Op een goede dag heet de toekomst het verleden. Dan draai je je om en zie je je jeugd. - Louis Aragon
10-11-2013 om 21:04
geschreven door Eva
01-11-2013
Gave ....?
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen geboren wordt met een bepaalde gave en dat we in ons leven de mensen, de gebeurtenissen tegenkomen waardoor onze gaven kunnen groeien, ontwikkelen of waar we ze kunnen gebruiken. Of het nu gaat over welk werk je doet, hoe je in het leven staat of wat je probeert te geven aan de mensen, dat speelt geen rol. Waarschijnlijk zijn er veel mensen die niet bewust zijn van hun gave, of die er toch niet bij stilstaan. Voor een kunstschilder is het waarschijnlijk zeer evident om met een penseeltrek net die juiste gelaatsuitdrukking weer te geven, voor een dichter is het normaal om te werken met rijmende woorden...., ik kan nog geen ei tekenen maar ik vind het wel evident om verbanden te leggen waar anderen dagen of weken over moeten nadenken.
Zelf heb ik heel lang gehoopt op mijn 'ultieme' gave, de connectie met de 'andere' wereld. Ik wist wel dat ik veel kon aanvoelen, medelevend was maar ik was niet bezig met de lessen die ik daarvoor moest leren. Als ik nu terugkijk en besef ik wel waarom ik sommige dingen moest meemaken want het is pas met vaak pijnlijke lessen dat je de dingen leert. In relatie nummer 1 moest ik mijn grenzen stellen en ben ik blij dat ik er uiteindelijk uit ben gestapt want hij behandelde mij, achteraf gezien, als vuil. In relatie nummer 2 was het onhoudbaar omdat ik die grens weer niet kon stellen want de manipulatie en de agressie waren regelrechte aanvallen op mezelf, letterlijk en figuurlijk.
In mijn laatste relatie heb ik mij gesmeten, ik heb mijn hart opengesteld, ik wou zo graag dat het lukte maar ik ben me vaak tegengekomen. Er waren vele mooie momenten die me de kracht hebben gegeven om het co-ouderschap te kunnen plaatsen, er waren vaak ook moeilijke momenten waarbij in mijn eigenwaarden in vraag stelde. Ik ben eraan begonnen met de gedachte : dit is mijn thuishaven, mijn eindstation. Enerzijds gaf me dat het gevoel van rust waardoor ik mij afhankelijker kon opstellen dan dat ik ooit in mijn vroegere relaties had gedaan, anderzijds gaf het me waarschijnlijk iets teveel ruimte. Hoe hard we ook ons best willen doen, ik kan het nu niet mee anders doen. Ik kan inzien waar ik in de fout ben gegaan of waar ik het anders had kunnen doen maar ik kan de tijd niet terugdraaien. Ik ben een boek aan het lezen over iemand die treurt om zijn verloren jeugdliefde en die de kans krijgt om terug te gaan in de tijd. Het moeilijke stuk is dat als je het verleden verandert, je ook het heden wijzigt. Bij hem komt het leven van zijn dochter nu dan in het gedrang.
Ik heb zo geen pilletje, ik kan niet terug gaan in de tijd, ik kan het verleden niet wijzigen en moest ik het kunnen, waar zou ik beginnen? Soms zijn de gevolgen veel groter dan de fouten, soms is het andersom....
Met alle dingen waar ik in mijn relaties, en zeker in mijn laatste relatie geconfronteerd werd, hebben me lessen geleerd. Ik heb er ergens de kracht gevonden om zelfs de manipulatie en de agressiviteit die ex nr 2 naar mij bleef sturen om te buigen naar het broodnodige respect. Ik heb er ergens de drive gevonden om mijn gevoel van aanvoelen te verstevigen. Ik heb genoeg 'bewijzen' gekregen dat ik er idd wel een aanleg voor heb.
Vorig jaar in een cursus kreeg ik de bevestiging dat mijn ultieme droom van wat ik effectief wil bereiken, ook binnen mijn mogelijkheden ligt. Een maand geleden kreeg ik dan weer te horen dat dit enkel zal lukken als ik deze relatie staande kan houden. En wil het net mijn 'gave' zijn die mijn relatie zo moeilijk of onmogelijk maakt. Waar is de ironie?
Als ik niet zoveel had aangevoeld, als ik veel oppervlakkiger in 't leven stond en niet zo de drive had gehad om 't beste uit iedereen te halen, dan was ik niet zo confronterend geweest en had ik nu gezellig rondgelopen in een Nederlandse stad en dan had het leven er zonniger uitgezien dan de muren en de stoelen die ik in het zwart aan het verven ben.......
