24 februari 2010, 20:02            Bhubaneswar

Eindelijk heb ik terug internet, eindelijk kan ik terug voortwerken.

Normaal zou dit onder het vorige bericht nog komen, maar vanwege de lengte, ben ik maar een nieuwe post begonnen.

Veel is er sinds mijn vorige bericht niet echt gebeurd, de tijd begint ondertussen nu wel te vliegen. Verschillende dingen worden routine en de dag is sneller door dan ik in het begin aanvoelde.

Ben enkele dagen geleden trouwens met iets redelijks onaangenaams wakker geworden. Het feit dat ik honderden muggenbeten heb is niet zo erg, maar aan men rechterhiel ben ik door iets gebeten, maar ik zou niet weten wat, het is ondertussen ontstoken, maar ik heb er wel middelen voor, dus het valt wel mee.

Ben vandaag meegeweest met de “Toy library” en ik moet zeggen, dat is het meest brilliante initiatief dat ik ooit heb gezien. Veel slumkinderen hebben namelijk geen speelgoed, en speelgoed en knuffels en verhaaltjes zijn dus dingen die ze niet echt kennen. Dus wat heeft Ruchika gedaan? Een bus aangeschaft, dat volgestoken met speelgoed en gaat zo naar 2 slums per dag. Eens aangekomen mogen de kinderen naar hartelust spelen (en geloof me, ze komen afgestormd als ze die bus zien aankomen) en de verantwoordelijke leest dan ook een fabeltje voor. Ik had niet echt een goed humeur die ochtend aangezien de jongens in Jarana Baste het varken aan het uithangen waren, maar eens terug... het deed me goed. Zo'n momenten doen je echt van India houden. Kinderen die doodblij zijn met een knuffel en een voetbal.

Veel meer ga ik niet meer schrijven, ik heb het nu te druk aandacht te geven aan die belangrijke personen thuis en mijn was...

24-02-2010, 00:00 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

22 februari 2010, 20:31            Bhubaneswar

In de vorige post zei ik dat de volgende verhaaltjes een stuk korter ging zijn, maar als het doorgaat zoals nu, denk ik dat ik die mening zal moeten herzien.

Het is nu al ongeveer een week dat ik zonder internet zit, en ongeveer 2 weken dat ik niet op Toledo geraak, dus de opgelopen achterstand kan wel op wat frustratie langs mijn kant rekenen. Eerst weigerde Toledo dienst, niet lang daarna lag de server voor enkele dagen plat. De moment de server terug werkte, kreeg ik een, op zen minst zeer irritant, virus via een USB-stick van een van de medewerkers, dus lag mijn computer 2 dagen plat. Eindelijk krijg ik een deftig antivirus op de computer, de beestjes eruit en de beschadigde bestanden gerepareerd, valt dan de server weeral uit. Ondertussen is het maandagavond en heb ik nog altijd geen verbinding... Met de moed der wanhoop dan maar eens naar België gebeld (zoals de verwachten een dure grap) en Groep T dan eens gewaarschuwd. Maar genoeg over de technologische problemen, over naar het sappige gedeelte...

Ik denk dat ik best kan beginnen met de titel uit te leggen. Om te beginnen is er al één deel van India waar ik al enorm van hou: de politiek incorrecte reclame. We weten allemaal hoe irritant politiek correcte mensen zijn. Je moet toegeven eens een onvriendelijke opmerking over vrouwen die in de keuken moeten blijven, negers die wederom aan de verkeerde kant van de wet staan, joden met hun plannen om de wereld te veroveren, flaminganten die zelfmoord plegen door van hun ego naar hun IQ te springen, enz... best wel grappig zijn en dat het geen zin heeft daarover te kankeren. “Discrimineer niemand, beledig iedereen” zeg ik altijd maar. Maar terug naar die politiek incorrecte reclame. Op de weg naar Jarana Baste (een van de slums waar ik lesgeef) moet ik over een grote brug, die brug is uiteraard “sierlijk gedecoreerd” met grote reclameaffices. Een van die affiches verkoopt olie, ik ga ervan uit dat het bakolie is dat gebruikt wordt om groenten te bakken. En op die affiche staat geschreven “husband's choice”, heerlijk toch. Tenminste een merk waarvan je kunt afleiden dat de vrouwen die dit gebruiken, tenminste nog naar hun ventje luisteren zoals de goeie oude tijd... (Op dit moment zou ik naar enkele politiek correcte vriendjes en vriendinnetjes moeten kijken – ja, Zara, jij hoort daar ook bij – en ze nogmaals herinneren dat ik NIET politiek correct ben, dus je was al meermaals gewaarschuwd...) Ik vraag mij af wat er zou gebeuren als ik zo'n affiche ergens in Leuven zou kunnen omhoog hangen...

Over naar het gedeelte van de Nazinegers... Dit heeft niets met politiek correctheid te maken, maar voor iemand met een Europese achtergrond. Het centrale begrip hier is de swastika (beter gekend als een hakenkruis). Nu, voor diegene met een beperktere wereldkennis, is het best even uit te leggen wat dat symbool eigenlijk is.

Lesje geschiedenis: De swastika is van oudsher een symbool van harmonie geweest, zowel voor hindoes als boeddhisten. Tot op een mooie lentedag er ergens tussen de kaasbollen er een klein Duits mannetje met een nog kleinere snor zich bezig hield met research and development. De kleine man was namelijk bezig een soort vriendenkring op te richten met het doel de niet-vriendenkring een beetje pijn te doen (u kent het wel: de gewoonlijke dingen zoals ze geniepig pitsen, propjes naar gooien, beetje genocide plegen,... Al dat soort deugenieterij.) Deze kleine man dacht namelijk dat er een soort superieur mensenras was (waar hij zelf vreemd genoeg geen enkel kenmerk van had) en baseerde dit op selectief gevonden archeologisch bewijsmateriaal over een oud volk, de Ariërs. Dit volk, of toch zijn nakomelingen leven voornamelijk in India, dus was het ook in de cultuur van deze streken dat hij een leuke tekening vond, de swastika. Blijkbaar vond hij het niet nodig te onderzoeken wat het teken betekende, want hij kantelde het en zette het op een wit en rode achtergrond. Niet veel later werd hij, mede dankzij zijn artistiek talent, tot leider (of zoals de plaatselijke mensen het zeggen: “Furher”) gekozen. En tot op de dag van vandaag wordt dit symbool door zowat heel de westerse wereld aanzien als een herinnering aan deze “turbulente” vriendenkring.

Tot zover de geschiedenis, het symbool van racisme is eigenlijk een lichtelijk verkrachte versie voor het symbool van harmonie. Diegenen die dit al wisten: proficiat! De andere: foei foei foei...

