Mijn hotel is vlakbij en vanop mijn terras volg ik een schouwspel van het binnenslepen van een boot die hier al dagen voor anker ligt,hij kruist een ander schip,een autocarrier,die net de kaai heeft verlaten.
Ik lees wat en verlaat mijn kamer alleen nog om een bifana te gaan eten, meer moet ik niet meer. Als alles gaat naar wens doe ik morgen weer een poging om Lissabon in te palmen,dit keer per trein.
Het weer is zwaar bewolkt,en de hele dag blijft de zon weg,pull en lange broek zijn de hele dag aan de orde. Ik doe een lange stadswandeling,langs de haven en de mercado maar die gaat vandaag niet open wegens 40 jaar bevrijding van Salazar,een nationale feestdag maar ik merk weinig animo bij de mensen,nog minder dan op 21 juli in België,dat lijkt me typisch Portugees.
Of het nu door het weer is of wat anders,ik voel me de hele dag wat slapjes,met buikloop toe die ik niet kan plaatsen. Nog voor de middag doe ik een dutje en honger heb ik niet.
In de late middag ga ik wat toeren. Ik rij tot Portinho, een klein dorpje aan een baai iets verderop. Veel dagjesmensen die hier uitgebreide visschotels en schaaldieren komen eten. Zelf waag ik me aan een vissoep met een broodje ham & kaas,lekker.
Het blijft grijs en regenachtig,dat werkt op mijn stemming,daarvoor kom ik niet naar Portugal. Een telefoontje van het thuisfront geeft daar ook geen beter weer.
Bij terugkeer in Setubal ga ik ineens op zoek naar de Estacao Ferroviar voor info. Misschien doe ik via die weg een nieuwe poging om de hoofdstad te bezoeken. Ieder uur lijkt er een trein te zijn en daar of hier in de regen lopen komt op hetzelfde neer.
Terwijl ik er aan denk laat ik ook mijn boarding card uitprinten in het hotel,en ga daarna nog even op zwier: een doodgewoon cafe waar ik een tweede wijn bestel omdat het buiten kattenjongen regent. Daarna dicht bij het hotel ga ik nog een vissoep nuttigen. Het restaurant is vol en ik krijg plaats aan een tochtige deur. De soep is eerder dun maar aangedikt met pates. Meer moet ik niet maar ik laat me toch nog een lekkere fruitmousse aansmeren.
Stilaan sluipt de moeheid over mij. Het gezelligst moment zal het bed- moment zijn denk ik..
De dag begint overtrokken,en bij mijn ontbijt in de pastelleria neem ik een kloek besluit: ik verleg naar de hoofdstad in plaats van hier de pelgrimscavalerie af te wachten. Ik hou de streek hier een beetje voor gezien,nog een ander dorp bezoeken zou van het goede te veel zijn. Een laatste koffie op het terras van La Rotunda,dat een beetje mijn stamkroeg is,hier in Viana.
Mijn gps blijft ingesteld op "geen autowegen",zo hoop ik wat meer te genieten van het landschap waar ik door sjees.
Ik eet 's middags mijn eerste frango in een drukbeklante routier,volgens Piet van Het Wapen die hier in Porugal geleefd en gewerkt heeft toch het nationale gerecht. De Ricard die ik als aperitief vraag is nep,ik zie het direct aan de kleur en proef het bij de eerste slok,ik weiger hem, geen probleem. Lissabon ligt een 150 km ver, ik doe er op mijn gemak een uur of vier over. Eens daar begint de miserie.
Ik sukkel wat om een gepast hotel te vinden. Met de sites vind je er een pak,maar ik hou net van dat iets anders,liefst een hotel die niet op de sites te vinden is. Zo loop ik binnenin een 4 sterren,waar de desk zonder schaamte 70 euro vraagt. Terwijl ik daar iets drink vind ik hetzelfde hotel op Trivago voor 58 Euro voor een nacht..
Mijn beste info vind ik meestal in de horeca zelf, en ook nu is het niet anders. Een glas wijn aan de havenkant levert me een puik hotel in deze hippe buurt met een heel mooi zicht op de waterkant, waar enkele grote schepen voor anker liggen. Hier krijg ik wel een paar dagen zoek. De summiere info die me hier en daar wordt verstrekt door loco's stemt me hoopvol voor de volgende dagen. Een andere streek ontdekken, boeiend!
