8 jaar geleden. Positieve zwangerschapstest. Waw! Euforie alom. Ik herinner me nog dat ik aan het shoppen was en ik was zo in de wolken. Eigenlijk liep ik op wolken om het beter te formuleren. We vertelden het aan de dichtste vrienden en het fantaseren over het leven met een kleintje werd groter en groter. Wat voelden we ons gelukkig. Tot we telefoon kregen van de dokter. Mijn hcg waarden waren gedaald. Daarom had ik twee bloedafnames gedaan. De eerste was hoger, maar een twijfel om genoeg zwanger te zijn of te blijven. De tweede test vertelde dat de hcg waarden gedaald waren en er geen zwangerschap meer mogelijk was. Ik was zwanger, er was een vruchtje maar het is niet gebleven. Kort erna verloor ik bloed en werden tranen van geluk , tranen van verdriet. Dit gaat over een week in ons leven maar dat gevoel van hoog in de wolken te leven naar down the rabbit hole was verschrikkelijk. Het telefoontje van de dokter gebeurde op mn werk en ik zat er alleen. Ik kon het met niemand delen. Zo slecht voelde ik me. Ik wou verdwijnen. Weg van alles want ons geluk en ons fantaseren over ons minimensje werd in flarden gescheurd. Gedaan. Niets meer. Enkel een leeg gevoel. Jij kwam even voorbijvliegen en je verdween weer. Als ik erover terugdenk kon ik op weinig begrip rekenen als ik het achteraf zei tegen sommigen. Ze zeiden me dingen die ik niet wilde horen: ah, er hebben veel vrouwen dat. Dat komt veel voor. Of: dat wilt zeggen dat je zwanger kan worden. Heb ik daar iets aan? Neen. Absoluut niet. Mijn gevoel werd er niet beter van. Een schouder om op te huilen. Iemand die er was voor me. Geen preken of clichés had ik nodig. Mensen willen het misschien allemaal goed bedoelen maar sommigen zouden beter zwijgen. Eens stil zijn bij de gevoelens van iemand. En ja, het kan erger. Maar daar had ik geen boodschap aan. Ik zat met dat gevoel. Voor mij betekende dat alles op dat moment. Lief zijn voor elkaar en er zijn voor mekander. Zou het allemaal wat draaglijker maken op zo n momenten. waarom ik vandaag daar nu over schrijf? Het was in die periode dat we wisten dat de test positief was. Net voor de feestdagen. Het liedje van moby god moving over the face of the waters werd veel gedraaid in die periode. Ervoor en erna en het doet me daaraan terugdenken. Vandaag hoorde ik het terug en het verdriet van dat moment kwam weer even naar boven. Ik was mij aan het douchen met dat liedje. Het water stromend over mij en ik liet het gevoel toe. Toen hoorde ik mijn twee jongens gieren en brullen met hun papa beneden. Dit is nu. Mijn twee jongens waar mn hart van vol loopt. Dat is wat telt. Zij zijn mn geluk. We kijken vooruit. Maar vergeten doe ik het niet.
Soms komt dat gevoel. Dat gevoel om eens diep te gaan. Zowel naar het diepste punt van gevoel als het meest overweldigende gevoel. Om eerlijk te zijn, meer nood aan om naar dat diepste punt te gaan. Reden? Je gevoelens eens laten over je komen. Die gevoelens die in de kelder zitten. Ze eens triggeren zo. Ze even laten ontsnappen en tevoorschijn laten komen aan de buitenwereld. Wanneer gebeurt dit bij mij? Niet. Misschien daarom dat ik het soms wil. Over gevoelens praten is zo moeilijk. Ik denk soms teveel na. Dat ik de andere aan het ophouden ben. Dat ik niet boeiend ben. Het is makkelijker om te luisteren naar iemand. Zo sta ik niet in de kijker. Maar stiekem wil ik dat ook. Dat mensen echt luisteren en mij horen. Dat ze doorvragen. Dat ze, mijzelf kennende, het eruit moeten sleuren. Dat ze oprecht interesse tonen in mij. Ik denk teveel na. Ik denk teveel na over anderen. Vermoeiend. Als ik langsga bij mijn psychologe dan geeft ze mij dat gevoel. Ok, het is haar beroep en ze wordt ervoor betaald. Maar zij geeft mij erkenning, luistert echt naar mijn verhaal. Enkel oog voor mezelf. Ik vroeg es in een sessie hoe het met haar ging. Ze was dit niet gewoon zei ze. Ok, maar we zijn hier met twee en effe vragen hoe het is met je, kan geen kwaad he? Ik stel mezelf in haar