We hebben gisterenavond al flink ingepakt, met als gevolg dat we deze ochtend vertrekkensklaar zijn op een ongezien vroeg uur. Kom dat tegen, als we vol plannen zitten, geraken we niet vertrokken, en nu we die laatste halve dag nog moeten zien vol te krijgen, trekken we om 9u de deur al achter ons dicht. Voor we dat doen, bel ik even naar Michelle om te horen of we onze valiezen boven mogen laten staan. We vertrekken pas om 15u naar de luchthaven en zouden het handig vinden als onze bagage zolang veilig hier kan blijven. Geen probleem, 'the maid' komt wel poetsen om 11u, maar vandaag komen er toch geen nieuwe logées na ons.
Ik schrijf nu wel dat we geen plan hebben, maar dat is niet helemaal juist. Vandaag is shoe-shopping-day! Voor haar verjaardag heeft Eddie van Patsy een "goed voor een paar Miz Mooz schoenen"-bon gekregen, geldig tot en met 18 juni en te besteden in NY. En dus gaan wij vandaag op Miz Mooz schoenenjacht. Maar eerst gaan we op ontbijtjacht. Dat lukt vlot, in Bleeckerstreet komen we in een heel gezellig bakkerijtje terecht waar ook enkele tafeltjes staan. We installeren ons met een croissant en chocoladebroodje. Het contrast met gisteren is groot, maar dat is net zo leuk natuurlijk: elke dag iets anders.
De schoenenwinkel, die op Broadway ligt, opent pas om 11uur. Daarom gaan we eerst nog wat andere boodschappen doen (een kleine greep uit de verlanglijstjes van het thuisfront) en windowshoppen we een beetje in Bleecker Street. In Washington Square Park houden we de traditie die Eddie er twee jaar geleden gestart is, in ere, en schrijven we op een bankje postkaartjes die ze er toen gekocht heeft. We plakken er postzegels op die we veel te duur betaald hebben (welke onoplettende toerist laat zich nu in het zak zetten met postzegels...?), komen er vervolgens niet meer toe om ze op een postbus te doen, en nemen ze vrolijk mee terug naar België. Die postkaartjes zijn al vaker over en weer naar New York geweest dan Patsy!
Nu is dan toch echt het moment suprême aangebroken. Infinity Shoes heeft een hele muur vol Miz Mooz schoenen, dus Eddie heeft de keuze. Maar denk zeker niet dat ze daar in alle rust alle verschillende paren kan bewonderen. De verkoper is een entertainer pur sang, die een filosofische kijk op het leven combineert met een ongekende onbescheidenheid, en op dit ogenblik niet veel om handen heeft. Hij doet Eddie eerder denken aan een nachtclub-barkeeper kind of guy dan aan een shoe sale kind of guy - wie weet combineert hij beide wel. Als ze voor de grote spiegel staat te twijfelen of de mooie schoenen aan haar voeten geen te hoge hakken hebben, overtuigt hij haar met allerlei uit de lucht gegrepen argumenten. Maar hij heeft gelijk als hij zegt dat ze haar mooi staan, ik vind zelf dat Eddie erg elegant uit de hoek komt. En dus zijn de schoenen verkocht. "No tax for you, because it's your birthday," zegt onze galante praatjesmaker. Wij, met de nodige overdrijvende dankbaarheid: "Thank you, thank you, you are too kind." En dan het antwoord: "Yes, I know, I hear that all the time, it gets boring."
Met de schoenen onder de arm en een smile on the faces treinen we terug naar Lafayette Avenue (we kunnen ons het BAMcafé intussen al voorstellen met onze ogen dicht). Daar splitsen onze wegen voor het eerst op deze city trip: terwijl Eddie in de buurt een uurtje rondwandelt, stevent Patsy vastberaden 3rd Avenue af, richting de kantoren van Wafels and Dinges. Mister Wafel was in een vorig leven strandzeil-instructeur bij Sporta tijdens één van de kampen die Patsy in haar sportieve jeugd gevolgd heeft, vandaar. Het wordt een korte (en ook een beetje onwennige) ontmoeting na meer dan 20 jaar, maar ik vind het wel tof hem even in zijn wafel-hoofdkwartier te kunnen zien.
Terug op Lafayette, lunchen we op de stoep van een Turks restaurant, en dan wordt de terugreis ingezet. In Macon Street is 'the maid' duidelijk nog niet gepasseerd, die wist ook dat er geen nieuwe logées meer zouden komen vandaag. We grabbelen onze valies mee, wandelen voor de laatste keer naar de subway halte, nemen de metro naar de luchthaven en de airtrain naar de juiste terminal, checken in, schuiven aan voor de security, en wachten aan de gate. Het vliegtuig zit deze keer helemaal vol. Op de heenvlucht hadden Eddie en Patsy 3 zeteltjes voor hun 2 poepen, maar vandaag zit er aan Patsy's rechterzijde een gepensioneerde Amerikaanse dame. Ze reist met 3 vriendinnen naar Boedapest, al maar goed, want als ze alleen was, had ik er hoogstwaarschijnlijk veel langere conversaties mee moeten houden. Misschien bij een volgende trip toch eens het volgende artikel (klik hier) in het achterhoofd houden... (voor aan mijn rechterzijde, hè, geen klachten aan de andere kant, hoor).
Tja, en dan zit het er op. Of toch bijna. Want het vliegtuig doet een uur lang alsof het gaat vertrekken, maar telkens weer rijden we gewoon twee meter verder op de startbaan. Als dat zo verdergaat, gaat het wel heel lang duren voordat we in Zaventem aankomen. Uiteindelijk landen we - opnieuw - met zo'n 20 minuten vertraging, en kunnen we, na onze jetlag te hebben weggeslapen, beginnen dromen van een volgend tripje naar New York.
18-06-2012 om 00:00
geschreven door Patsy
17-06-2012
Waffle of Falafel?
Zondag, en onze laatste volledige dag in New York. Dat zijn twee goede redenen om uitgebreid te gaan ontbijten. Na wat gegoogel belanden we bij The Red Flame Diner in 44th street, een echte typische Amerikaanse diner en dus niet bepaald uitblinkend in gezelligheid. Maar zo enorm herkenbaar van Amerikaanse films en series. Het zit er erg vol, met een constant komen en gaan zodat we niet echt moeten wachten voordat de jonge Latino waitress ons naar een booth voor 2 begeleidt. Wel gezellig, in zo'n coupéke. We moeten ons beperken want de keuze op de menukaart is enorm. Eddie neemt French Toast met bacon, en ik kies een Raison Cinnamon French Toast (die ik min of meer verzuip in de siroop). Daarnaast bestellen we elk ook een bagel met cream cheese. Proppen! Maar wel njammie.
Na al ons onrealistisch geplan van de voorbije dagen (waarmee ik vooral bedoel dat we steeds weer denken dat onze benen fitter en de dagen langer zijn dan ze in werkelijkheid zijn), houden we het vandaag sober(der). De bedoeling is dat we in elk geval naar de top van het Rockefeller Center gaan om daar de stad te overschouwen. En in de namiddag staat de Food Truck Rally in Prospect Park op het programma. Maar voor de rest: helemaal niets - vrije tijd, zelf in te vullen.
