Rond 9 uur lagen we al in het zwembad, of beter gezegd een uitgerekte badkuip.

Ik ving al een glimp van kennelijk de badmeester op voor ik het zwembad betrad om om te kunnen kleden.

Hij was kennelijk wat kinderen les aan het geven.

Later kwam ik er achter dat hij ze voor hun diploma a liet zwemmen.

Zover ik weet waren ze allemaal geslaagd, want op het einde mochten ze allemaal even vliegen.

Wat in houd dat hij ze heen en weer zwiert en in het zwembad dropt.

Wat normaal heel crue zou zijn als je er bij na denkt, maar ze leken het echt leuk te vinden en ze konden nu zwemmen.

Dus was het waarschijnlijk een rush moment van adrenaline voor die kinderen.

Hij zag er van top tot teen leuk uit.

Zijn gezicht, haar, ogen, lichtjes gespierd.

Ik dacht eerst dat ie een felle sixpack had en ik schaamde mezelf er al voor dat ik blijkbaar daar op begin te vallen.

Maar ik kon opgelucht adem halen toen ik zag dat hij enkel een sportieve bouw heeft.

Bij hem zou ik me absoluut wel veilig voelen.

Ik hem niet pal langs hem gestaan en ook nog geen woord tegen hem gezegd maar hij leek me wel wat langer dan ik zelf.

En heb het idee dat ie ook wel is steelse blikken mijn kant op wierp.

Wat een geluk dat je dan met je beste vriendin en haar kind zwemt zodat je je kan focussen op hun.

Waardoor je meteen niet zo wanhopig over komt.

Ik heb geen idee of hij er vaker zal zijn, maar toen ik wilde gaan douchen vroeg hij net aan iemand of die er voor het eerst was.

Dus ik denk wel dat ie wel is vaker daar komt.

Hij zal misschien een van de badmeesters zijn.

Met het verstrijken van een aantal weken zal ik daar van zelf wel achter komen denk ik.

Maar ik had eerst heel streng zoiets van dit mag nog niet want ik heb die weddenschap met mezelf.

Mijn moeder vindt dat ik weer te streng voor mezelf ben.

Het klopt wel dat als ik eenmaal iets voor ogen heb qua doel, 

ik m'n tanden er inzet en niet meer los laat voor ik het gewenst doel heb bereikt.

Ik voel wel dat ik nog steeds een jongens gek ben, maar ik bekijk ze nu veel zorgvuldiger dan ervoor.

Ik verslind ze niet meer met mijn ogen om er constant iets leuks aan toe te voegen om ze er maar mee door te laten gaan.

Nee, ik bekijk ze en bedenk meteen erbij hoe hun karakter zou zijn.

Alsof ik veel beter probeer te selecteren. 

Alsof ik mijn kansen probeer in te schatten hoelang ik bij die kerel zou kunnen blijven zonder op hem uit gekeken te raken.

Want ook al ben ik heel blij met mijn vrijheid en heb ik nog heel wat plekken waar ik zou willen rond fladderen.

Qua relatie wil ik alleen nog maar iets serieus opbouwen.

Geen geflikflooi wat uiteindelijk alleen maar op seks zou uitdraaien, 

of terwijl enkel voldoening voor het oog en je libido gehalte te bevredigen.

Nee, ik wil me niet meer laten leiden door mijn lusten.

Dus stel er komt meer van die leuke badmeester, dan is het op een fatsoenlijke rustige manier.

Zonder meteen binnen enkele afspraakjes het bed in te duiken.

Want dan is het gedoemd om te mislukken.

Kan hij niet wachten tot ik me zeker genoeg voel om een stapje verder te zetten: is het zijn probleem, en niet de mijne.

Mijn moeder zei trouwens dat het al langer geleden is dan een jaar dat ik een relatie had.

Zei telt de avontuurtjes niet mee.

Geen idee meer hoe het Taoisme daar precies over dacht.

