Ik ben superbenieuwd naar wat mensen ervan zullen vinden. Ik hoop dat er sommigen zijn die dit lezen en er ook werkelijk iets aan gaan hebben. Ik wil gewoon mijn verhaal vertellen, maar ook een steun zijn voor mensen die hetzelfde meemaken als mij.

Mijn blog zal vooral over scoliose gaan, over mijn leven ermee, mijn dromen, verwachtingen enzovoort. Ik zal proberen elke week of om de paar weken iets te schrijven naargelang mijn inspiratie en de reacties. Ik wil mijn blog ’27 sweet dreams’ noemen, ik wil zeker 27 post maken met 27 dromen of verwachtingen voor de komende maanden. Mijn eerste droom is alvast dat veel mensen dit gaan lezen en het hen ook helpt.

Waarom 27? Wel 27 is voor mij ondertussen een heel speciaal getal geworden. Op 27 juni kreeg ik te horen dat ik geopereerd zou moeten worden, op 27 januari ben ik geopereerd, ik lag op kamer 327 en vandaag is het 27 februari. Waarom dromen? Omdat ik geloof in de Latijnse Spreuk ’Per aspera ad astra’, wat zo veel betekent als door moeilijkheden bereik je de sterren. Ik wil bij elke tegenslag blijven dromen van een gelukkigere toekomst.

27-02-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Juli 2015

Ik ben afgestudeerd, woehoew. Mijn toekomst kan eindelijk beginnen. Ik sta voor een van de belangrijkste, meest bepalende keuzes in mijn leven. Wat ga ik studeren? Ik weet al lang dat er 2 dingen zijn die ik ongelooflijk graag wil doen: geneeskunde en burgerlijk ingenieur-architect. Twee heel verschillende richtingen, maar toch wel een aantal raakvlakken. Ze hebben allebei hun pro’s en contra’s. Ik zou het allebei aankunnen dus wat doe je dan? Je doet studiekeuzetests, gaat naar infodagen, leest brochures, praat met mensen, denkt na, zoekt informatie op, doet mee aan ingangsexamens en nog altijd ben je er niet uit. De ene dag wil je het ene, ben je voor 80% overtuigt van je keuze en de volgende dag blijft er van die 80% nog maar 40 over en wil je weer liever het andere. Vervolgens begin je je weer vragen te stellen; ‘Wat is echt belangrijk?’ ‘Welke job zou ik graag doen?’ ‘Welke toekomst zie ik voor mezelf?’ ‘Wil ik een druk leven?’ ‘Hoe wil ik een carrière combineren met een gezin?’ ‘Welke dingen vind ik echt belangrijk?’ ‘Waar ben ik echt goed in?’ ‘Wat zie ik echt niet zitten?’. Misschien moet ik dan maar beginnen met lijstjes op te stellen van de pro’s en de contra’s, gebaseerd op deze vragen. 