Als je het land en de mensen al kent, weet je dat niemand hier erg in ziet, en dat dit doodnormaal is. Maar met een beetje westerse achtergrond kan je niet anders dan af en toe is bij jezelf te lachen en te denken: “Amai, het zit hier vol met bruine nazi's!” Er is zelfs een hotel dat “The Swastika” heet, een geen blond, Arisch hoofd te bekennen, allemaal bruine gezichtjes. Als de Geallieerden slim waren geweest, hadden ze gewoon wat foto's van India over Duitsland moeten droppen. Dat is pas anti-propaganda waar zelfs Geubels acute Parkinson van zou krijgen.

Dus bij deze: Het land van de politiek incorrecte Nazinegers. (Ja ok het zijn niet echt negers, maar ze zijn bruin en aangezien ik toch al zo incorrect bezig ben, kan ik niet anders dan er nog een schepje bovenop doen, de schreef is not the limit!)

Nu over naar iets serieuzer (maar uiteraard niet te serieus) omdat het weer tijd is mijn gal te spuwen. Geen zorgen, ik ben hier doordgraag, maar zoals mijn lector zedenleer al heeft duidelijk gemaakt: je krijgt een haat-liefde relatie met India. Ik zal waarschijnlijk nog boekdelen schrijven over wat schoon is. Maar de dingen die mij door mijn hart (en geduld) snijden, moet ik ook wel vermelden.

Om het licht te beginnen is er het eten. Ik zei al reeds dat het eten hier ongelooflijk lekker is, en die mening ga ik van men leven niet veranderen. Maar ik moet toegeven, ik begin het Europese voedsel echt te missen. Een smoske, frisse groenten, pasta's en ja... ook vlees, maar niet zo erg als ik vreesde. Ik ben wel al eens een naar een Pizzahut geweest (ik was met Sahu mevrouw Khurana gaan bezoeken in het ziekenhuis en op de terugweg daar eens iets gaan eten) en de pizza hier was wel een stuk beter dan het sponsachtige vergif dat ze in de Belgische Pizzahut pizza durven noemen. Daarnaast heb ik ook een koffiehuis gevonden waar je broodjes (of toch het beste tot...) kan vinden, ben ondertussen vaste klant geworden. Eén of misschien 2 keer per week denk ik toch eens daar binnen te moeten springen, anders ga ik het hier niet volhouden vrees ik. Het is niet echt gal dat ik hier al spuw, meer een observatie en toegifte dat enkel Indisch eten, tot aan april, onmogelijk is. Daarbij reageert mijn maag niet zo happig meer op de geur van Indisch eten. Bij elke schotel hoor ik mijn hersen (ja bij mij is het enkelvoud) zeggen: “Ja!” terwijl mijn maag smeekt “Nee, in Darwin's naam, alstublief niet!”

Verder naar een frustratie. Nu de Indiërs zijn zeer gastvrij, als je ergens naartoe gaat, willen ze allemaal wel met je spreken. Dat is uiteraard ook iets dat ik met plezier doe als ik een slum ga bezoeken of bij mensen thuis kom. Maar als ze je na zitten te roepen terwijl je bezig bent, aan het fietsen bent, of zelfs met iemand anders aan het spreken bent, is het botweg irritant en in mijn ogen zeer onbeleefd. Ik heb al enkele momenten mezelf betrapt dat ik redelijk onvriendelijke dingen terugriep, die ze uiteraard niet verstonden omdat ik uit pure frustratie mijn vettigste brabantse woordenschat bovenhaal. Ik ga ze nu niet herhalen, want daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is dat elke keer ik naar een van de slumschooltjes fiets er altijd wel enkele zijn die u vanuit de verte naroepen “Hello, how are you!”, wat waarschijnlijk hun volledige kennis van het Engels zal zijn. Blijkbaar beseffen die eikels niet dat als je aan het rijden bent, zeker op zo'n gevaarlijke wegen, je geen tijd of zin hebt om elke keer te stoppen en te reageren. Eerst begin je het te negeren, maar er komt een punt dat je het beu bent en je gaat beginnen vloeken (and we all know that the devil himself cannot hold a candle to the likes of my cursing). Dat punt is bij mij al lang gepasseerd. Maar ze gaan echt nog verder. In de ochtend rijd ik samen met de leerkracht van Jarana Baste naar de school. En onderweg slaan wij, logisch, een babbeltje, meestal over het lesgeven of over onze studies. En met de regelmaat van de klok komt er een Indiër voorbijrijden op zijn brommer of fiets en begint gewoon met mij te praten, ons gesprek te onderbreken. Weeral een moment waarvan je denkt: “Waarom duw ik die zak niet gewoon omver, hij heeft toch geen helm aan...” Vind je dat niet erg? Wat zou je er dan van zeggen dat sommige gewoon voor je wielen springen waardoor je niet anders kunt dan stoppen, gewoon om een klapje te slaan, ookal kunnen ze geen Engels. Levensgevaarlijk gewoon...

Over levensgevaarlijk gesproken, daarstraks reed ik terug van de slum Ajad Nagar, het was al redelijk donker, tot er ineens vlak voor mij een oude vrouw zonder te kijken de straat over stak. Ik kon ze net ontwijken, maar die achter mij had minder geluk. Binnen de seconde kreeg die vrouw het gewicht van een fiets en volwassen man tegen ongeveer 10km/u tegen haar aan. Klinkt niet snel, maar de vrouw was wel goed geraakt, ze is een goed stuk achteruit gevlogen. Gelukkig had ik nog men kennis van bij het Rode Kruis en was de blanke man er gelukkig om de dag te redden! Ik vertel dit niet om over mezelf op te scheppen, iedereen zou trouwens zo'n cursus moeten volgen, maar ik vertelde dit wel even om aan te duiden hoe gevaarlijk die wegen eigenlijk zijn, en dit was een relatief kalme weg...

Terug naar de irritante Indiërs... Het incident dat mij het meeste de kast op joeg was vrijdag. Ik was onderweg terug van Ajad Nagar toen ineens een fietser mij met alle kracht probeerde in te halen. (Ik denk dat fietsen net iets beter gaat voor ons Belgen, iedereen rijd zo traag met een fiets vind ik, oftewel rijden wij Belgen veel te goed)  Een jonge Indiër, ik schat 16, zit naar achter te wijzen, ik denk eerst bij mezelf dat hij wilt zeggen dat ik iets heb laten vallen ofzo. Dan komt er nog een afgereden en na enkele vage woorden Engels begrijp ik dat ze willen dat ik meekom, dat mensen met mij willen praten. Nu ik denk dat u en ik al genoeg Dutrouxverhaaltjes gehoord hebben om te beseffen dat laat op de avond met wildvreemde mensen ergens naartoe gaan dat je niet weet zijn, niet bepaald een goed plan is. Nu het kan goed zijn, en ik zelfs dat dat ook het geval was, dat ze weldegelijk een babbeltje met mij wilde slaan, maar dan moet je niet denken dat een Europeaan ervan gedient is dat hij in't midden van de weg wordt tegengehouden zonder dat het een noodgeval is, om dan al na zonsondergang wildvreemde mensen naar een onbekende locatie te volgen. Ik had al haast, aangezien ik daarna nog les moest geven in de shelter, dus zeg ik ze dat ook en maar blijven smeken en mij blijven irriteren, zelf na ik al begonnen was verder te rijden, op zo'n moment kun je gewoon niet anders dan, zwaar geïrriteerd, terug te roepen “No! En laat me nu gerust irritante zakken!” Ik vraag me nog altijd af of het nu positief of negatief is dat ze geen Nederlands verstaan. Ik zal wel zien wanneer ik eens een Indiër beledig die wel Nederlands kan...