Waarom heb ik de gave als ze mijn dromen niet mogelijk maakt?
Ik ben enerzijds fier op wie ik ben, ik weet dat ik al heel wat mensen geholpen heb en ik weet dat mijn hart op de juiste plaats ligt. Ik weet dat ik confronterend ben en dat ik moet leren om de confrontatie enkel aan te gaan als ze 't mij vragen maar ik vind de prijs die ik nu moet betalen voor het feit dat ik er niet mee kon omgaan, de prijs voor die les toch wel heel hoog.
Ik geloof niet dat ze hierboven de mensen 'straffen', ik geloof dat we lessen krijgen en als we ze leren krijgen we de volgende en dan is die moeilijker, als we ze niet leren dan blijven we dezelfde situaties tegenkomen. Ik geloof daar heilig in maar momenteel stel ik dan toch de vraag waarom ik dan die 'penalisatie', die 'straf' krijg terwijl mijn bedoelingen goed waren, terwijl ex nummer 2 toch een pak meer in de fout is gegaan met zijn agressiviteit en zijn neerbuigendheid en hij eigenlijk het leventje voorgeschoteld krijgt dat hij wil.
Is dit een lesje in vertrouwen, of is dit een lesje in realiteit? Ik weet het niet, ik vind het enkel erg dat ik mijn 2 grote dromen waarschijnlijk nooit kan vervullen, terwijl er bij mij geen slechte bedoelingen in het spel waren. Wat ik gedaan heb, hoe ik leef, hoe ik in de wereld sta, is nooit maar dan ook nooit met de bedoeling mensen te kwetsen. Weet ik alles ? Neen! Kan ik alles? Neen! Probeer ik ? Ja! Ga ik vaak in de fout? Kennelijk wel maar wie niets doet, doet ook niet verkeerd.....
Ik vind het erg dat ik misschien mijn grote ultieme gave nooit zal kunnen gebruiken om andere mensen te helpen, ik vind het erg dat ik niet de verbondenheid en de warmte zal hebben waar ik naar streef, omdat in mijn leven er kennelijk geen tweede kansen bestaan......En zo krijg ik wel het bewijs dat elke gave toch een prijs heeft...........
01-11-2013 om 15:04
geschreven door Eva
17-10-2013
Over bloempjes en vlindertjes
Ik heb mezelf altijd beschouwd als een vlindertje, fladderend van het ene bloempje naar het andere in een mooi bloemenveld. Als er iemand verdriet had, dan vloog ik er met mijn emmertje van troost naartoe. Als er iemand wat eenzaam was, dan pakte ik mijn emmertje van aandacht mee. Jaren heb ik rondgevlogen in dat veld vol met bloeiende bloempjes met allerhande emmertjes. Ik probeerde iedereen gelukkig te maken, ik probeerde er een mooi geheel van te maken, bloempjes met elkaar in contact te brengen want samen is zoveel leuker. Ik dacht dat als ik de andere bloempjes mooi kon laten bloeien, ook de kleuren van vlindervleugels eens zo mooi zouden schitteren....
Er waren bloempjes waar ik niet goed wist met welk emmertje ik daar naartoe moest vliegen en misschien heb ik die dan wat teveel vermeden en hebben zij ervoor gezorgd dat het bloemenveld zijn schoonheid niet kon bewaren. In elk geval, nu ben ik moe. Ik heb de fut niet meer om rond te vliegen en ik ben geland op een eigen bloem.
Misschien ben ik wel zelf die bloem geworden want ik kijk rond mij heen en ik zie de andere bloempjes wel heel ver van mij staan. Ik zit te wachten op vlindertjes om mij wat aandacht, troost en warmte te geven.
Hoogstwaarschijnlijk schijnt nog wel de zon maar ik voel haar warmte niet. Ik voel de liefde, de vriendschap niet meer, ik zie de andere vlindertjes niet, ik voel ze niet. Misschien ben ik te moe om ze te zien, om ze te voelen. Ik zie alleen maar dat al de schitterende blaadjes van mijn bloem verwelken en afvallen. En ik weet niet wat ik kan doen om dat tegen te houden....
Ik weet alleen dat bloemen nadat een dikke sneeuwlaag gesmolten is, in de lente terug als herboren, als krachtige, fleurige bloemen uit de grond komen. Misschien ben ik momenteel zelf zoveel 'sneeuw' aan het maken rondom mij zodat ik onder dat beschermende laagje mij rustig kan terugtrekken om binnen een paar weken terug als een pareltje in dat, ooit zo mooie, bloemenveld uit te komen............
Ik hoop het ..........
