Wij vierden samen met jullie onze 130 jaar. Wij vonden het een fijn feest. En hoewel cadeautjes niet hoefden, werd er toch een hartelijke bijdrage gestort voor onze droomreis. Wij gaven toen aan dat het China en/of Nepal zou worden. Het is uiteindelijk China geworden. Wij verbleven er via de reisorganisaties Joker en Sawadee (Nederland) van 21 april tot 21 mei.
Wij hielden een dagboek bij en zonden het dagverslag uiteindelijk naar onze kinderen, familie en een beperkt aantal vrienden door per mail. Wij hadden dit niet op voorhand gepland omdat wij vreesden dat de beperking van het internet in China ons parten zou spelen. Maar dit bleek een vergissing. Met uitzondering van een eenmalige blokkering, konden wij alles vlot doorsturen.
Wij willen nu graag onze impressies en dus ons dagboek nu met jullie delen. Want mede dankzij jullie is die reis mogelijk gemaakt. Wij veranderen niets aan de originele teksten. Wellicht staan er zaken in die niet altijd accuraat zijn of interpretaties die niet correct zijn. Wij hadden ook geen Google zoekmachine ter beschikking. Dat was wel de beperking van China. Het dagboekverslag is dus "ons weten, ons voelen" zoals dat in ons al dan niet verborgen zit en via het contact met de Chinese realiteit in ons naar boven kwam. De weerslag daarvan stond in het dagelijkse verslag.
Wij hopen dat jullie zo een stukje mee kunnen genieten van een indrukwekkende reis.
Als het slapen je niet lukt op her vliegtuig.....het wordt heus geen blog. 22 april
De geschiedenis herhaalt zich.....ook in China
Even Vooraf.
Culinair heb ik ook nooit enig probleem gehad met Mao. Ik dacht immers dat hij erg veel van zeetong hield. Één van mijn lievelingsgerechten. Of was dat weer een kinderlijke misvatting. Mao Zedong.
En de flora kon mij ook al bekoren: laat duizend bloemen bloeien. Wie wil dat niet. Is het daar bij die bloemen dat Andy Warhol zijn inspiratie vond om dan de partijvoorzitter zelf tot eeuwig kunsticoon te verheffen. En dat in alle kleuren en dus niet alleen in het rood. In een museum in Wenen hingen zomaar drie WarholMao's zonder enige bewaking zomaar mee te nemen. Zouden ze er nog hangen? In elk een star was Born. En die grote vette ster siert nu de Chinese vlag.
En Chinese kunstenaars kunnen best zelf ook grappig zijn. Wij zagen een kunstwerk van ene meneer Ping in de grandioze oude scheepswerven te Nantes ( industrieel erfgoed van de bovenste plank). Die meneer Ping had een kunstwerk over tafeltennis gemaakt. Je raadt het, hij had zijn vriend Pong uitgenodigd voor het kunstwerk. En het werkje was deze keer niet : Zonder titel; maar wel getiteld als Ping-Pong. En mijn veel te vroeg gestorven vriend Chris zou gezegd hebben en de Joos gaat daar niet voor liegen.
Waar leidt ons dit naartoe? Genoeg.
Laat duizend bloemen bloeien. Laat iedereen zijn kwaliteiten gebruiken om er samen een betere wereld van te maken voor iedereen. Het Rijk van het Midden was terug opgestaan. Half negentiende eeuw en de eerst helft van de twintigste eeuw was China weggezakt in een diep moeras. De bevolking lijdt. Andere grote mogendheden hadden nu de kop genomen ook met meedogenloze oorlogen en affronteerden het fiere China met o.m. Chinese gebieden aan Japan toe toewijzen.
En dan marcheerde Mao.
Mao gaf het eergevoel terug aan het Chinezen volk, aan boeren en aan de arbeiders.
De rug werd gerecht. De onderontwikkeling een halt toegeroepen.
Een hele prestatie.
Maar. Iedereen moet mee, is het niet goedschiks dan kwaadschiks. Ook nu weer worden miljoenen mensen de dood ingejaagd. Intellectuelen en deskundigen moeten er aan geloven. Ook altijd weer de kritische stemmen die uitgeschakeld worden. Ook de mensen met gewoon boerenverstand sneuvelen, want het boerenbedrijf moest per se anders en dus met veel mislukte oogsten. Het volk lijdt.