Met de snelle lift vliegen we in een mum van tijd naar the Top of the Rock. Tegen alle verwachtingen in, is het daar bijzonder rustig. En ik bedoel echt wel BIJZONDER rustig: er zijn momenten dat we helemaal alleen op een terras staan, op de zwarte bewaker met grote zangambities na. Het weer is niet helemaal ideaal, er hangen wat wolken, maar niet in die mate dat het ons stoort. We kunnen zo ver kijken als we willen, aan de ene kant naar Central Park, en aan de andere kant naar Downtown, met de hoge wolkenkrabbers op een hoopje bijeengegooid. 't Is altijd leuk om op die manier een stad te bekijken nadat je er al enkele dagen hebt rondgelopen. In Praag hebben we dat ook gedaan: op een toren een beetje buiten het centrum de hele stad overschouwd. Met het enige verschil dat je daar echt een goed zicht had op de verschillende wijken waar we al geweest waren. Hier - bovenop het Rockefeller Center, dat zelf toch tot de hoogste gebouwen van de stad behoort - botst je blik al rap op al die torenhoge buildings rondom. Vooral aan de kant van Central Park staat er een grote zwarte blokkendoos serieus in de weg. De hele Museum Mile verdwijnt daardoor uit het zicht. We zouden dat gebouw uit de weg moeten kunnen ruimen. En net nu heeft Eddie natuurlijk geen bom bij. We blijven een half uur rustig en ongestoord (op 4 Hollanders in oranje t-shirt na) rondhangen op het bovenste terras, waarna de lift ons even snel terug naar beneden brengt.
We wandelen verder 5th Avenue af naar het nog hogere Empire State Building om daar in de hal beneden een blikje te werpen. Hier gaan we niet naar the top, vanop het Rockefeller Center kan je even goed rondkijken en bovendien kan je dan het (mooiere) Empire State zelf ook zien.
Het is onze laatste volledige dag en dat hangt precies wel een beetje in de lucht en een beetje veel in onze benen. Ik weet niet goed meer of we verder nog een plan hadden, of dat we eigenlijk al op weg zijn naar een metrohalte, maar we slenteren en sleuren onszelf nog maar wat verder. Zo komen we ook opnieuw voorbij Bryant Park (dat voor eeuwig met Leonidas-pralines zal verbonden zijn), en maken we even tijd voor het mooie grote gebouw dat daar staat en dat we de vorige keer - in onze haast om Central Park per fiets te gaan veroveren - links hebben laten liggen: de New York Public Library. Zowel vanbinnen als langs buiten is dit een prachtig gebouw, Eddie legt het vast op de gevoelige plaat. En van de ene boekenplaats naar de andere: een filiaal van de bekende boekenhandel Barnes and Noble, daar lopen Eddie en Patsy niet voorbij zonder er binnen te springen. Een soevenirtje voor het thuisfront rijker, wandelen we nog wat verder en zo komen we terug in de buurt van Times Square. De zon is er eindelijk helemaal doorgekomen, dat mocht ook wel, het is al twee uur, en weather.com had al veel eerder een blauwe lucht beloofd. Op enkele stoeltjes aan Herald Square ploffen we ons even neer. In het kleine parkje vlakbij is er een heuse mode-fotoshoot aan de gang. Een al dan niet professioneel model staat in verschillende outfits te poseren voor een fotografe, die poogt niet teveel toeristen mee op haar foto's te hebben.
Met de metro rijden we terug naar de overkant van het water, naar het Prospect Park. Het wordt ook wel het Central Park van Brooklyn genoemd, en is al bijna even groot. Aan het ronde punt aan de ingang van het park, vlak aan de indrukwekkende triomfboog, staan vandaag een heleboel eetkramen verzameld, en het is er gezellig druk. Van juni tot oktober is het hier elke derde zondag van de maand Food Truck Rally, en kan je bij een hele rij karretjes en wagens terecht om te proeven van allerlei soorten street food. The Cupcake Crew, Gorilla Cheese NYC, Red Hook Lobster Truck, en ... jawel, Eddies Pizza Truck! Sweet and not so sweet, voor elk wat wils. Eddie gaat voor iets hartigs, Patsy houdt het uiteraard bij de sweet stuff: voor Eddie een Falafel, voor Patsy een waffle (en als je dit luidop leest, hoor je hoe poëtisch dit laatste zinnetje is). Na de "liège wafel" van gisteren staat er vandaag een Brusselse wafel op het menu. Verdict van de proever: een Luikse wafel is meer geschikt om als streetfood te eten, een Brusselse wafel eerder in een madammekes-die-patékes-eten-taverne. Op een porseleinen bord met een mes en een vork. We zitten nog op ons gat op het gras te smullen van onze street food, als een Aziatische kerel ons vraagt of hij een foto van ons mag nemen voor op zijn blog. Uiteraard, fotogeniek als wij zijn... (NOT - Patsy spreekt hier nu wel enkel voor zichzelf). Twee keer klikt zijn fototoestel en dan overhandigt hij ons zijn visitekaartje. "Woensdag staan de foto's online," belooft hij. En jawel, hij houdt zowaar woord: we zijn te bewonderen op de derde rij in de verzameling foto's onderaan zijn blog (klik hier).
De gekende spreuk "after lunch rest a while, after street food walk a mile" indachtig, wandelen we wat door Prospect Park. We mogen ons lokale groen toch niet verwaarlozen, nadat we Central Park zo uitgebreid bezocht hebben. Lokaal wil nochtans niet hetzelfde zeggen als "makkelijk bereikbaar". In Manhattan geraken we vanuit Macon Street zonder over te stappen met de metro. Van Prospect Park naar Macon Street moeten we niet enkel van metrolijn wisselen, maar moeten we daarvoor ook nog eens bovengronds van het ene naar het andere metrostation wandelen (tenminste als we niet heel Brooklyn ondergronds willen doorkruisen). Maar goed, zo steken we ons hoofd nog eens boven op Lafayette Avenue (waar verderop ook het BAMcafé ligt), wat echt wel een gezellige levendige buurt is.
Voor onze laatste avond trekken we opnieuw naar Peaches: niet ver, en lekker eten. Maar de avond eindigt met een valse noot als we drie kwartier (!) op onze rekening moeten wachten. Onze dienster is so cute, maar oh so inefficiënt, even druk- als nietsdoende. Bovendien is het rolletje papier in de kassa op, dat kan enkel vervangen worden door de manager die nergens te vinden is, en die, zodra ze gevonden is, dat rolletje ook niet vervangen krijgt. Knoeiers, morgen zien ze ons hier niet terug, hoor!
17-06-2012 om 00:00
geschreven door Patsy
16-06-2012
Eddie smokkelt een bom mee in haar buik
Het lukt ons om vandaag op een ochtendlijker uur dan gisteren de voordeur achter ons dicht te trekken. We nemen de metro deze keer tot aan de laatste halte in Brooklyn, en komen daar bovengronds om te voet over de Brooklyn Bridge naar Manhattan te wandelen.
Eigenlijk is het vandaag een blog waar veel foto's bijhoren (en ik hoop dus dat ik enkele foto's fatsoenlijk mee op de blog kan zetten - mijn excuses als dat niet lukt, er is hier al behoorlijk hard gevloekt op die tablet-pc en op de mobiele versie van www.bloggen.be). Ik kan wel opschrijven wat we gedaan hebben, maar het komt op het volgende neer: ooooh, waaaaw, kijk daar, super, geweldig, indrukwekkend. En dat slaat dan telkens opnieuw op die geweldige skyline van the Big Apple, op alle prachtige gebouwen die daar staan, en die er vanuit elk zicht en vanuit elk standpunt anders maar even mooi uitzien.
En ons eerste zicht vandaag is dus vanaf de Brooklyn Bridge. Als voetganger wandel je in het midden, een beetje hoger dan de auto's die je onder je hoort en voelt doorrijden. Er wordt gefietst, gejogd en gewandeld (wij horen tot de laatste categorie). Aan de overkant komen we aan bij City Hall - nog zo'n enorm groot en mooi gebouw - en daar nemen we de metro naar Battery Park, dat helemaal beneden in de punt van Manhattan ligt.
