nederland in rep en roer ? Hier en daar toch geknor, maar is dat geen lepe truk van de Nederlandse overheid ? Ik vermoed hierachter een poging om pasmunt achter de hand te houden tegen de volgende arbeidsvoorwaarden-onderhandelingen met de vakorganisaties. Een pensioenleeftijdsverhoging met ingang over dik tien jaar lijkt me zo'n absurde maatregel dat het eerder op een stok achter de deur lijkt dan een maatregel die effect kan hebben op de gang van zaken en de financiering van de verzorgingsstaat, zoals Woutertje Bos het liet uitschijnen. Met het invoeren van deze maatregel heeft de Nederlandse overheid voor zichzelf wel wat pasmunt gecreëerd, die bovengehaald kan worden bij een of ander heikel punt op een bijeenkomst met de vakbond. Ondertussen weten we wel dat onderhandelen vooral gaat over verkoopstechnieken. Hoe krijg ik mijn akkoord verkocht aan de "achterban"?, is vaak het laatste agendapunt op een dergelijke onderhandelingstafel en daar zou die verhoogde pensioenleeftijd wel eens kunnen sneuvelen als ultiem verworven voordeel. Nu is een groot deel van Nederland een beetje boos, behalve die mevrouw die in het Nieuws verklaarde dat ze het niet zo erg vond, want... ze was al met pensioen, en bij een volgend nieuw te onderhandelen item tussen regering en vakbond, kan de maatregel teruggeschroefd worden, waardoor de vakbond alvast niet met lege handen van de onderhandelingstafel dient naar de "achterban" te gaan. Goed gezien van Hollanders
Het referendum in Antwerpen is voorbij, leve het referendum. Ik ga het niet hebben over de uitslag, wat er is er geen. Als is van gisteravond tot deze morgen de nieuwsberichten hoor, bekijk en nalees, dan varieren de reacties en de interpretaties in die mate dat ik enkel kan vaststellen dat er dus geen uitslag is. Nu, had iemand iets anders verwacht ? Nee toch. Was het wel de bedoeling van een uitslag te hebben? Bah, neen... Het was, als ik het allemaal bekijk, enkel en alleen de bedoeling om wat tijd te winnen. Tijd winnen omdat niemand een beslissing durft te nemen. Of in het beste geval kan nemen. Gebonden aan handen en voeten met aan de ene kant het electoraat en aan de andere kant de industielobby. En een heel klein beetje de druk van de ecologisch geïnspireerde groepen. Hoe dan ook welke beslissing er genomen zou worden, zal voor de beslisser een tsunami van kritiek en afwijzing betekenen dus niemand durft.
Wat we wel in vraag kunnen stellen na het gebeuren in Antwerpen en eerder rond de ondergrondse parking in Gent, is de zin van het referendum. Door de aard van de zaak, we hebben ervoor gekozen om enkel ja of nee te laten antwoorden, moeten er in die mate simplistische vragen gesteld worden dat het ja of het nee nooit echt een richting kan aangegeven worden. Interpretatie is dus legio. Is het wel zinvol om politici te ontslaan van hun verantwoordelijkheid door het organiseren van referenda, lijkt me toch wel een voor de hand liggende vraag. Waarom moet dat allemaal, en het kost stukken van mensen en tijd om het klaar te krijgen, als we binnen ons parlementaire democratie regels afgesproken hebben om op geregelde tijdstippen vertegenwoordigers en bestuurders te gaan kiezen. In dit kader duiden wij bovendien met zijn allen gemeenteraden (soms ook districtsraden), provincieraden, een vlaams en federaal parlement en een senaat aan om voor ons de goede beslissingen te nemen. Iedere keer opnieuw beloven