Dus kamers opruimen, wasje instoppen, soep maken, pannenkoeken bakken terwijl ik tussendoor de soep opeet.  Die pannenkoeken zadelen mij na al die jaren nog altijd op met stress.  Olie of boter?  Suiker erin of toch maar niet?  Zijn ze te dik of te dun? Flensjespan is ondertussen al een tijdje gesneuveld maar ik weiger €40 te betalen voor zo'n dure inductieflensjespan.  Een gewone pan moet maar volstaan.  Ik laat me niet inpakken door de kop van Jeroen Meus op zo'n pan. Voorlopig toch nog niet.  

Na al dat multitasken ben ik toch een beetje trots op mezelf.  Geen pannenkoeken aangebrand, soep smaakt redelijk en is gezond. De keuken neigt nog wel naar een slagveld.  Goedkeurend kijk ik mijn keuken rond en geef mezelf het spreekwoordelijke schouderklopje. Niemand anders heeft mijn prestaties kunnen bewonderen. 

Straks komen kids en hubbie thuis.  Weer een lading was erbij en gedaan met de rust.  Maar ik ben blij dat ik ze terug zie.  Als ze dan vragen wat ik gedaan heb, is het antwoord 'niet veel'.  Want zo bescheiden zijn wij mama's.