Don't bother walking a mile in my shoes, try living a day inside my head instead
Keek, keek: 't schreuft
10-09-2014
Nu pas...
Nu pas... Na 40 jaar zie ik het ineens toch,
herken ik mezelf alsnog...
We hebben veel meer gemeen
dan wat duidelijk was voor iedereen.
Jij en ik, we houden van schoenen,
van omarmen, knuffelen en zoenen.
Maar véél meer dan deze trekken,
kon ik tot nu toe niet ontdekken.
Ooit hield moeke mij dat voor,
want zij had het toen al door,
dat je meer dan "de schoenziekte" doorgaf aan mij, "je bent zoals tante Vera" is wat ze heel dikwijls zei.
Helaas ineens was er geen moederspiegel meer, die mij kon tonen hoezeer
wij twee op elkaar beginnen lijken nu de jaren snel verstrijken.
Tot ik vandaag de foto's naast elkaar ging leggen,
tot ik tot mijn verwondering moest zeggen:
"neen, ik ben niet alleen mijn vaders evenbeeld,
er zijn mij ook andere genen toebedeeld"
Kijk maar goed, je zult het ook wel zien
eerst denken dat het een kwestie van stijl is misschien.
Doch, naast onze liefde voor kleren, diezelfde smaak, is er daar die oogopslag.
Behalve onze keuze van make-up en accessoires, herken ik dat getwinkel, die lach...
We zijn niet identiek, en het is subtiel
maar de gelijkenis is niet futiel
want voor mij betekent het heel wat
te ontdekken wat ik van moeke's liefste zus heb meegehad.
Nu pas, na al die jaren
kan ik in de spiegel staren
en in mezelf zeggen " ik lijk meest op vake, dat is waar
maar ik herken ook mijn moeke's lievelingszusje hier en daar"
Wat ik vroeger zag, jij bent zwart en ik blond,
daar keek ik nu pas voorbij en dit is wat ik ineens vond:
Een gelijkenis tussen mij en mijn stijlicoon, die knappe vrouw,
zij die ons knuffelde en kleedde, altijd bleef koesteren... tante Vera, Ik Hou Van Jou
