Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Zoeken in blog
Pieter in Bolivië
26-12-2011
Eindejaarsreis met school, etc
Hallo, hier ben ik weer met een verslagje! Foto's volgen nog, ik heb ze nog niet ge-up-loaded...
Afgelopen tijd is er best veel gebeurd. Ik zal proberen het chronologisch te beschrijven.
Na mijn reis met AFS Bolivia, was ik een dikke week thuis, voordat ik weer vertrok. Ja het leven kan zwaar zijn, ik weet het!! Daarna vertrok ik opeindejaars-reismet mijn school. We zouden maandag vertrekken, maar het werd dinsdag. We zouden om 9 of om 11u vertrekken, of s nachts, enfin, we vertrokken.
Tijdens mijn reis zou mijn gastgezin trouwens ook op reis gaan, en zij kwamen pas 6 dagen later dan mij terug. Voor diegenen die niet wisten waar ik naartoe ging na de reis (de achterban, thuis in België), werd het dus best wel spannend. Er wasnlniets geregeld om naartoe te gaan Enfin, AFS werd verwittigd, maar er gebeurde niet echt iets. Ik zou wel per sms verwittigd worden waar naartoe te gaan.
Ik vertrok dus op reis met mijn klas. We gingen met de bus en reden viaOruronaarCochabamba. Daar verleven we even en konden we de stad verkennen. Daarna zijn we doorgereden naar Villa Tunari, midden in het tropisch heet gebied dat tussen Cocha en Santa Cruz in ligt. We sliepen daar in een zalig hotel, maar snachts lieten mijn medeleerlingen de deuren openstaan en de lichten aan. (en dan s nachts gillen van schrik voor de insecten ). Hier in Potosí zijn ze dat nl niet gewoon, omdat hier geen insecten zijn. We zijn daar twee parken gaan bezoeken, eentje met apen en een ander met schommels van 3- 18 m hoog, en tem 12 m was da onbeveiligd. Voor iemand met hoegtevrees (ik dus) geeft da wel een kick. Op de hogere schommels werd ik beveiligd met musketons (die wel geklikt, maar niet aangedraaid werden )
Van daar zouden we naar Santa Cruz gaan, maar onderweg werden we tegengehouden door blokkades. Dat is, bij uitstek, de Boliviaanse manier van staken.Het kan makkelijk dagen duren eer je er doorheen kan. We hadden de keuze om te wachten (in een warme bus), terug te keren, of om met demoto-taxiverder te gaan. Dit moest dan wel iedereen zelf extra betalen. Voor ons geen probleem, maar omdat we met 2gringos (westerlingen) waren moest er wel wat meer betaald worden (maar zodra we in het Spaans begonnen, was het toch dezelfde prijs als voor de rest). Diemoto-taxisdat was een spectaculaire rit! Achterop de brommer ,slalommend tussen camions, tegen 75km/u, en van een helm is geen sprake! En wij op teenslippers mee tot in Santa Fe. Van daar namen we een taxi die ons via de oude route naar Santa Cruz bracht. Het was een warme tocht, met een compleet andere natuur dan ik inPotosigewoon ben! Tropische planten, palmbomen, warm, een heel verschil.
We bleven 3 dagen in Santa Cruz (waar ik een zwembroek kocht vanAbercrombie&Fitch, ja ook hier dus!). We bezochten de stad en gingen er ook naarAqualandia, een pretpark methéélhoge glijbanen.
Daarna gingen we weer terug naarCochabambawaar we 2 dagen verbleven, voordat we weer naarPotosigingen.