Er is veel volk in het niet zo grote park, we wandelen er wat rond en kijken naar de verschillende gedenktekens die hier staan, onder meer een kunstwerk dat beschadigd werd bij de aanval van 9/11 en dat nu hier te bewonderen staat als aandenken en tot meerdere eer en glorie van zij die zich voor het vaderland hebben opgeofferd. In die bewoordingen staat het min of meer op het bijhorende bordje, maar "opgeofferd" klinkt in deze context wel een beetje raar, dat klinkt eerder als een vrijwillige daad, terwijl ik vrees dat er daar toch velen eerder onvrijwillig zijn omgekomen. Aan het water staat een lange rij mensen aan te schuiven met een ticketje in de hand om Ellis Island en het Vrijheidsbeeld te bezoeken. Er staan bordjes dat ze aan "airport-like security zullen onderworpen worden". Zij liever dan wij, dat komt voor ons ook niet in aanmerking als vrijwillige daad, dus ons zal je niet op Ellis Island aantreffen.
Wat we wel zien zitten, is met de (gratis) Staten Island Ferry de overtocht meevaren naar het tegenoverliggende Staten Island. We zitten aan de linkerkant van de boot en genieten op dit moment van het zonnetje op ons gezicht, en van het uitzicht dat aan de zijkant voorbijglijdt. Een klein half uurtje gaat er zo voorbij en dan zijn we aan de overkant, New York ligt nu recht achter ons (of recht voor ons, zodra we aanmeren, uitstappen en ons omdraaien).
We stappen niet onmiddellijk op de volgende boot terug, maar wandelen de terminal buiten om Staten Island zelf even te verkennen. Dat tochtje is van korte duur; op het eerste zicht valt er niet zoveel te zien, en het tweede zicht bevindt zich op een heuvel - waarvoor je bergop moet klimmen. Neen, dank je, wij hebben gisteren dus wel heel Central Park doorfietst, hoor, vandaag is rustdag. Terug in de terminal kopen we een panini en wat water en gaan dan mega op ons gemakske buiten op een bankje aan het water zitten. Een broodje eten met zicht op Manhatten ginder in de verre verte, en een brandend zonnetje hoog in de lucht. Soms heeft een mens niet veel (hum hum) nodig om gelukkig te zijn.
Om half twee nemen we de boot terug, en deze keer staan we echt voluit op de voorsteven. Niet in de zon nu, maar wel met een fan-tas-tisch zicht. En ook wel knal in de wind. Op een gegeven moment is het zo erg dat ik mijn zonnebril opzet, enkel en alleen omdat ik bang ben dat mijn lenzen anders uit mijn ogen gaan vliegen (tja, en dan zijn we weer Jehan en Petrick, en dat is niet de bedoeling). We staan hier echt geweldig, beetje bij beetje komen we dichterbij Manhattan, de wolkenkrabbers worden elke minuut een heel klein beetje groter. Ook het vrijheidsbeeld kunnen we nu goed zien, al blijft onze boot daar een heel eind van af. Eddie darling trekt meerdere filmrolletjes leeg op onze terugvaart.
Bovendien krijgen we als kers op de slagroom op de taart ook nog een voorbijvarend zeilschip te zien. Voor de kenners: een tweemaster. Voor de echte kenners: een schoener (althans volgens een 7-jarig kereltje dat naast ons op de voorsteven staat - "Well well, you know your boats", zei een oudere vrouw naast hem. "Yep", zei het kereltje zelfverzekerd. Want zo worden kinderen in de States opgevoed: zelfverzekerd.) Ik verwacht elk moment een scene uit Pirates of the Caribbean te zien, maar neen, als een waar anachronisme vaart de mooie boot voorbij de grote glanzende gebouwen op de achtergrond, zonder dat Johnny Depp eraan te pas komt.
In Battery Park nemen we de metro naar de onderkant van Central Park om daar een Luikse wafel te eten bij een wafelkraam van "Wafels and Dinges". Patsy hangt zelf behoorlijk onder de dinges nog voordat ze de eerste hap van haar wafel genomen heeft. Maar man man man, het smaakt. En Eddie heeft een wafel genomen die "de bom" heet, met ijs en chocolate fudge. Zodra die in haar buikje zit, stappen we op de metro om naar het Guggenheim te rijden. Het mag werkelijk een wonder heten dat we er geraken zonder onderweg te ontploffen.
Het Guggenheim is uiteraard in de eerste plaats een prachtig gebouw. Binnenin wandelen we langs de gangen van het "slakkenhuis" naar boven langs een collectie abstracte schilderijen. Vooral de verschillende stromingen van na de tweede wereldoorlog komen er aan bod: de Cobra-groep, Tachisme, informal art, ... Een kleine anderhalf uur besteden we hier, dat volstaat, terug tijd voor wat concrete dingen nu. Zoals daar zijn: twee vriendinnen van ergens vooraan in de twintig die op de metro zitten, en een babbeltje tegen elkaar doen. Dat klinkt ongeveer als volgt: "I was like well you know and I like told her like... And she was like oh my god that's like so disgusting. And I like well I was like well you know". En dan een heel vervolg waarbij in elke zin minstens de helft van de woorden "like" zijn. We worden er echt ZOT van! Wat een verspilling van woorden ook. Zie je ons al bezig: "Ik had zoiets van ja je weet wel, en zij had zoiets van oh my god dat is zoiets gelijk ongelooflijk degoutant. En ik had zoiets wel ik had zoiets van ja je weet wel." Jesus Christ, wat heb ik nu eigenlijk gezegd?? Maar die twee houden toch iets wat voor een conversatie moet doorgaan, en op het einde hebben ze blijkbaar toch informatie uitgewisseld. Denken we althans. We kunnen niet rap genoeg die metro af zijn.
Als ik bij thuiskomst een doucheke neem, zie en voel ik dat de zon haar werk gedaan heeft, en de zonnecrème iets minder. Dat in combinatie met de verzameling schouderbandjes van topje en beha zorgen ervoor dat mijn rug niet zou mishangen in het Guggenheim. Hopelijk pikt mijn abstracte kunst niet te hard vannacht. Vanavond gaan we eindelijk eten bij Peaches, een restaurant om de hoek waarover in verschillende boekjes en ook door onze huisbazin Michelle erg lovend over geschreven wordt. De voorbije dagen waren er serieuze renovaties gaande, maar sinds gisteren zijn ze terug open. En jawel, het is er erg gezellig en we eten en drinken er lekker. En top of the bill: we kunnen te voet naar huis ZONDER nog op de metro te moeten zitten!
P.S. Intussen heb ik even gehoord bij Eddie, daar waar ik gisteren dacht dat we nog iets gedaan hadden na onze lunch special, blijkt dat toch niet het geval geweest te zijn. De blog was dus zowaar up-to-date.
16-06-2012 om 00:00
geschreven door Patsy
15-06-2012
Eddie en Patsy zowaar op het sportieve pad, waar gaan we dat schrijven!
Vrijdagochtend, weather.com voorspelt vandaag de zonnigste en warmste dag van onze tijd in New York. Zou het dan geen goed plan zijn om vandaag een fietstochtje door Central Park te maken, in plaats van zondag zoals we oorspronkelijk gedacht hadden te doen? Rustiger gaat het er zondag zeker niet zijn, het weekend wordt ook nog erg mooi, en dan maken de plaatselijke New Yorkers er ook graag een familiedagje in Central Park van, zo lezen we in de reisgidsen. Oké, deal, aan de ontbijttafel (met opnieuw een glaasje bubbels - we vonden voor ons vertrek dat we in New York geheel in de Absolutely Fabulous-stijl glamorous and bublicious aan elke dag moesten beginnen en hebben dus de nodige voorraad meegebracht) hakken we de knoop door: today is bicycle-day. Het plan is er, maar de uitvoering verloopt nogal krakkemikkig. We besteden behoorlijk wat tijd aan het (onlinegewijs) uitdokteren waar we best een fiets zullen huren en hoe we met de metro tot aan die fietsen gaan geraken.
