Fruitsap is niet zo goed voor de tanden. Het bevat een bepaalde PHwaarde (= zuurte graad) die het glazuur aantast. drink dus fruitsap met mate of gebruik er onmiddellijk een kalkhoudend middel na zoals (mels-kaas). Die verminderden het zuur-effect.
er zijn heel veel pictogrammen en ik kan ze niet allemaal opsommen
1.recycleerbaar: het kan opnieuw gebruik worden 2.het groene punt: de verpakking is gerecycleerd of zal worden gerecycleerd 3.het ecotaksymbool: schadelijke verpakking
het hebt ook veel emoticons maar die hebben allemaal een heel andere betekenis
er bestaan 2 soorten glas. wit glas : dit zie je vaak bv een nutella pot of cola flessen gekleurd glas:dit zie je vaak bv bij rode wijn of gekleurde glazen of beelden
wat hoort wel en wat niet in de glasbak? kristallen glazen, kruiden potjes en waterflessen WEL borden, medicijnenflessen, ovenschalen, parfumflesjes, gloeilampen NIET
BEBAT-logo staat voor: Belgische baterijen wat bedoelt men met recycleren: hergebruiken waarom verzamelyt en recycleert men batrijen en accu's : omdat ze slecht zijn voor het milieu , ze zijn kankerverwekkend wat moet je doen meet lege baterijen of accu's : breng ze naar kga of bij de bebat afhaalpunten in de supermarkt wat betekent kga : klein gevaarlijk afval
Als men de zeep wil maken moet men door vele stappen gaan. Eerst moet men een kleurstof toevoegen. Ook moet men geur olie toevoegen. Aan wat? Men voegt deze twee aan zeepkorrels. Dit mengsel gaat dan zo de zeepmachine in. Daarin wordt het door een persplaat naar buiten gedrukt. Aan de voorkant van de machine lange slierten van zeep uit. De slierten zeep noemt men spaghetti. De zeep moet daarna wel goed worden uitgedraaid. Na het uitdraaien van de zeep wordt het gesneden naar verlange de gewenste breedte of dikte. Men snijdt de zeep handmatig uit. Se zeep word dan nog bedrukt met naam of logo en tenslotte nog verpakt.
Het eerste bewijs voor het gebruik van zeep is bijna vijfduizend jaar oud en stamt uit Babylon. Een cilinder van klei uit 2800 v.Chr. bleek een zeepachtige substantie te bevatten, en ook werd een Babylonisch kleitablet van 2200 v.Chr. gevonden waar een samenstelling op staat beschreven die mogelijk een zeepachtige substantie op zou leveren als er lang genoeg wordt gekookt. Ook de Oude Egyptenaren gebruikten regelmatig zeep, waarbij de oliën van zowel dierlijke als plantaardige afkomst waren. Romeinse plattelandsvrouwen zouden de reinigende werking van zeep bij toeval ontdekt hebben. De klei van de oevers van de rivier de Tiber bleek te helpen bij het schoonmaken van hun was, doordat het vermengd was met dierlijk vet en as. Dit zou afkomstig zijn van de tempel van de berg Sapo, een naam die in veel talen terugkomt in het woord voor zeep. Er bestaat echter geen berg Sapo en meestal wordt aangenomen dat dit een verzinsel is.
Romeinen en Grieken kenden van oorsprong de zeep namelijk helemaal niet; zij gebruikten oliën om hun huid te reinigen. Het laat-Latijnse woord sapo wordt voor het eerst door Plinius genoemd. Het is een leenwoord uit het Germaans: *saipo-, getuige een zeer vroege Germaanse ontlening in het Fins: saippua. Oorspronkelijk was het de term voor de rode haarverf waarmee Germaanse krijgers een schrikwekkend uiterlijk poogden te verkrijgen. Uit het Germaanse woord ontstonden het Engelse soap, het Friese sjippe, het Duitse Seife en het Nederlandse zeep. Via het Latijn belandde het woord in het Italiaanse sapone, het Franse Savon en Spaanse jabon[1].
Zeep werd tot de Tweede Wereldoorlog veel als schoonmaakmiddel gebruikt, maar gedurende de tweede helft van de twintigste eeuw is zeep bijna geheel verdrongen door andere detergenten zoals natriumdodecylsulfaat (ook wel natriumlaurylsulfaat genoemd).