Maar stel ik zou het zekere voor het onzekere pakken dan zou ik na augustus safe zijn om opnieuw een relatie aan te gaan.

Maar dat is dan enkel qua het stukje over partner zijnde gedeelte.

Ik zou dit enkel toe laten als het van de jongen zijn kant zou komen, tot ik me wat zeker de voel.

Of nog een jaartje wacht na mijn weddenschap om echt zelf ook actie te durven onder nemen.

Ik zie wel hoe dingen lopen.

Als het de bedoeling is zal hij z'n mond wel open trekken toch ?

Maar aan de andere kant, jongens/ jonge mannen moeten zich ook over hun onzekerheid heen zetten, 

om te durven riskeren een blauwtje op te lopen.

Terwijl ik niet echt geloof dat hij snel een blauwtje op zou lopen.

Maar het kan dat hij ook al heel wat achter de rug heeft.

Ik wordt gewoon helemaal benieuwd.

Was niet heel erg ongemakkelijk, maar hield hem wel soms in de gaten wat gewoon zo stiekem voelde.

Alsof ik zijn privacy afnam of zo.

Daar krijg je zo'n meisjesachtige giechel bui van.

Maar ik vraag me af waarom ik hem leuk zou kunnen vinden.

Is het omdat ik nu mezelf weer afsluit van de buiten wereld ?

Of na ja afsluiten is een groot woord, ik trek me terug in mijn comfortabelste zones wanneer dat goed voelt.

En heb weer gebroken met overige contacten via internet, inclusief de ex waar ik mee zou wachten.

Nu ik de badmeester had gezien gaf het me de laatste aanmoediging om het gewoon te doen.

Dus heb het gewoon gedaan.

Zo redeneerde de vriend van de beste vriendin van mijn moeder ook:

Je kan beter eerst doen en daarna pas erover nadenken. (Geld alleen als dingen echt goed voelen, vanuit je hart. Niet je libido gehalte !)

Omdat je achteraf pas het fatsoenlijke overzicht kan creëren om alles te beredeneren.

Voor dat je een keuze maakt ontbreken er nog verschillende puzzelstukjes waar je constant naar mis grijpt.

Dit omwille van het feit dat je het nog niet eerder hebt mee gemaakt.

Bij andere gevallen krijg je al bepaald een voorgevoel, die zou je in overweging kunnen nemen.

Zolang het je natuurlijk niet belemmerd je gevoel te volgen.

Daarmee, als ik er wat mee zou doen is het eerst een beetje afwachten.

En daarna als hij bijvoorbeeld de eerste stap zou zetten, het luchtig houden en heel rustig opbouwen.

Zodat het vertrouwen de kans krijgt om te groeien.

Langs al dat gebeuren blijft de quote toch wel hangen van een 90's liedje :

Het was heel gezellig, de sfeer was ontspannen en hebben heel wat afgelachen.

Als ik niet beter zou weten dat we gewoon vrienden waren had dit zelfs op een date kunnen lijken.

We plaagde elkaar regelmatig en hij was veel mondiger en losser dan normaal.

Kan je dus werkelijk de nabije mensen rond om je met je mee veranderen als jezelf anders naar het leven kijkt ?

Ik begin stilaan te denken van wel.

Dit was hoe ik had durven dromen dat het contact zou zijn.

Geen druk op je schouders, gewoon een gezellig uitje, zonder verdere verplichtingen.

Het was een ware ontspanning, en dat terwijl ik met 2-3 verloren heb.

Het ging mij niet om het winnen natuurlijk, vooral om het bij praten van alles.

Achteraf toen ik terug thuis was, vroeg ik me af of hij als stille jongen het niet vervelend vond dat ik mijn kwek amper hield.

Bij hem breng ik het gesprek meestal op gang, maar hij reageert wel fatsoenlijk en ik denk dat ie zich ook vermaakt had.

Want hij betaalde de rekening en zei dat ik de volgende keer maar betaalde.