Geneeskunde

Dokter zijn is een roeping, elke dokter heeft zijn eigen reden en verhaal achter waarom hij aan de studie is begonnen. Veel mensen maken iets mee waardoor ze zich geroepen voelen om geneeskunde te gaan studeren. Als je er ooit nauw mee in contact komt voel je je ertoe verbonden. Ik heb meer ziekenhuis en dokters gezien dan een gemiddeld persoon, dat maakt dat ik mensen heb meegemaakt die gepassioneerd waren door hun vak, die gedreven waren door wat ze deden, maar ook mensen waarbij ik me absoluut niet goed behandeld voelde. Een goede arts is iemand die technisch goed is, die kennis heeft maar die ook tegen zijn patiënten het juiste kan zeggen. Daarin wil ik het beter doen dan mijn dokters. Ik wil dat ze zich elk op een persoonlijke en respectvolle manier behandeld voelen, al is die persoon de 827e tegen wie ik dit zelfde nieuws vertel. Voor mij is het dan wel de 827e, voor hen is het een leven dat veranderd. Elk woord dat je zegt als arts is belangrijk, sommige mensen kijken maanden met hoop uit naar dat ene doktersbezoekje. Ik persoonlijk keek altijd met spanning uit om naar het ziekenhuis te gaan, al kreeg ik niet altijd goed nieuws, het was nieuws, zekerheid. Ik heb ziekenhuizen nooit echt met een negatief gevoel verbonden, ik zou graag in een ziekenhuis werken. Dokter zijn is een veeleisende maar zo mooie job, je bent dag in dag uit bezig met leven en dood, met geluk en ongeluk, hoop, opluchting, onzekerheid en verdriet. Je verandert elke dag levens. Niet altijd op een positieve manier, je wordt ook geconfronteerd met de kwetsbaarheid en beperktheid van het leven. Het is niet altijd makkelijk om daarmee om te gaan maar dat maakt de job niet minder de moeite waard.  Ik wil gepassioneerd en gedreven met mijn job kunnen bezig zijn, met plezier daar staan en ambitieus zijn. Een gezinnetje wil ik graag, al wil ik dat kunnen combineren met een carrière en daar heb ik soms wel schrik van. Ik wil genoeg tijd kunnen vrijmaken voor mijn kindjes, ik wil geen huismoeder zijn want ik wil ook mijn talenten kunnen benutten en geld verdienen om mijn kindjes een goede toekomst te geven. Het wordt een druk leven, maar het is vooral kwestie van plannen. Ik geloof dat je alles kan bereiken als je er maar genoeg moeite voor doet en als je het echt wil en erin gelooft. Ik ben geen geboren dokter, het is vanzelfsprekender voor mij om ingenieur te worden dan om dokter te worden; er zijn zoveel ingenieurs in de familie, ik ben creatief en ongelooflijk goed in wiskunde, heb inzicht, het zou mij perfect liggen en ik zou het graag doen maar tegelijkertijd denk ik er ook aan om eens iets anders te doen, om niet de logische keuze te maken. Als dokter zou ik iets kunnen betekenen, een verschil kunnen maken. Ik wil niet de dokter zijn die een persoon onderzoekt en zegt wat er mis is, medicatie voorschrijft en het daarbij laat, nee ik wil iets doen, ik wil actief een verschil maken, kunnen opereren. Ik wil zien wat er fout is en de persoon genezen. Ik heb geduld en kan precies en fijn werken, creatief denken, vooral praktisch creatief, niet fantasie-creatief, dat is iets wat ook belangrijk is in de geneeskunde. Je moet je houden aan regels, alles is clean en strikt en tegelijkertijd is er nog zo veel te ontdekken. Het menselijk lichaam is één groot mysterie, een mysterie waar ik toch graag een groot deel van zou te weten komen. Ik heb altijd gezegd dat ik geen dokter wilde worden omdat ik niet alle ziekten vanbuiten wil leren maar ik ben er slim genoeg voor, ik zie het als een uitdaging.

