Ondertussen is het seizoen hier volledig op gang en hebben we een duidelijk idee wat een BOM-week betekent. Het is echt zeer frappant om te merken hoe rustig het was op het einde van juni en 2 weekjes later moeite te hebben om je hoofd bij elkaar te houden. De families zijn deze week ook aan hun vakanties begonnen, wat wil zeggen dat er dus ook een hele boel kinderen hier op het terrein rondlopen. Dit is wel eens handig om te ervaren, vermits ikzelf weinig met kinderen in aanraking kom en Brela zo ook eens de gelegenheid heeft om te wennen aan staarten- en orentrekkerij. Karen staat nog altijd in de keuken, waar ze met 5 anderen moet zorgen om het hongergevoel van 130 man te stillen. Ik denk, zie en voel dat dat een heus karwei is! Het allergrootste voordeel eraan is natuurlijk dat ze heel wat ervaring opdoet, zodat we toch niet als volledige groentjes straks in de Berghut achter het vuur staan.
Ik zit behoorlijk veel in de auto, klanten van de ene naar de andere activiteit te brengen en als er niet te veel gependeld moet worden, heb ik het voordeel dat ik ineens aan de activiteit kan meedoen. Zo zie ik heel wat van de streek, heb ik de mogelijkheid om veel buiten te zijn wat aan sport te doen en leer ik de klanten wat kennen. Zo hebben we hier vorige week een zeer enthousiaste bende Chiromeiden gehad die hun Aspi-kamp bij ons hebben doorgebracht. Leerrijk om te merken dat wat voor jezelf doorsnee is, toch zeer verrijkend en uitdagend kan zijn voor een ander! Ladies uit St. Agatha Berchem, het ga jullie goed en nog veel plezier deze zomer! Bedankt voor de fijne week!
Met alle drukte die er nu eigenlijk heerst, beginnen we langzaamaan sterk uit te kijken naar onze vakantie hier in Spanje. Het zal deugd doen om samen met ons 3'tjes volgens eigen tempo en interesse dingen te gaan doen. Zeker na Karen haar opmerking deze morgen: "Maarten, ik zie je hier minder dan thuis!"
Het is leuk om hier te zijn, de omgeving is prachtig, we doen echt leuke dingen en vooral: de bedoeling van onze 14 maanden is zeker niet utopisch. We hebben plezier en ondertussen leren we nog allerhande dingen bij over onszelf en andere tijdsbestedingen dan ons leven in België!
Voila se, we zijn der aan begonnen. Karen is zonder noemenswaardige problemen aangekomen, ik heb ondertussen toch een beetje de benen van onder mijn lijf moeten lopen om alles in orde te krijgen voor de eerste volgeboekte week met klanten.
Maar het loopt hier lekker, jammer genoeg moet ik al afscheid nemen van wat monitoren, zoals den Dandy en Kristien, waar we een toffe week mee hebben doorgebracht, maar ja, ook dat is seizoenswerk.
Karen heeft vandaag haar eerste dag in de keuken gedraaid en ze ziet er moe uit. Hoewel, de voldoening om in het zicht van de Monte Perdido voor klanten te kunnen zorgen straalt van haar af.
We zijn blij dat we er echt aan zijn begonnen, dat Rhino in Spanje is geraakt en dat Brela het weet te vinden met de klanten.
Terwijl Karen ondertussen nog berichten aan het posten is onder de categorie "voorbereiding", zit ik in Spanje, goed aangekomen na een rustige rit. Het gaat er hier rustig aan toe. Het weer is OK, en de stress voorlopig
niet aanwezig. We zitten hier dan ook maar met een minimale
bezettingsgraad qua deelnemers dus we hebben voor alles ruim de tijd. De enige onrust die er in de buik aanwezig is, is de hoop dat Karen zonder problemen tegen het einde van de week hier de wei optuft! Als ik het gebruikelijke gerammel van Rhino hoor, zijn we er helemaal aan begonnen. Want om eerlijk te zijn, ook al zit ik hier in Spanje, het is vooral eigenlijk voorbereiding.
