Nog 2 nachtjes te gaan... en dan staat ons bezoek aan de gynaecoloog gepland. We hebben er toch wel naar uitgekeken want dan zal het pas echt zijn :)
Momenteel is het een zeer warm weekend... rustig op het terrasje in verbetermodus en regelmatig iets eten en drinken. Ik lijk veel meer zin te hebben in water of een stuk fruit, dan voordien, maar beter zo :)
Ik merk ook wel dat ik met momenten ineens misselijk kan worden... pfff dat is het onaangename. Vb. Als ik gewoon eens iets vertel over lasagne, komt de geur in me op en voel ik me misselijk worden. Gelukkige gaat dit snel genoeg over. Op andere momenten, voor smorgens wanneer na ongeveer een uurtje wakker te zijn voel ik me ook misselijk worden en wanneer ik dan iets kleins eet, gaat het meestal wel over. In het midden van de dag of savonds krijg ik dit ook al weleens... Het hoort erbij zeker?!
Alhoewel ik in begin dacht, 'oej ik ben niet misselijk'... maar het zat er dus nog aan te komen. En ik ben ervan overtuigd dat andere vrouwen het nog erger te pakken hebben dan ik.
Nog even aftellen dus en wachten op het eerste gynaecoloogbezoek. Tot zover, heb ik tegen iedereen nog kunnen zwijgen! :)
Naargelang wat de gynaecoloog zegt, vertellen we het in de loop van de week of wordt het nog even afwachten.
Misschien nog wel iets dat me verbaasd.... in broeken geraak ik bijna niet meer in :s Waardoor ik nu vooral kleedjes en rokjes draag maar deze spannen wel al wat. Liever dus iets losser, maar dat is voor als we thuiskomen :)
In die eerste week nadat ik een positieve test had voelde ik me ook meteen zwanger. Wesley zei zelfs dat je het al begon te zien. Ik kon wel moeilijk slapen. Aangezien ik graag op mijn buik slaap en ik voelde dat deze wat hard stond, opgeblazen was... Pfff ik dacht... oh nee als dit nu al is? En ik die zo graag van een dutje en slapen houd :) Dat is nu wel wat over... het slapen is terug goedgekomen :)
Eten... Misselijk ben ik niet echt maar ik voel wel een hele zwakte als ik een uurtje wakker ben... nu eet ik dus uit voorzorg elke ochtend een kleinigheidje. Dan is het 'mottige' gevoel toch al wat beter. In tegenstelling tot vele andere vrouwen heb ik eigenlijk geen vreetbuien :) Joepie! (nog niet) Ik ben heel snel voldaan, en vol is vol. Na het eten voel ik me als een olifant die niet meer kan bewegen terwijl ik misschien maar een paar hapjes deed. Zelfs water kan er niet meer bij. Maar bon andere momenten kan ik dan weer wel goed eten!
Velen in mijn omgeving hebben het al wel door maar krijgen van mij nog niet de bevestiging :) Ik denk dat ze zo beleefd zijn om er toch gewoon op te wachten :) haha Vooral die collega's van mij dan ;) Tja ik drink geen wijntje meer... tijdens een etentje was er carpaccio wat ik zo graag eet... maar nu niet meer mag eten... Ik nam heel onbewust dus het hapje en dacht meteen 'oej, rauw vlees mag niet'... dus legde ik het maar terug... beetje vreemd als je zoiets ziet he? :) Ik belde stiekem naar Wesley met de vraag of ik wel zalm mocht eten.... en ja hoor dat mocht :) Ik wil graag voorzichtig zijn maar weet natuurlijk nog niet alle details. Uiteindelijk is het toch maar een slaatje geworden. Vroeger dacht ik dat ik de prepare wel zou missen... in het begin was dit niet zo maar nu denk ik soms wel dat het wel zou smaken...
Een dag voor mijn zwangerschapstest plaatste ik op fb een uitzet via een 'like, deel en win-actie'. Het was dus echt gewoon met het oog op de toekomst. Uiteraard stelden velen zich daar vragen bij maar ik bevestigde dat ik dit uit 'oog op de toekomst' deed. Wat ook echt wel zo was... maar een dagje later kwam dan mijn positieve test... ja dat was dus niet zo de bedoeling geweest he :) Ik wist het toen echt nog niet! Bij deze... toch maar even bevestigen
Nog iets raar... ik krijg nu al de knoop van mijn broek niet meer dicht :s steeds nadenken dus over wat aan te doen... Wat ik zo graag zou willen tonen hebben vroeger wil ik nu dus wel echt nog even verbergen...