17-10-2013 om 20:57
geschreven door Eva
06-10-2013
ON
Deze week ben ik compleet in de fout gegaan t.o.v. wat ik in eerste instantie in mijn eerste blogs schreef. Het glas was niet half vol, het was half leeg. Ik heb me deze week verschrikkelijk gevoeld: eenzaam, ONbemind, ONbestaan, ONgeliefd en ONbegrepen. Ik heb geprobeerd me vast te klampen aan zekerheden die duidelijk geen zekerheden zijn. Ik heb gesnakt naar liefde maar de puzzelstukjes vielen niet in elkaar. Om de een of andere reden pasten ze niet ineen.
Ik had gehoopt dat na 7j er toch eindelijk die erkenning zou zijn, die warmte van hart tot hart maar hoe ik de dingen zie of wil of aanvoel, dat is duidelijk iets dat zich enkel in mijn wereld afspeelt. Waar gewoon een 'sorry', of een 'ik zie je graag' zoveel moois creëert, zoveel nieuwe mogelijkheden laat zien, ben ik gestoten op een muur van 'niet of fout begrepen te worden'. Ik kan niemand iets kwalijk nemen, ik heb voor mezelf een wereld en verwachtingen gecreëerd die duidelijk niet voor iedereen gelden. Hoe krampachtiger ik werd, hoe meer ik mezelf ben tegengekomen en na een verschrikkelijk pijnlijk weekend dat ik 't liefst van al zo snel mogelijk vergeet, zijn me een paar dingen toch weer duidelijker geworden en heb ik voor mezelf de AAN/ON-knop ingeduwd. Ik wil deze pijn, dit verdriet nooit meer voelen..........
Ik kies terug voor 't leven met zijn mooie kanten. 25 cm van mijn haar, een nieuwe haarkleur, een fitnessabonnement. Alvast een goede start voor een nieuw begin in een leven waar anderen me dan misschien niet de moeite waard vinden maar waar ik dan toch in de spiegel wil kijken fier wil zijn, niet enkel op mijn binnenkant maar ook op mijn buitenkant.
Ik heb het te vergeten weekend afgesloten met een cadeautje aan mezelf : een abonnement van de zonnebank. Zeker de laatste 7 jaren heb ik geld, liefde en energie gestoken in cadeaus voor anderen maar zelfs na 7j sta ik op dat gebied wel wat in de kou. Misschien waren die manchetknopen wel cliché of de chocoladekaart niet eetbaar, 't is de liefde die ik daarmee wou geven. Liefde die ik misschien eerst aan mezelf had moeten of kunnen geven. Uitdelen, geven, dat is wie ik ben maar de emmer kan leeg geraken en nu is hij leeg. Nu wil ik die eerst terug voor mezelf vullen. Ik heb nooit grote cadeaus verwacht, maar toch, soms.....ik ben ook maar een vrouw.... Daarom zet ik mezelf nu letterlijk en figuurlijk uit de kou met dit abonnement : een cadeautje vol met warmte voor mezelf, van mezelf, aan mezelf. Een cadeautje waar ik van ga genieten, dat ik echt wel verdiend heb en waar ik met een bruin kleurtje hopelijk nog lang van kan nagenieten.
En zo ga ik ook proberen door 't leven te gaan. Ik heb heel veel stommiteiten begaan in mijn leven, maar wie niet. Ik neem in elk geval wel de verantwoordelijk daarvan. Na 7j heb ik (bewust of ONbewust) een aantal ruiten ingegooid maar misschien was dat wel nodig om mezelf op mijn eigen weg te zetten. Als je niet steeds terug kunt terugkeren, moet je wel vooruit en als ik die weg vooruit kan bewandelen, dan kom ik hopelijk veel meer begrip van en voor mezelf tegen ipv mezelf maar steeds tegen te komen. Wie weet welke kruispunten liggen er nog voor me klaar. De woorden ON-knowing, ON-thinking en ON-loving bestaan niet maar ik kan ze misschien wel omzetten in vergeten, vergeven en loslaten. En dan heeft mijn ON-knop zijn nut gehad.
06-10-2013 om 12:21
geschreven door Eva
29-09-2013
A rose .............
Soms heb je een liedje al 100 gehoord, je zingt het zelfs mee uit volle borst maar opeens krijgt het een andere betekenis. Opeens hoor je niet enkel de woorden, je kan ze ook voelen, het verhaal wordt jouw verhaal.
Vandaag ben ik ook over zo een liedje gestruikeld en mijn woorden zouden in het niets verdwijnen als ik het zou proberen uit te leggen. Daarom doe ik de moeite niet, Kenny Rogers heeft het al voor mij gedaan ...Buy me a rose .