Maar daarmee zijn we nog niet weg. Sinds onze aankomst in the Big Apple staan er 2 dozen Leonidas-pralines in onze frigo, meegebracht op zussen-aanvraag, om ze hier af te leveren aan een vriendin van haar. Het wordt zo stilaan tijd om dat te regelen, want met ons hectisch leven hier is dat er absoluut nog niet van gekomen, en voor je het weet, sta ik dinsdagochtend met die pralines terug in Zaventem. En dus wordt er getelefoneerd om af te spreken dat de vriendin om kwart voor 12 aan de fontein van Bryant Park zal staan. We reppen ons - we blijven een beetje onderschatten hoe lang we onderweg zijn vanuit Brooklyn naar Manhattan - en stipt om 11u45 overhandigen we de gegeerde Belgian chocolates aan Caroline. Voilà, plicht vervuld.
Bryant Park is best wel een mooi park, en aangezien we hier nu toch zijn, nemen we heel even de tijd om er eens rond te wandelen. Knack-journaliste Jacqueline Goossens (die ik in de voorbije dagen onbewust heb omgedoopt tot Jeanine - dat heb je als je maar één nichtje hebt - en sindsdien ook consequent zo noem) heeft het park in haar reisgidsje heel mooi omschreven, dus waarom zou ik me dan doodzoeken naar de juiste woorden. "Er is weinig groen in Midtown, het drukste deel van Manhattan. Dat verklaart de grote populariteit van Bryant Park, het keurig onderhouden park achter de Public Library. Op zonnige middagen zitten er duizenden mensen te picknicken. [Patsy: duizenden is misschien wat overdreven, Jeanine, maar honderden zijn het er wel]. Overal nodigen comfortabele tafeltjes en stoeltjes uit om te relaxen. Op het grote grasveld liggen mensen te dutten. Rond de grote fontein, waarvan het geklater het verkeerslawaai dempt, zitten anderen rustig te praten. [Patsy: of ongeduldig te wachten tot die Belgische troela de chocolaatjes komt afleveren]. De pingpongtafels, petanquebaan en schaaktafels worden gretig gebruikt. Er is gratis internetontvangst. [Patsy: maar abonnees van Mobistar maken daar best niet teveel gebruik van in het buitenland, want de rekening zou nogal eens onaangenaam hoog kunnen oplopen]. Er is een leeshoek, met rekken vol boeken die iedereen ter plaatse mag lezen. [Patsy: tiens, daar hebben we nergens iets van gezien]. Een antiek paardenmolentje draait rondjes met enthousiaste kleintjes. [Patsy: dat paardenmolentje was er inderdaad, heel charmant. De enthousiaste kleintjes waren - gelukkig - niet aanwezig]."
Zo, en nu op naar die fietsenverhuurkeet. Bij aankomst blijkt dat een smal huisje te zijn, waar een oudere man met een strikje (onze premier is plots niet ver weg) achter een toog zit tussen allerlei helmen, sloten en fietsmateriaal. Klassieke muziek weerklinkt. Een jongere kerel helpt ons en geeft ons twee fietsen: een mooie grote voor Patsy, en een mooie iets minder grote voor Eddie. Een helm en een slot hoeft voor ons niet, en hop, we zijn vertrokken! Wow, die fietsen zitten fantastisch goed, echte lichtgewichten die gemakkelijk rijden. We fietsen een paar avenues terug naar het midden van Manhattan en rijden dan Central Park aan de zijkant binnen. En dan begint een namiddag PUUR GENIETEN! Onze benen zijn blij dat er eens wat andere spieren gebruikt worden, onze voeten zijn blij omdat ze een tijdje niet moeten wandelen, en Patsy en Eddie zijn superblij omdat het zonnetje op hun bolletje schijnt, er een zalig briesje door hun haren waait, en de weg vooral naar beneden gaat (ik weet dat dat waarschijnlijk aardrijkskundig of fysisch niet echt verantwoord is, maar ik heb toch de indruk dat we meer naar beneden bollen, dan naar boven klimmen. En zelfs dat laatste valt heel erg mee met al die versnellingen op onze geweldige bikes).
Ik denk dat we wel honderd keer tegen elkaar zeggen dat dit zalig is, en wat een leuke manier het is om je met de fiets door New York te verplaatsen. Oké, Central Park is natuurlijk wel een omgeving apart - qua verkeer is dit niet te vergelijken met de rest van de stad - maar we kunnen ons er toch iets bij voorstellen. Enig minpuntje: met de fiets moet je in Central Park wel op de "hoofdweg" blijven. Als je een pad wil inslaan dat naar één van de vele mooie en rustige vijvers leidt, of naar een thema-tuin, een standbeeld of een grasveld, dan moet je afstappen. Dat houdt ons niet tegen, we genieten van de eendjes aan "The Pool", die zich aan het wassen zijn zoals je nog nooit eenden zich hebt zien wassen. Op het ogenblik dat Eddie op haar hurken zit om een fotootje te trekken, duwt een voorbijwandelende hond met zijn poep tegen haar rug. Lieve help, het scheelt geen haar of Eddie ligt mee tussen de eenden (= zware overdrijvende vrijheid van de schrijver). "Leave the lady alone!" berispt de baas zijn hond. En de hond luistert braaf. Over honden gesproken, New York stikt er echt van, niet te tellen hoeveel honden we hier al gezien hebben. Sommige aan de lijn, andere in een handtas, maar allemaal alsof ze vers uit bad komen en hun haar net geföhnd is. Zo proper en zo pluizig!
Onze volgende halte is het Jacqueline (of was het Jeanine?) Kennedy Onassis Reservoir, een gigantisch grote vijver met een prachtig zicht op de hoge gebouwen aan de rand van Central Park. Wow wow wow, weeral mond open, ogen open, niets zeggen, gewoon genieten van wat we zien en van de rust die hier heerst. Er volgen nog enkele stops, aan Strawberry Fields en de Imagine gedenkplaat, aan The Pond, aan het standbeeld van Alice in Wonderland en bij enkele enthousiaste B-boys die een performance staan weg te geven met muziek en indrukwekkend gedans en gestunt voor wat bijeengestroomde toeschouwers.
Maar dan wordt het toch tijd om onszelf en onze fiets bijeen te rapen en terug te rijden. Drie uurtjes hebben we dan rondgepeddeld, het is goed geweest. Amper enkele huizen naast het fietsverhuur"bedrijf" ligt een al even grote pizzeria. We zijn nog net op tijd voor de lunch special (tot 16u) waar je voor 6.99 dollar een mooi stuk pizza, een drankje en een klein ijsje krijgt. Dat "klein" ijsje blijkt uiteindelijk nog groter dan het stuk pizza te zijn. Wie zegt er dat New York een dure stad is? Ons buikje is in elk geval very happy. Als nu dat vervelende babbelzieke en nieuwsgierige vrouwmens niet naast ons was komen zitten, was dit de perfecte lunch geweest. Verdorie zeg, dat mens vraagt ons de pieren uit onze neus. Ze wil weten wat voor werk we doen ("en is dat dan vooral op de computer of moet je ook naar vergaderingen?" - wat voor een vraag is dat? Is ze van plan bij de Belgische federale overheid te komen solliciteren ofzo?) en is vastbesloten om ons tips te geven voor ons verdere verblijf in New York. De laatste happen van ons stracciatella-ijs gaan iets rapper binnen, en hop, wij staan terug buiten.
