De Grieken en Romeinen maakten al gebruik van zonnekracht om hun huizen te verwarmen. Van de Romeinen is bekend dat ze van de eerste tot vierde eeuw na Christus de zogenoemde heliocaminus gebruikten. Dit was een met glas omgeven ruimte die dienden als zonneovens om hun badhuizen te verwarmen.

De Zwitserse wetenschapper Horace-Bénédict de Saussure (1740-1799) wordt vaak genoemd als de eerste die in 1767 een soort zonnepaneel bouwde, waarmee hij via de opgewekte energie liefst temperaturen van 110 graden Celsius kon bereiken. Deze uitvinding noemde hij de 'zonneoven'.

In 1839 ontdekte Alexandre-Edmond Becquerel (1820-1891) het zogeheten fotovoltaïsche effect. Becquerel maakte een opstelling met twee elektroden die hij in een elektrolyt zette. Via zonlicht steeg de hoeveelheid geproduceerde elektriciteit.

Volgende belangrijke stappen waren de uitvinding van de siliconencel en in 1908 door William J. Baileys, het gebruik van zonnepanelen in de ruimtevaart (vanaf 1954). In 1981 ontwikkelde men het eerste vliegtuig op zonnepanelen - dat vloog van Frankrijk naar Engeland - , gevolgd door een auto in 1982.

hoe werkt dat nu eigenlijk?

Zonnepanelen (1) bestaan uit meerdere zonnecellen die met elkaar verbonden zijn. Het kan gemaakt zijn van twee materialen, waarvan amorf silicium de goedkoopste is. Omdat de meeste zonnepanelen hoge energie omzetten, is er ook een omvormer (2) nodig. De omvormer zorgt ervoor dat de stroom uit de zonnepanelen omgezet wordt tot de juiste voltage (hoeveelheid energie). De stroom kan dan gebruikt worden voor eigen gebruik (4). Ook kan het hele systeem aan een elektriciteitsnet gekoppeld worden. Als er te veel energie wordt gewekt, kan de elektriciteitsnet de overgebleven energie terug leveren.

                                                                      dit is de Zwitserse wetenschapper en Alexandre-Edmond becquerel