We zorgen er hier voor dat het seizoen van X-Adventure zo vlot mogelijk kan verlopen. Deze morgen de aanloop naar de initiatie-canyon gaan checken en vrijmaken, de canyon gelijk afgedaald en dan deze middag op het kampterrein bezig geweest. Het uitsorteren van alle klim- en canyonmateriaal, de neopreenpakken, allerhande kleine kamptaakjes die gedaan moeten worden...
En dit gebeurt allemaal in de ongelofelijke omgeving van de Pyreneeën en de Monte Perdido.
Zaterdag 26 juni 2010 5u00, gestommel en gerommel, de douche staat aan... is het nu al 5u... 3u geleden in bed gekropen en nu er al weer uit, "Verdikke toch, het leven kan zwaar zijn!" 5u20 "Dju sebiet ben ik nog te laat, we moeten voortmaken." 6u00 auto X-adventure staat klaar, Sven staat al vrolijk te lachen en heeft duidelijk geen last van het ochtendgevoel. Maarten feitelijk ook niet echt, ik ben duidelijk de enige die zo stom was om zo laat in men bed te kruipen. Daar komen de 2 klanten aan, gepakt en gezakt en met een glimlach tot achter de oren. Duidelijk van plan de week van hun leven te gaan beleven. Enfin de sfeer zit goed, effekes afscheid nemen en dan terug naar huis om toch nog even het comfort van mijn bed te bewonderen. 10u00 ogen gaan voor de 2e maal open vandaag, plots daagt het besef dat Maarten daarnet in de auto is gestapt om zo maar even 14 maanden op reis te gaan, alsook het besef dat ik nu verantwoordelijk ben voor het feit dat al onze spullen vroeg of laat in Spanje moeten aankomen. Tijd om erin te vliegen dus... de laatste spullen in de auto stoppen, het huis kuisen, zorgen dat alles wat in dozen moet ook in dozen zal belanden, nog enkele kleine aankopen fiksen,... kortom de boel hier afronden om woensdag zo snel mogelijk zelf te kunnen vertrekken. En ja ik wil vertrekken! Het afscheid nemen begint me langzaam aan de strot uit te komen en de lol is eraf. Niet dat etentjes houden en ene gaan drinken niet leuk zijn. Maar het begint wel vermoeid te worden als je het 2 weken bijna elke dag doet en met hoofdzakelijk hetzelfde gespreksonderwerp. Hieruit heb ik dan meteen geleerd dat wanneer we nog eens een lange reis maken het één afscheidsfeestje zal worden voor iedereen.
Zondag 27 juni 2010 15u46 SMS:"Aangekomen na vlotte rit. Veel werk en eerste canyon al achter de rug! Zoen x tot vrijdag x Zoen" Positief, één van ons beide is al aangekomen, nu ik nog maar dat zijn zorgen voor woensdag en donderdag!
het contract bij de baas is ontbonden, de rugzak ingepakt, de auto ingeladen en van vrienden en familie is er afscheid genomen. Het lijstje To Do is zo goed als afgewerkt, dus is het straks zo ver. Over welgeteld 21 uur ben ik onderweg naar Spanje. Dan is het gewoonweg echt zover! De 14 maanden doorheen Europa kennen hun startschot!
Het is wel wat jammer dat Karen nog tot en met woensdag moet werken en dat we niet samen met Brela en Rhino kunnen vertrekken, maar ja, wie mij kent, geduld is niet mijn sterkste kant ;-)
Dus beste mensen, bedankt voor alle fijne momenten en de warme vriendschap van de afgelopen tijd, de goede raad, de welkome technische adviezen, de bemoedigende woorden, de jaloerse commentaren (;-D), de leuke, nuttige en mooie cadeau's, ik neem langs deze weg van jullie allen afscheid, maar zoals ze zeggen het is geen vaarwel, het is een tot ziens!