plaats, drie zo n sessies op een avond, man. Hoe verwerk jij dat? Denk jij soms nog aan onze verhalen? Wat denk jij echt van me? Ben je eerlijk tegen me? Draait hier ook rond vertrouwen. Dat gevoel om eens diep te gaan. Zelf dit moet nog komen bij haar. Is een band dat je opbouwt en mezelf openstellen zal met kleine beetjes komen. Vertrouwen in iemand stellen vind ik moeilijk. Iets zegt dat je enkel jezelf kan vertrouwen. Is dat zo? Ken je jezelf altijd door dik en dun? Volgens mij is een mens tot veel in staat. Je weet niet altijd hoe je zal reageren op iets/ iemand. Tot je ervoor staat en dan pas weet je het. Ik hoop dat ik meer dan Enkel mezelf kan vertrouwen. Maar ik zal ze toch maar op een kleine hand kunnen tellen. Het verleden maakt je tot wie je bent. Het heden heb je zelf in handen. Maar het is verdomme moeilijk. Vandaar dat ik die rugzak wil wegsmijten. Delete knop waar ben je? En ik heb eigenlijk nog zoveel vragen. Vragen die niet zullen beantwoord worden. Wat moet ik daarmee doen?! Kwaadheid. Onrecht. Ik tegen de wereld. Er alleen voor staan. Soms beklijft mij dat gevoel. En het is niet zo. Ik sta er niet alleen voor. Maar het overweldigt mij. Meer dan ik zou willen.
Toen ik vorige blog schreef dacht ik de volgende dag er veel aan. Wat schreef ik nu? Zo negatief. wat zullen ze denken?! Maar vandaag denk ik: dat was mijn gevoel. Ik schreef hoe het toen voelde. Simpel. Ik moet niet schrijven voor anderen maar in eerste plaats voor mezelf. En liken de mensen het zoveel te beter. Zo kunnen ze lezen hoe ik mij echt voel. Want gevoelens beschrijven en over praten is niet makkelijk. Toch niet voor mij. Sinds kort ga ik terug naar een psychologe waar ik twee jaar geleden ook ging. Tijdens de zwangerschap en bij de geboorte van onze L werd dit stopgezet. Maar ik voelde bij mezelf dat ik er terug nood aan had. Dat ik me toch niet zo ok voel. Volgende week heb ik terug een afspraak. Ze probeert me te helpen om zakens van vroeger die invloed hebben op het nu te verwerken. Ik zei haar dat ik zo graag die rugzak zou willen wegsmijten, er niet meer aan wil denken en vooruit te gaan met mijn leven. Het negatieve weg en focussen op het nu. Jammer genoeg werkt het zo niet. Zij heeft specialisatie in de contextuele hulpverlening. Dus alles wat maar kan met familiebanden, gezin, loyaliteit te maken heeft. Ik deed er zelf mijn eindwerk over. Grappig want als je zelf uit een gebroken gezin komt en er dan over schrijft... en... nu zelf bij een psychologe zit die daarin gespecialiseerd is. wie had dit gedacht? Sowiezo naar een psycholoog gaan was een stap. Als je vader zelf psycholoog is, de beste dan nog dat hij altijd beweerde, maar het volledig verbrod heeft in zijn eigen gezin, ja... dat maakte het er niet makkelijker op. Graag had ik zelf psychologe geworden. Mijn vader zag dit niet in me. Hij vond het te hoog gegrepen voor me. 5 jaar studies in vergelijking met maar 3 jaar studies. Ja, dat is wel goedkoper. Wetende dat ze er geen cent voor betaald hebben want mijn oma had voor elk van ons drie een mooie som gespaard om te studeren later. maar de centen waren er niet voor 5 jaar studies te betalen zei hij. Mooi toch, de talenten van je eigen dochter negeren. Verwaarlozen zelf. Ja, volmacht op een bankkaart hebben... zo kan ik 100den anekdotes nog vertellen maar daar gaat het niet over. Ik wou als punt zeggen dat het niet evident was om naar een psycholoog te gaan omdat je geen goeie ervaringen hebt ermee.
laat ik deze blog afsluiten met iets positiefs. Manlief is voor 10 dagen in het buitenland voor zijn werk. Deze week heb ik verlof met mijn twee jongens en het voelt goed aan! De dagdagelijkse sleur weg en q time met mijn jongens. Druk? Jazeker, en vooral intens. Maar goed intens. Ook al lopen de nachten troebel, gebroken en onrustig verder. Het zit hem in kleine dingen die het mooi maken. Zij zijn mijn alles. En daar kan niks tegenop. Laat het verleden maar voor wat het was. Met hen ga ik verder.
