De eenvoudigste elektronenbuis, de diode, bestaat uit een vacuüm getrokken glazen buis waarin een gloeidraad geplaatst is die dienstdoet als kathode, met daaromheen een cilindervormig metalen plaatje, de anode. Wanneer de gloeidraad wordt opgewarmd en de anode met voldoende spanning positief is gepolariseerd, zal er een elektronenstroom gaan lopen (Edisoneffect) wanneer de stroomkring tussen anode en kathode wordt gesloten. Maakt men de anode echter negatief ten opzichte van de kathode dan vloeit er geen stroom. Per definitie loopt een stroom van plus naar min, terwijl de negatief geladen elektronen van min naar plus gaan.
Andere elektronenbuizen hebben tussen de kathode en de anode een of meer roosters, roostervormige elektroden, die de stroom elektronen beïnvloeden. Een negatief geladen rooster stoot de elektronen af.
Het aantal roosters bepaalt de benaming van de elektronenbuis.
de diode heeft twee elektroden, en wordt voor gelijkrichting en demodulatie gebruikt.
de triode heeft 1 rooster - het stuurrooster - waarmee met een kleine spanningsverandering een relatief grote stroomverandering tussen anode en kathode teweeggebracht kan worden. Hiermee was de eerste versterker mogelijk.
de tetrode heeft 2 roosters, het extra rooster, tussen stuurrooster en anode, dient om de versterkingsfactor van de buis op te voeren. (tetra = 4)
de hexode, heptode en octode hebben respectievelijk 4, 5 en 6 roosters, en worden gebruikt als mengbuis in o.a. frequentie-omvormers en radio-ontvangers.
Een binaire optie of digitale optie is een vorm van een financiële optie. Het gaat om een complexe variant van de standaard financiële optie, met meestal afwijkende contractspecificaties.[1] Een digitale optie keert bij verval van de optie een vast bedrag uit of helemaal niets. Dit in tegenstelling tot gewone opties die meer waard worden naarmate ze meer in the money raken.
Belangrijk verschil tussen gewone opties en binaire opties is dat binaire opties nooit eigendom worden van de belegger. De belegger kan slechts speculeren op de koers van een financieel product. De financiële producten waarmee gehandeld kan worden bij binaire opties zijn voornamelijk te vinden in de categorieën: valuta's, aandelen, grondstoffen of indices.
Binaire opties zijn een riskant beleggingsproduct[1][2] met een lage financiële en technische instapdrempel. Ze worden via verschillende kanalen online aangeboden.[1][2]
Op 16 september 2016 heeft het AFM aangekondigd[3] samen met het Ministerie van Financiën aan de slag te gaan om een reclameverbod op binaire opties in Nederland te stellen.
Er zijn twee typen binaire opties: high/low en one touch. Bij high/low onderscheiden we nog de calloptie en de putoptie. De calloptie keert uit als de koers stijgt, de putoptie keert uit als de beurs daalt. Bij winst wordt de inleg terugbetaald en een vooraf vastgesteld rendement (vaak 80% of meer) uitgekeerd. De one touch kent twee scenario's bij expiratiemoment: 'in the money' en 'out of the money'. Bij het afsluiten van de optie voorspelt de belegger of de koers een bepaald niveau haalt voordat het expiratiemoment bereikt is. Haalt de optie dat niveau ('in the money') dan wordt de inleg plus het rendement uitgekeerd. Haalt de optie dat niveau niet ('out of the money'), dan verliest de belegger zijn inleg. One-touchopties zijn risicovoller; hier geldt dan ook een hoger rendement dan voor high/low-opties.
Een personal digital assistant ofwel een persoonlijke digitale assistent (ook: palmtop, zakcomputer of handpalmcomputer), kortweg pda, is een klein draagbaar toestel dat computer-, telefonie-, fax- en netwerkfuncties combineert. Een pda dient vooral als mobiele telefoon en persoonlijke agenda. Pda's worden grotendeels als verouderd beschouwd door de opkomst van de smartphone.
De term Personal Digital Assistant werd bedacht door John Sculley, topman van Apple in de periode 19831993.
Een pda is een 'handheld'-pc (handcomputer) die een modern, digitaal alternatief vormt van de papieren agenda. Een pda biedt immers een adresboek, kladblok, agenda en telefoonlijst. Vaak zijn er nog meer functies, zoals rekenbladen, tekstverwerking, databasemanagement, software voor het beheer van financiële zaken, uurwerk, rekenmachine, spelletjes, mobiele functies en gps-navigatie.
Een Personal Information Manager (PIM) is vaak onderdeel van een pda. Het stelt de gebruiker in staat om tekst in te voeren die later snel geraadpleegd kan worden, zoals een telefoonlijst.