Die laatste dag (van in totaal 9 dagen) besloot ik zelf even na te vragen waar ik naartoe moest bij aankomst inPotosi. OH ja, dat is waar, we hebben een ander gezin voor u, waar je een week kan verblijven.( ) Ik werd warm ontvangen in het gezin met 3 zonen, voelde me meteen opmngemak. Degastpapa nam me mee naar zijn werk(Craeagas), waar die dag nieuwe onderdelen voor een nieuwe ingenio minero geleverd werden (dat zijn fabrieken waar het mineraal uit de stenen gewonnen word). Jammer dat ik geen camera bij had, want wat ik daar gezien heb geloof je nooit! Vermits die onderdelen te zwaar waren voor de kraan die het van de camion moest lossen, kantelde de kraan helemaal, zodat die op twee wielen stond. Toen gingen daar een aantal arbeiders op de kraan staan om die weer in evenwicht te trekken, zoals bij zeilen zeg maar, hilarisch maar toch ook serieus gevaarlijk!
Na die week ben ik teruggegaan naar mijn eigen gastgezin. Mijn gastzus die met AFS naarAmericavertrokken was, is terug. Het werd haarte zwaar en het klikte niet met haar gastgezin ( erg conservatieve, gelovige Amerikanen) Deze gastzus weet hoe het voelt en geeft nu, gelukkig, af toe wel eens een commentaar op de scherpe opmerkingen van mijnjonstegastzus, die ondertussen liever wil dat ik er niet ben. Ik heb geen zin om alles in detail te beschrijven, maar de sfeer is niet van die aard dat ik het echt gezellig vind. De deur staat open in het andere gezin, zeiden ze mij, maar AFSPotosiwil hier voorlopig niet van weten. Het is gemakkelijker alles te laten zoals het is
Enfin ik kreeg wel een mooie T-shirt van mijn gastgezin, dat ze meebrachten uit Panama. Ik had liever dat zeopen-mindedterugkwamen, dat alles weer gezellig werd, maar het werd een T-shirt. Toch echt lief.
Intussen kreeg ik een onverwacht telefoontje van een Belgische dorpsgenoot, die zo sympatiek was een pakje voor mij mee te brengen, van Alken naar Potosi. Leuke verassing! Het deed deugd mijn hart eens te luchten, en het werd een fijne babbel! Ik kon hem een paar dagen later ook enkele dingen meegeven naar Alken. Echt fijn! (Bedankt, Marnix!)
Afgelopen weekend ging ik naarSucremetFinkeen Emanuel (andereAFSersinPotosi uit België en Frankrijk),en daar zag ik Rik en zijn zus die hier een maand op bezoek is! Tof! (Rik en zijn zus zijn stapgenoten bij Gelijke Tred, mijn jaarlijkse supertoffe vakantie). We bezochtenSucreen daarnakwamen zij ook naarPotosi. Ik heb nueidelijkde mijnen(een coöperative ingenio minero van mijnwerkers)bezochtmet ex-mijnwerkers al gids, en dat was best de moeite! Ik probeer het kort te beschrijven:
·Eerst zie je hoe de mineralen uit het puin gehaald worden dat naar boven gehaald wordt
·In dat puin zit zink / lood /zilver, zink en zilver wordt gewonnen hieruit
·Het gruis wordtvermalen d.m.v. stenen, dan wordt er water en chemische stoffen toegevoegd.
·In roerbakken zakt het gruis en bindt het zink en het zilver zich met het schuim
·Dat schuim wordt afgeschept en laat men weer bezinken.
·Dat levert pure mineralen van zink en zilver
·Uit 100 ton gruis haalt met 1 tonzilverminarealen
In de mijn zelf dan
·Soort regenpak aan, helm, lamp,
·600m diep en dan nog verder, ongeveer 800m diep met ladders naar verschillende ruimtes op verschillende verdiepingen (6niveaus)
·Mijnwerkers werken in groepen van 4 à 6 personen en geven zichzelf een naam ( Losextremos)
Die groepen zijn vaak ganse families met mannen van 13 (!)tot 45 jaar
·Een carrière als mijnwerker is 12 jaar voor diegenen die met de pikeur werkt en 30 jaar voor handarbeiders. Als ik het goed begreep, is pensioen er enkel voor wie zwaar werk deed. (naar mijn gevoel iedereen ). maar na een goede 15 jaar werken zijn die toch allemaal ziek (stoflong)
·We trokken verder, dieper de mijn in, waar het warm werd en de gangen steeds enger. Ik liep gebukt, soms gehurkt of op handen en knieën.