Zomer. Zomerplanning. 9 weken- puzzel oplossen. In vele huishoudens een feit. Jaar op jaar. Momenteel steeds gelukt. Applaus. Aan al diegene die eraan meewerken en de puzzel helpen oplossen. Ik weet nog dat ik paar weken voor de zomervakantie begon zei tegen een vriendin dat ik zal blij zijn dat het terug school is. Duidelijk ritme. En ik weet wat er me te doen staat. Nu is het minder ritme, anders ritme. En toch zou ik er meer van moeten kunnen genieten. Doe ik dat? Ja maar niet genoeg. Kleine ( en mooie) momenten.. Woorden schrijven is makkelijk maar mindere woorden schrijven vind ik persoonlijk moeilijk. De woorden circuleren in mijn hoofd. Woorden die uitdrukken hoe ik me voel. Hoe ik over mezelf denk. Ik ben ergens mezelf verloren. En de wereld draait maar verder en verder en momenteel is iedere dag een struggle voor mezelf. Ik ben niet tevreden over mezelf. Hoe ik denk, wat ik doe, hoe ik soms doordraai in mn hoofd, de agressie die ik vanbinnen voel. Ergens het gevoel dat je luidkeels wilt brullen, tieren, schoppen,...dat het niet goed gaat met me en mensen rondom je wil, en aan de andere kant is het zo gemakkelijk om het leven verder te ondergaan en doen wat van me verwacht wordt. Ik zei het daarnet dat ik mezelf aan het verliezen ben. Hoe komt dat? Wanneer? Ik herken mezelf soms niet. Ik word soms moe van mezelf en ik loop soms weg van mezelf. Neen, ik voel me niet goed. Waar te beginnen?! Ene dag denk ik dat ik mijn leven niet aankan. De drukte. Ik snak soms zo naar even wat rust. Klein momentje rust. Ademen. Ik voel me opgejaagd. Het is al zo erg dat ik op momenten dat ik niet zou moeten opgejaagd zijn mezelf opjaag. Het zit zo in mij, het opjagen, de drukte. Ik walg ervan en ik doe er zelf aan mee. Hoe tegenstrijdig is dit?! Innerlijke rust. Neen geen yoga toestanden voor mij. Ik draaf teveel door. En ik was zo niet. Ik zou mezelf voorbijsteken momenteel. Deze blog zit vol negativiteit maar ik kan niet liegen. Het gaat niet momenteel. Ik wil terug ademen. Ik wil geen verdriet voelen. Geen agressie. Ik wil tevreden zijn over mezelf. Ik wil mijn leven omarmen met een lach. Een welgemeende lach. Maar dit lukt niet. Ik wil minder denken en meer gelukkig zijn. Ik wil ik wil...
Neerpennen moet ik doen. Schrijven wat ik voel. Ik zei het eerder nog en kijk, zoveel maand later en geen vervolg. In mn hoofd daarentegen speelt vanalles af. Vele malen gedacht, ja, dat is goed materiaal om te schrijven. Dat zou me goed doen. En dan niets. Hoe het komt? Tijd. De ziekte van tegenwoordig: tijd tekort. Of wat gemakzuchtig misschien. Kon je je gedachten op dat specifiek moment maar omzetten naar getypte woorden. Zover zijn we nog niet. Maar wel zover dat ik terug op mn blog zit. Goeie stap. Maar we zijn er nog niet. Belange niet.Vanaf september ben ik terug aan het werk. Grote verandering na half jaar thuis gezeten te hebben na de geboorte van zoonlief nummer 2. Ik vond het toen al druk. Grote verandering, alles herschikken terug in het gezin. Nieuwe structuren vinden. Welke structuur? Soms is er geen structuur omdat het 1 en al chaos is. Wij willen allemaal structuur, de routine terug vlug vinden erin, die draai moet er vlug terug zijn. Maar eerlijk gezegd, ik ben nog steeds niet op mijn plooien. Mijn job is helemaal vernieuwd voor me. We zijn overgenomen geweest door een grote firma en er is heel veel info op korte tijd te verwerken geweest. Plus het feit dat het gezin vernieuwd is van 3 naar 4 zorgen beide vernieuwingen voor