Goed nieuws: we hebben van de Technische Keuring een groene kaart gekregen! Rhino mag weer een jaar mee!!! Ondertussen doen we er alles aan dat ze ook nog een jaar mee kan. As I write, wordt de distributieriem vernieuwd, krijgen alle essentiële gewrichten en rollagers nog eens een deftige check-up en zal de rekening ook wel gepeperd zijn; ;-)
Ach ja, zo lang ze maar blijft bollen, zijn wij tevree!
Terwijl bij Griet en Joost de stress toeneemt om alles op tijd rond te krijgen voor de aankoop van hun huis, zijn Karen en ik druk bezig om de laatste familieverplichtingen te vervullen. Het begint echt te korten en naar mijn gevoel ook eens tijd dat we er aan beginnen. We zijn er al zo lang mee bezig, nu is het tijd voor actie! Maar eerst dit weekend nog eens relaxed het koersvloke op met de jongens (Pieter, Joost, Tim en mezelf) om een toertje te doen in Gent. Daarna op de koffie en de thee bij Oma en Grootmoe. Karens Bomma hebben we afgelopen weekend al vereerd met een bezoekje en haar Opa ziet ons juist voor vertrek.
Jammer genoeg brengt jolijt ook pijn met zich mee. We hebben vorig weekend met grote pijn in het hart afscheid genomen van onze reptielen. Niemand gevonden die daarvoor kon zorgen, dus hebben we hen moeten verkopen. Nu staan de terraria er zeer leeg en triestig bij, zonder enige vorm van leven. Wat toch wel zeer vreemd aandoet. Een klein stukje levenswerk dat toch wel een eyecatcher was in de living zal er niet meer zijn. Maar Yorko en zijn soortgenoten hebben al een goed onderkomen gevonden of zullen er nog wel 1 vinden.
Ondertussen is de beslissing op het werk ook genomen. Daar zal ik afscheid nemen van de collega's en de job, vermits er geen andere optie onder de mogelijkheden bleek te zijn. Voor mezelf niet zo interessant, maar iemand anders laten opdraaien voor je eigen dromen is ook niet echt fair natuurlijk.
2 weekends geleden hadden we trouwens het Teamweekend van X-adventure. Zeer leuk en interessant om kennis te maken met alle medewerkers en gidsen. De sfeer zat goed, lots of fun gehad en we hebben ook al een beetje kunnen merken wat de werklast zal zijn tijdens juli en augustus. ;-) Voor mezelf zal dat blijkbaar goed meevallen als logistiek medewerker en met het oog op Oostenrijk zal Karen al een behoorlijk culinaire basis hebben zodat we Hans en Nel een deftige hand zullen kunnen helpen tijdens het komende winterseizoen.
En over 2 weken is het dan eindelijk daar: de start van 14 maanden lang door Europa!!! Wat kijken we daar naar uit! Jipikajeee!
"Begint het al te jeuken?" is een vraag die langzaam maar zeker meer en meer gesteld wordt. Wees maar zeker dat het jeukt! Om even concreet te zijn, er zijn nog 36 dagen en dan is het de 1e juli. Het begint dus al zeker te korten. Langs de andere kant zijn er nog zoveel zaken te regelen, dat het soms de indruk geeft dat juli nog een oneindigheid in de toekomst ligt.
Zo zijn we dit weekend met de eerste, echt voelbare praktische voorbereidingen begonnen. OK, het bureau staat ondertussen al een dikke anderhalve maand volledig vol met reismateriaal, Griet en Joost wonen nu bijna een maand bij ons op zolder, maar toch. Dit weekend zijn de mobilhome-meubels uit de auto gehaald, zodat Rhino vandaag gekeurd kon worden. Raar maar waar, maar 1 knip gekregen en dan nog voor het feit dat de handrem niet genoeg pakt op de achterwielen. Dus onze aftandse camionette, zoals Rhino vaak benoemd wordt, staat er eigenlijk nog goed voor! Ze gaat binnen 2 weken nog eens een volledige verzorgingskuur tegemoet zodat we hopelijk 14 maanden lang van pech gespaard blijven.