29-09-2013 om 21:16
geschreven door Eva
22-09-2013
Zelfs dromen zijn niet blijvend............
Ben net terug van een vrijgezellenweekendje. Zeer leuk maar toch ook weer confronterend. Confronterend omdat je in een hoop vrouwen toch weer geconfronteerd wordt met hoe 'anders' je soms kan zijn. In aanraking komen met mensen die anders zijn dan jij, mensen die anders in het leven staan of anders leven, andere ideeën, ik vind het altijd enorm boeiend maar het dwingt je ook om naar jezelf te kijken en om te zien dat je toch nog geremd of 'saai' bent in vergelijking met anderen. Wat ik heel sterk voelde is dat mijn leven heel hard bepaald wordt door andere mensen, mijn kinderen, partner, vrienden, .... Zelfs op een leuk weekend denk ik constant aan mijn kinderen, leef ik toe naar de telefoontjes, naar het moment waarop ze zo dadelijk naar mij komen. Gewoon 'Eva' zijn, zit er precies voor mij niet in. En net daarom is het voor mij niet altijd gemakkelijk om mijn plaatsje in een groep te vinden, dan word ik stil en denk ik veel maar zeg ik weinig.
Confronterend was het ook omdat ik daar heel vaak heb nagedacht over het gesprek dat ik 2 à 3 jaar gelden met mijn nicht, die nu gaat trouwen, gehad heb. We zaten bij haar in de tuin te kletsen en het ging over trouwen. Alle twee wilden we doodgraag trouwen, onze partners wisten dat maar vroegen niets. We hebben toen gepraat over de emoties die ons dit gaf, over het feit dat we het niet echt begrepen waarom zij dat niet wilden en ergens had ik toch zoiets van : 'maar ik ga toch zeker trouwen hoor, misschien nog als snelste van ons twee.' En nu, nu zijn we een paar jaren verder en mijn nicht gaat trouwen en ik, ik ben nog steeds 'niet goed genoeg' bevonden.
Als ik nu naar foto's kijk van die tijd dan zie ik een stralende, slankere Eva staan. Een Eva die had kunnen schitteren, die nog vol met dromen zat, die al een deel van een viering had geschreven, die al een gastenlijst had gemaakt en nu, nu zie ik een mollige vrouw staan, getekend door het werk, het verdriet en de teleurstelling. Iemand die beseft dat ze heel graag zou getrouwd zijn maar nu wel door heeft dat de magie die ze er zelf rond gecreëerd had, ook zelf heeft doen verdwijnen. Ik weet dat iedereen vrij is om iets te willen of niet, alleen heb ik het heel moeilijk om te aanvaarden dat in liefde de stap om je vriendin daarmee gelukkig te maken, zo groot kan zijn. En nu, 't ja, nu zoveel jaren later stel ik me de vraag of ik wel wil trouwen met iemand die een, voor mij, zeer belangrijke datum vergeet. Want die persoon zou een trouwdatum ook niet zo belangrijk vinden.
En een vrijgezellenweekend of -feestje? Heb ik zo'n hoop vrienden die vanalles ineen steken voor mij of moet ik ook toegeven dat ik heel veel vrienden heb die mij leuk vinden als ze mij nodig hebben maar als ik heel eerlijk ben, dan stel ik mij ook vragen hoe het dan komt dat er toch nog vrienden zijn die mijn verjaardag onlangs vergeten zijn. Misschien, heel misschien is het niet slecht om al die dromen op te bergen. Geen emoties of teleurstellingen over vrijgezellenfeestjes, geen teleurstelling over het feit dat we een ander belang hechten aan die datum, die viering. Geen keuzes maken over wie er wel of niet mag komen en geen stress of 't mooi weer gaat zijn, of ik er wel goed uit zou zien, of de kinderen het wel leuk zouden vinden. Al bij al is het gemakkelijker om die dromen op te bergen en om die tijd te gebruiken om uit te zoeken wie ik echt ben en om dingen te doen die ik zelf leuk vind en die ik zelf kan beslissen. Ik wil mijn geluk niet laten afhangen van 't feit of iemand anders mij geluk gunt! En hoe ik mij in een groep vrouwen toch staande kan houden, zonder verwachtingen, zonder te willen zijn zoals anderen : vrijgevochten en zonder remmen. Of moet ik toch aanvaarden dat ik geboren ben met een luisterend oor en met een moederkloekenhart en dat dat misschien toch ook twee heel mooie kwaliteiten zijn die ik moet koesteren waardoor een trouwaanzoek of een verjaardagswens minder belangrijk wordt. Goh, mijn trouwdromen zijn niet blijven bestaan maar ze maken wel plaats voor andere dromen die misschien wel uit gaan komen want geef toe, het leven leef je toch zelf.....
