Vandaag was de grote dag, want ik ging te weten komen wat ik had aan
mijn maag. We kwamen op het afgesproken uur aan in het ziekenhuis. De dokter
leidde ons onmiddellijk naar de onderzoekkamer. Daar wachtte een vrouw op mij.
Ik moest me gaan leggen op de bank en moest mijn kleren uit doen. Ze deed een
soort slijmerig spul aan een rollertje. Ze zei dat het een toestelletje was om
in mijn buik te kijken. Ze gleed langzaam met het rollertje over mijn buik
heen. Mijn moeder zat met al haar stress te kijken naar het schermpje waarop je
het binnenste van mijn buik kon zien. plotseling bleef de dokter staan op
eenzelfde plaats met haar rollertje. op het scherm kon je een soort bolletje
zien. Ze zoomde een beetje in en nam er foto's van. Daarna mocht ik mijn buik proper
maken met een doekje. Ze zei dat ze geen goed nieuws had. Dat bolletje zou wel
eens een kanker gezwelletje kunnen zijn op de dikke darm, maar dat kon ze op
het moment zelf niet niet beslissen. Ze zei dat een andere dokter daar moest
over beslissen en dat we het over een uurtje zou weten.
Dit was de dag van mijn leven dat alles kapot maakte. Ik had nog niet
genoeg tegenslag gekregen. Een uurtje later kwam de dokter. We mochten hem
volgen naar zijn bureautje. Daar gaf hij degelijk de bevestiging. Mijn moeder
barstte in tranen uit en ik kon het in de eerste paar minuten nog niet echt niet plaatsen. Hij gaf er termen aan als neoplasma
malignum. Met andere woorden kanker. Ik had darmkanker. Het was net of ik
op dat moment in een zwart gat viel waar er geen einde aan kwam. De dokter
heeft beslist dat ik binnen twee dagen kon geopereerd worden. Hij zei er wel duidelijk
bij dat het risicovol kan zijn. Ik kreeg een kamer in het ziekenhuis en bracht
daar de rest van mijn dagen. Van nu af aan is het ziekenhuis mijn tweede huis.
Het was vandaag de eerste dag van mijn nieuwe school voor mij. Mijn nieuwe klas genoten waren super vriendelijk. Eindelijk een keer klasgenoten waar ik echt vrienden kan tegen zeggen. De ochtend ging vlot voorbij. Ik had wel al een hele dag last van mijn maag. Na het middag eten in school werd ik plotseling super misselijk en moest ik overgeven. Ik voelde mij echt niet goed en mocht dan maar de school verlaten van de directeur om 13 uur. Mijn moeder heeft me dan maar komen halen. Mijn moeder heeft thuis een goeie bruistablet Daflagan in een beker water gedropt en heeft me die gegeven. Na 14:30 uur was ik nog niet beter, integendeel het was erger. We zijn dan maar naar de dokter gegaan. Mijn moeder en ik kwamen toe en we zagen er zeker 20 personen in de wachtzaal zaten. We hebben daar meer dan 2 uur gewacht voor het mijn beurt was. Eindelijk was het dan zover en het was aan mij. Ik mocht me op zijn onderzoekstafel leggen en mijn kleren uitdoen. Gelukkig mocht ik mijn onderbroek aan laten. De dokter kon niet echt goed zeggen wat er gaande was met mijn maag en heeft dan maar beslist dat we naar het ziekenhuis moesten. Het was dan ongeveer 17 uur. Daar was het nog chaotischer als we toe kwamen. Er stonden wel zeker dertig personen. De ene had een bloedneus en de andere een gebroken been. De dokter kwam na 20 minuten bij ons en zei dat we mochten blijven wachten of dat we morgen terugkwamen om 6 uur in de ochtend en dat we dan als eerste binnen mochten. Nog vanavond eens goed slapen en dan morgen terug. ik laat jullie wel nog iets weten.