de gegadigden voor een dergelijk mandaat ons dat ze het goed gaan doen in het belang van de burger/inwoner. Er zijn zelfs "val"-procedures afgesproken voor het geval ze in pad stelling komen en hun regering moeten laten neerploffen. Is een referendum dan nog zinvol. Wij hebben met zijn allen een beleid gekozen, althans degene die ervoor moeten instaan, en dat ze het dan maar een doen. Verantwoordelijkheid is een verschrikkelijk ding maar dat is de keuze die we als democratie gemaakt hebben, we laten ons als inwoner vertegenwoordigen door mensen die gekozen hebben voor het nemen van die verantwoordelijkheid. Allemaal om dat we tot de vaststelling gekomen zijn dat bij iedere belangrijke beslissing die moet genomen worden, het hele land samenroepen niet werkt. Zelfs in het kleinste dorp zou het samenroepen van de bevolking niet werken omdat het hogere belang niet gaat boven het persoonlijke "niet voor mijn deur"-denken. Vertegenwoordiging dus. Laat ons dat onding van een referendum afvoeren omdat de grootste gemene deler van "overal maar niet voor mijn deur" eigenlijk niet echt werkt. Via bomma, pataten en sosissen, straks (over twintig jaar) zullen een prachtige bouwwerk boven de Antwerpse buitenwijken aanschouwen. Niet de Oosterweel van BAM, maar een lichtelijk gewijzigd tracé dat de door de sinjoren Brabo-brug zal genoemd worden en waar met een glunderende fierheid zullen naar wijzen nadat ze de fotografeerdende japanner de boekentoren en de OnzeLieveVrouwentoren hebben getoond. "Look there the most beautifull bridge of Europe... even off the worid, Brabo-bridgd" en de japanner zal digitaal klikkend "vely nice blidge" knikken en als hij thuiskomt de op zijn harde schijf opslaan om nooit meer te bekijken. Dit alles terwijl een Poolse chauffeur met een Nederlandse trekker met Russische vodka over de brug dendert richting het zuiden.
Volgens Peter Wadhams, een kenner van de oceanen uit Cambridge, zou de noodpool over twintig jaar eenvolledig ijsvrij zijn in de zomer. Ik hoor ook al een hele tijd dat als de poolkappen smelten dat de oceaan, lees de zee, zal oprukken to ver in de lage landen. De kans is dan groot dat West-Vlaanderen onderloopt en dat Gent de kuststad bij uitstek wordt. Dat laatste laat ik voor rekening van de gentenaars, want zo'n vaart zie ik het niet lopen. Pittem-bad, Tielt beach en Aalter koningin der badsteden. Hopelijk leest de Pieter De Crem dit niet, want nu hij de aan de om budgetaire redenen gedwongen uitverkoop van het leger moet beginnen zou hij wel eens zijn pijlen op zijn thuisstad gaan richten. Wie weet welke megalomane projecten er dan niet in het nu zo rustige Aalter opduiken. Ik heb er alvast wilde fantasiën over. Daar gaat het nu even niet om, maar wel over het wassende water. Al de noordpool in de zomer smelt dan lijkt het me niet meer dan logisch dat de zeespiegel gaat stijgen. Dat wordt ondertussen toch al een tiental jaren beweerd. Dat zou betekenen dat de maximale diepgang van de Schelde in de zomermaanden ook zou stijgen. Door deze stijging zou het wel een kunnen dat de nodige 13 meter er zonder meer bestaat over 20 jaar. Met wat geluk, what is in a word, zou het kunnen dat het nog dieper is. De uitdieping en de gekakel erover is dan helemaal voor niets geweest. Het teruggeven van de hertogin ...polder aan de zee zou dan tevergeefs zijn geweest. De nakende burenruzie tussen Nederland en Vlaanderen kan als