Daarna vulde die zich aan dat de volgende niet zou hoeven als ik met hem mee wilde naar de film.

Hij krijgt namelijk rond z'n verjaardag een gratis cinema ticket.

Ik voel me stiekem wel vereerd dat hij mij vroeg.

Hij had net zo goed gewoon met zijn vast clubje vrienden kunnen gaan en het bij deze keer afspreken weer kunnen laten.

Maar dat deed hij dus niet, en daar voelde ik me ergens goed gezind door.

Ik hou van de ontspannen sfeer die ik bij hem ervaar, alsof alles in balans is.

Ik denk dat dat is wat de rust bij mij geeft, de balans waar hij voor zorgt.

Klinkt waarschijnlijk absurd maar heb geen idee hoe ik het anders uit kan leggen.

We kunnen gewoon goed overweg, serieuze onderwerpen maar elkaar ook plagend.

En voor dat ik uitstapte zei hij nog dat we hopelijk sneller af zouden spreken dan de afgelopen 2 maanden.

Het is nu afwachten of ie me gaat contacteren om naar de film te gaan.

Het lijkt me fijn om hem regelmatiger te spreken, gewoon wat rond te hangen en zo.

Hij is een fijn gezelschap, niet enkel omdat hij goed kan luisteren.

Gewoon om hoe hij is.

Het enige wat ik niet met hem had besproken was het onderwerp rond het drama voorval met mijn ex.

De ex die ik travelbunny als bijnaam had gegeven.

Hij was de eerste waar ik helemaal hotel de botel verliefd op was geworden,

en nog steeds felle gevoelens voor ervaar.

Maar ik had besloten voor mezelf om skype definitief te verwijderen zodat ik hem niet telkens onder ogen hoefde te komen.

Of na ja, eerder zijn plaatje waar een online status symbooltje langs opblinkt terwijl hij niet reageert.

Ik weet dat het een druk bezet iemand is en een erge workaholic, maar wat verwacht ie dan ?

Hij heeft een vriendin, werkt heel veel, reist af en toe voor z'n werk en woont niet langs de deur.

Ik wil niet meer in het verleden blijven dobberen ook al voel ik nog steeds heel veel voor hem.

Door een bepaalde tekst wat ik laats in het boek: Hoe vang je een vent ?

heb gelezen begon ik terug te bruisen.

Het kwam er op neer dat het niet betekend als je van iemand hebt gehouden dat je dan niet van een ander mag gaan houden.

Het is niet dat je dan ontrouw bent aan een van de partijen, nee je gaat door met je leven.

En ik hoop gewoon dat ie weet dat hij altijd bij me terecht kan als er iets ergs zou gebeuren.

Ik geef hem tot volgende week om op heel mijn gedachten stroom te reageren, 

maar ik weet eigenlijk al dat ie er waarschijnlijk niet op zal reageren.

Want gisteravond en vandaag kon ik het niet laten om even te checken of ie iets had gestuurd.

Niks, na da, zelfs geen ik heb het druk, ik reageer later wel.

Enkel het bericht dat hij gefrustreerd was dat mijn plan was om skype definitief te verwijderen, 

en daarvoor dat hij niet eens de tijd had gehad om mijn vorige berichten te lezen. (Van een goeie week geleden.)

Het wordt tijd om met een opgeheven hoofd naar de toekomst te kijken.

Elke dag geeft je de kans om opnieuw te beginnen, om iets op een andere manier aan te pakken.

Maar daarvoor moet je natuurlijk bepaalde dingen eerst durven los te laten.

Anders laat je je tegen houden om bepaalde kansen aan te grijpen met beide handen.

Ik ben zo nieuwsgierig naar wat de toekomst me allemaal nog zou kunnen brengen,

dat ik me haast een klein opgewonden meisje voel, 

die voor het eerst naar een pretpark gaat en van de spanning die avond van te vore geen oog dicht kan doen. 

