Ik moet leren omgaan met mijn beperking. Wandelen lukt slecht, ik trap op voortdurend op mijn adem. Een tochtje naar Patongstrand doet me weer terugtrekken in Phuket stad,waar ik een ander hotel boek na bezichtiging: een boekingsite vertelt niet alles, een mooie kamer betekent niet automatisch een degelijk bed. kort overleg per mail om mijn medicatie aan te passen: veel rek zit er niet op. ik heb meer tijd nodig voor mezelf,of niet?
Eerst Rome zien en dan sterven is het spreekwoord. Ik boek vandaag voor Phuket, een vlucht vooruit in de hoop dat het daar eenvoudiger is om bijvoorbeeld een brommer te huren. het is mijn dag niet. Ik koop wat lekkere voorgesneden ananas aan een eetkraampje en wordt binnen het half uur respons in de vorm van buikloop. Gelukkig is het eerstbeschikbare toilet uitgerust met een douche zodat ik mijn broek kan uitspoelen. De rest van de dag durf ik mijn kamer niet meer uit. Mijn darmstelsel blijkt vlug te recupereren,maar eten vandaag moet ik niet meer. Het kost me trouwens geen moeite om na een slaaprijke dag ook de nacht door te slapen. Teken van aftakeling?
De drukte van het verkeer beneden haalt me uit mijn slaap. Wellicht is het de weekend/uitgaansdrukte. Ik vermoed dat het midden in de Chinese wijk rustiger en stiller is,maar daar heb ik nu geen boodschap aan. Ik mis mijn nachtelijke portie fruit. Echte fruitwinkels of -afdelingen zag ik niet, wel kraampjes met voorgesneden versnaperingen. hoewel ik stipt mijn medicatie neem zijn mijn voeten en benen pijnlijk gezwollen. Ook trap ik voortdurend op mijn adem, daar helpt geen zon of warmte tegen. Mijn medische hulpmiddelen lijken uitgeput. De koers tegen de tijd die ik onherroepelijk moet verliezen lijkt me ingezet. Daar vrede mee nemen is de eigenlijke inzet van deze ultieme trip,het wordt tijd dat ik mijn knop omdraai en bij mezelf stil val.
Aan al mijn lezers: hartelijk welkom! De reis naar Bangkok verloopt normaal, al erger ik me aan bepaalde storingen. De verbinding van Abu Dhabi heeft een aangekondigde vertraging van 2 uur die wat langer uitloopt en de communicatie hierover verloopt van stroef naar slecht. Eind goed/al goed,we raken toch in de lucht maar de totale lengte van de reis knaagt toch,en niet alleen bij mij maar ook bij de anderen,-opvallend veel jongeren ,ook met baby's- dit is een vlucht vol slapende mensen. we landen op Suvarnaribhumi tegen de middag. De grenscontrole is niet druk, in een half uur ben ik er door. Mijn zoektocht naar openbaar vervoer kan weer beginnen. met de Skytrain en de Metro ben ik in een half uur aan het grote majestueuze treinstation Hua Lampong. Het is niet onaangenaam bloedheet. Ik trap voortdurend op mijn adem maar geraak toch waar ik wil zijn,en boek in bij het oude maar zeer goed onderhouden SRIKRUNG hotel, een eerste connectie met de chinezenstad die mij menselijker overkomt dan het overkokende Bangkok zelf maar waar het toch deel van uitmaakt. Ik heb een heel mooi uitzicht op de skyline, de drukte beneden neem ik er voor lief bij. Ik val met een mooie droom en een zachte airco in een verfrissende power-nap. de reis heeft veel punten van blije herkenning maar ook de emoties van het besef van "de laatste keer". De warmte doet deugd maar is (nog) niet helend. dat ik een paar dagen hier verblijf lijkt me meer en meer vanzelfsprekend. morgen trek ik Chinatown in, wellicht tegen mijn gewoonte met een tuktuk om mezelf het ongemak dat het wandelen wordt te besparen,koste wat kost.
tot heden heb ik mijn verdict voor derden verzwegen en een beetje valselijk voor mij uitgeschoven tot ik "de dokter" zou spreken.
vandaag ben ik samen met Griet & Bram nog eens bij dr.Orlent geweest: zij wilden één en ander zelf uit zijn mond horen.
voor mij niets nieuws, tenzij dat hij de prognose veel korter stelt dan ik had gehoopt: hij wenst me succes met mijn reis naar Thailand die ik nu nog vlug heb gepland,maar vindt het toch redelijk riskant, wat mijn kinderen duidelijker horen dan ikzelf.
we gaan nog wat napraten thuis, althans dat is de bedoeling maar het loopt uit op een zeer beschuldigende tirade van mijn dochter over mijn reisplannen,ze voelt zich in de steek gelaten.
de oorspronkelijke goede stemming is daarmee totaal omgeslagen. ik blijf verbouwereerd en gekwetst achter.
wat later neemt Bram het contact en de draad weer op: kleine verzoening,maar ik wacht op enige vorm van excuses van Griet.
tijd brengt raad,maar is de enige ontbrekende factor .