een absurditeit worden afgedaan, want wanneer gaan ze weer beginnen aan de uitdieping van de Schelde. Als de hollanders op de kosten kijken, kunnen ze best onverwijld beginnen, want dit begrip wordt in België niet zo nauw genomen en mits wat dralen, kan de smeltende poolkap de zaak oplossen. Bovendien zullen die hollanders dan zelf niet de beslissing moeten nemen om die polder te laten onderlopen, in de zomer zal dat over twintig jaar wel vanzelf gaan. Nu we toch de problemen van Antwerpen aan het aanpakken zijn, kunnen we het evengoed hebben over die brug en die tunnel. Een volksraadpleging erover doen lijkt me al even zinvol als een peiling over wie ze liefst als burgemeester willen. Volgens die peiling zou het De Wever zijn, maar dat laat wel een heleboel ontevereden inwoners achter, want slechts 1 (lees één) procent minder wil Janssens. Dus wat je ook doet een kleine helft van de Antwerpenaars is ongelukkig met de nieuwe burgemeester. Dus laten we een andere man aan het hoofd zetten, dan kunnen ze allemaal ontevreden zijn, gelijkheid begrijp je. Trouwens meen ik niet te horen dat er een zeker knorrigheid in Antwerpenaars zit. Je kan een volk maar gelukkig maken door ze een gemeenschappelijke vijand te geven, dan pas ontstaat er enigheid en kunnen we de knorrigheid uitwuiven. Zo ook met die brug en die tunnel. In het licht van wat er de komende twintig jaar te gebeuren staat zou ik opteren voor een stevige dijk met een viervaksbaan erboven op. Het mogen ook acht vakken zijn, al was het maar om de hollander vlot te evacueren tijdens de zomervakantie als de sleurhuttentochten zich op gang trekken. Een forse dijk dus en afvoeren die volksraadpleging want we gaan hier weer de Antwerpenaars knorrig maken. Een knorrigheid die de laatste weken uit mijn kranten druppelt en van mijn teveescherm sijpelt. Dan vergeet ik het ochtendgeknor op de radio, tijdens het nieuws, de persoverzichten en de commentaarstukken. Dus een dijk voor Antwerpen met aan de ene kant het strand van Sint anneke en aan de andere kant de Meir (waarschijnlijk op enige afstand van mekaar want de exacte geografie van Antwerpen is niet echt mijn kopje thee). Ik zie me al faneren op de dijk terwijl mijn ega de Meir afgeladen vol met tassen van verschillende multinationale kledingzaken afstrompeld. Achter de geluidsschermen die de achtvakken van de snelweg afschermen van de dijk, of omgekeerd, zoemen opdringering de rijdende magazijnen, die men vrachtvervoer noemt, en de sleurhutten op weg naar een verdiende vakantie of in het slechtste geval op de vlucht voor het wassende water. Achter de dijk knort Antwerpen rustig voort, bloeiend als nooit voorheen want de haven van Rotterdam is ondergelopen want de hollanders hadden een burg en een lange tunnel voorzien om de haven te ontsluiten. Bij hoogwater halen we onze strandstoelen binnen en verschansen we ons achter de dijk en kaarten lacherig na over de volksraadpleging over de "Lange wapper". Dat het een slag in het water was geweest. Wat zou het nu geven die raadpleging over het feit of er nu een standbeeld moest komen voor die man die de dijk voorgesteld had. Knorrig standbeeld, riep De Wever nog vanuit het rusthuis. Dat ze er een varken opzetten sneerde Janssens. Ach nee we maken een beeld van Lange Wapper, knikte een meisje met een groen mutsje. Iedereen op het stadhuis applaudiseerde. We gaan naar het strand, het wordt laagwater.