heel veel spanningen, stresstoestanden, vermoeidheid en noem maar op. Een vriendin van me zei onlangs dat ik amper klaag daarover. Dat ik dat ook eens mag. Dat is waar, ik klaag niet graag. Het kan altijd minder goed. Het zijn fasen denk ik dan. Die nachten die onderbroken zijn. Het zal wel beteren. Ik ben al blij als ik 5 uur naeen kan slapen. Mijn kids geven me de kracht om verder te gaan. Ook al ben ik uitgeput als iets. Ik wil een goeie moeder zijn. En ik verwijt mezelf soms dat ik het niet ben. Ja, ik ben blij als ze slapen. Of als ik smorgens even tijd heb voor mezelf voor de ochtendrush. Of als ik paar uur naeen mag slapen snachts. Ik was niet zo. Ik dacht niet zo vroeger. Ouders die me zeiden dat ze blij waren dat hun kind tegen 7u in bed mag dacht ik van: wat?! Je hebt een hele dag gewerkt, een hele dag je kind moeten missen en dan wil je ze zo vroeg in bed stoppen?! 7 uur lukt hier niet. Praktisch niet en ook niet bij de kids. Je moet qualitytime hebben met je kids! Vragen hoe hun dag was, vragen hoe ze zich voelen of gevoeld hebben. Dat moet er gebeuren. En vandaag de dag, zou ik me meer kunnen vinden in het eerste geval. Erg. Hoe het komt? Ligt het aan onze kids? Neen. Absoluut niet.Volgens mij ben ik mezelf momenteel wat aan het verliezen. Ik wil niet zo denken. Precies of ik af wil van mijn kids. Verschrikkelijke gedachte. Ik voel mij ook vlug schuldig daarin. Mijn man is daar anders in. Ziet ze ook doodgraag maar hij kan het makkelijker loslaten. Kids krijgen is fantastisch. Ze leren je zoveel. Ook over jezelf . Vooral over jezelf. En dat is zo confronterend. Ik ben een stuk gebroken door mijn verleden. En de ene dag kan je er beter mee om dan de andere. En geniet je van de kleine dingen des levens en dat is soms kort, maar ze zijn er wel. Daar hou ik mij recht aan. En ja, tis nu dat we leven en we kijken vooruit en niet achteruit. Maar toch, littekens zijn er achtergebleven en dat maakt mij ook de persoon wie ik vandaag ben. Zelfvertrouwen is aan de lage kant. En als de kids mij dan tonen of zeggen hoe graag ze mij zien fleurt mijn hart helemaal op. Wat een geluk heb ik toch dat deze kleine wezentjes in mijn leven gekomen zijn! Zo slecht moet ik wel niet zijn denk ik dan😉Zij geven kracht. Voor hen ga ik verder. Zij maken ervoor dat mijn wereld er mooier uit ziet. Ik ben gek op hen, echt waar. Maar als ik over hun ga klagen dan voel ik mij echt slecht. Omdat het voornamelijk meer met mezelf te maken heeft dan met hen. Maar het komt goed. Stap per stap.
Eind mei vorig jaar wist ik dat ik opnieuw zwanger was. Wow! Blijdschap, vreugde en gelukzaligheid. Nu, deze tijd ongeveer , had ik wat bloed verloren. Niet veel, maar toch, het was bloed. Paniek. Spanning, onwetendheid, ongeduld. Wat een rollercoaster van emoties. Zo snel mogelijk een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Ons zoontje was mee. We hadden het nog niet verteld dat ik zwanger was want voor hetzelfde geld kregen we slecht nieuws te horen en dat wilden we hem niet aandoen. Gelukkig kregen we het verlossende nieuws dat alles in orde was met de baby! OEF! Verlossing. De gynaecoloog toonde aan zoonlief wat er in mama haar buik zat. Ok, met veel fantasie zag hij er een klein mensje in Die emoties die bij hem loskwamen op dat moment. Ongelooflijk. Het besef van hem dat hij grote broer zou worden. Ik was meer bezig met hem dan naar de echo te kijken moet ik eerlijk toegeven. Hij schreeuwde het letterlijk uit dat hij grote broer ging worden midden