22-09-2013 om 17:06
geschreven door Eva
15-09-2013
Rust....
Voor het eerst in de voorbije 6 jaar, heb ik deze week rust gehad en ik was het zo verleerd dat het onwennig voelde. Ik dacht altijd dat ik Superwoman was, dat ik mijn batterijen niet moest opladen maar niets is minder waar en weet je, ik heb stiekem van deze rust genoten....
Als mama van 2 tieners heb ik in de voorbije 6 jaar getracht om deze belangrijke taak als mama te combineren met mijn werk, een partner die vaak en hard werkte, 3 puberende stiefkinderen, een groot (huis)houden en een zware fileproblematiek. Tijd om op adem te komen had ik niet, stressen om mijn kinderen om 6u15 uit bed te zetten, een half uur later met hen vertrekken om dan de files te trotseren om hen toch nog tijdig aan school af te zetten. Zelf naar het werk vliegen om daar dan op tijd te vertrekken om de kinderen aan school op te wachten want je kan niet verwachten dat ze zelf 40 km huiswaarts kunnen geraken. Thuis wachtte er dan een groot huishouden op mij. De stress om het ook voor mijn stiefkinderen en partner goed te doen en het verdriet omdat mijn goede bedoelingen door de stiefkinderen en door de exen niet begrepen werden. Ik was (of ben?) geen stiefmoeder die haar stiefkinderen met een appel probeerde te vergiftigen, ik was (of ben?) een stiefmoeder met het hart op de juiste plaats maar die krampachtig een warm gezin probeerde te maken, terwijl de rest dit niet wou, of dit toch niet zo begreep. Door al de stress had ik misschien ook niet de fut om het anders aan te pakken, ik weet het niet maar niets is blijvend, ook niet mijn incasserings- en relativeringvermogen.
Dus, het grote huishouden en het grote huis werd ondertussen ingeruild voor een klein huisje, dicht bij 't school en dicht bij mijn werk. Een klein huisje waar ik een thuis probeer te maken voor mezelf en mijn kinderen. Een thuis waar ik van hoop dat mijn partner ook zich zal wentelen in de warmte, de vriendschap, de vrolijkheid. Een huis waar iedereen graag zal komen en waar iedereen zich welkom voelt.
De prijs die ik ervoor moet betalen door enerzijds mijn droom van een gezinnetje op te geven en anderzijds mijn partner heel weinig te zien, is groot, maar als ik zie hoe mijn kinderen openbloeien, dan besef ik dat het de juiste beslissing is geweest. 's Morgens staan de kids op een normaal uur op, ze kunnen rustig wakker worden, genieten van een ontbijt met mama. De complimenten die ik krijg over het heerlijke theetje dat ik 's morgens voor hen klaarmaak, de rust waarmee ze op hun fiets stappen om zelf naar school te rijden, ...zonder files, dat is onbetaalbaar. De tijd waar ik heel rustig eens een boekje kan lezen terwijl ik wacht tot ze terug thuis zijn met hun fiets, is heerlijk. Geen berg was of kuis die ironisch naar mij zit te staren, geen stress omdat ik niet weet of ze 't eten wel lekker gaan vinden, geen 3x eten klaarmaken op 1 avond omdat iedereen op een ander uur thuis is of wil eten, neen gewoon mezelf zijn. Gewoon mama zijn.... Niet enkel tijd hebben om te dromen, maar ook nog tijd hebben om je dromen waar te maken.
En ja, niets is blijvend, dus ook de pijn en het verdriet, het gevoel van eenzaamheid als ik mijn partner mis, ook dat zal niet blijven duren. Want ofwel word ik dat wel gewoon, ofwel vinden we misschien een aanvaardbare oplossing waardoor we het meest positieve uit de relatie kunnen halen. We zullen het wel zien. Ondertussen geniet ik van de rust en ga ik zoveel mogelijk genieten van het leven. Misschien moest ik wel door zoveel pijn en verdriet, onmacht en eenzaamheid om te beseffen wat geluk is...........
Dromen zijn zalig maar dromen laten uitkomen, dat is pas Leven, dat is Genieten en die boodschap wil ik aan mijn kinderen meegeven. We maken van 't leven wat we willen, we kunnen beslissen of we ongelukkig en ontevreden zijn, of we kunnen zoveel mogelijk proberen om gelukkig te worden. Ik kies voor het laatste want wie weet is geluk wél blijvend......