En dan nu bij het gedeelte van mijn galspuwen dat mij het meeste heeft zeer gedaan. En dat is het onderwijs dat de kinderen hier krijgen. Voor de leraren en studenten lerarenopleiding die dit lezen: dit wordt geen leuke literatuur, ik heb niet eens zin om mijn zwarte humor ertussen te schuiven, de bare feiten alleen al... Het doet wel zeer moet ik zeggen.

Om te beginnen moet je weten dat hier in Orissa er 2 soorten scholen zijn: English- en Oriya-Medium schools. De English-medium schools is voor de rijke kinderen, deze kinderen kunnen al vloeiend Engels na de kleuterklas. Het niveau van deze leerlingen op de andere vakken is daarbij ook zeer hoog, maar het blijft een school voor gepriviligeerde kinderen. Slumkinderen zal je er nooit vinden.

Maar de erge zweren zitten in de Oriya-Medium schools. (Nogmaals ter info: Oriya is de plaatselijke taal, met zelfs andere letters en cijfers) Om het beter te doen lezen, zal ik het best maar gewoon opsommen...

·        Een gemiddelde klas bestaat uit zo'n 50- leerlingen

·        De werkethiek van de leerkrachten in Orissa doen de arbeiders van de gemiddelde plantsoendienst als workaholics lijken. Blijkbaar vinden ze het niet zo belangrijk als ze af en toe eens een vrije dag nemen zonder reden.

·        Als het neerkomt op Engels geven, houden de leerkrachten het graag simpel (Studenten Engels en eventueel meneer De Roy, als jullie dit lezen...) De leerkracht leest (hoogstwaarschijnlijk in een slecht Engels) het verhaal in het begin van elk hoofdstuk door, laat ze de wordenlijst achter de tekst in koor mondeling herhalen, geeft de oefeningen mee als huiswerk en lesje is gedaan. Resultaat, de leerlingen kennen geen KLOOT Engels, maar kunnen later makkelijk werk vinden als papegaai-imitators.

·        Hun huiswerk... Hetgeen waar ik ze mee zou moeten helpen... Eén totaal rampgebied als je hun hand en werkboek bekijkt. Iedereen heeft een (al eerder gebruikt) handboek voor Engels en één schriftje (van varierende afmetingen, eentje gebruikt zelfs een adressenboek om in te schrijven) waar ze alles in doen, dus de pagina's wisselen willekeurig van wiskunde, naar aarderijkskunde, naar geschiedenis, naar Engels (de enige pagina's die Romeinse letters bevat, en vaak niet eens Engels, maar een verzameling letterachtige symbolen), enz...

·        Nogmaals: hun huiswerk. Hier zijn er 2 mogelijkheden: ofwel is er al in het handboek geschreven en word staat bij elke oefening de oplossing al bij geschreven. Dus doen de leerlingen wat ze het beste kunnen: overtekenen. Ik gebruik hier bewust het woord tekenen, want de meeste hebben niet eens een besef van onze letters, ze tekenen de zinnen gewoon symbool voor symbool over. Wat resulteert in iets onleesbaar, gruwelijk om aan te zien, ik verbeter het gewoon niet meer. (Ik ben ondertussen overgeschakeld naar alternatieven, dat ze toch iets van Engels krijgen...) Of ze hebben een antwoordenboek, dus eigenlijk het handboek van de leerkracht waar alle antwoorden instaan EN in het Oriya vertaald ernaast.

·        Examens: Als je al dacht dat de gemiddelde Seven Oaks-bezoeker er lage standaards op nahield, moet je eens beseffen dat kinderen naar het volgende jaar mogen gaan met een gemiddelde van 30%. Zelfs kinderen met veel minder (zelfs 15%) mogen overgaan. Wat is de reden? Anders gaan de klassen te vol zitten. Wat is het resultaat? Veel drop-outs en leerlingen in klas 9 die hetzelfde niveau Engels hebben als klas 5.

·        Woordenboeken. Bijna de helft heeft een woordenboek bij zich bij het maken van hun oefeningen. Nu veel herinner ik mij niet meer van de lessen van Meneer Caluwaerts, maar ik kan me nog levendig herinneren dat leerlingen een vertaalwoordenboek laten gebruiken in de les Engels, een doodszonde is. Ik heb ondertussen al een English Comprehension Dictionary op de kop kunnen tikken die ik ze laat gebruiken, om toch maar iets goed te kunnen doen. Dus kan iemand meneer Caluwaerts hiervoor eens een bedankje sturen als je hem zou tegenkomen? Een wijze raad die toch wel is blijven plakken bij deze simpele student.

·        Als er in de klas iets omhooghangt, zijn het posters met tekeningen en namen van fruit, bloemen, dieren, voertuigen, etc... Maar deze zijn hopeloos verouderd en staan vol spellingsfouten. Dit is nog het minste, maar ik wou niet met die andere gruwels afsluiten.

Dus het komt er op neer dat ik voor al die kinderen van nul ga beginnen en ze met spelletjes toch iets van Engels ga aanleren, al zijn het gewoon praktische dingen. Alhoewel moet ik ook wel zeggen dat er enkele (bitter weinig) zijn die toch al iets van Engels kunnen, maar die zijn gepromoveerd tot hulpleerkracht, die kunnen hun Engels het beste oefenen als mijn assistenten (naast de extra oefeningen uiteraard).

Tot zover is mijn gal weer uit mijn systeem en begin te merken dat dit een lange blog aan het worden is.

