Vanmorgen om 8u30 stond ik, wat onwennig, in de Lostraat in Gent. Onmiddellijk werd ik heel hartelijk ontvangen door Veerle. Er lag een grijs mapje te blinken voor me op de tafel. Toen ik het opendeed zag ik heel duidelijk de impact van de testen. Een bundel met 580 vragen, 2 andere met elk 350 vragen en dan nog een testje of 4 met max 50 vragen elk. Veel werk voor de boeg dus. Ik had 3u de tijd voor alle vragen. Na een kleine 2 u was ik klaar. Had me voorgenomen erg impulsief in te vullen, zonder nadenken het eerste aankruisen wat ik dacht. En lukte goed. Al stel ik me nu wel wat vragen hoe ik het gedaan heb, zullen de antwoorden wel voldoen, zal alles wel ok zijn? Zal ik goedgekeurd worden?
Daarna volgde het gesprek met de psycholoog. Ze was een rustige mevrouw. Voelde me niet helemaal op mijn gemak, maar is ook niet de bedoeling dat ik een vertrouwensband opbouw. Heel wat zaken kwamen aan bod, mijn relatieverleden, mijn mama zijn. Mijn persoonlijke situatie, werk en thuis. Mijn band en opvoeding met Oona. Oona haar karakter en functioneren werden ook onder de loep genomen. En dan een aantal vragen over loslaten. Duidelijk gehoord dat dit een moeilijk punt is bij mama's alleen. Iets waarvan ik dus geen uitzondering ben. Tips gekregen om hiermee om te gaan, ook tips gekregen om Oona hierop voor te bereiden.
Heel wat info rijker, vermoeid van de lange vm, terug in mijn auto gestapt en huiswaarts gereden. Zou ik nu al mogen dromen dat mijn wens nu wel heel dichtbij komt of hou ik beter de boot nog een beetje af? Nog wat meer veiligheid voor mezelf inbouwen, wat als ik niet goedgekeurd ben...
Ondertussen contact gehad met Psypunt. De afspraak voor de testen liggen vast. Ik word op de rooster gelegd, 3u lang, op gebied van persoonlijkheid, sociaal functioneren en probleemoplossend denken. HELP!!!! De woorden alleen al brengen mij toch voor even uit evenwicht. Wat zal er daar als resultaat uitkomen... Nu nog wat onduidelijkheid over het gesprek, doordat de testen vrijdag (27/2) zullen gebeuren, is het nu niet zeker of dat gesprek om 12u nog kan doorgaan. Afwachten dus wat ze zullen vinden als oplossing...
Nog 2 keer slapen... Echt een heel spannend gevoel. De reden voor die spanning is niet ver te zoeken. Dit is compleet nieuw en onvoorspelbaar. Hoe zal ik het doen?
De data zijn ook wel ideaal gekozen. Op 10 maart komt het team bij elkaar. Dan beslissen ze of ik al dan niet geschikt ben. De wachttijd is zo relatief kort, gelukkig.. (Vooral voor mijn nachtrust!) Dan zal het enkel nog wachten zijn op het resultaat van de beslissing.
Al zit bij mij toch nog de vraag of ik ook een kopie kan krijgen van de resultaten. Of het mogelijk is dat ik hieruit iets kan halen naar de toekomst toe. Wie weet waar dit mij nog kan brengen ;-)
Deze testen en deze procedure vind ik persoonlijk ook veel spannender dan een inseminatiepoging, die poging is een onderdeel van een proces in beweging. Voor die beweging er kan zijn moet ik hierdoor geraken... Hoop dat mijn guardian angels hierboven me steun en hulp geven...
Na heel veel slapeloze nachten, na veel wikken en wegen heb ik dan toch een afspraak gemaakt met de gynae van AZ-Sint- Lucas. Dokter Coetsier was niet beschikbaar op de uren en dagen waarop het voor mij lukte, dus overgeschakeld naar dokter Van Renterghem.
Omdat het een nieuw gezicht zou zijn en toch een beetje onwennig alleen waren de dagen, vooral nachten dan, voor de afspraak een ware hel. Twijfels over of dit nu wel of niet de juiste beslissing was en is, zijn er helemaal niet. Dat punt ben ik al voorbij... Ik ben 32, mijn klok is heel enthousiast aan het tikken en heb geen zin meer om te wachten op de ideale partner om de rest van mijn leven mee te delen. Voor altijd is een heel hol begrip, geloof ik niet meer in. Ik leg me dan liever toe op iets waar ik mij veel beter bij voel, bij mama zijn. En dat allemaal zonder me in bochten te moeten wringen, mezelf buitenspel te moeten zetten of te veranderen voor gelijk wie. Telkens opnieuw plooide ik me in een andere richting, paste ik mij aan, mezelf zijn is blijkbaar niet genoeg voor een partner. Als mama ben ik de wereld voor mijn dochter, waarom dan niet zorgen voor uitbreiding, dan kan ik voor 2 schatjes de wereld zijn...
