Ik weet niet of ik het al duidelijk had vermeld, maar ik heb op 14 november 2015 een ongeluk gehad.

In een ander blogbericht zal ik dit uitgebreid bespreken.

Het enige wat er nu toe doet is dat het m'n leven voor goed een wending heeft gegeven waar je U tegen kan zeggen.

Vooral mijn linker lidmaat was getroffen. (Linker enkel en linker knie.)

Een barstje in mijn linker enkel, wat kennelijk betekend dat het gebroken is.

En een diepe open vleeswonde net boven mijn knie waar nu een mooi groot litteken zit die me voor altijd aan het ongeluk al herinneren.

Mijn behandelend arts, vlak na het ongeluk had als tip gegeven dat ik dat altijd nog kon laten bij werken.

No way José ! 

Littekens geven aan dat je leeft, dat je fouten maakt, en er hopelijk uit leert om niet nog is je hoofd te stoten aan de zelfde steen.

Anyhow...

die afgelopen dinsdag om 20u afgenomen was in het dichts bijzijnde ziekenhuis.

(Nu moet ik er even bij vermelden dat dit het idee was van de beste vriendin van mijn moeder,

omdat ik anders tot 8 september moest wachten voor ik zou weten wat er nu gaande was in mijn linkerknie.)

Op het moment van de MRI was ik behoorlijk zenuwachtig wat er zou gebeuren of eerder wat de scan in zou houden qua procedure.

Buiten het enorme kabaal was er niks engs aan.

Ik kreeg zelfs een koptelefoon op en een gevalletje waar ik op kon drukken als het me niet zou gaan.

Toen ik de grote machine zag moest ik me even vermannen, 

zeker als je bewust bent van het feit dat je elk moment in een reuze magneet gaat geschoven worden.

Het idee alleen al, klinkt verre van gezond.

Achteraf kwam mijn moeder af met dat het apparaat er voor zorgt dat al je energiestromen goed aangestuurd worden,

dit zodat ze echt een goed beeld kunnen schetsen wat er gaande is.

(Voor lief hebbers heb ik een foto toegevoegd van de MRI scanner die er het meeste op die vanuit het ziekenhuis leek.)

Hierdoor was mijn knie behoorlijk stijver dan voor dat ik het ziekenhuis in ging.

Het koste me ook kennelijk meer energie dan dat ik van te vore had in geschat,

want de volgende dag lag ik te ronken tot een uur of 9 's ochtends.

Na dat ik vanochtend had gebeld, kreeg ik te horen dat degene van het secretariaat me terug zou bellen of de dokter zelf.

Want ze was namelijk bezig, wat ik zelf ook al had kunnen bedenken.

Maar je moet ergens beginnen om een antwoord te krijgen op je vraag.

Na enkele uren werd ik terug gebeld.

Degene van het secretariaat verzekerde me dat het niks ernstig was, enkel een verdikking van het kraakbeen.

Ik wis begot niet wat ze daar mee bedoelde terwijl het nog zo algemeen Nederlands klonk als maar kon in die dokterswereld.

Nu ze had de afspraak willen vervroegen om het te bespreken, 

maar ik zat met het feit dat ik eerst nog de isokinetische test moest ondergaan.

Wat pas laat kon omdat degene die dat afnam net in 3 weken verlof ging.

Waardoor de test pas op 5 september wordt afgenomen.

Zo zal ik de revalidatiearts pas terug zien op 8 september, 

terwijl de adviserende geneesheer me al terug wilde zien rond eind augustus.

Der straks heb ik even op gezocht wat een verdikking bij het kraakbeen in hield...

Ik dacht er eerst dus luchtig over, en had al opgelucht smsje verstuurd naar een goede vriend, dat ik niet onder het mes zou moeten.

Als de zoekresultaten kloppen kan het juist zo zijn dat ik allerlei testen weer moet ondergaan om de schade beter vast te kunnen stellen.

Inclusief een kijkoperatie. Wat dus betekend onder het mes.

De zoekresultaten verwezen me constant door naar slijtage aan de knie en dan in hogere gradatie als ik mijn symptomen vergeleek.

Maar misschien is dit juist het moment om op het ergste voorbereid te zijn, zo kunnen de gesprekken enkel mee vallen toch ?

Morgen ga ik naar mijn huisarts om mijn afwezigheidsattest te verlengen voor de zoveelste keer.

Zo kan ik hem ook een beetje op de hoogte houden meteen en vragen of hij al eventuele informatie heeft voor verdere procedure.

Ik heb mijn MRI scan netjes op cd laten zetten zoals de adviserend geneesheer had gevraagd, dus kan ik het mijn huisarts ook laten zien.

Het enige wat ik nu kan doen is geduld hebben.

Alles op me af laten komen en er positief naar blijven kijken.