Het is een mooie maar koude maandagochtend. Frankie en Dumbo hebben de hele zondagnamiddag bij de open haard gelegen en er nu nog een lange nacht aangeplakt. Vrolijk en dartel lopen ze de tuin in om zich van het één en het ander te ontdoen...... en weg zijn de heren. Normaal vertrekken ze nooit vooraleer hun buikje gevuld is maar deze keer zijn er duidelijk andere aandachtspunten. Ze zijn foetsie! Het gekke is dat ik amper drie dagen geleden doodsangsten heb uitgestaan maar nu maak ik me totaal geen zorgen. Een lief....en alle ratio is verdwenen. Ik blijf er rustig onder en denk: "Doe maar wat je niet laten kan!" Ik dacht altijd dat Dumbo de leader of the gang was maar nu blijkt Frankie kl... (letterlijk dan) aan zijn lijf te hebben. Dumbo keert al snel huiswaarts en gunt zijn vriend de nodige privacy. Misschien is die kastratie dan toch nog niet zo slecht geweest? Na de lunch vertrekken we naar de luchthaven. Danny moet een paar dagen naar Amsterdam en de vlucht vanuit Engeland landt omstreeks dezelfde tijd. Als de twee mannen thuis aankomen is er nog steeds geen spoor van Frankie. Ongerust ben ik niet maar het is wel wat vervelend natuurlijk. Het enige wat ik kan vertellen is dat "Good old Frankie" altijd nat was, als hij thuiskwam. Dumbo daarentegen niet en om te gaan zwemmen is het hier nu toch ook te koud. Er gaat een belletje rinkelen! Bij eerdere, hormoongestuurde uitstapjes, hebben ze Frankie vaak aangetroffen bij een teefje aan de overkant van de rivier. Ook Belgen! Allen daarheen dus en wat blijkt? Jawel de laatste dagen was Frankie heel vaak daar geweest maar vanmorgen waren de twee, na een blitsbezoek meteen samen weer vertrokken. Om 17 uur had de lieve dame een telefoontje gekregen vanuit Barjac. Haar hond was gesignaleerd in de Clos des Capucins (een restaurant!!). De lovers hadden het goed voor! Ze was haar hond gaan halen maar had Frankie toch maar achtergelaten. Ok, met deze berichtgeving kunnen we wel wat doen. Instappen en wegwezen, richting Barjac (10 km!!). Wanneer James en Lance hun auto parkeren op het marktplein en even heel krachtig "Frankie" roepen, komt hij prompt aangestapt!!! Het zal je hond maar wezen.......
Zoals iedereen in deze feestperiode, hebben wij gisteren ook de overvolle parkeerterreinen en de ellenlange kassa-files getrotseerd om wat inkopen te doen in Alès. Wat lekkers voor de feesten en wat nuttigs voor het huis. Een WC-bril, verlichting en een kerstboom(pje)..... Danny trakteert zichzelf op een laat sinterklaasgeschenk. Na twee jaar zoeken botsen we op een onwaarschijnlijk mooie en nuttige brood en pizza-oven. Helemaal in "fond" (of is het font?), loodzwaar, maar verrijdbaar en dus meeneembaar. De hele zondag wordt er dus geklust. Lampen hangen, wc-bril installeren, oven in elkaar zetten, meubels verhuizen..... Terwijl we zo binnen en buiten bezig zijn, gaan de honden alweer op stap. Bij hun thuiskomst, zijn ze vergezeld van twee mooie jachthonden. Ze dragen fameuse bellen rond hun nek (het lijken wel berggeiten) en brede fluobanden met een telefoonnummer en ze zijn duidelijk weggelopen van de meute blaffende honden, die we in het dal horen. De jagers zijn er weer!! De temperaturen zijn inmiddels flink gezakt en ook wij ontsnappen hier niet aan een winteroffensief maar het is des te gezelliger bij het vuur. Danny oefent in de keuken om een lekker kerstdiner te maken. Ik mag vanavond al eens proeven. Het menu mag ik natuurlijk niet verklappen maar lekker was het wel! Nog wat schoonheidsfoutjes wegwerken en dan hebben we een heerlijk kerstmenu.... Genieten jullie maar van de eerste sneeuw....