Over naar de gebeurtenissen sinds mijn laatste blog. De wegen ben ik al gewoon, en de routine zit er ondertussen goed in, alhoewel dat smorgens opstaan en je wassen met koud water nog iets pijnlijks blijft. Na meer dan een week ben ik, zoals ik al zei, dat huiswerkbegeleiding meer dan kotsmoe en ben begonnen taalspelletjes te spelen met de kinderen. Ze doen het veel liever en ze leren er tenminste iets uit. Enkel de hitte speelt me nu nog de parten. Ondertussen durft het al 35 graden te worden en het hete seizoen moet nog komen, ik ga waarschijnlijk temperaturen tot 48 meemaken... Ik mis de sneeuw hoor... Vrijdag, zoals ik al zei, met Sahu, een van de boekhouders van Ruchika, mevrouw Khurana gaan bezoeken die toen in het ziekenhuis lag, gevolgd door de verrassend smakelijke pizza. Zaterdag was het wetenschapsbeurs, en naast het gebruikelijke meehelpen, heb ik mij bezig gehouden met een waterraket in elkaar te steken. Het was  dan ook meer dan logisch dat ik die raket al minstens 20 heb afgevuurd nog voor de beurs begon. De beurs zelf was meer dan interessant. Elk slumschooltje had zo zijn eigen projectje en zelfs de kinderen van de stationschooltjes deden mee. Echt wel een leuk dagje, ookal kon ik verder niet voor school werken aangezien ik zonder internet zat. Zondag echter was een rotdag aangezien ik niets had kunnen plannen en ook niet op het internet kon. Ik heb dus Treasure Island (ja wat dacht je, het kan niet anders dat ik een piratenverhaal meeneem naar India) nogmaals uitgelezen en wat pokémon gespeeld.

Vandaag al wat beter, wel geen internet, maar met een verse lading spelletjes waren de lessen een stuk aangenamer. Ook ben ik na mijn eerste les eens naar dat koffiehuis gegaan, heb enorm genoten van een broodje pikante kipsalade (het dichtste dat ik zal vinden tot een smos kaas-hesp of martino) en ben sedert vandaag een vaste klant geworden.

Morgen na de eerste les moet ik naar een English-Medium school (die vaak met Ruchika samenwerkt) om al eens een gesprek te hebben met de leerkrachten die ik in maart ga vervangen (en tevens al een deel van project III.2 voltooien) met daarna uiteraard nog een bezoekje aan dat koffiehuis (aangezien ik niet op tijd terug in de shelter zal zijn voor ontbijt).

Mabon, ik vermoed dat hieronder nog een volgende blog aangenaaid zal worden aangezien ik vrees nog even zonder internet te zitten... Maar ik zal zien, misschien is het beter meteen 2 blogberichten tegelijk te posten.

Slaapwel...

24-02-2010, 00:00 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

9 februari 2010, 11:00 Bhubaneswar

Wat een rotdag. Heb heel de nacht niet kunnen slapen. Het eten is blijkbaar teveel geweest voor mijn darmen. Heb heel de nacht buikloop gehad en voordurend moeten overgeven. Misschien heb ik een half uurtje geslapen, meer niet.

Dezemorgend was niet veel beter, om 7 in de slumschool staan voor Engels, niet bepaald een vlotte bedoening. Eens terug biedt de kok mij een, op zich wel lekker, ontbijt aan, maar de geur alleen al deed me kokhalzen. Ik heb een zoutoplossing gekregen en heb niets in men maag behalve water.

Ik heb me beter gevoeld...

Straks nog moraal geven aan de supervisors, hopen dat dat lukt...

Wie weet probeer ik deze avond er nog wat bij te schrijven, maar ik vrees er voor... en foto's ga ik er nu ook niet bijzetten.

14 februari 2010, 21:37 Bhubaneswar

Al een beetje verder, weer een beetje meer meegemaakt. Ondertussen al een stuk beter als maandag... Sinds dinsdag al echt niet veel kunnen eten, elke keer een beetje, straks moet ik nieuwe kleren kopen.

Dinsdag de les moraal ging nog, maar daarna was ik er volledig door, ik heb tot smorgens met pijn in bed gelegen. Dan stilaan mij beginnen herpakken. 'k Kreeg al veel bananen en groene kokosnoot, wat wel helpte, maar ondertussen kan ik geen bananen niet meer zien. Het zal ook even duren vooraleer ik terug Indisch eten durf binnen te spelen. Sinds mijn leuke toiletepisode doet de geur van al dat eten, mijn maag gewoon omdraaien. Vreemd hoor, je hoofd zegt “lekker, binnenspelen die handel”, maar je maag en neus zegt “afblijven!”

Maar even genoeg genoeg over eten, daar kom ik straks nog op terug...

De lessen zijn ondertussen begonnen, niet echt vanzelfsprekend. De kinderen willen echt wel leren en krijgen ook graag les, zeker van mij (wat uiteraard niet anders kan, om eens even op te scheppen), maar hun Engels is ronduit erbarmelijk. Uiteraard speek ik enkel Engels tijdens de lesssen Engels, maar de leerkracht moet keer op keer alles vertalen naar het Oriya. Er zijn wel enkele die vooruitgang boeken en hun Engels verbeterd zienderogen, maar anderen blijven mij met een vacante blik als die van een KHL-student aanstaren.

De lessen moraal daarintegen zijn een totaal ander verhaal. Zeker die dat ik wekelijks aan de supervisors geef. Ik zei het misschien al, maar als het zo door gaat is Indië het 2e land waar zedenleer gegeven gaat worden... Ik zal, in plaats van deze blog te schrijven, misschien al mijn speech voorbereiden voor als ik mijn Nobelprijs in ontvangst ga nemen.

Maar nu even naar het verkeer... Zoals jullie waarschijnlijk al weten, geef ik les in 2 slumschooltjes, en heb ik een, oud, aftands, roestig, veel te klein wrak van een fiets gekregen om daar te geraken. En dan maar de weg op richting slumschooltjes. Het feit dat iedereen links rijd, of zou moeten rijden, is niet echt een probleem. Maar het feit dat Indiërs totaal niet kunnen rijden... Niemand gebruikt achteruitkijkspiegels, bij sommige wagens en brommers zijn ze er gewoon afgehaald. Geen enkele richtingaanwijzer wordt gebruikt, iedereen steekt elkaar gewoon de pas af, niemand remt aan kruispunten, voorrangsregegels zijn er niet, helmen worden amper gedragen (ik kan er niet eens een dragen, mijn hoofd is gewoon veel groter dan die van die mense hier), men steekt links en rechts voorbij, men geeft gas in bochten, men claxoneert voor het minste (ik zie de logica er nog altijd niet in), een weg oversteken moet je doen in de hoop dat je tegenligger zal stoppen zodra je in zijn weg zit, ... Wat de verkeerspolitie hier eigenlijk doet om hun boterham te verdienen, ik zou het niet weten. En mij geven ze een roestige fiets en ik ben weg... Heerlijk gewoon, al die chaos, en dan een bleekscheet, een belg op een fietsje die daar overal vakkundig tussenglipt. Op zo'n moment ben je wel blij dat je als Belg als klein kind al goed met een fiets leert rijden. Ik had zelfs commentaar gekregen dat ik te snel reed, terwijl ik op mijn gemak reed. Ons is geleerd om bochten naar links (aan een kruispunt) mooi en breed te nemen en zo laat mogelijk pas naar links te gaan. Hier moet je dat dus rechts inbeelden, waar ze een half uur dan al op de verkeerde kant rijden om dan rechts te nemen? Dan zien ze mij, op zen Belgisch, die bocht mooi nemen, en dan iedereen staren... eigenlijk grappig.