Het Rijk van Midden gaat na Mao zichzelf terug vinden. Het staatskapitalisme wordt door Deng uitgevonden en goedgepraat. Maar democratie? Ik weet nog goed op welke wandeltocht wij waren begin juni 89 en hoe wij bij cafepauze met Roland Garros op tv opgeschrikt werden door de berichten over de tanks op het Tienamenplein met vele doden.
De foto van de moedige man voor de rij tanks is werelderfgoed geworden.
Alleen als de sterke arm van het volk het wil valt het raderwerk stil. Jammer, hij stond er nog alleen.. de anderen .... Laat duizend bloemen op hun graven bloeien.
Het Rijk van het Midden. China is in zijn ganse geschiedenis bewust dat het centrum van de wereld daar ligt. De anderen zijn de periferie. De Chinese muur de zichtbare scheidingslijn par exellance. Bij hen is alles geconcentreerd. De navel van de wereld als het ware. Alle grote dynastieën kennen een enorme bloei : deXia, de Zhou,de Xin ( vandaar de naam China), de Han , de Ming , deTang ,de Kahn.
En in die bloei is er altijd openheid naar buiten .. Geleerden, kunstenaars, intellectuelen floreren er naast de handelaars, boeren, werkers. .en in dit enorme land altijd centraal autoritair geleid.
De zijderoute, de boekdrukkunst, de irrigatie, de kalligrafie, eenvormig muntstelsel ....
De spiritualiteit blijft de inspiratiebron... Confucius, zet je in voor de samenleving; taoïsme, je kan altijd nog naar iets beters streven( plus êtes en vous?). En Boedha wat zegt die nu weer .... Het leven is lijden , de pijn moet ophouden, kunnen wij bevrijd worden van verlangens door meditatie, wijsheid en en hoge moraliteit ........dat allemaal is "gestrengeld" geworden in deze samenleving.. ( Straks zullen wij alle tempels met eerbied en ontzag betreden)
Maar bij het verval van elke dynastie door de eeuwen heen hetzelfde scenario: velen worden vermoord.. Geen plaats meer voor handelaars, geleerden , intellectuelen uitgeschakeld. Het gaat telkens over brute blinde macht ten voordele van een handvol dictators, die niets ontzien.
心裡話呣導出䟧. Een afscheidsgroet uit Schiphol. 21 april
Goede Middag,
De grote sprong in het ongekende. Wat kunnen wij doorgronden van een culturele identiteit die zich in vijfhonderd eeuwen heeft gevormd. Wat begrijpen van confucianisme, taoïsme , boeddhisme. Een pover idee hebben wij ervan. Gaan wij straks enige verdieping tegemoet en laten wij onze westerse bril toch even bijstellen om te zien wat er is en de valkuilen van het oppervlakkige en gemakkelijke toeristische te vermijden. Ongetwijfeld zullen wij ook een eenvoudige en bescheiden toerist zijn. Maar het oeroude Vlaamse adagio trouw, reizen wij ook om te leren. Niet alleen cerebraal maar met al onze zintuigen ....voelen, smaken, ruiken, zien, horen ..
Hoe hebben wij China in de loop van de jaren in ons opgenomen.
Toen wij jong waren. Jaja, de klassieke grapjes ...wang/ snee/ wang, waalde vlienden, met alle Chinezen maar niet met de deze ... Ach die gele spleetoogjes.
Als kind ben je je er niet van bewust dat je zoveel stereotypen opeenstapelt. Het getuigt van een westers superioriteitsdenken. Maar als kind ben je uiteraard onschuldig en ècht kind van je tijd. Maar hoe dan ook, het blijft moeilijk om de ingebakken, ingeslepen en als vanzelfsprekende evidenties, gedachten, gewoonten, gedragingen te overschouwen, te nuanceren, te wijzigen. Hoe kom je tot inzicht?
Maar goed. Terug naar onze jonge tijd.
Natuurlijk was Mao al een begrip op pak weg tienjarige leeftijd. Mao die een lange mars heeft ondernomen en de rivaliteit met de kwomintang met chianka check. Alleen de negatieve connotatie kwademingtang deed mij overhellen naar Mao. Wat wist ik wat communisme was. Ook de spanningen met Rusland en mogelijk een oorlog staan nog in mijn geest. En ik vond het best wel grappig dat er voor zo'n groot land wel twee eerste ministers waren Tsjoe en Lai. Later bleek dat er toch maar één te zijn: Zhou Enlai. Overigens Chiang Kai-shek was de leider van Guomingdang.
