Dag 94 na het moment waarbij het plots hectisch ging...
Minuut 1...opeens heeft hij kermende pijn, hij roept, weet zichzelf geen houding te geven, en ik? Ik minimaliseer het een beetje, in gedachten 'mannen en pijn...'
Ik probeer te helpen maar niets werkt. Hij ...Zweten en nog harder roepen... en toen wist ik het, dit is ernstig. Bellen naar de dokter, de 100, buiten lopen om de ambulance en de mug op te wachten. Gelukkig niet te lang moeten wachten...hard verdict...hartaanval...mee naar het ziekenhuis...nee mevrouw, de eerste twee uur moet je niet komen...
Tussendoor in paniek de familie rondbellen en net dan, als je ze nodig hebt, is niemand bereikbaar. Gewoon een nummer van de telefoonlijst bellen...er moet toch iemand zijn...
de mug vertrekt, familie is er, ineenzakken op de zetel, huilen...
Dat waren de eerste minuten van het nieuw begin...het begin na de hartaanval.
Mijn man is op dat moment 46 jaar. Wie had dit verwacht? Je wereld schudt grondig door elkaar. Maar de wereld is er nog! Je stapt zijn kamer binnen en je bent blij...ja, mijn wereld is er nog...Maar niemand die mij verwittigd had dat mijn wereld er zo anders zou uitzien.
Het euvel is verholpen...de stent is geplaatst. Mijn man beslist onmiddellijk te stopen met roken. Alles komt goed.
Alles komt goed... hoe vaak zou ik dit al tegen mezelf gezegd hebben na 94 dagen?
In het ziekenhuis wist ik het al, dit wordt moeilijk. Mijn man heeft op minuut 1 de touwtjes uit handen moeten geven. Hij had geen controle. Je zag aan hem, hij wil de controle terug en meer... Hij zou zeggen hoe en wat, hij is de baas...
Ik begrijp hem wel, hoe moeilijk is het als je lichaam opeens over je beslist? En als hij daar geen controle over heeft, over wat dan wel?
oh ja...zijn zaak...
We werken samen, en dat heb ik geweten.
Dag 2 was het zover...hij zou de controle hebben over de zaak, ...allee,. Vanop het ziekenhuisbed alles dirigeren, regelen, mailen (wat hij nooit gedaan had), je kan het niet bedenken. Op ziekenbezoek gaan werd op werkbezoek gaan.
Je voelt dat dit gaat ontsporen dus wat doe je? Ja, je zoekt hulp bij de verpleging...'Kan iemand met hem praten? Een psycholoog? Ik voorspel een moeilijke periode, ik ken mijn man...dit komt niet goed'.
Maar het antwoord dat ik kreeg had ik niet verwacht : neen hij is meerderjarig, hij moet het zelf vragen. Zou het handig zijn als u de nodige hulp zoekt om met het gedrag te leren omgaan als hij dit zelf niet doet?
De wereld, mijn wereld, zakte onder mij uit...en ik wist toen, ok, ik moet hier samen met hem door, alleen, zonder de professionele hulp, alles komt goed
Dag 90...nee, niet alles komt goed
Ik ben moe, heel moe. Lang alles bedekt met de mantel der liefde maar dan opeens is het op. Niet de liefde, helemaal niet, maar de energie.
Tussen dag 2 en dag 90 is er zoveel gebeurd, veel ups en downs, veel ontkenning, woede langs mijn man zijn kant. Veel 'nee, dat doe ik niet, daar geloof ik niet in, allemaal onzin'. Op zoek gaan naar de schuldige die hem in deze positie gebracht heeft en helaas daar het slachtoffer van zijn. Maar dit dragen met respect en volhouden met veel liefde. Maar je voelt jezelf wegglijden, en dit niet willen.
Hij zelf is heel koppig, weigert revalidatie, dat is onzin, wil eigenlijk geen medicatie innemen maar doet het gedwee...
Hij is fier want hij rookt niet meer, maar o wee de rokers naast hem, die krijgen het te verduren....
en ik? Ik ben degene die hem probeert te kalmeren, zeggen...nu ga je te ver. Maar zo de weerbots krijgen, en wat een weerbots...
Dag 90 tot dag 92, de hel...mijn wereld was opeens een hel.
En nee, ik overdrijf niet. Hij wilde niet meer bij mij zijn. had genoeg van mij.
Ineenstuiken, huilen, huilen, huilen...de kinderen die me rechthelpen door er te zijn, een knuffel geven omdat het niet meer gaat.
Gelukkig heb ik hen nog, gelukkig steunt de omgeving mij. ook zijn familie.
Maar mijn wereld is niet meer mijn wereld. Wat is ze toch veranderd!
Waarom denk ik dan, waarom wees het ziekenhuis mijn vraag af? Waarom die strakke regel? Hij is meerderjarig dus hij moet zelf hulp vragen. Hallo??? al ooit gehoord van trots? Mensen met veel trots doen dit niet. Dus waarom niet automatisch de nodige hulp voor de mentale verwerking inschakelen?
Waarom hem en zijn omgeving het alleen laten doen?
Maar dag 92, mijn gesprek met hem,...ergens heb ik hem geraakt, maar waar? Wat van alles dat ik zei, is doorgedrongen?
Ik weet het niet...Ik durf het niet vragen want mijn wereld is opeens terug draagbaar. Maar mijn voelsprieten staan gespannen...
En nu dag 94...alles komt goed...zeg ik nu weer stilletjes, maar wel heel stilletjes.
Wachten op de volgende aardbeving...of misschien komt er geen aardbeving meer en is het ergste voorbij?
