Ik weet niet of in dit formaat ( het maximum toegelaten door de moedersite bloggen.be ) het bord voldoende leesbaar is, daar staat Duvel tripel hop 3,5 ( taalfout of niet, dat laat ik in het midden ) maar reden genoeg om een pittstop in te lassen bij Sas 6. Ik plaatste ergens in maart al eens een foto van deze, wegens te vroeg in het seizoen, nog gesloten vaste stopplaats, maar bij deze uitzonderlijk mooie herfstdag waren ze gelukkig wel open. We hadden er al een prachtige wandeling door het Prinsenpark op zitten, dan even verder rijden tot hier, nog even door het bos lopen, dan een koffie met een stuk taart, en de Duvel daar na maakte het helemaal af. Het leven van de fotograferende, cachen zoekende, gepensioneerde muzikant heeft zijn goede kanten.
In vergevorderde staat van herfsttooi staan ze er bij, de reuzen in het park. Het dichte lover dat in de zomer voor verkoeling zorgde voor de vele wandelaars en bezoekers is van boven naar beneden verhuisd en de kleurenpracht ligt uitgespreid op de grond. Slechte tijd om op die plek te gaan zoeken naar geocachen waarvan vermeld staat dat ze tussen de tenen van een boom liggen. In het park van Kasterlee zou er inderdaad eentje verborgen zitten op die manier, ik heb de onderkant van alle mogelijke bomen grondig geïnspecteerd, tussen hun tenen gekieteld op alle mogelijke plekken maar niks gevonden, bij het did not find-loggen thuis zag ik dat de vier zoekers voor mij ook geen succes hadden misschien is ie wel gewoon weggenomen door de muggles. Helemaal zonder resultaat was mijn bezoek toch niet, want ik heb er enkele mooie fotos aan overgehouden.
Heerlijk herfstweertje vandaag. Ik kon het vrouwtje overtuigen nog eens een rondje mee te fietsen. Zalig rustig langs de, in deze tijd van het jaar niet meer zo drukke gebruikelijke routes rijden, doorheen de late herfstkleuren, er zijn minder prettige dingen te bedenken op een doordeweekse dinsdag. Onderweg enkele geocache-kes oppikken - het vrouwtje begint de smaak ook te pakken te krijgen -, enkele keren aanleggen in een gelegenheid waar ze toevallig Duvel verkopen, en tussendoor ook nog eens stoppen om wat fotos te maken, zo kom je de namiddag wel door... Langs het kanaal tussen sas 7 en sas 8 zag ik dit wel erg diep liggende binnenschip al van ver aankomen en het golfjespatroon dat ie maakte viel me op. Fiets aan de kant, fototoestel uit de fietstas en klik, klik, klik een pseudo HDR tonemapping in Dynamic Photo 5.0 leverde dit plaatje op.
Zeer tegen mijn gewoonte en met als extra bonuspunt het feit dat het maandag is, ben ik er deze morgen eens erg vroeg uit gekomen. De mist, waarin we gisteren nacht naar huis moesten, zou wel hardnekkig genoeg zijn om tot een stuk in de voormiddag fotomogelijkheden op te leveren, veronderstelde ik. We hebben in de buurt nog al wat natuurgebieden die als decor kunnen dienen om het soort sfeerbeelden te maken die ik in gedachten had en het is puur toeval dat ik aan de Snepkensvijver terecht kwam. Ter plekke bleek evenwel dat ik in mijn haast niet meteen het meest geschikte schoeisel had uitgezocht om dicht bij de oever te geraken over de zompige ondergrond en de erwtensoep was te dicht om van op afstand met water en wazige overkant iets te komponeren zodat bomen en uitgebloeide heide de herfstige mistwereld maar moesten illustreren. Ik ben er een hele tijd aan de slag geweest en na nog enig photoshop werk thuis ben ik best tevreden over het serietje dat ik kon maken. Dit is een van de resultaten.
