welkom aan elke onbekende die graag meer wil lezen over mijn dagelijkse belevingen aan de rand van borderline, een roetsjbaan met hoogtes en laagtes....
de zomer is ingezet met een (figuurlijke)sprong over het St Jansvuur... een nieuwe fase
Op dezelfde dag dat ik naar het immo-kantoor belde om te bevestigen dat ik het appartementje wil huren, krijg ik van een vriend van haar terloops (en toevallig?)te horen dat zij al enige tijd een nieuwe relatie heeft met een rijke, gescheiden man met 4 kinderen! het was toch even slikken voor me. Ik realiseer me dat dit toch al enige tijd aan de gang moet zijn. Een aantal zaken worden nu wel duidelijk: de regelmatige aankoop van nieuwe kledij en schoenen van haar, hoe ze zich soms stond op te maken om weg te gaan, haar reisje naar Italië en de geslotenheid daarover... Het raakt me enigszins dat ze zo snel die stap gezet heeft, hoewel het misschien toch ook met angst te maken heeft, angst om niet meer 'van straat' te geraken. Ik hoorde immers hoe ze over niets anders kan praten en hoe alles uitermate leuk en buitengewoon en fantastisch is met hem... "Puberaal" was de beoordeling; het was met een mengeling van opluchting en verdriet dat ik het allemaal aanhoorde. Opluchting door weer een stap weg van de last van de voorbije jaren, verdriet om wat ik als mislukking ervaar in het vele jaren gezamelijke gezinsleven en mijn rol als vader en partner.
De lentezon roept me al vroeg uit de veren, maar de noordenwind doet alles verkillen
Een paar dagen geleden hadden we makelaars over de vloer om de waarde van het huis te laten schatten met het oog op een eventuele verkoop. Eén en ander leidde tot een discussie over de verdeling van de middelen, wat uitmondde in hevige agressie van haar, en niet enkel met woorden. Ik ben wonderlijk genoeg rustig kunnen blijven en zag al snel in dat ik beter even van het toneel verdween, heb me een weg naar buiten moeten banen, wel aangedaan door de hevigheid van haar woede, maar toch beslist. Kort daarna bleek ze toch gekalmeerd te zijn en trok ze -via mobieltje- de eerder geuite bedreigingen weer terug. Ik was hoe dan ook toe aan wat ademruimte, voelde me nu wel gerustgesteld voor de kinderen, die thuis waren (en de jongste weer getuige van haar uitvallen). Ondanks haar verwijtende en veroordelende toon, kon ik toch blij zijn opgekomen te zijn voor mijn standpunt. Het gaf me een gevoel van bevrijding: zowel de vrijheid om trouw te zijn aan mijn mening als de vrijheid om nu afstand te nemen om niet onder haar terreur te blijven.
Het samen-leven onder één dak blijft echter tot onaangename situaties leiden. Laatst nog als mijn broer op bezoek was, wist ik niet goed of ik me met hem apart moest zetten of in de (gezamelijke)keuken; terwijl zij in de living ernaast zat. Mijn voorstel om het huis beurtelings te bewonen heeft ze afgewezen. Ze klampt zich a.h.w. vast aan het huis waarvoor ze in het verleden geen goed woord over had. Opeens blijkt het toch haar t-huis te zijn, "het enigste dat haar nog overblijft..".En zou ze verlangen dat ik weg ga, terwijl alle moeite die ik er voor gedaan heb, alle werk dat ik er sinds jaren in verricht heb om het huis te maken tot wat het nu is, van haar tot nu toe slechts bitter weinig waardering heeft gekregen!
de lente is ingetreden met luisterrijke zonneschijn, hoewel de koude en droge noord- en oostenwind nog niet van plan is zich al dadelijk terug te trekken.
Het scheidingsproces loopt verder en komt soms in gevaarlijke stroomversnellingen terecht...