Voor de rest een rustige week, ben zondag ook binnen gebleven, ik wou is uitrusten en met (weeral) de belangrijkste thuis (of toch die dat ik vastkreeg) een klapje kunnen slaan. Ik heb wel, die zondag, een ander avontuurtje meegemaakt... In de ochtend, toen mijn was opgehangen was (jaja, ik doe mijn eigen was, enkel strijk ik et ni), ging ik naar de winkel om wat spullen te gaan halen (zeep en iets te drinken, ipv enkel water), maar ben op de weg terug door wilde honden aangevallen.

Ik heb het altijd schone beestjes gevonde, op de overduidelijke ziektes en huidproblemen die je ziet dat ze hebben na, maar nu mogen ze mijn maatje 45 in hun gezicht verwachten als ze nogeens mij durven aanvallen.

Ik liep op mijn doodse gemak naar de Ruchika terug, toen eentje mij begon te volgen. De rest van de roedel begon plotseling te blaffen. Ik dacht bij mezelf “Negeren Joske, laat ze maar doen...” En dan voelde ik het, die hond die mij achtervolgde beet me in men rechterbeen, het schrurftig mormel... Gelukkig had ik een short aan, en da zijn redelijk brede pijpen, dus had em mij niet goed vast en heeft hij mij amper in mijn been kunnen pitsen. Toch was het niet bepaald een leuk gevoel aan u been. Maar ik zal maar van geluk spreken dat er geen wonde is (en dat hij niet eens door het textiel geraakte) en een beetje verder lieten ze me al gerust. Dus sorry, beste fans, nog geen hondsdolheid of andere ziektes...

Eens terug mijn verhaal gedaan en heb ik het advies gekregen dat, als het nog gebeurt ik ze maar een mot moet verkopen met een stuk stok of wa stenen naar moet smijten. Dus bij deze, dit is gericht aan de dierenvrienden onder jullie, mijn schoenmaat 45 zal geen schrik hebben zijn eigenaar te verdedigen.

Even ter info: dit zijn wilde honden die in de straten leven, dit zijn geen achtergelaten zwerfhonden ofzo, dit zijn wilde dieren. Ik zal hier mijn 45 (zeer spijtig genoeg) niet kunnen gebruiken tegen achtergelaten chihuahua's maar dat kan ik in Leuven wel genoeg terug doen.

Verder heb ik een kalm dagje gehad, weliswaar met een wispelturige internetverbinding, maarja...

En sorry geen foto's, je zult nog wat moeten wachten. De volgende blogs zullen waarschijnlijk ook een stuk korter worden omdat de routine er stilaan in is gekomen en ik teveel zou herhalen...

Avé

14-02-2010, 17:54 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

8 februari 2010, 18:00  Bhubaneswar

Het is precies al even geleden, misschien wordt het tijd dat ik nog eens mijn linguistische vaardigheden gebruik om het lezend Belgenvolk te verrijken met mijn belevenissen in Indië.

Zaterdag heb ik mijn eerste les moge geven, op een of andere manier ben ik er in geslaagd zedenleer te geven in een van de meest religieuze landen op deze planeet. De les, trouwens mijn eerste in het Engels en dan nog aan volwassenen, allemaal met een masterdiploma. Dus voor diegene die iets van lesgeven afweten, heb ik mij mogen amuseren met een hoorcollege rond moraal lesgeven. 3 jaar lerarenopleiding in 2 uurtjes steken, over samenvattingen gesproken... Maar de les ging wel goed, ik moest hem geven aan de supervisors van de slumleerkrachten, die er blijkbaar wel iets inzagen. Vandaag echter heb ik een nog simpere versie mogen geven aan de slumleerkrachten zelf (een les aan 50 volwassenen) wat dan weer een stuk meer stressen was omdat ik met een vertaler moest lesgeven. Dus als mijn doel bereikt is, kunnen studenten NCZ binnekort op Erasmus naar Indië, alhoewel, als er in België al een tekort aan leerkrachten NCZ is, wat zou er dan gebeuren als een land van meer dan een miljard ook zedenleer gaat beginnen geven? Eén ding is zeker, het vrijzinnig volk gaat voorlopig geen problemen krijgen met werkzekerheid.

Zondag ben ik met Bimal, een van de medewerkers, eens Bhubaneswar gaan verkennen. Eerst 2 tempels dichtbij (foto's zal ik er uiteraard proberen bij te zetten) met daarna eens een bezoek aan het staatsmuseum van Orissa, spijtig genoeg geen foto's toegelaten, tenzij ik 1000 roepies wou neertellen.

Dan bij Bimal thuis gaan eten... zeker een ervaring, in de slums gaan eten. De slum waar Bimal woont was nu wel al wat “ontwikkelder” met genoeg voorzieningen, het is zeker geen woonwijk zoals wij gewoon zijn. Uiteraard is een blanke vreemdelijk de perfecte reden voor tientallen kinderen om te beginnen staren. Het eten was, zoals verwacht, weer prachtig, met iets vreemd dat ik nog nooit had geproefd: iets heel pikant, op basis van pinda's... verslavend gewoon.

Tegen 3 opnieuw vertrokken, toen het al wat minder warm was, natuurhistorisch museum bezocht. Veel dieren op sterk water, ik denk dat de gemiddelde dierenvriend niet zo blij zou zijn met de babyschildpadjes zwevend in sterk water, maarja, ze zitten tenminste niet in de soep.

 Als laatste nog naar een tempel buiten de stad gegaan, een Boeddhistische schrijn met daarachter een Hindoetempel. Op zich wel schoon, maar men maag keerde wel van die “priesters”. Zeker als vrijzinnige, kun je u in India wel snel beledigd voelen vind ik. Je wilt iets bezoeken, daarmee wil je niet meteen een gids ofzo, ik had trouwens al een gezel die er veel over kon vertellen, dus heb ik geen nood aan van die religieuze types die zich meteen opdringen. Dan beginnen ze met hun uitleg, da op zich wel interessant kan zijn, maar je hebt er niet om gevraagd. Dan sleuren ze u mee om één of ander zegeningsritueel te doen. Ge kunt uit beleefdheid geen “nee” zeggen. Dan zitten ze van die rituelen uit te voeren waarvan ze weten da je ze niet kent, laat staan dat je begrijpt wat ze dan zitten te mompelen. Vergeet niet dat ik op geen enkel moment een van die mensen heb aangesproken, die sleuren u gewoon mee. En op het einde van het ritueel zijn ze daar eh, een donatie. Dan keert mijn maag gewoon. Het feit dat religieuze types geld vragen... één van de grootste redenen waarom ik ni gelovig wil zijn, en dan op zo'n manier... Je probeert tolerant te zijn, begrijpend voor een andere levenswijze, maar als geld en godsdienst hand in hand gaan is er hier iemand die dan graag bedankt. En dan jezelf zo opdringen, het is nu even mijn moment van mijn gal te spuwen, dus laat me maar even doen, is voor mij niets meer dan vuile geldklopperij. Ik heb nog geen mensen geld zien aftroggelen voor ze vrijzinnig te laten zijn. Uiteraard is het te begrijpe da die tempel onderhoude moet worden, maar oftewel vraag je entrée, een donatiebox aan de uitgang ofzo, maar om daar met uw hande open te staan zoals bedelaars, gaat er bij mij niet in. Zeer spijtig want tot op dat punt had ik echt wel een prachtdag. Bimal zelf zei mij nog dat hij van deze praktijken beschaamd was. Ik ben zeer tolerant, maar zo'n dingen gaan er bij mij niet in. Maar genoeg daarover, het is eruit en daarmee is het gezegd geweest, terug naar de betere dinges des leven.

