Dit is een mooie roman aangezien het ons aanzet om verder te denken en het vanuit een ander opzicht te bekijken. Hoewel soms brutaal, is het ook krachtig en mooi. Het moedigt ons allemaal aan om verschillende mensen te omarmen en te erkennen dat er in onze steden ruimte en voldoende middelen zijn voor iedereen en vluchtelingen. Ze  vluchten niet voor hun plezier of om het land uit te zuigen, maar vluchten voor hun leven. In hun geboortestad horen ze bommen en zijn ze aan het eind van de dag opgelucht dat die bommen deze keer niet op hen zijn gevallen. Ze vluchten naar een land waar ze niet moeten denken aan bommen of oorlog, maar waar ze in vrede kunnen leven. Ik ben Mohsin Hamid zo dankbaar voor het schrijven van dit boek, omdat ik door het lezen ervan de trauma van die  mensen  beter begrijp en weet hoe ze zich voelen als ze proberen hun leven weer op te bouwen.