Vrijdagnamiddag, dokter komt de kamer binnen : je mag naar huis. De bloedwaarden zijn goed, de dosage van de ciclosporine blijkt ook goed te zitten. Alhoewel we al op de hoogte waren dat het vertrek voor heel binnenkort was, springen er toch nog een paar tranen van blijdschap in m'n ogen. Een aantal papieren en voorschriften moeten in orde gebracht worden. De verpleegster haalt even later de katheder uit m'n hals. Natuurlijk zal ik de komende weken nog heel regelmatig terug op controle moeten. Het herstel, terug op krachten komen zal wellicht nog een paar maanden aanslepen. Maar het vooruitzicht opnieuw verder te kunnen stappen dan tussen 4 muren, familie te kunnen zien zonder glas tussen ons, is al zo mooi. 5 weken werden het uiteindelijk, in plaats van 6. Volgens de verplegers ben ik er al bij al vrij vlot doorgekomen, gelukkiglijk voor mij natuurlijk. Door het feit dat ik uit m'n isolatie mag, zou ik dan ook een punt willen zetten in dit dagboek. En er blijven nog zoveel mogelijkheden tot contact : mail, telefoon.
Ik kan alleen maar vertellen dat het elke dag met mij een beetje beter gaat, het aantal zakken en pompen aan het statief mindert. De bloedwaarden evolueren nog altijd in goede zin. Dus enkel maar positief nieuws. Daarom zal ik nog vlug iets vertellen over het bezoek in de kamer. In de kamer mogen slechts 2 vaste aan te duiden personen binnen : mijn vrouwke en m'n dochter Annelies. Als ze aankomen moeten ze zich herkleden : ze moeten een pak (licht groen) aantrekken, schoenen worden vervangen door slippers. Hun kleren gaan een kastje in. Daarna hoofddeksel en masker voor de mond. Ze moeten eventuele bril en sleutel van het kastje ook in een ontsmettende vloeistof onderdompelen. Dan begint de wasbeurt : de nagels van elk hand en elke handpalm schrobben met een borsteltje dat nadien wordt weggegooid. Nadien moeten ze nog hun armen wassen gedurende één minuut En daarna insmeren met een ontsmettende gel. Een hele procedure dus om binnen te geraken. Als er iets de kamer binnen moet dient het achter gelaten te worden aan de ingang voor de verpleegster die dan het nodige doet om het te ontsmetten.
Dokter langsgekomen. Op de vraag hoeveel dagen nog kreeg ik als antwoord dat ik tegen het einde van de week wellicht naar huis kon. Misschien zelfs nog iets vroeger. Voorwaarden zijn dat ik de ciclosporine kan innemen en -houden zonder problemen. En daar heb ik al geen last mee. Braken doe ik ook niet. Je moet toch iets van eten in je lichaam kunnen houden. M'n bloedwaarden zitten sinds lang goed. Het wordt dus met spanning wachten op de verlossende woorden : "je kan naar naar huis".
