Hallo Persoon Die Dit Leest,
Ik weet niet hoe het begon. Allez ja, het begon toch wel een dik halfjaar geleden.
Toen begon ik met snijden. Het deed pijn maar het zorgde er wel voor dat mijn gevoelens er via die weg uitgelaten werden.
Het is/was geen goede manier, en dat weet ik. Ik zal het proberen uitleggen, ookal zal je het niet begrijpen.
Er is een berg, een berg met dingen die je allemaal dwarszitten. Op een bepaald moment is de berg zo hoog dat je er niet meer over komt.
Als er op dat moment nóg iets bij komt is het gedaan. Je voelt je alsof er niets is dat je kan helpen en dan ga je snijden.
Het klinkt waarschijnlijk allemaal raar en onlogisch, en dat is het ook. Het is een manier om mentale pijn draaglijker te maken.
Natuurlijker geen langdurige manier, of een manier die helpt. Toch verzacht het wel een deel.
Het is moeilijk om erover te schrijven, het voelt zo raar. Iemand had mijn littekens gezien en was het tegen het CLB gaan zeggen.
Aan de ene kant wel goed, maar aan de andere kant ook wel moeilijker. We zitten nu namelijk middenin de examens...
Ik weet niet of die persoon het deed om mij te helpen, waarschijnlijk wel. Ik moet zeggen dat het klein begon.
Het is iets waar ik niet alle controle over heb.
Ik moet gaan.
Latersss.
Philou
10-06-2015 om 19:28
geschreven door Philou 
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
|