Enkel en alleen door het enthousiasme alleen al.

Kom maar op optimisme en naïviteit maar dit keer met een realistische toets !

Hij bevestigde al wat de zoekresultaten op wezen via internet.

Slijtage aan zowel mijn rechter knie als mijn linker. 

Kennelijk heb ik slijtage 2e graad, aan de binnenkant / achterzijde van mijn knieschijf.

Ik heb door gevraagd voor eventuele verdere behandeling.

Hij gaf me als tip kinesitherapie, maar voor toegepaste therapie moet ik wachten tot begin september.

Dus zei hij dat ik ondertussen nog geen specialist of zo op zelfstandige basis hoefde te zoeken.

Ik moest gewoon verder doen met mijn eigen oefeningen.

Na de isokinetischetest weet ze toch pas het gehele plaatje waarmee ze me gerichter kan gaan begeleiden.

Het is dus geduld uitoefenen.

Onder tussen ga ik wel al beginnen met de medicatie die hij me heeft voor geschreven.

NC2 heet het gloedje, ben heel benieuwd hoe me maag er op gaat reageren.

Eventuele voor uit gang zal pas te zien zijn na 3 a 4 maanden.

Nog een optie die hij gaf was een inspuiting van Hyaluronzuur, wat als een soort glijmiddel zou dienen voor in je knie.

Ik heb net even wat dingen op gezocht om er zelf ook wat duidelijkheid in te krijgen wat precies wat is en met wat voor nut.

Want ik ben absoluut geen van van medicatie in te nemen, maar in deze situatie wil ik er nu alles aan doen wat ik kan.

Hyaluronzuur (leuk woordje voor galgje) is kennelijk een stof dat normaal gezien in je gewrichtsvocht voor komt.

Dat zorgt er dus voor dat je soepel je knie kan plooien.

Dus normaal zou je er van uit gaan dat dat ook kan helpen.

Zoals een kraken of piepend scharnier zou verholpen kunnen worden met een oliedruppel.

De procedure wordt Viscosupplementatie genoemd.

Buiten die optie's heb ik zelf nog met het opzoeken naar NC2 de medicatie gevonden die vaak er mee wordt gecombineerd:

Biocondil, enkel wil ik dit nog even afwegen omdat ik bij de eventuele bijwerkingen van NC2,

er al achter kwam dat misselijkheid voor kwam, soms zelfs braken, duizeligheid,..

Dus misschien is het beter om enkel de NC2 eerst te proberen, kan altijd nog gaan combineren.

Want het werd al aangeraden om ze dan op te splitsen omdat er anders een te heftige reactie zou komen.

Ik hou m'n hart al vast voor morgenochtend ! (Misschien kan ik beter mijn maag vasthouden...)

Het is dus ook afwachten of de adviserend geneesheer van de ziekenkas dit voldoende bewijs vind om me er niet uit te knikkeren.

Mijn broer vond van wel omdat ik amper kon lopen.

Maar dat is dan ook af en toe een schat van een broer.

Ik probeer het ergste te hopen en dan kan het alleen maar meevallen of niet zo tegen vallen.

Aan alles zit zo zijn voor en nadelen en het hoort er nu eenmaal bij momenteel.

Ik heb verschillende leuke korte uitjes gepland.

Eigenlijk onbewust...

Maar hele leuke afleiding van heel de situatie.

De oefeningen gaan ongeveer goed, moet mezelf wel wakker sleuren maar dan doe je ook wat op een dag.

Ik ben vandaag zelfs weer met de rolstoel weg geweest samen met mijn beste vriendin.

Het was heel erg gezellig en de benauwde buitenlucht deed me eigenlijk best goed.

Met haar hulp ben ik bijna tot helemaal het volgende dorp gerold.

Morgen hebben we weer rond 13 uur afgesproken.

Deze avond ga ik poolen met een hele goede vriend.

Het is een bezige bij dus ik was blij toen hij inging om mijn vraag om is af te spreken.