in het ziekenhuisDit moment ga ik nooit vergeten. Mooi en ontroerend. We zeiden dat hij het nog wat stil moest houden. Ik moest immers nog een week platte rust houden voor de veiligheid. Het was het begin van de grote vakantie en overdag zat hij op kamp. En effectief, hij heeft het kunnen stilhouden voor de andere kindjes dat er een baby in de buik van mama zat! Hij zei het me 's avonds telkens dat hij het nog niet gezegd heeft aan de kindjes. Flinkerd toch! Het plichtbewuste en het verantwoordelijkheidsgevoel zat er toen al in. 4 jaar was hij toen. We zeiden aan hem dat, als het schooljaar opnieuw zou beginnen, hij het aan iedereen mag zeggen dat hij grote broer zal worden. Dat vond hij een geweldige gedachte. Mijn angstaanvallen en schrik verdwenen langzamerhand en eindelijk kon het genieten verder gaan van de zwangerschap. Stilletjesaan begonnen we te dromen van ons gezinnetje van vier. Ja het werd concreter. Heerlijk gevoel. Dit gevoel bleef jammer genoeg niet. Eind augustus kreeg ik een telefoon waarin ik hoorde van de gynaecoloog dat ik een verhoogde kans had op een kindje met het syndroom van Down. De bloedafname had dit uitgewezen. Ik zie me nog levendig ( alhoewel op dit moment was levendigheid ver te zoeken) staan in de keuken. De grond zakte weg onder mijn voeten. Stilstand. Paniek. De gynaecoloog bleef maar ratelen en ik zei haar dat ik even tijd nodig heb om dit te verwerken. Dat ik al de rest eigenlijk niet gehoord heb wat ze me nog vertelde. Toen sprak ze over een NIPT test. Nog nooit van gehoord. Tot dat moment. Ok, dan doen we dit hé. Nu aub. Nu direct. Neen lukt niet. Ik moest nog twee dagen wachten om deze te laten uitvoeren. Wat?! De stilstand ging verder. Googelen. En wat nu? Wat wat wat. Mijn man was afgekomen van zijn werk. Steun. Troost. Och, en ons zoontje. Niets vertellen leek ons onredelijk want uiteindelijk zag hij ook hoe ik mij voelde. We vertelden het uiteindelijk op kinderniveau aan hem. Hij zei me: 'maar mama, jouw bloed zal goed zijn. Het komt goed.' Lieverd toch, ik zou jou moeten steunen en troosten; niet andersom...Na de nieuwe bloedafname voor de NIPT test was het wachten. Ik kan je zeggen, nog nooit heeft wachten zo lang geduurd voor mij. Drie weken. Drie doodsbange weken. Geen dromen meer, niet meer genieten. Lachen was een moeilijke opgave.Stilstand. Liefst had ik mij drie weken ingegraven. Dit kon ik niet maken tov zoonlief en mijn echtgenoot. Je moet recht blijven lopen maar diep vanbinnen ben je aan het crashen. En ook, er groeit een wezentje verder in je en je wilt die emoties en gedachten niet doorgeven aan hem. Je wilt er verder goed voor blijven zorgen. Hij heeft veel gevoeld op dat moment. Wees maar zeker. Ocharme. Het waren drie weken die ik van mijn leven niet zal vergeten. De dag voor mijn verjaardag kregen we het verlossend telefoontje dat er geen afwijking van het syndroom van Down was. Tranen van geluk. Ontlading, bevrijding! Wat een gevoel! Toen we het 's avonds vertelden tegen zoonlief zei hij heel nuchter: mama toch, ik zei het je toch? Je moet meer luisteren naar me Kinderwijsheid.Zo simpel en mooi maar vooral hartverwarmend. Hartverwarmend om te weten welke steun hij was (is) voor mij en zijn kleine broer. De liefde is enkel en alleen maar meer gegroeid naar zijn broertje. Ja, geen enkele zwangerschap is hetzelfde. Dat klopt. Het was er ene van heftige emoties. Maar ook ene terug vol liefde. En kijk nu, het is goed gekomen. Dat is het aller-allerbelangrijkste.