Wat ouder, begrepen wij wel dat men in zo'n groot en arm land er alles aan deed om uit de onderontwikkeling te komen.
En de beste methode was dat alle boeren en alle arbeiders gelijk waren en dat er voor iedereen gelijkmatig een betere toekomst was weggelegd. Vijfjarenplannen en tienjarenplannen, dat was pas visie.
Alle productiemiddelen in handen van de werkers. Hadden wij toch niet het communistisch manifest van Marx gelezen? En Lenin?
Het communisme van Mao spiegelde een betere en schonere heilstoekomst voor. Alle mensen gelijke kansen, alle mensen telden mee. Alles zou gedeeld worden.
Zwaaiden wij ook niet met Rode boekje? Of konden wij geen rode slagzinnen uit dat boekje citeren? Vonden wij ook niet dat " de grote sprong voorwaarts " een grote sprong vooruit was ten dienste van de mensheid? En de culturele revolutie? Wij hadden toch dat beeld van cultuur voor iedereen.
Al loopt de leugen nog snel de waarheid, de pravda, achterhaalt hem wel.
Hoe verkrijg je informatie? Welke informatie neem je tot jou? Hoe selecteer je informatie? Wat wil je geloven als je in een ideale wereld gelooft? Een wereld van broederlijkheid, gelijkheid en rechtvaardigheid?
Waarom worden er zoveel misdaden begaan om idealen te realiseren? Waar is de klik van machthebbers dat ze alles voor de eigen macht doen en alle macht aan de arbeiders vergeten? In wiens naam?
De waarheid is niet wat hij is. Achteraf wordt er een tipje van waarheidssluier opgelicht.
En toch blijven geloven in een betere wereld. Meer dan ooit is het nu nodig.
De luchthaven van Peking oogt olympisch groot. Architectonisch aangenaam . Van een afmeting die het olympische record laat sneuvelen. China wil in alles de grootste zijn. Wij passeren vijf (5 aub) ringwegen om in het centrum van Peking te geraken. Wij zien geen verschil met Europese stadjes waar de files stil staan aan de poortjes van de stad. Peking de Stad van het Midden : 21 miljoen inwoners en een in en out van 1 miljoen mensen per dag. Natuurlijk heb je dan 5 ringwegen nodig. Ik zag dat twee ringwegen 12 km van elkaar verwijderd lagen. Cijfers kan je lezen ( als je je zou afvragen of wij een Chinese spoedcursus zouden gevolgd hebben.) Dus het blinkende blik trekt onze blik. En de auto's zijn bigger.
De fietsers zijn weggevaagd. Je ziet ze niet meer. De beelden van de krioelende fietsers waarmee wij Peking leerden kennen ..flits, flits ,foetsie.
Is dat moderniteit? Dit is toch geen "voorruit"?
Maar de zon schijnt. Het is zowat 25 graden. Er waait af en toe een stevig windje. Smog weggeblazen.De hemel kleurt blauw.
Wij ontmoeten al medereizigers in een eenvoudig hotelletje op zo'n vijfhonderd meter van het Tien'amenplein. Zullen wij 14 Hollanders de baas kunnen? Ze zijn in elk geval hun drukke praatwatervallen al aan het oefenen. Wij zullen ons mannetje moeten staan. Maar een groep van zestien is best overzichtelijk.
Het loopt al tegen de middag tegen dat wij goed en wel uitgepakt zijn en wij een namiddag vrij zijn om de stad te verkennen. Westers, er is geen schok door onze ledematen! Westers op Chinese wijze. Een kopie van de (afhaal)Chinees om de hoek of is het omgekeerd?