Gezellige kroegen bij de vleet. Enkele restaurants lonken veelbelovend maar gebrek aan honger houdt me af,ik ga vanavond teren op wat fruit voor het slapen -of zou ik me toch nog wagen aan een bifana?-
Ik ga nog wat drinken in een gewoon café,bestel een tweede glas omdat het kattenjongen regent. In een van de restaurantjes bij het hotel stap ik binnen,wegens plaatsgebrek word ik geparkeaan een tochtige deur. De vissoep die ik hier eet is een afkooksel van die van deze namiddag,een beetje gemaskeerd met een handvol patés die er zijn ingestrooid. Ik laat me nog verleiden met een lekkere fruitmousse.
De kou werkt de moeheid in de hand,ik verlang allen nog naar mijn bed.
Mijn bed is me net iets te kort. Ik slaap op de rand van het dorp en hoor de hele nacht honden aanslaan in de verte. Gelukkig brengen mijn nieuwe op maat gemaakte oordoppen soelaas. Ik heb hier geboekt voor 2 nachten,voor de rest is het een goeie lokatie. In de morgen ga ik te voet op stap. Ik ontbijt in een pastelleria met een broodje kaas en koffie. Kan hier ondertussen ook mijn krant lezen want op mijn slaapplaats geen internet,iets waar ik anders wel op let. De morgen breng ik verder door met het stadje te verkennen,ik verveel me niet,blijf lang hangen op de kantelen van het castello,bij ons zou je er niet eens op mogen wegens ontbreken van balustrades. Mooi overzicht op de omgeving. Soms is het goed jezelf te verplichten wat te blijven hangen, vluchtige bezoeken zijn weinig bevredigend omdat je van alles voorbij loopt. Om mijn gewicht in te tomen koop ik wat fruit en ga middagmalen met een verse soep en een broodje. Eerst een siësta. Dan op stap naar het naburig dorp Alvito waar het plaatselijk kasteel wordt uitgebaat als pousada maar toch kan bezocht worden. Ik vermoed hier een teveel aan pousadas in de buurt,bijna elk stadje heeft er een,maar zo'n druk toerisme is er hier niet. Ik zou er zelf wel eens willen verblijven,maar geraak niet aan iets binnen mijn budget. Er zijn hier ook een hoop pastellerias. Het lijkt of iedereen hier geniepig komt snoepen. Te doen,hoor: koffie kost 60 cent, een pasteitje meestal niet meer dan 1 euro. Ik wandel wat verder en kom in een vermoedelijk oud brandweerkazerne,nu een soort museum/bar/vergaderzaal voor bejaarden. Een glas wijn kost 30 cent! Tussen velden of weiden vol kurkeiken vaar ik terug naar mijn stal. Na ontschorsing krijgen de eiken een jaartal opgeschilderd, een volgende beurt mag pas na een jaar of zeven meen ik te weten. Zaterdag komt hier een bijzondere pelgrimage te paard toe. Ik twijfel om hier te blijven om dat mee te maken.
Bij mijn avondmaal ontvang ik een positief bericht van zus Martine aangaande haar jongste kleinkind Madeleine,bij wie een tijd voor een ernstig letsel werd gevreesd. Quod non. Van opluchting ga ik een potje huilen. Bij deze: Madeleine,het ga je goed! Ik klink met mezelf op je gezondheid, Proost!
Reeds vroeg ben ik klaarwakker. Eigenlijk wil ik het mezelf verbieden maar ik sta te springen om hier te kunnen vertrekken,het is alleen wachten op DHL. Maar tegen de middag zijn ze er nog niet. Ik doe uit pure verveling een uitstap naar Elvas,om een kapper te zoeken maar ze lijken hier dun gezaaid. Ik neem een drink in de pousada,waar ik de enige klant lijk. Hun wifi werkt nog heel slecht ook.
Terug in de bar in Sao Vicente: nog geen pakje. De baas bezorgt me een kapster die hier bij lijkt te klussen in de keuken, of andersom,ik laat me inpakken door haar bevalligheid. Scheren is toch niet haar ding,ze gaat me te lijf met een afgestompt weggooimesje dat ze wellicht al voor zichzelf heeft gebruikt. Het schuurt, ik maak haar met handen en voeten duidelijk dat dit niet kan, ze gaat gauw andere kopen. De les: laat je nooit door een vrouw de baard afdoen! Ook haar haarsnijden getuigt niet van straf vakmanschap,maar alla. Ik ga naar een ander barretje waar ik mijn gal van me afschrijf in een opzegbrief naar mijn krant.