Aan die laatste tempel zijn we wat blijven hangen, een prachtig uitzicht, zondsondergangetje en een mangosapje, ideaal om is tot rust te komen, uiteraard in het Boeddhistische gedeelte, wat trouwens het hoogste gedeelte was, dus het zicht was, zoals ik al zei, prachtig.

Tegen 6 terug naar Ruchika aangezien het al goed donker was, nog wat met de mensen hier babbelen, weeral een zalig avondmaal, ongelooflijk gewoon. Vreemd dat ik nog altijd geen nood heb gehad naar vlees. Maar over het eten in het algemeen zal ik mijn relaas doen zodra ik hier klaar ben.

Na het eten terug achter de computer, dan is het internet hier sneller en ben ik op mijn gemak, kon ik mij nog wat bezighouden met die enkele belangrijkste die ik in België achterliet. -Even ter info: ik ben gemiddeld tegen 4 uur bij jullie online, half 9 hier.-

Vandaag is het lesgeven begonnen, veel is er niet over te zeggen, ik zal daar mijn relaas wel over doen zodra ik dat hier gewoon ben.

Deze morgen ook mijn eerste boterham in een week gegeten, eindelijk is geen pikant ontbijt, enkel brood, thee, confituur en een appel, maar heb één stuk vergeten te schillen, dus als ik binnenkort over darmproblemen praat, weet je waar het vandaan komt.

Tot zover dit gedeelte. Ik zal, voor de liefhebbers, nog een extra woordje “placeren” over de culinaire ervaringen hier...

Over het algemeen... Ongelooflijk lekker! Wel goed pikant, maar we weten allemaal: hoe heter hoe beter. De foto's heb je al gezien van een gemiddelde maaltijd. Neen ik weet niet hoe het heet, mijn Oriya is nog niet goed genoeg, maar ik probeer me er niet aan te storen. Wat er inzit, kan ook niet altijd identificeren, maar het ziet er gewoon zo goed uit, dus het geraakt wel op. Enkel in de morgen was het lastig, omdat ze ook dan warm eten, en redelijk gekruid. Dus de simpele boterham is op zo'n momenten echt wel gemist. De thee en koffie is uiteraard ook ongelooflijk, durf mij nooit geen Lipton meer te serveren. Die irritante, “gesofisticeerde” roodjassen denken trots te zijn op hun “theetijd” terwijl, als je het zou vergelijke met Indische (of ook Marrokaanse) thee, die Engelse rommel evengoed warme Heiniken zou kunnen zijn, dus met andere woorden: warme paardenpis. Zoals ik zei, ook iet ongelooflijk lekker geproefd op basis van pinda's, maar goed pikant, heerlijk gewoon.

Nu ik ga altijd wel graag vlees blijven eten, maar aan alle vegetariërs in Belgie met je soja-producten (tofu en ander chemische afvalproducten): ga eerst eens in Indië leren koken vooraleer je uw “moreel protest tegen dieren eten” verandert in een aanslag op de smaakpapillen, want die groentenburgers en spaghettisaus met quorn (u kent dat wel, dat bruin gedoe dat zelfs straathonden niet binnen krijgen. Oftewel kook je Europees en gebruik je vlees. Oftewel leer je van een vegetarische cultuur hoe je zonder vlees kunt leven. Het is mogelijk, maar probeer dan geen “vegetarische spaghetti bolognese” te maken, verzin desnoods een heel nieuw recept, maar verkracht niet wat Bourgondisch Europa eeuwen lang heeft geperfectioneerd. Dus bij deze is ook even mijn gal daarover gespuuwd. Uiteraard is veterarisch nog altijd beter dan de schoenzolen vanuit de Macdonalds en Quick...

Nu rest mij nog enkel u, de lezer te bedanken voor de trouwheid die u opbrengt voor de literatuur die mij ooit meerdere Nobelprijzen zal opleveren, zeker vanwege mijn bescheidenheid...

Vaarwel

08-02-2010, 16:41 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

5 februari 2010, 17:27  Bhubaneswar

Waarschuwing: niet voor “studenten” van SOCA...

Al 2 dagen geleden dat ik nog iets neerschreef, en je zou denken dat ik ondertussen wat zou hebben gezien of meegemaakt... Ochja, helemaal juist! De vorige post was wel met een wat minder goed gevoel geschreven, maar zo'n momenten moet je ook wel kunnen relativeren.

Gisteren ben ik verschillende slumschooltjes gaan bezoeken. Als je er een idee van wilt hebben, een klein, stenen gebouwtje, ongeveer 4 op 8 meter maximum, de muren vol met tekeningen en posters. Geen banken, enkel wat matjes om op te zitten, 2 leerkrachten en in totaal een 50-tal kinderen. Sommige hadden boekjes, andere krijtbordjes, nog andere plaatjes met rekenoefeningen. Lang niet al de didactische materialen waar de gemiddelde Belgische leerkracht van droomt, maar uiteindelijk doet dat er weinig toe. Maar het bezoek op zich, als vreemdeling (zeker zo'n bleekscheet als ik), is een ervaring op zich. 50 kindjes tegelijk die met hun hoge stemmetjes “namaste!” roepen, iedereen die je dan met een nieuwsgierige blik aankijkt en dan de leerkracht die met een boekje afkomt en vraagt of ik iets wil schrijven. Ze leven misschien in armoede, als je die kindere zo blij krijgt met dat beetje onderwijs... maakt veel goed. Nu gewoon hopen dat ik dat even goed doe volgende week.

Verder heb ik nog wat voort kunnen werken aan mijn lesvoorbereidingen, zeker mijn les moraal morgen. Geloof het of niet, maar ik ga moraalmethodologie moge geven aan 50 leerkrachten hier, dus als dat zo goed door ga, neem ik binnen de 10 jaar meneer Vogels' job over...

Deze morgend begon al wat minder, had wat last van mijn darmen, maar tegen de middag ging het al goed genoeg. Tijdens de middag heb ik zelfs de eerste keer geprobeerd met mijn handen te eten (ik hoor genoeg mensen zeggen: “De Jos? Sinds wanneer gebruikte die dan bestek?” Maar ik bedoel het specifiek op het eten zoals de gemiddelde Indiër, en niet met de lepel en vork zoals de domme toerist.