Burgerlijk ingenieur-architect

Toen ik klein was hield ik ervan om mijn playmobil of lego huisjes in te richten en te verbouwen, mee te gaan shoppen met mama voor interieur accessoires of mee te schilderen en klusjes te doen in de gerenoveerde huizen van mijn ouders. Ik hou wel van architectuur, het spreekt me meer aan dan gewone kunst. Een schilderij plak je tegen de muur, je kijkt ernaar en vind het mooi, soms roept het nog bepaalde emoties of herinneringen op maar daar blijft het dan ook bij, een huis, een gebouw kan zoveel meer betekenen, het kan nieuwe herinneringen creëren en houdt de oude bij. In een huis wordt dagdagelijks geleefd, het is onze veilige plek, een plek waar al onze dierbaarste spullen liggen, waar we met de voor ons belangrijkste mensen komen, een plek waar we onszelf kunnen zijn, onze thuis, veel meer dan gewoon een plaats waar we eten en slapen. Daarom vind ik architectuur zo mooi, het creëert een groot deel van de wereld rondom ons. Want wat zou de wereld zijn zonder, gebouwen, huizen, bruggen of pleinen? Het is een georganiseerde chaos, ik kan daar soms over nadenken, naar buiten kijken en denken aan hoe er honderden jaren geleden helemaal niets stond en hoe het tot wat er nu staat geëvolueerd is. Een groot deel van de opleiding gaat daarover; architectuurgeschiedenis. Daarnaast is ook heel veel wiskunde, iets wat ik ongelooflijk graag doe. Ik weet graag hoe iets in elkaar zit, bij geneeskunde is dat het lichaam, bij architectuur een gebouw, een gebouw kan bijna even ingewikkeld in elkaar zitten als een lichaam. Tenslotte is een van de belangrijkste onderdelen ontwerpen, ik vind het leuk om creatief bezig te zijn maar ik doe het veel te weinig. Ik kan ineens van die opwellingen hebben waar ik denk: ‘kom we gaan tekenen of schrijven of haken of naaien of koken’. Meestal duren die niet zo lang, ik heb een beetje druk nodig, een doel of een opdracht, anders geef ik snel op. Bovendien wil ik er iets uit leren, beter worden en dat is moeilijk op jezelf. Wat ik dan een nadeel vind aan de studie? Dat ik ervoor naar Leuven zal moeten gaan, het is veel verder, ik ken er niemand en ik zal mijn familie en vrienden veel vaker moeten missen. Ook heb ik minder een zicht over wat voor job mij eigenlijk later te wachten staat. Misschien wel een minder drukke als dokter, wat zorgt voor meer tijd voor een gezin, iets waar ik ook wel over nadenk.

November 2015

Ondertussen zijn we zeven weken bezig en ik ben ervan overtuigd dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Geneeskunde… Dat is het geworden. Eindelijk heb ik gekozen, eindelijk heb ik kunnen kiezen. Want het was zeker niet gemakkelijk. Ik heb altijd gezegd als ik niet slaag voor het ingangsexamen dan ga ik gewoon ingenieur doen. Maar toen ik niet slaagde knaagde het toch wel even. Ging ik mijn keuze echt laten bepalen door 1 momentopname? Ging ik echt zo snel opgeven? Wou ik echt mijn doktersdroom al opgeven? Nee! Ik was er net van overtuigd dat het juist dat was wat ik wilde doen, dokter worden, ik was dan wel niet geslaagd, het had mij net de motivatie gegeven om er voor de volle 100% voor te gaan, om echt mezelf te geven en om te slagen met glans. Ik begon te studeren, in de vakantie, zoveel als ik kon, ik begon strategieën te bedenken om mijn tijd en punten goed te verdelen en vooral niet te stressen. Mijn moeite was niet voor niets, als ik echt ergens voor ga, als ik echt ergens in geloof dan slaag ik meestal wel, en dat deed ik dan ook, met 27,5,/40, mijn topgetal. De keuze was meteen gemaakt en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad, ik ben gemotiveerd, geïnteresseerd en gepassioneerd met mijn richting bezig en zo zou het bij iedereen moeten zijn. En dat niet alleen, ik wil ook ambitieus zijn, al wil ik nu even afwachten in welk vakgebied dat zal zijn, iets wat ik echt geweldig vind en geweldig in ben, iets waar ik een verschil mee kan maken en kan streven naar het allerbeste.

Januari 2016

Het eerste semester en ook de eerste examenperiode zit erop. We zitten ongeveer in de helft van ons eerste jaar. De afgelopen weken waren stressvol, ik heb me voor de eerste keer echt moeten bewijzen. Het was toch wel wat wennen, totaal anders dan examens in het middelbaar. Daar weet je voor de examens waar je ongeveer staat, nu weet je dat totaal niet, je leert alles gewoon in één keer. Ook waren alles examens met meerkeuzevragen op de computer, het is dus niet gemakkelijk om in te schatten of het goed ging maar ik denk het wel. Het is nog even wachten op de uitslag. 

Februari 2016

Nu ken ik ook eindelijk mijn punten. Voor alles ben ik geslaagd, ik ben super gelukkig.