·We gingen tot aan het front en zagen hoe dynamiet geplaatst werd, we gingen terug naar een veilige ruimte, en hoorden PLOF.
·Ja niet !!!BOEM!!!, maar PLOF. De aarde absorbeert het geluid. Je voelt wel de trilling.
·De mijnwerkers zijn erg gelovig. Buiten de mijn maken ze het kruisteken maar in de mijn geloven ze in El Tio. (men mag ook niet fluiten in de mijn, want dan drijft ge het zilver dieper de berg in
·ElTio(= de duivel, letterlijk vertaald, Oompje)is de patroonheilige van de mijnwerkers.
·PachaMama (Moeder aarde) wordt ook vereerd
Nog een paarwist-jedat-jes:
·Als het stopcontact niet werkt, is er geen muziek voorcapoeira
·Geen probleem: de batterij van de GSM kan ook dienst doen als je de juiste draadjes maar koppelt! Deze truc werkt ook in de taxi voor de radio of omgekeerd om de GSM te doen werken.
·Koeienhart is een echte lekkernij!!hmmm!
·Klaargemaakt op de BBQ met patatjes, of met maïs die 24u in zoutwater gekookt werd, metllajua, lekker
·Llajuais een saus van tomaten en pepers en wordt bij zowat elkgerchtgegeten. (een andere vorm van mayonaise, zeg maar)
·Koeienhart hier een soortFastfoodis, op straat te koop. (zacht, smaakvol enniet draderig)
Zo, het duurde lang, maar nu hebben we de truc gevonden om vaker tebloggen Diegenen die het nu te veel vinden, hadden maar niet moeten zeuren voor meer!! Vlogende keer: verslag van de eindejaarsfeesten!
Na lang dus toch nog een berichtje van mij op de blog Sorry, maar het ontbreekt me hier aan tijd (en eerlijk gezegd soms ook aan goesting) om op mijn blog te schrijven.
Chronologisch vertellen zal niet meer goed gaan, maar ik ga er een opsomming van maken.
Wist je dat:
·Ik al goed Spaans spreek, versta en lees (Harry Potter is al uit, nu Dan Brown aant lezen)
·Mijn lief en ik besloten elk onze weg te gaan, nu zij naar Argentinië vertrekt om verder te studeren L
·Ik al een aardig stukje charango speel, er zit al wat melodie in!!
·We samen met enkele jongens een heus capoeira-clubje uit de grond stampten en dat dit succes heeft! We trainen meerdere keren per week in een ontmoetingscentrum.
·Ik samen met de capoeira-gasten zelf een berimbau gemaakt heb. Dit is het typische capoeira-instrument, gemaakt met een kalebas, een snaar en een stok.
·Mijn gastouders voor het eerst een zoon in huis hebben, die niet eindeloos en met veel detail en complimentjes vertelt over alledaagse dingen. Dat is dus wennen, blijkbaar
·Ik meehelp in een opvangtehuis voor kinderen van arme mensen. De kinderen worden daar opgevangen, begeleid met huistaken en geanimeerd. Ik heb dus al eens verkleed als Pipo mijn best gedaan, compleet met pruiken schmink! Er werkt daar ook een AFSer die er vrijwilligerswerk doet. Ik probeer er bijna dagelijks naartoe te gaan, zeker op schoolvrije dagen.
·De dienstplicht in Bolivia nog bestaat. (zie foto 1, afzwaai pre-militairen)
·Dat je dan wel kan kiezen om tijdens je schooltijd je vakanties en weekends in de kazerne door te brengen. Vandaar dat mijn klasgenoten een coupe Pre-militare hebben
·Ik al een paar keer naar de kapper ging. Niks nieuws, ware het niet dat dit hier een serieuse aangelegenheid is, en dat er met scheermesjes gegoocheld wordt J Spannend!