Rond de dood van VDB, "god hebbe zijn ziel" of moeten we zeggen "hij heeft zijn ziel zelf", is er weer wat geleuterd. Dus ik eigen me het recht toe dat ook even te doen. In eerste instantie wil ik mijn oprechte deelneming betuigen aan iedereen die zich getroffen voelt door het verlies van een van de talentvolste renners van rond en na de eeuwwisseling. Hij had een hele grote kunnen zijn, maar is genekt door gissen en missen en stemmingmakerij en hoogstwaarschijnlijk zijn eigen onkunde om met dat geleuter om te gaan. Dat is bovendien niet negatief bedoeld, want het was niet zijn job om daar mee om te gaan, zijn job was rap rijden met de velo en dat heeft hij te weinig gedaan. Spijtig. Nu is hij dood en nu zijn er ondertussen evenveel verschillende verhalen als toe hij nog leefde en in de knoei geraakte met dat leven. Waarschijnlijk heeft hij pech gehad. Dikke en burte pech. Franckyboy is naar Senegal getrokken om eens goed vakantie te vieren. Ge kent dat de remmen los en eens goed laten gaan. Hij heeft er wel geen gras laten over groeien. De eerste avond was het al vette prijs. Hij was waarschijnlijk ook gehaast want hij zou er maar een weekje blijven. Ook dat kent ge. Senagal, warm, dorstig, zwoel, vakantie en schone donkere madammen. Bovendien speelt de kerel al een tijdje op weduwschap en de broek vol goesting zal er ook wel geweest zijn. Als de testosteron tot net onder uw oogkassen staat, zijt ge tot veel in staat. Niet dat hij hier niet aan zijn trekken zal komen, maar het is vakantie... De nacht valt, en in Senegal valt de nacht snel, en de sfeer is goed. De drank vult meer en meer de man, de wijsheid verdwijnt naar de kan en het hek is van de dam. Instincten nemen het over van het gezonde verstand en ladderzat doet hij een donker dametje binnen. 't Ging gemakkelijk want ze had er blijkbaar haar beroep gemaakt van mannen binnen doen. Ze trekken samen, ik zie het zo voor mij : madame sleurent en de Franck meer stuikelend dan stappen, madame wil haar buit binnendoen en Franck hoopt hetzelfde. In het hotelletje aangekomen beginnen de consumpties op te spelen en de frieten, gebakken bananen en schapeonderdelen van het avond maal beginnen langs een niet overeengekomen doorgang hun weg naar de buitenlucht te herwinnen. Een gulp half verteerd avondmaal, die schapeonderdelen, frieten en bananen in een minder goed herkenbare vorm, spuit door het hotelkamertje. Lamlazarus gezopen moet ge al van goeden huize zijn om de wat achtergebleven brokken uit uw keelgat te gorgelen, dus dat lukt niet zo goed. Madame ziet dat allemaal gebeuren en in de overtuiging dat ze zal aanzien worden voor het kamermeisje en al vlug een dweil en een emmer in de hand geduwd zal worden om voor een schammel aalmoes de boel bijeen te schrapen en de kamer wat potabeler te maken, neemt de benen. Aangezien ze waarschijnlijk haar gage nog niet geïnd heeft, anders ook wel, graait ze door de zakken van de Franck en vindt zijn GSM's en zijn portefeuille. De situatie overziend zal hij die zaken toch niet meer nodig hebben want ze was binnengekomen met een nogal bleke gebruinde en nu ziet die er wat rood-blauw uit. Dat kan niet goed gaan. Ze verdwijnt zoals van madamen die hun beroep hebben gemaakt van binnen gedaan te worden, betaamd te verdwijnen, voorgoed en definitief. Tenzij je ze terugroep om nog eens binnengedaan te worden. Dat zal voor Franck spijtig genoeg niet meer het geval zijn. Waarschijnlijk is er daar in Senegal op dat kamertje niet zoveel meer gebeurd, maar dan komt de pers en hun ongebreidelde fantasie. Ik ga er niet over uitweiden maar ge kunt het nu al twee dagen in kranten lezen.
Laat diene mens toch ne keer met rust, hij is dood en dat is spijtig voor ne gast van half in de dertig. Ge moet zo maar eens iemand verliezen. Platte commerse is het, dat gissen en missen... We zullen maar een verhaal samenstellen uit een allegaartje van ware, half verzonnen en driekwart gefantaseerde getuigenissen van iemand die het gehoord heeft van een betrouwbaar persoon die het zien vertellen heeft van ... En blijkt het dan toch zelfmoord te zijn, moord te zijn of iets anders, laat de mensen die daarvoor betaald worden en de juiste gerechtelijke beslissingen moeten rond nemen, hun werk doen. Rustig en serreen, maar laat de Franck rusten.
't Was ne goede coureur en 't had ne hele groten kunnen worden. Bedankt Francky, want ge heb me op het idee gebracht om eens over de "gis en mis"-jounalistiek te schrijven. Nogmaals bedankt voor de dienen prachtige LBL, hoe je ze toen allemaal een poepje liet ruiken. Ze waren toen allemaal te klein voor u, zelfs La Redoute.
