Vrijdagnamiddag, dokter komt de kamer binnen : je mag naar huis. De bloedwaarden zijn goed, de dosage van de ciclosporine blijkt ook goed te zitten. Alhoewel we al op de hoogte waren dat het vertrek voor heel binnenkort was, springen er toch nog een paar tranen van blijdschap in m'n ogen. Een aantal papieren en voorschriften moeten in orde gebracht worden. De verpleegster haalt even later de katheder uit m'n hals. Natuurlijk zal ik de komende weken nog heel regelmatig terug op controle moeten. Het herstel, terug op krachten komen zal wellicht nog een paar maanden aanslepen. Maar het vooruitzicht opnieuw verder te kunnen stappen dan tussen 4 muren, familie te kunnen zien zonder glas tussen ons, is al zo mooi. 5 weken werden het uiteindelijk, in plaats van 6. Volgens de verplegers ben ik er al bij al vrij vlot doorgekomen, gelukkiglijk voor mij natuurlijk. Door het feit dat ik uit m'n isolatie mag, zou ik dan ook een punt willen zetten in dit dagboek. En er blijven nog zoveel mogelijkheden tot contact : mail, telefoon.
Ik kan alleen maar vertellen dat het elke dag met mij een beetje beter gaat, het aantal zakken en pompen aan het statief mindert. De bloedwaarden evolueren nog altijd in goede zin. Dus enkel maar positief nieuws. Daarom zal ik nog vlug iets vertellen over het bezoek in de kamer. In de kamer mogen slechts 2 vaste aan te duiden personen binnen : mijn vrouwke en m'n dochter Annelies. Als ze aankomen moeten ze zich herkleden : ze moeten een pak (licht groen) aantrekken, schoenen worden vervangen door slippers. Hun kleren gaan een kastje in. Daarna hoofddeksel en masker voor de mond. Ze moeten eventuele bril en sleutel van het kastje ook in een ontsmettende vloeistof onderdompelen. Dan begint de wasbeurt : de nagels van elk hand en elke handpalm schrobben met een borsteltje dat nadien wordt weggegooid. Nadien moeten ze nog hun armen wassen gedurende één minuut En daarna insmeren met een ontsmettende gel. Een hele procedure dus om binnen te geraken. Als er iets de kamer binnen moet dient het achter gelaten te worden aan de ingang voor de verpleegster die dan het nodige doet om het te ontsmetten.
Dokter langsgekomen. Op de vraag hoeveel dagen nog kreeg ik als antwoord dat ik tegen het einde van de week wellicht naar huis kon. Misschien zelfs nog iets vroeger. Voorwaarden zijn dat ik de ciclosporine kan innemen en -houden zonder problemen. En daar heb ik al geen last mee. Braken doe ik ook niet. Je moet toch iets van eten in je lichaam kunnen houden. M'n bloedwaarden zitten sinds lang goed. Het wordt dus met spanning wachten op de verlossende woorden : "je kan naar naar huis".
Tot nu toe heb ik hier steeds verteld over mij. Er zijn hier nog wel een reeks mensen die me hieromringen. Ik kan alleen maar woorden van lof uiten over de verpleegsters hier op de afdeling. Ze nemen de tijd voor een babbel. Voor het minste wat er scheelt kunnen we bellen. Of wensen we gewoon een drankje, een extra dessertje. We vragen maar. En ze helpen allemaal met de glimlach. Cyclosporine deze morgen ook normaal kunnen innemen.
Vannacht goed geslapen en dus deze morgen goed uitgerust. Prof. Ferant stelde voor om vanaf deze avond het medikament tegen de afstoting (Ciclosporine) oraal beginnen in te nemen. Om naar huis te kunnen gaan is het een vereiste dit zonder braken kunnen in te nemen, 2 keer per dag en met 12u tussen de innames. En dit zal ik toch een jaar moeten innemen. We beginnen ermee om 21u. Blijkbaar wel vrij zwaar spul. Na een uurtje voel ik m'n maag toch een beetje sputteren. Maar het gaat over.