De planning voor juni hebben we volledig opgesteld en zijn tot het besluit gekomen dat we geen tijd meer hebben voor een afscheidsfeestje te organiseren. Een beetje jammer, maar als we echt eerlijk gaan zijn, jullie zullen na 14 maanden zeggen, ah, al terug thuis? Maar nu we de planning hebben opgesteld, wordt het mee te nemen materiaal ook zeer concreet. En Karen, planmatig voorbereidend als ze is, heeft nu alles bij elkaar verzameld zodat we een duidelijk zicht hebben op de mee te nemen rommel. En, ... het wordt een hele uitdaging om het allemaal in ons camionetje geschikt te krijgen. 2 vouwfietsen, een hondenkar, snowboardgerief, klimmateriaal, sneeuwraketten, trekkingsmateriaal, boeken, winter-, zomer- en werkkledij, gezelschapsspelen, ... We zullen zien wat het geeft en wat niet in Rhino haar kraam past, blijft onder de hoede van Griet en Joost.
Waar we nog niet over verteld hebben, is X-Adventure. Dit is een Belgische reisorganisator, die zich specifiek op de avontuurlijke markt in de mooie Spaanse Pyreneeën profileert. Iets wat uiteraard mooi aansluit bij onze klimvakanties en we vinden dit dus een geweldige manier om 2 maanden daar mee de keuken te mogen ondersteunen en bij te springen in de logistiek. Om even een beeld te geven hoe voorbereid deze reizen van X-Adventure zijn, komend weekend hebben we een teamweekend, om mekaar te leren kennen, maar ook met workshops om onze taken te leren kennen, zodat we van wanten weten wanneer we in Spanje voor gasten mogen zorgen. Ook hebben we vorige week woensdag al een voorbereidende vergadering gehad en krijgen we nog de kans om een EHBO-opleiding te volgen. En dit is dan nog maar een klein stukje van al datgene wat ze doen om je het naar je zin te maken in een mooi stukje avontuurlijke natuur.
Het grote vraagteken voor juli - augustus 2010 is dus weggewerkt. Wat wel nog een heet hangijzer blijft, is mijn eigen werksituatie. Voorlopig heb ik er nog geen pasklaar antwoord op verzonnen, waarbij ik alle normen die ik zelf belangrijk vind, kan combineren. Maar misschien moet ik gewoon Maarten zijn, handelen en dan zien we wel wat de toekomst brengt. Binnen een maand weten we meer, want dan ben ik al op weg naar de Pyreneeën. OK, voor veel mensen niet de mooie start van 14 maanden samen weg, maar toch. Vermits ik kan kiezen wanneer ik vertrek, Karen haar taak op school tot 30 juni loopt en X-Adventure al iemand de week voor de Grote Vakantie kon gebruiken, zal ik dus een week vroeger dan Karen vertrekken maar zij zal er zeker niet minder van genieten!
Dus ja, nu is het nog even doorbijten en allerhande technische details afwerken om dan 14 maanden lang te genieten ...
Naar het
schijnt heeft 1 op 5 meer stress na een skivakantie dan voor ze op reis
vertrekken. Nu, dat is eigenlijk iets wat ik moeilijk kan geloven, want ik vind
dit het meest relaxste wat er maar is. De stilte die de sneeuw heeft, de extra
energie die je krijgt van berglucht, de gezellige eenzaamheid die je vindt
tijdens diepsneeuwtrips,
Het spreekt
dus voor zich dat er ook een degelijk luik winter- en bergsport in onze 14
maanden zit. En wie is er een betere partner dan de Berghut? De Berghut is
niet zomaar een berghut, maar een aparte benadering van heel het sneeuw- en
berggebeuren. Meer info over de Berghut, vind je uiteraard op hun website www.berghut.com .