21-02-2016 om 11:48 geschreven door Sofie B.  

Scoliose, Sport en…

Sinusfuncties

Zelf heb ik scoliose, wat erop neerkomt dat mijn wervelkolom even plooibaar is als de nieuwe iPhone 6. Mijn rug bootst ook perfect de eerste letter van mijn naam na. Een medisch probleem waar veel misverstanden over bestaan en vooral heel weinig duidelijkheid. Als we al mijn doktersadviezen van de afgelopen 4 jaar in een grafiek zouden gieten, dan zouden we een sinusfunctie bekomen. De ene keer is het positief, de volgende keer weer negatief. Eerst mag ik iets wel, dan weer niet, het wisselt mooi af, alsof het ervoor gedaan is. Omdat mijn 4 jaar lang ritje in deze sinusvormige rollercoaster te lang en ingewikkeld is om helemaal te vertellen, zal ik mij beperken tot alleen sport. Scoliose en sport, ze zijn onherroepelijk met elkaar verbonden, maar hebben toch ook wel een soort haat-liefdeverhouding. Er is heel veel discussie over wat mag en wat niet, en iedereen lijkt wel een andere mening te hebben.

Scoliose wordt vaak beschreven als pijnloos. De kromming zelf voel je misschien niet, maar dat wil zeker niet zeggen dat er geen rugpijn is. Daar weet ik alles van. Ik heb zo’n standaard basispakketje rugpijn dat ik altijd krijg bij bepaalde dingen. Een van die dingen is lui zijn. Zelfs als ik niets doe en gewoon in de zetel zit, krijg ik rugpijn. Precies of mijn rug mij wil zeggen: “Sofie, schiet eens in actie!”. Met andere woorden is stilzitten dus niet goed en dat is net wat ik moet doen.

Ondanks alle pogingen om mijn rug te redden, ben ik toch een paar maanden geleden geopereerd. Twee staven en een paar schroeven in mijn rug en hoppa het is weer gefikst. Wel een jaartje niet sporten hoewel ik eerst van de assistent van mijn dokter na drie maanden mocht zwemmen, en fietsen na zes maanden. Zoals ik al zei, loopt alles in een sinusfunctie. Als ik de keer daarna ging, was het opeens een heel ander verhaal. “Had ik gezegd dat jij mocht zwemmen? Haha, nee, je zal het wel verkeerd verstaan hebben. Je mag alleen dobberen op het water.” Krijg ik dan een doktersbriefje met de toestemming een luchtmatras mee in het zwembad te mogen nemen? Dan zal ik zeggen dat ik om medische redenen enkel maar mag ‘dobberen’. Zelfs vijf minuten naar een winkel fietsen is volgens mijn dokter sport. Hm, die moet ik onthouden.

Voor ze mij veranderden in een halve robot was sport al een moeilijk punt. De scoliose die ik heb, is idiopathisch, zoals bij de meeste mensen. Er wordt wel onderzoek naar gedaan, maar alles blijft redelijk vaag. Men kan nog niet goed inschatten welke factoren een positieve of negatieve invloed hebben. Ik kan best begrijpen dat asymmetrische sporten (zoals hockey of tennis) je nog asymmetrischer maken en hoewel sommige dokters dit zelfs niet als een probleem zien, denk ik dat je het in erge gevallen toch beter laat. Er zijn er die vinden dat alles kan en mag. Dit zijn meestal de orthopedisten. Het ziekenhuis is als een autokeuring, je moet om de zes maanden op controle en bent gewoon één van de zo velen die elke dag door de scanner gaan en worden goed- of afgekeurd. Soms is het uren aanschuiven om maar vijf minuten bij een dokter te zitten. Ze zijn heel afstandelijk en maken zich té weinig zorgen over hoe de patiënt zich voelt.