Vandaag heb ik de slechtste dag van mijn leven meegemaakt. Ik ging vandaag naar school en was superblij, want ik had een super coole powerpoint gemaakt over mijn familie. Dat was een taak van mijn klassenleraar. Ik had deze taak dan ook grondig voorbereid op papier en deze stond ook op mijn USB- stick. Ik kwam toe op school en mijn klasgenoten waren voor 1 keer super vriendelijk tegen mij. Ik vond het super tof. Er riep een meisje naar mij dat ik een keer moest komen. Ze wou iets zeggen tegen mij onder vier ogen. Ze zij dat Jules, de mooiste jongen van de klas, iets wou zeggen tegen mij in de toiletten. Ze zij dat ik zo rap mogelijk moest gaan. Het meisje zei dat ik in alle vertrouwen mijn spulletjes bij haar kon laten en zo op mijn gemak kon gaan naar Jules. Ze was super vriendelijk en ik nam het aanbod dan ook aan. Ze zag er zo'n vertrouwelijk persoon uit. Toen ik naar de toiletten ging zag ik niemand. Ik hoorde plotseling een stem die zei dat ik het derde hokje moest binnen gaan. Wat ik nog niet vertelt heb is dat wij super lastige toilet deuren hebben. Je kan ze van buiten af op slot doen met een muntstuk van 50 cent. Ik ging naar binnen en in een klap van een seconde werd de deur dicht gegooid en werd hij van buiten af op slot gedaan. Toen ik hem wou opendoen van binnen uit zag ik dat ze de deurklink er hadden afgehaald. Ik zat vast en mijn klasgenoten hadden mij er gewoon ingeluisd. De hele voormiddag heb ik vastgezeten tot er een jongetje van het vijfde leerjaar mij er uit bevrijdde. Mijn klasgenoten hadden mij de hele voormiddag opgegeven als ziek bij onze meester en ze hadden al mijn schoolmateriaal op het dak gegooid. Ik ging met een zee van tranen in mijn ogen alles gaan uitleggen naar mijn meester. Hij heeft dan maar contact opgenomen met mijn moeder en die is me onmiddellijk komen halen. We hebben dan uiteindelijk maar beslist om naar een nieuwe school te gaan.
Dit jaar ben ik twaalf geworden. Het was een super verjaardagsfeestje
die ik had gekregen. Alleen zijn er niet veel personen gekomen naar mijn
feestje. De vrienden die ik heb, als je dat vrienden kunt noemen, lachen mij
meestal uit. Dit komt omdat ik nogal groot ben in vergelijking met mijn
leeftijd. Ik ben bijna net zo groot als mijn moeder. Ik moest vandaag mijn identiteitskaart
gaan afhalen aan het stadhuis. Alleen had ik 1 probleem. Mijn moeder kon mij
niet voeren en ik woon nog al redelijk ver ervandaan. Ik heb dan maar gezocht
naar het dichtst bij zijnde bushokje. Toen ik daar stond wist ik niet zeker of
ik de juist bus nam en vroeg het even aan een jong mannetje met een petje op
die blijkbaar veel ervaring heeft met bussen. Hij gaf de bevestiging dat hij
naar het stadhuis reedt. De bus kwam tien minuten later aan dan normaal en ik
was vertrokken. De volgende halte stapte het jongetje van de bus en keek nog
eventjes naar mij en glimlachte stilletjes. Ik dacht dat het een soort gebaar
was om dag te zeggen, maar toen de bus aan zin laatste halte kwam had ik al
door dat het jongetje mij erin geluisd had en dat deze bus helemaal niet ging
naar het stadhuis. Toen ik een tijdje later wel de juiste bus nam kwam ik te
laat aan het stadhuis. Met mijn kwaad gezicht waar er een gloed van boosheid
vanaf straalde ging ik terug naar huis. Ik was blij dat ik terug thuis was,
maar 1 ding weet ik zeker. Ik zal niet meer vlug een bus nemen.
Een paar dagen geleden waren mijn moeder en ik in Londen. Ik moest naar
de tandarts gaan. Deze vond een gaatje in mijn kies. Daarna zijn we naar een
eetcafé gegaan. Daar heb ik gesmuld van een lekkere Banane Royale. Het regende
buiten pijpenstelen toen we op een taxi stonden te wachten. Het enige dat we
aan hadden waren een hoed en een jas. Plotseling kwam een oude kleine man naar
ons. Deze had in zijn hand een dure paraplu. Hij was van zijde. Hij vroeg ons om
een gunst. Hij had zijn portemonnee vergeten en vroeg om een dollar in ruil
voor de paraplu. Hij had juist zijn wandeling gemaakt. Mijn moeder is een heel
wantrouwig persoon en vertrouwde die man niet, maar een tijdje later heeft ze
dan toch de ene dollar gegeven. Ik vond het een beetje zielig voor die man en
heb daarom ook mijn moeder kunnen overtuigen. Toen die man de dollar kreeg ging
hij de verkeerde kant op en nam hij het bij het lopen. Mijn moeder en ik zijn
hem dan maar gevolgd. We zagen hem binnen gaan in een café. Hij dronk een 3
dubbele whisky met onze dollar en verliet het café met een paraplu dat
hij nam uit het mandje vooraan. Daarna ging hij een andere man bedriegen
en ging naar een andere café.
Hieruit heb ik een iets geleerd van mijn moeder. Hoe aardiger de
persoon, hoe wantrouwiger je moet zijn.