We hadden het druk vandaag. Deze middag zouden we gaan eten in het scholeke in Wuustwezel, kwestie van de onderwijsinstelling enige steun te geven om de steeds maar minder wordende vanwege de regering toegekende subsidiëring te kompenseren. En dan moesten we ook nog gaan mosselen eten in Lommel deze avond om de voetbalclub van neefje Kenny te sponsoren. Een mens zou er niet meteen impulsen in vinden om aan vermageren te denken Toen we van de ene eet-activiteit naar de andere reden en bijna in Lommel waren zagen wij de mist als het ware neer vallen over het Kristal-park, het gloednieuw bouwrijp gemaakte industrieterrein waar voorlopig het uitzicht in alle richtingen nog onbelemmerd is. Ik wilde graag wat mist fotos maken, had geen statief meegebracht, en terwijl ik daar doende was, leunend tegen een paal om de sluitertijd niet al te kort te moeten houden, zag ik ineens een fietser met hond uit de mist te voorschijn komen. Veranderen van onderwerp dus en uit de losse hand snel enkele keren afdrukken okee hij is niet 100% scherp, maar de sfeer is wel precies wat ik zocht.
In Kasterlee kent iedereen wel de Witte Molen, en dan bedoelen we niet alleen de horeca-zaak. En Keeses Molen langs de invalsweg vanuit Geel, daar kun je ook niet naast kijken. Meteen er even bijvertellen dat die binnenkort gedemonteerd wordt om een grote revisie te krijgen waarna ie weer in al zijn glorie op zijn plaats zal komen. Maar de Zwarte Molen daar hebben er nog niet zo velen ooit van gehoord. Toch staat er in de bossen ten noorden van het dorp een ruine van een bouwwerk dat ooit zo genoemd werd. Mijn oog was er vorig jaar tijdens het fietsen al eens op gevallen en toen had ik er al fotos van gemaakt, en vandaag ben ik er weer geweest omdat - je raadt het al er enkele meters vandaan een geocache-ke verborgen zat. Cache gevonden, foto gemaakt en naar huis. Ik bedacht dan dat dit wel een geschikte foto zou zijn voor de blog en meteen herinnerde ik me dat ik daar vorig jaar al een bewerking van gemaakt had. Enkele dagen te laat dus om nog een gepaste meerwaarde te zijn voor halloween-griezeltoestanden vind ik m toch geschikt om mijn passage van vandaag te illustreren.
Dit zou het vervolg kunnen zijn op het onderwerp van gisteren. Ik kwam toevallig door Peer vandaag, mijn geboortedorp, en de herinneringen gierden me langs alle kanten voorbij. In het gehucht Deust hebben ze een half millenium geleden ooit een kapel gebouwd ter ere van de maagd Maria en uit mijn jeugd kan ik me de verplichte bedevaart daar naartoe op Paasmaandag nog levendig voor de geest halen. Het vee werd er gezegend en men kwam er ook bidden voor een goed lief alsof Maria kon helpen bij het van straat geraken Ik kon het niet laten even te stoppen om een foto te maken en zo zag ik dat de zeven linden waar de deken ooit naar refereerde in zijn sermoen als zijnde symboliek voor de zeven weeën in Peer vereren ze O.L.V. van zeven weeën die staan er nog steeds, hoewel er enkele toch hun beste tijd gehad hebben meen ik. Nog een herinnering heb ik aan de plek: enkele bochten verder ben ik in 1968 met mijn eerste motorfiets ooit het bos in geknald met onherstelbare schade voor machine en blutsen en builen voor de piloot tot gevolg Terug thuis gekomen zag ik op de Geocache-kaart dat er verdorie een multicache ligt. Moet ik snel toch nog eens terug naar mijn roots.
Dit moet wel een van de oudste huisjes van Lichtaart zijn. In het gehucht Hoebenschot staat dit boerderijtje dat me elke keer weer opzadelt met een zoals het vroeger was-gevoel, en in één ruk denk ik er dan meestal ook bij: en toen was het goed . Als niet hier geboren en getogen inwoner van dit dorp ( wij wonen hier pas 39 jaar ) weet ik eigenlijk niet wie hier woont. Ik zie als ik hier voorbij gefietst kom wel eens een glimp van een oud vrouwtje door het raam of achter in de tuin. Ze doet me een beetje aan mijn grootmoeder denken, die had ook altijd zon blauwe boerenschort aan en ze liep ook zon beetje voorover gebogen. Ik zou ze eigenlijk best eens willen fotograferen aan haar voordeur, terwijl ze boontjes dopt of zo, of een of andere oude ambacht uitoefent, maar ik had nog niet de gelegenheid het haar te vragen. Das een foto die nog in de wachtkamer zit dus. Voorlopig zullen we het moeten doen met het huisje alleen.
