DAMES SAFARKES SK WACHTEBEKE

Voetbalvrouwen die zelf spelen

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> "Voetbal in zijn puurste vorm"

Vrijdagavond, acht uur. Terwijl de meeste vrouwen zich klaarmaken om op stap te gaan of de huiselijke warmte en gezelligheid opzoeken, trotseren de dames van voetbalclub Safarkes SK Wachtebeke de barre weersomstandigheden voor hun wedstrijd tegen Watervliet.

Vrouwen en voetbal, het kan ook een geslaagde combinatie zijn.

Het verhaal van de club start in 1995, wanneer de ouders van een aantal jeugdspelers bij SK Wachtebeke beslissen om zelf ook te gaan voetballen. In het begin trainden de mannen en vrouwen samen, maar speelden ze wel apart vriendschappelijke wedstrijden. Voorzitter Rudy Van Hove schreef hen toen in voor een VTM-programma en onder impuls van Wachtebekenaar Carry Goossens, mogen de heren een galawedstrijd tegen het zogenaamde ‘VTM-team’ spelen, in het kader van de ‘Levenslijn’-actie. De vrouwen speelden eerst een wedstrijd tegen een damesteam uit Ertvelde. Ongeveer 600 mensen zagen hoe beide teams met dubbele cijfers de boot in gingen, maar ook hoe veel plezier de groep beleefde aan het spelletje.

“Een jaar later zijn we met de dames in competitieverband beginnen spelen”, legt Rudy uit. Het begin van een succesvol verhaal, want in zestien seizoenen kroonden ze zich maar liefst acht keer tot kampioen van hun reeks. De ambities groeiden en sinds dit seizoen speelt de club in de provinciale reeks. Hun thuiswedstrijden spelen ze op de gloednieuwe terreinen van SK Wachtebeke, bij wie ze officieel aangesloten zijn. “Toch blijven we  een aparte club, met ons eigen bestuur en onze eigen agenda.”

Na al die jaren is Rudy nog steeds voorzitter en trainer bij de club, maar hij probeert toch wat af te bouwen: “Tegenwoordig krijg ik als trainer hulp van Johan Humblé. Ik ben de strenge coach, terwijl hij meer de gemoedelijke is. Dat is een goede combinatie, want als je niet uitkijkt, winden ze je zo om hun vinger!”

Norse scheidsrechter

De ploeg bereidt zich voor op de wedstrijd. De tegenstander vanavond is Watervliet, een ploeg die normaal gezien geen probleem mag vormen. Wanneer de thuisploeg het veld betreedt voor hun opwarming, zijn de tegenstanders al druk aan het stretchen. Ondanks de kou spelen de meesten toch met een korte broek. Terwijl ze zich warmlopen valt er geregeld gelach te horen, maar wanneer de opwarming serieuzer wordt verhoogt ook de concentratie.
Wanneer de scheidsrechter hen binnenroept voor de schoencontrole ontstaat er wat chaos. De man houdt zich nogal strikt aan het reglement en verplicht de speelsters hun festivalbandjes en sierraden af te doen. Hierdoor begint de wedstrijd met een kleine vertraging.

Bij de aftrap valt op hoeveel publiek er langs de kant staat om de thuisploeg aan te moedigen. Een veertigtal mensen is komen opdagen. Zo zijn er de neven Jordy en Mitchell Humblé. Hun vriendinnen spelen bij de thuisploeg en Mitchell, een jonge twintiger, is de zoon van trainer Johan. “Ik probeer zo vaak mogelijk te komen kijken”, vertelt hij, “maar door mijn werk lukt het soms niet. Ze benaderen het spelletje heel anders dan mannen, er is veel meer sportiviteit en het gaat meer om het spelplezier. Eigenlijk is het voetbal in zijn puurste vorm.”

De thuisploeg heeft meer moeite dan verwacht met de tegenstander. Vooral de keeper van Watervliet is een gesel voor de aanvallers van de Safarkes en lijkt vandaag onklopbaar. Na een halfuur slaagt de thuisploeg er dan toch in om de score te openen en met de rust in zicht gaat het plots gezwind van 1-0 naar 4-0. De scheidsrechter blaast voor de rust en de ploegen haasten zich de kleedkamers in, terwijl de supporters de warmte van de kantine opzoeken. Soep en warme chocomelk zijn heel populair vanavond en iedereen schaart zich zoveel mogelijk rond de verwarming.

Na een kwartier staan de elftallen weer op het veld. Bij de Safarkes staan er twee andere spelers op het veld, waaronder nieuweling Lisa. Ze speelt nog maar net bij de ploeg en maakt vandaag haar debuut. De tweede helft begint en het wedstrijdbeeld blijft hetzelfde als in de eerste helft; een dominante thuisploeg die het leven zuur wordt gemaakt door de bezoekende keeper.

Vooroordelen

Tussen de supporters staat Ineke De Bruyne. Ze speelt zelf bij de Safarkes, maar moet voorlopig langs de zijlijn toekijken door een knieblessure. “Ik heb gewed dat we vandaag met 10-0 zouden winnen, maar die keeper werkt allesbehalve mee”. Ineke speelt al vier jaar bij de ploeg, maar wou dat eigenlijk al veel langer doen. “Helaas vond mijn papa dat voetballen enkel voor jongens was. Een paar jaar geleden leerde ik Verena kennen en die heeft me overtuigd om toch mee te komen spelen met de Safarkes. Mijn papa was nog altijd niet akkoord, maar ik vond mezelf oud genoeg om niet meer te hoeven luisteren. Meisjes die tegen elkaar voetballen, daar is toch niks mis mee?”

De wedstrijd loopt naar zijn einde. De Safarkes winnen de match met 8-0, dankzij enkele prachtdoelpunten. Niets dan lachende gezichten, zelfs bij Ineke, ondanks de verloren weddenschap. Na een warme douche sijpelen de speelsters een voor een de kantine binnen. Een van hen is de 37-jarige Katrien Volckaert, die al sinds haar dertiende voetbalt. Ze begon bij de dames van Cercle Brugge, die in eerste nationale speelden op dat moment en schopte het daar tot de eerste ploeg. Na enkele omzwervingen en een pauze van negen jaar speelt ze nu haar eerste seizoen in Wachtebeke. “Het niveau van het voetbal is nu veel beter, gewoon omdat er steeds meer vrouwen voetballen”, vertelt de goedlachse Katrien. Een vaak gehoord cliché is dat het vrouwenvoetbal doordrongen is van lesbische vrouwen. “Bij sommige ploegen is dat zo, maar de meerderheid is toch nog altijd geïnteresseerd in mannen hoor”, lacht ze.

Ondertussen is het bijna elf uur en de kantine loopt stilaan leeg. Velen keren moe maar voldaan naar huis. De Safarkes staan voorlopig op de vierde stek in het klassement, maar hebben een match minder gespeeld dan de andere teams. Als ze hun inhaalmatch komende woensdag winnen, wippen ze zelfs naar de tweede plaats. Het succesverhaal van hun club is nog lang niet uitverteld.

Streamers:

“Als je niet oppast winden ze je om hun vinger”

“De meesten vallen toch op jongens hoor”