·Mijn haren daar nat gemaakt worden met heeeeet water dat uit een soort waterpijp komt.
·Ik telkens wanneer ik bij de kapper buitenkom een perfecte haarlijn heb en volledig bespoten ben met eau de cologne dmv een flesje met pufje waar oude vrouwen parfum mee verspreiden. En dat zijn dan welgemikte pufjes, waar echt over nagedacht wordt!!
·Ik mijn kapper telkens duidelijk maak dat ik NIET bij de pre-militairen ben, en mijn kapsel dus echt wel een beetje anders mag zijn!
·Mijn tandvulling er al eens gewoon uitviel en ik dus wel naar een Boliviaanse tandarts moest
·Hij, ondanks mijn argwaan, erg westers ingericht was, en mijn tand weer plombeerde zonder verdoving, en zonder pijn!! J Waarom trouwens al die spuiten bij ons???
·Mijn vrienden Sergio en Sabu mij meenamen naar Las Lagunas. Vanuit Potosi ga je dan nog hoger (ja, tot ongeveer 4500m) en daag is een prachtig uitgestrekt gebied met een meer, zicht op nog meer bergen, kuddes lamas met kleine herdertjes mooi, en niet bekend door toeristen!(Zie foto's)
·Sabu eigenlijk Wilbert heet (jaja, voor een heuse Boliviaan vind ik dit nogal verwarrend), maar ik noem hem naar zijn capoeira-naam.
·Sergio en Sabu mij veel vertellen over Potosi. Sergio studeert toerisme, en Sabu heeft geschiedenis gestudeert. Zij zijn 23 en 25 jaar.
·We, de AFSers in Bolivia, een reis gemaakt hebben naar La Paz, vandaar naar Copacabana aan de Boliviaanse kant van het Titicacameer. (heel mooi!) Daarna gingen we naar Salar de Uyuni.
·Salar de Uyuni een onmetelijke hoeveelheid niks is! Er is daar zoveel niks dat het geweldig is! Onbeschrijfelijk vlak, wit, groot, niks
·Ik op die reis 540 fotos getrokken heb, maar dat het uploaden van de fotos hier enorm veel tijd vraagt en dat ik dat echt wel ga doen, maar nu nog niet
·Ik met de Belgische AFSers uit Potosi naar Sucre ging voor een weekend.
·Er morgen, mañana, nog een eindejaarsreis gepland staat met de school. We gaan 9 dagen weg (naar Cochabamba, Sucre, ), en we vertrekken om 9 uur en om 11 uur, en om wie zal het zeggen .
·Dat ik hier zo weinig tijd heb,(druk druk druk!) dat mama mij nu op algemeen verzoek helpt om mijn belevenissen op blog te zetten. Ik vertel, zij schrijft en ik lees na en pas aan. Dat gaat een pak vlotter en zo komt het er tóch nog van.
·We nu wat vaker iets op blog gaan posten om jullie op de hoogte te houden.
Effe terug een update. Eerst en vooral beginnen met het feit dat ik een lief heb ... en dan nu de rest!