Enige dagen geleden kwam ze binnengestormd in één of andere razernij, één en al woede en boosheid, roepend en scheldend, verwijtend en dreigend. De lamp boven de tafel werd in een vervaarlijke beweging naar het plafond geslingerd, de strijkplank kreeg een duw in mijn richting... afschrikwekkend. Ik merkte niet eens dat ons jongste angstig buitengeslopen was en haar grote broer wenend had gebeld om toch alsjeblief om naar huis te komen. Zij was niet tot bedaren te brengen tot M. thuis kwam en ze wenend in zijn armen kon vallen. Ik was er zelf ondersteboven van, eigenlijk meer dan ik me zelf wou toegeven, heb die nacht ook niet goed geslapen. Gelukkig stelde ze de dag nadien zelf voor om buitenshuis af te spreken om over een aantal zaken te praten, iets wat ik eerder al had voorgesteld. Ze wil a.h.w. de controle in handen houden, het gevoel hebben zelf te kunnen bepalen, misschien omdat ze zich soms zo overspoeld weet door emoties? In elk geval was het een goede zaak om op neutraal terrein te praten met mekaar en was het gesprek vruchtbaar.
Er is weer een nieuwe fase aangebroken. Na de periode van ontkenning en tegemoetkoming was er een periode van woede en verwijdering, waarbij ze vaak een aantal dagen verdween. Nu claimt ze haar plaats in wat ze als haar thuis beschouwt. Het huis dat steeds een nagel aan haar doodskist was, is nu de plek waar ze thuis-hoort. Er kan zelfs bezoek van haar over de vloer komen. Er zal moeten onderhandeld worden -hopelijk niet gestreden- over de gezamelijke ruimte en tijd onder één dak. Voor de toekomst twijfel ik tussen ofwel haar het huis laten, uiteindelijk ook voor de kinderen dan; d.w.z. mede-eigenaar blijven en zelf iets huren, maar verbonden blijven ofwel mijn deel vragen van de eigendom en de banden met de geleefde tijd op die mooie plek doorknippen. Afwachten wat de schatting oplevert en daaropvolgend het gesprek bij de bemiddelaar.
na een winter die gehuld was in een somber, nat, druilerig en eerder zacht gewaad, is nu de lente met uitbundig zonnelicht en stijgende temperaturen ingetreden.
Vorige week hebben we dan eindelijk het eerste gesprek gehad bij een bemiddelaar. Het is de enige manier om tot afspraken over de scheiding te komen zonder verloren te lopen in alle emoties, verwijten en wrok die bij -de enkele pogingen tot- gesprek ons telkens in een ondoordringbaar moeras doen terecht komen. Nadien is ze de hele week verdwenen, zonder veel woorden en toen ze weer opdook, kreeg ik opnieuw een hele tirade over me heen: verwijten, bedreigingen, boosheid, woede en wrok...Ik heb gezwegen, kon enkel bedenken dat mijn mening evenveel recht van bestaan heeft als de hare, ook als ik die nu niet uitgesproken krijg. En toen was ze weer weg, voor een week samen met de kinderen in het huis van een vriendin die op reis is, oef!
Zij voelt zich gedumpt, verstoten, misbruikt,...terwijl ik de scheidng eerder als iets onafwendbaars, reeds langer voelde aankomen. Ik kan niet goed begrijpen dat ze de kans op wat meer geluk, waar ze toch naar verlangde en waar we als koppel niet echt toegang toe leken te vinden, niet lijkt te erkennen. Na al wat er in het verleden gezegd is, kan ik moeilijk aannemen dat ze zelf nog geloofde met mij gelukkig te worden.