[Ik heb ergens een vaag gevoel dat hier nog iets tussen moet komen, nog iets wat we gezien of gedaan hebben, maar ik kan er niet opkomen. Morgen even checken bij Eddie, voor de moment beter bekend als "de schone slaapster".]
Omdat er vanavond ook nog iets op het programma staat, nemen we de metro terug naar Brooklyn. Het lukt al wat beter met die metro, Eddie had er al langer een wat beter zicht op, maar ik begin het nu stilaan ook door te hebben. Niet dat de metro er gebruiksvriendelijker op geworden is, dat blijft voor verbetering vatbaar.
De dagelijkse opfrisbeurt is na een half dagje fietsen extra welkom. Tegen half 8 nemen we opnieuw de metro, maar deze keer gaan we niet tot over het water. Aan Lafayette Avenue stappen we af. Hier ligt het BAMcafé - the Brooklyn Academy for Music - in een heel erg mooi gebouw. Binnenin bevinden zich onder meer een cinema en een tentoonstellingsruimte, en op de eerste verdieping is het café. Het doet wel wat denken aan het STUK in Leuven, al is hier het gebouw wel meer de moeite. Op sommige vrijdagavonden zijn er gratis optredens, en vanavond komen we voor Marie Martin, een Franse zangeres die in het Engels in heel wat verschillende muziekstijlen zingt. Het is happy hour tot 20u, en zoals wij altijd en overal ruim op tijd zijn, wandelen we er rond tien voor 8 binnen. We installeren ons op twee krukken aan de toog, en bestellen om 5 voor 8 twee drankjes. Om 2 voor 8 realiseren we ons dat ook het eten mee onder dat happy hour valt, en om 8 uur stipt bestellen we wat food. Nog voor ik mijn laatste zin heb uitgesproken, verdwijnt de happy hour-kaart van de toog. Van "op de valreep" gesproken.
Het is aangenaam in het BAMcafé, een gezellige drukte, zoals dat heet. En stipt om 21u begint Marie aan haar optreden. De muzikanten die haar begeleiden, kunnen er wel wat van, en Marie is zeker geen slechte zangeres. Maar Eddie en ik zijn het er toch al rap roerend over eens: dit is niet iets om de hele avond naar te blijven luisteren. We vinden het een beetje "dertien in een dozijn". Sorry, Marie, Patsy en Eddie gaan terug ondergronds. Terug naar Macon Street voor another welverdiend nachtje rust.
15-06-2012 om 00:00
geschreven door Patsy
14-06-2012
Cheers, Eddie!
Vandaag is het een heel speciale dag. Niet zomaar de tweede ochtend dat we in New York wakker worden, maar wel de dag dat Eddie sweetie darling jarig is (om privacy- en attentheidsredenen vermeld ik haar leeftijd hier maar niet bij). Ik lig om 20 na 6 al klaarwakker, mijn hoofd te breken over hoe een mens 20 ballonnen opblaast op zo'n manier dat de andere persoon die zich in dezelfde ruimte bevindt, dat niet opmerkt. Het tafeltje staat achter een klein hoekje en daar ga ik zitten. Als ze haar ogen opendoet (en haar bril opzet), zal ze me in elk geval niet onmiddellijk zien. En dan heel stilletjes blazen - dat lukt nogal - en dan veel minder stilletjes een knoop in die ballon leggen (iep piep kriep). Na vier ballonnen staak ik de strijd, ik word er zelf te stressy van. De rest is voor als ze straks in de badkamer staat. Als sweetie uit de badkamer komt, hangt er een kleurrijke slinger ballonnen door ons studiootje, staan er 2 glazen bubbels op de tafel, en liggen er enkele verjaardagskaartjes klaar (keileuk dat haar mama me nog een kaartje heeft kunnen meegeven). Toch niet al te slecht, denk (hoop) ik zo.
Ontbijten doen we vandaag niet met zelfgesmeerde boterhammetjes. We treinen naar The Village, de buurt waar Eddie twee jaar geleden samen met papa Harry een weekje gelogeerd heeft. Maar op twee jaar tijd kan er wel het één en ander veranderen natuurlijk... De diner waar ze enkele keren zijn gaan ontbijten, is gesloten wegens renovaties. Dat is een streep door de rekening. Gelukkig zien we aan de overkant van 7th Avenue een ander restaurant liggen, het Italiaanse Morandi, en het ontbijtje dat we daar achter de kiezen steken, smaakt ons supergoed. Bovendien zitten we er zalig relaxed, en worden we er niet op- of weggejaagd.
Tegen 11 uur zijn we klaar voor een wandeling door the West Village. We nemen een kort kijkje in Jones Street, aan het huis waar Eddie vorige keer logeerde, springen even binnen in het Washington Square Park en brengen wat tijd door in een gezellig boekenwinkeltje. Daarna slenteren we door Bleecker Street. De straat zelf en de winkeltjes zijn een stuk kleiner dan in Fifth Avenue, maar de merken zijn er al even fancy. Schoenen van Steve Madden of Jimmy Choo, anyone? Dit is de hippe place to be. Het verbaast me dat we Astrid Bryan hier nergens tegen het lijf lopen. Op het einde van de straat ligt ook een winkel van Magnolia Bakery, de tearoom waar de vriendinnen van Sex and the City al eens taartjes gaan eten. Maar dat valt eerlijk gezegd tegen. De cupcakes in de etalage zien er met hun dikke laag frosting nog wel smakelijk uit, maar het winkeltje zelf vind ik maar een beetje scruffy. Het nodigt niet uit om er binnen te stappen.
Misschien vinden sommige mensen dat als je één wijk gezien hebt, dat je ze dan allemaal gezien hebt, en dat al die avenues op elkaar lijken. Maar ik vind eerder dat elke straat, elk pleintje, elke hoek die je omslaat, weer zijn eigen eigenheid en zijn eigen leuke verrassingen heeft. New York is een stad waar je weken in kan rondslenteren. We zijn dat nu zo'n twee dagen aan het doen, en hebben echt nog geen scheet van de stad gezien.
Intussen zijn we in het Meatpacking District aangekomen, een wijk waar vroeger veel vleeshandelaars hun opslagplaatsen hadden, maar waar nu vooral veel trendy restaurantjes te vinden zijn. Wikipedia weet trouwens te melden dat Samantha van Sex and the City hier woonde. Geen wonder dat die dames hun taartjes in de Magnolia Bakery gingen eten, dat is vlak om de hoek. Via een trap in Gansevoort Street klimmen we het High Line Park in. Tot in 1930 liep er een spoorweg door 10th Avenue, tussen het gewone verkeer door. Niet zo slim gezien natuurlijk, wegens nogal heel erg gevaarlijk, 10th Avenue werd in die tijd ook Death Avenue genoemd. In 1930 werd de spoorlijn daarom zo'n 10 meter boven de grond "getild" om het treinverkeer buiten/boven het gewone verkeer te houden. Sinds 1980 rijden er geen treinen meer, en een actiegroep heeft verkregen dat er van de oude spoorlijn een publiek park gemaakt werd. Het is zeker de moeite om er enkele honderden meters door te wandelen, het traject is mooi aangelegd, maar ik had niet goed ingeschat dat je niet echt heel ver weg bent van de stadsdrukte. Je bent je er constant van bewust dat je tussen de straten wandelt, zij het op een zekere hoogte. Een oase van rust kan je dit niet noemen, maar het resultaat mag er echt wel wezen. Je zit hier dichtbij het water, dus als je de ene kant uitkijkt, kijk je recht de stad in, maar kijk je naar de andere kant, dan zie je de boten varen op de Hudson rivier. Het bijhorende "zee"briesje zorgt ervoor dat je verbrandt zonder dat je dat doorhebt.