Sociaal wenselijk gedrag. Wanneer leren we dit? Als we het ( nog) niet hebben zorgt het soms voor bloos-er-maar-op-los momenten. Neen niet bij onze oudste zoon, wel bij mij. Ik denk bvb aan een situatie overlaatst waar hij een zelfgemaakt armbandje kreeg ( de oudste zus had dit gemaakt van dit kindje) Hij ontving dit en gaf het direct aan mij en zei dat hij het niet mooi vond. Ok, het was het zoveelste ' gepruts aka brol' dat er hier zou bijkomen. De mama stond erbij van dit kindje en ik overdreef om te zeggen hoe mooi het wel was het armbandje. Ik kreeg er ook ene omdat hij mij een lieve mama vindt. Wat denk je nu zelf? Zou ik het nog hebben dit armbandje? Jazeker. Ik vond dit lief en ik kan het niet over mijn hart krijgen dit weg te smijten. ( in het verzamelen en bijhouden van zijn tekeningen ben ik al iets beter geworden want op den duur heb je enkel en alleen een kamer nodig voor alle tekeningen) Onze oudste lacht ermee dat ik het nog liggen heb dit armbandje en ik zeg hem dat hij beter wat sociaal wenselijk gedrag zou vertonen. Mama toch, wat een moeilijke woorden voor een vijfjarige
Een kind is zo puur , zegt wat hij denkt. En dat is mooi ( soms grappig en gênant) want zo weet je wat je eraan hebt. Als ik terugdenk aan de begrafenis van zijn opa waren er een paar zo'n momenten. Die momenten had ik eerlijk gezegd wel nodig want het was al zwaar genoeg en door de 'humor en eerlijkheid' van een kind verlicht dit. Hij begreep maar niet waarom alle mensen opeens luidop aan het spreken waren op hetzelfde moment. Ik zag zijn verwondering midden in de begrafenis. Schattig, zijn gezichtje. Huh? Wat gebeurt er? Mama had toch gezegd zo stil mogelijk te zijn op de begrafenis van opa ? Ja, lieve schat, dat is bidden. ( begin maar uit te leggen)
Soms zou het zoveel gemakkelijker zijn alles te zeggen wat we denken maar de realiteit wijst erop uit dat dit niet altijd het beste is... Ik zoek het soms te ver, of denk te veel na over wat ik zou willen zeggen. Ja, dat is vermoeiend. Dat geef ik toe. Enerzijds heb ik bewondering hoe mijn oudste zoon non-subtiel het kan verwoorden. Vroeger dacht ik van mezelf dat ik een flapuit was, een zelfverzekerd vat vol zelfvertrouwen. Dit gevoel werd mij gegeven maar eigenlijk was dit niet zo. Mijn ouders noemden me toen ik klein was Miss Snack-bar omdat ik blijkbaar niet op mijn mondje was gevallen. Veel snack-bar is er niet meer van overgebleven moet ik toegeven. Het moeilijke bij mij is dat ik heel veel opkrop. Een binnenvreter zoals ze zeggen. Op den duur stapelt het zich zo fel op dat het eruit vliegt en ja, niet op de goeie manier. Waar ik het een stuk verloren heb die zelfzekerheid en vertrouwen? Ja dat leer je een stuk af door stukgelopen relaties en situaties. Ik moet toegeven door ouder te worden en in een goede stabiele relatie te zitten beterde dit terug. Ook door zelf mama te zijn van twee bengeltjes sterk je aan. Het verleden kan je niet wissen, het heeft je een groot stuk gevormd maar de toekomst maak je zelf.
Onze oudste heeft een goede portie zelfvertrouwen en dat vind ik goed. Overlaatst hadden we oudercontact. Geen haar op zijn hoofd die eraan denkt om op de speelplaats te gaan spelen op dat moment. ' Ik hoor graag wat ze zeggen over mij, mama, het zal wel goed zijn mijn rapportje, dat weet je toch hé' . Zalig hoe hij dit zegt. Zoals ik eerder zei, ik heb er bewondering voor. Houden zo dat zelfvertrouwen, die zelfzekerheid. Onze steun heb je zeker, lieve schat. Dit voor de volle 200%.