Wij wandelen door oude wijken ( Hutongs genoemd) volkse wijken. Kleine smalle krioelende straatjes. Recht toe recht aan. Kleine commercanten van alle slag, bouwvakkers, keuvelende mannen en vrouwen. Wij verdwalen. Vrolijk gegiechel omdat wij geen woord Chinees verstaan als wij de weg vragen. Zwaaiende armgebaren, lachende gezichten. Wij raken nog verder verstrikt zoals de knossel electriciteitsdraden hangend boven alle straatjes. En wij maar vragen en zij maar lachen.. Zo hebben wij contact zonder inhoud. Wij proberen toch te vragen hoe je bye bye , thank you, hello in het Chinees zegt. Wij proberen onze keel- en neusklanken te laten zingen. Nog meer gelach en plezier. Hartelijk.
Wij gaan Mao groeten op het Tien'amenplein. Het plein van de Hemelse vrede. Mooier namen bestaan er toch niet. En wij hebben er vrede mee dat er naast zijn portret geschreven staat : " Lang leve de eenheid tussen alle volkeren op aarde. Op deze plek riep Mao de volksrepubliek uit. " Lang leve de volksrepubliek " staat aan de andere kant van zijn portret.
Het paleis van het volkscongres beslaat bijna helemaal de lengte van het Hemelse plein. En dit plein is het grootste openbare plein van de wereld. U kent dit paleis, want u ziet al die duizende mannen en vrouwen zitten als het weer eens volkscongres is. Leve de TV.
Mao in lijkende leden krijgen wij niet te zien want het mausoleum waar hij opgebaard is gesloten. 's anderdaags zien wij een ruim honderdmeter lange rij aanschuiven en die rij vermindert maar niet.
Wij passeren op de terugweg een pracht van een gebouw een halve wereldbol in titanium opgetrokken liggend in een blinkende vijver door een park omgeven. De opera van Peking. Het gebouw steekt Calatrava, architect van het station van Luik en het gebouwenpark in Valencia, naar de kroon. Paul Andreu verdient hiermee een ster.
Wij haasten ons naar ons hotel. De kennismaking met de medereizigers wordt bij pot en pint om zes uur ingezet. Aangename kennismaking. Wij ronden de avond in een historisch restaurant af met Gelakte Pekingeend op ons bord.
Als gewoon voetvolk mogen wij nu ook in de Verboden Stad.
De keizers lieten dit gigantisch symmetrisch complex bouwen in de 15e eeuw. Een stad waar de gewone sterveling niet binnen mocht en er letterlijk langs de omwalling moest rondlopen. De stad was bijna 1km lang en ruim 700 meter breed. De verschillende " hallen" hadden politieke en spirituele functies, daarnaast waren er de privèvertrekken van de keizer, de keizerin, de keizerin-weduwe, de echtgenotes, de concubines en de dienstdoende eunuchen als personeel. Om je een idee te geven: er waren op een bepaald moment 20.000 eunuchen in de Stad. Hoe de keizer het klaar speelde met zijn ontelbare concubines weet niemand, zelfs Joost niet
Maar de Halletempels zijn verblindend mooi en alleen de namen al geven jou het gevoel van eeuwige vrede : hal van de opperste harmonie; hal van de bereikte harmonie; paleis van hemelse zuiverheid; paleis van de aardse rust; hal van de vereniging; paleis van de opperste elegantie; paleis van de eeuwigdurende Lente......
Gelukkig dat wij nu ook als gewone stervelingen dit alles tot ons kunnen nemen.
De keizers stelden de norm: niet hoger dan drie verdiepingen bouwen; het krioelt van symbolen draken, kraanvogels die voor man en vrouw het voortdurende leven symboliseren. 3 en 9 als magische keizerlijke cijfers.
Onbeschrijfelijk de Verboden Stad.... Wij verwijzen graag naar de replay van de Last Emperor. Gaat dat zien, gaat dat zien en geniet.
Wij beklommen de Kolenheuvel daarna. Een heuvel aangelegd met de grond van de wal rond de verboden stad. Een uitgestrekt park met tempeltjes en boven een verbazingwekkend zicht op de daken en dakjes van de Verboden Stad.
Wij wandelden daarna naar het Behaipark. Naast de keizers had Marco Polo ( de eerste toerist?) hier zijn hart verloren. Mao's vrouw ( de laatste keizerin?) beschouwde dit als haar privé terrein( contradictio in terminis).