Zowat ter hoogte van 20th Street komen we terug naar beneden, en nemen we de bus die ons enkele avenues verder brengt. In New York lopen de straten van links naar rechts, en de avenues van boven naar onder. De bussen doen mee met de straten (ze rijden van links naar rechts) en de metro - over het algemeen - met de avenues. Kijk, zo simpel kan ruimtelijke ordening zijn. We stappen af aan het Flatiron District met zijn beroemde "strijkijzer"-gebouw, dat zowel door zijn vorm - met de spitse punt vooraan - als door zijn hoogte erg indrukwekkend is. In het aangrenzende Madison Square Park zetten we ons even op het gras totdat de regen van de voorbije dagen in onze short en rokje begint door te dringen. We voelen dat zowel het gewandel en het gejog van de vorige dag, als het geslenter van vandaag serieus in onze benen, voeten en rug begint te kruipen (wat wil je, we worden al een dagje ouder - en Eddie vandaag zelfs heel erg letterlijk) en besluiten dat het nog eens tijd is om in Brooklyn even te verpozen.
Er wordt gesurft, gefacebookt en foto's op het fototoestel bekeken. Om vier uur dopen we de gisteren gekochte chocoladecake om tot birthday cake en smikkelen we er heel wat dikke plakken van op. Na nog wat opgefris, gaan we metrogewijs naar Broadway om er weer eens zo'n "is het een museum, is het een winkel, neen het is een experience"-ervaring te beleven: een bezoekje aan een grote verkleedklerenwinkel. Je kan het zo gek niet bedenken of hier hebben ze het. Wil je je in een verpleegster verkleden of in een zeemeermin? Wil je Darth Vader of Harry Potter zijn? Alles kan, niets is onmogelijk. 't Is weeral mond open en ogen open en rondkijken tot je er bijna bij neervalt. Een paar straten verder ligt de gigantisch grote boekenwinkel Strands. Laat ik het zo zeggen: wij hebben nu een weekje uitgetrokken om New York te bezoeken, maar je zou een weekje kunnen uittrekken om deze boekenwinkel te bezoeken. Nadat we ons hartje tussen een paar van de ontelbare boekenrekken hebben opgehaald, wandelen we terug naar The Village. Eigenlijk zijn we van plan om opnieuw bij Morandi te gaan eten. "Een Italiaan die een goed ontbijt serveert, zal toch ook wel een goed diner serveren", dat is onze achterliggende logica. En met die logica was niets mis, het restaurant zit propvol en het is er bijzonder lawaaierig. Neen, dat is niet waar we zin in hebben. Maar net zoals deze ochtend vinden we ook nu vlug een alternatief, een ander Italiaans restaurantje een beetje verder op 7th Avenue. Er zit amper volk en de ober is wispelturiger dan sommige vrouwen op bepaalde momenten in de maand. Eerst vriendelijk, dan grumpy als een fles azijn en dan terug supervriendelijk. Maar we eten er lekker - de wijn is zelfs heel lekker - het is er rustig en we betalen er niet teveel. Tel daar nog bij op dat de metro-halte vlakbij is, en dan weet je wel dat het een zeer tevreden Eddie en Patsy zijn die tegen tien uur het slot van de blauwe deur in Macon Street ontgrendelen.
14-06-2012 om 00:00
geschreven door Patsy
13-06-2012
We really are in New York, darling!
De dag begint grijs maar droog. Het zal uiteindelijk zo'n echt Belgisch weertje worden: heel de dag bewolkt en afwisselend regen en droog. Gelukkig niet al te koud. De jetlag jaagt ons vroeg uit bed, maar het is toch al na 9 uur als we de metro instappen. We duiken terug bovengronds aan de eerste halte op Manhattan, recht in het Financial District en vlakbij "the spot formerly known as the World Trade Center". All rightie, dit is New York, geen twijfel mogelijk! De oorspronkelijke Twin Towers mogen dan al meer dan 10 jaar geschiedenis zijn, de andere wolkenkrabbers die er staan, samen met de twee nieuwe torens in opbouw (die al opnieuw boven alle andere uitsteken) geven ons onmiddellijk dat Big Apple-gevoel. Komt het doordat de stad al in zoveel films en series op tv te bekijken valt? Het is in elk geval zo dat New York vertrouwd overkomt.
De nieuwe torens, met hun glanzende buitengevels, werken als een magneet, net zoals het terrein errond, dat met hekken en doeken afgeschermd wordt van nieuwsgierige blikken. Overal staan bordjes met 9/11 Memorial en we zijn benieuwd naar wat er nu te beleven valt op de plek van de oorspronkelijke torens. We zwermen er in een cirkel rond, proberen hier en daar door wat gaten en kieren te turen, en wandelen vervolgens over een voetgangersbrug een beetje verder weg, in de hoop vanop een hoogte meer een overzicht te krijgen. Neen, dat lukt niet. Als we de voetgangersbrug terug over wandelen, doet een vrouw achter ons verwoede pogingen om onze aandacht te trekken. "Stonden jullie daarjuist niet ginder, aan de overkant van de weg, op de stoep voor dat gebouw daar?" Amai, we worden hier serieus in het oog gehouden! Jawel, daar stonden wij, maar omdat de stoep onderbroken was, zijn we maar teruggekeerd. "Awel, jullie kunnen dat gebouw binnengaan, en als jullie dan in de inkomhal de grote trap nemen en dan naar links gaan, kan je door het hele gebouw wandelen ter hoogte van de eerste verdieping en heb je een mooi zicht op de straat. Een beetje verder kan je dan via een andere voetgangersbrug de straat weer op."
Dat Amerikanen je overal ongevraagd (en soms ongewild) ter hulp schieten, wist ik al wel, maar dit slaat toch wel alles. Het lijkt wel alsof iemand een spion heeft ingehuurd die ons door New York moet gidsen. Maar we volgen het advies van de vrouw, en dankzij haar wandelen we door de indrukwekkende gebouwen van de drie World Financial Towers. Very nice, al krijgen we ook hier geen beter zicht op het gedenk-monument. Dat wordt verholpen door een volgende bijzonder behulpzame dame. Ze vraagt of we het Memorial al bezocht hebben. "Neen, dat hebben we niet." Zijn we geïnteresseerd om het te bezoeken? "Dat hangt er van af hoeveel dat spel ons gaat kosten." Het is gratis. "Olé, allen daarheen!"
Een lange wandeling langs ongeveer zevenhonderd controleurs en checkers en dubbelcheckers (werkloosheid lijkt een ongekend begrip in de United States, elke nitwit heeft er wel een taakje) brengt ons tot aan de security. Jassen en tassen in een bakje zoals op de luchthaven en dan wijzelf onder een metaaldetector door. And there Eddie does it again. Ze piept de eerste keer en moet haar riem uitdoen. Maar ook daarna piept ze opnieuw. Het kan de securityvrouw echt niet boeien, "loop maar door", gebaart ze. En zo smokkelt Eddie dus voor de tweede keer een bom mee. Alle gekheid op een stokje, het Memorial monument is echt wel indrukwekkend. Er werden twee "vijvers" uitgegraven, de North en de South pool, op de plaats van de oorspronkelijke Twin Towers. De grote bassins water geven een beklemmende indruk. Ze zijn erg diep, aan de zwarte wanden valt het water meer dan 9 meter naar beneden, en van daaruit loopt het weg in een grote put in het midden. Vanwaar je ook staat, de bodem van die put kan je niet zien, het lijkt een eindeloze leegte. Een vergeetput, als het ware. Terwijl dat toch absoluut niet de bedoeling kan zijn. Aan de rand van de bassins staan de namen van de overledenen gegrift in brede bronzen railings. Zelfs een cynisch mens wordt hier stil van.