M'n internetconnectie werkt opnieuw. Zo kan ik jullie opnieuw verder op de hoogte houden van wat er hier gebeurt. Het is wel hartverwarmend te merken dat er zoveel mensen zijn die dit opvolgen. Reacties, aanmoedigingen, zelfs blijken van ongerustheid als de blog een tijd niet meer werd bijgewerkt. Gisteren hebben ze de katheder vervangen voor de baxters. Blijkbaar zat er daar wellicht toch een kleine ontsteking. Deze morgen was in ieder geval de dagelijkse lichte koorts al verdwenen en gisterenavond ging de temperatuur ook al minder hoog. Eten doe ik wel nog niet veel. 's Morgens en 's avonds een boterhammetje, 's middags soep. Met de weekend zal ik proberen 's middags ook iets anders naar binnen te werken. Zo staat het althans al genoteerd bij de diëtiste. We zien wel wat lukt.
Sinds maandag heb ik geen internetconnectie meer op mijn kamer.Net toen ik opnieuw wat fitter was om mijn dagboek aan te vullen.En de helpdesk van het ziekenhuis kan me niet vertellen wanneer het probleem zal opgelost zijn.Tja, de ene helpdesk is de andere niet.... Ik heb dus vrouwtjelief gevraagd dit bericht te plaatsen , om jullie- ongeruste lezers-op de hoogte te brengen.
De slechtste periode van mijn verblijf hier is achter de rug.Het gaat nu alvast de goede richting uit met mij.De witte bloedcellen zijn sinds zondag beginnen stijgen en zitten nu op 2000( ik kom van 30).Normale waarden zijn 4 tot 8000. De hemoglobine blijft ook vrij hoog en de bloedplaatjes die tot eergisteren bleven hangen, schieten nu ook de hoogte in. Het herstel verloopt dus volgens schema. Ik maak wel nog regelmatig koorts ondanks de antibiotica. Waarvan de koorts afkomstig is ,is mij een raadsel. De dokters zien ook niet direct de oorzaak. Nog even afwachten dus.
Hopelijk kan ik snel weer zelf mijn dagboek bijwerken.Tot dan!
Vrijdag voelde ik het al aankomen dat een slechtere periode zou aanbreken.En inderdaad, de dokters hadden mij gewaarschuwd dat ik niet meer zou kunnen eten en zwaar vermoeid zou zijn.Zelfs een pudding bleef er niet meer in.Alles begon moeilijk te gaan en uit bed komen leek een te zware opdracht. Het enige wat ik momenteel doe is slapen.De dokters voorspellen dat ik me tegen het einde van de week beter zou moeten voelen.Ondanks de dagelijkse bloedtransfusies blijven alle bloedwaarden nu nog op de bodem zitten. Mijn neus zit helemaal verstopt en ik mag niet teveel snuiten om neusbloedingen te voorkomen.Ook slikken blijft pijnlijk en mijn speeksel lijkt wel een massa lijm. En nu wachten op een betere dag, die spoedig zou moeten komen.
De morfine helpt wel goed. De pijn in de mond is quasi verdwenen. Nog enkel bij het slikken heb ik last. Vervelend is nu ook de braakneigingen die af en tot opduiken ondanks het feit dat ik daartegen al een middel krijg. Door het feit dat ik me de laatste dagen minder goed voel, lig ik ook meer op bed.
Moest deze nacht minder dikwijls uit bed. Daardoor kon ik ook beter slapen waardoor ik minder de last voelde bij het slikken. Slikken en zelfs praten beginnen moeilijker te gaan. Om het draaglijker te maken krijg ik deze morgen een infuus met Contramal, een pijnstiller. Om toch nog iets te kunnen eten bij het ontbijt snij ik van m'n boterhammetjes de korsten af en stop ik het kruim even in de koffie. Wel niet echt beleefd maar het helpt toch om ze naar binnen te werken. Ondertussen is de pijn bij het slikken ook afgenomen. Gelukkiglijk. In de namiddag krijg ik echter opnieuw meer last bij het slikken met daarenboven een pijnlijke tong en gehemelte. De dokter beslist om met morfine te starten om de pijnen te verzachten. 's Avonds komt daarbij nu ook nog koorts. Met Perfusalgan, een koortswerend middel, neemt deze echter opnieuw vlug af. Ik denk dat ik nu wel degelijk in een minder goede periode ben beland, zoals de dokter al eerder voorspeld had..