Vervolgens zijn er sommigen die van het principe zijn: “wie niets doet, kan niets verkeerd doen”. Sorry, maar dat zijn de mensen die een eeuwig saai, routineus leven lijden en geen risico’s durven te nemen, terwijl dat juist iets is wat het leven boeiend maakt. Zo’n kritiek beschouw ik dan ook als té voorzichtig. Mijn huisarts was zo. Het is een goede huisarts, maar hij wist waarschijnlijk ongeveer evenveel van scoliose als mij in het begin. In het 1^e middelbaar leer je namelijk het zinnetje “Scoliose is een zijwaartse verkromming van de wervelkolom”.

En als er mensen met een zwarte of een witte mening zijn, dan zijn er ten slotte ook altijd de grijzen. Ik persoonlijk ben voorstander van de grijzen, de mensen die het meeste zorg hebben voor de patiënt zelf, die met je praten en je als mens zien, de kinesisten doorgaans. Veel dokters geloven niet in kinesitherapie, maar ik wel. Het kan een mentale en fysieke opluchting zijn. Ze hebben mijn rug drie jaar in een korset gepropt. Het maakt je rugspieren zo zwak dat oefeningen en sport juist ongelooflijk belangrijk zijn anders zak je als een pudding in elkaar. Oefeningen kunnen echt helpen als je rugpijn hebt. Ook gewoon iemand hebben die je op een persoonlijke manier behandeld, doet al veel. Zij kennen veel meer de praktijk.

Ik denk dat er nog veel werk aan de winkel is en dat je als patiënt best het doktersadvies een beetje relativeert en vooral zelf moet aanvoelen wat kan. Ik hoop vooral dat er in de toekomst meer onderzoek gedaan wordt en dat dokters meer gaan proberen luisteren naar hun patiënten en hen ook meer gaan infomeren. Mijn sinusvormige rollercoaster zal binnenkort geleidelijk aan overgaan in een hobbelig veldweggetje, want scoliose blijf je hebben (de schommelingen zijn echter minder erg), maar er zijn nog velen achter mij die hetzelfde te wachten staat.

 Groetjes,

22-02-2015 om 16:00 geschreven door Sofie B.  

16-01-2015 om 17:34 geschreven door Sofie B.  

06-12-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

20-09-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Er is veel gebeurt de afgelopen dagen, de vakantie is begonnen. 

Ik heb meegedaan aan het ingangsexamen geneeskunde op 1 juli en ik vond het eigenlijk best wel leuk om te doen. Het was een vermoeiende dag, vroeg opstaan, met de trein naar Brussel en heel de dag heel geconcentreerd examen doen, maar ik vond het zeker goed om gedaan te hebben. 

Er is een grote kans dat ik het volgend jaar voor echt doe en nu zie ik het helemaal zitten. Er was ook zo ongelooflijk veel volk, meer dan 5000 mensen in 3 gigantische zalen en dan 's middags, overal waar je kwam zaten er mensen. 

 Ik was ook wel benieuwd voor mijn uitslag want alhoewel ik er sowieso niet ging door zijn, ik wou wel weten waar ik nu al stond en waaraan ik moet werken voor volgend jaar. Er is een deel voor de middag over kennis in de wetenschappen (fysica, chemie, biologie en wiskunde) en een deel na de middag met een communicatieproef en een stilleesproef (in 2 delen).  

Het eerste deel was redelijk moeilijk, veel vragen over volgend jaar die ik nog niet had gezien, toch had ik 6 op 20. Mijn wiskunde ging het beste, ik had 6 vragen juist, 0 fout, 1 was weggelaten en de vragen die ik niet had ingevuld waren van het 6e. Dit deel is ook iets waar je makkelijk voor kan leren dus dat moet zeker lukken volgend jaar. 

Het 2e deel dan is eerst een communicatieproef met casussen om meer te zien hoe je met mensen omgaat en hoe goed je inlevingsvermogen is, daarop had ik 4,86/6. De stilleesproef ging net iets minder maar daar kan ik ook nog beter in worden. In totaal had ik 14,1/40 wat natuurlijk niet genoeg is om geslaagd te zijn. 