Gisteren bij 't buitenkomen na het werk heb als het ware de eenzaamheid als bondgenoot omarmd. Het vooruitzicht thuis te kunnen komen in een stil huis, zonder de spanning van de sluimerende conflicten, gaf me een zekere rust. Weliswaar mis ik de jeugdige levendigheid van de kinderen, het ritme van de zorg voor hen, maar toch doet de ruimte die er is om de vrijgekomen tijd in te vullen naar mijn eigen aanvoelen, me goed. Ik probeer met enige mildheid en met vertrouwen tegemoet te komen aan eigen noden, wensen, gedachten en dromen die ik gewaarword doorheen de dag.
de winter is begonnen maar houdt zich gedeisd: zachte temperaturen, hevige windvlagen
een aantal gedachten tekenen zich af, een afwegen van de feiten die ons gescheiden samen leven met zich mee brengen -gisterenavond een cynisch en wrokkig tekstberichtje van haar om het nieuwe jaar in te luiden, het was een steek in mijn hart te merken dat ze zoveel wrok koestert. Kan ik daar zo dicht op blijven leven? -de onwennigheid van alleen te bewegen in de stad, geruime tijd zonder veel woorden, temidden van andere mensen, gelukkige koppels te zien,... maar toch een te-vreden-heid kunnen voelen in het één-zame zijn -de gezellig brandende tegelkachel die in de winter het hart van het huis is, is minder aantrekkelijk voor mij als zij, ingekapseld in zichzelf, in de zetel TV ligt te kijken; die kachel is het eerste dat ik laten bouwen heb in ons huis, temidden het zand en de ruwbouw van de verbouwing, er zit een stukje ziel van me in. Kan ik die ruimtes aan haar laten? Alles loopt nog door mekaar, er is (nog)geen ruimtelijke scheiding gemaakt. Zelfs de kamer waar ik nu slaap, loopt ze binnen als ze 't denkt. De ruimte die als living claim, wordt steeds weer volgestouwd met gewassen kledij. -de afwezigheid van de kinderen vandaag, ten dele door de situatie? ze vliegen natuurlijk ook uit, maar er is ook niet echt een warme en gezellige thuis om naar toe te gaan is die er eigenlijk in 't verleden geweest voor onze kinderen?
het zonneke blijft uitbundig over onze kopkes schijnen; vandaag temperaturen tot 22°C! De ochtenden en avonden zijn behoorlijk fris, maar eenmaal de zon zich wat boven de horizon heeft opgewerkt, is het zalig om buiten te zitten of door heuvels en bossen stille wandeltochten te maken.
De 'scheidingswerken' vorderen langzaam. Zowel materieel als innerlijk vraagt het een zekere volharding en doorzetting. Sommige momenten lijkt het een vreemde constructie, iets kunstmatig om onder hetzelfde dak een scheiding te proberen bekomen, maar dan vooral op momenten dat ik er a.h.w. van buitenaf naar kijk. Andere momenten voelt het vanbinnen toch als juist aan, als wat ik nu nodig heb: meer tijd en ruimte voor mezelf, het uitzetten van grenzen tussen wat gedeeld wordt en wat niet... Haar houding is er één van afstand houden, druk bezig zijn met fantastische zaken en geweldig interessante en boeiende mensen, die haar allemaal zo graag zien... Nu de kinderen een hele week weg zijn op stage voor school, komt ze enkel 's avonds laat thuis toe en is er weinig gezamelijke tijd. Af en toe een lief SMSje -van op een afstand. Ik laat het maar betijen, zoek zelf m'n weg in het alleen zijn en het loslaten. Op mijn uitnodiging om een gesprek te voeren bij een bemiddelingsbureau om een aantal afspraken te maken, is ze niet willen ingaan. Haar reactie was er één van emotionele weerstand, zonder veel ruimte voor wat ik vraag en voorlopig nog altijd zonder alternatief. Praktische en financiële kwesties blijven daardoor vaak hangende en brengen dan meestal alle onderliggende pijnen en emoties met zich mee als ze ter sprake komen.
de eerste schooldagen en werkdagen na een stralende zomervakantie, maar de zomer blijft duren met uitbundige zonneschijn en temperaturen tot 30°C
de vakantie was gevuld met enkele -jawel, gescheiden!-wandeldagen voor haar, enkele -ook gescheiden- wandeldagen voor mij en een gezamenlijke opruimactie van spullen die we al jaren hebben laten liggen; de stemming was rustig, eerder positief en coöperatief. nochtans voelde het ook beklemmend en toch vreemd aan, het uitblijven van verwijten, ongenoegen en frustratie én haar vooral meegaande en zorgzame houding was zo ongewoon; ik had in elk geval niet veel zin om buiten het huiselijke werk dingen samen te doen, hoewel ze daar soms om vroeg, de behoefte om alleen te zijn of om alleen op stap te gaan bleef heel sterk.