Wat de pda voor veel pc-gebruikers zo aantrekkelijk maakt, is de mogelijkheid om gemakkelijk gegevens uit te wisselen tussen de pc en de pda. Dit geldt met name voor automatische synchronisatie, waarbij wijzigingen op de pc worden bijgewerkt op het draagbare toestel en andersom. Bij de meeste pda's wordt een houder meegeleverd die aangesloten wordt op een stopcontact en via een USB-kabel met de pc verbonden kan worden. Via deze USB-verbinding worden gegevens gesynchroniseerd. Zo kan bijvoorbeeld ingesteld worden dat nieuwe e-mail uit "postvak IN" op de bureaucomputer automatisch naar de pda wordt overgezet.
Kleine maar krachtige draagbare technologie heeft altijd op veel aandacht kunnen rekenen. In het bijzonder van mensen die op zoek zijn naar de laatste gadgets. De pda past in deze visie naast een ander bedrijfsitem van de jaren 90, de mobiele telefoon. De interesse vanuit de bedrijfswereld voor de pda is vooral te danken aan de voortdurend toenemende rekenkracht van deze toestellen. Het idee bestaat uit gemakkelijk gegevensbeheer gecombineerd met telefonie en internettoegang.
Een van de ontwerpproblemen was de vraag hoe de gegevens in te voeren. Het minitoetsenbord bleek niet erg handig om op te typen. Hierna kwam de Graffiti-tekenherkenningsoftware op de markt, die een aanraakscherm en een afgeslankt (gemakkelijk, snel aanleerbaar) alfabet gebruikte om gegevens te digitaliseren.
Het eindresultaat is dat de markt opgesplitst is in twee grote segmenten: apparaten met toetsenbordje en met een aanraakscherm uitgeruste toestellen zonder toetsenbord. De keuze van de eindgebruiker tussen deze twee hangt af van persoonlijke voorkeur en gewenste functionaliteit. Met betrekking tot deze twee soorten modellen ontwikkelde Microsoft dan ook twee verschillende versies van zijn Windows CE.
Hardware
Pda's zijn kleine computers met een processor, die al het rekenwerk uitvoert. Gegevens invoeren kan via een toetsenbord of aanraakscherm. De uitvoer gebeurt via een scherm (dat in zowel in kleur als in zwart-wit kan zijn).
Processor
Pda-processoren zijn anders opgebouwd dan desktopprocessoren omdat ze energiezuinig en kleiner moeten zijn. Daarom zijn ze ook minder krachtig dan desktopprocessors. De kloksnelheid ligt normaal gesproken tussen de 600-1000 MHz. De meest gebruikte processor is van het merk Qualcomm.
krachtige computer voor professioneel gebruik, die over gespecialiseerde hardware of software beschikt. Werkstation is ook de term gebruikt voor de loonadministratie.
testen en te simuleren door gebruik te maken van speciale software. In tegenstelling tot vele programmeertalen die gebruikt worden voor software, bestaat.
Ghost, wat staat voor General Hardware-Oriented Software Transfer, is een programma van Symantec om de inhoud van harde schijven te klonen. Het programma
Bill Gates werd geboren als zoon van een advocaat en een onderwijzeres. Hij heeft twee zussen. Hij werd door zijn ouders naar de Lakeside Prep School in Seattle gestuurd. Daar zag hij in 1968 een terminal die was verbonden met een timesharing-computer bij General Electric. Gates en Paul Allen, een vriend en latere zakenpartner, waren niet bij de terminal weg te slaan. Het tweetal werd zelfs hacker: ze braken in in het systeem dat de hoeveelheid verbruikte computertijd bijhield. Een lokaal computerbedrijf, dat inmiddels de computertijd op de terminal sponsorde, besloot hen daarom maar in dienst te nemen om bugs(programmeerfouten in een programma of spel) te vinden, in ruil voor een onbeperkte hoeveelheid computertijd. In de herfst van 1973 ging Gates studeren aan de Harvard-universiteit. Hij stopte daarmee toen Allen hem wees op de Altair 8800, een zelfbouwcomputer. Gates realiseerde zich dat voor een computer software nodig zou zijn. Hij belde MITS, de producent van de Altair, op en blufte dat hij samen met Allen een programma had geschreven - een BASIC-interpretervoor de Altair. Dat wilde het bedrijf graag zien. Gates werkte koortsachtig aan het programma en Allen kon het ten slotte aan MITS laten zien. Op 22 juli 1975 sloot MITS een overeenkomst met Gates en Allen om de rechten van hun BASIC-interpreter te kopen. Dit was de geboorte van Microsoft, het bedrijf dat Gates en Allen beide multimiljardair zou maken.
In 1994 trouwde hij met Melinda French. Het echtpaar heeft drie kinderen.