To shake it all off, wandelen we naar Wall Street om daar het mooie beursgebouw te bewonderen. Voor het overige is die straat niet zo indrukwekkend, "Wall Street" is veeleer een begrip dan een geografische locatie. Onze volgende stop ligt een stuk verder, dus nemen we de metro. Aan Times Square stappen we uit. Zelfs bij daglicht is dit een licht-, kleur- en reclamespel dat het een lieve lust is. Grote schermen aan alle hoeken van de straat, op alle gevels van de gebouwen. Is het niet om de shows en films die er in de theaters spelen, aan te kondigen, dan wel om reclame te maken voor parfums, kleding, en wat dan ook. Je kan de buurt daar best een beetje als een pretpark beschouwen, en dat doen we dus ook. Een bezoekje aan de speelgoedwinkel Toys R Us laat ons behoorlijk flabbergasted achter: een reuzenrad ìn een winkel, had je dat al gezien? Of een dinosaurus? Spiderman die tegen het plafond hangt, Superman die een auto in de lucht tegenhoudt, gigantische constructies uit legoblokjes (de sixpack-buikspieren van de levensgrote nagebouwde Hulk zien er ongelooflijk echt uit - in legoblokjes, hé!), en een snoepjeswinkel die regelrecht uit "Sjakie en de Chocoladefabriek" komt. On-ge-loof-lijk.
Je zou van minder honger krijgen. De regen maakt onze zoektocht naar een lunchke er niet makkelijker op, we zijn niet geneigd om ergens aan één van de vele food trucks een hapje te kopen en op een bankje op te eten. Maar na wat heen en weer geloop van de ene luifel naar het andere afdak, en de bijhorende nattigheid, belanden we in een supergezellige keet, de Evergreen Diner. Dit is duidelijk niets toeristisch, de werkende mens uit de buurt zit er te lunchen, de sfeer is relaxed en gemoedelijk, en het eten typisch Amerikaans. We drinken cola en eten een cheeseburger-sandwich met frietjes en ketchup.
Met een propvol buikje bezoeken we het M&M-museum. Museum? Eigenlijk is het een winkel, maar je krijgt meer het gevoel van een hele "experience" te ondergaan. Gigantisch hoge buizen gevuld met M&M's in alle kleuren van de regenboog met verschillende soorten vullingen nemen een hele wand in beslag. Prachtig om naar te kijken, niet aangeraden om van alle kleurtjes een handvol te eten (ook al smelten ze in je mond, niet in je hand), je zou er zo ziek als een hond van worden. En voor het overige DRIE verdiepingen vol gadgets en prulletjes en merchandising. On-ge-loof-lijk. Aan de overkant van de straat probeert concurrent Hershey's Chocolate ook wat klanten te lokken, maar hun winkel is tien keer kleiner en minder indrukwekkend. Bovendien is de chocolade die ze gratis aan elke klant uitdelen, niet te vreten.
De metro brengt ons vervolgens naar Central Park, waar we gewoon even aan de onderkant van het park een klein stukje doorkruisen. Even checken of dat park er wel effectief is en de sfeer opsnuiven. Hier komen we een andere keer uitgebreider terug. Vervolgens staat 5th Avenue op het programma. Meer naar het noorden heb je de Museum Mile, waar zich een heleboel musea bevinden (en waar dinsdag dus het één en ander te beleven viel, maar daar zullen we een ander jaartje eventueel eens voor moeten terugkomen), maar wij wandelen nu naar het zuiden. We springen binnen in de Apple-winkel, ook weeral eerder een experience dan een shop. Het lijkt me vooral een gelegenheid voor veel mensen om wat gratis te surfen of te schuilen tegen de regen. Eddie checkt er op Facebook de app van "zuinig met straling", de laatste nieuwe overheidscampagne waarvoor ze mee verantwoordelijk is (heb ik zo flink reclame gemaakt, sweetie?), en is redelijk tevreden met hoe het marcheert. En bij deze wordt het hoofdstuk "werk" afgesloten.
Fifth Avenue is verder een straat vol met erg fancy winkels met bekende modemerken waar je een dikke portemonnee voor nodig hebt. Iemand een Armani, Fendi of Louis Vuittonneke? Een andere keer misschien. Maar het is ook de straat van een aantal gigantische gebouwen van de mega-business-man Donald Trump, van het Rockefeller Centre, de Empire State Building, van een blik op het Moma in een zijstraat, en van de Lego-winkel. Op een gegeven moment slaan we links af, en zien we voor ons het mooie Chrysler-gebouw (en zodra we uitdokteren hoe we de foto's van Eddie's fototoestel op deze tab kunnen overzetten, tonen we hier een prentje van). Maar dichterbij ligt het Grand Central Station, alweer een prachtig gebouw met een fantastisch mooie grote hal. Na even naar het plafond te hebben gestaard met open mond, en in de Central Market een lekker brood, een lekkere chocoladecake en een lekker droog worstje te hebben gekocht, nemen we de metro richting appartementje. De beentjes zijn moe, en we moeten nog iets eten voor we straks het nachtleven induiken.
Maar de metro werkt niet mee; hij stopt één halte vroeger dan waar wij van plan waren over te stappen. Bovengronds wandelen we dus van de ene halte naar de andere, and believe you me: onder de grond is het duidelijk hoe die metro moet lopen, maar eens je boven bent, heb je echt geen idee meer, hoor. Een hulpvaardige Amerikaan (zijn er ook anderen?) wil ons wel helpen met de weg, maar weet eigenlijk ook niet waar we naartoe moeten. Heel handig. Uiteindelijk geraken we waar we zijn moeten, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik al steden bezocht heb waar de metro stukken gebruiksvriendelijker is dan in New York. Al kan dat natuurlijk ook aan mij liggen.
Veel relaxen is er niet bij: we frissen ons wat op, smikkelen van onze lekkere boodschappen en gaan dan alweer terug richting metro. Die werkt deze keer heel goed mee, en we staan tamelijk rap op Times Square. Maar vandaaruit is het nog een heel stuk te voet naar het Winter Garden Theatre op Broadway waar we om 20u stipt verwacht worden. Ik heb daarenboven totaal geen idee of ik nu best naar links of naar rechts begin te crossen, maar gelukkig is daar Eddie: rots in de New Yorkse stratenplanning-branding. En hop, daar gaan we. Het is nog nooit zo druk geweest op de stoep, en we laveren tussen de mensen door, stukken al joggend, stukken nog wat harder joggend en zwetend zwetend zwetend. Om 3 voor 8 arriveren we aan de kassa, om 2 voor 8 hebben we onze ticketjes, om 1 voor 8 zitten we in onze zetel en om 8 uur stipt begint de muziek: Mamma Mia! De acteurs zijn in form, hun enthousiasme en de liedjes werken mega-aanstekelijk. Naast me zit Eddie te genieten dat het geen naam heeft. Ze loopt nu nog heelder dagen "I have a dream" en van die toestanden te zingen. Als ze de haardroger te pakken krijgt, wed ik dat er "Dancing Queen" door de kamer galmt. Kortom: een fantastische musical, waar we van begin tot eind van genieten.