Een drakenmuur van 27 meter lang en vijf meter hoog stellen 9 (heilig) drakentaferelen voor op zoek naar de parel (van het leven) in verschillende kleuren. ( er zijn slechts 3 zulke muren in de wereld). Wij gingen over de Brug van de Eeuwige Vrede naar een stoepa (geschonken door een dalai lama). Een imposante Boeddha in witte jade doet ons even het hoofd buigen. Wij dalen het heuveltje af door de opeenvolgende tempeltjes.
Wij spoeden ons naar het hotel want wij moeten op tijd zijn voor de afspraak van een grote kungfushow ( niets menselijk is ons vreemd). Dit is een prachtige authentieke gecommercialiseerde show over het leven van Confucius. Alle mogelijke effecten (licht..) worden geëtaleerd.
Wij sluiten deze zonovergoten dag te laat af met een noedelgerecht met stokjes. Training zal hopelijk kunst baren.
Ontbijten doen wij in het hotel. Gewokte groeten eten wij wel en een deegbol kan er wel bij en een eitje is bekend voedsel, maar soepen met waarschijnlijk veel lekkers in laten we onaangeroerd. Maar wij zijn nog maar goed begonnen, dus met tijd en boterhammenz zullen wij er wel aan beginnen.
Het eten is verder erg lekker en wij wijzen op een foto wat wij willen eten : lekker spicy of zoet zuur -kip of porc.
Wij kregen ook de voorbije twee dagen een menu voorgeschoteld bij local farmers, in hun huis dus. Op een heuse draaitafel stonden groenten van allerlei slag lekker gewokt ( paksoi, worteltjes, tomaatjes , champignons, wit en rode streepjeskool, ..)zoutzure geglazuurde kippestukjes, gekruide gebakken aardappeltjes, varkensreepjes, gebakken ananas, pindanootjes. Flessen bier en plaatselijke eau de vie op tafel en thee voor de niet alcoholisten. Die locals zijn erg fier dat ze hun kookkunsten aan ons kunnen presenteren. Door de draaitafel in het midden had elk voor zijn neus een schotel om op te scheppen op zijn bord. En de stokjes bewegen al wat soepeler.
Na het hogere genoemde ontbijt liepen wij vandaag naar het park : " Tempel van de hemel." Hemelse taferelen.
Dansende mensen, taichi beoefenaars, zingende mensen, balletachtige mensen, vogelspotters......elk volgens eigen kunnen.
Het park heeft weer gigantische afmetingen ter ere van de keizer. Hij kwam hier aan de Hemel rekenschap geven voor zijn beleid.
En alles in perfecte symmetrie en dus harmonie.
Het park is bvb vierkant , symbool van het aardse, de tempels zijn rond symbool van de hemel.
Alles in negenvoud (keizerlijk) en de toegang tot de tempels in drie verdiepingen, draken en pelikanen alom. Yin en Yang ten top.
Het altaar van de hemel. Marmeren trappen leiden ons naar de navel van het heelal. De Chinezen verdringen zich om op deze marmeren ronde navel te gaan staan...alle wensen zullen in vervulling gaan.
De op vijfhonderd meter tegenoverliggende " gebedshal voor de goede oogsten" is een pareltje van architectuur. Een dak van drie etages bedekt met felblauwe geëmailleerde pannen. De omlijstingen geassorteerd in wervelende kleuren. De drietapsballustrades dragen de hal ten hemel.
De drakenkoppen als waterspuwers om de terrassen watervrij te houden. Hoewel ze vandaag geen werk hebben, de zon schijnt genadig. De Hemel is ons goed gezind.
Wij hebben nagenoeg 10km gewandeld in deze prachtige omgeving. En nogmaals wij kunnen nauwelijks de schoonheid van al die tempels beschrijven.
Juist bij tijd terug om op de bus te stappen. Op weg naar een nieuwe hemelse ervaring....... De Chinese muur. Wij rijden naar Jinshanling een minder toeristisch gedeelte van de Muur. Bij de eerste aanblik vanuit de bus wijzen wij als schoolkinderen naar de torens en de Muur en hoe die als een slang op en af de begheuvels kronkelt.
In het hotelletje waar we een nacht zullen slapen, kunnen wij niet snel genoeg zijn om de Muur te beklimmen. Want het is stevig klimmen en dalen.
Wij gaan een kant uit waar er nog nauwelijks gerestaureerd is, soms brokkeltrappen ( vijftig en meer) dan weer geplaveid omhoog .... Puffend tot de volgende toren / venster. Van hieruit kon men de pijlen naar de ( mongoolse) vijand afschieten.