Wat mij ook is opgevallen, dat als mensen met je beginnen te praten, het voor 80% over huwelijken,  families, liefjes, enz... gaat. Deze middag zelfs kreeg ik te horen dat ik maar best met een Indische vrouw trouw. Nu toegegeven: Indische vrouwen zijn gewoonweg bloedmooi, maar ik denk niet dat ik zo snel het roodharig Europees schoon ga kunnen missen. En een Indische met ros geverfd haar, zoals door één voorgesteld, klinkt gewoonweg fout...

Dezenammidag ben ik nogmaals naar de slums getrokken, om een sessie fisiotherapie bij te wonen, uiteraard voor gehandicapte kinderen. Het geween van de kinderen doet wel zeer aan je hart, maar als je dan beseft dat het voor hun eigen goed is, is het wel mooi dat ze dat tenminste kunnen hebben van medische hulp. In het zaaltje zaten ook 2 andere studentes, die een masteropleiding volgden in sociaal werk en bezig waren met hun thesis. Je zou het kunnen vergelijken met studentes van SOCA, maar dan aantrekkelijk en respectabel. Uiteraard vroegen ze deze charmante Europeaan om een handtekening en contactgegeven, dus als ik ooit de roodharige deernes beu ben, weet ik waar te zoeken...

Eens terug onderweg naar Ruchika was ik dan nog zo vereerd een prachtig ritueel mee te maken. Een stoet trok door de straten, met boxen die aan volle kracht muziek speelde met op het einde een jongen helemaal opgekleed met enkele mannelijke familieleden naast hem. Mijn reisgezel, vertelde mij dat dit een ritueel is waarin een kind uit de Brahmin-kaste, waar hijzelf ook lid van was, een volwassene werd en het beroemde lintje moest beginnen dragen.

Voor ik afsluit, zal ik proberen, indien het internet het toelaat, jullie verrijken met enkele sfeerbeeldjes....

De eerste is een foto van mijn "badkamer", die gele emmer is mijn jacuzzi. Dan mijn avondmaal van gisteren, toen nog met bestek, nu al met handen. Dan een foto van het Ruchika hoofdgebouw en om te eindigen: dar op de grond slaap ik.

05-02-2010, 00:00 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

3 februari 2010, 20:54  Bhubaneswar

Waarschuwing: Trieste post

Ik heb vandaad de eerste keer de slums van dichtbij gezien… Je zult ze oit wel is gezien hebben in de les of tv en je zal waarschijnlijk gedacht hebben: “Oh dat is wel erg…” Geloof me, je hebt er geen idee van, je hart bloedt ervan, het doet zeer. Ik heb het in een vorige post al eens vermeld, maar het is echt niets meer dan hutten opgetrokken uit plastic, takken en andere rommel. Ik was er naartoe gegaan met een van de dokters, een fisiotherapeut. Hij is in Ruchika verantwoordelijk voor het project voor gehandicapte kinderen in de slums. Die kinderen worden doorgaans zwaar verwaarloosd, hebben geen kindertijd, laat staan dat ze medische hulp of onderwijs krijgen, als dat al een zeldzaamheid is voor de gezonde kinderen…

04-02-2010, 15:56 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

31 januari 2010, 16:58 Zaventem

Heb net de mama en de papa braaf vaarwel gezegd, ben mij gaan inchecken en op naar de douane. Natuurlijk had ik niets minder verwacht dat die metaaldetector af zou gaan zodra ik erdoor ging. Hip hoi! Een fouillering als cadeau. Nu op zich is dat niet zo erg, maar de manier waarop het personeel dit aanpakt is het toch wel even waard te vermelden. Zodra er beslist wordt: “Die gaan we fouilleren!”, hebben ze hiervoor toch wel een speciale manier om dit aan hun collega's duidelijk te maken. Nog voor ik het besef zie ik die douane verantwoordelijke, -agent of hoe je zo iemand ook noemt, naar een ander roepen, naar mij wijzen met de, voor mij onsterfelijke, woorden: “Nederlandstalig lichaam!” Nu op zich niet echt een anekdote om mee te beginnen, maar het heeft wel iets weg van bandwerk als je reizigers gaat beginnen te klassificeren als “Nederlandstalig lichaam.”

31 januari 2010, 18:45 Zaventem

Toen ik besloot naar Indië te gaan, dacht ik bij mezelf: “Nu kan ik tenminste ergens naartoe gaan zonder iemand mij zou herkennen...” En genoeg onder jullie weten hoe rampzalig ik ben met namen onthouden. Ik durf zelfs te wedden dat van minstens de helft van diegene die dit lezen, dit al is voorgevallen, al dan niet meermaals.

Maar ik dacht dus oprecht dat mijn afscheid van mijn ouders het laatste bekende gezicht zou zijn dat ik voor de komende 11 weken zou zien... Was dat even dom van mij om dat te hopen. Want wat gebeurd er? Ik stap op mijn vlucht naar Londen (om daar uiteraard over te stappen), ga rustig aan het raam zitten en lees het veiligheidsboekje door (alhoewel iedereen die Fight Club al eens heeft gezien, spontaan andere plannen krijgt met die foldertjes). Na enkele minuten staat er een gedaante in de gang met een grijns naar mij te kijken, een grijns die ik ergens van herken, vanuit een ver verleden. Pas na een minuut valt mijn roepie en herken ik de gedaante als mevrouw Pas, de vrouw waar ik in het eerste middelbaar nog, op een zeer activerende manier, nog wiskunde van heb gekregen. Ik herkende ze niet meteen, maar ik moest wel spontaan terugdenken aan die tijd in het middelbaar dat ik punten verloor omdat ik mijn tussenstappen nooit opschreef. En niet alleen zat ze, samen met haar man en 2 vrienden, op hetzelfde vliegtuig, maar zat ze ook naast mij. Nu het feit dat ze hoogstwaarschijnlijk die reis geboekt heeft vanuit een reisbureau in Overijse, zal er mee te maken hebben, maar het was wel een verrassende wending van het lot, en een vreemd begin aan een, voor mij, nog vreemder avontuur. Ik vraag mij af... met mijn geluk zit ik straks waarschijnlijk nog naast minister De Crem (u weet wel, criminelen onder elkaar...)