Bij het bekijken vanPhara op 6 oktober 2009 gezien kriebelden af en toe koude rillingen over mijnrug. Af en toe kwam ook het haar op mijn armen recht en schudde ik meewarig het hoofd.
Niet om het invoelbare verhaal van Luckas Vander Taelen. Vander Taelen bracht met zijn column over de Merodewijk in Brussel op een moedige wijze een polemiek op gang rond migranten en leefomgeving, lees gettovorming. In zijn stuk van 30 september 2009 in de Standaard heeft hij het over de verloedering van deze wijk en de laksheid waarmee het allemaal ondergaan wordt.
Hiermee gaat Vander Taelen op een door mezelf gesmaakte manier de schenen van politiek correct Vlaanderen, in uitbreiding en ruime omgeving, te lijf. Enkele politiek correcten, waaronder de in het programma aanwezige Kristien Hemmerechts, gaan dan op hun achterste poten staan en beginnen de integratiecredos te oreren.
Het gaat hier al jaren niet meer over integratie noch over achterstelling maar over samenlevingsregels waar we met zijn allen niet onderuit kunnen. Samenlevingregels die gelden voor alle inwoners van dit landje. Ik wil ook niet schrijven, op gevaar af politiek correct te zijn, dat deze regels enkel door nieuwe Belgen met de voeten getreden worden. Ik lees bij Vander Taelen eerder de stelling dat een behoorlijk groep zichzelf marginaliserende personen het straatbeeld van grote delen van steden gaan verzieken en hun omgeving terroriseren. In de regio waar Vander Taelen woont blijken dat eerder Maghrebijnse jongeren te zijn die voor overlast zorgen. Maar daar willen Kristien en gelijkgestemden niets over horen. Waarom de stelling van Vander Taelen erover was kon mevr. Hemmerechts niet echt aangeven. Maar voor haar had blijkbaar het integratiebeleid gefaald en bleef er steeds sprake van achterstelling. Dat leefbaarheid te maken heeft met het naleven van een aantal afspraken daar blijkt een deel van de politiek correctigheid geen oren naar te hebben.
Een welgekozen aanvulling kwam in het vervolgdebat over het glazen plafond. Marike Stellinga knalt in haar boek De Mythe van het glazen plafond een behoorlijk aantal feministische heilige huisjes tegen de vlakte. Of dat probeert ze toch te doen. Ik ben al blij dat het iemand is van het vrouwelijke kunnen die tegen die heilige bouwvallen aanstoot. Ik verontschuldig mij alvast voor de notie bouwvallen want ik wil geen horde losgeslagen dolle minnas over me heen. Hier ook gaat mevr. Hemmerechts op de achterste poten. Blijkbaar zijn vrouwen achtergestelde wezen waarvoor een paar opgefokte feministen het gelukkig nog opnemen anders zaten ze misschien wel in hetzelfde straatje als de reuzenpanda. De vrouw, huissloof met uitsterven bedreigt. Nog enkele decennia en er komt misschien ook een of andere obscure wetenschapper vertellen dat we de soort beter kunnen laten uitsterven. Enkele dagen ging werd dit toch ook al geroepen door een Brits deskundige. ( Hij had wel geen rekening gehouden met het aaibaarheidsgehalte van de panda waar organisaties als WWF op teren. Als het over aaibaarheidsfactor van vrouwen gaat dan sorry mevr. Hemmerechts).
Toen Marike Stellinga, vrij citerend uit haar boek, voorzicht in het midden gooide dat vrouwen misschien wel niet zoveel nood aan carrière hebben als mannen, vermoedde ik stoom uit de oren van mevr. Hemmerechts. Maar dat was mijn wilde fantasie waarschijnlijk.
En toen kabbelde het dovemansgesprek verder weg.
Toen Phara wijselijk, wat had je anders verwacht, ingreep en stelde dat mei 68 hier wel aan zijn einde gekomen was.
Ik denk het niet Phara want het lijkt erop dat de idealen van 68 nog voor de geluidsgolven van Woodstock zijn uitgedoofd, dogmas zijn geworden.