We zijn met Pasen eens een week ter plaatse in Oostenrijk gaan kijken, want we zitten er waarschijnlijk van
december tot april, dus is het maar meer dan handig dat de karakters en de
visie overeenkomen. We hebben in ieder geval van ons verblijf in de Berghut bij
Hans en Nel genoten. We waren aangenaam verrast te merken dat Rauris, de vallei waar de
Berghut is gelegen, meer te bieden heeft dan enkel een klein skigebied van 30 km
groot.
Rauris is een dorp dat tussen Zell am See en Bad Hofgastein ligt, dus
veel mogelijkheden tot skiën en snowen. Ook ligt Rauris aan de voet van
het natuurgebied Hohe Tauern, dus geweldig veel mogelijkheden voor sneeuwschoenwandelen,
toerskiën, eventueel ijsklimmen, Rauris heeft dus meer te bieden dan een gewoon
skigebied. We hebben ons tijdens Pasen geweldig goed geamuseerd en ... mogen met trots zeggen dat wij aangenomen zijn als de huttenwarden van de Berghut voor het seizoen 2011. Bedankt Hans en Nel voor de fijne periode tot hiertoe en laten we er een fantastisch seizoen voor ons allemaal van maken!
Voor sommigen een donderslag bij heldere hemel, voor anderen oud nieuws. Karen en ik gaan voor 14 maanden doorheen Europa trekken. We vertrekken 1 juli 2010 en zijn terug in België rond midden augustus 2011. Wat gaan we gedurende heel die tijd doen? Wel...
We vertrekken (of dat is althans het plan) met ons 4'en: Karen, Brela (onze hond), Rhino (onze omgebouwde camionette) en ik. Rhino heeft als bedoeling ons van A naar B te brengen, maar dat kan behoorlijk spannend worden. Iedereen is behoorlijk sceptisch over onze bus, maar ze heeft 17 jaar trouwe dienst op onze Europese wegen, dus waarom zou ze het niet een jaar langer uithouden?
We hebben het idee opgevat om te reizen volgens onze interesses: vrijheid, natuur, bergen, activiteit, verbouwen, mensen leren kennen en mensen helpen. Concreet betekent dit dat we regelmatig vrijwilligerswerk zullen doen, waarbij we tussen 2 initiatieven de tijd nemen om van het ene naar het andere te reizen. Vermits het vertrek over 2,5 maand gepland staat, begint het hier best al te kriebelen.
Langs de ene kant omdat het vertrek nu dichterbij komt. Hierdoor krijgen we een beetje stress, want voor aankomende juli en augustus hebben we nog geen vrijwilligerswerk gevonden.
Langs de andere kant is Karen vandaag begonnen met de zolder op te ruimen. Niet dat het zo een stort was, maar Griet en Joost (mijn zus en haar vriend) komen op het einde van de maand bij ons op de zolder verblijven, zodat ze al een beetje kunnen wennen aan ons huis waar ze 14 maanden zullen wonen. Zo is de praktische invloed van ons avontuur stilletjes aan zichtbaar aan het worden. Best wel spannend!!!
Maar nu we de planning hebben opgesteld, wordt het mee te nemen materiaal ook zeer concreet. En Karen, planmatig voorbereidend als ze is, heeft nu alles bij elkaar verzameld zodat we een duidelijk zicht hebben op de mee te nemen rommel. En, ... het wordt een hele uitdaging om het allemaal in ons camionetje geschikt te krijgen. 2 vouwfietsen, een hondenkar, snowboardgerief, klimmateriaal, sneeuwraketten, trekkingsmateriaal, boeken, winter-, zomer- en werkkledij, gezelschapsspelen, ... We zullen zien wat het geeft en wat niet in Rhino haar kraam past, blijft onder de hoede van Griet en Joost. 