Sinds we terug in het school- en werkritme gerold zijn en omdat ik opnieuw het onderwerp van de scheiding en de ruimtelijke en feitelijke organisatie ervan ter sprake bracht, is haar positieve houding zienderogen aan het afbrokkelen. Mijn vraag tot scheiding wordt gewikt en gewogen en te licht bevonden. Ze beschouwt het enkel maar als een moment van zinsverbijstering, een puberale(!) midlifecrisis van voorbijgaande aard. Meer ruimte? ja, minder verwachtingen en claims? ja, maar toch niet zo drastisch. Ze voelt zich gedumpt, haar verdriet te groot. Ze gaat eraan kapot, kwijnt weg. Dat kan toch niet zomaar na 25 jaar, dat is niet normaal. We moeten zorg blijven dragen voor elkaar, anders staat ze niet in voor de gevolgen en dat zal ik ook op mijn rekening gepresenteerd krijgen...mijn eigen egoïstische schuld, schuld, schuld... En dan staat 's anderendaags haar ego weer overeind, gewapend voor de strijd op het slagveld van de ik-gerichte zelfverwerkelijking. Ze heeft plannen, een drukke agenda met vele momenten voor zichzelf. Trek uw plan, ik trek het mijne! Nu is haar ik-tijd-perk (strijd-perk?) aangebroken, o wee degene die daar iets tegen durft op te werpen! Onze M. kreeg direct een veeg uit de pan als hij het dramatisch gehalte van haar houding benoemde.
Ik realiseer me dat ik vluchtwegen moet organiseren voor mezelf. De kinderen doen dat ook wel, merk ik. Het plan om binnen in ons huis gescheiden te wonen, met elk een slaapkamer, keuken(tje) en living(ske) is een mogelijke en realiseerbare piste, maar intussen wil ik ook verkennen of ik weg kan, aangezien haar plannen om iets te huren in Gent nog tot niets hebben geleid en weinig realistisch lijken, gezien de eisen die ze stelt!
de oplopende temperaturen hebben tot hevige onweders geleid, met donkere, dreigende wolken, knallende donderslagen en hevige regenval.
Gisterenavond kwam dan toch de eerste uitbarsting van haar, na een periode van ingehouden poeslief-zijn. Het hele arsenaal van beschuldiging, kritiek, verwijten, aanklamping, over me heen praten, inzinking en gehuil, dreiging, agressie... kwam tevoorschijn en 's nachts is ze verdwenen zonder me iets te laten weten. Een grote uil zat bovenop een elektriciteitspaal luidkeels te roepen toen ik ging slapen en het onweer en de hevige regenval deze morgen in een leeg huis zijn sprekend...
Ze wil met me praten, want ze begrijpt het niet, maar grijpt mijn woorden aan om in te vullen wat ik denk, of hoe ik de dingen zie. Ze ziet me graag, maar voelt zich op de grond gesmeten, voelt zich gedumpt als een stuk vuil en haar leven heeft alle zin verloren, de gevolgen hiervan zal ik ook mogen dragen... Ik vrees de heftigheid van haar verdriet, het overweldigende en de donkere, peilloze diepte van haar ziele-pijn, de onredelijkheid, het onvoorspelbare en het onheilspellende van haar reacties; ik voel weer de last die ze op m'n schouders legt nu ze afhaakt voor de dagelijkse zorg.