En ook een woord van dank aan dame Marike Stellinga, die mijn overtuiging dat vrouwen en mannen andere wezen zijn blijkbaar toch ook een beetje ondersteund. Ik moet dat boekje nog lezen
(De mythe van het glazen plafond Inclusief hoofdstuk 'Leve de Nederlandse man - ISBN-13: 9789460031939, ongeveer 15)
Na het geleuter van vorige week kon ik het niet meer laten, er moest een ei gelegd worden. Wat de sossen daar aan het uitvlooien zijn, moet niet in het belachelijke getrokken worden of men moet er niet moeilijk over doen. Het is de normaalste zaak van de wereld. Zo zitten mensen eenmaal in mekaar. Hakken zetten en hakken gezet worden. In de politiek is het zo, ook de tjeeven, de blauwe en de bruine en de groene en eigelijk alle kleuren van de regenboog zijn met diezelfde machinaties aan de gang. Wie schuiven we naarvoor en van wie willen we vanaf. Maar niet alleen in de politiek gaat het op die manier, ook het bedrijfsleven heeft van dergelijk manier van werken kaas gegeten. Het is en blijft allemaal toch een beetje ons kent ons. De enige stommiteit en die der bij de sossen gebeurd is, dat er aan nestbevuiling werd gedaan. We doen dat toch niet zeker, de vuile was buiten hangen en de onderliggende manipulaties blootleggen. In Italië hebben ze daar een woord voor. Maar soms loopt het uit de hand en is er niet goed te rade gegaan bij de weledele heer Machiavelli en zijn een aantal details over het hoofd gezien. Zo moet er altijd rekening mee houden dat je, als je dat van plan bent te doen, op tenen gaat trappen dat dat getrap in eerste instantie niet te hard is. Ge moet dus nooit doorstampen want dat blijft te lang hangen en bij iedere stap die gezet wordt doet die teen pijn en dat vindt geen enkele teen fijn. Ten tweede moet ge een therapie achter de hand hebben voor de pijnlijke teen. De therapie moet zalven maar niet te erg, want anders is de moet ge meer geven dat het nut van de stamp kan verantwoorden. Dus Caroline in het vervolg, zacht op de teen trappen, u schonekes verexcuseren, een zalfke strijken en dan voordoen. Nu zijt ge een beetje te bruut geweest en moet ge brokken lijmen. Over dat brokken lijmen in de komende dagen moet ge u ook geen zorgen maken hoor Caroline. Uw oude krokodillen hebben zich al uitgesloofd om de boel weer wat op orde te krijgen en deze morgen hoorde ik dat de Frank ook al een oproep deed om de Frak der liefde erover te gooien en te gaan praten. Hij weet nog niet wat hij in de toekomst met zijn politieke ambities gaat doen maar hij wil alvast niet dat de oorlog doorgaat. Er moet gepraat worden. Hij is wel blauw maar ik las dit weekend een citaat van den Herman, dienen van de kanten van Brakel, dat het niet van het vel van oude krokodillen dat er sjakossen gemaakt worden, maar van dat van jonge. Als ik van u was, Caroline, zou ik maar oppassen dat ze van u gene Louis Vuitton of zo maken. Ge weet nooit dat ge straks bengelt op de schouder van een Rode Duivel. Want die hebben een beter weekend achter de rug dan gij, zulle. Ze zijn weer een beetje bij de levenden als het gaat over voetbal. Niet dat dat mij voor een cent interreseerd maar hun winst tegen de Turken zal hen wel een aardige cent hebben opgeleverd en dat ze graag sjakossen kopen dat staat als een doelpaal op de rand van het grasveld. Allé Caroline geneert (sorry voor de flauwe woordspeling, maar ze ligt te voor de hand en Hoste zou ze ook niet laten liggen) u maar niet en doe ne keer nen goeden babbel met de rest van de sossen en ge komt er wel uit. Tot slot moet ge ook wat minder slordig omspringen met uw mailbox, dat is geen bibliotheek hé.
met compassieuse groeten, (omdat het past nu de Damiaan familie geworden is van Sint Niklaas)
