Vorige week nog eens twee valiezen in Mexico (Monterrey) gaan droppen. Donderdagochtend met de vlucht van 10.30 naar Atlanta en van daaruit nog eens 4 uur tot in Monterrey. Daar drie dagen in een hotelkamer gewacht tot de terugvlucht van zondag. Maandagochtend om 09u terug in Brussel geland. Goed voor 5 dagen werk, al wordt de jetlag natuurlijk niet uitbetaald. Dinsdag en woensdag de tijd genomen om uit te slapen en te relaxen en donderdag stond er weer een sollicitatie op het programma. Het positieve aan al de voorbije en niet succesvolle sollicitaties is dat er een bepaalde sleur inkomt, waardoor er eigenlijk weinig of geen verrassingen aan bod komen en van zenuwen is er ook totaal geen sprake meer. 

De sollicitatie was voor een job als leerkracht Nederlands aan ongeletterde of laaggeletterde anderstaligen. Ik kreeg een half uur de tijd om een aantal vragen te beantwoorden en een summiere les voor te bereiden over een bepaald thema. Het werd een vlot gesprek en ik merkte wel een soort wederzijdse tevredenheid. Nu wilt het lukken dat de job waarover het gaat start begin januari, maar aangezien ik in januari op het autosalon werk is dit dus uitgesloten. Ze bekijken nu of ik eventueel ingeschakeld kan worden in februari of maart. Inchallaaaa!

Ik ben ook officieel uit ziekteverlof (door gebroken sleutelbeen). Morgen begin ik met kinesitherapie en dinsdag woensdag en donderdag start de opleiding om binnekort op het autosalon te kunnen werken. 

Life goes on, alles kabbelt rustig verder. Weinig rock en roll maar toch een semi goed gevoel voor de eventuele job als leerkracht. Dinsdag weet ik meer!

Een goede maand na mijn laatste bericht. Het kan niet anders of er is iets gebeurd! Inderdaad liefste vrienden, op 17 oktober brak ik mijn sleutelbeen tijdens het spelen van een voetbalwedsrijd. Verdict: Mooi in twee gebroken en minstens 6 weken thuis. 6 weken thuis betekent 6 weken geen inkomen (ik krijg wel iets van een 400 euro uitkering). Wat nu gezongen? Nu wil het toeval dat ik na tien dagen sleutelbeenbreuk plots telefoon krijg van een CVO (centrum voor volwassenonderwijs) waar ik enkele maanden geleden een spontane sollicitatiebrief naar stuurde, met de vraag of ik van 09/11 tot 23/11 Nederlandse les aan anderstaligen kon geven. Ik vergeet nog een kein detail te vertellen van deze dag maar dat doe ik na het cvo-verhaal :)

Ik dus op gesprek in Borgerhout (op nog geen kilometer van mijn deur) en het was diezelfde dag nog beklonken. Ik zou een vervangingsopdracht doen van 2 weken. Elke dag van 09u tot 12.25u en dinsdag en donderdag ook nog eens van 18.30u tot 21u30.

Dit is de soort job die ik wil doen dus vol motivatie begin de lessen voor te bereiden. Ik heb een ganse week de tijd om de lessen voor te bereiden. 

Enkele dagen geleden gaf ik mijn laatste les en ik moet zeggen; het was een succes! Zeer aangename werksfeer, toffe manier van werken, veel autonomie,en dankbare cursisten uit de hele wereld. In een zelfde lokaal zaten we met Polen, Congolezen, een Nigeriaanse, een Peruviaanse en iemand uit Moldavië. 

Ik heb intussen meegekregen dat ze mede door de nieuwe instroom vluchtelingen nieuwe cursussen gaan opstarten vanaf februari. In januari werk ik nog twee weken op het autosalon dus voor mij zou het ideaal uitkomen. Hopelijk zit ik met een half been binnen, maar totnutoe moet ik het stellen met een `misschien`.

Bon, maandag was mijn laatste dag als leerkracht. Ik vergat nog te vermelden dat ik voor deze opdracht dus eerste naar de dokter moest om mij in goede conditie te laten verklaren (aangezien ik thuisgeschreven was tot einde van de maand). 

