't Is er eindelijk nog eens van gekomen. Ik zal wat tekst bijvoegen op mijn blog. Normaal was het de bedoeling dat ik dat wekelijks ging doen maar de weken gaan zo vlug. Maar niet zeuren niet zagen, get up en begin eraan. Ondertussen is er al weer veel gebeurd.
Ik ga al terug werken van 13 oktober en dat valt reuze mee. Ik werk nu part- time en moet dus 1 week (hard) werken en dan 1 week (een beetje minder hard) werken. Ona gaat naar Lieve, de dagmoeder, waar ze het reuzengoed stelt. Lieve is dan ook een schat van een dagmoeder waar ik met een gerust hart Ona achterlaat. De eerste dag dat Ona bij Lieve was is Ona in hongerstaking geweest. Ze wou de ganse dag niet eten en niet drinken. Lieve heeft zich in alle bochten gewrongen om Ona toch maar een beetje eten in haar mond te laten verdwijnen maar Ona houdt voet bij stuk, met Ona valt niet te leuren. De 2 de dag ging het al veel beter en hield ze het niet meer vol om haar mondje dicht te houden. Onze meid eet dan ook heel graag. De eerste 4 dagen weende Ona toen Kurt haar bij Lieve achterliet en de 5de dag was er al geen traantje meer te zien. Gelukkig maar.
Ona kan heel boos zijn. Als ze iets doet wat niet mag en ik zeg "Neen Ona, dat mag niet!" dan gooit ze met hetgeen ze in haar hand heeft en weigert om me aan te kijken. Van een koppige chinees gesproken. Ze weet ontzettend goed wat ze wil en niet wil. Gelukkig duren de boze buien niet lang. Het is best grappig om dat kleine meisje zo boos te zien. We zullen daar nog wat mee tegen komen, denk ik.
Vorige week zondag, 14 november, was het babyborrel. We hebben dit in een zaaltje laten doorgaan en we waren best tevreden. Heel veel lieve mensen kwamen Ona bezoeken en Ona vond het best leuk. Ze heeft in de ganse namiddag maar een klein tukje geslapen en voor de rest veel van hier naar daar en vooral veel gegeten; een cakeje en een beetje chocolademousse en nog een koekje en ....
Op maandag was ze een beetje over haar toeren, ze had koorts en heeft de ganse dag ontzettend veel geslapen en ... heel veel moeten hoesten, dus... op dinsdag naar de kinderarts: valse kroep en een lichte bronchitis. Ze zag echt af. Aerosollen was de boodschap. Op donderdag en vrijdag (toen ik terug moest gaan werken) is er bij ons thuis, een lieve dame (van onze ziekenbond) voor Ona komen zorgen. Best handig zo'n opvang voor zieke kinderen want nu moet je eens heel eerlijk zijn, waar is een kind het best als hij ziek is?... in z'n eigen huisje natuurlijk.
Onze Fee is momenteel niet thuis. Ze is met de scouts op Belofteweekend te Ingelmunster. Vrijdag avond moesten ze om 19u15 in het station van Oostende zijn en zondag om 16u15 mogen we haar terug halen in het station van Oostende. Je kunt niet geloven hoe stil het hier is zonder haar. Ik mistte haar al van het moment dat ze de deur achter zich dicht deed. Wat zal ik blij zijn als we morgen 16u15 zijn. Hopelijk stelt ze het heel goed maar daar twijfel ik eigenlijk niet aan. Fee is een echte russelutte zoals wij dat zeggen op z'n westvlaams. Ze houdt ervan om plezier te maken, te lachen en zotte toeren uit te halen. Hopelijk zal de leiding haar temperament aankunnen want ze kan nogal hevig zijn, onze Fee.
Zo, morgen zet ik er wat foto's bij en hopelijk moeten jullie nu geen 3 maanden wachten voor ik er iets nieuws bij typ, ik beloof dat ik mijn best zal doen. Bij deze nog een dikke slaapwelkus XXX