Mijn oudste zoontje was bezig met zijn Plopknuffeltje aan het tonen aan kleine broer. Kleine man vond het hilarisch. Fantastisch hoe die twee elkaar entertainen. Ik hoor ze dan gieren, geen kat die weet over wat het gaat maar wat een plezier ze hebben! Stralen doen ze, als ze elkaar zien. Ik word er helemaal week van als ik naar ze kijk . Opeens deed hij zijn knuffeltje weg en ging iets bouwen met zijn duplo's. ( laatste tijd wordt ie echt een krak in het maken van dingen) Even later vond ik zijn Plop niet meer terug en vroeg hem wat hij ermee gedaan had. Hij had een kist gemaakt voor Plop want hij was dood. Het was nu de begrafenis. Slik. Daar was het terug. Onverwacht. Ik moest nu stil zijn want de begrafenis was nu bezig. Dit was het. Wat speelt er toch allemaal in dat hoofdje?! Een maand geleden wist hij nog niet wat een begrafenis inhield en nu is hij bezig over een kist en begrafenis. Oh, dat wil je niet als mama dat je kind bezig is met kisten, de dood of een begrafenis. Het hoort niet, ik wil mijn kind beschermen en hem de vrolijkheid aanbieden van het leven. Maar helaas komt hij er vroeg mee in aanraking. Ik weet dat het deel uitmaakt van het leven, de dood. En toch, het is volgens mij een normale reactie. Je kind verdriet zien hebben omwille van een verlies van een dierbare breekt zo je hart. Zijn verdriet raakt mij zo. Ik wil het wegnemen van hem maar dat gaat niet. Moest ik kunnen doe ik het. Het is jammer maar het maakt nu al deel uit van zijn jong leventje. Ik zelf was 6 jaar toen mijn opa stierf. Ik herinner me nog flarden van de begrafenis. Ik zou mijn gedachten toen nog eens willen geweten hebben want als ik zag welke impact het heeft op mijn oudste zoontje. Toen ik het erover had met mijn broer wist hij niet meer dat ik aanwezig was op die begrafenis. Ja, toch wel. Zo hadden we op dat moment elk onze zorgen zeker? Elk ons verdriet, elk onze beleving ervan.
Verdriet is een vreemd gegeven. Ik word er ongemakkelijk van. Ik ben niet de persoon die nu dagelijks aan het wenen is. Maar moeilijke momenten heb ik zeker. Pink ik een traan weg? Ja zeker. Precies of wenen de enige vorm is van verdriet. Ik zei het nog tegen mijn man dat wij hier niet constant zouden kunnen zitten met verdriet want we hebben hier nog twee kids rondlopen ( alé toch ene loopt letterlijk rond, de andere ligt meer)Zij rekenen op ons, zij hebben ons nodig en wij hen. Tuurlijk is er ruimte bij ons voor het tonen van verdriet en om erover te praten. Ten alle tijde. Ze mogen ook zien dat wij verdriet hebben, want het is een menselijk gegeven. We hebben al samen geweend over opa. Dit maakt onze band nog sterker. Als ik hem verdriet zie hebben over opa moet ik het niet proberen weg te nemen. Er zijn voor hem, dat heeft hij nodig. Ik ben blij dat hij erover praat, dat hij zijn gevoelens kan uiten tegen ons.
Gisteren hadden we vrienden over de vloer en onze oudste was boven aan het spelen. Toen hij naar beneden kwam keek hij sip. Hij had een tekening gemaakt met een gezichtje dat verdrietig keek. ' zo voel ik mij nu , mama'. ' Weet je waarom mama?' ' Omdat ik aan opa dacht'. Op dat moment voel ik de drang om hem terug happy te maken maar ik moet het ook leren. Hij mag verdrietig zijn. We praatten er even over en toen speelde hij verder. Even later kwam hij met dezelfde tekening af. Hij had het doorstreept en een lachend gezichtje getekend. Mooi. Simpel. Het ene moment heb je verdriet, het ander moment gaat het beter. En dit is ook de realiteit, verdriet kan je opeens overvallen. En dat is ok. Net zoals de lach die dan terug getoverd wordt op dat lief gezichtje.