Als we om half elf buitenkomen, lijkt het alsof op Broadway en Times Square de dag net begonnen is. Het is er drukker dan ooit, en door alle reclames ook lichter dan ooit. Mensen zitten in restaurants te eten alsof het zeven uur 's avonds is, kinderen worden nog hier en daar meegezeuld, de avond is nog jong. Maar voor mensen die al van zes uur 's morgens wakker zijn, heeft de dag lang genoeg geduurd. Nog 40 minuten treinen naar Brooklyn, en net voor middernacht stappen we ons appartementje binnen. Het bloggen wordt uitgesteld (oei, dat is geen goede start), want het bedje lonkt. Slaapwel!
13-06-2012 om 00:00
geschreven door Patsy
12-06-2012
Eddie smokkelt een bom aan boord
Of neen, Eddie had een bom aan boord kunnen smokkelen. Aan de security in Zaventem antwoordt ze met grote onschuldige ogen "neen" op de vraag of ze vloeistoffen bijheeft. En dat terwijl ze 10 minuten daarvoor tegen mij nog gezegd heeft dat ze niet mag vergeten haar flesje water leeg te drinken voor we langs de veiligheidsmannen passeren. Maar het kortetermijngeheugen blijkt bij ons allebei bijzonder kort te zijn, en geen van ons denkt er dus aan te roepen: ola, halt, stop, Sara heeft nog een flesje water in haar handbagage. Op het moment dat haar rugzakje op de rolband door de scanner rolt, is de man die het flesje onschadelijk had moeten maken, druk in gesprek met een collega achter hem. Zo zie je maar: security, my ass! Het mag werkelijk een wonder heten dat we in New York geraken zonder onderweg te ontploffen.
Pas op, zonder slag of stoot verloopt onze reis niet, hoor. Bij aankomst in Zaventem staat er één vlucht "delayed" op het scherm, uiteraard die van ons: 1u en 20 minuten vertraging wordt er aangekondigd. Moet een mens daarvoor zo vroeg uit zijn bed kruipen? Uiteindelijk vertrekken we met 1u en 35 minuten vertraging, maar het vliegtuig neemt een binnenweg, want we komen met amper 20 minuten vertraging toe. Er zitten twee joden met hun krulletjes, keppeltjes, hoeden en modieuze echtgenotes op het vliegtuig. Eén van de mannen dopen we Kokertje omdat zijn nek en hoofd eruitzien alsof ze in een kokertje passen. En voor het overige zijn er een paar stewardessen waarvan Eddie denkt dat het wel eens aliens konden zijn (ze kijken zo raar uit hun ogen), maar voor de rest valt er op de vlucht niet veel aan te merken. Bovendien vindt Eddie later bij de paspoortcontrole dat er ook daar vrouwen rondlopen die als alien in aanmerking komen, zodat ik ondertussen begin te denken dat Eddie zelf een alien is. It takes one to know one.
Meer dan TWEE uur kost het ons om aan de uitgang van de luchthaven te geraken, wegens een ellenlange wachtrij aan de paspoortcontrole. Vervolgens nog een ritje op de Airtrain en de subway, en als we eindelijk in de druilerige regen ons hoofd buiten steken om nog 5 minuutjes naar ons appartementje te wandelen, is het al na half vier. Als twee verzopen katten arriveren we in Macon Street, in het huis met de blauwe deur, en sleuren we onze valiezen naar de very top floor. All rightie, onze tijdelijke verblijfplaats voldoet aan de verwachtingen, alleen het informatieblad ontbreekt - wat ook betekent dat we niet de nodige gegevens hebben om het internet aan de praat te krijgen. En in tijden waar het leven zich voor minstens 50% online afspeelt, is dat bijzonder frustrerend. Bovendien zijn ook de vermoeiende reis en het grijze druilerige weer nogal in onze (natte) kleren gekropen, en eigenlijk is onze fut er behoorlijk vandoor. Patsy en Eddie met een pakje minder glamour en glitter dan verwacht. We overtuigen onszelf er nog van dat we echt best eerst een supermarktje opzoeken om wat levensnoodzakelijke proviand in te slaan, zodat we daarna onbezorgd onze natte spullen kunnen uittrekken en ons in de zetel of op het bed kunnen smijten.
Bij terugkomst van dat supermarktje merk ik dat ik nergens meer de papieren van Michelle (onze huisbazin) terugvind waarin de wegbeschrijving van de luchthaven naar Macon Street staat (geen probleem, dat hebben we ook niet meer nodig), maar ook uitgebreid uitgelegd wordt hoe je haar voordeur opendoet, met welke codes voor welke sloten (voor ons is dat ook geen probleem, we kenden de code net vanbuiten - alleen zou het tof zijn dat niemand anders dat papier ergens vindt en bestudeert) en haar telefoonnummer (verdorie, hoe kan ik haar nu bellen voor dat internet?). Mijn humeur doet mee met het hondenweer, en aangezien ook Eddie groggy is, besluiten we het Museum Mile Festival te laten voor wat het is. We betwijfelen trouwens of er veel plezier aan is in de aanhoudende regen. Op tijd het bedje in, en morgen een betere start van onze city trip.
's Nachts worden we enkele keren wakker van de kletterende regen tegen de ramen, en op één van die keren bedenk ik me dat ik Michelle haar telefoonnummer nog ergens anders heb opgeschreven. Oké, nu morgenvroeg nog zon en dan komt dat allemaal wel goed.
12-06-2012 om 00:00
geschreven door Patsy
11-06-2012
Ready Eddie?
Het is nu maandag 11 juni, ongeveer 20u.
De laatste-dag-voor-het-vertrek-stress is gelukkig over zijn hoogtepunt heen. Bah, ze zouden die laatste-dag-voor-het-vertrek echt moeten afschaffen. Samen met de laatste dag van de vakantie, ook nooit een topdag.
Morgenvroeg vertrekken Sara en ik voor een weekje naar New York, the city that never sleeps. Ik zit me al een tijdje af te vragen hoe hard we daar zelf aan gaan meedoen, aan dat "never sleepen". Er is zo ontzettend veel te doen in die stad, en we zijn maar 7 dagen daar. Hoe zonde is het dan om in je bed te liggen?
Aan de andere kant: op de foto's van de studio die we gehuurd hebben, ziet dat bed er wel behoorlijk zalig uit. Ik ben razend benieuwd naar hoe ons huisje er in het echt gaat uitzien!
Voor het zover is, maak ik vandaag even van de gelegenheid gebruik om kort te schetsen waar de naam van deze blog vandaan komt (www.bloggen.be/abfab), en waaraan je je een beetje mag verwachten.
Sinds Sara en ik elkaar kennen - en dat is intussen al bijna 8 jaar - hebben wij onszelf, just for fun, alter ego's toegekend. In het prille begin waren we Bert en Ernie, later vereenzelvigden we ons met Jehan en Petrick (constant op zoek naar die vervloekte contactlenzen, remember). Maar tegenwoordig zoeken we het al een tijdje in de meer glamoureuze en glitterige regionen en zijn we de totaal over-the-top gekke wijven van de serie Absolutely Fabulous (afgekort Ab Fab). Sara is Eddie en ik ben Patsy, en we zijn elkaars "sweetie daaaaaarlings" dat het niet mooi meer is.
Wees dus voorbereid op supergrote zonnebrillen, hoog getoupeerde haardossen waarin joints en sterke-drank-flacons verborgen zitten, ongemakkelijke schoenen en bespottelijke outfits, en veel gebral en gezwans en gezwets.
Vooral dat laatste eigenlijk, naar al die andere dingen moet je niet te hard uitkijken, we zijn al bij al heus wel brave (en praktische) meiden.
Alhoewel...je weet natuurlijk nooit, wat zo'n stad als New York met een mens doet...
Kom af en toe eens een kijkje nemen op deze blog, en dan kom je het wel te weten.
