Zie hem nu eens liggen op de schoot van Joris. Het is net een echt babytje. Hij kan er van genieten dat alle aandacht naar hem gaat en dat hij verwend wordt als een klein boeleke. Gelukkig weet hij niets van deze foto want anders maakt hij zich nog zorgen over zijn stoere reputatie.
We zijn vandaag één jaar later. Vorig jaar kwam deze schat van een hond een plekje zoeken bij ons thuis. Ons hart werd direct veroverd door deze kapoen en al snel waren we verslingerd aan deze zotte lieve hond. Één jaar nadat hij in ons gezin terecht kwam, is de liefde er alleen maar groter op geworden. Het is een echte deugniet. Een uitstekende waakhond die ook wel eens de grootste knuffelbeer kan zijn. Hij is heel wat gegroeid en veranderd. Niet alleen qua uiterlijk maar ook zijn karakter hebben we zien veranderen. Bijvoorbeeld: Nu heeft hij meer tijd om gewoon rustig bij ons te zitten en zich uitgebreid te laten strelen.
Een jaar geleden verloor hij ons nooit uit het zicht en tot op de dag van vandaag moet hij nog steeds weten waar iedereen is. Je kunt hem geen groter plezier doen dan hem bij zijn gezin laten zijn.
Ik vertelde al eerder op deze blog dat Caves graag speelt met onze voetbal. Helaas is die er al lang aan. Telkens wanneer hij kinderen ziet voetballen dan wil hij er bij zijn. Hij zou zo graag die bal hebben. En als het hem zou lukken om een voetbal te pakken dan zou deze niet erg lang leven. Maar ja, Joris en ik wouden zou graag met onze Caves eens voetballen. Dus werd er een harde basketbal gekocht.
Joris en mijn vader pompten de bal superhard op zodat hij er toch plezier van zou hebben en hem niet direct kapotbeet. Ze inspecteerden de bal en waren tevreden over hun werk: Daar krijgt hij niet zo gemakkelijk zijn tanden in.
Uiteindelijk mochten we de bal gaan uittesten. Caves was door het dolle heen toen we op het speelplein de basketbal te voorschijn haalden. Eerst kon hij hem niet in zijn muil nemen dus moest hij hem met zijn poten voortbewegen. Maar dan kreeg hij het idee om zijn poot op de bal te zetten zodat hij meer grip kreeg en zette hij zijn vlijmscherpe tand er in. Ik denk dat we toch een volle drie minuten hebben kunnen spelen vooraleer het pssssssssssssssstttt was en de bal plat was. Hij heeft zich toch nog geamuseerd met een platte bal. Ach ja, we hebben toch even plezier gehad. Maar aan mijn basketbal komt hij niet aan, die wil ik toch nog een tijdje kunnen gebruiken.
Vandaag heb ik iets heel speciaals gezien. Het was magie!!! Tineke had een potje in haar handen waarin ze eerst het stokje stak om er vervolgens weer uit te nemen. En weet je wat ze dan deed? Ze blies heel hard én er kwamen grote bellen uit! Echt waar. Ik keek toch even raar op toen die grote mooie zeepbellen in de lucht zweefden. Mijn baasjes kunnen toveren!
Het leuke van dit alles is dat ik achter de zeepbellen mag lopen en dan probeer ik ze aan te raken met mijn neus. Oh, ik zou zo graag eens met zon zeepbel spelen maar telkens als ze mijn neus raken, verdwijnen ze weer. Ja, het is echt magie. Tineke kan toveren!!!
Een grote hond heeft voldoende beweging nodig. In het weekend wordt de dag steeds goed gestart met een lange ochtendwandeling. Natuurlijk is dat niet altijd even leuk, maar als het weer zo aangenaam is als de voorbije dagen dan genieten we extra van de wandeling. Zoals dit weekend. Caves en ik maakten een extra lange wandeling want het weer was buitengewoon prachtig. Alles was rustig aan het ontwaken toen we door de velden wandelden. De natuur was prachtig, de temperatuur was heerlijk en het zonnetje was van de partij, wat heeft een mens nog meer nodig?
Caves heeft veel gezien, zoals de verschillende dieren die we op onze wandeling tegenkwamen. Hij snuffelde van de ene plek naar de andere, nam een verloren kous in zijn muil en slingerde ze heen en weer om ze vervolgens terug ergens te droppen. Het was leuk om hem te zien genieten van zijn ochtendwandeling. Als ik zie dat hij zich amuseert, dan geniet ik ook ten volle.
De leukste hobby van Caves is zeker en vast met de frisbee spelen. Vroegere berichten op deze blog vertelden al wat meer over onze actieve hobby. Niet alleen Caves houdt van het frisbeeën, ook wij amuseren ons rot. Het is een echte gezinsactiviteit. Toch is achter de frisbee lopen niet altijd zonder risico's: het gebeurt wel eens dat op het moment dat je de frisbee wil pakken Caves niet meer kan remmen en dat er een lichte botsing plaatsvindt. Soit, dit is allemaal snel vergeten gezien we ongelooflijk veel plezier maken. Hoe Caves hoge sprongen maakt om de frisbee te pakken, is heel indrukwekkend. Hij kan zich ook volledig draaien in een sprong, met andere woorden het is magnifiek. Soms komt hij niet op zijn vier poten terecht en schuift even uit maar gelukkig heeft hij zich nog nooit fel bezeerd.