Ik denk dat als ik beslis om voor geneeskunde te gaan en mijn best doe dat ik erdoor kan geraken zeker.

Vorige week heb ik ook voor het eerst sinds mijn operatie terug gevlogen en zoals ze al zeiden, dat metaal in je rug zorgt er niet voor dat je piept als je door de controle moet. Gelukkig, zou wat gênant zijn anders. 

Ohja, de dag daarvoor ben ik ook even gaan fietsen. Ik wou popcorn maken met een vriendin maar de maïs was op dus we moesten naar de winkel. Te voet was net iets te ver en omdat ik tog dacht dat de dokter mij een paar dagen later de toestemming zou geven, gingen we maar met de fiets. Normaal fiets ik elke dag met haar naar school en nu was het natuurlijk lang geleden. 

Vorige week moest ik ook nog eens naar pellenberg voor een check-up. Ik heb de dokter maar heel kort gezien, hij keek gewoon even snel naar mijn litteken en zei dat alles in orde leek. Ik vroeg hem iets over fietsen want ik dacht dat ik dat mocht doen vanaf 6 maanden, maar opeens was hij heel negatief. Hij zei dat ik helemaal nog niets mocht doen want dat je na een jaar pas terug mocht sporten. 

Ik was zo teleurgesteld en gefrustreerd want waarom is naar de winkel of naar school fietsen sporten? Mijn school is 7 minuten fietsen en ik keek er zo naar uit om dat in september weer te doen want zo alleen te voet is toch maar saai na een tijdje. Maar bon, dat vond ik nog wel meevallen, niet fietsen de afgelopen maanden is niet echt een probleem geweest, ik heb genoeg bussen en trammen die in mijn buurt rijden en vrienden komen gewoon naar mij. Het ergste vond ik dat hij zei dat ik nog helemaal niet mocht zwemmen, dat ik gewoon mocht "dobberen" en al zeker geen baantjes mocht doen, en dat ik hem vorige keer gewoon verkeerd verstaan had. 

De vorige keer heb ik hem nog minder gezien en was het vooral zijn assistente die mijn vragen beantwoorde en zij zei dat ik na 3 maanden mocht beginnen met op mijn rug te zwemmen, wat ik toen ook heb gedaan en daarna ben ik overgeschakeld op crawl omdat dat gewoon makkelijker was. Ik heb nooit van iets last gehad, ik was juist dolgelukkig dat ik met kleine stapjes weer vooruitgang boekte en dat ik eindelijk weer een beetje mocht bewegen. 

Zwemmen is iets wat ik heel graag doe en het deed mij de andere dingen die ik nog niet mocht doen minder missen. Ik ben denk ik al 4 keer met een vriendin gaan zwemmen en was van plan het nog veel te doen en dat het nu opeens niet meer mag is heel teleurstellend. Vooral omdat ik het wel kan en nu moet ik opeens terug van nul beginnen. Ik zit wel in een dilemma of ik het advies van de dokter moet volgen of niet. Natuurlijk moet je altijd doktersadvies volgen, maar al vanaf het begin doe ik het beter dan gemiddeld, ik revalideer sneller dan andere mensen en zelfs de assistenten van mijn dokter zeiden een paar maanden geleden dat ik na 3 maand mocht zwemmen en na 6 maand mocht fietsen, op internet staat ook overal hetzelfde advies plus ik heb het al een gedaan en ik had geen last. 

Anderzijds is het belangrijk dat ik oppas wat ik doe want alles moet nog goed aan elkaar groeien. Ik heb al eens niet het advies van een dokter gevolgd (over mijn korset ‚s nachts dragen in de eerste maanden) en dat is niet zo goed afgelopen. 

 Ik denkt dat ik ga oppassen met wat ik doe terwijl ik tog geniet van mijn zomer. Ik wil veel gaan zwemmen, ik vertrek woensdag naar Frankrijk en we zitten vlakbij een meer dat perfect is om af te koelen want het kan er serieus warm zijn, maar ik zal het houden op een beetje zwemmen en wat ronddobberen op mijn luchtmatras. Op kamp wil ik mij wel niet te veel zorgen hoeven maken en wil ik zo veel mogelijk meedoen. 