Ondertussen heb ik er inderdaad helemaal genoeg van, al dat relatie gedoe. De ene keer ben ik te braaf, laat ik me doen, de andere keer heb ik zodanig veel fouten en moeilijke trekken dat het te lastig is (en cru gezegd, kan misschien wel zijn maar is moeilijk te aanvaarden uit de mond van iemand die zelf een heel grote rugzak heeft, egoistisch is en niet kan functioneren binnen een relatie. Die dan maar alles op een ander afschuift, zonder te beseffen dat ik, zonder verwaand te klinken, misschien wel de enige ben die geduld genoeg kon opbrengen, die sprong en alles rond haar liet draaien. Die ook heel wat kon geven waar ze van droomde en wat ze ooit wilde bereiken. Ooit misschien komt het gevoel bij haar van dit is toch wel een gemiste kans. Maar de koppigheid en paardekleppen belemmerden op dat moment alles. Als sommigen wat meer geduld zouden kunnen opbrengen, zoals ik zelf kan, dan kan dit een wereld van verschil maken. Samenleven met iemand die psychisch aantal heel grote hindernissen te overwinnen heeft, ook verslaving, is een zaak apart, je moet het er maar voor overhebben... Jammer genoeg werd dit niet gezien. Maar nu genoeg over mijn afgesprongen relatie, waaraan ik helemaal niets te zeggen had. Respect voor mijn mening is ook ver te zoeken maar het is zoals het is. De draad terug opgepakt met Oona en ondertussen is dit een nieuw pad waarop we zullen wandelen. Mama en Oona op weg naar een broer of zus...
De weg naar een nieuwe baby, naar een klein patatje, is 1 met heel wat hindernissen. Na het gesprek van vrijdag bij de gynae voel ik mij nog altijd 'uitgeschud' Dat het niet simpel zou zijn, had ik wel verwacht maar dat het zoveel voeten in de aarde zou hebben, das een ander paar mouwen...
Na het gesprek had ik enerzijds wel een erg goed gevoel, een goeie klik gehad met de dokter, we begrepen elkaar. Ook kwam heel snel de vraag over de donor. Dezelfde leverancier als van Oona is niet meer beschikbaar, jammer genoeg. Welke donor wenste ik dan, als alles zou doorgaan? Ze hadden nog iemand met dezelfde kenmerken, bijna identiek, dus voor mij dan goedgekeurd. Hierdoor gaat de molen terug draaien. Ik moet een heel proces doormaken, en toch krijg ik alle papieren mee, moet ik voorkeur donor doorgeven, is heel het proces naar mijn gevoel in gang gezet. En wat als ik die testen niet doorkom?
Ik weet dat ik erg chaotisch klink, maar is ook gewoon allemaal chaos op dit moment...Wat staat er mij nu dus te wachten? Volgende week vrijdag een gesprek met Véronique, de psychologe. Die zal al eens peilen naar mijn motivatie, mijn verwachtingen. Die beslist dan samen met het team of ik de standaard procedure als alleenstaande moet volgen of niet. Of als er afgeweken zal worden... Naar mijn gevoel is er daar geen afwijken aan. Procedures zijn er om te volgen. Maar als ik die volg, hoe kom ik er dan uit. Hoe doorsta ik die 3 tot 4u durende testing. Mijn gedachten en karakter worden onder de loep genomen. Mijn stabiliteit en draagkracht worden getest... Als ik geen goeie dag heb, hoe kom ik daar dan door? In de wetenschap dat er heel wat afgekeurd worden, zal ik erbij zijn? Ben ik dan niet geschikt om iets te doen wat ik al een grote 3 jaar doe, nl alleenstaande mama zijn... Op dit moment is dit allemaal moeilijk te plaatsen en snappen maar ik begrijp ook wel wrm heel die procedure nodig is... Later deze week zal alles wel wat gezakt zijn en ligt de denkmolen stil. Dan zal ik nog eens gestructureerd neertypen wat er allemaal nog op de planning staat en wat er mij nog te doen staan. Maar met deze uitspraak van de gynae in mijn achterhoofd: "Je hebt 2 handen, op dit moment is er bij jou nog maar 1 die vastgehouden wordt. Dus snap ik heel goed dat je met jouw 2de hand nog een handje wil vasthouden..." De gynae, vooral heel menselijk en lief... Om te onthouden!