Alles heeft een eind, ook mijn leven. Als puur reisverslag vind ik deze blog niet deugen,wegens gebrek aan mogelijkheden om beeldmateriaal toe te voegen.;als tekstverwerking gaat het wel. Vandaar dat ik dit medium gebruik als een soort dagboek van mijn levenseinde.
Sinds begin februari 2016 weet ik dat ik terminaal ben. Dit is zowel een verdriet als een opluchting. Voor mezelf en voor de liefhebbers wil ik mijn belevenissen en gevoelens verslaan, in de zin van mee delen. Eigenlijk vind ik mezelf wel voorbereid. Sterven is geen vreselijk iets, het overkomt je vroeg of laat en is even eigen aan het leven als kinderen verwekken- en opvoeden- en geboren/herboren worden. Ik probeer mijn sterven aan te kondigen in een zekere volgorde,concentrische cirkels als het ware. Mijn eerste zorg waren mijn kinderen en kleinkinderen. Ook La Mama heeft het recht op de "primeur". Mijn (schoon)zussen en zwagers komen dan eerst aan de beurt via mail. Voor ik verder ga uitbreiden wacht ik op een Claudine enJan,die nu op reis zijn en aan wie ik het persé persoonlijk wil vertellen. Daarna is de weg open naar een bredere groep als neven en nichten en min of meer goede vrienden. Het wachten om me te uiten valt me zwaar,want iedere stap die ik daarin zet voelt aan als een bevrijding, en ik wil per se foute info over mezelf tegengaan die onvermijdelijk optreedt bij gebrek aan informatie.
Vandaag heb ik met Griet afgesproken om te lunchen en aansluitend te winkelen. griet heeft een drukke agenda maar nog meer behoefte om mij te peilen en te bevragen. Ik geniet daarvan. zij rijdt me naar 't stad. Ik heb moeite met wandelen. Hoog tijd mijn medicatie eens op punt te laten zetten, sinds mijn laatste opname hangt dat met haken en ogen aan mekaar.. Ik krijg een bericht dat mijn maat Marcel Decloedt gestorven is, nog geen twee weken zaten we samen ,hij heeft me gepakt in snelheid. ik reageer heel emotioneel. Vriend Bruno brengt me weer met mijn voeten op de grond. een telefonisch gesprek met nichtje Beatrijs rondt mijn avond met een goed gevoel af. ik hoop voor een keer op een vlotte nachtrust.
Eigenlijk zou je onbezorgd moeten kunnen genieten tot het laatste moment en dan via een soort wekker tot de orde en het vertrek geroepen worden,maar helaas werkt het niet zo. Mijn laatste dagen zijn bezwangerd door het naderend afscheid, en hoe hard ik ook probeer te genieten verloopt alles met de gedachte dat het zo voorbij is. ik vertrek redelijk vlug uit mijn hotel, en plan vaag wat,een soort omweg naar Valencia. Zo kom ik vanuit de hoogvlaktes plots in een diepe vallei uitgesneden door de rio Jucar. Het is niet eens middag naar Spaanse normen maar ik boek toch ineens een kamer,zo mooi is het hier In Alcala de Jucar. En bloedheet. Ik wandel wat rond,niet te ver want ik trap gauw op mijn adem. Ter plekke neem ik een dagschotel samen met nogal wat locals-altijd een goed teken- en neem daarna een siësta. na vieren wil ik. Nog iets van de streek zien,daartoe moet ik vier kilometer weer omhoog klauteren. De dorpen zijn bewoond en toch verlaten. Ik ontmoet alleen wat ouderlingen die een soort kaartspel en triktrak spelen. Het landschap is zeer gevarieerd van grote vlaktes tot halve wildernissen. Noodgedwongen moet ik grotendeels dezelfde weg terug nemen, ik vind geen alternatief. Min de zomer is het hier wellicht zeer druk aan het aantal hotels te zien, maar het seizoen lijkt over. Alles gaat vroeg dicht, en ik heb geluk dat de uitbaatster op me heeft gewacht voor avondeten, want na mij gaat de zaak ook dicht. Het stadje is op het gemurmel van de rivier doodstil, in de verte ergens krast heel de nacht een uil. Met het doven van de lichten in de zaak is ook de WiFi uit, voor mij heel vervelend als ik snachts wakker word. Toch kan ik weer inslapen. De eerste klanken van ontwaken hoor ik pas na zeven uur, rijkelijk laat naar Spaanse normen. wegens te flauw neem ik geen desayunio,alleen een americano,maar tot mijn verwondering zie ik hier iets later volk binnenkomen die een compleet maal achter hun kiezen steken,begeleid met een fles wijn. Dat is me toch te veel van het goede. Ik pak mijn boeltje, betaal en vertrek. Voor het eerst op deze reis boek ik een kamer op voorhand, in de buurt van het vliegveld. Op weg