Dinsdag kon ik direct beginnen bij een ander saai bedrijf in de buurt van Berchem station. Hoewel ik heel duidelijk had gemaakt aan de interim dat ik alles wil doen behalve callcenter werk, begon ik dinsdag voor twee weken in een callcenter. 

Het boeiende aan de job was dat ik een lijst van 3000 bedrijven mocht opbellen met de vraag hoeveel actieve klanten zij op dit moment hebben (bij benadering): Deze gegevens moest ik een tabel invullen. 

Ik weet niet van welke planeet ze daar kwamen, maar van een headset hadden ze daar nog niet gehoord. Ik moest heel de dag telefoonnummers manueel intoetsen met de hoorn naast mijn oor. Na elke oproep kreeg ik meer en meer last van mn sleutelbeen (door de repetitieve aard van het werk) dus woensdag rond 14u30 heb ik de mensen daar vriendelijk bedankt.

Donderdag opnieuw naar de dokter geweest. Terug op ziekenkas en terug tijd om aan die blog te schrijven! 

Zoals afgesproken vandaag deel ik jullie vandaag gratis en voor niets enkele ervaringen met interimkantoren mee. Ik wil hier ook op voorhand al vermelden dat ik uiteraard besef dat ik geen enkel specifiek interimkantoor wil beschuldigen. Ik ben overtuigd van de goedheid van mensen en veronderstel dan ook dat zij naar eigen goeddunken handelen. Toch zijn er enkele zaken die ik intussen al vaker heb gelezen op bepaalde fora en die ik zelf heb kunnen ondervinden.

Als persoon heb ik voorlopig eigenlijk nog maar 1 hoofdoel in mijn leven, met name een boeiende job vinden die goed bij me past en waar ik mijn kwaliteiten in kwijt kan. Eender wanneer, dit gegeven blijft continu als een soort demon boven je hoofd zweven. Overal waar je komt wordt je eraan herinnert. Je even kort voorstellen aan iemand wordt plots niet meer zo evident. Tot voor kort gaf ik enkele maanden per jaar skiles. Zelfs al leerde ik in de zomer iemand kennen, het was simpel: Ik ben skileraar. Ook al is het buiten 35 graden en sta je er in je zwembroek en je `sleffers`, mensen stellen zich geen vragen en zijn gerust gesteld. 

Maar we dwalen af.  Punt is dat ik veel liever zou werken dan thuis te zitten. :) Daarom probeer ik op zoveel mogelijk fronten aan te geven dat ik werk zoek. Via vrienden, jobsites (dagelijks ritueel zijn 11.be, socius.be, vdab.be) en ook ... Interimkantoren ! Ook al zoek ik `à la base` meer in de socio-culturele sector, in tussentijd kan ik net zo goed tijdelijke jobs doen. Het voordeel is dat ik op plaatsen kom waar ik anders nooit terecht zou komen. Begin deze week werkte ik nog een dag in een grote bandencentrale (vrachtwagen uitladen en honderden banden demonteren). In maart en april werkte ik (grotendeels omdat ik iemand ken die in dit bepaald interimkantoor werkt) voor een klein bedrijfje als `on-board` koerier en mocht ik enkele valiezen met deeltjes voor de automobielindustrie gaan leveren in Mexico, Nicaragua en de USA. Toegegeven, dit waren toch wel vrij aparte ervaringen. 

Maar, als `interimmer` wordt je natuurlijk nog al snel een speelbal. Als je je de eerste keer komt voorstellen zijn ze enorm vriendelijk. "Yessss, weer een extra cv die we in onze systemen kunnen zetten!!!!" Heb je een universitaire achtergrond en spreek je toevallig een woordje Frans, dan is de kans heel groot dat ze je vrij spoedig bellen om op gesprek te komen om voor een of ander callcenter te komen werken. Of je dit nu bevalt of niet doet absoluut niet ter zake. Ik heb tijdens het eerste contact met een bepaalde interim duidelijk gezegd dat ik eender wat wil doen, behalve voor een callcenter. Ik kan er niets aan doen, maar ik heb net 5 jaren in de buitenlucht gewerkt, en de idee om van 09-17u achter twee computerschermen te zitten met een headset op (in een ruimte waar nog een stuk of 20 van die malloten zitten) spreekt me niet direct aan. Volgende ochtend. Trrriiiiiiiiing. "Hallo, interim X hier, we hebben een openstaande vacature voor job Y, kan u op gesprek komen?" Het blijkt om een callcenter job te gaan... 