Dan weer diep naar beneden, dan weer op handen en voeten naar boven klauterend.
Het namiddaglicht is zacht en mooi. Een windje brengt verkoeling. En tussen al het gehijg door zoemen en klikken de camera's onophoudelijk. Een wereldwonder dat wij op dit wereldwonder lopen. En buiten ons gezelschap zijn er slechts een handvol mensen die ook op de muur lopen.
Wij nemen vandaag de metro. De metro van Peking is netter, groter, praktischer dan de metro's in Parijs en London. En goedkoper; hij brengt ons voor 2 euro over een afstand van ruim dertig kilometer.
De aanwijsborden zijn blindelings te volgen via een eenvoudig en ingenieus systeem. Binnenin de metro simpele knipperlichtjes om de richting aan te geven en dikkere lichtbolletjes om de stopplaatsen aan te duiden. Grote pijlen om de overtstaplijnen aan te geven. Engels ondertiteld. Gemakkelijk. Een ticket koop je bij het begin door je eindstation aan te geven. Poepsimpel.
Wij bezoeken de top van het hedendaagse en tegendraadse kunstscene : 798 Art District. Oude fabrieksgebouwen bruikbaar gemaakt voor allerlei kunstenaars. Avant garde van de bovenste plank. Mooie tentoonstellingen. Beelden op de straten. Winkeltjes. Cafeetjes. Terrasjes. Restaurantjes. Maar ook poepChique design winkels. Het alternatieve mooi ingepakt. De commercie ziet weer brood.
Maar daar kijken wij nu even overheen en ons hart jubelt en de lach staat op ons gezicht, zoveel deugddoend moois.
Moet het gezegd : tel alle galerijen van Brussel en Antwerpen samen en dan kom je nog niet aan een tiende van de 798. De afmetingen in het pekinese China zijn niet te bemeten.
En dan ... Over afmetingen gesproken. Het vogelnest en de waterkubus. Brede lanen. Gigantische verlichtingspalen. De olympische ringen op een hoge toren. Alle Olympische records worden hier verbroken. Magnifieke architectuur.
En de Chinezen komen nu in grote getale deze meesterwerken bezoeken. Ze hadden toentertijd geen centen om de entreekaarten te kopen. Nu bewonderen ze de grootsheid van hun land. Trots.
One world, One dream ???? Zoals de opschriften ons wilden laten geloven tijdens de Olympische Spelen.( Ze staan er nu nog)
Ja, èèn droom,èèn wereld...maar laat ons eerst overleggen wat die droom dan is.
7 uur ontbijt. 8 uur : aan de toegangspoort van een magnifieke afsluitingsmuur. Het Rijk van het Midden wierp een verdedigingswal op. Het beste wapen om indringers op afstand te houden.
Van drie muren werd er door opeenvolgende vorsten er èèn aaneengesloten muur gemaakt.
7000 km lang ( en dit is geen achternaam van een keizer).
7e eeuw voor Jezus werd een eerste deel aangeaard. De 7000km- eenheid in 220 voor Jezus. En wie bouwde de muur van Thebe? Herlees het gedicht
Hij geraakt in verval en wordt door de Mingkeizers (middeleeuwen) in ere hersteld.
Een klimmende aanloop van een kilometer en dan ruim vijf kilometers op de muur. Nu is alles peis en vree. Geen vijandige opstandelingen in de buurt. Wij zijn zelfs alleen ( 15 medereizigers) om de muur in ons hart te veroveren. Het is een hele karwij. Op en af, soms wel op geplaveide trappen en hellende platforms. Het is warm. Het licht is zacht. De zon is in heerlijke morgenstemming.
De bruingele muur volgt gedwee de dalen en de hellingen van het landschap. De torens torenen er fier bovenuit. Zover je kan zien muur en torens in een ongerept landschap.
Wonderbaarlijk.
Wij wandelen van Jinshanling naar Simatai.
Weer ongrijpbaar en in een flits voorbij. Hou kan je dit vasthouden. Laat ons hopen dat ons geheugen lang gegrift blijft.
Onze Chinese gids gaat in op een vraag om op de terugweg naar Peking het Zomerpaleis te bezoeken.