Ik had hem gisteravond laat met een bang hartje een sms gestuurd of hij wilde bij babbelen.

En hij was super enthousiast wat me alleen maar deugd doet.

Want hij is een van de personen in m'n leven die ik liever niet kwijt raak.

Stel hij zou me niet meer willen spreken of dergelijke, zou ik me er uiteindelijk wel kunnen bij neerleggen.

Maar dat is dan enkel en alleen een kwestie van respect naar de andere toe.

Normaal zouden we waarschijnlijk naar Little Paris gegaan, een plek die ik zo noem.

Het is adembenemend mooi en lijkt op Parijs zoals je de foto's ziet op internet.

Enkel is de Eiffeltoren dan pure schaduw maar wel in de vorm wat heel erg er op lijkt en de rest verlicht met de minuscule lichtjes,

van alle huisjes in de verte.

Je begeeft je midden in de natuur op een hoge berg en kijkt tussen wat bomen uit op het prachtige uit zicht.

Enkel als het goed donker is komt de magie tot stand wat je doet geloven alsof de tijd daar stil blijft staan.

Ik moet toegeven ik ben nog nooit in Parijs geweest en ben het denk ik ook niet van plan.

Ten eerste omdat Parijs zelf waarschijnlijk niet kan tippen aan het uitzicht wat dichterbij is dan Parijs zelf.

En ten tweede omdat ik het niet zo op de Franse mentaliteit heb.

Geloof me ik haat ze niet maar ze lijken een stuk killer en afstandelijker dan de mentaliteit hier of in Nederland.

En daarbij komt dat ik absoluut niet beschik over een talenknobbel !

Engels krijg ik er nu wel ongeveer in omdat ik het altijd een mooiere taal heb gevonden dan de talen die ik gewoon ben van horen.

Maar dan heb ik het eerder over Amerikaans-Engels, maar Frans is een ramp.

Met mijn tongval en gebrek aan interesse in talen is het een ramp om er een te beginnen.

Als iemand me ooit genoeg redenen zou geven om toch het land te bezoeken zal ik het overwegen om de basis te leren.

En geloof me dat dat dan al heel wat zou zijn.

Het schijnt wel dat er een mooie omgeving is, dus wie weet.

Zondag wordt mijn vaste dag in de week dat ik in de buurt ga zwemmen. 

Om 8:50 vertrekken we met de auto.

Je moet er natuurlijk wel wat voor over hebben...

De wekelijkse uitslaap, luier praktijken van zondag zijn dus officieel afgeschaft bij deze.

Maandag ga ik met mijn broer uit eten in de brasserie waar ik werkte voor het ongeluk gebeurde.

Mijn moeder moet dan de hele dag daar werken dus is het een win, win, win situatie.

Ik zie mijn werk collega's weer, kan iedereen plagen (inclusief m'n moeder, anders zou ze me toch maar missen.)

En ik heb quality time met mijn broer die ik amper spreek omdat ie een druk leven heeft, 

en meestal pas thuis komt als ik al uitgeteld film lig te kijken in mijn bed.

Ik ga afronden want ik moet nog een tiental minuten fietsen, mijn voetenbad doen met verschillende zouten en kleisubstantie,

daarna eten en klaarmaken voor dat mijn goeie vriend me komt ophalen.

Ik heb er zin in om weer is te poolen en hem te spreken.

Ook al weet ik meestal op het moment zelf niet meer wat ik allemaal wilde bespreken,

terwijl ik van te vore altijd al allerlei verschillende beelden schets hoe het gesprek kan verlopen.

Maar op het moment zelf ontbreekt het me aan lef om werkelijk te zeggen wat er in me op komt.

En als er dan iets spontaans uit komt is het iets belachelijks wat ik beter voor mezelf had kunnen houden.

Ik weet niet of ik het al duidelijk had vermeld, maar ik heb op 14 november 2015 een ongeluk gehad.