In de afgelopen weken is er eigenlijk niet veel nieuws gebeurt, ik heb nu een redelijk schema, dus heb ik altijd wel iets te doen. Mijn charango en mijn capoeira lessen namelijk, en dan nog regelmatig, of beter dagelijks, iets samen met Yanina doen. Mijn charango-kunsten beginnen stillekes aan vooruit te gaan, hoewel ik het nog altijd heel moeilijk vind. Want de plaatsen om u hand te houden zijn veel kleiner als bij gitaar en de snaren staan ook dichter bij elkaar. Vooral de paren zijn moeilijk, heel moeilijk om samen te bespelen en nog veel moeilijker appart. (maar moeilijk gaat ook, hebben ze mij thuis altijd geleerd). Waar ik hier ook heel erg dankbaar voor ben, is dat ik eigenlijk alles heb leren eten, en vooral leren openstaan om nieuwe zaken te eten. (nieuw is hier: ècht anders dan bij ons) Zo vond ik de maag wel heel lekker, ja de structuur is wat rubberig, maar het smaakt toch. Niertjes of een ander plaatselijk culinair hoogtepunt, ook daar heb ik geen problemen mee.(of wat had je gedacht!) Dat is gebakken vel van varken, goed gekruid en dan nog verder gebakken. Nuchter bekeken: chips met de smaak van de harde deeltjes van gebakken vlees, in dit geval varken. De afgelopen vier dagen ben ik alleen thuis gebleven, om de Bautizo mee te maken hier (de Boliviaanse 100 dagen oftewel Chrysostemos). Nu heeft onze dircteur dat vorige week donderdag nog uitgesteld tot deze week, en toen kon ik niet meer meegaan met mijn gastmama Monica naar Santa Cruz omdat de vliegtuigtikets al gekocht waren. We zouden daar namelijk naartoe gaan om mijn gastpapa te zien, die daar een maand verblijft voor zijn werk. Ik wou zowel de Bautizo meemaken als de reis naar Santa Cruz, en had hun mening gevraagd.. Zij beslisten dat ik dan maar thuis bleef.. Ok, dan is dat voor de volgende keer! Mama (België) had mij goede raad gegeven om een attentie voor mijn gastmama te zorgen voor als ze thuiskwamen, en ben gisteren dus bloemetjes gaan halen.daar waren ze hier heel content mee, danku daarvoor, al had ik het zelf ook wel zoiets in mijn achterhoofd. (zo ben ik )Dit is zowat alles wat nieuw gebeurd is... Tot de volgende zitting.
het is weer effe geleden, maar ik heb nu eindelijk tijd gemaakt om nog eens iets op mijn blog te zetten. Dit is wat er ondertussennog gebeurt is .
Ik ben eindelijk genezen van een anderhalve week duurende nood om veel naar het toilet te moeten gaan (ik moet er geen tekeningske bij maken denk ik), en nu kan ik eidelijk weer genieten van het lekkere eten dat ze hier hebben. Cochabamba was een fijne stad, met niet te veel hoge gebouwen en met een fantastisch klimaat, en ik heb mij vlug terug kunnen aanpassen aan de hoogte in Potosí, dus daar heb ik geen last van gehad. Vorige week had mijn collegio zijn 15de verjaardag en dat is fel gevierd, met een ontbijt op maandag (een enorme cake waarvan ik niks mocht eten, ik was toen nog ziek), ´s avonds een talentenshow die eerst redelijk saai was maar later toch amusant en een file op dinsdag (was nog zieker, en ben naar huis moeten gaan, wandelen was te vermoeiend). Ondertussen zag ik hier elke avond oefeningen voor chutillos (dat is vandaag en gisteren, HET feest van Potosí, dat gevierd wordt omdat San Bartolome de duivels heeft verslagen, het is maar een reden om twee dagen lang te feesten met veel dansen, zoals gisteren de traditionelen, tinkuy en andere, en vandaag morenada en caporales en aanverwanten, en veel zatte mensen), de mensen die hier in de straat oefenden bespeelden een typisch boliviaans instrument, de charango, en raad eens, door hen te zien spelen ben ik dat nu aan het leren bespelen. En nee, het is geen andere naam voor een panfluit, het is een gitaar-achtig ding met tien snaren, telkens in paren van twee, dus ge hebt eigelijk 5 "snaren" om te bespelen, die telkens uit twee aparte snaren bestaan, met een verschillende dikte en klank. Er gaat ook nog een andere belg, Finke, naar die muziekschool, maar hij oefent gitaar, maar gaat binnekort toch ook charango kiezen omdat dat echt typisch Boliviaans is en dus toch wel wat speciaal. Als ik het een beetje kan ga ik ook beginnen met gitaar, want mijn tante heeft al gezegd dat ik hun gitaar mag lenen, mocht ik het willen leren. Het fijne is wel dat ge hier andere liedjes leert spelen, vrienden van mij in Belgie spelen gitaar, maar die leren alleen zo van die westerse muziek spelen, rock en pop en aanverwanten. Hier leert ge meer zo van die typische muziek en andere, zoals weetikveel want ik ken er nie veel van, laat staan dat ik hier nu al alle genres ken. Maar jullie verstaan wat ik bedoel hoop ik. Fotos van chutillos in bijlage onderaan
grtz Pieter
Ps: echt tijd had ik ook niet gevonden, de eerste zin heb ik gisteren geschreven met pauzes van meer dan een dik uur, omdat ik telkens ging kijken naar de dansers, dus heb ik het deze morgen maar rap verder geschreven, voordat ik weer onderbroken wordt, ik schrijf toch al zo veel op mijn blog ;) Tja, ik heb het hier aardig druk....