 Vanaf september zal ik het wel weer even rustig houden.

14-07-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

  23/06/2014

Ik ben net klaar met mijn examens. Pff, 2 weken leren, vermoeiend… Maar goed, ze zijn denk ik allemaal wel goed gegaan en binnen 3 dagen heb ik mijn uitslag. Dan kan de zomer eindelijk echt beginnen, zalig…

Naar deze zomer kijk ik zo hard uit, het is niet het simpelste schooljaar geweest en ik ben blij dat volgend jaar een nieuwe start is. Geen honderd lesuren meer missen en moeten inhalen, geen trolleys meer om mee te sleuren, niet meer te voet naar school moeten en vanaf januari eindelijk weer L.O. kunnen doen. Het is ongelooflijk hoeveel er op 1 jaar kan veranderen, een jaar geleden ging ik er nog vanuit dat ik over een paar dagen mocht stoppen met mijn korset te dragen, nooit gedacht dat ik een jaar later al geopereerd zou zijn. 

Veel mensen vragen mij of het anders voelt nu, of ik minder rugpijn heb en of ik die staven voel zitten. En eerlijk gezegd weet ik daar nog geen goed antwoord op. Het is moeilijk om mijn ‚nieuwe’ rug nu al te beoordelen. Ja ik heb nog wel regelmatig rugpijn en het voelt meestal wel hetzelfde als ervoor en ik weet niet hoe deze gaat evolueren. En of ik de staaf voel? Geen idee, ik beweeg nog niet zo veel dus dat zal ik pas beseffen als ik alles weer mag doen. Mijn rug is wel nog redelijk gevoelig voor aanrakingen, sommige plaatsen doen pijn en op andere plaatsen heb ik totaal nog geen gevoel.

Vandaag:

Exact 1 jaar geleden kreeg ik het slechte nieuws over mijn operatie, toen leek dat voor mij het einde van de wereld en een enorme teleurstelling. Ik gaf mezelf eerste de schuld en het was zo van tja Sofie, ge hebt gefaald en nu klinkt dat misschien heel erg maar ergens heeft het mij wel geholpen. Het was voor mij zoiets van oké nu ga ik er alles aan doen om beter te worden en ik ga hier zo hard mijn best voor doen en dat gelde niet alleen voor mijn gezondheid maar ook voor mijn schoolwerk. Gisteren kreeg ik mijn rapport: A-attest, jaartotaal van 76, 84 op examen wiskunde en felicitaties van mijn leerkrachten dat ik mijn afwezigheid zo goed heb opgevangen. 5e jaar is sowieso het moeilijkste jaar en ik ben zo blij dat het voorbij is. Ik kijk zo hard uit naar volgend jaar: laatste jaar, chrisostomos en eindejaarsreis. 

 Maar nu eerst zomervakantie, morgen ga ik met mijn beste vriendin naar Rotterdam om te shoppen.

27-06-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

29-05-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.  

Eergisteren was het dan eindelijk zover, eindelijk terug zwemmen. Zwemmen lijkt misschien niet zo heel speciaal, maar dat was het wel voor mij. Het is de eerste sport die ik terug mag doen en het is weer een belangrijk stapje verder in mijn revalidatie. Ik was best wel een beetje zenuwachtig. Ik vond het wel heel spannend, ik was ook heel benieuwd hoe het zou zijn en hoe ik mij zou voelen. Of ik nu op een andere manier zou moeten leren zwemmen en of ik niet te onzeker zou zijn om ineens voor zoveel mensen mijn litteken te tonen. Toch keek ik er vooral hard naar uit, ik heb altijd al graag gezwommen.