Dat we niet echt goed geslapen hebben, zullen jullie wel begrijpen. Al bij de ochtendschemering waren we wakker om verder te zoeken naar onze "verloren zoon". Danny gaat met de auto om alle kleine wegeltjes te checken en ik wandel langs de achterkant van de tuin, de bossen in. Misschien is Frankie van de rotshelling gevallen, waar Dumbo gezwind afspringt en ligt hij daar nu met een gebroken poot? Misschien heeft hij gewoon een hartaanval gekregen en is hij daar ergens in elkaar gezakt? Of erger nog en meer voor de handliggend, een schotwonde van de jagers? Dumbo gaat met me mee en heeft eerst aan het kussen van Frankie geroken. Hij volgt heel enthousiast een spoor en loopt heen en weer door de wijngaarden tot aan het verroeste busje (dat Bart zo leuk vond). Op een gegeven ogenblik zie ik iets groots zwart, verderop naast de weg. De schrik slaat me om het hart. Wat er ook gebeurd mag zijn, het is beter dat we hem vinden en afscheid kunnen nemen. Als ik dichterbij kom, merk ik dat het een autoband is. Geen Frankie dus. We gaan nog eens langs het huis van de buren en ik doorloop daar te tuin maar ben alweer een desilusie rijker. We moeten nu echt vertrekken want we hebben om 11 uur een afspraak in Barjac met een aannemer. Een Belg, die zijn bedrijf in Charleroi heeft overgelaten aan zijn broer en nu al 17 jaar hier woont en werkt, zonder er één minuut spijt van te hebben gehad. We willen een offerte vragen voor het dak. Er zijn wat natte plekken en de vorige eigenaar heeft duidelijk gezegd dat er toch een revisie moest gebeuren aan het dak. Van binnen en van buiten leek het allemaal in orde maar wij zijn natuurlijk Sinterklaas niet. Zijn paard zou het moeilijk hebben gehad op ons dak!! De diagnose is duidelijk : hier moet één en ander grondig worden vernieuwd. Grote werken dus, die ik liever laat uitvoeren alvorens te schilderen en te verhuizen. We laten de man nog naar de gevel kijken en er wordt ook een offerte gemaakt voor een zwembad(je) in de tuin. Hij geeft ons ook al orders om de werken te minimaliseren. We moeten zelf alle rommel (rotswol, blaren en rotte vezelplaten) al verwijderen. Dat scheelt aardig in de portemonnaie. We zullen er snel aan beginnen en straks een lottoformulier invullen!! Het is al lang middag voorbij en Dumbo verveelt zich oeverloos in deze kleine tuin; tijd om naar huis te gaan. We hopen telkens dat Frankie daar nu gewoon op zijn kussen ligt te wachten maar neen, er beweegt niks. Terwijl we toch van een lekkere lunch genieten, zie ik Danny stomverbaasd opkijken...."Daar is hij....Frankie!!" Meneer Frankie komt naar huis gewandeld alsof er niks gebeurd is! Een mirakel is het!! Ik ga helemaal door het dolle heen. Meneer is dus gewoon op de lappen geweest, een nieuw lief gaan zoeken . Geen excuses, niks ! Het zal je maar overkomen...... Als we het goede nieuws aan zijn baasjes melden, gebieden ze ons van hem nu maar aan de ketting te leggen, wat meteen gebeurt. Ik durf er voor te wedden dat hij weer zou vertrekken, als hij kon. Ik ken die blik......" Zèèèg....ik heb mijn vriendinneke al lang niet meer gezien hoor!!!!" ....het zal nog langer worden, lieve jongen, orders zijn orders!!
Na een lekker ontbijt en een warme douche, moet ik al naar Barjac. Tussen 10 en 12 komt er een technieker langs om de electriciteit aan te sluiten. Om 5 voor 10 zijn we ter plekke en stel je voor! er staat al een camionette van "EDF" op de stoep. Dat is natuurlijk geweldig. Alles wordt meteen in gang gezet en er is zowaar licht en warmte nog voor de klok 10 keer heeft geslagen. Het is vrijdag en dat betekent" marktdag" in Barjac. Leuk om even wat inkopen te doen en een babbeltje te slaan met wat ouwe-getrouwen. We lopen Lucrèce en Johan tegen het lijf, Carolle, Jean Ypsaki en nog een paar anderen. Bij de bakker luister ik naar het verhaal van Sylvie. Ze hebben maandagochtend haar auto gestolen. Die stond voor de deur geparkeerd en ze was zelf thuis op haar vrije dag. De wagen werd later uitgebrand teruggevonden in Pont-Saint-Esprit. Ze is boos en angstig en heeft het heel moeilijk. .... Als wij na een goed uur weer thuis komen, zit Dumbo te bibberen in zijn nest. Hij heeft duidelijk ademhalingsproblemen. (hoesten, kuchen, braken- alsof hij uren heeft gehuild!). Frankie is nergens te bekennen. Dit is niet normaal, we ruiken onraad. Frankie gaat nooit ver weg en ligt hele dagen te luieren in de zon. Toen we vertrokken was hij heel vrolijk en wuifde ons uit. Dumbo neemt hem af en toe mee op stap maar hij komt altijd meteen weer terug. We roepen en roepen en gaan even bij hem thuis kijken maar vinden geen spoor. Ik trek de berg op en roep zijn naam maar vind hem niet. De eigenaars van de fruitbomen boven op de berg, zijn bezig met snoeien en ik vraag of ze geen grote, dikke, zwarte hond hebben gezien? Neen, een hond hebben ze niet gezien maar jagers wel!!!! Laat het niet waar zijn. We bellen Frankie's baasje en die is er redelijk gerust in. Hij gaat wel eens vaker wandelen..... Onze ongerustheid neemt intussen gestaag toe. Hij is al meer dan 4 uren weg! We bellen de dierenarts en vragen of hij daar niet is binnengebracht? neen, dat is hij niet. De dierenarts meldt nog wel dat de jagers hun "ongelukken" meestal pas binnen brengen aan het eind van de dag, als ze huiswaarts keren. We wachten op een verlossend telefoontje en gaan heel regelmatig buiten kijken en roepen, in de hoop dat hij weer lekker op zijn kussen ligt maar het kussen blijft leeg. Dumbo wéét wat er is gebeurd; dat zie je zo. Kon hij het nu maar uitleggen. In die goede oude films, trekt de hond dan aan je broek en sleurt je mee naar de plaats van het onheil maar Dumbo doet niks! Hij blijft bibberen, de hele middag lang en wijkt niet van onze zijde. Als het donker wordt, zetten we Frankie's eten klaar en we laten zijn kussen op het terras liggen. We staken alle zoekacties maar weten dat er iets ernstigs is gebeurd. We troosten ons met de gedachte dat iemand hem heeft meegenomen en dat hij elders lekker warm bij het vuur ligt. Morgen zoeken we verder.........