In een ander blogbericht zal ik dit uitgebreid bespreken.

Het enige wat er nu toe doet is dat het m'n leven voor goed een wending heeft gegeven waar je U tegen kan zeggen.

Vooral mijn linker lidmaat was getroffen. (Linker enkel en linker knie.)

Een barstje in mijn linker enkel, wat kennelijk betekend dat het gebroken is.

En een diepe open vleeswonde net boven mijn knie waar nu een mooi groot litteken zit die me voor altijd aan het ongeluk al herinneren.

Mijn behandelend arts, vlak na het ongeluk had als tip gegeven dat ik dat altijd nog kon laten bij werken.

No way José ! 

Littekens geven aan dat je leeft, dat je fouten maakt, en er hopelijk uit leert om niet nog is je hoofd te stoten aan de zelfde steen.

Anyhow...

die afgelopen dinsdag om 20u afgenomen was in het dichts bijzijnde ziekenhuis.

(Nu moet ik er even bij vermelden dat dit het idee was van de beste vriendin van mijn moeder,

omdat ik anders tot 8 september moest wachten voor ik zou weten wat er nu gaande was in mijn linkerknie.)

Op het moment van de MRI was ik behoorlijk zenuwachtig wat er zou gebeuren of eerder wat de scan in zou houden qua procedure.

Buiten het enorme kabaal was er niks engs aan.

Ik kreeg zelfs een koptelefoon op en een gevalletje waar ik op kon drukken als het me niet zou gaan.

Toen ik de grote machine zag moest ik me even vermannen, 

zeker als je bewust bent van het feit dat je elk moment in een reuze magneet gaat geschoven worden.

Het idee alleen al, klinkt verre van gezond.

Achteraf kwam mijn moeder af met dat het apparaat er voor zorgt dat al je energiestromen goed aangestuurd worden,

dit zodat ze echt een goed beeld kunnen schetsen wat er gaande is.

(Voor lief hebbers heb ik een foto toegevoegd van de MRI scanner die er het meeste op die vanuit het ziekenhuis leek.)

Hierdoor was mijn knie behoorlijk stijver dan voor dat ik het ziekenhuis in ging.

Het koste me ook kennelijk meer energie dan dat ik van te vore had in geschat,

want de volgende dag lag ik te ronken tot een uur of 9 's ochtends.

Na dat ik vanochtend had gebeld, kreeg ik te horen dat degene van het secretariaat me terug zou bellen of de dokter zelf.

Want ze was namelijk bezig, wat ik zelf ook al had kunnen bedenken.

Maar je moet ergens beginnen om een antwoord te krijgen op je vraag.

Na enkele uren werd ik terug gebeld.

Degene van het secretariaat verzekerde me dat het niks ernstig was, enkel een verdikking van het kraakbeen.

Ik wis begot niet wat ze daar mee bedoelde terwijl het nog zo algemeen Nederlands klonk als maar kon in die dokterswereld.

Nu ze had de afspraak willen vervroegen om het te bespreken, 

maar ik zat met het feit dat ik eerst nog de isokinetische test moest ondergaan.

Wat pas laat kon omdat degene die dat afnam net in 3 weken verlof ging.

Waardoor de test pas op 5 september wordt afgenomen.

Zo zal ik de revalidatiearts pas terug zien op 8 september, 

terwijl de adviserende geneesheer me al terug wilde zien rond eind augustus.

Der straks heb ik even op gezocht wat een verdikking bij het kraakbeen in hield...

Ik dacht er eerst dus luchtig over, en had al opgelucht smsje verstuurd naar een goede vriend, dat ik niet onder het mes zou moeten.

Als de zoekresultaten kloppen kan het juist zo zijn dat ik allerlei testen weer moet ondergaan om de schade beter vast te kunnen stellen.

Inclusief een kijkoperatie. Wat dus betekend onder het mes.

De zoekresultaten verwezen me constant door naar slijtage aan de knie en dan in hogere gradatie als ik mijn symptomen vergeleek.