Hier alles goe, het afscheid van monica gisteren nacht om 2 uur was redelijk zwaar, maar ze zijn er een beetje overheen denk ik. Hier (cochabamba op appartement van mijn oma= kot van adriana, en adriana word vandaag 20!!!) is het nu "winter" = warm en aangenaam met veel palmbomen en veel ander groen. Heel fijn na die kale altiplano val geel gras en kuddes llamas :) ik ga na deze week met lessen beginnen/spaans, maaar die zijn eigenlijk al bezig van deze week, maar ik ben niet in potosí. Om dat te compenseren heb ik mij de natgeo van deze maand gekocht, in het spaans welteverstaan ;p ik ben zaterdag naar een 15 jarig feestje gegaan, helemaal af, net ne trouw met baljurkjes en gasten in pak, de "sweet" 16 van in de us. Eergisteren ben ikl heel toevallig 2 andere afsers tegengekomen van belgie in een mijoenenstad (La Paz) ;p , ge kunt maar eens geluk hebben. We zijn samen (Michel Stans ik en Matty= mijn uitwisselingsneef uit die duitse stad waar Marina woont, Hamburg geloof ik, die voor 3 maanden bij mijn tante (zus van bernardo) woont in het sjiekere gedeelte van La paz) naar een typische toerischtische tovenaarsmarkt geweesd met heel veel "shone spullekes" en ik heb daar een talisman gekocht die u familliebeschermt, want mijn familie is nu wel wat uitgebreid met mijn boliviaanse familie, dus ik vond het wel nodig, der is dus ne geest die jullie daar gaat beschermen :D en die draag ik samen met mijn sleutels aan mijn portefeuille, ik heb daar ook 3 handgemaakte balletjes gekocht om mee te kunnen jongeleren hier (joepie), en op de luchthaven waren er 3 andre belgen van afs: elien uit potosí, elien uit sucre en joren uit tarija, hebben we wat kunnen bijpraten samen met andres, degene die ons de regelkes enzo had uitgelegt op het orienteringsweeken in la paz, de eerste 3 dagen hier in het fantastisch bolivia. Hij vertelde dat de medische checkup voor: eind deze maand zou zijn, maar zeker nog tegen het einde van het jaar ;p en ook dat we in oktober met heel afs bolivia naar salaar de uyuni gaan en dat we 1 nacht in het zouthotel gaan slapen, joepiejoepiejoepie, maar de 2de nacht in een heel arm hotelleke= veel chompas aandoen (truien). das zo ongeveer wat er de afgelopen dagen is gebeurt. grtz vanuit het zonnige zalige cochabamba (de afsers hier zijn chansaaaaars) aan iedereen in ons belgenlandje
ps: fotos ga ik op facebook zetten zodra ik thuis ben (15min voor 1 foto, dus da beloohft wat met 170 fotos, wel nog een paar van belgie, maar das dan ook gebeurt)
Eergisteren ben ik naar de markt geweesd en ik verschoot van de vele verschillende soorten fruit groenten en pataten (grote kleine dikke dunne gele zwarte paarse geknobbelde knikkerachtige ...). Monico heeft mij uitgelegd dat ze hier in bolivia het aanbod aan groenten en fruit elk seizoen wisselen, Ze eten hier veel fruit en groenten maar nog heel veel meer vlees. Gisteren ben ik sqmen met de famillie vlees gaan halen bij de slachter, een toonbank die uitpuilde van de stuukken vlees en daar achter zeker 10 halve koeien waarvan er ons gevraagde vlees werd afgesneden, En dat allemaal in een kamer van 3 op 3. Ze hebben hier ook elke dag een té uurtje, rond 5 uur (coca thee is lekker maar heeft een apparte smaak). de mama van Bernardo heeft een groot hotel en ik heb mijn neef hugo eren kennen die in cochabamba woont, hier hechten ze veel belang aan famillie, wat ik heel fijn vind want ik hecht zelf ook veel belang aan een goede famillie de belgische en de boliviaanse.