Strikt genomen hoort deze foto bij de uitstap van gisteren, maar het was al voorbij middernacht toen ik het statief vlak bij het begin- en eindpunt van de Glow-route neerzette om het Van Abbe museum te fotograferen. Met recht vind ik dan ook dat ik deze opname op vandaag, 14 november, mag plaatsen. Het bezoek aan Eindhoven was trouwens een voltreffer wat mij betreft, een gezellige wandeling met vrienden, mooie lichtcreaties mogen bewonderen, tussendoor toch ook enkele keren achter de Canon gekropen - het resultaat van die ijver heb ik ondertussen via Facebook het digitale universum ingestuurd - en uiteraard hebben we de Eindhovense horeca ook een beetje gesponsord. Redenen om hier snel weer eens naar toe te komen hebben we ook gespot, het onderwerp van deze foto van de dag bijvoorbeeld.
We zijn deze avond het evenement Glow in Eindhoven eens gaan bekijken. Toen we er aan kwamen waren er meteen al enkele interessante opwarmers in het Glow-café bij de start van de route. De designer van dit soort meubelen vond het helemaal niet erg dat wij even in zijn creaties gingen plaatsnemen, integendeel, hij stelde zelfs voor een foto van ons bezoekersgroepje te maken. Nu geef ik mijn camera niet graag af aan iemand die ik niet goed ken, maar deze man leek ons toch voldoende betrouwbaar. Jammer dat ik door het opzet van deze blog maar één foto per dag wil plaatsen, want ik heb er nog wel enkele die het bekijken meer dan waard zijn iets voor facebook dan maar.
Deze tak van de Schrijvers-familie doet het op het ogenblik zonder viervoetige, kwispelstaartende, blaffende, beste vriend van de mens. Dat is op zich hoogst eigenaardig, want in de loop der jaren waren wij eigenlijk op enkele korte hondenloze periodes na altijd wel in het gezelschap van diverse merken van woefkes. Zo kenden we, verzorgden we, hielden wij van, en leefden wij samen met, achtereenvolgens: Tipsy, Ché, Cash, Lady, Mirza, Joep, Fons, Juul en Tessa. Maar toen die laatste de grote reis naar de hondenhemel ondernam vonden wij dat we, met ons pensioen in aantocht, beter even de mogelijkheid moesten hebben om, zonder verplichting om voor huisdieren te zorgen, in alle vrijheid er regelmatig enkele dagen tussen uit te knijpen. Het knaagt nog vaak en ik sluit niet uit dat we binnenkort toch weer een vriendje of vriendinnetje in huis halen, maar voorlopig doen we het dus zonder. Des te leuker is het dan als kennissen ons vragen of we hun hondjes eens willen komen fotograferen. Onze reputatie als hobbyfotograaf is ondertussen flink verspreid bij vrienden en kennissen merken we. Deze twee beauties waren best op hun hoede voor die vreemde meneer en wilden aanvankelijk niet zo maar uit vrije wil pozeren, maar na wat geruststellend geflodder en wat speelse toestanden tijdens een korte wandeling kregen we ze uiteindelijk toch goed voor de lens. O ja ze heten Sam en Goris . Humor !!!
Tja, dan kom je aangefietst bij een plek waar volgens de GPS een cache verborgen zit en dan komt daar op precies hetzelfde moment een horde wandelaars, kompleet met honden, huifkarren en dies meer aangesjokt en die hebben toch wel datzelfde hoekje van de Kempen uitgezocht om te pauzeren zeker. Aarzelend of ik daar wel moet beginnen zoeken met al die muggles in de buurt zet is de voet en de fiets verkeerd in het mulle zand en maak ik - gelukkig zachtjes - kennis met moeder aarde. Al die mensen bezorgd omtrent mijn toestand natuurlijk niks aan de hand, maar een behoorlijke deuk in mijn ego, dat wel. Dan blijf je toch maar even rondhangen in de hoop dat ze zo weer verder trekken, maar ze namen zoveel tijd dat ik uiteindelijk maar verder gefietst ben, op jacht naar andere trofeeën. De GC2HM0B kom ik later wel eens zoeken.