Maar misschien is dit juist het moment om op het ergste voorbereid te zijn, zo kunnen de gesprekken enkel mee vallen toch ?

Morgen ga ik naar mijn huisarts om mijn afwezigheidsattest te verlengen voor de zoveelste keer.

Zo kan ik hem ook een beetje op de hoogte houden meteen en vragen of hij al eventuele informatie heeft voor verdere procedure.

Ik heb mijn MRI scan netjes op cd laten zetten zoals de adviserend geneesheer had gevraagd, dus kan ik het mijn huisarts ook laten zien.

Het enige wat ik nu kan doen is geduld hebben.

Alles op me af laten komen en er positief naar blijven kijken.

Dit was de bewuste dag waarop ik officieel ben begonnen met de weddenschap met mezelf.

Ik heb dankzij de film "28 Days" op het idee gekomen om het een eerlijke kans te geven.

Precies zoals in de film zal ik eerst een jaar lang een plant in leven proberen te houden.

Gevolgd door na dat jaar (als de plant nog leeft) een huisdier aan te schaffen.

Ik moed er zelf voor zorgen, als ik vals speel heb ik enkel me zelf ermee.

Na het verstrijken van de volle twee jaren zowel de plant als het huisdier nog levend zijn,

heb ik de weddenschap met mezelf succesvol weten door staan.

Hierbij komt een extra puntje waar eigenlijk heel de weddenschap op gebaseerd is in eerste instantie:

enkel vriendschappelijk contact te hebben met het geslacht waar je voor valt.

Geen date, geen handje vasthouden, geen kus en absoluut geen one night stands...

Dit zodat ik in de reine met mezelf kom en in de hoop dat ik hierdoor wat meer succes zal krijgen met relaties aan gaan.

Ik heb namelijk gemerkt dat ik helemaal nog niet klaar was om een serieuze relatie aan te gaan.

Maar heb de nadelen al volop beleefd van de avontuurlijke nachtjes waardoor je met een enorme kater lijkt op te staan.

Alsof je bent in gedommeld met een fles sterke drank langs je als troost middel, zonder dat je werkelijk een druppel hebt gedronken.

Ik ben een absolute jongensgek ook al zou je dat niet verwachten met wat er in m'n verleden is gebeurd.

Misschien heb ik dan wantrouwige gevoelens naar de mensheid, uiteindelijk zijn mijn verlangens het zelfde als eender wie.

Al je ervaringen te willen delen met een fatsoenlijke levenspartner.

Nu dat ik bijna de midden grens heb bereikt vond ik dat het tijd werd om er mee naar de buiten wereld te treden.

50% van zo'n weddenschap al voldaan te hebben is toch al een grote stap.

Zeker als je na gaat dat ik sinds dat ik mijn eerste relatie heb gehad, er maar maximaal 3 maanden tussen zat voordat ik een ander had.

Dus is alles voorbij de 3 maanden van single zijn al een grote prestatie.

Nu heb ik door allerlei boeken te lezen, er al achter gekomen dat je normaal na 1 jaar klaar zou zijn voor een eventuele nieuwe partner.

Dan zouden de ergste wonden geheeld moeten zijn.

Geloof me er is nog wel heel wat meer voor nodig dan alleen tijd, 

om al de herinneringen met rust te kunnen laten, 

en met een opgeheven hoofd oprecht in een nieuwe relatie te kunnen stappen. (Zonder in paniek te raken.)

Ik heb gemerkt dat ik last heb van bindingsangst in ergere maten dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

Maar gelukkig heb ik nog meer dan een jaar de tijd om daar een oplossing voor te bedenken.

Er mag over gelachen worden, ik zou me vereerd voelen.

Want ik schud m'n hoofd ook regelmatig als er een lekker ding langs loopt,

en ik mezelf weer streng moet toespreken om me te gedragen.

P.s. reacties zijn altijd welkom.

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.