de 12de in zaventem was wat moeilijk maar dat hoort bij afscheid nemen. Onze vlucht naar madrid was al onmiddelijk een uur later, vliegen ging goe en in madrid spoeispoei om de vlieger naar lima te halen. De vlucht was lang, 11 uur bijna, en dan onze vlucht naar la paz die een tussenstop in santa cruz maakte, raar. Eens in la paz werden we opgehaald door het hoofd van afs bolivia in twee zeer kleine busjes met al onze bagage gewoon los op het dak.De orientatiedag was tof omdat we met zn 28 warenen er waren ook twee vrijwilligers van AFS belgie toevallig daar, ze kwamen hun familie terug opzoeken voor 5 weken. Dan hadden we gisteren de reis naar Potosï, met de vlieger naar sucre en dan samen met Gladys ( AFS potosï hoofd) met een taxi van Sucre naar Potosï. Een unieke ervaring, want onze taxi chauffeur reed meer links dan rechts en sneed alle bochten langs binnen af . In Potosï aangekomenhebben we een hamburger gegeten en werden we een voor een door ons gastgezin afgehaal rond 15:00 uur. Maar mijn gastgezin zat nog in santa cruz op vakentie en kwamen met de vlieger naar sucre en dan met de taxi naar gladys thuis rond 19:00 , maar ze waren er om 21:0. ¡Boliviaanse tijd! Het s hier koud maar aangenaam en ik laat binnenkort nog iets weten.
Vorige week kreeg ik eindelijk informatie over mijn gastgezin, ik sprong een gat in de lucht. Ik heb ook al contact gehad met mijn gastgezin. Eventjes voorstellen: Mijn gastpapa: Bernard, gastmama: Monica, gastzussen: Adriana (19), Monica jr (16) en Sophia (12). Adriana gaat naar de universiteit in Cochabamba, dus ik ga haar weinig zien. Monica gaat naar de VS met AFS, haar ga ik maar drie weken zien, aangezien ze de 11de augustus vertrekt. Sophia hoop goed met mij op te kunnen gaan schieten, ze wou altijd al een grote broer, en gaat naar Don Bosco, de school waar ik ook naartoe ga gaan. Ze hebben al aan mama en papa laten weten dat ze mij met open armen gaan ontvangen en dat ze mij met de vele klimaten en bezienswaardigheden in Bolivia gaan laten kennismaken. Ik kijk al uit naar de 12de!!!!!
Een dikke week geleden ben ik naar de landeninfodag geweesd, en nu blijkt dat ik in Bolivië een half jaar secundair en een half jaar universiteit ga doen. De richtingen weet ik niet, want ik ga hoogstwaarschijnlijk naar dezelfde school gaan al mijn gastbroer/-zus (in bolivia geld de regel dat men iemand met afs moet zenden of kunnen zenden om gastgezin te worden). Ik dank jullie allemaal voor de steun. Nu nog eventjes goed doorwerken op school, en dan kan mijn jaar beginnen.
Daarna vertrok ik op
... en dan nu de rest!
hallo allemaal,
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