Ons klein Prutske heeft de hele nacht doorgeslapen! Een unieke gebeurtenis in een jong leven. Ik heb ook de hele nacht doorgeslapen! Een nog uniekere gebeurtenis in mijn leven. Slapen is hier gewoon anders. Als je de hele dag actief bezig bent geweest, voldoende zonnevitamientjes hebt binnen gekregen en bij het vallen van de avond lekker binnen kruipt voor een knetterend haardvuur, komt de slaap vanzelf. Reken maar! Daar kan geen slaappil tegen op. Het is ook heerlijk wakker worden met de oranje gloed van de opkomende zon. Als binnen alles aan kant is begin ik aan de grote schoonmaak in de tuin. Er ligt een enorm bladertapijt en duizenden eikels. Ik bedenk me dat er vorig jaar helemaal niet zoveel eikels lagen. Zouden die vruchten ook beter groeien bij hogere zomertemperaturen? Geen idee. Ik zoek het even op. Danny heeft geen probleem met de dikke laag bladeren. Ik geef ook wel toe dat het mooi is maar rond het huis en op de terrassen moeten ze toch geruimd worden, vind ik (de controlefreak??!!). Morgen kunnen we misschien even een vuurtje stoken en dan zijn ze zo verdwenen. De honden houden me gezelschap en spelen met een opgegraven bot. Om 16 uur moet ik weer naar de bank om nu eindelijk die rekening te openen. Een charmante dame houdt me een uur lang aan haar bureau gekluisterd om dan , jawel, nog steeds zonder rekening weer naar huis te gaan. Ik mis een officieel document van de balastingen. Nieuwe regels van Sarkozy, zo wordt me verteld. Ik kan niet anders dan haar te geloven en zal dus een manier moeten vinden om die papieren hier te krijgen. Iemand een idee?? Als de avond valt moeten we nog even naar onze vrienden in St Paul -le-Jeune want Peter en Anna vertrekken morgen heel vroeg ook voor enkele dagen naar Engeland. Ze verbouwen hun garage tot nieuwe badkamer en we moeten echt eens komen kijken. De werken schieten goed op en we krijgen de namen van een paar schitterende vakmannen (niet evident hier in Frankrijk). Er staat een mooie uitnodiging klaar voor hun huwelijksfeest op 10-4-10. Goed op tijd zal je denken maar de meeste vrienden zijn expats en moeten tijdig hun agenda plannen. Wij zullen er in elk geval bij zijn. Anna zit te wachten op foto's van Lara en is duidelijk ontroerd. Ik moet dringend nog wat suikerbonen en babychocolade meebrengen..... Omdat het inmiddels te laat is om te koken , stoppen we bij chez Albert. Albert is een Arabier, die 's avonds een pizzatentje open houdt aan het rondpunt van Barjac. Terwijl Al Jazeera het nieuws door het barakske stuurt, stuurt Albert onze pizza's door zijn houtoven. Ze ruiken heerlijk en onze honger is alweer gestild. Morgen kook ik weer heel gezond, beloofd!
Mijn plannen om in de tuin te werken worden wegens omstandigheden verschoven naar een latere datum. Er is nog te veel te doen in huis en straks krijgen we al een eerste logé. Niet dat er bedden moeten opgemaakt worden want Frankie is de oude labrador van de buren. Dumbo heeft er een goede speelkameraad aan en zo lang het buiten droog blijft, is er geen probleem. Net als bij jonge moeders, die hun spruit voor de eerste keer laten logeren, krijgen we er een heuse handleiding bij. Een oude wonde aan zijn poot moet twee maal per dag in een badje van "Isobetadine" met daarna een verband en een oude sok. Verder is er een speciaal dieet van één en een half maatbekertje brokken en een halve maatbeker worteltjes. Veel drinken is voor de senior ook een must. Slapen moet best op zijn eigen kussen....... Enfin, James vertrekt met een gerust hart en ik onderneem een eerste poging om mijn contract bij de "edf" op te starten. Op een 0800 nummer krijg ik een hele reeks instructies. Als het een aansluiting betreft, tappez sur le 1.....bij een huis, tappez sur le 2........donnez les cinq chiffres de votre code postale..... het gaat verbazingwekkend goed, tot ik een korte wachttijd krijg . Wachttijd om een RIB te zoeken (bankgegevens) en de nummer van de meter. Verdomme!! Daar moet ik eerst voor naar Barjac want ik ken die niet van buiten en vind hem niet terug op de documenten. Ik leg de hoorn onverricht ter zake weer op. Hup naar de bank om een nieuwe rekening te openen (een verhaal apart want er is een probleem met de computer- wat had je nu gedacht?) en de meter op te zoeken. Daarna opnieuw "tappez" tot in den treure maar ik krijg het voor mekaar. Vrijdag moet ik ter plekke zijn tussen 10 en 12 en zal alles worden aangesloten. Ik sta dus een paar dagen op non actief, althans wat Barjac betreft. Hier is genoeg te doen en de twee honden in de gaten houden is nu een must want Mister Dumbo wil duidelijk laten zien dat dit zijn terrein is! Arme Frankie......
De weergoden zijn ons wel erg goed gezind. De zon helpt ons aardig om het hele huis weer warm te krijgen. We moeten een beetje tegen de natuur werken want de franse huizen zijn zodanig gebouwd dat ze de zon moeten weren. Wij passen vandaag alle truuken van de foor toe om de zonne-energie binnen te krijgen. De dikke muren zijn door- en doorkoud en de warmte van onze kachel voldoet maar voor een beperkte oppervlakte. Alle luiken gaan open en de zon klopt letterlijk op de ramen. Het broeikasteffect!! En dat tijdens de top in Kopenhagen!! De binnentemperatuur loopt langzaam op van 10 naar 18 graden. Boven is het al snel 22 graden en daar begin ik dan ook aan de grote opfrisbeurt. Winterkleren in de kast, zwemgerief eruit. Laarzen naast elkaar en sandaaltjes even in een doos. Daarna de keukenkasten checken. Wat is nog eetbaar en wat is intussen vervallen? Waarvan dient de voorraad aangevuld? etc. We lunchen voor het eerst in lange tijd weer buiten. Het is aangenaam zitten onder een staalblauwe hemel en ik krijg er zowaar rode kaakjes van. Heerlijk! Ik moet, voor het donker wordt, nog naar Barjac. Er zit nog heel wat materiaal in de koffer, dat moet uitgeladen worden in de Mas Amiel. Als we daar , net voor het donker, aankomen, blijkt er geen electriciteit te zijn. "Potverdorie nog eens aan toe", hoor ik Toon Hermans zeggen. Een stomme fout van mij! We hebben wel de meterstanden samen opgeschreven maar de nieuwe aansluitingspapieren zijn niet getekend. Daar moet ik morgen eerst werk van maken want zonder licht en warmte kan ik daar niet veel beginnen. Hopelijk krijg ik dat snel in orde. We rijden nog even door het stadje en zijn aangenaam verrast door de kerstsfeer, die overal heerst. Ik maak er later fotootjes van. Morgen wordt het alweer een mooie dag en dan ga ik de hele dag tuinieren. Er liggen tonnen bladeren en ik moet de boel een beetje overzichtelijk maken. Daarna begin ik zelf ook aan de kerstdecoratie in huis. Nu leg ik me lekker lui te rusten voor ons knetterende haardvuur........