Terwijl wij genieten van het zonnetje en de heerlijke warmte, heeft Caves het toch iets moeilijker. Als pikzwarte hond is het niet altijd even aangenaam vertoeven in de zon. Doordat zwart de zon hevig aantrekt, voelt Caves zeer snel warm aan en met zo'n dikke vacht wordt het al snel te warm voor onze lieve hond. Binnen zitten met dit mooie weer is ook geen optie, dus zorgen we voor een parasol speciaal voor hem zodat hij ten alle tijde in de schaduw kan liggen.
Door al de zotte buien en het springen was het onvermijdelijke gebeurd: Caves had zich bezeerd aan zijn voorpoot. We namen hem mee naar de dokter waar die vaststelde dat de voorpoot toch wat gekneusd was. Hij schreef enkele medicijnen voor, en natuurlijk de verplichte rust. Maar hoe hou je een jonge zotte hond rustig? Ondanks dat hij mankte, deed hij toch nog zot en sprong hij in het rond. Begin daar maar eens aan om dat jong geweld kalm te houden.
Gelukkig is alles in orde gekomen. Extra verzorging, goede medicijnen en tijdelijk geen intensieve spelletjes, zorgden ervoor dat de kneuzing goed genezen is. Onze Caves kan terug in het rond springen zonder pijn.
Ook hier sloeg de Ros Beiaardgekte toe en Caves kon er dus niet aan ontsnappen. Als leuke herinnering deden we onze lieve hond een wit-rood lintje rond zijn nek en trokken een mooie foto. Zo zie je maar, onze Caves is een rasechte Dendermondenaar J
Het is weer tijd voor een nieuw speeltje. Zijn ander speelgoed is volledig versleten. Dus is het weer tijd voor een zoektocht naar nieuw stevig speelgoed. Maar wat moet je nu in hemelsnaam kopen? Alles wordt zo snel kapotgebeten door onze hond met zijn ijzersterke tanden. Als je de rekken in de dierenwinkel ziet dan lijkt er op het eerste zicht veel keuze. Tot wanneer je gericht op zoek gaat naar iets dat niet in één twee drie kapot is. De meeste speelgoedjes zijn niet al te stevig, dus gaan ze amper een week mee. Bovendien is hondenspeelgoed niet echt goedkoop. Zo simpel is het niet om het geschikte budgetvriendelijke speelgoed te vinden. Uiteindelijk viel ons oog op een tamelijk groot touw met verschillende knopen in. Dit leek ons een geschikte keuze.
Toen we thuiskwamen en we hem het touw overhandigden, blonken zijn oogjes. Hij moest toch eerst nog even zoeken hoe hij het touw best in zijn muil nam om het mee te krijgen naar zijn plekje. Maar hij slaagde er in om het nieuwe speelgoed mee te sleuren. Caves was supertevreden, het deed ons een plezier om zijn oogjes te zien blinken terwijl hij zijn scherpe tanden in het touw zette. 's Avonds heeft hij er heel veel mee gespeeld. Hij kwam telkens het touw tegen ons stampen zodat we het zouden vastnemen en op die manier kon hij er aan trekken. Sinds die avond hebben we al veel 'wedstrijdjes' gehouden 'om ter sterkst'. Niet alleen ons legt hij op de rooster, ook de bezoekers moeten hun spierbundels tonen.
"Hé, die zetel was toch voor mij klaar gezet?!?" lijkt Caves wel te denken.
Jaja, de zetels staan klaar om te genieten van het zonnetje maar vooraleer iemand zich kan installeren, heeft Caves de ligzetel al in beslag genomen. En zijn snoetje zegt genoeg ...
Eindelijk lijkt het erop dat we van die erg koude winter verlost zijn. Het zonnetje schijnt al meer en dat laat de lentekriebels opborrelen. Caves trekt zich nooit iets aan van het weer: hij speelt bij elk weer graag buiten. De zon doet de baasjes wel iets: iedereen komt terug naar buiten. Nu kunnen we meer buiten spelen en daar heeft Caves niets op tegen. Hij heeft ondertussen een oude voetbal van ons gevonden en heeft er evenveel plezier mee net als toen wij als kind ermee speelden.
De eerste verjaardag van Caves konden we niet zomaar laten voorbijgaan. Daarom zorgden we voor een groot cadeau: een nieuw speelgoedje. En 's avonds hebben we een extra grote avondwandeling gedaan. Wat een verjaardag!
Een wandeling is altijd leuk. Zowel voor ons, als voor onze trouwe viervoeter. Helaas horen daar ook minder leuke bezigheden bij. Op de wandeling moet een hond zijn behoefte doen en dan zijn we als eigenaars verplicht om alles proper op te ruimen. Hoe lastig dat ook is, wij doen onze job.
Helaas zijn er vele baasjes die hun verantwoordelijkheid niet nemen. Hierbij een oproep naar alle eigenaars van honden: kuis alsjeblieft alles op! Het is niet leuk om erin te trappen.
Dat Caves een speciale hond is, wisten we al langer. Toch heeft hij een heel speciaal trekje. Hij mag niet in de zetel zitten maar hij heeft er iets op gevonden. Hij gaat naast de zetel staan en schuift dan zijn achterste in de zetel. Zo zit hij met zijn achterste in de zetel en de voorpoten staan op de grond. Het lijkt wat op de manier hoe wij, mensen, dat doen.