Een park aan een groot meer. "Tuin van de wonderbaarlijke heuvels" aan het water.
In de achttiende eeuw liet de keizer voor zijn moeder paleizen bouwen op de "berg van het lange leven".
Een keizerin van de negentiende eeuw was nog meer in de wolken en bouwde waanzinnig verder. Paleizen in het rond. Zij bouwde zelfs een marmeren boot aan de kade waar ze ging bootjevaren met een echte boot. Zij legde een prachtige geschilderde overdekte gaanderij van 700 m lang aan zodat madam niet in de zon of de regen moest gaan van haar paleis naar haar marmeren boot. Hoogheidswaanzin. Want madam had het geld om haar vloot te bekostigen, gespendeerd aan zoveel hoogheidswaanzin. En.....De Japanners versloegen een weinig later de Chinezen in een zeeslag. O ironie !! De ondergang was naderend.
Maar de paleizen die er staan zijn adembenemend. De uitzichten vanuit de heuvelpaleizen zijn grandioos.
En de benamingen : "hal van de welgezindheid en het lange leven". Wij werden er welgezind van en hopen op een lang leven.
Of : Wolken Verdrijvende Hal. Inderdaad geen wolkje aan de hemel, geen vuiltje aan de lucht. En dat in Peking. Om en bij de 25 graden.
I'am a train..i'am a train ...i'am a train..... 29 april
En de nachttrein nog wel. Dat spaart tijd, veel tijd, maar spaart geen slaap, bijna helemaal geen slaap. De voorbije dagen hebben wij ruim 1400 km in vogelvlucht afgelegd vanuit Peking naar Xiahe( zeg : 'kzie-achè)( dus vanuit Beijing). De eerste etappe ging naar Xi'an ('kzie-an). Zo een treincoupé van zes bedden - drie aan drie- Frieda heeft het middelste bed, Joos het hoogste bed en dus te beklagen. Maar neen hoor, daar blies de airco lekker fris. De volgende trein twee dagen later :Joos zelfde positie; Frieda op de eveneens comfortabelere benedenplaats.
Je kan je wel het vermaak voorstellen bij zo'n treinreis waar iedereen ervan uitgaat dat hij/zij toch niet zal slapen. Grapjes alom. En de zweetlucht 's morgens niet te harden. Reizen, weetje wel.
Maar eerst onze dagen in 'kzie-an".
Deze stad is lange tijd de hoofdstad van China geweest.
De Qinkeizers ( lees Chinkeizers = >China) stichtten deze stad'. De stad heette oorspronkelijk de "eeuwige vrede" tot en met Tang periode ( 7e tot 10e eeuw na Jezus.)
Maar niets is voor eeuwig ...verval....toen kwamen de Ming ... De stad werd : westelijke vrede (= Xi'an ) en dit alles zonder oorlog. Zelfs de Japanners zijn nooit tot daar doorgedrongen. Vrede is haar welverdiende en onvervalste naam.
Om die vrede preventief te beschermen heeft de Ming in veertiende eeuw een met aarde aangestampte muur,versterkt met stenen, opgetrokken. 14 km lang-12m hoog-14 m breed. Kantelen om de boogschutters hun pijlen te laten afschieten. Perfecte ritmische opeenvolging.
En nu versierd met duizenden driedubbele lampions. Wij hebben de hele 14 km rond gefietst onder een weldoende zon. De hemel is nooit azuurblauw, laat ons zeggen smoggietjes blauw.
Xi'an. Het terracotta leger. Werelderfgoed van de bovenste plank.
Een keizer liet in 231 VOOR Jezus een graftombe maken ( dus diep onder grond). Men schat dat er zo'n zevenduizend artefacten onder grond in militaire opstelling paraat stonden om zijn eigen graf te bewaken.
Er zijn er nu een duizendtal soldaten tentoongesteld. Levensgroot. Allen verschillend van elkaar. Levensgrote paarden ( de koetsen waren van hout en dus onder grond vermolmd en niet meer te zien) de soldaten staan in rijen nog perfect opgesteld. Allemaal in terracotta.
Je mag spreken van een ondergronds legergarnizoen met alles erop en eraan.
Er was in de beginjaren 1970 waterschaarste. Een zeker meneer YONG begon te graven naar water. Hij haalde een arm boven, een hoofd , een been.