Nadat jullie meer dan twee maanden hebben moeten wachten, wordt het geduld van de echte fans, eindelijk beloond! We zijn eindelijk weer thuis en er is heel wat te vertellen. Het natte koude Belgie, waar kleine Lara heel wat warmte bracht, hebben we weer even achter ons gelaten. Met een overvolle auto (we hebben zware "Ikea-meubels" bij ) hebben we gisteren onze klassieke "navette" gedaan. De spullen staan nog allemaal ingepakt want een onverwarmd huis, met gesloten luiken, in december heeft toch ook een aanpassing nodig. Gelukkig is er een flinke houtvoorraad en trekt de schoorsteen goed. Het zal een paar dagen duren voor al het vocht en de kilte weer plaats hebben gemaakt voor de intense gezelligheid van ons "nestje"maar we gaan hier snel een fijne kerstsfeer creëren. Dumbo is alvast als een uitgelaten puber met zijn oude vriend Frankie, de bergen ingetrokken. Wat heeft hij dat gemist in Antwerpen. ... In de komende weken zal er hier duchtig gewerkt worden want er moeten twee huizen onder handen worden genomen. Ook in Barjac, waar de Mas Amiel vanaf april gasten moet ontvangen, moeten we aan de slag. De jonge garde van de familie ( zoon Bart, nichtje Lotte en Thomas) hebben hun talenten gebundeld met als resultaat een heuse "huisstijl" en een eerste splash-pagina voor de website. Ik wil u dan ook met gepaste trots uitnodigen om een kijkje te nemen op www.niddabeilles.fr . Over een paar weken zal je daar alles kunnen lezen over uw toekomstige vakantiebestemming. Ook het vertrouwde blogje krijgt een nieuw kleedje. Ik zal dan via de website iedereen op de hoogte houden van het reilen en zeilen in onze huizen van Montclus en Barjac en het programma van de streek. Op onze mooie kaartjes (Dank u Lotte!) is het voor enkelen onder u nog even wachten maar ik stuur er ééntje mee met onze wenskaarten. Vandaag zal het nog wat acclimatiseren worden met uitpakken, poetsen en boodschappen doen maar vanaf morgen krijgen jullie elke dag een "werfbezoekje" !!
Zoals eerder beloofd krijgen jullie hier vandaag de eerste fotootjes van Lara. Ons poppemieke is inmiddels al thuis bij mama en papa en stelt het wel. Ze groeit als een kool en slaapt veel , hoewel ze papa en mama al een paar slapeloze nachten heeft bezorgd........ U ziet de gelukkige moeder met kind, de lieve meter met haar petekindje en ons schattebolleke zelf.
Vandaag schrijft hier voor u een trotse "Mammie"! Op deze negentiende oktober om 04.03 uur in de ochtend is Lara geboren, dochtertje van mama Sofie en papa Erwin. Onze kleine (?) meid weegt 4,170 kg en is 52 cm groot en ziet er stralend uit. Ik stuur jullie in de komende dagen zeker een fotooke door, zodat jullie in Frankrijk, Nederland of Belgie kunnen genieten van dit kleine wondertje!
Het is fijn te zien dat er nog vrienden zijn, die af en toe eens even gaan piepen of er nog nieuws is uit Montclus. Vandaag werd de teller van mijn blogje op 10 000 gezet. Dat moet gevierd worden vind ik. Marleen is de gelukkige en dat laten we niet ongemerkt voorbij gaan. Wat ons betreft, we kunnen maar met moeite acclimatiseren hier in het grijze België. Het verlangen naar de zon, was er altijd al maar dat een dagelijkse dosis licht zo verslavend zou zijn, wist ik niet. Lichaam en geest zijn er op ingesteld en pas bij gemis, merk je het nut ervan. In het Zuiden verdwijnen kleine lichamelijke klachten en alle muizenissen in je hoofd. Hier sijpelt de onrust en moeheid langs kieren en spleten langzaam naar binnen. Gelukkig is er een zonnetje op komst om de hemel hier (althans voor ons) helemaal op te klaren. Voorlopig zit hij (of zij) nog lekker warm in mama's ronde buik. Wat Dumbo betreft, die trekt er zich allemaal niks van aan. Vanaf de eerste minuut heeft hij zich wonderwel aangepast. Na het ontbijt, gaat één van ons met hem naar de nabijgelegen speelweide, waar hij naar hartelust kan spelen en ravotten met zijn vriendjes. Daarna ligt hij rustig te pitten in zijn mand . Intuitief voelt hij of er zon is en dan gaat hij naar de eerste verdieping om zich bij het grote raam te leggen en elk straaltje mee te pikken. Nog een kleine wandeling s' avonds, aan de leiband en dat is alles wat hij nodig heeft. Rond 22 uur, komt hij even "slaapwel "zeggen met een knuffel en dan gaat hij alleen naar de kelder om zijn bedje op te zoeken. Het is een echte schat........
Na een hectische morgen ( koffers moeten nog verder gepakt worden,de bedden opgemaakt, de diepvries ontdooit, de luiken dicht, de auto netjes ingepakt) vrezen we nog even het ergste. Het is zondag en op zondag zijn de jagers van de partij. Een schot houdt Dumbo binnen maar een meute joelende jachthonden vindt hij wel aantrekkelijk. Net over de weg, in de velden horen we de honden vreselijk brullen en huilen. We zien niks en moeten ons dus een voorstelling maken van dit jachttafereel. We menen Dumbo te herkennen en het klinkt alsof hij zwaar wordt aangevallen en het uitschreeuwt van de pijn. Na 16 maanden herken je de geluiden wel. Neen, dit is niet blaffen om zijn terrein te verdedigen, dit is niet huilen omdat hij een everzwijn heeft geroken, dit is duidelijk iets anders! Oh jéé, wat nu gedaan??? Hadden we nu zelf maar een geweer, dan zat hij over minder dan een minuutje al te bibberen onder mijn bureau........maar we hebben er geen. Hard roepen, lijkt ons de beste oplossing! We zetten allebei onze keel open en daar is hij al, gezond en wel. Hij heeft het schouwspel zelf van op afstand gade geslagen en wij hebben ons vergist. Ze lijken allemaal op elkaar, die jachthondgeluiden. Ok! Hij kan de auto in en wij ook. De volgende duizend kilometer bollen we rustig naar het Noorden. De eerste 800 verlopen vlotjes, onder een constante temperatuur van 22 graden. Vanaf Namen staan we in de file en we worden er zowaar slecht gezind van. We weten nu weer waarom we liever ginder zijn. Maar na een goede nachtrust hier zijn alle zorgen vergeten en denken we alleen nog aan ons Prutske. Over enkele dagen (of weken?) wordt Sofie mama en ik Mammie. We verheugen ons er enorm op!!! Welkom kleine .....
Onze tweede zomer in Montclus zullen we niet gauw vergeten. Van begin juni tot eind september hebben we niet één grijze dag gehad. De temperaturen hebben een aardig gemiddelde gehaald en de regen heeft ons nooit parten gespeeld. Eén zalige dikke bui in augustus, net genoeg om de natuur even van een bad te voorzien. Met een beetje pijn in het hart moeten we straks afscheid nemen van het zomergevoel. Het zwembad moet winterklaar worden gemaakt en van een winterzeil voorzien worden, de ligstoelen verzameld en de kussens worden ingepakt. We zijn er klaar voor als ik een telefoontje krijg van mijn neef. "Of we nog in Frankrijk zijn?" Ja hoor, nog efkes. Ze zijn met kleine Billy onderweg naar de Luberon en willen wel even omrijden langs Montclus. Super!! Wat leuk dat ze nog even langs komen! Het bezoek loopt wel niet van een leien dakje want de gps stuurt hem naar het andere Montclus, ergens aan de overzijde van de Rhône. Potjandorie!! Helemaal verkeerd gereden. Gelukkig kan ik hem overtuigen om rechtsomkeer te maken. We zullen wachten met het middageten en we zullen wachten met het dicht leggen van het zwembad. Beloofd! Peter en Anna, onze Engelse vrienden, zijn er ook. Het was de bedoeling om samen met hen het winterzeil te plaatsen maar moeten we nu noodgedwongen een paar uurtjes uitstellen. We zitten dan maar gezellig met zen allen aan de grote tafel buiten. Alle restjes uit de koelkast komen op tafel en moeten op (de diepvries en de koelkast gaan voor een paar weekjes uit!) ! Iedereen vindt wel iets lekkers en zo hoeven we straks niets weg te werpen. Eigenlijk moet ik koffers pakken en de laatste mand strijk wegwerken maar de zon wint. Het is heerlijk bij het zwembad en we genieten met elke vezel van ons lijf van deze laatste zwempartij van 2009 . Kleine Billy krijgt bandjes aan en zwemt alsof hij in zijn hele leven niks anders heeft gedaan. Een natuurtalent! Ook op zijn fietsje is hij een held. Op het tennisveld kan hij rustig rondjes draaien. Dumbo is ook in zijn element! Zo'n kleine vriend, daar is hij wel mee opgezet. Laat in de middag leggen we dan toch het zware zeil erover en gieten een hele bus "hibernage" in het water. Als iedereen vertrokken is, moeten we nog eens aan de slag in de keuken! Eric en zijn vrouwtje hebben vandaag het huis in Barjac leeggemaakt en we doen dus een officiele overdracht van de huissleutels en de meterstanden! Samen met hun twee zoontjes komen ze daarna eten bij ons. Restjes weet je wel?? Er wordt gekookt, verteld, gelachen en gedronken tot in de late uurtjes.....Het zal een korte nacht worden want morgen maken we de lange rit terug naar Belgie....
Ik vertelde al eerder dat de airco van onze auto het blazen beu was en de temperatuur daardoor naar ondraaglijke hoogten ging. We hebben nu in Nimes, op de weg naar de luchthaven , een "Renault-rapide" garage gevonden, die het euvel kan verhelpen. Een zeer vriendelijke man onderzoekt de wagen en stelt de juiste diagnoses. De compressor (zeg maar airco) moet vervangen worden, twee kale banden en de ruitenwissers (die dingen verslijten hier blijkbaar van het nietsdoen). Op de voorzichtige vraag welk kostenplaatje daar zal aanhangen, krijgen we een sussend antwoord. Renault neemt de kosten op zich voor de airco ! De banden moet ik wel betalen maar er zit garantie op. Bij elke lekke band, komt Renault me depanneren en als de band zou stukgaan (bvb wanneer ik weeer eens tegen een stoep aanknal) krijg ik weer een nieuwe! Voilà , het is eind september maar het voelt als Sinterklaas. We krijgen een vervangwagen mee want het zal wel een dagje duren. In een oude Clio rijden we naar huis. Wanneer het tijd is om de auto terug te halen, belt Danny veiligheidshalve de garage even op met de vraag of de wagen klaar is? De wagen is niet klaar maar we mogen wel even langskomen om een andere vervangwagen op te halen. Het cliootje, dat we meekregen, heeft blijkbaar eerder een ongevalletje gehad en de expert komt vanavond langs. Daar hadden ze gisteren niet aan gedacht. We proberen uit te leggen dat we ruim drie uur onderweg zijn naar de garage en dat we over enkele dagen terug naar Belgie vertrekken. Onze tijd zou op zijn minst nuttig besteed moeten worden. We kunnen rekenen op zijn begrip en er zijn wederzijdse beloften. Onze auto zal klaar zijn en de vervangwagen weer op tijd terug. Zie zo, goed geregeld. Ik krijg hierdoor plots een zee van tijd over en wil nog graag de gordijnen van de gastenkamer wassen en verkorten. De zon schijnt heerlijk (het is hier nog steeds 30 graden!!) en er staat een zalig briesje. Een beter moment om de was te drogen is er niet. Wassen en drogen gaat in een mum van tijd. Voor de strijk had ik me wat misrekend. Het zijn 8 reuze grote lappen, die niet bepaald strijkvriendelijk zijn. Maar ik ga door.....tot mijn benen niet meer kunnen. Morgen zal ik ze op "lengte" vermaken. Die dingen zijn veel te lang en dat modegrilletje is niet meer actueel. Het brengt stofnesten mee en bovendien vallen ze niet mooi. Zo weet ik morgen ook weer wat te doen!......
Na een paar dagen in een zonnig België, is het weer tijd om terug te keren naar ons nestje in Montclus. Ondanks het feit dat lieve vrienden me voorstellen om me naar de luchthaven te brengen, verkies ik de rit per trein te doen. Danny doet het wekelijks zo en heeft me goeie tips gegeven. De eeuwige, ellendige files op de snelwegen, schrikken me af. Ik heb er deze dagen weer vaak mee te maken gehad en ze zijn echt niet goed voor je humeur, laat staan voor je gezondheid! Dit wil ik goeie vrienden niet aan doen! Met tram 15 zou ik snel in het station moeten geraken. In het tramrijden, ben ik duidelijk nog een groentje. Vooraan instappen mag blijkbaar niet meer. Er hangt een rood "verboden ingang" bord met de vermelding: "Enkel voor de bestuurder". Ik wurm me dan maar vanachter naar voor en klop op het glazen raampje. De chauffeur kijkt me op een veelzeggende manier aan. Tickets moeten op het perron gekocht worden aan de automaat! Het is geleden van de oertijd dat er nog kaartjes te koop waren op de tram! Ik ben me zeer bewust van mijn onwetendheid en troost me met de gedachte dat ik weer iets bij heb geleerd vandaag. Nooit te laat om te leren! Wanneer ik mijn kaartje wil opbergen, vertrekt de chauffeur met een geweldige snelheid en ik slinger daarbij de andere kant op. Ik kan me nog net vasthouden aan een stoeltje en val over mijn koffer tegen een metalen handvat. Iedereen vindt het grappig en ik lach dan maar mee maar voel de buil op mijn bil! Bij het bordje "Antwerpen centraal-station diamant" stap ik uit. De grote inwijdingsplechtigheden van het vernieuwde centraal station heb ik net gemist ( dat was vorig weekend) maar de werken aan de ondergrondse lijnen zijn nog volop bezig. Het is een heuse bouwwerf, waar ik mijn weg moet zoeken naar de loketten. Na lang (zéér lang) wachten kom ik toch eindelijk aan de beurt en bestel een ticket naar Charleroi-Airport. Het kaartje omvat meteen de shuttle-bus van het station naar de luchthaven. Te IC trein is erg comfortabel en ik begin aan een nieuw boek, dat me meteen de tijd doet vergeten. In no-time ben ik op mijn bestemming. Wanneer ik mijn koffer heb afgegeven, moet ik langs de security en hier gebeuren rare dingen. Ik heb zwarte schoentjes aan met een metalen gesp erop en weet dat dat de metaaldetector activeert. Als ik ze wil uitdoen en in het plastic bakje steken, doet men teken dat het niet hoeft. Aan de metaal detector, staat meteen een trio van vrouwelijke douanen klaar om me mee te nemen. Als een heuse crimineel wordt ik afgevoerd. Wanneer men mij fouilleert en met een metaaldetector onderzoekt, ruk ik me los want mijn handtas met mijn hele hebben en houden staat wel op die rolband! Ik ken die truukjes! Met mijn tas in de hand, onderwerp ik me gewillig aan alle handtastelijkheden. Geen millimeter van mijn lijf wordt ongemoeid gelaten. Ik heb hier zo stilaan genoeg van die komedie maar er wordt er ééntje behoorlijk boos wanneer ik mijn schoenen wil uittrekken. Neen, ik moet mee! In een kleine kamer moet ik mijn voet (mét schoen) op een toestel plaatsen....... rood licht! De andere voet....... rood licht! Zie je wel , dat wist ik toch? Eindelijk mogen de schoenen mee voor onderzoek en moet ik nog eens door de scanner. Duidelijk ontgoocheld, laten ze me gaan. Je kan hier niet genoeg op je hoede zijn! Eén ding is zeker; aan boord is het veilig. We vliegen vlotjes en snel (veel te snel) naar het Zuiden waar we ruim een kwartier te vroeg landen, onder luid gejuich van het Ryanair spotje! Meer dan 95 % van hun vluchten landen op tijd!!! Ik kan het bevestigen!
De meeste druiven zijn intussen geoogst. Sommigen blijven nog hangen om later (les tardives) te plukken. Eén ding is zeker: 2009 wordt een topjaar! Men verbaast zich erover dat de grote hitte en het gebrek aan regen de druiven geen schade hebben toegebracht. Vorig jaar waar de weersomstandigheden veel milder maar de druiven waren vaak verschrompeld. Nu looft iedereen de vorm en de smaak van zowel de pel als de inhoud van de vruchten. De druiven smaken bijzonder zoet en dat zal hoge alcoholpercentages geven aan de wijnen die nu in de maak zijn. Tot 14 en zelfs 15 % voor sommige soorten. Hou het in gedachte bij de aankoop voor jullie wijnkelder. Wij zijn intussen nog steeds bezig met het ontdekken van nieuwe chateaux, caves en coöperatives, waar we de betere dingen uitzoeken op aanraden van vrienden. Wijn is hier een dagelijks weerkerend gespreksonderwerp en iedereen is fier op een "ontdekking" . De terminologie rond het wijngebeuren is veel minder complex dan in België. Hij is "sympa" of hij is het niet....... We hebben van Eric twee "casiers" gekregen en daarin worden al onze flessen gestoken. Een echte wijnkelder hebben we niet want wij moeten de wijn "serveerklaar" hebben voor de table d'hôtes. Tijd om te rijpen heeft hij hier niet. Toch zullen we van de nieuwe oogst wijn inslaan voor later. 2009 wordt het geboortejaar van ons prutske en dat is reden genoeg om voor de eerste communie een goeie hoeveelheid super "vocht" in te slaan. Ik ga mijn koffers pakken want morgen vertrek ik voor een paar dagen naar Belgie. Het zal wachten zijn tot woensdag op een volgend blokje lektuur.....
Op deze natte woensdagochtend hebben we een afspraak bij de notaris. Le Mas Amiel wordt ons nieuwe troetelkind. Het is een leuke bedoening (we kennen elkaar intussen al ) en alles wordt in snel tempo afgewerkt. Op de vraag of het huis leeg is en de sleutels zijn overgeleverd , wordt er een beetje geaarzeld. Eric kan pas volgende week in zijn nieuwe huurwoning en wij vonden het best ok dat ze zo lang nog in het huis bleven. Wij kunnen pas over een paar maanden terugkomen om in het huis te werken en bovendien wordt intussen tijd aan de straat gewerkt. Geen probleem dus voor ons. Julien vindt het allemaal niet zo veilig maar wij hebben er vertrouwen in. Voor ons vertrek (einde maand) gaan we nog een serieuze overdracht organiseren. Dat wordt leuk. Wij krijgen nog een rondleiding, noteren meterstanden en zetten al wat spullen ginder. Zij komen met de kinderen (ze hebben twee zoontjes van 8 en 10 jaar) na de verhuis, hier eten. Zo moeten zijn niet koken na een zware dag en kunnen wij de koelkastrestjes opwerken. Deal.
Onze makelaar heeft niet alleen schitterende kado's bij (wijnen en een magnum champagne) ; hij nodigt ons allen uit voor een gezellige lunch. Er worden snel wat afspraken verzet en zo kan iedereen mee. Le vieux clocher en l'Esplanade blijken gesloten op deze woensdagmiddag. Julien reserveert in "Le mas du terme". Wij waren hier nog nooit. Het is eigenlijk dicht bij ons (richting Montclus) en we zijn zeer aangenaam verrast. Een heel sjiek kader (vorige winter helemaal gerenoveerd) , prachtig gedekte tafels en heel lekker eten. De betere keuken, zeg maar. Gelukkig moeten wij de rekening niet betalen...... Op een middag als deze, leren we altijd weer veel bij. De Fransen vertellen over hun ervaringen met toeristen en met de ondernemers. Wat draait en wat draait niet? Wat zoeken ze en wat willen ze niet? We zitten op een goed spoor, zoveel is duidelijk en we hebben zin om eraan te beginnen..... Thuis begin ik meteen al wat te sorteren en triëren. Voor hier, voor ginder. Ik installeer mijn naaimachine en de grote lap stof, die nu al weken in de weg ligt, wordt omgestikt tot de juiste maten voor mijn kamerscherm.....finito!!!
Samen met de gasten is ook de eeuwige zomer hier verdwenen. Ruim vier maanden lang, hebben we enkel in superlichte kledij gelopen, geslapen zonder lakens of dekens en met deuren en ramen wijd open. De zonnebril was immer aanwezig. Je staat er niet eens bij stil dat dat uitzonderlijk is. Pas op het moment dat die bril een beetje belachelijk lijkt, komt de shock. Maar de zonnebatterijkes zijn nu echt helemaal op. Er staat een frisse wind en er wordt regen voorspeld. We moeten zowaar een truitje gaan zoeken. ..Op de regen moeten we hier nog wel wat wachten want , zoals altijd ontspringt Montclus de dans. Het regent van Marseille tot Lyon en van Montpellier tot Bordeaux maar daartussen liggen wij.......jawel in de zon! We bereiden ons toch maar voor op wat onherroepelijk komen gaat en dragen kussens en zetels naar hun winterse rustplaats. De laatste spullen van de wasdraad worden binnengehaald en we wachten maar het trekt weer allemaal aan ons voorbij. Ik krijg nog een telefoontje van Julien (onze makelaar) met de vraag of alles ok is voor morgen? Ja hoor . We zijn er klaar voor. Om 9.30 uur worden we bij de notaris verwacht voor een belangrijke handtekening. Misschien moet ik nog eens oefenen want ik heb al lang niet meer geschreven met pen en papier. Het bloggen gaat allemaal digitaal. Niet dat ik dat leuker vind hoor, integendeel, ik hou van schrijven. Ik vind het enig, zalig, ontspannend. Het enige probleem is dat ik het niet met jullie zou kunnen delen, vandaar..... Julien nodigt ons uit om , na de acte gezellig mee te gaan op retaurant, samen met de verkopers. Lijkt ons heel leuk! We kijken er naar uit. Wanneer we rond 22.30 uur ons bedje opzoeken horen we de eerste druppels tegen de dakgoot tikken. Het zal deze nacht onophoudelijk regenen en niemand is er rouwig om!
In de nacht van zondag op maandag speelt Kim Clijsters de finale tegen Woschniacky. Het huis zit hier vol fans, die allemaal een wekker willen zetten om op te staan om 03.10 uur in de ochtend. Wat zeg ik?? de NACHT.... Wanneer de nieuwslezer meldt dat de finale integraal wordt uitgezonden op één om 09.00 uur, verdwijnen de wilde plannen. Iedereen kan rustig slapen en na het ontbijt de wedstrijd volgen. Zelf heb ik bij het ochtendnieuws de uitslag al gehoord maar ik hou me van den domme. De wedstrijd verloopt spannend en eindigt ontroerend. Mama Kim steelt de show én de Amerikaanse harten, door met een "wild card" de US-open te winnen. Na de wedstrijd moeten de laatste zonnestralen geplukt worden want de koffers staan al klaar om naar het natte België te reizen. We krijgen nog een flitsbezoek van Turnhoutse bekenden, die al jaren hun vakantie doorbrengen in Barjac en even naar ons "nestje" komen kijken. Dan is het tijd om te vertrekken naar Avignon. Ik ben deze keer chauffeur van dienst want Danny moet werken. Gelukkig is het niet meer té warm en stoort het gemis van de airco niet te fel. in Avignon staat een serieuze Mistral. Dat is wel vaker het geval in de Rhône-vallei. De koffers waaien als het waren naar het perron. Daar ontstaat nogal wat commotie want de trein voor Parijs, die net voor de onze vertrekt, heeft twee wagons verwisseld. Mensen lopen heen en weer, op zoek naar de juiste deur en er ontstaat zowaar wat paniek. De reizigers voor Brussel moeten nog even wachten maar niet iedereen luistert naar de omroepstem. De jongens van de security leveren goed werk en blijven er rustig onder. Met enkele minuten vertraging krijg ik mijn senioren op de trein en neem afscheid. Wat zullen we ze missen. ....Even later hoort Sofie dat er een jonge vrouw bevallen is in de Thalys van Marseille naar Brussel. "Moeder en kind stellen het wel" Het zal je maar gebeuren. Bomma en bompa hebben niks gemerkt van het hele gebeuren want de feiten hebben zich afgespeeld in een andere wagon. Bij thuiskomst zit Dumbo te treuren en loopt naar alle deuren van de auto......"Waar zijn ze nu toch allemaal weer gebleven?"
De zomer kabbelt hier rustig verder. De zon heeft nog geen enkele afspraak gemist. De nachten worden koeler maar overdag klimt het kwik toch weer naar de 30 graden. Ik vrees voor problemen met de auto want zonder airco is het toch moeilijk om mensen te transporteren naar verre bestemmingen. We proberen nog een paar Renault garages maar in het Zuiden werkt men niet op zaterdag......We kunnen nergens terecht. Laat ons dan maar hopen dat het maandag niet te warm is, wanneer ik bomma en bompa met Hans en Toine naar Avignon moet brengen. We profiteren van de ritjes om wat lokale producten te kopen op de markt want we gaan wat kokkerellen. Morgen krijgen we bezoek van Franse vrienden. Het zal een bont internationaal gezelschap zijn. Een Duitse, die met een Belg gehuwd is en in Frankrijk woont. Ze brengen nog een vriend mee, die Duits is van origine maar in Amerika heeft gewerkt. Een Schotse, die gescheiden is van een Griek en nu getrouwd is met een Fransman. Nog een Frans koppel, die gewoond en gewerkt hebben in Parijs en nu met pensioen zijn en wonen in Avéjan. Doe daar nog een koppel Belgen bij en een paar Hollanders, dat kan gewoon niet fout lopen. Onze zaterdagavond loopt wel goed fout want we willen zooooo graag de wedstrijd van Kim zien tegen Serena Williams en ook de andere Belgische, Janina Wickmaeyer, tegen Woschniacki (dat zal ik wel verkeerd gespeld hebben zeker?) maar we krijgen niks te zien. De hele bende ligt hier in de zetel te slapen...... Pas in de ochtend horen we de verhalen over de scheldpartij van Serena en de finaleplaats van Kim. Buiten wordt er weer gejaagd én geschoten. Stoere Dumbo is zo bang als een wezel en kruipt onder mijn bureau. Daar zit hij te bibberen als een riet, onze stoere held..... Alles wordt buiten klaar gezet om een groot gezelschap aan tafel te krijgen en op deze zondagmiddag genieten we van onze vrienden en zij genieten op hun beurt van een lekkere lunch aan de grote tafel "onder de oude eik" . Ons aller talenkennis wordt flink aangescherpt want we converseren in het Nederlands, het Duits, het Frans en het Engels. De verhalen zijn allemaal even boeiend, zodat niemand zich verveelt. In de namiddag maken we samen nog een wandelingetje over de heuvels en daarna nemen we afscheid met de zekerheid elkaar snel terug te zien. Binnen wordt er nog een potje gekaart en de koffers worden al gepakt want morgen nemen we weer afscheid van onze gasten.