Tenslotte krijg ik een telefoontje van DHL België: de chauffeur vindt het adres niet,ik had de deelgemeente weggelaten in het adres, de Sifon te Damme spreekt toch ook voor zichzelf zonder specificatie van Oostkerke? Het pakje zou dan maar op de volgende ronde morgen geleverd worden maar ik steiger en roep hoogdringendheid in. Na nóg een telefoontje van de Portugese DHL komt alles toch terecht. Ik eet nog eens in het restaurant als een soort dankbetuiging. Mijn valies ligt al gepakt in mijn auto, al begin ik 100 km verderop te beseffen dat ik mijn enige lange broek in de kast heb laten hangen. Zut alors!
Ik rij naar Evora, ga koffie drinken in een chique Convent maar ⬠140 per nacht is te hoog gegrepen voor mijn portemonnee. De stad is me ook te groot,ik rij door naar Viana de Alentejo waar ik vorig jaar ook vertoefde. Oude liefde roest niet...
Twee nachten heb ik hier geboekt. Daarna zal het een aan mezelf verplicht bezoek aan Lissabon worden, ik heb dan nog een paar dagen om er van te bekomen.. En misschien vind ik daar een nieuwe broek? Op een wandeling in de omgeving krijg ik nóg een telefoon van DHL België,of alles nu in orde is? Van opvolging hebben ze daar wel kaas gegeten!
Mijn gefoezel met twee Marokkanen die hier al vijftien jaar wonen en werken levert me vandaag toch een ticket op voor een boerderijbezoek. We rijden een 40-tal km. naar een nieuwgebouwd melkveebedrijf: een hollander boert hier 15 jaar. Hij leidt ons persoonlijk rond op zijn bedrijf dat een slordige 700 melkkoeien telt,plus het kleine grut dat de opvolging moet verzekeren.(ik bedoel het vee) De koeien blijven binnen en worden van voer bediend. Terwijl we rondlopen zijn ze graskuil aan het aanleggen. Verrassing: al het voeder wordt zelf gewonnen op een oppervlak van amper 170 ha. Hollandse boer houdt 6-7 eenheden per ha, de Portugese buren benutten 2-3 ha per rundvee-eenheid. Hier wordt in een kort maar zonnig groeiseizoen 75ton mais per ha geoogst,met gras als voor- en navrucht. Het geheel is verzorgd tot in de puntjes,4 melkersploegen melken 3 keer per dag, de melkcarroussel draait 20 uur per dag, er is nog capaciteit voor een 100 koeien meer. Vrouwelijke kalveren blijven in de fok, stiertjes worden verkocht. Indrukwekkende bedoening. Hier in Portugal zitten zo'n 30 megabedrijven,meestal Hollanders. Een gelijkaardig bedrijf dat ik vorig jaar bezocht een 100 km verderop wordt gerund door goeie kennissen,ons kent ons natuurlijk. Wij,Pablo de Marokkaan en ik keren terug naar huis. Na de middag ga ik in mijn eentje het stadje Arronches bezoeken ,een 20-tal km. verderop. Ook hier vang ik bot op mijn zoektocht naar een pc-met -kaartlezer. Wel een gezellig stadje,het ademt rijkdom hoewel ik geen industrie of zo bemerk. Ik pluk er wat mandarijnen van de straataanplanting, in lange tijd niet zo'n lekker fruit geproefd,en niemand kijkt er naar om!? Ik doe een terrasje tussen de andere oude mannetjes. Tijd om terug te keren. Wetende dat mijn restaurant zijn sluitingsdag heeft heb ik zorgen aan mijn hoofd voor mijn avondmaal,maar het valt al bij al wel mee. In Bar Novo kijk ik gezellig naar een corrida bij het aperitief, daarna een goeie zoetwatervisschotel,simpel,met een bord chorizo vooraf waar ik niet doorgeraak. Mijn reputatie gaat me voor, de uitbater komt aanschuiven en polst me of ik een boerderij wil kopen? Ik hou de boot nog even af..de avond valt. Morgen,zo vertelde een madam van europ assistance me per telefoon,kan ik mijn zending pillen van DHL verwachten. Wat een opluchting! Nu kan ik tenminste gerust naar bed.