Gisteren was dus de dag, 12 mei 2014 om 18u, samen met een vriendin. Ik had mij thuis al omgekleed en keek nog even in de spiegel. En ja, het litteken viel niet te verbergen, iedereen zou het duidelijk kunnen zien. Ik wilde het ook niet verbergen, het is wat het is, ik ben wie ik ben, en ik zou wat dan ook genieten van mijn speciale dag. Toen we binnenkwamen in het zwembad was er wel redelijk veel volk, maar ik lette helemaal niet op de mensen rond mij, het kon mij ook niets schelen. Eerst begon ik met schoolslag, maar dat ging wat moeilijk omdat ik mijn hoofd nu nog moeilijk kan optillen. De dokters hadden mij ook gezegd dat ik best eerst probeerde om gewoon op mijn rug te zwemmen, dat probeerde ik in het begin, maar dat doe ik normaal nooit dus het voelde wat vreemd en zo kon ik ook de andere mensen niet zien waardoor ik wel tegen een paar mensen bijna botste. 

 Uiteindelijk probeerde ik crawl en dat lag mij toch het beste, dat ik ook wat ik het liefste doe. Alleen was er 1 "spookzwemmende" (of een Engelse, want zo wou links zwemmen terwijl iedereen in beide richtingen rechts aan het zwemmen was) bomma die uit de verkeerde richting kwam (die ik met mijn kop in het water natuurlijk niet zag aankomen) en in schoolslag recht tegen mij zwom, tss, de benidorm basterds van tegenwoordig. Er was eigenlijk gewoon veel te veel volk die dag. 

 Zo veel heb ik nu ook niet gezwommen, het was ook leuk om met die vriendin aan de kant wat bij te praten. Voor een eerste zwemervaring was het zeker geslaagd, ik ging moe en voldaan naar huis en ik wil 100% zeker nog veel gaan. Liefst ga ik nu elke week zwemmen om mijn conditie en rugspieren een beetje sterker te maken wat waarschijnlijk nu de examens eraan komen even niet zal gaan, maar we zien wel.

Wat heb ik dan nog gedaan deze week? Wel, ik zit in mijn voorlaatste jaar secundair onderwijs, dat betekent dat ik volgend jaar moet kiezen wat ik zal verder studeren en het komt dus spannend dichterbij. De laatste tijd sta ik er wel meer en meer bij stil, ik ben beginnen kijken naar wat mij interesseert, heb een paar tests gedaan ook. De dingen die overal wel terugkwamen waren medische dingen zoals geneeskunde, klinische psychologie en farmaceutische wetenschappen en dingen met wiskunde. Wiskunde en wetenschappen zijn wel 2 dingen die mij altijd heel hard geïnteresseerd hebben (vandaar mijn richting wewi8), maar ik heb nooit echt een 100% duidelijk beeld gehad over dingen die ik daarmee wil doen. 

 Hoog op mijn interesselijstje staan momenteel geneeskunde en architectuur. Ik weet dat geneeskunde een heel zware en boeiende richting is en dat ik er goed moet over nadenken. Daarom heb ik ook beslist om dit jaar al mee te doen aan het ingangsexamen, om te weten hoe het is, om mijn kennis eens te peilen en vooral om te zien of het me echt wel ligt en of ik bereid ben het volgend jaar voor echt te doen. Mijn eigen ervaring met mijn rug heeft voor een deel ook wel meegespeeld denk ik. Het heeft sowieso wel een interesse voor het menselijk lichaam bij mij opgewekt, ik vind het wel leuk om te weten hoe sommige dingen werken en hoe sommige ziekten ontstaan. Toen ik te horen kreeg dat ik scoliose had wilde ik ook meteen weten wat het was, wat de oorzaken en de gevolgen waren en hoe er iets aan gedaan kon worden. 

 Anderzijds ben ik ook wel graag creatief en wiskundig bezig en zou een richting als burgerlijk ingenieur-architect mij ook wel liggen. Ik heb nog even tijd om rustig te denken, in brochures te bladeren en mijn keuze te maken. Misschien ga ik binnen een paar maanden wel een totaal andere richting uit. We zien wel wat er komt.

14-05-2014 om 00:00 geschreven door Sofie B.