daar naar toe bezoek ik nog een ander binnenland, redelijk bergachtig, niks dan haarspeldbochten op en neer. Ik hè buitgestippeld: via Alatoz en Jarafuel naar Dos Aguas, vandaar dan verder naar Paterna. vooral het laatste stuk van Do's Aguas weg wordt me te veel draaien en keren, ik ondervind dat ik meer een mens van de vlaktes ben. Tot drie keer toe stop ik in een dorpje om iets te drinken ,maar niks te vinden . Tenslotte beland ik in Venta de Gaeta, ook maar een schort groot maar er is een cafetaria/ bar/ restaurant met binnen het kleinste beenhouwerijtje dat ik ooit heb gezien. Geen vers vlees in de koeltoren, alleen gerookt vlees en jamones aan de muur en wel tien soorten droge worsten. Toch werken ze met twee slagers en hun vrouwen, ze komen om de haverklap naar voor om de telefonische bestellingen op te nemen, de ouderwetse telefoon staat in de gelagzaal naast de kassa. War verder, ik nader nu al vlug Valencia, houden de bergen snel op en wordt de bebouwing intenser, ik ontwaar de eerste sinaasappelboomgaarden. het hotel ligt in een poligono,maar het adres vind ik niet terug in mijn gps, en na lang zoeken geven ze ook toe dat het opgegeven adres niet klopt.begrijpe wie kan. Het is een modern hotel, dat wil zeggen, je moet zo veel mogelijk zelf doen, minimale service.,wel proper en net. ik ga foerageren in een grote Carrefour,want de standaard pizza's en bocadillos trekken me hier niet aan, ook te duur trouwens.
dit wordt wellicht mijn laatste blog op dit forum, ik kap er mee wegens onvrede met de service. Ik schrijf verder via iCloud, al weet ik niet goed hoe je dat kan openen. Voor de fanaten zorg ik tijdelijk voor extra service: bij inschrijving zend ik tijdelijk mijn blog door via mail in pdf.
om 18.30 hr ben ik paraat bij de kapel, en het publiek stroomt mondjesmaat toe. een uur later zijn de 4 (vier!) fanfares paraat, en zetten zich in beweging. De notabelen van de stad zijn uitgedost en versierd met medailles en speldjes en stappen mee in de optocht. Na een uur zijn ze terug en dan pas begint het grote spektakel. Het schrijn wordt buiten gebracht, geen sinecure want de poort van de kerk is nauwelijks groot genoeg zodat het niet gedragen maar gerold wordt. Dan gaat de stoet pas écht van start, en ik moet toegeven ik ben geroerd door zo veel devotie of wat dan ook. Op kop stappen drie fanfares, maar ze zijn genoeg afgescheiden door de hagen kaarsdragers die mee opstappen, twee enkele rijen, zo wordt de processie kilometers lang. Velen wandelen op blote voeten( boetedoening?). De fanfares spelen, het dient gezegd,voortreffelijk. Dan, eindelijk, volgt het schrijn, gedragen door dertig(!) notabelen,en ze hebben het blijkbaar nog zwaar: regelmatig wordt halt gehouden en deels afgewisseld. Ook vrouwen dragen mee, wat ik hier in macholand niet zou verwachten. . Daarna volgen zwart geklede vrouwen -duidelijk geen poetsvrouwen- met eigenaardige constructies achter op hun hoofd,getooid met zwarte kant. dit alles steeds geflankeerd door twee rijen kaarsendragende mensen, vrouwen, invaliden in rolstoelenof met looprekken,kinderen,te voet of in buggy's,mannen ook. Tot slot volgt de vierde fanfare. Alles samen neemt het wel een drie uur in beslag, ondertussen is het helemaal donker. Eens de Verlosser van de Wereld weer in zijn kapel is geborgen wordt nog vuurwerk afgeschoten. Einde van het verhaal. het feest in het dorp lost zich stilaan op, en ik ga moe maar tevreden naar bed.
's Morgens ben ik ondanks de drukte gisteren vroeg wakker, tijd om hier te vertrekken. Ik plan een willekeurige plaats aan een andere kant van Spanje,Cuenca, ten noorden van van Valencia, een 250 km verder. De baas maakt me een mooie prijs voor mijn 4 nachten, tegen achten ben ik al op weg, de zon in mijn gezicht. met een paar stops -ik reis tenslotte voor mijn ontspanning- arriveer ik bij Cuenca, maar de stad die ik zie liggen in de diepte voor me is niet mijn dada. Daarom rij ik verder richting Valencia,maar de plaatsen die me bekoren hebben dan weer geen hotel, zodat ik alsmaar verder sukkel en tenslotte in een plek beland die me ook niet echt bekoort: Motilla del Palancar. Wel een hotel,beetje buiten mijn categorie maar Allah, ik ben moe en beu en heb een bed en morgen zie ik verder.