Bon, we zijn van goede wil. We gaan toch in op het voorstel. Het is een job van twee maanden en twee maanden werk is natuurlijk beter dan twee maanden thuiszitten. Eerst volgen er (ongevraagd) nog een aantal tests (taaltesten en psychotechnische testen). "Kan je even langskomen?" De testen blijken meer dan twee uur te duren. 

Euforie. Ik ben op alle testen geslaagd. Ze zouden bedrijf X inlichten en ik zou spoedig op gesprek mogen komen.

Enkele dagen later heb ik nog steeds niet gehoord. Ik besluit zelf de interim te bellen en even te polsen. Ik krijg de eerder droge melding dat er voor bedrijf X momenteel jammer genoeg geen openstaande vacatures zijn. "Euh, excuseer?" 

Bon, vandaag is het vrijdag. Ik heb enkel op maandag gewerkt (weer via de interim waar die vriendin werkt). De andere dagen zat ik voornamelijk op internet naar werk te zoeken. Volgende week ga ik waarschijnlijk mee een bedrijfsevenement in Groot Bijgaarden opbouwen en afbreken. Tussendoor zal ik mbv een fietstaxi mensen van en naar het station voeren. 

Hasta la Pasta

Welkom op de blog van 1st Klaas die ook wel werKloos is. De reden voor deze blog is om proberen aan te geven wat het is om ongewild werkloos te zijn, want ik ontmoet meer en meer `soortgelijken` en besef dat het vaak moeilijk is om hier openlijk en oprecht over te kunnen praten. Voor velen ben ik uiteraard lui, heb ik geen zin om te gaan werken en lig ik liefst van al de hele dag in bed te stinken. Tegen het einde van de maand kan ik mijn doorligwonden nog net te baas om mijn stempelkaart bij de hulpkas binnen te schuiven,

Welnu lieve internetvrienden, middels deze blog zal ik trachten om deze stereotiepe vooroordelen over werklozen uit de weg te ruimen, want, ook al is het `bon ton` om overal snel een mening over te hebben, we willen toch allemaal een liefst zo gefundeerd mogelijke opinie hebben hé.

Voorts wil ik hier ook enkele grotere vraagstukken op tafel leggen. Is ons huidig educatief stelsel nog wel heilig? Bereidt het ons allemaal voor op een rooskleurige toekomst die op ons lijf is geschreven? Wat met de arbeidsmarkt? Wat met uitkeringen, interimkantoren etc? 

Vooraleer we kunnen beginnen zal ik me kort even voorstellen. Ik ben een 32-jarige man afkomstig uit Sint-Mariaburg (een kleine wijk tussen Ekeren en Brasschaat). Ik studeerde Economie-moderne Talen aan het Groenendaalcollege te Merksem en behaalde enkele jaren later een licentie in de Sociale en Culturele Agogiek aan de Vrije Universiteit in Brussel. Tevens slaagde ik met voldoening voor het aggregaat.

Na mijn studies werkte ik 1.5 jaar als administratief bediende voor American Express te Brussel. Nadien vertrok ik voor een winterseizoen naar de bergen in Zwitserland. Dit seizoen werden vijf jaar. Ik werkte als skimonitor, werkte als Camping support guide voor een Engelse organisatie die de Tout de Mont Blanc begeleidt, werkte op een camping in de bergen (www.campingdesglaciers.ch) en werkte een schooljaar als leerkracht Engels en Sport op een internaat in een klein dorp. 

Sinds januari woon ik terug in België. Sindsdien werkte ik via interim 1,5 maand voor sd Worx, 2 maanden voor de VAB en tijdens maart/april deed ik enkele opdrachten als on-board koerier (naar Mexico, Nicaragua en USA).  Mijn laatste job van langer dan een dag was tijdens de maanden juli en augustus. Voor de VAB zocht en reserveerde ik huurwagens voor Belgische klanten die in het buitenland in panne waren gevallen. Mijn laatste werkdag was vier september.

Voilà, nu hebben jullie op zijn minst een klein idee van wie ik ben.

Morgen gaan we van start met enkele interessante ervaringen die ik de laatste maanden opdeed in de samenwerking met interimkantoren in het Antwerpse.

Benieuwd?  Da`s zeker da!