Hij liet dat aan zijn dorpelingen zien. Iedereen in paniek. Wat uit de grond komt is van de duivel bezeten. Yong werd uit zijn dorp verdreven naar een berg. Een paar maanden later kwam zijn lief zeggen dat het af was, want haar ouders wilden niet dat zij met zulke onverlaat zou trouwen. Van verdriet begon hij terug te graven en nu vond hij hele mensen in terracotta.
Hij heeft toen de machtigen in Beijing op de hoogte gebracht. Ondertussen heeft meneer Yong 130 presidenten van over heel de wereld de hand geschud, die dit wereldwonder allemaal willen zien.
Dank u meneer Yong voor zoveel schoonheid. Dat houdt ons jong.
En nu een vraagje die Frauke, ons oudste kleinkind, stelde: hoe lang is een Chinees.
's avonds hebben wij een spektakel bijgewoond van de Chinese bovenste plank.
Het Sunshine grand theater brengt dans, muziek, choreografie. De klassiek traditionele dansen en muziek van de Tangdynastie worden uitgevoerd. Spectaculaire traditionele kostuums, schreeuwerige kleurprojecties, suikerzoete achtergronden, krachtige muziek, oude instrumenten gaven hun klanken vrij.
Elke acteur geloofde er echt in om zo de Chinese ziel bloot te leggen. Wij legden ons daarbij neer en genoten. Alleen "hier" kan zo'n voorstelling. In ons land zou het overkomen als overdone en kitsch.
Maar wat het nog heerlijker maakten: wij konden voorafgaandelijk eten in het theater zelf. Eten pico bello. Met een glaasje bier en plaatselijke warme wijn.
En van eten gesproken. De keuken van Xi'an is de meest gerenommeerde van China. 's anderdaags in de moslimwijk. Een wijk waar de ene eettent de andere opvolgt. Alle geuren en kleuren. Alle spijzen en zaligheden. Volk zoveel als op de Koppenberg. Biam-Biam noedels, voor onze neus klaargemaakt. Zo lekker dat ze niet van tussen onze stokjes vielen. En daarbij satés van schaap en rund en verse groenten. Njiam-Njiam. De moslims kennen en kunnen er wat van.
En om te danken zijn wij de Grote Moskee binnengewandeld. Een moskee op Chinese wijze. Een oase van rust temidden van die koppenberg. Paviljoentjes. Tuintjes. Pratende mensen op de bankjes. Witte mutsen op hun hoofd. Wij goedgemutst.
De Drumtoren en de Beltoren in de buurt. Imposante gebouwen in Chinese dakpannenstijl. De Bel 's morgens om wakker te worden. Het trommelgeroffel voor bedtijd.
Wat verder het grootste waterfontijnenspektakel van de wereld. De waterstralen van laag naar hoog, van links naar rechts, in boogjes, zwiepend .... En dat tweehonderdmeter lang en vijftig meter breed. En in front van ons zicht op de waterpartij : de magnifieke Grote pagode van de Wilde Gans. De navel van het boeddhisme. De monnik, die het stichtte, had twintig jaar lering opgedaan in India , Afghanistan ...en alle geschriften vertaald in het Chinees. De Grote Gans waakt er nog altijd over.
Het GROOTSTE Waterspektakel van de wereld zei onze Chinese gids.(Erik, voor ons als Nederlands sprekende reizigers). Hij gidst ons zeer alert en verstandig.
Hij stuurde ons naar de klas. Naar de kalligrafieklas. Een museum over de Chinese teken-en schilderkunst. Zeer degelijke uitleg. Zo zijn wij te weten gekomen dat wij allebei in de Chinese jaartelling tot het jaar van de Tijger behoren. Als voornaamste eigenschap : sterk; strong.
Na de kalligrafie-uitleg, aan ons om het penseel in de inkt te doppen. De Chinese basistekens apart zijn niet zo moeilijk. Maar ze samengesteld krijgen was andere koek. Edoch.
Wij kalligrafeerde wederzijds het woord : love. Zelfs het meest moeilijke Chinese woord penseelden wij : Biam-Biam noedels.
Wij relaxten tenslotte in de prieeltjes naast de tempeltjes en grote klok van de Kleine Pagode van de Wilde Gans.