Tientallen keren dacht ik eraan iets neer te pennen. Als het niet meer was. Maar tijd stond niet stil en zo gingen de dagen, weken, maanden verder. Tot vandaag werden gedachten ook feiten. Geen uitvluchten. Neerzitten en typen. Niet zo moeilijk toch? Waarom wil ik iets neerpennen dacht ik bij mezelf. Dan kan ik me beter uitdrukken. Vind ik het niet goed, dan wis ik mijn zin. Ja in real life is het niet evident als je iets gezegd hebt dat je niet zo bedoeld hebt dit recht te zetten. Vaak heb ik het gevoel wanneer ik iets zeg, dit verkeerd overkomt. Toch bij nieuwe mensen of mensen die ik niet zo goed ken. Dan denk ik: heb ik dit nu werkelijk zo gezegd?! En sommige dagen denk je daar dan nog es over na en nog es over na en dan heb ik ook dagen waarvan ik er niet meer aan denk en zegt van: soit, go on. Ja een gesprek beginnen met iemand nieuw is niet evident. Bovenaan de lijst zal een praatje over het weer staan volgens mij. Ik zocht eens zinnen op ( grappig toch?) om nieuwe contacten makkelijker te maken. Eén ervan was vragen naar hun favoriete kaassoort. Euh... Ik zie het al voor me, je bent aan de praat geraakt met iemand en dan vraag je of ze van kaas houden en welke hun favorietje is. Dit zou een mooi genant moment worden ( of een hilarisch moment, hangt af van de persoon) Met eigen kids te hebben vergemakkelijkt het wel de gespreksonderwerpen. Je hebt een startpunt dat gemeenschappelijk is. Soms draait dit over naar andere items, soms ook niet. Je hoeft uiteindelijk niet met iedereen overeen te komen of altijd met iedereen te praten. Denk maar aan jezelf als je de kids afzet aan de school of aan de crèche voor je gaat werken. Ja en als iemand dan vragen begint te stellen over kaassoorten heb je het heel gehad Vriendelijkheid leer ik aan aan mijn kids. Beleefd zijn. Wuiven als iemand je overlaat op straat. Maar hoe leg je uit aan hen dat iemand je niet overlaat op straat, je niet helpt, geen goeiendag zegt en je liever straal voorbij loopt? Binnenkomen in een winkel en geen goeiendag krijgen. Verschrikkelijk vind ik het. Ik leer mijn kids aan om extra vriendelijk dan te zijn als je in zo'n winkel binnenstapt. Hilarische taferelen hadden we al!
Ja onze kids, ze zijn zo vrolijk. Twee jongens zijn het. Oudste is 5 jaar , kleinste is 4 maand. Een grote twee weken geleden leerden ze al de keerzijde van het leven ontdekken, de tristesse. Mijn schoonvader, hun opa is gestorven. Mijn man belde me ' s morgens met dit verschrikkelijk nieuws. Slik, dubbelslik, tranen. Ik mocht het nog niet zeggen aan ons oudste zoontje want hij wou erbij zijn bij dit nieuws te vertellen. Laat hem naar school gaan zoals het een gewone dag zou zijn voor hem. Vanavond samen vertellen. Wat? Moet ik nu een masker opzetten en gebaren dat er niets aan de hand is? Ja. Ok, cheer up moeder! Toch voor eventjes. Zoonlief wakker gemaakt. Die lach, die vrolijkheid van in de vroege ochtend maakt mij gelukkig. Maar ook triest want zijn opa is gestorven. Straks wordt dit nieuws verteld aan hem en weet ik hoe hartverscheurend dit zal zijn voor hem. Ok, nu focus op hem en op kleine broer. Geen tranen nu, hou ze in voor straks. Oef, we zijn er geraakt, grote broer is op school afgezet. Aftellen naar 16 uur. Is nog lang. De dag is ook chaotisch verlopen. Ook voor ons kleinste zoontje want spanningen voelen kids aan, hoe klein ze ook zijn. De klok ging verder. 16 uur. Nu ik dit neerpen hoor ik het geschreeuw van de oudste, het gesnik, de hunkering naar liefde en knuffels. Het breekt mijn hart. Dat moment zal me altijd bijblijven. Het breekt nu nog steeds mijn hart als ik zijn verdriet erover voel. ' ik ga nooit meer opa zien'. Je wilt je kind dan beschermen, omarmen met liefde en zeggen dat het goed komt maar het komt niet goed. Hij zal zijn opa niet meer zien. Zo abstract de dood om dit uit te leggen aan een kind van vijf. Het is al hard en moeilijk voor ons , wat moet dit niet zijn voor hem? ' Mama, het is de eerste keer dat iemand sterft waarvan ik zoveel hield' ' Ik was zijn beste vriend' Het is waar lieve schat. Kon ik maar in je hoofdje kijken en luisteren wat er in je omgaat. De juiste woorden vinden is nu niet makkelijk. Ik ben er voor je, ten alle tijde, dag en nacht. Je hoeft niet uit te leggen waarvoor je verdriet hebt, kom maar op mijn schoot. Huil maar. En dan denk je : dit hier is het allerbelangrijkste. Dit is de kern. Hiervoor doe ik het en voor hen ga ik verder. De juiste woorden vinden is nu niet belangrijk. De gedachte hoe ik overkom naar anderen, of welke zinnen er het best gebruikt worden bij nieuwe contacten, vervagen. Dit telt nu niet. Er zijn voor elkaar, dat is wat telt. Dat is de kern. Dat gevoel is onbetaalbaar. En soms is dit niet in woorden te omschrijven.
 "Wink"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
){kind=link}