1 februari 2010, 19:00  In de lucht tussen Delhi en Bhubaneswar

Pas geland, op zoek naar een verbinding naar Bhubaneswar. Hiervoor dus eerst naar een of ander raar toeristenbureau in het midden van de stad, op zich niet zo erg, heb ik al eens mij kunnen vergapen aan deze vreemde wereld. Tot ik de eerste slums zag en meteen een zwaarmoedig gevoel mijn nieuwsgierigheid overnam. Je ziet ze zo vaak op foto's, tv, internet, ... En ik dacht dat ik wist wat ik moest verwachten van armoede. Dit was dus maar half waar. Al die schrijnende beelden van hutten gebouwd van plastic zakken, takken, wat aarde en ander afval, zijn volledig waar. Elk beeld ik had bij die armoede klopte, maar ik was er niet op voorbereid. Pas als je die “hutten” ziet, besef je pas dat daar weldegelijk mensen in wonen en leven, of meer overleven.

Gelukkig werd ik iets later toch wel wat op gebeurd door een auto, en geloof me dit was gewoon te grappig om te verzinnen, die was gerepareerd met krantenpapier. Delen van die auto waren blijkbaar kapot, dus wa hadden ze blijkbaar niet beter gevonden dan daar vulmiddel en krantenpapier tegen te gooien...

Ik had gehoopt op een treinritje, maar blijkbaar was dit 32 uur in plaas van de “hemelse” 25, waardoor ik veel te laat in Bhubaneswar zou aankomen. Dus met veel tegenzin een binnenlandse vlucht genomen, die echter wel pas om 18:15 zou vertrekken.

Oh ja, de vlucht naar Delhi, neen ik heb niet naast De Crem gezeten, ja ik heb goed geslapen ginder, neen het eten trok op niets, neen ik heb geen jetlag en ja het was even pijn hebben toen ik uitstapte om half 11. Ik was ingestapt met de Zaventemse -2° en krijg dan een droge walm van 25° over mij heen.

Dus, In Delhi, in de transitzone nog 4 uurtjes wachten in het verschiet. Het ideale moment om eens Ruchika zelf te contacteren en om eens het thuisfront iets te laten weten. Enkel spijtig dat die telefoons ginder niet werkten. Na veel vijven en zessen, toch verbinding gekregen, Ruchika gecontacteerd en zelfs een computer gevonden waar ik eens iets kon van mij laten horen. Voor de, lieftallige, mensen met wie ik toch even heb kunnen babbelen, hebben wel gemerkt dat ik er stilaan door was, die kleine dutjes in het vliegtuig waren wel handig maar ver niet genoeg, en zeker niet met oplopende temperaturen voor een winterbeer zoals ik. Daarbovenop was het niet bepaald een leuk moment om achter een computer te zitten, aangezien die naast mij grofweg porno aan het zien was, dus ben ik maar subtiel afgedruipt (hihi woordgrapje, sorry ben vermoeid, dan wordt mijn humor kinderachtig(er)) en ben mijn voeten laten masseren. Als je ooit in Delhi domestic airport bent, moet je dat echt eens laten doen, lekker decadent. In een wachtruimte staan daar dan een 5 tal machines waar je uw voeten moet insteken op een knopje duwen en genieten, en gratis... Waarom ze dat niet in Zaventem hebben, gaat boven mijn klein verstand.

Maar ondertussen zit ik op een vliegtuig richting Bhubaneswar, met een kwakzalver die een encyclopedie over reflexologie aand het blokken was, een geluk dat hij niet kan lezen wat ik schrijf.  Weeral een, naar voeten riekende, maaltijd gekregen, maar nu tijd voor een dutje...

1 februari 2010, 22:22  Bhubaneswar

Een ingewikkeld gedoe hier ze, de taxi's zijn hier even chaotisch als in Delhi, maar over de taxi's ga ik straks een bonustekstje schrijven (voor de trouwe fans) vol met avontuur, gevaar, romance, verrassende verhaalwendingen, kanker, adopties, explosies, drama, horror, spannende achtervolgingen, enz... maar dan zonder de romance, verrassende verhaalwendingen, kanker, adopties, explosies, drama of spannende achtervolgingen. (muhahaha, toch leuk als je net beseft dat je enkele seconden van je leven hebt verspild...)

Maar wel redelijk snel geland, taxi vastgekregen, enkele telefoontjes en ik stond aan mijn hotel. Wel een van de goedkoopste hotels hier, en je zult later wel zien waarom. Enkele mensen van Ruchika zijn ook afgekomen, enkele dingen afgesproken, zeker omtrent mijn accomodatie, maar daar zul je in de toekomst nog wat over lezen.

En nu zit ik op mijn, gele, kamer eindelijk wat te ontspannen. Tijd voor een echt dutje...

2 februari 2010, 18:11  Bhubaneswar

Veel heb ik niet echt kunnen slapen gisterennacht, claxons en huilende straathonden gecombineerd met een enorme warme kamer stonden dat wel wat in de weg. Maar de morgend was het ergste. Mijn eerste wasbeurt op zen Indisch zal ik waarschijnlijk nooit vergeten. De wasbak had ik, gezien zijn bruine kleur, niet veel intentie voor om te gebruiken. Op naar de douche: werkt niet... vreemd. Dan zie ik een kraan koud water beneden aan de muur, een grote emmer en een beker... Gebruik uw fantasie maar, ik was meteen wakker.

Niet veel later kwam Bimal, een van de medewerkers, mij oppikken en bracht mij naar het hoofdgebouw van Ruchika. Een eerste kennismaking met de mensen en op naar mevrouw Khurana, de stichter en verantwoordelijke voor heel het project, die spijtig genoeg om medische redenen thuis moest blijven. Eens bij mevrouw Khurana, die iedereen liefkozend “Mama” noemt spraken we over wat mij te wachten staat en waar ik allemaal les zou gaan geven. Zo ben ik ook een middelbare, openbare school binnengeraakt, waar ik geschiedenis ga mogen geven. Uiteraard kwam ook mijn accomodatie aan bod, aangezien het hotel waar ik nog tot morge in verblijf proper noch goedkoop was. Dus waar ga ik binnnkort verblijfen? Neen niet de Four Seasons, maar ik krijg een gezellig plaatsje in het kantoor van mevrouw Khurana samen met een matras, kussen en deken? Ik moet gewoon de matras smorgens tegen de muur zetten om het niet in de weg te laten lopen. Meer kan een mens niet wensen, doet me denken aan al die keren dat ik bij anderen op hun kot ben blijven slapen, en omgekeerd.

Dan het middageten. Ooit dacht ik: “Die Indiërs stoeffen altijd maar over hoe pikant hun eten is, dat zal wel meevallen...” Nu buig ik nederig, meer ga ik er niet over zeggen, maar het was wel enorm lekker!

Daarna naar een festival in het centrum van Bhubaneswar. In Orissa allen wonen er 62 verschillende stammen, die dus vandaag een festival hielden om hun culturen te promoten en beschermen.

Met een fantastische gids aan mijn zij, zat ik in no time te geniete van kruidenthee, en nu drink ik van men leven geen zakje lipton meer.

Ondertussen is het half 7, dus zo metteen opnieuw even pijn lijden aan het pikante eten en terug naar mijn hotelkamer.

03-02-2010, 00:00 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

17-01-2010, 23:24 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden