Voor ieder van jullie onze oprecht gemeende warme wensen voor een succesvol 2010! Vanaf nu kunnen jullie de ontwikkelingen in Montclus en Barjac volgen op de Niddabeilles Blog. U vindt hem via de websitepagina. Ga naar www.niddabeilles.fr
Een extra blogje op de Kerstdag van 2009. Nog even stilstaan bij de warme gedachten waarmee iedereen deze dagen vervuld zou moeten zijn. Tijd voor familie en vrienden, even stilstaan bij het leven en dan, iets rustiger, weer verder gaan 2010 tegemoet. Wij wensen jullie alvast een jaar vol mooie dromen en hopen dat er vele van mogen gerealiseerd worden. Wij gaan aan de slag om onze Nid d' Abeilles in gereedheid te brengen, zodat het er voor ieder van jullie zalig verpozen zal zijn. Vanaf 1 januari zal deze blog op rust gaan en kunnen jullie alle info over ons en de streek terugvinden op de nieuwe niddabeilles-blog. Die vindt je via de websitepagina. De website zal vanaf het voorjaar helemaal klaar zijn. Al zullen de krachten van de natuur ons niet teveel tegen mogen werken. Ze zijn daar al aardig mee begonnen. Op Kerstavond is een reuzegrote rotsblok naarbeneden gedonderd op "onze " weg in Montclus. Gelukkig gebeurde het onheil tussen ons en Bagnols, ter hoogte van Bernas en niet richting Barjac. De weg is weg...., compleet platgewalst en de herstelling gaat wéken duren. Onze journalisten ter plaatse (Lucrèce en Johan)hebben een mooie fotoreportage bijeengezocht en ik stuur die straks mee door zodat jullie een eerste impressie krijgen. Om ons op te zoeken zal je dus de eerste weken een ommetje moeten maken. Geniet inmiddels van gezellige en warme momenten met elkaar!
Terwijl jullie stilaan ondergesneeuwd geraken, krijgen wij hier de volle zon. Het is weer aangenaam buiten komen. Onze vrienden komen vanmiddag hun Kerstwensen overbrengen en wij duiken dus in de keuken om hen te verrassen met een lekker etentje. Het wordt een klassieke boeuf Bourgignon, met rode wijn en zilveruitjes en ik blijf oefenen op een mooie "île flottant". We genieten en krijgen goeie punten.... We blijven gezellig napraten en verliezen bijna de tijd uit het oog. We zouden de kerstmarkt in Barjac bezoeken en om 17 uur zijn er stoelen gereserveerd voor het kerstconcert in de grote zaal van het kasteel. Eerst willen Peter en Anna nog even de Mas Amiel bezoeken want ze hebben het huis nog niet gezien vanbinnen. Peter, die ook aannemer is, heeft een klare kijk op de dak- en andere werken en kan deskundige raad geven. Als we eindelijk op de kerstmarkt aankomen, zit de sfeer er al goed in. Gratis glühwein versterkt de ambiance nog een beetje. Om 16.45 uur nemen we afscheid want Peter is een onwrikbare voetbalfanaat, die zijn zondagavondmatch voor niets laat wijken. Wij zoeken onze gereserveerde stoelen op. Het is gezellig en warm en er is veel volk. Drie verschillende koren, onder leiding van Fiona Gibson, brengen kerstliederen. In alle objectiviteit kan ik stellen dat het koor van onze vrienden er met kop en nek boven uitsteekt. Lucrèce verrast zelfs met een solo!! Mooi! Nieuw voor mij is de franse versie van "Jingle bells", die de hele zaal meezingt. "Vive le vent, vive le vent, vive le vent d' hiver...." klinkt het nog lang na.........
Minus 18 in Belgie??? Nou nou, dat is me wat. Hier blijven de temperaturen rond het vriespunt schommelen maar er staat een flinke mistral, die het toch allemaal wat kouder laat aanvoelen. Ik ga vandaag lekker binnen werken. Er moeten nog cadeautjes worden ingepakt en gemaakt (hé Christianne?) We experimenteren nog wat in de keuken en Danny neemt zijn buitenoven in gebruik. Er wordt een pizzaatje gemaakt en een focaccio. Niet slecht maar zeker geen hoge score voor de eerste keer. Danny moet ander hout hebben want eik is niet ideaal. We zullen op zoek moeten naar dennenhout. Dat brandt sneller en geeft meer warmte. Volgende keer beter. We brengen ook een bezoekje aan onze Belgische buren op de weg naar Issirac. Ze wonen hier al 10 jaar en hebben een geitenboerderij. Misschien kunnen we voor de feetsen wat kaasjes meenemen? Ze hebben een kudde van 60 beesten, die hen van de nodige melk voorzien om heerlijke geitenkaasjes te maken. We hebben geluk want er zijn nog maar enkele kaasjes over. Fin de saison! Eind januari gaan de geiten lammeren en dan kan de melkproductie weer op volle toeren draaien. Dat zullen we onthouden. De kaasjes, die we meenemen, smaken lekker . Ik heb er wat perensiroop (jawel!) opgedaan. Een heerlijke winterse variant op honing! Probeer het ook maar eens.....
Na een spetterend verhaal over brand, hoopt een mens dat er een zorgeloze, rustige tijd aanbreekt. Het zal niet waar zijn. Donderdagnamiddag kwam Lucrèce op de koffie en we hebben hartelijk gelachen om de gebeurtenissen van de voormiddag. Ook het oma-op-afstand gebeuren is een dankbaar onderwerp. We wisselen tips én gevoelens uit. Lucrèce en haar man zingen mee in het koor , dat in het kasteel van Barjac een prachtig Kerstconcert zal geven en ik reserveer alvast onze plaatsen. Dat wordt genieten! Als mijn vriendin naar de generale repetitie is vertrokken, leg ik nog een stevige houtblok op het vuur. Nog geen seconde later dondert het plafond van de kachel naar beneden. Lap, daar gaan we weer... Op zich is dit geen ramp want het vuur brandt nog maar in mijn hoofd hoor ik de brandweerlui nog zeggen dat een huisbrand hier een verloren zaak is. Als ik de deur zou openen valt alles misschien op de grond met niet te overziene gevolgen. Afblijven dus! Gelukkig heb ik een hulplijn. De buren! Het is waar wat ze zeggen: " Beter een goede buur dan een verre vriend." Met brandblussers en poken gewapend, staan de twee mannen een minuutje later al aan de voordeur. We openen samen de deur van de kachel en kunnen nog net die zware plaat tegenhouden en achter in de oven schuiven. Gevaar geweken. Als alles is afgekoeld kan ik de constructie herstellen. De werken zijn intussen succesvol uitgevoerd en ik kan weer stoken. Bij het openen van de luiken, wacht me een volgende verrassing; SNEEUW. Oeps ....ik moet vandaag naar Nîmes om Danny op te halen en had eigenlijk een shoppingdagje willen inlassen . Ik moet mijn dagprogramma herbekijken want zo'n lange rit op besneeuwde wegen is nergens goed voor (behalve voor een verhoogde adrenalineproductie). Van strooizout hebben ze hier nog nooit gehoord en wij wonen op een berg, nota bene! Op aanraden van Bart, zet ik alvast de auto beneden aan de weg. Verder moet ik gewoon de météo-berichten afwachten....en die zijn ok. De sneeuw zal plaats maken voor de zon en de wegen zullen goed bereidbaar zijn. Er kan dus een ommetje bij langs het shoppingcenter voor de aankoop van kerstcadootjes. Het vliegtuig landt wonder boven wonder goed op tijd en daarmee is de eerste winterprik vergeten.
De dag begon hier al met slechte voortekens. Ik knip mijn nachtlampje aan....pets....kapot. Ik doe dan maar het licht in de gang aan.....pets....kapot! In de keuken heeft Danny een spaarlamp gestoken en die brand wél maar het duurt wel een eeuwigheid voor ik mijn weg kan vinden in de donkere keuken. Een lekker ontbijtje maakt veel goed en ik geniet van mijn ochtendkoffietje. Ik maak gewoontegetrouw het vuur aan en ruim wat op, voor ik me aan mijn bureau zet voor de ochtendpost.....pets....bureaulamp kapot!! Ik vraag me af of er iets mis is met de electriciteit en realiseer me dat op deze donderdagvoormiddag de electriciteit zou worden afgesloten. Nog geen minuut later is het zover. Geen stroom meer voor de komende uren! Geen telefoon, geen extra koffietje, niet stofzuigen of strijken, geen warmte.....pfff. Mijn zintuigen staan op scherp en ik ruik brandlucht. Eén blik op de tuin en ik zie de vlammen vanachter het poolhouse opstijgen. Ik loop naar buiten en wil de tuinslang aansluiten maar die is bevroren, het buitenkraantje ook. Verdomme! Ik wil de buren bellen maar er is geen telefoon. Snel een bericht naar Danny of hij dat voor mij via zijn gsm wil doen. Die zijn er niet en Danny heeft meteen onze steun en toeverlaat Mr Blancher, in Montclus, gebeld, die op zijn beurt de brandweer verwittigt. Ik loop intussen als een bezetene met volle emmers van de keuken naar de tuin om de grootste vlammen te lijf te gaan. Meneer Blancher is snel ter plaatse en zal beneden aan de weg de brandweer opwachten. Ik blijf lopen! Heen en weer! Na twintig minuten(twintig ontzettend lange minuten!!) komt er een rode vrachtwagen aangereden maar die geraakt niet boven. Ik sla, al lopend, het schouwspel gade. Vier uniformen langs de weg en ééntje aan het stuur. Vooruit, achteruit, vooruit, afzetten, achteruit.....het duurt nog eens een half uur(niet gelogen!!) voor ze boven zijn. Ik heb het vuur inmiddels onder controle, ttz het breidt niet meer uit. Eindelijk staat de vrachtwagen klaar maar de slangen zitten vast! Miserie, miserie.....Als met veel mankracht (4 mannen en twee vrouwen) de slangen los én aangesloten zijn, spuit het water uit de vrachtwagen alle kanten op maar uit de slang komt niks!! Geen druppel. Ik ben intussen gestopt met lopen en de paniek heeft plaats gemaakt voor een gevoel van dolle pret. Ik kan mijn ingehouden lach nog moeilijk verbergen en heb de camera genomen want dit maak ik nooit meer mee. Nog eens tien minuten later, is er water. De straal is zo hevig dat het jonge meisje achteruit gecatapulteerd wordt maar ze is dapper en herstelt de situatie. Er wordt geblust en nageblust!! Alles onder controle. Als ik voorzichtig vraag hoe het de volgende keer moet als mijn huis in brand staat, antwoordt de commandant: "Vous appelez le 112 et puis vous commencez à sortir tous les trucs de valeur de la maison. Vous prenez vos bijoux, vos vêtements et vos papiers et vous sortez! C'est tout!" Ik hoop het nooit te moeten meemaken.
Na een rustige ochtend, laadt ik de auto met al de rommel, die nog her en der rondslingert. Vandaag is de "dechetterie" open en ik kan dus wat spullen legaal dumpen. In Saint Gély ben ik de enige klant en ik sla een praatje met een stagiaire. Een man van Marokkaanse origine maakt me wegwijs tussen de containers, terwijl de "big boss" vanop afstand toekijkt. Ik verdeel mijn spullen netjes over de containers en houd een "kunstwerk" over. Een zware plaasteren plaat, met een relief van een olijfboom. Niet echt mijn stijl(daarom wil ik er iemand anders gelukkig mee maken) maar best "kunstig". Dat merkt de man in kwestie ook en ik zeg dat hij het van mij mee naar huis mag nemen, wat hij prompt doet. Maar dan gaan de poppen aan het dansen. De grote baas heeft één en ander gade geslagen en komt er zich mee moeien. Van het éne woord komt het andere en de twee gaan elkaar letterlijk te lijf. Regels en wetten moeten gerespecteerd en er blijft geen ruimte voor een lief gebaar. Met veel dreigende gebaren en een onverstaanbare woordenvloed staan ze tegenover elkaar en vergeten de rest van de wereld. Ik vertrek en de poort gaat vanzelf open maar aan de andere kant staat een rij wachtende auto's, die het hele gebeuren met enig wenkbrauwgefrons hebben gade geslaan....... Benieuwd hoe dit geëindigd is? Op de terugkeer naar huis, realiseer ik me dat het marktdag is in Goudargues en ik maak een ommetje. Maar weinig marktkramers trotseren de kou maar ik vind alvast een lekker gebraden kippetje en wil ook een zacht geitenkaasje meenemen. Er staat echter niemand bij de kraam. We roepen samen "Vé-ro-ni-que"maar Veronique zit ergens bij een warme choco in het café, denk ik. De buurvrouw, van de groentenkraam, voelt zich geroepen om te helpen. " Un chèvre doux svp". Ze neemt er eentje en vraagt of ik weet hoeveel het kost? "Normalement c' est un euro", gok ik alsof ik hier wekelijks langs kom. Eén euro is best ok, vindt de buurvrouw en ik betaal. ik knipoog nog even naar een oude man, die na me komt en prompt drie kaasjes bestelt. Ik weet zeker dat ze meer kosten......lekker zijn ze in elk geval! Ik laat het me thuis lekker smaken en dan rep ik me alweer naar de volgende afspraak. Om 15 uur heb ik een RV in de garage. Mijn auto roept al weken om olie en die mag nu eindelijk ververst worden. Terwijl de auto achter blijft in de garage, probeer ik nog wat te werken in de tuin van de Mas Amiel. Om 17 uur ben ik weer thuis en ga ik weer met houtblokken aan de slag. Vanavond heb ik eindelijk tijd om te breien. Het begint te dringen. Ik brei een pull voor Danny's kerst en als ik niet snel een vitesseke hoger schakel heb ik met kerstmis nog maar een débardeurke. Die twee mouwen heb ik flink onderschat. Tot overmaat van ramp is het nu nog "Het groot dictee der Nederlandse taal" op Canvas en voor een amateurschrijverke is dat een leuke uitdaging. ...... Niet zonder enige trots kan ik u zeggen dat ik "maar 21 fouten heb gemaakt.
We ontsnappen hier niet aan een eerste koude-offensief. De temperaturen blijven nog net boven nul maar de ijskoude wind voelt heel pijnlijk aan. Ik ben vroeg op want er staat heel wat op het programma vandaag. Montclus moet warm blijven (dat betekent: stoken zonder onderbreking) maar ik moet ook in Barjac zijn. Tijd om het vuur op volle kracht te krijgen is er niet want blijkbaar staat er al een vrachtwagen in Barjac voor de deur. Ik haast me als een gek (gelukkig staan hier geen flitspalen) om 10 km verderop geen vrachtwagen te vinden. Er wordt wat over en weer gebeld en er wordt me bevestigd dat ze er over een kwartiertje zullen zijn. Vijftien minuten in de kou duren net iets langer dan 15 minuten bij de haard....... Bedden en beddengoed zijn alvast ter plekke. Nu de slapers nog! Het lossen is snel gebeurd en ik haast me dan maar terug naar huis om daar alles onder controle te krijgen; Dumbo eten en drinken geven, mezelf nog een beetje deftig wassen en aankleden (dat was maar half gebeurd in de ochtend), het vuur laaiend houden en de afwasberg een kopje kleiner maken. Met het nodige poetsgerief, vertrek ik weer naar de andere kant van de berg. Ik heb nu tijd om eens grondig alles te inspecteren en ik kan je vertellen dat er dan heel wat kleine gebreken om de hoek komen kijken. Elk huis heeft zo zijn kleine mankementen en een mens leert daar mee leven maar de eerste keer komt het toch wat ongemakkelijk aan. Een natte plek, netjes verstopt achter een decoratieve bamboemat (ze lieten dat ding natuurlijk niet zo maar achter), een WC, die bijna overloopt bij het doorspoelen, een deur zonder sleutel, lichtschakelaars, die nergens toe leiden enz. U kent het vast wel. Het lijstje met "werkjes" wordt stilaan indrukwekkend. En wij hadden nog wel gedacht dat we niks moesten doen!!!! Symphatieke Tony komt in de namiddag ook nog langs met een zeer professionele offerte. Post één; hernieuwen van het dak. Post twee reinigen en waterdichtmaken van de gevels. Post drie het graven en aanleggen van het zwembad in de tuin. Ca claque !! Mochten er onder de lezers nog mensen zijn, die met de feesten op zoek zijn naar een "goed doel"? Ik ken er ééntje! Wij zullen vrijdag alvast meespelen met "euromillions"........
Het is een mooie maar koude maandagochtend. Frankie en Dumbo hebben de hele zondagnamiddag bij de open haard gelegen en er nu nog een lange nacht aangeplakt. Vrolijk en dartel lopen ze de tuin in om zich van het één en het ander te ontdoen...... en weg zijn de heren. Normaal vertrekken ze nooit vooraleer hun buikje gevuld is maar deze keer zijn er duidelijk andere aandachtspunten. Ze zijn foetsie! Het gekke is dat ik amper drie dagen geleden doodsangsten heb uitgestaan maar nu maak ik me totaal geen zorgen. Een lief....en alle ratio is verdwenen. Ik blijf er rustig onder en denk: "Doe maar wat je niet laten kan!" Ik dacht altijd dat Dumbo de leader of the gang was maar nu blijkt Frankie kl... (letterlijk dan) aan zijn lijf te hebben. Dumbo keert al snel huiswaarts en gunt zijn vriend de nodige privacy. Misschien is die kastratie dan toch nog niet zo slecht geweest? Na de lunch vertrekken we naar de luchthaven. Danny moet een paar dagen naar Amsterdam en de vlucht vanuit Engeland landt omstreeks dezelfde tijd. Als de twee mannen thuis aankomen is er nog steeds geen spoor van Frankie. Ongerust ben ik niet maar het is wel wat vervelend natuurlijk. Het enige wat ik kan vertellen is dat "Good old Frankie" altijd nat was, als hij thuiskwam. Dumbo daarentegen niet en om te gaan zwemmen is het hier nu toch ook te koud. Er gaat een belletje rinkelen! Bij eerdere, hormoongestuurde uitstapjes, hebben ze Frankie vaak aangetroffen bij een teefje aan de overkant van de rivier. Ook Belgen! Allen daarheen dus en wat blijkt? Jawel de laatste dagen was Frankie heel vaak daar geweest maar vanmorgen waren de twee, na een blitsbezoek meteen samen weer vertrokken. Om 17 uur had de lieve dame een telefoontje gekregen vanuit Barjac. Haar hond was gesignaleerd in de Clos des Capucins (een restaurant!!). De lovers hadden het goed voor! Ze was haar hond gaan halen maar had Frankie toch maar achtergelaten. Ok, met deze berichtgeving kunnen we wel wat doen. Instappen en wegwezen, richting Barjac (10 km!!). Wanneer James en Lance hun auto parkeren op het marktplein en even heel krachtig "Frankie" roepen, komt hij prompt aangestapt!!! Het zal je hond maar wezen.......
Zoals iedereen in deze feestperiode, hebben wij gisteren ook de overvolle parkeerterreinen en de ellenlange kassa-files getrotseerd om wat inkopen te doen in Alès. Wat lekkers voor de feesten en wat nuttigs voor het huis. Een WC-bril, verlichting en een kerstboom(pje)..... Danny trakteert zichzelf op een laat sinterklaasgeschenk. Na twee jaar zoeken botsen we op een onwaarschijnlijk mooie en nuttige brood en pizza-oven. Helemaal in "fond" (of is het font?), loodzwaar, maar verrijdbaar en dus meeneembaar. De hele zondag wordt er dus geklust. Lampen hangen, wc-bril installeren, oven in elkaar zetten, meubels verhuizen..... Terwijl we zo binnen en buiten bezig zijn, gaan de honden alweer op stap. Bij hun thuiskomst, zijn ze vergezeld van twee mooie jachthonden. Ze dragen fameuse bellen rond hun nek (het lijken wel berggeiten) en brede fluobanden met een telefoonnummer en ze zijn duidelijk weggelopen van de meute blaffende honden, die we in het dal horen. De jagers zijn er weer!! De temperaturen zijn inmiddels flink gezakt en ook wij ontsnappen hier niet aan een winteroffensief maar het is des te gezelliger bij het vuur. Danny oefent in de keuken om een lekker kerstdiner te maken. Ik mag vanavond al eens proeven. Het menu mag ik natuurlijk niet verklappen maar lekker was het wel! Nog wat schoonheidsfoutjes wegwerken en dan hebben we een heerlijk kerstmenu.... Genieten jullie maar van de eerste sneeuw....
Dat we niet echt goed geslapen hebben, zullen jullie wel begrijpen. Al bij de ochtendschemering waren we wakker om verder te zoeken naar onze "verloren zoon". Danny gaat met de auto om alle kleine wegeltjes te checken en ik wandel langs de achterkant van de tuin, de bossen in. Misschien is Frankie van de rotshelling gevallen, waar Dumbo gezwind afspringt en ligt hij daar nu met een gebroken poot? Misschien heeft hij gewoon een hartaanval gekregen en is hij daar ergens in elkaar gezakt? Of erger nog en meer voor de handliggend, een schotwonde van de jagers? Dumbo gaat met me mee en heeft eerst aan het kussen van Frankie geroken. Hij volgt heel enthousiast een spoor en loopt heen en weer door de wijngaarden tot aan het verroeste busje (dat Bart zo leuk vond). Op een gegeven ogenblik zie ik iets groots zwart, verderop naast de weg. De schrik slaat me om het hart. Wat er ook gebeurd mag zijn, het is beter dat we hem vinden en afscheid kunnen nemen. Als ik dichterbij kom, merk ik dat het een autoband is. Geen Frankie dus. We gaan nog eens langs het huis van de buren en ik doorloop daar te tuin maar ben alweer een desilusie rijker. We moeten nu echt vertrekken want we hebben om 11 uur een afspraak in Barjac met een aannemer. Een Belg, die zijn bedrijf in Charleroi heeft overgelaten aan zijn broer en nu al 17 jaar hier woont en werkt, zonder er één minuut spijt van te hebben gehad. We willen een offerte vragen voor het dak. Er zijn wat natte plekken en de vorige eigenaar heeft duidelijk gezegd dat er toch een revisie moest gebeuren aan het dak. Van binnen en van buiten leek het allemaal in orde maar wij zijn natuurlijk Sinterklaas niet. Zijn paard zou het moeilijk hebben gehad op ons dak!! De diagnose is duidelijk : hier moet één en ander grondig worden vernieuwd. Grote werken dus, die ik liever laat uitvoeren alvorens te schilderen en te verhuizen. We laten de man nog naar de gevel kijken en er wordt ook een offerte gemaakt voor een zwembad(je) in de tuin. Hij geeft ons ook al orders om de werken te minimaliseren. We moeten zelf alle rommel (rotswol, blaren en rotte vezelplaten) al verwijderen. Dat scheelt aardig in de portemonnaie. We zullen er snel aan beginnen en straks een lottoformulier invullen!! Het is al lang middag voorbij en Dumbo verveelt zich oeverloos in deze kleine tuin; tijd om naar huis te gaan. We hopen telkens dat Frankie daar nu gewoon op zijn kussen ligt te wachten maar neen, er beweegt niks. Terwijl we toch van een lekkere lunch genieten, zie ik Danny stomverbaasd opkijken...."Daar is hij....Frankie!!" Meneer Frankie komt naar huis gewandeld alsof er niks gebeurd is! Een mirakel is het!! Ik ga helemaal door het dolle heen. Meneer is dus gewoon op de lappen geweest, een nieuw lief gaan zoeken . Geen excuses, niks ! Het zal je maar overkomen...... Als we het goede nieuws aan zijn baasjes melden, gebieden ze ons van hem nu maar aan de ketting te leggen, wat meteen gebeurt. Ik durf er voor te wedden dat hij weer zou vertrekken, als hij kon. Ik ken die blik......" Zèèèg....ik heb mijn vriendinneke al lang niet meer gezien hoor!!!!" ....het zal nog langer worden, lieve jongen, orders zijn orders!!
Na een lekker ontbijt en een warme douche, moet ik al naar Barjac. Tussen 10 en 12 komt er een technieker langs om de electriciteit aan te sluiten. Om 5 voor 10 zijn we ter plekke en stel je voor! er staat al een camionette van "EDF" op de stoep. Dat is natuurlijk geweldig. Alles wordt meteen in gang gezet en er is zowaar licht en warmte nog voor de klok 10 keer heeft geslagen. Het is vrijdag en dat betekent" marktdag" in Barjac. Leuk om even wat inkopen te doen en een babbeltje te slaan met wat ouwe-getrouwen. We lopen Lucrèce en Johan tegen het lijf, Carolle, Jean Ypsaki en nog een paar anderen. Bij de bakker luister ik naar het verhaal van Sylvie. Ze hebben maandagochtend haar auto gestolen. Die stond voor de deur geparkeerd en ze was zelf thuis op haar vrije dag. De wagen werd later uitgebrand teruggevonden in Pont-Saint-Esprit. Ze is boos en angstig en heeft het heel moeilijk. .... Als wij na een goed uur weer thuis komen, zit Dumbo te bibberen in zijn nest. Hij heeft duidelijk ademhalingsproblemen. (hoesten, kuchen, braken- alsof hij uren heeft gehuild!). Frankie is nergens te bekennen. Dit is niet normaal, we ruiken onraad. Frankie gaat nooit ver weg en ligt hele dagen te luieren in de zon. Toen we vertrokken was hij heel vrolijk en wuifde ons uit. Dumbo neemt hem af en toe mee op stap maar hij komt altijd meteen weer terug. We roepen en roepen en gaan even bij hem thuis kijken maar vinden geen spoor. Ik trek de berg op en roep zijn naam maar vind hem niet. De eigenaars van de fruitbomen boven op de berg, zijn bezig met snoeien en ik vraag of ze geen grote, dikke, zwarte hond hebben gezien? Neen, een hond hebben ze niet gezien maar jagers wel!!!! Laat het niet waar zijn. We bellen Frankie's baasje en die is er redelijk gerust in. Hij gaat wel eens vaker wandelen..... Onze ongerustheid neemt intussen gestaag toe. Hij is al meer dan 4 uren weg! We bellen de dierenarts en vragen of hij daar niet is binnengebracht? neen, dat is hij niet. De dierenarts meldt nog wel dat de jagers hun "ongelukken" meestal pas binnen brengen aan het eind van de dag, als ze huiswaarts keren. We wachten op een verlossend telefoontje en gaan heel regelmatig buiten kijken en roepen, in de hoop dat hij weer lekker op zijn kussen ligt maar het kussen blijft leeg. Dumbo wéét wat er is gebeurd; dat zie je zo. Kon hij het nu maar uitleggen. In die goede oude films, trekt de hond dan aan je broek en sleurt je mee naar de plaats van het onheil maar Dumbo doet niks! Hij blijft bibberen, de hele middag lang en wijkt niet van onze zijde. Als het donker wordt, zetten we Frankie's eten klaar en we laten zijn kussen op het terras liggen. We staken alle zoekacties maar weten dat er iets ernstigs is gebeurd. We troosten ons met de gedachte dat iemand hem heeft meegenomen en dat hij elders lekker warm bij het vuur ligt. Morgen zoeken we verder.........
Ons klein Prutske heeft de hele nacht doorgeslapen! Een unieke gebeurtenis in een jong leven. Ik heb ook de hele nacht doorgeslapen! Een nog uniekere gebeurtenis in mijn leven. Slapen is hier gewoon anders. Als je de hele dag actief bezig bent geweest, voldoende zonnevitamientjes hebt binnen gekregen en bij het vallen van de avond lekker binnen kruipt voor een knetterend haardvuur, komt de slaap vanzelf. Reken maar! Daar kan geen slaappil tegen op. Het is ook heerlijk wakker worden met de oranje gloed van de opkomende zon. Als binnen alles aan kant is begin ik aan de grote schoonmaak in de tuin. Er ligt een enorm bladertapijt en duizenden eikels. Ik bedenk me dat er vorig jaar helemaal niet zoveel eikels lagen. Zouden die vruchten ook beter groeien bij hogere zomertemperaturen? Geen idee. Ik zoek het even op. Danny heeft geen probleem met de dikke laag bladeren. Ik geef ook wel toe dat het mooi is maar rond het huis en op de terrassen moeten ze toch geruimd worden, vind ik (de controlefreak??!!). Morgen kunnen we misschien even een vuurtje stoken en dan zijn ze zo verdwenen. De honden houden me gezelschap en spelen met een opgegraven bot. Om 16 uur moet ik weer naar de bank om nu eindelijk die rekening te openen. Een charmante dame houdt me een uur lang aan haar bureau gekluisterd om dan , jawel, nog steeds zonder rekening weer naar huis te gaan. Ik mis een officieel document van de balastingen. Nieuwe regels van Sarkozy, zo wordt me verteld. Ik kan niet anders dan haar te geloven en zal dus een manier moeten vinden om die papieren hier te krijgen. Iemand een idee?? Als de avond valt moeten we nog even naar onze vrienden in St Paul -le-Jeune want Peter en Anna vertrekken morgen heel vroeg ook voor enkele dagen naar Engeland. Ze verbouwen hun garage tot nieuwe badkamer en we moeten echt eens komen kijken. De werken schieten goed op en we krijgen de namen van een paar schitterende vakmannen (niet evident hier in Frankrijk). Er staat een mooie uitnodiging klaar voor hun huwelijksfeest op 10-4-10. Goed op tijd zal je denken maar de meeste vrienden zijn expats en moeten tijdig hun agenda plannen. Wij zullen er in elk geval bij zijn. Anna zit te wachten op foto's van Lara en is duidelijk ontroerd. Ik moet dringend nog wat suikerbonen en babychocolade meebrengen..... Omdat het inmiddels te laat is om te koken , stoppen we bij chez Albert. Albert is een Arabier, die 's avonds een pizzatentje open houdt aan het rondpunt van Barjac. Terwijl Al Jazeera het nieuws door het barakske stuurt, stuurt Albert onze pizza's door zijn houtoven. Ze ruiken heerlijk en onze honger is alweer gestild. Morgen kook ik weer heel gezond, beloofd!
Mijn plannen om in de tuin te werken worden wegens omstandigheden verschoven naar een latere datum. Er is nog te veel te doen in huis en straks krijgen we al een eerste logé. Niet dat er bedden moeten opgemaakt worden want Frankie is de oude labrador van de buren. Dumbo heeft er een goede speelkameraad aan en zo lang het buiten droog blijft, is er geen probleem. Net als bij jonge moeders, die hun spruit voor de eerste keer laten logeren, krijgen we er een heuse handleiding bij. Een oude wonde aan zijn poot moet twee maal per dag in een badje van "Isobetadine" met daarna een verband en een oude sok. Verder is er een speciaal dieet van één en een half maatbekertje brokken en een halve maatbeker worteltjes. Veel drinken is voor de senior ook een must. Slapen moet best op zijn eigen kussen....... Enfin, James vertrekt met een gerust hart en ik onderneem een eerste poging om mijn contract bij de "edf" op te starten. Op een 0800 nummer krijg ik een hele reeks instructies. Als het een aansluiting betreft, tappez sur le 1.....bij een huis, tappez sur le 2........donnez les cinq chiffres de votre code postale..... het gaat verbazingwekkend goed, tot ik een korte wachttijd krijg . Wachttijd om een RIB te zoeken (bankgegevens) en de nummer van de meter. Verdomme!! Daar moet ik eerst voor naar Barjac want ik ken die niet van buiten en vind hem niet terug op de documenten. Ik leg de hoorn onverricht ter zake weer op. Hup naar de bank om een nieuwe rekening te openen (een verhaal apart want er is een probleem met de computer- wat had je nu gedacht?) en de meter op te zoeken. Daarna opnieuw "tappez" tot in den treure maar ik krijg het voor mekaar. Vrijdag moet ik ter plekke zijn tussen 10 en 12 en zal alles worden aangesloten. Ik sta dus een paar dagen op non actief, althans wat Barjac betreft. Hier is genoeg te doen en de twee honden in de gaten houden is nu een must want Mister Dumbo wil duidelijk laten zien dat dit zijn terrein is! Arme Frankie......
De weergoden zijn ons wel erg goed gezind. De zon helpt ons aardig om het hele huis weer warm te krijgen. We moeten een beetje tegen de natuur werken want de franse huizen zijn zodanig gebouwd dat ze de zon moeten weren. Wij passen vandaag alle truuken van de foor toe om de zonne-energie binnen te krijgen. De dikke muren zijn door- en doorkoud en de warmte van onze kachel voldoet maar voor een beperkte oppervlakte. Alle luiken gaan open en de zon klopt letterlijk op de ramen. Het broeikasteffect!! En dat tijdens de top in Kopenhagen!! De binnentemperatuur loopt langzaam op van 10 naar 18 graden. Boven is het al snel 22 graden en daar begin ik dan ook aan de grote opfrisbeurt. Winterkleren in de kast, zwemgerief eruit. Laarzen naast elkaar en sandaaltjes even in een doos. Daarna de keukenkasten checken. Wat is nog eetbaar en wat is intussen vervallen? Waarvan dient de voorraad aangevuld? etc. We lunchen voor het eerst in lange tijd weer buiten. Het is aangenaam zitten onder een staalblauwe hemel en ik krijg er zowaar rode kaakjes van. Heerlijk! Ik moet, voor het donker wordt, nog naar Barjac. Er zit nog heel wat materiaal in de koffer, dat moet uitgeladen worden in de Mas Amiel. Als we daar , net voor het donker, aankomen, blijkt er geen electriciteit te zijn. "Potverdorie nog eens aan toe", hoor ik Toon Hermans zeggen. Een stomme fout van mij! We hebben wel de meterstanden samen opgeschreven maar de nieuwe aansluitingspapieren zijn niet getekend. Daar moet ik morgen eerst werk van maken want zonder licht en warmte kan ik daar niet veel beginnen. Hopelijk krijg ik dat snel in orde. We rijden nog even door het stadje en zijn aangenaam verrast door de kerstsfeer, die overal heerst. Ik maak er later fotootjes van. Morgen wordt het alweer een mooie dag en dan ga ik de hele dag tuinieren. Er liggen tonnen bladeren en ik moet de boel een beetje overzichtelijk maken. Daarna begin ik zelf ook aan de kerstdecoratie in huis. Nu leg ik me lekker lui te rusten voor ons knetterende haardvuur........
Nadat jullie meer dan twee maanden hebben moeten wachten, wordt het geduld van de echte fans, eindelijk beloond! We zijn eindelijk weer thuis en er is heel wat te vertellen. Het natte koude Belgie, waar kleine Lara heel wat warmte bracht, hebben we weer even achter ons gelaten. Met een overvolle auto (we hebben zware "Ikea-meubels" bij ) hebben we gisteren onze klassieke "navette" gedaan. De spullen staan nog allemaal ingepakt want een onverwarmd huis, met gesloten luiken, in december heeft toch ook een aanpassing nodig. Gelukkig is er een flinke houtvoorraad en trekt de schoorsteen goed. Het zal een paar dagen duren voor al het vocht en de kilte weer plaats hebben gemaakt voor de intense gezelligheid van ons "nestje"maar we gaan hier snel een fijne kerstsfeer creëren. Dumbo is alvast als een uitgelaten puber met zijn oude vriend Frankie, de bergen ingetrokken. Wat heeft hij dat gemist in Antwerpen. ... In de komende weken zal er hier duchtig gewerkt worden want er moeten twee huizen onder handen worden genomen. Ook in Barjac, waar de Mas Amiel vanaf april gasten moet ontvangen, moeten we aan de slag. De jonge garde van de familie ( zoon Bart, nichtje Lotte en Thomas) hebben hun talenten gebundeld met als resultaat een heuse "huisstijl" en een eerste splash-pagina voor de website. Ik wil u dan ook met gepaste trots uitnodigen om een kijkje te nemen op www.niddabeilles.fr . Over een paar weken zal je daar alles kunnen lezen over uw toekomstige vakantiebestemming. Ook het vertrouwde blogje krijgt een nieuw kleedje. Ik zal dan via de website iedereen op de hoogte houden van het reilen en zeilen in onze huizen van Montclus en Barjac en het programma van de streek. Op onze mooie kaartjes (Dank u Lotte!) is het voor enkelen onder u nog even wachten maar ik stuur er ééntje mee met onze wenskaarten. Vandaag zal het nog wat acclimatiseren worden met uitpakken, poetsen en boodschappen doen maar vanaf morgen krijgen jullie elke dag een "werfbezoekje" !!
Zoals eerder beloofd krijgen jullie hier vandaag de eerste fotootjes van Lara. Ons poppemieke is inmiddels al thuis bij mama en papa en stelt het wel. Ze groeit als een kool en slaapt veel , hoewel ze papa en mama al een paar slapeloze nachten heeft bezorgd........ U ziet de gelukkige moeder met kind, de lieve meter met haar petekindje en ons schattebolleke zelf.
Vandaag schrijft hier voor u een trotse "Mammie"! Op deze negentiende oktober om 04.03 uur in de ochtend is Lara geboren, dochtertje van mama Sofie en papa Erwin. Onze kleine (?) meid weegt 4,170 kg en is 52 cm groot en ziet er stralend uit. Ik stuur jullie in de komende dagen zeker een fotooke door, zodat jullie in Frankrijk, Nederland of Belgie kunnen genieten van dit kleine wondertje!
Het is fijn te zien dat er nog vrienden zijn, die af en toe eens even gaan piepen of er nog nieuws is uit Montclus. Vandaag werd de teller van mijn blogje op 10 000 gezet. Dat moet gevierd worden vind ik. Marleen is de gelukkige en dat laten we niet ongemerkt voorbij gaan. Wat ons betreft, we kunnen maar met moeite acclimatiseren hier in het grijze België. Het verlangen naar de zon, was er altijd al maar dat een dagelijkse dosis licht zo verslavend zou zijn, wist ik niet. Lichaam en geest zijn er op ingesteld en pas bij gemis, merk je het nut ervan. In het Zuiden verdwijnen kleine lichamelijke klachten en alle muizenissen in je hoofd. Hier sijpelt de onrust en moeheid langs kieren en spleten langzaam naar binnen. Gelukkig is er een zonnetje op komst om de hemel hier (althans voor ons) helemaal op te klaren. Voorlopig zit hij (of zij) nog lekker warm in mama's ronde buik. Wat Dumbo betreft, die trekt er zich allemaal niks van aan. Vanaf de eerste minuut heeft hij zich wonderwel aangepast. Na het ontbijt, gaat één van ons met hem naar de nabijgelegen speelweide, waar hij naar hartelust kan spelen en ravotten met zijn vriendjes. Daarna ligt hij rustig te pitten in zijn mand . Intuitief voelt hij of er zon is en dan gaat hij naar de eerste verdieping om zich bij het grote raam te leggen en elk straaltje mee te pikken. Nog een kleine wandeling s' avonds, aan de leiband en dat is alles wat hij nodig heeft. Rond 22 uur, komt hij even "slaapwel "zeggen met een knuffel en dan gaat hij alleen naar de kelder om zijn bedje op te zoeken. Het is een echte schat........
Na een hectische morgen ( koffers moeten nog verder gepakt worden,de bedden opgemaakt, de diepvries ontdooit, de luiken dicht, de auto netjes ingepakt) vrezen we nog even het ergste. Het is zondag en op zondag zijn de jagers van de partij. Een schot houdt Dumbo binnen maar een meute joelende jachthonden vindt hij wel aantrekkelijk. Net over de weg, in de velden horen we de honden vreselijk brullen en huilen. We zien niks en moeten ons dus een voorstelling maken van dit jachttafereel. We menen Dumbo te herkennen en het klinkt alsof hij zwaar wordt aangevallen en het uitschreeuwt van de pijn. Na 16 maanden herken je de geluiden wel. Neen, dit is niet blaffen om zijn terrein te verdedigen, dit is niet huilen omdat hij een everzwijn heeft geroken, dit is duidelijk iets anders! Oh jéé, wat nu gedaan??? Hadden we nu zelf maar een geweer, dan zat hij over minder dan een minuutje al te bibberen onder mijn bureau........maar we hebben er geen. Hard roepen, lijkt ons de beste oplossing! We zetten allebei onze keel open en daar is hij al, gezond en wel. Hij heeft het schouwspel zelf van op afstand gade geslagen en wij hebben ons vergist. Ze lijken allemaal op elkaar, die jachthondgeluiden. Ok! Hij kan de auto in en wij ook. De volgende duizend kilometer bollen we rustig naar het Noorden. De eerste 800 verlopen vlotjes, onder een constante temperatuur van 22 graden. Vanaf Namen staan we in de file en we worden er zowaar slecht gezind van. We weten nu weer waarom we liever ginder zijn. Maar na een goede nachtrust hier zijn alle zorgen vergeten en denken we alleen nog aan ons Prutske. Over enkele dagen (of weken?) wordt Sofie mama en ik Mammie. We verheugen ons er enorm op!!! Welkom kleine .....
Onze tweede zomer in Montclus zullen we niet gauw vergeten. Van begin juni tot eind september hebben we niet één grijze dag gehad. De temperaturen hebben een aardig gemiddelde gehaald en de regen heeft ons nooit parten gespeeld. Eén zalige dikke bui in augustus, net genoeg om de natuur even van een bad te voorzien. Met een beetje pijn in het hart moeten we straks afscheid nemen van het zomergevoel. Het zwembad moet winterklaar worden gemaakt en van een winterzeil voorzien worden, de ligstoelen verzameld en de kussens worden ingepakt. We zijn er klaar voor als ik een telefoontje krijg van mijn neef. "Of we nog in Frankrijk zijn?" Ja hoor, nog efkes. Ze zijn met kleine Billy onderweg naar de Luberon en willen wel even omrijden langs Montclus. Super!! Wat leuk dat ze nog even langs komen! Het bezoek loopt wel niet van een leien dakje want de gps stuurt hem naar het andere Montclus, ergens aan de overzijde van de Rhône. Potjandorie!! Helemaal verkeerd gereden. Gelukkig kan ik hem overtuigen om rechtsomkeer te maken. We zullen wachten met het middageten en we zullen wachten met het dicht leggen van het zwembad. Beloofd! Peter en Anna, onze Engelse vrienden, zijn er ook. Het was de bedoeling om samen met hen het winterzeil te plaatsen maar moeten we nu noodgedwongen een paar uurtjes uitstellen. We zitten dan maar gezellig met zen allen aan de grote tafel buiten. Alle restjes uit de koelkast komen op tafel en moeten op (de diepvries en de koelkast gaan voor een paar weekjes uit!) ! Iedereen vindt wel iets lekkers en zo hoeven we straks niets weg te werpen. Eigenlijk moet ik koffers pakken en de laatste mand strijk wegwerken maar de zon wint. Het is heerlijk bij het zwembad en we genieten met elke vezel van ons lijf van deze laatste zwempartij van 2009 . Kleine Billy krijgt bandjes aan en zwemt alsof hij in zijn hele leven niks anders heeft gedaan. Een natuurtalent! Ook op zijn fietsje is hij een held. Op het tennisveld kan hij rustig rondjes draaien. Dumbo is ook in zijn element! Zo'n kleine vriend, daar is hij wel mee opgezet. Laat in de middag leggen we dan toch het zware zeil erover en gieten een hele bus "hibernage" in het water. Als iedereen vertrokken is, moeten we nog eens aan de slag in de keuken! Eric en zijn vrouwtje hebben vandaag het huis in Barjac leeggemaakt en we doen dus een officiele overdracht van de huissleutels en de meterstanden! Samen met hun twee zoontjes komen ze daarna eten bij ons. Restjes weet je wel?? Er wordt gekookt, verteld, gelachen en gedronken tot in de late uurtjes.....Het zal een korte nacht worden want morgen maken we de lange rit terug naar Belgie....
Ik vertelde al eerder dat de airco van onze auto het blazen beu was en de temperatuur daardoor naar ondraaglijke hoogten ging. We hebben nu in Nimes, op de weg naar de luchthaven , een "Renault-rapide" garage gevonden, die het euvel kan verhelpen. Een zeer vriendelijke man onderzoekt de wagen en stelt de juiste diagnoses. De compressor (zeg maar airco) moet vervangen worden, twee kale banden en de ruitenwissers (die dingen verslijten hier blijkbaar van het nietsdoen). Op de voorzichtige vraag welk kostenplaatje daar zal aanhangen, krijgen we een sussend antwoord. Renault neemt de kosten op zich voor de airco ! De banden moet ik wel betalen maar er zit garantie op. Bij elke lekke band, komt Renault me depanneren en als de band zou stukgaan (bvb wanneer ik weeer eens tegen een stoep aanknal) krijg ik weer een nieuwe! Voilà , het is eind september maar het voelt als Sinterklaas. We krijgen een vervangwagen mee want het zal wel een dagje duren. In een oude Clio rijden we naar huis. Wanneer het tijd is om de auto terug te halen, belt Danny veiligheidshalve de garage even op met de vraag of de wagen klaar is? De wagen is niet klaar maar we mogen wel even langskomen om een andere vervangwagen op te halen. Het cliootje, dat we meekregen, heeft blijkbaar eerder een ongevalletje gehad en de expert komt vanavond langs. Daar hadden ze gisteren niet aan gedacht. We proberen uit te leggen dat we ruim drie uur onderweg zijn naar de garage en dat we over enkele dagen terug naar Belgie vertrekken. Onze tijd zou op zijn minst nuttig besteed moeten worden. We kunnen rekenen op zijn begrip en er zijn wederzijdse beloften. Onze auto zal klaar zijn en de vervangwagen weer op tijd terug. Zie zo, goed geregeld. Ik krijg hierdoor plots een zee van tijd over en wil nog graag de gordijnen van de gastenkamer wassen en verkorten. De zon schijnt heerlijk (het is hier nog steeds 30 graden!!) en er staat een zalig briesje. Een beter moment om de was te drogen is er niet. Wassen en drogen gaat in een mum van tijd. Voor de strijk had ik me wat misrekend. Het zijn 8 reuze grote lappen, die niet bepaald strijkvriendelijk zijn. Maar ik ga door.....tot mijn benen niet meer kunnen. Morgen zal ik ze op "lengte" vermaken. Die dingen zijn veel te lang en dat modegrilletje is niet meer actueel. Het brengt stofnesten mee en bovendien vallen ze niet mooi. Zo weet ik morgen ook weer wat te doen!......
Na een paar dagen in een zonnig België, is het weer tijd om terug te keren naar ons nestje in Montclus. Ondanks het feit dat lieve vrienden me voorstellen om me naar de luchthaven te brengen, verkies ik de rit per trein te doen. Danny doet het wekelijks zo en heeft me goeie tips gegeven. De eeuwige, ellendige files op de snelwegen, schrikken me af. Ik heb er deze dagen weer vaak mee te maken gehad en ze zijn echt niet goed voor je humeur, laat staan voor je gezondheid! Dit wil ik goeie vrienden niet aan doen! Met tram 15 zou ik snel in het station moeten geraken. In het tramrijden, ben ik duidelijk nog een groentje. Vooraan instappen mag blijkbaar niet meer. Er hangt een rood "verboden ingang" bord met de vermelding: "Enkel voor de bestuurder". Ik wurm me dan maar vanachter naar voor en klop op het glazen raampje. De chauffeur kijkt me op een veelzeggende manier aan. Tickets moeten op het perron gekocht worden aan de automaat! Het is geleden van de oertijd dat er nog kaartjes te koop waren op de tram! Ik ben me zeer bewust van mijn onwetendheid en troost me met de gedachte dat ik weer iets bij heb geleerd vandaag. Nooit te laat om te leren! Wanneer ik mijn kaartje wil opbergen, vertrekt de chauffeur met een geweldige snelheid en ik slinger daarbij de andere kant op. Ik kan me nog net vasthouden aan een stoeltje en val over mijn koffer tegen een metalen handvat. Iedereen vindt het grappig en ik lach dan maar mee maar voel de buil op mijn bil! Bij het bordje "Antwerpen centraal-station diamant" stap ik uit. De grote inwijdingsplechtigheden van het vernieuwde centraal station heb ik net gemist ( dat was vorig weekend) maar de werken aan de ondergrondse lijnen zijn nog volop bezig. Het is een heuse bouwwerf, waar ik mijn weg moet zoeken naar de loketten. Na lang (zéér lang) wachten kom ik toch eindelijk aan de beurt en bestel een ticket naar Charleroi-Airport. Het kaartje omvat meteen de shuttle-bus van het station naar de luchthaven. Te IC trein is erg comfortabel en ik begin aan een nieuw boek, dat me meteen de tijd doet vergeten. In no-time ben ik op mijn bestemming. Wanneer ik mijn koffer heb afgegeven, moet ik langs de security en hier gebeuren rare dingen. Ik heb zwarte schoentjes aan met een metalen gesp erop en weet dat dat de metaaldetector activeert. Als ik ze wil uitdoen en in het plastic bakje steken, doet men teken dat het niet hoeft. Aan de metaal detector, staat meteen een trio van vrouwelijke douanen klaar om me mee te nemen. Als een heuse crimineel wordt ik afgevoerd. Wanneer men mij fouilleert en met een metaaldetector onderzoekt, ruk ik me los want mijn handtas met mijn hele hebben en houden staat wel op die rolband! Ik ken die truukjes! Met mijn tas in de hand, onderwerp ik me gewillig aan alle handtastelijkheden. Geen millimeter van mijn lijf wordt ongemoeid gelaten. Ik heb hier zo stilaan genoeg van die komedie maar er wordt er ééntje behoorlijk boos wanneer ik mijn schoenen wil uittrekken. Neen, ik moet mee! In een kleine kamer moet ik mijn voet (mét schoen) op een toestel plaatsen....... rood licht! De andere voet....... rood licht! Zie je wel , dat wist ik toch? Eindelijk mogen de schoenen mee voor onderzoek en moet ik nog eens door de scanner. Duidelijk ontgoocheld, laten ze me gaan. Je kan hier niet genoeg op je hoede zijn! Eén ding is zeker; aan boord is het veilig. We vliegen vlotjes en snel (veel te snel) naar het Zuiden waar we ruim een kwartier te vroeg landen, onder luid gejuich van het Ryanair spotje! Meer dan 95 % van hun vluchten landen op tijd!!! Ik kan het bevestigen!
De meeste druiven zijn intussen geoogst. Sommigen blijven nog hangen om later (les tardives) te plukken. Eén ding is zeker: 2009 wordt een topjaar! Men verbaast zich erover dat de grote hitte en het gebrek aan regen de druiven geen schade hebben toegebracht. Vorig jaar waar de weersomstandigheden veel milder maar de druiven waren vaak verschrompeld. Nu looft iedereen de vorm en de smaak van zowel de pel als de inhoud van de vruchten. De druiven smaken bijzonder zoet en dat zal hoge alcoholpercentages geven aan de wijnen die nu in de maak zijn. Tot 14 en zelfs 15 % voor sommige soorten. Hou het in gedachte bij de aankoop voor jullie wijnkelder. Wij zijn intussen nog steeds bezig met het ontdekken van nieuwe chateaux, caves en coöperatives, waar we de betere dingen uitzoeken op aanraden van vrienden. Wijn is hier een dagelijks weerkerend gespreksonderwerp en iedereen is fier op een "ontdekking" . De terminologie rond het wijngebeuren is veel minder complex dan in België. Hij is "sympa" of hij is het niet....... We hebben van Eric twee "casiers" gekregen en daarin worden al onze flessen gestoken. Een echte wijnkelder hebben we niet want wij moeten de wijn "serveerklaar" hebben voor de table d'hôtes. Tijd om te rijpen heeft hij hier niet. Toch zullen we van de nieuwe oogst wijn inslaan voor later. 2009 wordt het geboortejaar van ons prutske en dat is reden genoeg om voor de eerste communie een goeie hoeveelheid super "vocht" in te slaan. Ik ga mijn koffers pakken want morgen vertrek ik voor een paar dagen naar Belgie. Het zal wachten zijn tot woensdag op een volgend blokje lektuur.....
Op deze natte woensdagochtend hebben we een afspraak bij de notaris. Le Mas Amiel wordt ons nieuwe troetelkind. Het is een leuke bedoening (we kennen elkaar intussen al ) en alles wordt in snel tempo afgewerkt. Op de vraag of het huis leeg is en de sleutels zijn overgeleverd , wordt er een beetje geaarzeld. Eric kan pas volgende week in zijn nieuwe huurwoning en wij vonden het best ok dat ze zo lang nog in het huis bleven. Wij kunnen pas over een paar maanden terugkomen om in het huis te werken en bovendien wordt intussen tijd aan de straat gewerkt. Geen probleem dus voor ons. Julien vindt het allemaal niet zo veilig maar wij hebben er vertrouwen in. Voor ons vertrek (einde maand) gaan we nog een serieuze overdracht organiseren. Dat wordt leuk. Wij krijgen nog een rondleiding, noteren meterstanden en zetten al wat spullen ginder. Zij komen met de kinderen (ze hebben twee zoontjes van 8 en 10 jaar) na de verhuis, hier eten. Zo moeten zijn niet koken na een zware dag en kunnen wij de koelkastrestjes opwerken. Deal.
Onze makelaar heeft niet alleen schitterende kado's bij (wijnen en een magnum champagne) ; hij nodigt ons allen uit voor een gezellige lunch. Er worden snel wat afspraken verzet en zo kan iedereen mee. Le vieux clocher en l'Esplanade blijken gesloten op deze woensdagmiddag. Julien reserveert in "Le mas du terme". Wij waren hier nog nooit. Het is eigenlijk dicht bij ons (richting Montclus) en we zijn zeer aangenaam verrast. Een heel sjiek kader (vorige winter helemaal gerenoveerd) , prachtig gedekte tafels en heel lekker eten. De betere keuken, zeg maar. Gelukkig moeten wij de rekening niet betalen...... Op een middag als deze, leren we altijd weer veel bij. De Fransen vertellen over hun ervaringen met toeristen en met de ondernemers. Wat draait en wat draait niet? Wat zoeken ze en wat willen ze niet? We zitten op een goed spoor, zoveel is duidelijk en we hebben zin om eraan te beginnen..... Thuis begin ik meteen al wat te sorteren en triëren. Voor hier, voor ginder. Ik installeer mijn naaimachine en de grote lap stof, die nu al weken in de weg ligt, wordt omgestikt tot de juiste maten voor mijn kamerscherm.....finito!!!
Samen met de gasten is ook de eeuwige zomer hier verdwenen. Ruim vier maanden lang, hebben we enkel in superlichte kledij gelopen, geslapen zonder lakens of dekens en met deuren en ramen wijd open. De zonnebril was immer aanwezig. Je staat er niet eens bij stil dat dat uitzonderlijk is. Pas op het moment dat die bril een beetje belachelijk lijkt, komt de shock. Maar de zonnebatterijkes zijn nu echt helemaal op. Er staat een frisse wind en er wordt regen voorspeld. We moeten zowaar een truitje gaan zoeken. ..Op de regen moeten we hier nog wel wat wachten want , zoals altijd ontspringt Montclus de dans. Het regent van Marseille tot Lyon en van Montpellier tot Bordeaux maar daartussen liggen wij.......jawel in de zon! We bereiden ons toch maar voor op wat onherroepelijk komen gaat en dragen kussens en zetels naar hun winterse rustplaats. De laatste spullen van de wasdraad worden binnengehaald en we wachten maar het trekt weer allemaal aan ons voorbij. Ik krijg nog een telefoontje van Julien (onze makelaar) met de vraag of alles ok is voor morgen? Ja hoor . We zijn er klaar voor. Om 9.30 uur worden we bij de notaris verwacht voor een belangrijke handtekening. Misschien moet ik nog eens oefenen want ik heb al lang niet meer geschreven met pen en papier. Het bloggen gaat allemaal digitaal. Niet dat ik dat leuker vind hoor, integendeel, ik hou van schrijven. Ik vind het enig, zalig, ontspannend. Het enige probleem is dat ik het niet met jullie zou kunnen delen, vandaar..... Julien nodigt ons uit om , na de acte gezellig mee te gaan op retaurant, samen met de verkopers. Lijkt ons heel leuk! We kijken er naar uit. Wanneer we rond 22.30 uur ons bedje opzoeken horen we de eerste druppels tegen de dakgoot tikken. Het zal deze nacht onophoudelijk regenen en niemand is er rouwig om!
In de nacht van zondag op maandag speelt Kim Clijsters de finale tegen Woschniacky. Het huis zit hier vol fans, die allemaal een wekker willen zetten om op te staan om 03.10 uur in de ochtend. Wat zeg ik?? de NACHT.... Wanneer de nieuwslezer meldt dat de finale integraal wordt uitgezonden op één om 09.00 uur, verdwijnen de wilde plannen. Iedereen kan rustig slapen en na het ontbijt de wedstrijd volgen. Zelf heb ik bij het ochtendnieuws de uitslag al gehoord maar ik hou me van den domme. De wedstrijd verloopt spannend en eindigt ontroerend. Mama Kim steelt de show én de Amerikaanse harten, door met een "wild card" de US-open te winnen. Na de wedstrijd moeten de laatste zonnestralen geplukt worden want de koffers staan al klaar om naar het natte België te reizen. We krijgen nog een flitsbezoek van Turnhoutse bekenden, die al jaren hun vakantie doorbrengen in Barjac en even naar ons "nestje" komen kijken. Dan is het tijd om te vertrekken naar Avignon. Ik ben deze keer chauffeur van dienst want Danny moet werken. Gelukkig is het niet meer té warm en stoort het gemis van de airco niet te fel. in Avignon staat een serieuze Mistral. Dat is wel vaker het geval in de Rhône-vallei. De koffers waaien als het waren naar het perron. Daar ontstaat nogal wat commotie want de trein voor Parijs, die net voor de onze vertrekt, heeft twee wagons verwisseld. Mensen lopen heen en weer, op zoek naar de juiste deur en er ontstaat zowaar wat paniek. De reizigers voor Brussel moeten nog even wachten maar niet iedereen luistert naar de omroepstem. De jongens van de security leveren goed werk en blijven er rustig onder. Met enkele minuten vertraging krijg ik mijn senioren op de trein en neem afscheid. Wat zullen we ze missen. ....Even later hoort Sofie dat er een jonge vrouw bevallen is in de Thalys van Marseille naar Brussel. "Moeder en kind stellen het wel" Het zal je maar gebeuren. Bomma en bompa hebben niks gemerkt van het hele gebeuren want de feiten hebben zich afgespeeld in een andere wagon. Bij thuiskomst zit Dumbo te treuren en loopt naar alle deuren van de auto......"Waar zijn ze nu toch allemaal weer gebleven?"
De zomer kabbelt hier rustig verder. De zon heeft nog geen enkele afspraak gemist. De nachten worden koeler maar overdag klimt het kwik toch weer naar de 30 graden. Ik vrees voor problemen met de auto want zonder airco is het toch moeilijk om mensen te transporteren naar verre bestemmingen. We proberen nog een paar Renault garages maar in het Zuiden werkt men niet op zaterdag......We kunnen nergens terecht. Laat ons dan maar hopen dat het maandag niet te warm is, wanneer ik bomma en bompa met Hans en Toine naar Avignon moet brengen. We profiteren van de ritjes om wat lokale producten te kopen op de markt want we gaan wat kokkerellen. Morgen krijgen we bezoek van Franse vrienden. Het zal een bont internationaal gezelschap zijn. Een Duitse, die met een Belg gehuwd is en in Frankrijk woont. Ze brengen nog een vriend mee, die Duits is van origine maar in Amerika heeft gewerkt. Een Schotse, die gescheiden is van een Griek en nu getrouwd is met een Fransman. Nog een Frans koppel, die gewoond en gewerkt hebben in Parijs en nu met pensioen zijn en wonen in Avéjan. Doe daar nog een koppel Belgen bij en een paar Hollanders, dat kan gewoon niet fout lopen. Onze zaterdagavond loopt wel goed fout want we willen zooooo graag de wedstrijd van Kim zien tegen Serena Williams en ook de andere Belgische, Janina Wickmaeyer, tegen Woschniacki (dat zal ik wel verkeerd gespeld hebben zeker?) maar we krijgen niks te zien. De hele bende ligt hier in de zetel te slapen...... Pas in de ochtend horen we de verhalen over de scheldpartij van Serena en de finaleplaats van Kim. Buiten wordt er weer gejaagd én geschoten. Stoere Dumbo is zo bang als een wezel en kruipt onder mijn bureau. Daar zit hij te bibberen als een riet, onze stoere held..... Alles wordt buiten klaar gezet om een groot gezelschap aan tafel te krijgen en op deze zondagmiddag genieten we van onze vrienden en zij genieten op hun beurt van een lekkere lunch aan de grote tafel "onder de oude eik" . Ons aller talenkennis wordt flink aangescherpt want we converseren in het Nederlands, het Duits, het Frans en het Engels. De verhalen zijn allemaal even boeiend, zodat niemand zich verveelt. In de namiddag maken we samen nog een wandelingetje over de heuvels en daarna nemen we afscheid met de zekerheid elkaar snel terug te zien. Binnen wordt er nog een potje gekaart en de koffers worden al gepakt want morgen nemen we weer afscheid van onze gasten.
Voor het eerst deze week rijd ik weer eens met "mijn wagen volgeladen" richting Barjac. Bompa blijft nog liever thuis, kwestie van geen risico's te nemen en Toine houdt hem gezelschap. De vrouwen gaan wél mee. Het is vandaag "Nine-eleven" en we moeten zien dat er geen ongelukken gebeuren. De auto moet om 10 uur in de garage zijn, waar men de airco gaat "chargeren". Mogelijk zijn dan de problemen opgelost, mogelijk ook niet. Ik duim voor een meevaller. Wij gaan nu eerst naar de apotheek. Ik heb een serieuze opdracht. De superlieve huisarts van papa uit Belgie heeft gezegd dat hij dringend antibiotica nodig heeft, voor zijn salmonella vergiftiging (het kan ook een campillobacter" zijn) Ik heb een productnaam en een dosering op een briefje staan met de vermelding "dringend". Zonder voorschrift krijg ik het spul niet maar daar wil de apothekeres, na het aanhoren van ons verhaal, wel een mouw aan passen. Ze probeert de Franse arts uit Goudargues te bellen, om het voorschrift door te faxen. Ik moet even aan de lijn komen. Onze dokter is op reis vertrokken en ik heb de vervangster aan de lijn. Alweer het hele verhaal van bij het begin, dokter, bloedstaal, labo, geen cultuur.....patatie en patata....ze moet me wel geloven en faxt alles door. Den bompa is gered!!!! Bomma heeft een afspraak bij Gégée om 10.30 uur om een stevige brushing in haar haar te zetten. We zijn er nog net op tijd. Hansje en ik kuieren over de markt en halen alles wat we in opdracht voor het thuisfront moeten meebrengen; kruiden, biologisch speelgoed en lekkere kazen. De drukte van juli en augustus is fel geminderd maar de algemene voertaal is nog steeds Nederlands. Jonge koppels met kleine kindjes en jong-gepensioneerden. Wanneer we om 12 uur de auto weer ophalen, is het verdict spijtig genoeg negatief. De wagen heeft bijna twee uur aan een gasapparaat gehangen maar dat bleek de oorzaak niet. De lieve jongen rekent me niet eens iets aan. "Si je ne peux pas vous aider, vous ne devez pas payer". Dat kom je bij ons ook niet meer tegen. Hij stuurt me door naar een echte Renault garage om de airco te repareren. Dat zal voor morgen zijn. Vandaag moet ik dus in een knoerhete auto naar Nimes bollen. Pffffff. Daar is het vliegtuig wel op tijd en we hopen op tijd terug te zijn voor de halve finales van de US open met onze Belgische meisjes. Dat zijn we ook maar de weergoden in Amerika strooien roet in het eten. Geen tennis wegens zware regenval. Wij kijken met grote ogen....regen?.....wat is dat ook al weer?
Met bompa gaat het weer wat beter; met zijn darmen echter niet. Die dingen blijven hier de grote spelbreker maar we krijgen dat wel in orde. Nu we weten dat het niet besmettelijk is, is onze angst alweer voorbij. Hij krijgt toastjes met confituur en kip met rijst (en ja....een pastiske om het allemaal door te spoelen!) Uitstapjes doen zit er voorlopig niet in want de afstand tussen bompa en het toilet mag niet te groot worden. Maar geen nood want er komt alweer bezoek vandaag. Eén van mijn "turnvriendinnen" komt langs op hun terugweg naar België. Leuk hen weer te zien. Voelt als thuis. Wanneer ik nog even naar de Shopi ga, loop ik daar ook nog Turnhoutse bekenden tegen het lijf. Het is tegenwoordig zo dat er hier meer bekenden in de supermarkt zijn dan ooit het geval was in Turnhout. De kempenaars houden van deze streek, zoveel is duidelijk. In de namiddag horen we een zware sirene loeien.......ALARM ! Alleen weten we zo direct nog niet waarvoor dit alarm staat. Als ik over de heuvels zware rookpluimen en vliegtuigen zie, besef ik dat dit de eerste bosbrand in de streek is. Ik hoor wat brandweer wagens rijden maar er schijnt nergens paniek te zijn. Het zal wel meevallen. Morgen weet ik meer hierover want dan gaan we naar Barjac. Mijn auto moet weer naar de garage (om de airco te repareren) en mama heeft een afspraak bij Gégée gemaakt. Zelf heb ik een afspraak bij de "speelgoedman" om een paar mooie cadeautjes mee te nemen. Ook de kruiden voor Christianne moeten we nog halen. Maar dat is allemaal voor morgen.
Deze nacht wordt er slecht geslapen want we verwachten al vroeg in de morgen een verpleegster, die bloed komt trekken van den Bompa. Het is een lieve dame, die ontzettend professioneel is. Ze stelt ons ook meteen gerust. Neen hoor, meneer heeft geen griep. Dat komt allemaal wel goed. Morgen moet ikzelf de uitslag van het bloed gaan halen in Bagnols. Ik kan het ook laten opsturen, maar dan hebben we het te laat. Die medische diensten werken hier allemaal apart. De dokter doet haar ding, een verpleegster het hare en het labo doet het ook alleen. Geen coordinatie. Enkel bij grote problemen wordt de dokter verwittigd. ... Terwijl twee zieke mannen hier de dagactiviteiten bepalen, vergeet ik haast te vertellen dat de druivenpluk hier in volle gang is. Grote machines, in de vorm van een omgekeerde "U" (het lijkt wel een voorhistorisch beest) rijden door de wijngaarden en plukken de druiven (de charme van de plukkers met grote manden is verleden tijd), die vervolgens in een grote laadbak worden gekapt en achter een veel te kleine tractor naar de cooperatieve worden gereden. Of de oogst goed is, weten we nog niet. Het was een hele speciale zomer, zonder regen en veel te warm. De meeste vruchten zijn veel vroeger rijp dan anders en ook de druivenpluk is vroeger gestart. De druiven zijn klein maar laat ons hopen dat de wijn goed wordt. Voor de olijven is het eerder een slecht jaar. De meeste olijfbomen dragen zelfs geen vruchten. Wij hebben een tiental boompjes en er hangen welgeteld 3 olijven aan. Daar kunnen we niet mee aankomen bij een perser..... Het zij zo. Bompa blijft intussen de grote afwezige. Hij kan het bed niet uit maar het goede nieuws is dat de bomma intussen de juiste diagnose heeft gesteld. De boosdoener is een heerlijke "Americain préparé" geweest, waarvan hij in Aix zo heerlijk had gesmuld. De helft van zijn véél te grote portie is naar Danny doorgeschoven. Arme mannen toch. We proberen ze goed te verwennen en dan komt alles wel goed. Ook goed is de schitterende overwinning van Janina Wickmaeyer in de US open. We hebben weer twee Belgische meisjes bij de laatste vier !!! Mooi toch?
Vandaag krijgen we onze vrienden uit Turnhout op terugbezoek. We ontbijten tijdig want ik wil nog wat boodschappen doen in Barjac. Bompa is nog steeds grieperig en heeft koorts. Ik wil op zeker spelen en we bellen een dokter. Ik krijg te horen dat de dokter geen huisbezoeken doet en we kunnen een afspraak krijgen om 16.40 uur. Genoteerd! Intussen redden we het wel met een nerofenneke. Danny heeft in Belgie dezelfde symptomen. Ze zullen toch geen Mexicaanse griep hebben zeker??? Moet ik nu een mondmasker aan? Ach neen, het zal allemaal wel meevallen. We genieten van onze gasten en zij genieten duidelijk ook van onze "Nid d' Abeilles". We praten honderduit over het toneel, waarin Bart meespeelt. We hopen dat ze in november het landjuweel gaan winnen!! Aan alle liefhebbers van een mooi toneelstuk: "Napels zien en sterven" op 7 november in het NTG in Gent!! Allen daarheen!! En supporteren voor onzen Bart. Maar de tijd vliegt en ik moet al vertrekken naar Goudargues. Spannend, een vreemde dokter, een vreemde praktijk, een andere taal.... maar het valt allemaal reuze mee. De dokter is een knappe vrouw en stelt de juiste vragen. Niks ergs, wat pillekes en drankjes en graag een bloedstaal. Daarvoor moet ik een verpleegster bellen, die aan huis komt. Ik krijg een nummer en een vriendelijke dame belooft om morgenochtend hier te zijn om 7 uur! Ja wadde! Dat wordt wekker zetten; iets wat hier zelden gebeurt. Maar het is voor het goeie doel. Patiente nummer drie is de bomma. Die heeft haar voet open gestoten aan de scherpe rand van een tafeltje. Ijszakjes en een flink verband en dan rusten met de voetjes omhoog. De hele boel is hier geimmobiliseerd! Nadat we zeker zijn dat Kim Clijsters haar plekje in de halve finales heeft veroverd, gaat iedereen maar vroeg te bed.
Vandaag is het maandag en Danny moet weer werken op het thuisfront, in Belgie, Luxemburg en Nederland. Dat houdt meteen een ritje retour luchthaven in voor mij. De bomma's gaan tijdens mijn afwezigheid hier thuis "grote kuis" houden. Ik zorg dat ze een stofzuiger, emmers, dweilen, stoffer en blik hebben, zodat ze zich eens goed kunnen uitleven. Voor ik goed en wel vertrokken ben, zitten ze al te kaarten....... Wij hebben onderweg de éne tegenslag na de andere. Nog maar net vertrokken, worden we al door de politie tegengehouden. Er is een ernstig ongeval gebeurd en de straat wordt opgemeten. We moeten rechtsomkeer maken en langs St Gervais terug naar Bagnols rijden. Als we weer op de hoofdweg komen, zien we een ambulance met zwaailichten in de andere richting rijden. Met de wetenschap dat er een Nederlandse mobilhome bij betrokken was, hopen we maar dat de gevolgen niet al te ernstig zijn voor onze Noorderburen. Als we het centrum van Bagnols voorbij zijn en richting Nimes rijden, wordt er door tegenliggers alweer met de lichten geflikkerd. Weer koekenbak! Deze keer ligt een vrouwelijke motard op de weg en het ziet er niet goed uit. Ambulance nummer twee, komt net aan. Reden genoeg voor ons om niet te stoppen want we moeten een vlucht halen. Het zit toch niet lekker. Je gedachten blijven bij die slachtoffers. We krijgen het er warm van. Na een poosje realiseren we ons dat de airco stuk is. Ook dat nog. Bij temperaturen van 30 graden deze week, is die airco een echte must. Nu moeten we rijden "op zijn Frans", met de linkerarm zwengelend buiten de auto. Zo is het haalbaar, althans voor de chauffeur. De dames achterin zouden hun kapsel niet meer onder controle hebben en de mannen, zouden misschien een kou kunnen vatten. Ik hoop het euvel rap te kunnen laten verhelpen want er staan nog uitstapjes op het programma deze week. Ik moet dringend koffietjes ophalen maar ook hier valt het tegen. De winkel, die zeven dagen op zeven open is van 10.00 tot 22.00 uur, is natuurlijk vandaag gesloten omdat er kermis is in Bagnols. Potverdorie nog eens aan toe! Er zit echt niks mee vandaag. Thuis is alles gelukkig wel in orde en na de grote kuis, leef ik me nog even uit in de keuken om daarna de avond alweer af te sluiten bij het tennis. Ik oefen zelf ook nog wat en heb er zin in. Ik ga vast meer oefenen dit najaar en dat is nodig na 25 jaar onderbreking ! U hoort er nog van.
Hoewel we vandaag zouden uitslapen en het feestontbijt voor de jarige pas om 9 uur zouden serveren, worden we reeds vroeg in de morgen uit het bed getoeterd. Jachthoorngeschal en een hele meute huilende honden, luiden het jachtseizoen in. Waarschijnlijk is er een zegening op het marktplein want het geluid komt vanuit Montclus, veeleer dan vanuit de bossen. Wakker zijn we in elk geval. Op een feestdag als deze (Toine wordt 84!), wordt er extra gewerkt aan een feestelijke ontbijttafel. Vers geperst sinaasappelsap, krakende croissants, chocoladebroodjes en pains aux raisins, een heerlijk geurende baguette en huisgemaakte confituurtjes. Een bloemetje en een kaart. We wensen de jarige nog vele gezonde jaren toe, terwijl hij met talrijke smsjes uit België wordt verrast. De zondag verloopt verder rustig met champagne en taart en bij het diner een heerlijke boeuf Bourgignon met een St Emillon grand cru. Toine wil hier nog heel vaak verjaren, zegt hij. daar wordt voor gezorgd! We zijn allemaal moe maar houden de ogen open om de laatste bal van Kim Clijsters te zien. Chacka!!! Venus Williams mag naar huis!!!!
Dat we niet de enigen zijn , die de geneugten van het Franse buitenleven kunnen smaken, wisten we wel. Vandaag staan er enkele bezoekjes bij Vlaamse vrienden op het programma. We zochten al eerder naar het huis van Sabine en Jan was al eens met de fiets in Montclus maar we misten elkaar telkens weer. Nu hebben we met elkaar gebeld en beloofd dat we , na ons wekelijks bezoek aan de markt van Uzes, een aperitiefje gaan drinken in Blauzac, waar Sabine haar zomers doorbrengt. De zon schijnt heerlijk maar er staat een frisse zeewind. We kunnen voor het eerst een vestje verdragen. De verstikkende drukte van de voorbije weken op de markt, is verdwenen. Er is nog veel volk en je hoort nog heel veel Nederlands maar de toeristen zijn nu "anders". Families met huilende kinderen hebben plaats gemaakt voor studenten en senioren maar de sfeer is erg leuk en ongedwongen. Om half één rijden we naar Blauzac, vijf kilometer verderop. Het weerzien is erg hartelijk en de ontvangst geweldig. Allemaal oude vrienden rond één tafel, in het Zuiden. Wat moet een mens nog meer hebben? We leggen meteen een retourbezoekje Montclus vast voor aanstaande dinsdag. Thuis bekomen we van alle nieuwe indrukken en emoties en tegen de avond maken we ons op voor een fantastische avond. Antoine (Toine voor de vrienden) viert morgen zijn 84 ste verjaardag en nodigt ons uit in la Magnanerie in Bernas. We zijn er zelf nog nooit geweest, hoewel het vlakbij is. De avond verloopt fantastisch. Zalig kader, gemoedelijke sfeer (de gastheer en gastvrouw zijn Zwitsers) en heerlijk eten met een sublieme wijn (Gigondas!) De botjes van het lamsvlees krijgen we mee naar huis want den bompa heeft snoepjes nodig voor Dumbo. Vroeger noemden de kleinkinderen hem "Bompa snoep" omdat hij steevast met een grote snoeppot rondging. Nu krijgt dumbo die privileges.....We sluiten de avond af in alle rust en morgen zullen we de échte verjaardag thuis vieren, met alles erop en eraan! Happy Birthday Toine!
Vandaag gaan we "op reis". Deze zomer brengt de Provence een ode aan Picasso en zijn werk, dat sterk beïnvloed werd door Cézanne. In het Musée de Granet in Aix werd een tentoonstelling opgezet, waarin de werken van beide meesters naast elkaar staan en de invloed duidelijk is. Al drie maanden, wil ik er naar toe maar nooit eerder kwam het ervan maar vandaag gaat het lukken. Er werd een bewolkte dag voorspeld en het is de laatste vakantiedag van Danny; ideale omstandigheden dus. Iedereen is mooi op tijd aan het ontbijt, mooie kleren aan en een beetje zenuwen......net als bij een schoolreisje vroeger. Ik installeer me behoorlijk comfortabel in de koffer, terwijl de anderen hun vaste autoplekje uitzoeken. We zijn er klaar voor. Aix ligt niet bij de deur. Het wordt een rit van om en bij de twee uur, waarbij de verschillende vrouwen in de auto de chauffeur goede raad willen geven. Sabrina (zijn madam van de gps!)wint. Af en toe wordt ze boos: "Faites demi-tour! en dan wat luider: "Faites demi-tour!!!" en dan word ik boos en roep: "Mens, zwijg nu toch!" wat ze dan ook meteen doet. Het grapje werkte bij de kinderen en zit ook bij de senioren goed! In Aix schijnt de zon en is de sfeer zalig zuiders. Bompa is in topvorm en wandelt meer vandaag dan hij in de afgelopen weken samen heeft gestapt. Hij kan het nog! We drinken iets en, terwijl bompa even de krant inkijkt, kan de rest van het peleton even zijn hartje ophalen in de winkelstraten. Mooi, mooi mooi.... We zoeken een restaurantje op voor de lunch en maken meteen een zeer goeie keuze. Heerlijk lekker eten in een gezellig kader en een supervriendelijke bediening. Je moet het treffen. We vergeten haast dat er nog tickets moeten gekocht worden en een tentoonstelling bezocht. Er komt nog wat toneel aan te pas want het is veel drukker dan verwacht en er staan lange rijen. Ik informeer even aan de info en zeg dat ik een aantal 80 plussers in mijn gezelschap heb." La jeune fille là-bas va vous aider Madame"..... Ik krijg een klapstoeltje en, hoewel we tickets hebben voor 15 uur (lange rij aan de rechterkant) mogen we langs de linkerkant binnengaan als de rij van 14.30 uur verdwenen is. Hansje neemt Toine bij de arm. Ik den bompa. Beide heren protesteren... maar voor het goeie doel willen ze dan wel eens even "den ouwe" uithangen. Elckerlyck heeft hier twee talenten verloren laten gaan! Binnen geven we onze ogen de kost en genieten van het werk van de twee grootmeesters. Ook het museum zelf maakt grote indruk. Iedereen is moe van het lange slenteren en we zetten ons weer op een gezellig terrasje, terwijl Danny de auto haalt. Hier komen we zeker nog een keertje terug om van de stad te genieten.....
De zon staat er weer prachtig bij maar de ochtend is aangenaam fris. Zo'n 20 graden noteren we om 8 uur. Na de acclimatisatie van de vorige dagen, willen we vandaag wat werken in en rond het huis. Het is geweldig want ik heb "personeel". Bomma gaat in de tuin te keer met hark en rijf alsof haar leven er van af hangt. Bezweet en voldaan komt ze weer binnen. " Wat doet het deugd om na 8 jaar, weer eens in de tuin te kunnen werken!" Zo zie je maar dat "vakantie" voor iedereen wat anders inhoudt. Het blijft me verbazen. Als bompa zegt:"Kom we moeten gaan werken", danbedoelt hij:" We gaan een potje kaarten!" En daar beleeft hij dan evenveel plezier aan. Zelf begin ik aan het tuinhuis, waar de laatste maanden de rommel zich geleidelijk aan heeft opgestapeld. De half-opgeblazen boot van Riet, wordt helemaal afgelaten en opgevouwen. De grote mand met gedroogde lavendel wordt geplukt en de zaadjes opgevangen. Je zou denken dat na een maand van drogen en verkleuren de lavendel zijn essences wel verloren heeft maar niks is minder waar. De intense geur vult de hele omgeving. Mijn handen voelen zelfs een beetje olie-achtig aan.... In de namiddag vangen de senioren een uiltje, terwijl Danny en ik naar Bagnols gaan om een fiets te kopen. We hebben al heel wat rondgekeken en iets gevonden dat geschikt is om hier door de bergen te fietsen. Zelf heb ik geen enkele ervaring in het fietsen met versnellingen. (Ik trap in België altijd op het zwaarste verzet!) Ik vrees dat ik nog een extra spoedcursus moet krijgen ( hoewel ik een crack was in spinning )maar ik ga me alvast oefenen want in maart wil ik ook de Mont Ventoux op! Morgen maken we een uitstapje naar Aix-en-Provence om de tentoonstelling van Picasso en Cézanne te bezoeken. Verslag volgt.
Terwijl in België het nieuwe schooljaar al een flinke start heeft genomen, genieten de Franse kinderen van hun laatste vakantiedag. Het is overal druk want moeders hollen naar de winkels om het beste schoolgerief uit te zoeken voor hun kroost. Aan ons gaat het allemaal een beetje voorbij. Wij opteren voor de markt in Goudargues op deze woensdagochtend. Het is er heerlijk kuieren en we nemen nog wat lekkers mee voor de lunch. We brengen ook een bezoekje aan de kerk van Goudargues, een oude abdij uit de dertiende eeuw (of toch ongeveer) met een mooie akoustiek. Ook Lucrèce en Johan zijn er en nog andere vrienden. Er wordt gezellig wat gedronken en de kaartjes voor het thuisfront geschreven en gepost. De senioren geven zich niet veel tijd om te rusten want er moet gebridged worden! En dat gebeurt met veel vuur en de nodige toewijding. Je zou haast denken dat hun leven er vanaf hangt. Een zwempartijtje zit er ook nog in (tenminste voor de kranige meisjes van 80!) We hebben, later op de da, een afspraak gemaakt met Eric om ons nieuwe huis in Barjac nog eens te bezoeken. Bomma en bompa zijn benieuwd. Ze zagen de buitengevel en vreesden het ergste maar ze zijn enthousiast, écht enthousiast. Meer hadden we niet nodig. We drinken samen met de huidige eigenaars een lekker huisgemaakt aperitief op basis van rosé wijn en sinaasappel. We voelen ons thuis. Ons thuisvoelen, doen we ook in "Le vieux clocher", waar we daarna gaan eten. Er werd regen voorspeld maar met de I-phone in de hand, overtuigt Danny ons om toch buiten te zitten. Het waait alweer voorbij. De zomer lijkt maar niet te kunnen stoppen hier...... We sluiten de avond af voor de TV waar Kim Clijsers het opneemt tegen Bartoli. Als ik het had kunnen filmen, had ik het gedaan. Zo'n bende hevige supporters heb je nooit gezien, laat staan gehoord. Al goed dat ons huis hier behoorlijk afgelegen is........
Schrijven is mooi maar als het niet meer met potlood en papier gebeurt, ben je overgeleverd aan de grillen van de moderne technologie. Dat is dus wat er gisteren gebeurde. Ik geraakte niet op de website en ben dus met mijn verhaal blijven zitten. Veel viel er trouwens niet te vertellen want het leven kabbelt hier rustig verder. De Franse kinderen hebben nog een paar dagen extra vakantie. Hier beginnen de scholen pas donderdag. Wij gaan vandaag de sportievere tour op en maken een wandeling tot in Montclus. Het is een hele klim voor de senioren en bompa vraagt dan ook aan elke hoek, die we omstaan "Was hier nu dat cafééke niet?" "Neen bompa, nog een beetje verder;" " Ah hier herken ik het. Hier is het hé?" "Neen bompa, nog wat verder." Groot is de vreugde als we het terras van de "Murier" zien, waar we onze dorst lessen. Er staan tot onze verbazing nog een paar kramen op de markt van Montclus. In de vakantiemaanden is er elke dinsdagochtend een druk bezochte markt maar nu zijn de toeristen naar huis en is de sfeer weer helemaal normaal. We kopen wat fruit en olijven en gekonfijte look. Dat laatste is ontzettend goed voor hart en bloedvaten en we zitten dus meteen in het zakje te grabbelen. De trip terug is vooral dalen en we proberen dan ook om nog wat onontdekte hoekjes van ons kleine dorp te bereiken. Mooi! Aan tafel, thuis, smaakt alles tip top. Ik heb compote van abrikozen gemaakt voor bij het restje koude lamsvlees. Een ware ontdekking! Vanavond zal Danny de kok zijn. Het wordt show cooking. Iedereen lust paëlla en de grote pan wordt weer eens bovengehaald. In zijn dooie ééntje maakt Danny er iets geweldigs van. De gasten kunnen nauwelijks wachten maar we zetten ze aan tot een spelletje petanque. Daar genieten ze van en ze kunnen het nog ook! De ballen rollen tot tegen het cochonetje! Zo zie je maar, een vos verleert zijn streken nooit....
Na een luie zondagmiddag staat er een drukke zondagavond op het programma. Géegée, onze kapster, is een ondernemende vrouw. Zij wil vandaag haar gasten verwennen met een aperitief én een modeshow, zomaar op het pleintje in het dorp. Daar heeft ze een goede reden voor. Zij is precies 35 jaar als zelfstandige onderneemster in Barjac aan het werk en dat doet niemand haar na. Sommige handelszaken zijn wel ouder, maar daar werd dan al meermaals van zaakvoerder gewisseld. De burgemeester(zie foto met kindje) is ook van de partij en hij looft het initiatief, dat ook voor hier een primeur is. De show zal gepresenteerd worden door alle voormalige medewerksters van het kapsalon, jongens en meisjes! De kleding wordt verzorgd door een nieuw boetiekje, op de place de la mairie, in hartje Barjac. Het publiek zijn de klanten van Géegée en toevallige passanten. De sfeer is geweldig. Het hele gebeuren is zo spontaan en nonchalant, dat elk foutje vergeven wordt. Ik stuur de sfeerfoto's mee. We hebben lang genoeg gezeten en maken nog een wandelingetje voor we straks gaan eten in Cornillon en we gaan bij Agitato een biologisch aperitiefje drinken. Agitato is een bijzonder huis, rechttegenover onze Mas Amiel. Ze hebben een gezellige binnentuin , vol oude spullen en presenteren alternatieve lekkernijen. Biologische wijn en hapjes, speciale pannekoeken en bijzondere kruiden. We wensen hen veel succes en sluiten zelf de avond bij een lekkere menu in La vieille fontaine. Wanneer we, rond half elf terug thuis komen, brand er licht binnen.. Plots gaat de voordeur open en Dumbo heet ons van harte welkom. Hij heeft zichzelf binnen gelaten, de deuren gesloten en het licht aangedaan. Wij voelen ons welkom maar checken toch even of er niemand anders binnen is geweest ...... niet dus!
Na een drukke ochtend, is er een heerlijke rustige middag. Bomma en bompa zijn , samen met hun vrienden, veilig en wel in Montclus gearriveerd. Het is al een jaartje geleden dat ze nog hier waren, maar het is alsof ze niet weg zijn geweest. Bomma heeft een cadeautje bij. De "Feeling" van september. Ik geef toe, ik ben een tijdschriften freak. Ik kan het niet laten ze te kopen én te lezen. Op feeling heb ik zelf een abonnement en mijn exemplaar had Danny al meegebracht uit Antwerpen. Tijd om er eens door te bladeren was er nog niet geweest. Als we ons voor een welverdiende siesta, bij het zwembad installeren, wordt de Feeling in mijn handen geduwd met de klassieke woorden: "Geniet nu ook maar van wat rust met een boekske."(alsof ik dat anders niet zou doen.....!) Maar goed. Ik bekijk een paar bladzijden maar het is zo verdomd moeilijk lezen met de strakke wind die er staat, dat ik mijn "boekske" nog even neerleg. Tot grote ergernis van alle omstaanders, begrijp ik later. Terwijl ik wat wil soezen, wordt ik bestormd met vragen. "En? Wat is er mooi deze winter?" "Vind je de handtassen mooi?" Zèèèèèg, Ik zal het straks wel lezen of op een later tijdstip. Neen, dat kunnen de omstaanders niet meer aan en ze drukken nu écht het tijdschrift onder mijn neus bij een artikel over de jaren tachtig. Mode voor moeders, van toen met hun dochters, van nu. Op de laatste pagina, krijg ik de shock. Het is niet waar! Mijn zus en mijn petekind, in het centrum van de Vlaanderens mooiste boekje. Zelf zijn ze er niet gelukkig mee maar ik vind het bijzonder knap. Echt waar. Dus voor al diegenen, die nu naar de boekenwinkel hollen, Anne en Lotte...... dat zijn ze! In het echt zijn ze mooier maar 't is toch knap! Ik heb ook een nieuw tennisracket gekocht en onder applaus van het seniorenpubliek, slaan Danny en ik een balletje. Bompa trekt er een mooie foto van maar ik weet iet of ik hem kan afprinten? Ik zal mijn best doen voor morgen.
Weinig nieuws op deze vrijdag. Een weekje is niks. Er is er weer één voorbij en dat betekent bedden verschonen, lakens en handdoeken wassen en drogen in no time! De gasten rijden na het ontbijt weer richting Belgie maar er zijn problemen. we krijgen nogal wat alarmerende berichten. File van 18 km voor Lyon....Verbod om langs Luxemburg (waar we zo nodig willen tanken!) naar huis te rijden. Er moet een hele omleiding gevolgd worden( via Troyes naar Brussel) en dat is niet leuk als afsluiter. Ook voor ons is er vertraging. De vlucht van Danny uit Charleroi komt 50 minuten later dan voorzien. Gelukkig was ik op de hoogte want in Nimes-airport is de airco stuk . Als je daar binnen moet zitten wachten, ben je volledig uitgedroogd na een uur....In de auto werkt de airco wel en elukkig is het nog een mooie avond en kunnen we thuis wat bekomen van alle emoties. Morgen arriveren bomma en bompa met hun vrienden. Daar kijk ik al lang naar uit. Toch is het ook een beetje triest want dat wil zeggen dat de zomer nu wel echt op zijn einde loopt. Maar hij was mooi, warm, gezellig en warm die zomer van 2009!
Alweer de laatste dag voor onze gasten. In de voormiddag plannen we een geleid bezoekje aan Barjac, met een wandelingetje door de straatjes en een kijkje in het kasteel , waar momenteel het "forum des arts" plaats heeft. 17 Kunstenaars stellen er hun werk tentoon in een mooi kader. Er hangen enkele werken, die me opvallen. Het loont in elk geval de moeite om er nog eens langs te gaan met kunstliefhebbers. Dan gaat het richting Beaulieu want er moet nog "goede" wijn mee naar België. Groot is mijn verbazing wanneer we in Chazalis aankomen en er een overvolle parking aantreffen. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. We vinden amper een plekje voor onze Scénic. Zou het hier "weggeefdag" zijn? Dan hebben we het mooi getroffen. Maar neen, iedereen heeft blijkbaar de weg naar Chazalis gevonden en van heinde en verre slaan mensen hun voorraad in. Vader, moeder, zoon en (knappe!!) dochter staan allemaal te gerieven en laten je proeven met de glimlach en de steeds weerkerende woordjes van uitleg bij de verschillende flessen. Er is weer witte "emotion". Die was al een tijd uitverkocht en nu is die van 2008 "gearriveerd"! Op de toonbank hangt een artikel van Piet Huysentruyt uit één of ander vlaams tijdschrift. Bij zijn gerechten staat een fles "Merlot" van Chazalis!!! Piet woont hier niet zo ver vandaan, in Les Vans en palmt stilaan ook de Franse tafels en keukens in. Madame vertelt me dat hij gisteren op de "six" (franse zender) was om zijn speciale pan aan te prijzen. Na een goede degustatie, worden heel wat kistjes in de auto gezet en ik voel dat ik zwaar geladen ben. Door de bergen dan maar naar huis, waar we gezellig eten . Eindelijk tijd voor een goeie siesta "aan den dok" Ik weet niet wat ze bedoelen maar het klinkt leuk. Den dok is dus Mechels voor "het zwembad"! Ik probeer ook nog eens een zinneke in het Mechels: "Veu damme no tschuil goan mut os pjèt nog schoote". Mijn nonkel Dré heeft me dat als kind geleerd. Honderd keer heeft hij het herhaald tot ik de juiste tongval had. Het zit er nog altijd in..... Er wordt hier eens hartelijk om gelachen. Van ons laatste avondmaal genieten we in Cornillon, onder een warme sterrenhemel in ons favoriete restaurant, La Vieille Fontaine.
Nonkel Paul komt voor het ontbijt naar beneden en hij heeft een vraagje voor mij. "Is dit nu een schorpioen?" "Euh ja, dat is er eentje. Is hij dood?" "Neen, neen, ik heb hem opgepakt bij zijn staart. Ze steken toch langs voor?" "Dat weet ik zo net nog niet (ik weet wel dat ze steken en het kan me niet schelen langs waar!) zet hem maar voorzichtig neer en trap hem dan dood want ze kunnen best gevaarlijk zijn!" Ik probeer geen paniek te veroorzaken maar ben maak hen toch duidelijk dat het verstandig is die diertjes meteen te elimineren en ze niet te behandelen als een alternatief troeteldiertje. Hij zet het beestje neer en de schorpioen is sneller dan zijn schoenen. Het wordt en hele strijd om het beestje uit te schakelen maar nonkel Paul wint (zich van geen gevaar bewust)! Na het ontbijt ga ik bladeren rijven in de tuin. Het lijkt wel herfst hier. De blaadjes dwarrelen overal neer en als je loopt, kraakt het onder je voeten. Een vijftal kruiwagens verdwijnen in de composthoop. Zo oogt de tuin weer veel zomerser. De zon is er ook weer en schijnt weer in alle hevigheid. Door mijn bezigheden in de tuin, ben ik vergeten de bache van het zwembad te halen. Het water is gestegen naar 29 graden.... pffff dat is te warm voor mij. Ik laat het wat bekoelen en werk binnen verder. Wanneer ik de post uit de brievenbus haal is mijn verbazing groot. De mooie geboortekaart van Tuur zit al in mijn bus! Amper twee dagen onderweg en hier aan huis besteld. Gek dat de kaartjes , die de meisjes, weken geleden, van op kamp verstuurden, nog niet zijn aangekomen?!? Na de middag vind ik eindelijk tijd om mijn kapotte vaatwas te ontmantelen en naar de déchetterie te brengen. Ik word daar vriendelijk geholpen, zoals immer en nu is mijn wasplaats weer heel wat ruimer. Wanneer ik aan het diner wil beginnen, slaat de bliksem alweer in en krijgen we een hevig onweer. Ik ken mijn weg naar de technische ruimte intussen goed en kan de schakelaar weer aanzetten. We eten nog gezellig buiten maar vanavond zullen we voor het eerst een truitje kunnen gebruiken. ....Donder, bliksem en regen maken vanavond het mooie weer. Mmmmmm slapen met een dekbed.....dat is lang geleden!
Het is vandaag de eerste bewolkte ochtend in Montclus, sinds wéken. Niet erg want ik heb een berg strijk te verzetten en er moet ook nog eens grondig gekuist worden. Dat komt me dus mooi uit. De gasten willen vandaag Avignon bezoeken en Danny moet ook naar Brussel sporen voor het werk. Ik heb dus het hele huis voor mij alleen. Met 29 graden vind ik het bijzonder aangenaam en rond het middaguur heb ik al veel werk verzet. Tijd voor een lunchke. Als ik alleen ben, zet ik me graag even voor het journaal van 13 uur. We horen al zo weinig Belgisch nieuws en ik ben benieuwd wat er te zeggen valt. Martine Tanghe kondigt in alle sereneteit aan dat het vandaag "de dag van de garnaal" is. De kaviaar van de Noordzee hoor ik haar nog zeggen. Djeezes , wat moeten ze nu nog verzinnen om een half uurtje te vullen in prime-time?? Wat dacht je van een dag van "de meloen" of nog beter ; dag van "de hondenbrokken"? Het is toch te gek? Moederdag is fijn, de dag van het kind, de student, de aidspatient, de klant, het openbaar vervoer......allemaal ok voor mij. Maar de dag van de garnaal?? Ik zit er nog een hele tijd aan te denken. De ministers gaan de garnaalvissers steunen, klinkt het. Ferm! Nu de kabaljauwvissers nog of er woedt straks een oorlog op onze geliefde Noordzee. ..Soit! Als ik dit allemaal verteerd heb, rijd ik nog even richting Saint-Ambroix om wijn te kopen in de cooperative. Onderweg loopt er een hond in het midden van de straat. Hij doet me aan Dumbo denken. Zelfde snoet en franke blik. Wit met caramelkleurige vlekken. Ik aarzel even of ik hem zal oppikken en het baasje opsporen maar hij zet zijn weg rustig verder en lijkt niet echt ondervoed. Niet tussenkomen, zegt het stemmetje in mijn hoofd....Wanneer ik hem in de achteruitkijkspiegel gade sla, bedenk ik me dat dit wel eens Dumbo's zusje kon zijn. Toen we Dumbo gingen halen waren er drie "accidentjes" in die nest. Papa Porcelaine had een onvergetelijke nacht gehad met mama Griffon. Hij had zijn eigen vrouwtje moeten zwanger maken maar per vergissing heeft hij nu bastaardjes gecreëerd, die niet als rashond konden verkocht worden. Brute pech voor de eigenaar maar voor ons geen probleem, we wilden altijd al een straathond. Onze voorkeur ging uit naar een teefje maar dat bleek al uitverkoren door iemand anders. Het teefje in kwestie was wit met caramelkleurige vlekken, de twee reutjes waren tricolore........Wij hebben natuurlijk den tofste uit de nest maar misschien zou hij het met zijn zusje goed kunnen vinden? We zullen het nooit weten.
Er staat een uitgebreid ontbijt klaar op deze wisseldag. De nieuwe gasten zijn gearriveerd en we moeten (met enige pijn in het hart ) afscheid nemen van Jo en Ria en de kids. Voor mij is het werken geblazen want alle lakens moeten gewassen en gestreken worden, de kamers gepoetst en de etensvoorraad aangevuld. Om 12 uur hebben we een afspraak met Belgische kennissen, die ook op zoek zijn naar een eigendom in het zoete Zuiden. Het klikt meteen en we praten honderduit over hun én onze belevenissen hier. We komen tot dezelfde conclusie: hier is het leven zoet. We brengen hen nog in contact met Julien, onze makelaar, die hen nog een pand wil laten zien in Barjac. We mogen mee en dat vind ik fijn. Huizen kijken is zowat mijn leukste hobby geworden. Bij een goeie fles rosé, sluiten we dit avontuur af en we beginnen te koken voor het diner. Maar de wespen zijn deze dagen wel bijzonder frank. We hebben nog maar een weekje om hen te verdelgen en weten echt niet hoe. Ik heb al lang een echte wespenpot. Vroeger moest je daar een beetje zoetigheid in doen en voilà, daar zaten ze gevangen op hun gulzige tocht maar dat werkt niet meer. Alles heb ik geprobeerd, van bier tot cola, van honing tot confituur, van bavarois tot ijsroom.... Deze wespen zijn anders! Vanaf het ogenblik dat er een stukje vlees wordt bovengehaald komen ze in grote getale onze maaltijd verstoren. Tante Annie heeft een idee! Je legt een stukje lekker vlees onder de wespenpot en dan hopen we dat ze omhoog vliegen en er niet meer uit kunnen. We zullen zien, het is het proberen waard. Er wordt gewed en gesupporterd....... en de éne na de andere wesp kruipt in de pot. We geloven onze eigen ogen niet. Na een tijdje zien we dat er een paar zijn, die via een duikvlucht toch weer ontsnappen. De snoodaards! Eén ding is zeker, ze amuseren zich en wij kunnen rustig eten. Aan het eind van de avond zitten er wel 15 in!!! Tante Annie heeft gescoord! Dat vieren we!! Ik kan je nu al vertellen dat er daar morgenvroeg maar twee wespen van overblijven. De rest heeft het hazenpad gekozen.........
Vandaag staat er heel wat op het programma. Er is weer wissel van de wacht en zelf moeten we gaan dineren bij Georges en Jeannine in Montelimar. Last minute wordt die afspraak afgebeld want de ouders van Georges zijn niet al te best en hij wil voor hen zorgen. Wij zijn er niet rouwig om want dat geeft ons wat ruimte. De gasten kunnen dan een uitgebreid ontbijt nemen om 10 uur en daarvoor gaan sporten. Sill vergat haar goede schoenen bij het klimmen en dat geeft de mannen een doel. Met de fiets naar Vallon voor een paar schoenen. En reken maar dat ze met schoenen terugkomen! Ook een zoek geraakte horloge wordt teruggevonden en de koffers kunnen gepakt worden. Op de affiche staat een artisanale markt in Barjac en daar willen we nog een kijkje nemen. Maar dat blijkt een dikke tegenvaller. Het leuke aan de markt is dat we het verlossende telefoontje krijgen: Kaat heeft een zoon, Tuur. Mooi! Gefeliciteerd lieve Kaat en Igor. Geef die kleine maar een dikke knuffel van ons. Thuis wordt de barbeque aangestoken en met de wind, die er staat , lukt het van de eerste keer. Daar zijn onze nieuwe gasten al. Opa, Christianne, Nonkel Paul en tante Annie. Twee van hen moeten vannacht nog in de buurt logeren want alle bedden zijn hier vol maar vanaf morgen zullen ze een aangename week hebben met toch eindelijk iets lagere temperaturen.....
In alle vroegte wordt er alweer gesport. De heren op de fiets, de dames willen gaan joggen. Blijkbaar is het jachtseizoen al geopend want de hele ochtend horen we een grote meute "Dumbo"s onophoudelijk blaffen (of eerder huilen). Er vallen ook schoten. De angst is groot om te vertrekken maar ik stel hen gerust. Ze kunnen veilig naar boven. Ik wil Dumbo mee sturen om hen te vergezellen. Dat doet hij graag en hij kent de weg maar ik vind hem niet. Zou hij zich bij de jachthonden gevoegd hebben? Neen toch?? Eindelijk vind ik hem, in de wasplaats, achter de deur, in de kast ! Onze grote held zit te beven als een riet. Bang van de jagers... het wordt nog een echte "woessie" klinkt het hier. Het verlate ontbijt smaakt als nooit tevoren en dan is er even tijd om te ontspannen bij een goed boek. Niet voor ons want we krijgen nog bezoek. Een voormalige collega van Danny, wipt op doorreis naar Montpellier even binnen. Het is een aangenaam weerzien. We hebben de tijd voor een babbeltje en een zwempartij voor zijn twee schattige dochtertjes, Sofie en Eva. Het zijn twee prima ballerina's en dat is hen aan te zien. Ze proberen zelfs een onderwaterballet en genieten ervan. Volgend jaar willen ze ook naar hier komen. Rond het middaguur, als ze vertrokken zijn, beginnen de grote werken in de keuken. Vandaag staat er verse, huisgemaakte paella op het menu en er moet heel wat gesneden en gekuist en gekookt worden in de keuken. Peter en Anna komen helpen. De heren genieten bij een leffe van het kokkerellen, terwijl de dames continu afwassen maar om 15 uur kunnen we aan tafel en geniet iedereen. Vanavond is er weer een abrivado in St Quentin la Poterie en we willen het onze gasten een keertje laten meemaken. De sfeer is er heel anders dan in Barjac maar we krijgen toch waar voor ons geld (bij wijze van spreken want dit is gratis allemaal). Spectakel verzekerd. Er is een hele ploeg "sterke durvers" maar het laatste jaar van de lokale VITO is ook paraat.....We roepen als gekken en applaudiseren als de stier gevat is. Jo en Danny geven nadien in de straten nog een staaltje van hun abrivado kunsten......te gek! We praten nog wat na onder een fonkelende sterrenhemel en realiseren ons dat het morgen alweer hun laatste dagje is.