Ik had me er al bij neergelegd dat het een volledige dag computeren zou worden. De weermannen en -vrouwen waren unaniem om nattigheid aan te kondigen. Ik had gisteren massas fotos gemaakt, zowel bij het grootouders-feest in het scholeke in Wuustwezel als bij de St. Maarten-vuurke-stook in Lommel. Die wilde ik allemaal even door photoshop halen om ze er zo goed mogelijk te laten uitzien. Daarenboven wilde ik de oude PC er staat een nieuwe te wachten in de hal helemaal leegmaken, Windows opnieuw installeren en naar de fabrieksinstellingen terug brengen, want die had ik beloofd aan Marie Leentje. Dat laatste ging verrassend vlot met de recovery CD en toen het weer in de loop van de namiddag weer eens het omgekeerde deed van wat de specialisten voorspeld hadden vond ik dat de nog niet geoptimaliseerde fotos wel kunnen wachten en ben ik toch maar een rondje gaan fietsen, langs het kanaal Toen zo rond half vijf de lage zon er warempel doorkwam kon ik deze aalscholver verrassen. Aalscholvers zijn niet meteen de beste vrienden van de vissers, maar de hobbyfotograaf laat zon buitenkansje niet voorbijgaan.
Er zijn streken in ons landje waar ze er helemaal niks aan doen, maar anderzijds is de viering van Sint Maarten, Sinte Merte in onze plaatselijke spreektaal,in andere plaatsen dan weer een folkloristische gebeurtenis die je nooit voorbij zal laten gaan. In Lichtaart waar wij wonen hebben ze er nooit van gehoord, maar als we dan naar Lommel gaan, waar het vrouwtje vandaan komt, blijft het een populaire vorm van volksvermaak. De stapels hout die rond deze tijd worden aangestoken, en die vaak het resultaat zijn van een jaar lang allerhande brandbare spullen opsparen, worden niet zonder enige wij-willen-de-grootste-hebben ambitie in brand gestoken en daar wordt steevast een leuk buurtfeest rond gebrouwen. Deze silhouetten-foto is gemaakt toen het felste vuur van de giga stapel afval- en ander hout al een beetje aan het luwen was, maar de leute en de stemming er omheen met de nodige drankjes en hapjes zou nog wel een tijdje doorgaan. De reden waarom deze update van de dagelijkse blog voor een zeldzame keer na middernacht on-line komt is ook uitsluitend daar aan te wijten.
Het zal de volger van deze blog niet ontgaan zijn dat ik op korte tijd een behoorlijk fervente geocacher geworden ben. Misschien is het een tijdelijke bevlieging, maar voorlopig vind ik het enorm fijn om te doen. Een van de regels is dat een cache nooit op privé terrein gelegd wordt maar bij deze opdracht had de legger er uitdrukkelijk bij vermeld dat hij de toestemming van de eigenaar gevraagd had. Hij had er ook bij verteld dat je niet achter de omheining hoefde. Ik koos voor deze foto vandaag, niet omdat ie zo mooi is, of zon sterke kompositie, - ik heb er betere gemaakt vandaag, zal er enkele op facebook zetten - maar omdat ie goed laat zien hoe listig het gezochte vaak verstopt is. Dit is namelijk geen deurbel. Het is een als deurbel ( of moeten we zeggen hek-bel? ) vermomd magnetisch doosje dat aan een metalen houder kleeft. Om de illusie kompleet te maken zit er een pseudo drukknop op en een draad die zogezegd naar binnen leidt. Het ziet er erg geloofwaardig uit. In dat doosje zit een metalen kokertje dat ook door de magneet vastgehouden wordt en daar zit dan weer een piepklein rolletje papier in. Daar kan je dan je naam op schrijven om te bewijzen dat je hem gevonden hebt. Ik heb me suf gezocht tot ik vond dat je op die plek eigenlijk geen deurbel verwacht en de bedenking maakte het zal toch niet? en dan jaaaah toch !!!. Ik ga uiteraard de locatie hier niet vermelden, misschien zijn er wel andere geocachers bij de lezers, en we moeten het een beetje leuk houden he .