Nog even... nog 9 nachtjes slapen en ik doe mijn eerste echo! Oh wat kijk ik daar naar uit :)
Nu ben ik er al wat aan gewend en probeer ik zo normaal mogelijk toe doen. Gewoon wachten op ons eerste bezoek aan de gynaecoloog. Ik ben er ook wel mee bezig via sites; verhalen lezen, voedingsadviezen, namen opzoeken, voordelen van de mutualiteit, hoe we het gaan vertellen aan de anderen... maar dat doe ik graag. Lindsay zal deel uit maken van onze aankodiging :)
Al heel vaak praatte ik met mijn zus over kinderen, de uitzet, de opvoeding, veranderingen van het lichaam, hoe was het bij haar, hoe gaat die bevalling...Ook nu weer een hele lange telefoon met uitwisselen van gedachten ideeën en haar ervaringen. Alleen was het gesprek voor mij nu wel anders dan anders. Ik dank niet dat ze iets doorhad, aangezien we er al heel vaak over gepraat hadden.
Ik probeerde uit te vissen hoe haar gynaecologe heette, wat haar nummer was.... Jammer genoeg nam deze gynaecologe geen nieuwe patiënten meer aan. Ik moest terug van 0 beginnen en ik wilde echt iemand waar ik me goed bij zou voelen, iemand die me goed op weg helpt en begeleidt... Via een omweg vertelde ik haar dat ik dus een nieuwe gynaecologe zocht omdat een onderzoek nu wel al langer geleden was en ik vond dit wel belangrijk... maar ik mocht het ook niet TE belangrijk laten overkomen :) Ze ging mee op zoek en we wisselden opnieuw gedachten uit over een mogelijke gynaecologe.
Ik vond er eentje en heb haar vrijdag opgebeld met de melding dat ik 2 positieve tests had maar niet precies wist hoe ver ik nu zou moeten zijn. Afgegaan op de laatste test (5 weken) telde ze er 3 weken bij en dus mag ik de 10e juni op eerste controle :)
Heel spannend die eerste week toen ik het wist. Ik wilde het iedereen vertellen maar ik wilde ook wachten tot mijn eerste echo. Vaak heb ik ook gedacht... het is nog pril... wat als er nog iets misgaat? Maar die gedachten zijn niet gezond dus die laat ik varen.
Ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken... ik had mijn wens om ooit mama te worden en het liefst van al... een jonge mama. We hadden er al heel veel over gepraat, ikzelf had er nog vaker aan gedacht en mezelf er vanalles over voorgesteld. Maar nu was het moment ook echt aangebroken!
Alhoewel ik geen vaste cyclus heb vond ik dat ik nu wel langer als anders niet ongesteld werd. Ook had ik enorm veel pijn in de borsten en Wesley bevestigde ook wel dat ze wat anders waren. Alhoewel ik ook op mijn voeding lette met momenten... ik viel maar niet af! Ik besloot op dinsdag 21 mei tijdens een bezoek aan carrefour (tijdens de middagpauze voor nog een aantal boodschappen voor de leerlingen) toch maar een testje mee te nemen. Spannend moment op toilet... ik wachtte... en wachtte en zag 2 horizontale streepjes... ik keek op de verpakking en dit bleek dan positief te zijn. Ik wachtte nog heel even met het gedacht dat dit nog zou veranderen. Het veranderde uiteindelijk niet en ik begon de bijsluiter te lezen. Want misschien vergiste ik me toch wel? ...Niet dus! En plots begon mijn les... Ik heb nog een hele namiddag lesgegeven met dit wel in het achterhoofd maar ik wilde toch een 2e test doen. 16u... de bel gaat. Om 16.30u stond er een vergadering gepland dus ik reeds snel heen en weer naar Kruidvat voor een andere test... deze keer een Clearblue omdat ik wel heel zeker wilde zijn, maar misschien was ik stiekem al wel overtuigd want ik kocht meteen een paar baby-sokjes als verassing voor het thuisfront :) Ik deed de test en daar kwam opnieuw een positief resultaat met bevestiging 3+ (wat dan eigenlijk wilde zeggen dat ik al meer dan 5 weken geleden zwanger geraakte).
Ik propte de zwangerschapstest terug in de verpakking en daar zat ik dan in de vergadering... met mijn zwangerschap in geachten en 2 testen in mijn handtas. Heel veel indrukken, gevoelens en gedachten gingen door mijn hoofd! Ik wilde lachen en huilen tegelijk... het aan iedereen vertellen en het stilhouden tegelijk...
Onderweg naar huis... hoe zou ik dit nu aanpakken? Ik kwam thuis en Wesley zat achter de pc :) (zoals gewoonlijk ;) ) Goed dus want dat gaf mij de kans om de sokjes in te pakken. Graag had ik er altijd een heuse verassing van willen maken met een mooi tekstje erbij maar daarvoor had ik dus wat meer tijd nodig en daar wilde ik niet op wachten. Daarom de sokjes gewoon ingepakt in geschenkenpapier en ik riep Wesley bij mij. Op regelmatige basis heb ik al wel eens een verassing voor hem dus misschien stelde hij zich daar geen vragen bij. Hij opende het pakje en keek een beetje verontwaardigd :) Zoals ik al wel gedacht had, en ik was erop voorzien vroeg hij of ik zeker was. En daarop pakte ik de eerste zwangerschapstest... en daarna de 2e :) Oke... de bevestiging van 2 testen was er nu al wel :) Een paar traantjes, een stevige knuffel en wat lieve woordjes waren voldoende voor ons...