Langs het kanaal is altijd wel iets te beleven. Als je de ogen goed open houdt tijdens het fietsen dienen de fotomogelijkheden zich bij bosjes aan. Is het niet op het kanaal zelf dan zijn er naast ook nog de vele kleine en grote plassen, resultaat van de zandwinning in deze streek in het verleden. Al dat water is de gedroomde biotoop voor een massa watervogels. Je ziet ze in alle maten en gewichten. Deze ganzen kreeg ik vandaag voor de lens. Het zijn niet meteen mijn lievelingsvogels, zwanen vind ik mooier, eenden zijn lekkerder, bij de chinees toch - hoewel ganzenlever mij toch ook niet helemaal onverschillig laat - en ik heb wel eens gelezen dat de groene medemens vind dat de invasie van Canadese ganzen nu toch echt wel zou moeten ingedijkt worden. Maar goed, dit zijn alvast geen Canadezen, die schijnen een zwarte hals te hebben. Dit zijn inboorlingen zullen we maar zeggen en zo vredig grazend vond ik het best een leuk herfsttafereeltje.
Voor ik deze namiddag rond half vier met de fiets van huis reed om alsnog enkele geocache-jes te gaan zoeken had ik op de buien radar gekeken en het zag er naar uit dat de regenkans vrijwel onbestaande was de volgende uren. Nauwelijks was ik enkele kilometers onderweg of ik zag in het zuid-westen een sliert wel erg dikke wolkenpakken voorbij drijven. Ze kwamen evenwel niet onze kant op en vanuit de hoek waar de wind vandaan kwam zag ik in de verste verte geen onheil. Dus ben ik maar dapper verder blijven fietsen. Regelmatig een blik werpend op de opvallend compacte donkere dreiging zag ik opeens dat de zon van achter de wolken ging te voorschijn komen en op de plaats waar dat zou gaan gebeuren kwam er een felle kleurrijke halo te voorschijn. Het leek wel een mini regenboog. Ik stopte snel om de camera uit de fietstas te halen, maar toen ik de foto kon maken waren de kleurtjes al wat minder. Door het tegenlicht lijken de wolken ook iets donkerder dan ze in werkelijkheid waren, maar al bij al vond ik deze opname apart genoeg om vandaag te kiezen als foto van de dag.
Het is weer week van de senioren in rusthuis Hoevezavel. Deze keer staat alles in het teken van het Amerikaanse wilde westen. Het cafetaria werd omgebouwd tot een heus western saloon en in de loop van de week zullen er allerhande western activiteiten plaatsvinden: linedancers, een westernfilm, een western eetfestijn, afdelingswedstrijden rond het thema, een cowboykwis, optreden van een country and western bandje Het entertainment team heeft weer voor een top programatie gezorgd. Bij gelegenheid van de openingsreceptie vandaag hadden ze zich ook allemaal in een gepaste outfit gestoken en, voor het allemaal los barstte, heb ik ze samen op de foto gekregen.
We mogen terugblikken op een bijzonder geslaagd fotosalon. Over de belangstelling hoor je ons niet klagen, integendeel, en naar wij van alle kanten hoorden vond men de kwaliteit van de tentoongestelde werken meestal erg hoog, maar ook, en dat is zonder meer even belangrijk, de organisatie, de inzet van onze leden, de details . kortom alles was af. Neem nu bijvoorbeeld deze bloemekes. Ik vond het de moeite waard er een foto van te maken voor de deuren openden deze morgen. Ze staan daar zonder pretentie de tafels te versieren. Zo meteen krijgen de panelen met de fotos van de clubleden weer alle aandacht van de bezoekers, maar voorlopig zitten die nog even in de onscherpte omdat we deze anonieme figurantjes ook even in het zonnetje wilden zetten.
Ik heb deze middag onze wagen van zijn zomerschoeisel ontdaan en hem zijn winterschoenen aangetrokken. Binnenkort trekken we met de vrienden enkele dagen naar onze oosterburen en daar worden we weer gekonfronteerd met een winterbanden-verplichting. Maar ook zonder die verplichtingben ik overtuigd van het nut van aangepaste banden in de winter. Winterbanden zijn trouwens geen meerkost. Als je die er op hebt liggen slijten je zomerbanden niet en vice versa Ik heb de vier stuks die er afgekomen zijn maar even in de garage gelegd om te drogen, ze waren behoorlijk nat en vuil, en dan zal ik ze volgende week eerst wel eens een flinke beurt geven voor ik ze weg stapel. Dan glimmen ze weer mooi als ze in april of zo weer mee de weg op mogen. Eerst even een groepsfoto he jongens.
